โจวไห่ถงกําลังจะเดินไป แต่ชาวบ้านกลับหยุดเธอไว้ "ประธานโจว คุณไปคนเดียวจะมีอันตรายไหม? อยากให้เราส่งคนไปเป็นเพื่อนด้วยไหม?"หื้ม!หลี่หงฝูตะคอกอย่างเย็นชา: "นายท่านที่สามเจ้อตกลงที่จะพบกับโจวไห่ถง ก็ถือว่าให้เกียรติมากแล้ว ดังนั้นอย่าทำอะไรให้วุ่นวาย"“รถ RV ของนายท่านที่สามเจ้อถูกขนส่งทางอากาศจากญี่ปุ่น ถือว่ามีเกียรติมาก คนต่ำต้อยอย่างพวกแกจะมีคุณสมบัติเข้ารถนี้ได้ยังไง?”โจวไห่ถงพูดกับเกษตรกรไร่ยา "ไปต้องห่วง ฉันไปเองได้ มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ"เธอเดินอย่างเด็ดเดี่ยวไปยังรถบ้านของนายท่านสามเจ้อเมื่อเข้ามาในรถบ้าน โจวไห่ถงทักทายอย่างสุภาพ: "สวัสดี นายท่านสามเจ้อ ฉันชื่อโจวไห่ถง จากจิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนล สมุนไพรในไร่ยานี้ มีไว้ให้สำหรับบริษัทของฉันเท่านั้น"เมื่อเห็นโจวไห่ถงใกล้ๆ เสน่ห์ของเธอนั้นก็รุนแรงยิ่งขึ้น และนายท่านสามเจ้อก็ใจเต้นแรงเขาพูดช้าๆ: " โจวไห่ถง ฉันได้ยินเรื่องเธอมานานแล้ว บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร"โจวไห่ถงพูด"ข้อเรียกร้องของเราง่ายมาก หากคุณต้องการพัฒนาที่ดินผืนนี้ ขอให้คุณใช้วิธีการตามปกติและไม่สามารถเวนคืนด้วยความรุนแรงได้"“นอกจากนี้ สมุนไพรเหล่านี
หลี่หงฝูโกรธมากจนจับคอเธอแล้วโยนเธอไปหน้ารถบรรทุกก่อสร้าง: "แกกล้าด่าฉัน ฉันจะบดขยี้แกให้ตาย นังเด็กเปรต"ตอนนั้นเอง หนิงเป่ยก็มาถึง และตาหวงก็ตามเขามาตาหวงได้ฟื้นฟูพลังปรมาจารย์แล้ว เขาอยากหาอะไรทำบ้าง ดังนั้นหนิงเป่ยจึงให้เขาตามมาด้วยจากระยะไกล หนิงเป่ยและตาหวงรู้สึกได้ถึงลมหายใจของชีพจรโอสถทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากชีพจนโอสถนี้ยังเป็นชีพจรชั้นยอด แต่มันถูกซ่อนอยู่ใต้ดินหลายสิบเมตร ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพบได้ทั้งสองคนเร่งความเร็วขึ้นเมื่อใกล้เข้ามาและเห็นสภาพที่น่าสังเวชของที่สถานที่นี้ ทั้งสองก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ: ช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆในเวลานี้ ดวงตาของหนิงเป่ยถูกดึงดูดโดยเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเด็กหญิงตัวเล็กๆ นอนอยู่หน้ารถบรรทุกก่อสร้าง มีเลือดออกจากมุมปาก และกำลังจะถูกรถทับบัดซบ!หนิงเป่ยวูบวาบ "เคลื่อนย้ายพริบตา" ไปหาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กอดเธอ และหลบจากการโดนรถบรรทุกก่อสร้างทับได้ทัน“สาวน้อย เธอโอเคไหม?” หนิงเป่ยถามด้วยความห่วงใยเด็กหญิงตัวเล็กๆ ร้อง: "พี่ชาย คนๆนั้นเป็นคนเลว เขาทำให้พ่อแม่ของฉันบาดเจ็บและต้องการให้รถทับฉันจนตาย... ฮือ พี่ช่
หนิงเป่ยยิ้ม: "นี่เป็นลูกใคร พาเธอกลับบ้านเถอะ"ฉากต่อไปไม่เหมาะกับเด็กป้าที่ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามารับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ พูดว่า "หนุ่มน้อย เธอรีบหนีไปเถอะ คนนี้ไม่ใช่คนที่สามารถยั่วยุได้"หนิงเป่ยพูดว่า "ไม่ต้องกังวล แม้ท้องฟ้าจะถล่มผมก็จะต้านมันไว้!"เพ้อเจ้อ!หลี่หงฝูที่ยืนอยู่ห่างไปจากหนิงเป่ย ตะโกนสาปแช่ง: "ทุกคนมาที่นี่สิ"คนของหลี่หงฝูขานรับและรวมตัวกันข้างๆเขา รวมกันถึงเจ็ดสิบหรือแปดสิบคน แต่ละคนมีหลังมีท่าทางดุร้ายและเลวทรามหลี่หงฝูพูดว่า: "ฆ่าไอ้สารเลวนี้ แล้วเอามันมาให้ฉัน แลัวฉันจะเลี้ยงพวกแกด้วยเนื้อและไวน์"ครับ!คนของเขาเข้าหาหนิงเป่ยทีละก้าวในมุมมองของพวกเขา คนเจ็ดหรือแปดสิบฆ่าชายหนุ่มคนนี้ได้อย่างง่ายดายกลุ่มเกษตรกรยืนอยู่ข้างหลังหนิงเป่ยทันที: "เจ้าหนุ่ม วันนี้เราจะสู้กับพวกมันจนถึงที่สุดกันเถอะ"หนิงเป่ยพูดว่า "จัดการกับไอ้สารเลวพวกนี้ ผมต้องลงมือเอง"เขาเหลือบมองตาหวงแล้วพูด "ผมจะให้โอกาสคุณแสดงฝีมือ"ตาหวงค่อนข้างใจร้อนและหงุดหงิดเล็กน้อยฉันเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นคู่ต่อสู้ของฉันควรเป็น ปรมาจารย์ชั้นนำเป็นอย่างน้อยสิแต่
ชาวไร่ยาก็พากันเตือนหนิงเป่ยว่า "พ่อหนุ่ม คุณรีบไปเถอะ ครอบครัวของพวกเขาเป็นข้าราชการทั้งหมด ประชาชนธรรดาไม่สามารถยั่วยุได้"“ใช่ ไม่ว่าจะในเมืองหรือต่างจังหวัด ทุกคนมีเส้นสาย พวกเขาต้องการฆ่าเรา เหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ เลย”เมื่อเผชิญหน้ากับความหวังดีของชาวบ้าน หนิงเป่ยก็แค่ยิ้มแต่ไม่พูดชาวไร่ยายิ้มอย่างขมขื่นเฮ้อ ชายหนุ่มคนนี้น่าจะฟังหน่อย ลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสือ แต่ที่แย่ที่สุดคือเขาไม่รู้ความว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแค่ไหนไม่นานก็มีรถบัสหลายคันมาอย่างรวดเร็วและจอดอยู่ไม่ไกลทุกคนทั้งบริเวณนี้ ต่างตกใจเมื่อเห็นคนหลายคนลงจากรถกลายเป็นกลุ่มคนในทีมจังหวัด พวกเขาทั้งหมดเป็นหัวหน้าและรองหัวหน้า และผู้นำคือผู้นำระดับสูงของจังหวัด เย่หง!ทำไมจู่ๆ พวกคนใหญ่โตเหล่านี้ก็มาที่สถานที่บ้านนอกแห่งนี้? เป็นประวัติการณ์หลี่หงฝูวิ่งเหยาะ ๆ เพื่อทักทายเขาไปตลอดทางเขาเชื่ออย่างไม่สงสัยว่า นายท่านสามเจียงเชิญพวกเขามาให้กําลังใจตัวเองมีเพียงนายท่านสามเจ้อที่สามารถเชิญคนกลุ่มนี้มาได้"คุณเย่ ยินดีต้อนรับครับ"“เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้นี้ผมจัดการได้ ไม่ต้องรบกวนคุณครับ ลำบากแย่ครับ”เย่หงมอง
หนิงเป่ยพูดกับชาวบ้านอีกว่า "ขอให้ชาวไรนช่วยดูแลเรื่องนี้ด้วย"ขณะนี้ชาวไร่ยายังอยู่ในอาการตกใจอย่างมากชายหนุ่มคนนี้ดูธรรมดา ๆ เหมือนเด็กหนุ่มข้างบ้าน ทําไมถึงมีอำนาจขนาดนี้แม้แต่ผู้นําระดับจังหวัดก็เชื่อฟังเขาด้วยความเคารพเขาไม่ได้เป็นคนสำคัญจากเมืองหลวงจิงตูหรอกมั้งความเป็นไปได้นี้สูงมากหนิงเป่ยพูดอีกครั้ง ชาวไร่ก็ตั้งสติได้ รีบพยักหน้าว่า "พ่อหนุ่ม... คุณหนิงสบายใจได้ แม้ว่าเราจะไม่กินหรือไม่ดื่มก็จะจับตาดูพวกเขา"ในเวลานี้ชาวบ้านคนหนึ่งพูดว่า "คุณหนิง คุณช่วยช่วยประธานโจวไห่ถงได้ไหม เธอถูกนายท่านสามเจ้อพาตัวไปแล้ว ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่ชัดเจน"ไห่ถง?หนิงเป่ยตัวสั่นทันที "ทําไมไห่ถงถึงเกี่ยวข้องด้วย?"ชาวไร่พูดอย่างเร่งรีบ: "สมุนไพรของเราปลูกไว้สำหรับจิ่วโจวอินเตอร์เนชั่นแนลโดยเฉพาะ และประธานโจวไห่ถงก็ปกป้องไร่ยานี้กับพวกเรา"ให้ตายเถอะ!หนิงเป่ยสาปแช่ง: “ชายแซ่เจ้อพาเธอไปที่ไหน?”ชาวไร่ยาชี้ไปที่หลี่หงฝูแล้วพูด "หลี่หงฝูเป็นสุนัขรับใช้นายท่านสามจ้อเจียง เขาต้องรู้เรื่องนี้"หนิงเป่ย มองไปที่หลี่หงฝูด้วยสายตาที่กินเนื้อคนหลี่หงฝูกล่าวอย่างเร่งรีบ: "อิมพีเรียลคลั
นายท่านสามเจ้อพูด "เราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน อยากได้อะไรก็หยิบไป""พอฉันเล่นเสร็จ ค่อยให้พวกคุณได้เล่นสนุก ทุกคนมีส่วนได้ส่วนเสีย"ฮ่าๆ!ทุกคนหัวเราะโจวไห่ถงตกตะลึงนี่ไม่ใช่การเจรจาทางธุรกิจ แต่เป็นถ้ำเสือเธอหันหลังกำลังจะออกไปแต่นายท่านสามเจ้อคว้าเธอแล้วพูดว่า "มาถึงนี่แล้วยังอยากไปอีกเหรอ ฝันไปเถอะ!"โจวไห่ถงพูดว่า: "นายท่านสามเจ้อเจียง คุณกำลังละเมิดสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคล... "เพี๊ยะ!นายท่านสามเจ้อตบโจวไห่ถงจนล้มลงกับพื้น "นังแรดต้าเซี่ย พูดเรื่องเสรีภาพส่วนบุคคลกับฉันนั้นเป็นเรื่องตลก"นายท่านสามเจ้อใช้ออกแรงอย่างมาก และกระแทกดึงโจวไห่ถงลงไปกับพื้น มุมปากของเธอมีเลือดออกและสมองของเธอก็ส่งเสียงหึ่งๆนายท่านสามเจ้อนั่งลงแล้วพูดว่า "มานี่แล้วรินไวน์ให้ฉันหน่อย"โจวไห่ถงจ้องมองเขาด้วยความโกรธ: "ไม่มีทาง"ในเวลานี้ หญิงสาวตัวเล็ก ๆ หลายคนคุกเข่าและคลานไปอยู่ข้าง ๆ โจวไห่ถง และกระซิบ:“คุณควรฟังพวกเขาเถอะ จะได้ไม่ถูกเขาทุบตี”"พวกเราถูกพวกเขาบังคับข่มเหง ถ้าไม่เชื่อฟังเล็กน้อย พวกเขาก็เฆี่ยนตีพวกเรา แม้กระทั่งเอาไฟมาเผา"เดนมนุษย์!โจวไห่ถงสบถออกมา“นี่แกหูหนวก
“ทุกคนมีความสามารถของปรมาจารย์ ในที่สุดฉันก็ได้แสดงทักษะของฉันแล้ว”“ หนิงเป่ย เจ้าพวกนี้เป็นของฉัน อย่าขโมยเด็ดขาด”โอเค!หนิงเป่ยพูดกับโจวไห่ถงในอ้อมแขนว่า "ไห่ถง หลับตาลงนะ"ภาพนองเลือดต่อไปไม่สามารถให้โจวไห่ถงเห็นได้ เพื่อไม่ให้ทิ้งปมไว้ในใจของเธอนายท่านสามเจ้อออกคำสั่ง: "ฆ่ามันซะ!"รับทราบ!นินจาสามสิบคนกระโจนเข้าใส่ตาหวง เหมือนหมาป่าที่หิวเลือดดวงตาตาหวงส่องแสงขณะที่เขาเผชิญหน้ากับนินจาชั่วครู่หนึ่ง ฉากนั้นเต็มไปด้วยเสียงหมัดปะทะหมัด เสียงอาวุธปะทะกัน และเสียงผู้คนถูกโยนลงพื้น ผสมกับเสียงวุ่นวายไปทั่วพลังการต่อสู้ของปรมาจารย์สามสิบคน ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตามก็ยังเป็นขุมพลังที่น่าเกรงขามแต่เมื่อพวกเขาได้พบกับตาหวงผู้แข็งแกร่งในการต่อสู้ พวกเขาทำได้เพียงถูกทรมานและสังหารเท่านั้นตาหวงช่วยหนิงเป่ยต่อสู้ เพื่อสร้างการนองเลือดได้อย่างง่ายดายหนิงเป่ยเดินออกจากอิมพิเรียลคลับโดยมีโจวไห่ถงอยู่ในอ้อมแขนของเขาเขาวางโจวไห่ถงไว้บนรถ: " ไห่ถง เธอกลับไปก่อนนะ ฉันจะไปช่วยตาหวง "ไม่นะ!โจวไห่ถงจับมือหนิงเป่ยไว้ "หนิงเป่ย อย่ากลับไป พวกเขาเป็นพวกโรคจิตกลุ่มหนึ่ง พวกเขา
หนิงเป่ยพูด: "คุณไม่อยากเห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของผมเหรอ?"ประโยคหนึ่งทำให้ตาหวงรู้สึกคันด้วยความสงสัย: "คราวนี้ฉันจะให้แกได้ลงมือ"ซูโม่โกรธมากคนต้าเซี่ยสองคนแย่งกันลงมือกับตัวเอง นี่เป็นการดูถูกเขาชัดๆรนหาที่ตาย!เขาคำรามและรีบวิ่งไปหาหนิงเป่ยพื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนอีกครั้ง และเขาก็เหมือนกับรถไฟความเร็วสูง ต้องการทำลายสิ่งกีดขวางทั้งหมดหนิงเป่ยสงบนิ่งและไม่ขยับเขยื้อน ราวกับว่าเขาไม่ได้จริงจังกับอีกฝ่ายเลยรอให้อีกฝ่ายกําลังจะชนเขา ในที่สุดหนิงเป่ยก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวและปล่อยพลังมืดออกมาปัง!ทั้งสองปะทะกันวินาทีต่อมา ราวกับหัวรถจักร ซูโม่ก็ถูกชนและซัดกระเด็นไปข้างหลัง ร่างของเขาชนกันและถูกับผนังและพื้นบนพื้นและผนังแตกเป็นชิ้นๆ กระทั่งสร้างรูขนาดใหญ่หลายอันเขากลิ้งออกไปหลายสิบเมตรก่อนที่จะหยุดในที่สุดเขามีเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด มีบาดแผลทั่วร่างกาย และไม่มีลมหายใจแต่หนิงเป่ยยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ และไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยซู่ด!ตาหวงอดไม่ได้ที่จะสูดอากาศเย็นให้ตายเถอะ ทำไมไอ้สารเลวนี่ถึงแข็งแกร่งขนาดนี้!ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ที่เขาบอกว่าเขาสามาร