บทที่ 100

“นี่คือฉู่เหมียน เป็นคนใหม่ที่เข้ามาในแผนกเรา ทุกคนทำความรู้จักกันไว้นะ”

ในแผนก ชูหลานดื่มน้ำหนึ่งอึกก่อนวางแก้วลงแล้วหันไปมองฉู่เหมียน

ฉู่เหมียนเกล้าผมขึ้นด้วยกิ๊บ ข้างในเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อน ข้างนอกเป็นเสื้อกาวน์สีขาว เป็นชุดที่ดูสบายตาและสะอาดสะอ้าน

ทุกคนในแผนกปรบมือต้อนรับ ยกเว้นหม่าจือหยางที่ปรายตามองเธอ ปากก็พูดไป “ผู้อำนวยการมักจะเอาคนสวยแต่ไร้ความสามารถมาไว้ในแผนก แค่คนเดียวก็ยังไม่พอเหรอ?”

หลังจากพูดจบไป ประตูก็ถูกเปิดออก ลู่เจียวยืนอยู่ตรงประตู

หม่าจือหยางปรายตามองลู่เจียว เขากุมขมับมีท่าทางรำคาญใจมาก

มีคนสวยไร้ความสามารถอยู่หนึ่งคนก็แย่แล้ว ยังมีมาเพิ่มอีกหนึ่งคน! แผนกของพวกเขามีหมอที่ไม่ใช่หมอไว้ทำไมกัน?

ฉู่เหมียนมองลู่เจียวด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่สายตาที่ลู่เจียวมองเธอนั้นไม่เป็นมิตรอย่างมาก

“ตามกฎของแผนกเรา ผู้ที่มาใหม่ต้องเลี้ยงอาหารเย็นเราไม่ใช่เหรอ?” จู่ ๆ ก็มีคนถามขึ้นมา

“จริงด้วย เรามีคนใหม่ในแผนกก็ควรไปทานข้าวเย็นกัน!”

ฉู่เหมียนเงยหน้ามอง เห็นทุกคนดูตื่นเต้นมากก็ยิ้มเบา ๆ “ได้สิ”

“โอ้ อาหารญี่ปุ่นที่อยู่ตรงข้ามโรงพยาบาลอร่อยมาก งั้นพวกเราไปทานอาหารญี่ป