บทที่ 3

อเล็กซ์รู้สึกตกใจมาก หมื่นล้านดอลลาร์อย่างนั้นเชียวหรือ? ใครจะกล้าเล่นตลกแบบนี้กัน?

ร็อคกี้เฟลเลอร์ กรุ๊ป แข็งแกร่งมากในช่วงรุ่งเรือง โดยมีมูลค่าตลาดกว่าสามแสนล้าน แต่ส่วนใหญ่เป็นสินทรัพย์ถาวร จากสิ่งที่เขารู้ แม้แต่พ่อของเขายังไม่มีเงินสดหนึ่งหมื่นล้านดอลลาร์ในธนาคารเลย แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ชายชราอ้างว่าเขาทำงานให้กับวิลเลียม ร็อกกี้เฟลเลอร์ “คุณบอกว่าคุณทำงานให้พ่อของผมเหรอ? นั่นก็หมายความว่ากลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์…”

ท่านเล็กซ์พยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ กลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ คือของคุณครับ นายท่านอเล็กซ์”

เพี๊ยะ ๆ !

อเล็กซ์ถึงขั้นตบหน้าตัวเอง

ท่านเล็กซ์พูดด้วยความประหลาดใจ “นายท่านอเล็กซ์ คุณกำลังทำอะไร?”

อเล็กซ์ตอบกลับว่า “ผมคิดว่า ผมอาจจะฝันไปน่ะ”

ท่านเล็กว์กล่าวต่ออีกว่า “ทั้งหมดนี้เป็นความจริง พ่อของคุณ คุณวิลเลียม ร็อคกี้เฟลเลอร์ ช่วยชีวิตผมไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ผมคงตายไปแล้ว ย้อนกลับไปตอนนั้น คุณร็อคกี้เฟลเลอร์คือผู้ก่อสร้างกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ จากนั้นเขาก็ให้ฉันรับผิดชอบธุรกิจนี้”

"ฮะ?" อเล็กซ์ตกตะลึง เขายังคงคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

กลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ นั้นไม่ได้อยู่ในกลุ่มของร็อคกี้เฟลเลอร์ กรุ๊ป มีข่าวลือว่ากลุ่มบริษัทในเครือเธาวันด์ ไมล์ นั้นมีทรัพย์สินหลายล้านล้านดอลลาร์ และยังมีอิทธิพลอย่างมากในโลกใต้ดินอีกด้วย

อเล็กซ์คิดกับตัวเองว่า 'พ่อของฉันสร้างบรัทยักษ์ใหญ่แบบนี้ จริง ๆ หรือ? แต่ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ?'

นายท่านเล็กซ์พูดอีกครั้งว่า “ท่านร็อคกี้เฟลเลอร์เป็นอัจฉริยะ ไม่นานหลังจากที่เขาก่อตั้งร็อคกี้เฟลเลอร์ กรุ๊ป เขาก็สร้างกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ ด้วย หนึ่งไว้เป็นสำหรับแสงและอีกหนึ่งไว้เป็นสำหรับเงา เพื่อที่จะได้เสริมซึ่งกันและกัน! นอกจากนั้น ท่านร็อคกี้เฟลเลอร์ยังขอให้ผมมอบสิ่งนี้ให้กับคุณด้วยครับ”

เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบกล่องโบราณใบเล็ก ๆ ออกมาแล้วยื่นให้แก่อเล็กซ์

อเล็กซ์ตอบด้วยสีหน้างุนงงว่า “พ่อของผมเอามาให้คุณเมื่อไหร่? แล้วทำไมคุณถึงมอบสิ่งนี้ให้กับฉันในตอนนี้?”

ท่านเล็กซ์กล่าวว่า “วันนี้เป็นวันเกิดปีที่ยี่สิบสี่ของคุณ นี่คือของขวัญวันเกิดจากพ่อของคุณ ในปีที่แล้ว ท่านร็อคกี้เฟลเลอร์ได้จัดการเตรียมการทุกอย่างเอาไว้แล้ว สุขสันต์วันเกิดนะครับ นายทาานอเล็กซ์!”

อเล็กซ์ตกตะลึง

ท่านเล็กซ์ถอนหายใจและพูดต่อ “นายท่านอเล็กซ์ คุณแม่ของคุณอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก ๆ ในขณะนี้ สำหรับผม ผมไม่สะดวกที่จะออกมาช่วยเหลือ คุณควรรีบไปนะ! ถ้าคุณต้องการอะไร เพียงแค่โทรมาเบอร์ผม นี่คือหมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวของผม ผมจะคอยเป็นสายให้คุณเสมอนะครับนายท่าน”

ท่านเล็กซ์มีสีหน้าอิดโรย หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ขึ้น รถโรลส์-รอยซ์ก็เคลื่อนตัวออกไป

อเล็กซ์ยังคงตกตะลึงราวกับว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่ความฝัน

บัตรเอทีเอ็มในมือซ้าย และกล่องโบราณขนาดเล็กในมือขวาของเขามันช่างดูเหมือนจริงมาก ๆ

โชคดีที่มีตู้เอทีเอ็มอยู่ข้าง ๆ เขาพอดี อเล็กซ์รีบเข้าไปสอดการ์ดและป้อนรหัสบัตร ตู้เอทีเอ็มแสดงผลยอดจำนวณเงินคงเหลือทั้งหมด 10,000,000,000—หมื่นล้านดอลลาร์!

ขณะมองดูเลขศูนย์ทั้งหมด อเล็กซ์ถึงกับอ้าปากค้าง จากนั้นเขาก็เปิดกล่องโบราณนั้นและพบกับแหวนสีดำสนิทอยู่ข้างในกล่องนั้น “ทำไมพ่อถึงให้สิ่งนี้กับฉันกันนะ?” อเล็กซ์นึกสงสัย เขาลองสวมแหวน และพบว่ามันช่างพอดิบพอดีกับนิ้วของเขา

ตอนนี้เขามีเงินแล้ว อเล็กซ์รีบเร่งไปที่โรงพยาบาล ธุระด่วนที่สุดที่ต้องดูแลคือจ่ายค่าผ่าตัดให้แม่ของเขาให้เร็วที่สุด อาการของเธอจะดีขึ้นมากเมื่อทำการผ่าตัดเสร็จ

แม่ของอเล็กซ์ คุณนายบริตทานีเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลนี้และอยู่ในอาการโคม่าตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ แพทย์ระบุว่าสมองของเธอได้รับความเสียหายอย่างหนักและบอกว่าโอกาสที่เธอจะฟื้นขึ้นมามีเพียงแค่ 5% เท่านั้น

ขณะที่อเล็กซ์เดินเข้าไปในวอร์ดของโรงพยาบาลที่คุ้นเคย เขาเห็นว่าห้องนั้นว่างเปล่า แม่ของเขาไม่ได้อยู่บนเตียง เธอจะไปไหนได้? เขารีบวิ่งออกจากวอร์ดและไปชนเข้ากับคนที่คุ้นเคย

“เฮ้ นี่คุณบ้าไปแล้วหรอ ตาบอดหรืออย่างไรกัน? โอ้ นายนี่เอง ถังขยะที่มีชื่อเสียง นี่นายตั้งใจมาชนฉันเพื่อหวังอะไรหรือเปล่า? เป็นเพราะนายไม่สามารถแตะต้องตัวภรรยาของตัวเองที่บ้านได้ใช่ไหม? ข่าวดีจัง นายเคยดูถูกฉันเมื่อก่อน แต่ดูตอนนี้สิ นายเทียบกับฉันไม่ติดเสียด้วยซ้ำ!”

ผู้หญิงในชุดเครื่องแบบพยาบาลตะโกนออกมาเสียงดัง เธอชื่อ โคลอี้ เธอเป็นคนเคยรู้จักของอเล็กซ์ ย้อนกลับไปในสมัยเรียนวิทยาลัย อเล็กซ์เคยคบกับโคลอี้ประมาณหนึ่งเดือน จากนั้นเขาก็ค้นพบว่าโคลอี้เป็นพวกสาวนักขุดทองและคุยกับผู้ชายหลายคนลับหลังเขา เขาจึงเลิกกับเธอ

“แม่ของฉันอยู่ที่ไหน? เธอหายไปไหน?” อเล็กซ์ถามด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบ เพราะเขาไม่อยากที่จะเสียเวลากับเธอ

โคลอี้ยิ้มและพูดว่า “ฮ่าฮ่า นายควรที่จะถามตัวเองไหม นายไม่มีแม้กระทั่งปัญญาที่จะดูแลแม่ของตัวเอง นายนี่มันช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ๆ นายรู้แค่วิธีขอเงินจากภรรยาและแม่ยายเหมือนหมาข้างถนนหรือไง?”

อเล็กซ์คว้าคอเสื้อของโคลอี้แล้วตะโกนว่า “ฉันจะถามเธออีกครั้ง แม่ของฉันอยู่ที่ไหน? เธอพาแม่ฉันไปที่ไหน เธอเป็นพยาบาลประจำที่นี่ ทำไมเธอจะไม่รู้?”

เมื่อเธอเห็นเขาตะโกนด้วยความโกรธ โคลอี้ก็ตกใจเป็นอย่างมาก เธอตอบด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า "โน้น... เธออยู่ตรงนั้นไง"

อเล็กซ์มองตามไปที่ที่โคลอี้ชี้ไป มีเตียงของโรงพยาบาลอยู่ตรงทางเดิน และคนที่นอนอยู่บนเตียงก็คือคุณนายบริตทานี แม่ของเขานั่นเอง

"คุณแม่!" อเล็กซ์ปล่อยโคลอี้และวิ่งไปหาแม่ของเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ใครกันที่ปฏิบัติต่อแม่ของเขาเหมือนเศษขยะเช่นนี้?

อเล็กซ์โกรธจัด “โคลอี้ เธอเป็นคนทำใช่ไหม?”

โคลอี้นึกขึ้นได้ว่านี่คือโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ ทำไมเธอต้องกลัวเขาด้วย? เขาเป็นคนที่ควรกลัวเธอด้วยซ้ำ! เธอถอนหายใจอย่างเย็นชา “แล้วถ้าเป็นฉันล่ะ จะทำไม? นายเป็นคนจน ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาให้เธอ ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนนะ นายคิดว่าพวกเรากำลังดำเนินงานการกุศลอยู่หรือไงยะ? หากนายไม่สามารถจ่ายได้ ทางเดียวก็คือออกไป! นายยังจะมาทำอะไรที่นี่อีก? นายไม่ได้มีสิทธิพิเศษอะไรเลยสักนิด ถ้านายมีเงินก็จ่ายมาสิ! แต่ถ้านายไม่มีปัญญาจ่ายได้ ฉันเสียใจที่ต้องบอกกับนายว่า นายต้องพาแม่ของนายออกจากโรงพยาบาลไปเดี๋ยวนี้!” โคลอี้มองอเล็กซ์ด้วยความรังเกียจ

จากนั้นเธอก็เยาะเย้ย “เฮ้ แล้วถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะ? กลับไปคร่ำครวญกับแม่ยายกับภรรยาของนาย คุกเข่าและอ้อนวอนขออีกสักสองสามครั้ง บางทีพวกเขาอาจจะเปลี่ยนใจและให้เงินนายก็ได้นะ แต่ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้น โดโรธี แอสเส็กซ์ หล่อนอาจให้เงินนายแค่ร้อยดอลลาร์เท่านั้นแหละ แต่ถ้านายยอมคุกเข่าขอร้องฉัน ฉันจะยอมจ่ายค่าเตียงในโรงพยาบาลให้แม่ของนายเอง”

มีเสียงของผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นว่า “ถึงแม้ว่าเขาจะคุกเข่าให้ฉันทุกวันที่บ้าน แต่เขาจะไม่มีวันคุกเข่าให้เธอเพื่อเงินหรอกนะ”

อเล็กซ์หันกลับไปมองตามเสียง

เขาตกใจมาก ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นโดโรธี