บทที่ 32

ชีวิตของอวี่หลิงวนลูบเหมือนในทุกวัน ขึ้นเขาหาของป่าลงทุกวันไม่เคยขาดพูดว่าให้ห้องเสบียงเต็มจนล้นไปใส่ในห้องนอนเก่าของสามีนาง รวมทั้งห้องเก่าของพ่อกับแม่ของพวกเขาอีก นี้ก็ถึงเวลาส่งปลาไปให้เหลาอีกสาขาหนึ่งของหลงจู๊แล้ว

เมื่อคืนนางปรึกษากันกับสามีวันให้เขาเอาปลาไปส่งตอนเช้ามืดและกับมาดูแลคนงานต่อ นางจะรอจนกว่าสามีจะกลับมาจากในเมืองจึงจะขึ้นเขากับน้องชายน้องสาวของสามีเช่นทุกวัน นางจะหยุดต่อเมื่อชาวบ้านถางหญ้าพลิกหน้าดินเสร็จนางจึงจะปลูกพืชที่อายุไม่เยอะเก็บเกี่ยวก่อนจะถึงหน้าหนาว

ปลาก็ใส่เอาลำธารหลังบ้านนั้นแหละแต่ออกไปห่างจากที่พวกนางใช้ตรงที่ท่าหลังบ้านขึ้นไปต้นน้ำและวางเอาไว้สิบอันขึ้นซึ่งให้พอต่อการส่งทุกวันนั้นเอง นางไม่กลัวเพราะที่ดักปลามีเยอะ ท่านตาของนางสานมาให้ยี่สิบกว่าอันและที่บ้านของท่านตาก็ใส่ที่ดักปลาที่ลำธารหลังบ้านด้วยเช่นกัน

เพราะบ้านห่างกันมากจึงไม่มีปัญหาและห่างจากคนในหมู่บ้านอีกต่างหาก ที่ดินของพวกนางสองครอบครัวก็กว้านซื้อเอามาเป็นชื่อของหัวหน้าครอบครัวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างจึงสะดวกต่อการทำมาหากินของสองครอบครัวยิ่งนักเพราะชาวบ้านจะไม่เดินผ่านมาที่ผืนดินที่พวกนาง