รับรู้ได้ว่าร่างเล็กที่นอนใต้ร่าง ทักท้วงขอลมหายใจที่ขาดหาย ตงหยางถอดถอนจูบอันเร่าร้อนนั้นออก พร้อมทั้งสบตาเธอที่นอนจ้องหน้าเขา
“ทำไมไม่ขัดขืนซะละ หรือว่ารอเวลานี้มานาน” “พี่หยาง ฉันแต่งงานกับพี่ จะช้าหรือเร็วเรื่องแบบนี้ก็ต้องเกิด ฉันขัดขืนพี่ได้ด้วยเหรอ” เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เพราะมันเป็นเรื่องจริง หากจะว่าไปแล้ว ซิงเหยียนเธอคือผู้หญิงที่สวยน่ารัก หากเรื่องที่เกิดกับพ่อไม่ใช่เธอเป็นคนต้นเหตุ เขาเองก็คงไม่เกลียดเท่านี้ “แล้วอย่ามาร้องหาความยุติธรรมทีหลังแล้วกัน!” อุณหภูมิในร่างไต่ระดับขึ้นตามอารมณ์กระตุ้น เสื้อผ้าจากที่เคยปกปิดร่างกายก็ลงไปกองอยู่ที่พื้น ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าของซิงเหยียนหรอกนะ กางเกงที่เหลืออยู่ตัวเดียวบนร่างของตงหยางก็ถูกถอดแล้วกองอยู่ด้วย คืนเข้าหอที่ไร้ความหวานครั้งนี้ เธอรู้ดีว่าทุกการกระทำของเขา ทำลงไปเพื่อธุรกิจเบื้องหน้า แต่อย่างนั้นก็ยอมให้เขากระทำตามอำเภอใจ แม้จะเป็นครั้งแรกที่เจ็บปวด แต่ซิงเหยียนก็พยายามที่จะข่มอาการนั้นไว้ สิ่งที่เธอทำได้คือฝากรอยเล็บลงที่แผ่นหลังของตงหยางเท่านั้น รุ่งเช้า ลืมตาตื่นในยามเช้า ตอนนี้เธอรู้ดีว่าไม่ได้หลับนอนที่บ้านของตระกูลกู้ เพราะหลังจากจบพิธีเรือนหอก็เป็นโรงแรมของตระกูล แต่สิ่งที่น่าแปลกใจมากที่สุดคือ ร่างสูงที่ร่วมหลับนอนกับเธอเมื่อคืน เขาหายไปแล้ว เท้าของเธอหย่อนลงไปแตะที่พื้น อีกมือก็หอบผ้าห่มเพื่อปิดบังเรือนร่าง ความปวดร้าวกับครั้งแรกมันทำให้ซิงเหยียนลำบากอยู่ไม่น้อย เมื่อหอบสังขารเข้ามาในห้องน้ำ ก็รีบชำระร่างกายให้เสร็จสิ้น สิ่งที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้คือ เรื่องราวเมื่อคืน สัมผัสต่างๆ ของเขาที่มอบให้เธอ “พี่หยาง ทำไมพี่ถึงใจร้ายกับฉันนัก” แอบบ่นเบาๆ หลังจากหยิบผ้ามาคลุมร่างแล้ว เท้าของเธอค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าสายมากแล้วก็รีบเปลี่ยนชุด ไม่นานเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น ครืด ครืด ร่างเล็กเดินมาหยิบมือถือเครื่องโปรด ที่ถูกวางไว้บนหัวเตียงตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เลขาคนสนิทของตงหยางก็รีบกดรับ โทรศัพท์ (คุณซิงเหยียนอีกหนึ่งชั่วโมงจะมีรถของที่บ้านไปรับนะครับ) “อ้อ ฉันรู้แล้ว ....เจียวมิ่ง พี่หยางเขา” (วันนี้คุณชายใหญ่ต้องขึ้นรับตำแหน่งประธานคนใหม่อย่างเป็นทางการ ก็เลยต้องออกมาแต่เช้าครับ) สิ่งที่ปลายสายบอกมานั้นเธอพอเข้าใจได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างคงสมใจเขาแล้ว การแต่งงานเพื่อดำรงตำแหน่งและอำนาจ ต้องบอกว่าอย่างเป็นทางการ เพราะก่อนหน้านั้น ตงหยาง เขาแค่ดูแลแทน การตัดสินใจไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาโดยตรง แต่ตอนนี้เขาได้มันมาแล้ว หลังจากที่เจียวมิ่งบอกว่าจะมีคนของที่บ้านเอารถมารับ ซิงเหยียนเธอก็แต่งตัวรอ เพื่อที่จะกลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ไม่รู้ว่าหลังจากนี้อะไรกันที่จะเกิดขึ้นบ้าง เพียงแค่เท้าแตะลงที่หน้าประตูคฤหาสน์ แววตาที่หันมามองเธอด้วยความไม่เป็นมิตรก็ฉายแววชัดเจนขึ้น คงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร หากไม่ใช่คุณนายหลี่ หรือที่เธอเรียกว่าคุณป้าหลี่นั่นเอง “คงจะสมใจแล้วสินะ ที่คุณพ่อเขียนพินัยกรรมให้หลอนแต่งงานกับลูกชายฉัน เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงได้หุ้นของโรงงานมากกว่าทายาทแท้ๆ แถมบ้านหลังนี้ก็เป็นชื่อเธออีก” “คุณป้าหลี่ค่ะ ซิงเหยียนไม่เคยคิดแบบนั้น แม้คุณปู่จะยกให้เป็นชื่อของซิงเหยียนแต่บ้านนี้ก็ยังเป็นของคุณป้าเหมือนเดิมนะคะ” เธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการปะทะมากที่สุด เพราะรู้ดีว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ป้าหลี่ก็ไม่เคยเมตตาเธอสักครั้ง ยิ่งต้องมาแต่งงานกับลูกชายที่คุณป้าหวงมากที่สุดเธอยังมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป “รู้จักเตรียมตัวก็ดีแล้ว เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงอย่างเธอแค่ได้แต่งงานร่วมเตียงกับลูกชายฉันมันก็มากพอแล้ว และสิ่งที่เธอควรรู้ไว้ แม้จะแต่งงานแต่เธอก็ไม่สมควรที่จะออกนอกหน้านอกตา ใครๆ เขาก็รู้ว่าเธอถูกเก็บมาเลี้ยงเป็นแค่เด็กรับใช้ ไม่ต้องมาชูคอเหมือนหงส์หรอกย่ะ!” เบ้ปากลงแล้วเชิดใส่ซิงเหยียน คำพูดที่ดูจะทำร้ายจิตใจพวกนี้ไม่ได้เป็นครั้งแรกของเธอหรอกนะ เพราะเท่าที่จำได้ซิงเหยียนเธอโดยแบบนี้มาตลอด แต่ก็ต้องทน ดวงตาที่เศร้าหมองมองตามแผ่นหลังของคนที่พึ่งว่าให้เธอช้ำใจเมื่อครู่ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจดังพรืดใหญ่ สาวเท้าขึ้นชั้นบนของห้อง ห้องที่เธอเคยอยู่มาตั้งแต่เด็ก ทว่า “เอ้...ป้าไฉ ทำไมต้องเก็บของด้วยละคะ แล้วของในห้องหายไปไหนหมด” “เหยียนเหยียน ตอนนี้เธอแต่งงานกับคุณชายใหญ่ไปแล้ว คุณชายใหญ่สั่งให้ย้ายของของเธอเข้าไปในห้อง” ยืนมองเด็กรับใช้ในบ้านรวมทั้งป้าแม่บ้านผู้อาวุโส เก็บสิ่งของของเธอบางส่วนไปที่ห้องของตงหยาง ความคิดวูบก็ลอยเข้ามาทันที “ใช่สินะ ฉันเป็นแค่แม่พันธุ์ของพี่นี่ ที่พี่ย้ายของฉันไปเพราะกลัวไม่มีลูกละสิ” #บริษัท ห้องประชุมอันโอ่อ่า สมฐานะของตระกูลดังที่สืบทอดกันมาหลายรุ่น บัดนี้ประธานกู้คนใหม่ก็คือตงหยาง “ขอแสดงความยินดีอย่างเป็นทางการนะครับ คุณกู้ตงหยาง” “ครับ” กรรมการอาวุโสท่านหนึ่งยืนขึ้น พร้อมกับกล่าวความยินดี สีหน้าของพวกเขาเหล่านั้น ต่างชื่นมื่นปรีติยินดีอย่างมาก เมื่อคนที่ขึ้นมาครองตำแหน่งเป็นหลานชายแท้ๆ ของกู้อู่เกอผู้ล่วงลับ ตงหยางแม้ว่าอายุตอนนี้ของเข้าจะแค่ยี่สิบแปดปี ทว่าความรู้พร้อมความสามารถนั้น เขาได้แสดงให้เห็นแล้ว เมื่อครั้งที่บิดาและปู่ยังมีชีวิต ส่วนตงฉิน ตำแหน่งที่เขาได้รับคือรองประธาน และยังเป็นผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมอีกด้วย นับว่าสองพี่น้องตระกูลกู้ ไม่ขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์ ทุกอย่างในบริษัทเหมือนจะราบรื่นขึ้นมาก หลังจากหลายๆ ตำแหน่งใหม่เริ่มลงตัว แม้ว่าอาจจะมีบางคนที่ไม่เห็นด้วยกับตำแหน่งที่ตนได้รับ แต่ก็ไร้เสียงที่จะคัดค้าน ใบหน้าหล่อดูนิ่งดุจผืนน้ำ แววตาของเขาฉายแววความอำมหิตแฝงอยู่ แม้ว่าตอนนี้จะขึ้นแท่นท่านประธานใหญ่ แต่สิ่งที่ต้องทำก็มีอีกมากมาย รวมทั้งจัดการพวกคนพาลที่เข้ามาขัดขวางธุรกิจครั้งนี้“เจียวมิ่ง เรื่องที่ฉันสั่ง นายจัดการหรือยัง”“จัดการแล้วครับคุณชายใหญ่”“ดี!! เย็นนี่ฉันจะสั่งสอนพวกมันเอง”เสียงเข้มโพล่งขึ้น ดวงตาทอประกายกล้าอย่างโหดเหี้ยม เมื่อนึกถึงพวกคนพาลที่ใส่ร้ายโรงงานผลิตของเขา ช่วงที่คุณปู่ล้มป่วย#โกดังร้างแห่งหนึ่ง“ปล่อยกู พวกมึงเป็นใครจับตัวกูมาทำไม!”คนที่ถูกมัดแขนไขว้หลัง พร้อมผ้าสีดำปิดตา ทว่า เสียงร้องตะโกนด่าทอก็ยังไม่หยุด เขาเป็นนักเลงหางแถว ที่ว่าจ้างให้คนเข้าไปผสมเครื่องดื่มในโรงงาน จนล็อตนั้นไม่สามารถส่งออกได้แถมยังเสียหายหลายล้านบาทเมื่อก่อน เป็นผู้จัดการโรงงาน แต่เพราะติดการพนันจนโงหัวไม่ขึ้น เรื่องฉ้อโกงจึงเกิด เมื่อถูกจับได้จึงถูกดำเนินคดี แถมถูกไล่ออก และนั่นทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากตึก ตึกเสียงฝีเท้าหนักกระแทกลงพื้น ชายคนนั้นเงียบเสียงก่อนจะเงี่ยหูฟัง แม้ว่าดวงตาถูกปิดสนิท แต่ก็พอเดาได้ว่าใครเป็นคนจับเขามาพรึ่บวินาทีที่ผ้าปิดตาเปิดออก ใบหน้าหล่อคม ความสูงราวร้อยเก้าสิบ ยืนเด่นเป็นสง่า ทว่าสีหน้าดันเฉยชาไร้ความรู้สึก“คุณตงหยาง ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมขอโทษ”“ตอนนี้ คิดขอโทษไม่สายไปหน่อยเหรอ เรื่องที่แกทำมันทำให้ฉันเสียเวลา เสียเงินไป
เสียงพูดคุยดูน่าสนุกสนาน จนทำเอาร่างสูงที่ได้ยินเสียงต้องเดินเข้ามาภายในห้องอาหาร เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มนั่งยิ้มอยู่กับน้องชาย สายตาก็ฉายแววดุดันขึ้นมา“กี่ทุ่มกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมถึงมานั่งยิ้มร่าอยู่ที่นี่”เสียงทุ้มนั้น มันเรียกสายตาของคนทั้งสองต้องหันไปที่ทางเข้าห้อง เมื่อเห็นว่ามีร่างสูงหน้านิ่งยืนอยู่ ตงฉินก็รีบทักพี่ชายทันที“พี่หยาง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นได้ยินเสียงรถ มานั่งก่อนสิ ผมเองก็พึ่งมาถึง เหยียนเหยียนก็เลยเป็นธุระตั้งโต๊ะให้”เขาฟาดสายตาไปมองคนที่นั่งตรงข้าม แต่ก็ไม่ได้สาวเท้าไปหา แต่สิ่งที่พูดขึ้นนั้น“ฉันเหนื่อย แกจะกินก็กิน ฉันจะขึ้นไปพัก”เขาพูดเท่านั้นก็เดินหันหลัง เพียงแค่เห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตร ซิงเหยียนเธอก็พอจะรู้หน้าที่“พี่ฉิน ฉันต้องขึ้นข้างบนแล้ว พี่นั่งทานคนเดียวได้ใช่ไหม”“ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ห่วงตัวเองเถอะ ดูหน้าเขาสิ เป็นมิตรกับใครที่ไหน”อาจจะจริงที่ตงฉินพูด เขาเองก็พอรู้นิสัยพี่ชายดี รู้ว่าพี่ชายนิสัยได้แม่มาเต็มๆระหว่างที่เท้าของซิงเหยียนเดินขึ้นบันได เธอเองก็ใช้ความคิดต่างๆ นานา ไม่รู้ว่า คนในห้องจะหาเรื่องอะไรเธออีกแอ็ดดเพียงแค่ประตูห้องเปิ
ยิ่งกว่าจุกอก ยิ่งกว่าโดนหักหน้า ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนแล้วที่จะพูดออกมา ความหมายคือหญิงสาวเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์และเครื่องปั๊มลูกให้เขา แค่จะนอนร่วมเตียงอีกฝ่ายยังไม่ให้ ค่าของตัวเธอมันอยู่ที่ไหนกันอดกลั้นจนที่สุด ใบหน้าหวานแต่แววตาแฝงด้วยความเศร้า ไม่อยากจะร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องสมเพช แค่พินัยกรรมที่เขียนระบุว่าให้แต่งงาน ก็คิดว่าทุกอย่างน่าจะดีกว่านี้เสียอีกซิงเหยียนหยิบได้แค่หมอนใบใหญ่ แล้วเดินมาที่โซฟาตัวยาวภายในห้อง ชุดนอนกระโปรงสีขาวลายลูกไม้น่ารัก สะบัดพลิ้วเวลาที่เธอสาวเท้าไปข้างหน้า เมื่อรู้ตัวเองว่าต้องนอนที่โซฟาก็วางหมอนใบใหญ่ลงไป แอบชำเลืองมองร่างสูงเล็กน้อยแต่ตงหยางไร้หัวใจเกินกว่าจะสนใจมองภรรยาด้วยซ้ำ แถมยังล้มตัวลงนอนอย่างไม่มีเยื้อใยอีกต่างหากเธอค่อยๆ นอนราบลงไปก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา วินาทีนั้นไฟในห้องก็ถูกดับจนมืดมิด ความคิดชั่ววูบก็ลอยเข้ามาในหัวของซิงเหยียนเหยียนเหยียน ก่อนที่ปู่จะตายปู่อยากให้มีใครสักคนที่ดูแลเธอได้ หากปู่ไม่อยู่แล้ว ก็อยากให้เธอได้มีที่พึ่งคำนั้นลอยเข้ามาทำเอาน้ำตาของซิงเหยียนไหลลงมาอาบแก้ม คนที่ดูแลเธอ
“คุณผู้หญิงไม่ต้องทำก็ได้ค่ะ”“ได้ไง ให้ฉันช่วยเธอเถอะ อยู่บ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร”“แต่ตอนนี้คุณเป็นเมียคุณชายใหญ่ เป็นเจ้าของบ้าน มันไม่เหมาะสมที่จะมาช่วยแม่บ้านเช็ดถูนะคะ”สาวใช้ที่นับถือซิงเหยียนก็ยังไม่อยากให้ทำ แต่บางคนที่อยู่กับคุณนายหลี่ดันมองว่าร่างเล็กเข้ามายุ่งแถมยังเบ้ปากใส่ แต่หญิงสาวชินแล้วและไม่อยากจะมีปากเสียงกับแม่สามี ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด หลี่น่าเดินเข้ามา พร้อมสายตาเหยียดหยัน“หากเธอว่างนัก ก็รู้จักออกไปทำงานบ้างสิ หรือคิดว่าที่มีอยู่ไม่ต้องทำมาหากิน คิดจะเอาเปรียบลูกชายฉันเหรอ ตงฉินกับตงหยางมีหุ้นน้อยกว่าเธอ แต่ก็ยังออกไปทำงาน โธ่ๆ น่าสงสาร”การประชดของหลี่น่าพร้อมสายตาที่บ่งบอกว่าเธอเกลียดซิงเหยียนเข้าไส้ ส่วนหญิงสาวไม่รู้จะโต้ตอบอะไร ทำได้อย่างเดียวคือเงียบ ไม่ใช่ว่าคนที่เด็กกว่าไม่อยากตอบกลับเพียงแต่ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเท่านั้นตลอดทั้งวัน ซิงเหยียนคิดถึงคำพูดของหลี่น่า คุณปู่แบ่งหุ้นให้เธอมากว่าสองแม่ลูกจริง ขนาดตงหยางที่เป็นประธานก็ยังน้อยกว่า ทว่าหญิงสาวเป็นภรรยาเขา หุ้นผัวเมียรวมกันก็มากกว่าคนอื่นอยู่แล้วเมื่อความคิดเกิดขึ้น สิ่งแรกที่คิดได้คื
รุ่งเช้าหน้าที่ปกติของภรรยาคือตื่นเช้ามาก็ต้องเตรียมอาหารให้สามี ใบหน้าหวานดูชื่นมื่นเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนที่โซฟาเหมือนเก่า แต่เป็นการนอนบนเตียงเดียวกันกับตงหยางร่างสูงเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ใบหน้าที่นิ่งเรียบก็เป็นดังปกติเฉกเช่นทุกครั้ง หากจะถามว่าเขาเคยยิ้มไหม อาจจะเคยแต่น้อยคนนักที่จะเห็น“พี่หยางลงมาแล้วกินมื้อเช้าไหมคะ”เสียงหวานเอ่ยถามสามี เมื่อคืนเธอตั้งใจจะคุยเรื่องจะขอไปทำงาน แต่ทุกอย่างมันผิดพลาด คิดว่าเช้านี้น่าจะได้เล่าและได้คำตอบ แต่เสียงทุ้มที่ดังขึ้นพร้อมสีหน้าที่เย็นชาทำเอารอยยิ้มน้อยๆ ของซิงเหยียนหดหาย“ฉันมีประชุม!”เขาพูดเท่านั้นก็เรียกคนสนิทเข้ามาช่วยถือกระเป๋า เมื่อวานกับตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนละคนด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเขายังพูดอ่อนหวานแถมยังกอดร่างเธอแน่นจนเช้า นั่นมันหมายความว่าอย่างไรกันเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกไปจนลับตาสิ่งที่เธอทำได้คือถอนหายใจ แววตาเริ่มเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด สิ่งที่อยากบอกอยากเล่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจและไถ่ถามเธอเลยซิงเหยียนเดินเข้ามาในห้องอาหารสุดหรู เตรียมทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่นานร่างสูงที่ดูสง่าไม่แพ้พี่ชายก็เดิ
สองวันผ่านไป“เป็นไงบ้างโรงพยาบาลดูวุ่นวายไหม”คำถามของคุณหมอหนุ่มรูปหล่อที่มีความสูงราวๆ ร้อยแปดสิบ ใบหน้าคมคายจมูกสันโด่ง ดวงตาดำขลับ รับกับผมสีเข้มเช่นกัน“นิดหน่อย แต่ฉันรู้สึกสนุกกับงานนะ ดีกว่าอยู่ที่บ้านเวลาผ่านเร็วด้วย”สองวันมานี้ ซิงเหยียนออกมาทำงานหลังจากที่ตงหยางออกไปแล้ว อีกทั้งโรงพยาบาลที่ซูซางสังกัดก็ไม่ได้ไกลจากคฤหาสน์อันโอ่อ่า แถมเธอยังเลิกงานตอนสี่โมงครึ่ง ส่วนรอบดึก ที่ต้องผลัดเปลี่ยนเวรกัน หญิงสาวบอกรุ่นพี่ว่าไม่สะดวก ขอทำงานแค่ช่วงเช้า และแน่นอนว่าเส้นสายของคุณหมอหนุ่มย่อมทำได้อยู่แล้วการทำงานของซิงเหยียน เป็นทั้งที่รัก และที่ชังของเพื่อนร่วมงานก็ว่าได้ เพราะคนในนั้นไม่มีใครรู้ว่าเธอแต่งงาน จึงทำให้คนบางกลุ่มมองว่าหญิงสาวเข้ามาเพราะหมอซาง และยังคอยจับตาทั้งคู่อีกด้วยเลิกงาน“ซิงเหยียนจะกลับแล้วเหรอ”เสียงเข้มเอ่ยถาม ในขณะที่ซิงเหยียนสะพายกระเป๋า เดินออกมาจากตัวอาคารมุ่งหน้ามาที่ถนนใหญ่“กลับแล้วค่ะ ว่าแต่พี่ซางไม่เข้าเวรหรือคะ”“วันนี้พี่ออกเวรแล้ว เอายังงี้เดี๋ยวพี่ไปส่ง”ข้อเสนอนั้นทำเอาซิงเหยียนชะงักไปเล็กน้อย แม้จะรู้สึกถึงความหวังดีและจริงใจที่พี่ชายเพื่อนม
“ฟังนะเหยียนเหยียน ทุกอย่างคือบททดสอบของชีวิต เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ส่วนคุณชายก็แค่เชื่อคุณนายมากเกินไป สักวันเขาจะเข้าใจเธอเอง”“กว่าจะถึงวันนั้น ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ที่บ้านนี้แล้วก็ได้”“แค่นี้ก็คิดจะยอมแพ้แล้วเหรอ เธอคิดว่าที่คุณท่านเขียนพินัยกรรมให้เธอแต่งงานกับคุณชายใหญ่เพราะอะไร ?”เธอเงียบ อันที่จริงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าคุณปู่ทำแบบนั้นทำไม ทำไมถึงให้เธอแต่งงานกับคุณชายใหญ่ ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยสนใจเธอสักครั้ง“สักวันเธอจะเข้าใจ”ป้าไฉผู้อาวุโสที่สุดของบ้านพูดขึ้น จากนั้นก็ก้มหน้าทำงานตามเดิม ส่วนซิงเหยียนก็แอบคิด คิดว่าเหตุผลอะไรได้ที่คุณปู่ต้องทำแบบนั้นหลังจากอาหารในมื้อค่ำเรียบร้อย ทุกคนก็รวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร วันนี้เรียกว่ากินพร้อมหน้า แม้ว่าคุณนายหลี่จะเกลียดลูกสะใภ้แต่ก็ยังมาร่วมโต๊ะ ส่วนตงหยางรายนั้นไม่พูด แต่สิ่งที่ทำคือชำเลืองหางตามองซิงเหยียนบ่อยๆ“พี่ใหญ่ เรื่องที่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับคนที่ขึ้นตำแหน่งใหม่ ฝ่ายจัดงานไปถึงไหนแล้ว”“เรียบร้อยดี”สองพี่น้องคุยกันแต่ดูเหมือนคุณนายหลี่อยากจะรู้ด้วย ก็แน่ละเธอไม่ได้มีตำแหน่งใดในบริษัท หน้าที่หลักก็แค่เข้าไปดูร้านเพชรที่ตัวเองมีส่วน
เมื่อได้ยินชื่อคุณหมอหนุ่มหล่อใจดี แถมยังเมตตาเธอให้เข้าทำงาน ทำเอาซิงเหยียนยิ้ม เพราะหญิงสาวไม่คิดว่าจะได้เจอซูซางที่นี่“คุณหมอซาง ไม่เห็นบอกว่าจะมา”ในขณะที่เธอถาม ดวงตาที่ทอประกายความไม่พอใจก็ฉายขึ้น ตงหยางมองหน้าหมอหนุ่มแล้วหันมามองคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มให้“สวัสดีครับคุณหยาง ยินดีที่ได้เป็นแขกในงานของคุณ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มไมตรีอย่างที่เขามี ทว่าคนอย่างตงหยางน่ะเหรอจะส่งยิ้มกลับไปให้“ขอบใจ!”คำสั้นๆและน้ำเสียงห้วนห้าว ทำเอาซิงเหยียนต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตัวสูงกว่า แถมเขายังกระชับกอดเธอแน่นกว่าเดิม“วันนี้ซิงเหยียนสวยมากนะ”“ขอบคุณค่ะ”ก็คงเป็นธรรมเนียมของคนที่ชื่นชมตัวเอง ก็ต้องกล่าวของคุณ การยิ้มก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดาอีก ทว่ามันดันสร้างความไม่พอใจให้คนข้างๆ“ซิงเหยียน เธอยิ้มมากไปแล้วนะ”เพียงแค่เขาพูดแบบนั้น ทำเอาซิงเหยียนหันมามองใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะหุบยิ้ม มันรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตอนนี้ เธอรู้ดีว่าตงหยางไม่พอใจเท่าไรนักที่ร่างเล็กยิ้มให้คุณหมอหนุ่มแบบนั้น แต่ดูเหมือนซูซ่านเองก็รู้ หญิงสาวจึงรีบชวนพี่ชายไปหาของกินรองท้องทันที“พี่ซางเราไปมุมนั้นดีกว่า ปล่อ
คำพูดเหมือนจะปลอบใจซิงเหยียนมากกว่า หญิงสาวเห็นแววตาของตงฉินล่อกแล่กอยู่นิดหน่อย แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าตงหยางคงไม่เห็นเธอสำคัญอยู่แล้ว เพราะเขาพูดแบบนั้นตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ทุกครั้งที่เธอนอนโรงพยาบาล จะมีแค่พี่ฉินเท่านั้นที่มาเยี่ยม ส่วนตงหยางไม่เคยถามไถ่กันเลยด้วยซ้ำ“แล้วพี่ไม่ไปทำงานหรือไง”“ยายบื้อ นี่มันจะหกโมงเย็นแล้ว ใครเขาทำงานถึงค่ำกันล่ะ”ก็คงจะมี ขนาดสามีเธอป่านนี้ก็ยังไม่เห็นว่าเขาจะมาเยี่ยมเลยสักครั้ง“เหรอคะ”“เอาละ ฉันจะเฝ้าไข้เธอเอง”“พี่ฉิน ฉันว่าพี่กลับไปเถอะ ฉันดีขึ้นมากแล้ว พอช่วยเหลือตัวเองได้ อีกอย่างที่นี่เขามีพยาบาล พี่เองก็ต้องพักผ่อน ฉันไม่อยากทำให้พี่ต้องลำบาก”ยิ่งพูดก็ยิ่งน่าสงสาร ตงฉินมองหน้าหญิงสาว แม้จะรักซิงเหยียนเหมือนน้องสาว แต่ก็แอบคิดว่าหากพี่ชายดูแลเธอไม่ได้ ตัวเองก็พร้อมที่จะยืนข้างๆ คนตัวเล็ก“ก็ได้ งั้นฉันจะฝากหมอซางไว้แล้วกัน เผื่อมีอะไรให้เขาโทร.หา หมอซางเป็นหมอประจำตัวเธอนะ”“เหรอคะ”ตงฉินลุกขึ้นพร้อมกับจะเอื้อมมือไปลูบที่หัวของซิงเหยียนเหมือนที่เคยกระทำเมื่อครั้งยังเด็ก แต่เธอกลับเอียงหัวออกไปเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เพราะความเหมาะสมของ
รุ่งเช้าร่างกายอิดโรยจากศึกในเมื่อคืน ซิงเหยียนขยับเปลือกตาทีละน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่น พร้อมกวาดมองโดยรอบบนเพดาน เธอพยุงร่างให้ลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้าเพราะรู้สึกปวดตามตัวไปหมด“กี่โมงแล้วเนี่ย”น้ำเสียงเหือดแห้งถามตัวเองก่อนที่จะขยับไปหยิบมือถือที่โต๊ะโคมไฟข้างๆ เมื่อมองดูแล้วก็สายกว่าทุกวัน ทว่า เธอคงไปทำงานไม่ไหวจริงๆแค่มองเวลาก็คิดว่าต้องโทร.ลาป่วยที่แผนก ก่อนจะส่งข้อความบอกคุณหมอซางอีกคนเท้าของซิงเหยียนค่อยๆ หย่อนลงแตะที่พื้น ภายในห้องอันแสนว่างเปล่า แน่นอนว่าคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ก็คงออกไปทำงานแล้ว“พี่หยาง พี่มันไร้หัวใจจริงๆ”เธอบ่นให้เขาขณะที่เท้าน้อยๆ กำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อร่างเล็กแทรกตัวเข้าไปก็หยุดยืนส่องกระจกสะท้อนเงาตัวเอง“บ้าจริง!”ที่เปล่งออกมาแบบนั้น เพราะรอยคมเขี้ยวที่ฝังอยู่บนตัวเธอมันแดงเป็นจ้ำๆ ไปหมด แถมต้นแขนเล็กยังมีรอยช้ำจากแรงบีบของเขาอีก ไม่รู้ว่าจะเรียกโชคชะตานี้ว่าอย่างไร แต่สิ่งที่หญิงสาวทำได้คือ ทน!ซิงเหยียนจัดการตัวเองพร้อมทั้งลาป่วยที่แผนก แต่ก็ไม่ลืมบอกผู้บริหารอีกคน กลัวเขาจะผิดหวังในตัวเธอ ที่อุตส่าห์รับเข้ามาทำงานร่างเล็กพยุงร่างต
บ้านตระกูลกู้พรึ่บ!!“พี่หยาง” ร่างเล็กประคองร่างของสามีมาถึงห้อง ก่อนจะวางเขาลงบนเตียงกว้าง ตงหยางในเวลาแทบประคองสติไม่อยู่ เพราะเหล้าในงานที่ดื่มไปพอสมควรทำให้เขาเมาอยู่ไม่น้อย“พี่หยาง ถอดเสื้อก่อนไหม”ความหวังดีของเธอยังมีต่อเขา ซิงเหยียนเห็นว่าชุดที่ชายหนุ่มสวมใส่ค่อนข้างหนา เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกทับด้วยเสื้อสูทอาจจะทำให้คนเมาขาดสติรู้สึกอึดอัดเธอพยายามพลิกตัวอีกฝ่ายพร้อมดึงเสื้อออกอย่างทุลักทุเล ก่อนที่มันจะหลุดออกจากนั้นก็เดินเอาไปเก็บ เมื่อมองร่างที่นอนแผ่หลาบนเตียงก็แทบถอนหายใจ วินาทีที่เปลือกตาของเขาปิด มองไม่เห็นดวงตาตุดัน ใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลา ตงหยางก็คล้ายคนที่ไม่ได้มีภัยอะไร ทว่าเวลาที่ดวงตานั้นเปิดออก ทำไมมันดูเยือกเย็นน่ากลัวแปลกๆระหว่างที่ซิงเหยียนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมในตู้พร้อมสาวเท้าเข้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือถือเครื่องโปรดของเธอมีสายโทร.เข้าครืด ครืดโทรศัพท์“ฮัลโหล”(ซิงเหยียน พรุ่งนี้ซูจะชวนไปกินข้าวที่บ้านหลังเลิกงาน ว่างไหม)“ทำไมเขาไม่โทร.มาบอกเองล่ะคะ ทำไมต้องให้พี่ซางโทร.มา”(พี่ก็ไม่รู้ ได้ยินว่าแบตฯหมด เลยอยากบอกเธอไว้
เมื่อได้ยินชื่อคุณหมอหนุ่มหล่อใจดี แถมยังเมตตาเธอให้เข้าทำงาน ทำเอาซิงเหยียนยิ้ม เพราะหญิงสาวไม่คิดว่าจะได้เจอซูซางที่นี่“คุณหมอซาง ไม่เห็นบอกว่าจะมา”ในขณะที่เธอถาม ดวงตาที่ทอประกายความไม่พอใจก็ฉายขึ้น ตงหยางมองหน้าหมอหนุ่มแล้วหันมามองคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มให้“สวัสดีครับคุณหยาง ยินดีที่ได้เป็นแขกในงานของคุณ”คุณหมอหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มไมตรีอย่างที่เขามี ทว่าคนอย่างตงหยางน่ะเหรอจะส่งยิ้มกลับไปให้“ขอบใจ!”คำสั้นๆและน้ำเสียงห้วนห้าว ทำเอาซิงเหยียนต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตัวสูงกว่า แถมเขายังกระชับกอดเธอแน่นกว่าเดิม“วันนี้ซิงเหยียนสวยมากนะ”“ขอบคุณค่ะ”ก็คงเป็นธรรมเนียมของคนที่ชื่นชมตัวเอง ก็ต้องกล่าวของคุณ การยิ้มก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดาอีก ทว่ามันดันสร้างความไม่พอใจให้คนข้างๆ“ซิงเหยียน เธอยิ้มมากไปแล้วนะ”เพียงแค่เขาพูดแบบนั้น ทำเอาซิงเหยียนหันมามองใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะหุบยิ้ม มันรู้สึกทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตอนนี้ เธอรู้ดีว่าตงหยางไม่พอใจเท่าไรนักที่ร่างเล็กยิ้มให้คุณหมอหนุ่มแบบนั้น แต่ดูเหมือนซูซ่านเองก็รู้ หญิงสาวจึงรีบชวนพี่ชายไปหาของกินรองท้องทันที“พี่ซางเราไปมุมนั้นดีกว่า ปล่อ
“ฟังนะเหยียนเหยียน ทุกอย่างคือบททดสอบของชีวิต เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ส่วนคุณชายก็แค่เชื่อคุณนายมากเกินไป สักวันเขาจะเข้าใจเธอเอง”“กว่าจะถึงวันนั้น ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ที่บ้านนี้แล้วก็ได้”“แค่นี้ก็คิดจะยอมแพ้แล้วเหรอ เธอคิดว่าที่คุณท่านเขียนพินัยกรรมให้เธอแต่งงานกับคุณชายใหญ่เพราะอะไร ?”เธอเงียบ อันที่จริงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าคุณปู่ทำแบบนั้นทำไม ทำไมถึงให้เธอแต่งงานกับคุณชายใหญ่ ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่เคยสนใจเธอสักครั้ง“สักวันเธอจะเข้าใจ”ป้าไฉผู้อาวุโสที่สุดของบ้านพูดขึ้น จากนั้นก็ก้มหน้าทำงานตามเดิม ส่วนซิงเหยียนก็แอบคิด คิดว่าเหตุผลอะไรได้ที่คุณปู่ต้องทำแบบนั้นหลังจากอาหารในมื้อค่ำเรียบร้อย ทุกคนก็รวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร วันนี้เรียกว่ากินพร้อมหน้า แม้ว่าคุณนายหลี่จะเกลียดลูกสะใภ้แต่ก็ยังมาร่วมโต๊ะ ส่วนตงหยางรายนั้นไม่พูด แต่สิ่งที่ทำคือชำเลืองหางตามองซิงเหยียนบ่อยๆ“พี่ใหญ่ เรื่องที่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับคนที่ขึ้นตำแหน่งใหม่ ฝ่ายจัดงานไปถึงไหนแล้ว”“เรียบร้อยดี”สองพี่น้องคุยกันแต่ดูเหมือนคุณนายหลี่อยากจะรู้ด้วย ก็แน่ละเธอไม่ได้มีตำแหน่งใดในบริษัท หน้าที่หลักก็แค่เข้าไปดูร้านเพชรที่ตัวเองมีส่วน
สองวันผ่านไป“เป็นไงบ้างโรงพยาบาลดูวุ่นวายไหม”คำถามของคุณหมอหนุ่มรูปหล่อที่มีความสูงราวๆ ร้อยแปดสิบ ใบหน้าคมคายจมูกสันโด่ง ดวงตาดำขลับ รับกับผมสีเข้มเช่นกัน“นิดหน่อย แต่ฉันรู้สึกสนุกกับงานนะ ดีกว่าอยู่ที่บ้านเวลาผ่านเร็วด้วย”สองวันมานี้ ซิงเหยียนออกมาทำงานหลังจากที่ตงหยางออกไปแล้ว อีกทั้งโรงพยาบาลที่ซูซางสังกัดก็ไม่ได้ไกลจากคฤหาสน์อันโอ่อ่า แถมเธอยังเลิกงานตอนสี่โมงครึ่ง ส่วนรอบดึก ที่ต้องผลัดเปลี่ยนเวรกัน หญิงสาวบอกรุ่นพี่ว่าไม่สะดวก ขอทำงานแค่ช่วงเช้า และแน่นอนว่าเส้นสายของคุณหมอหนุ่มย่อมทำได้อยู่แล้วการทำงานของซิงเหยียน เป็นทั้งที่รัก และที่ชังของเพื่อนร่วมงานก็ว่าได้ เพราะคนในนั้นไม่มีใครรู้ว่าเธอแต่งงาน จึงทำให้คนบางกลุ่มมองว่าหญิงสาวเข้ามาเพราะหมอซาง และยังคอยจับตาทั้งคู่อีกด้วยเลิกงาน“ซิงเหยียนจะกลับแล้วเหรอ”เสียงเข้มเอ่ยถาม ในขณะที่ซิงเหยียนสะพายกระเป๋า เดินออกมาจากตัวอาคารมุ่งหน้ามาที่ถนนใหญ่“กลับแล้วค่ะ ว่าแต่พี่ซางไม่เข้าเวรหรือคะ”“วันนี้พี่ออกเวรแล้ว เอายังงี้เดี๋ยวพี่ไปส่ง”ข้อเสนอนั้นทำเอาซิงเหยียนชะงักไปเล็กน้อย แม้จะรู้สึกถึงความหวังดีและจริงใจที่พี่ชายเพื่อนม
รุ่งเช้าหน้าที่ปกติของภรรยาคือตื่นเช้ามาก็ต้องเตรียมอาหารให้สามี ใบหน้าหวานดูชื่นมื่นเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนที่โซฟาเหมือนเก่า แต่เป็นการนอนบนเตียงเดียวกันกับตงหยางร่างสูงเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ใบหน้าที่นิ่งเรียบก็เป็นดังปกติเฉกเช่นทุกครั้ง หากจะถามว่าเขาเคยยิ้มไหม อาจจะเคยแต่น้อยคนนักที่จะเห็น“พี่หยางลงมาแล้วกินมื้อเช้าไหมคะ”เสียงหวานเอ่ยถามสามี เมื่อคืนเธอตั้งใจจะคุยเรื่องจะขอไปทำงาน แต่ทุกอย่างมันผิดพลาด คิดว่าเช้านี้น่าจะได้เล่าและได้คำตอบ แต่เสียงทุ้มที่ดังขึ้นพร้อมสีหน้าที่เย็นชาทำเอารอยยิ้มน้อยๆ ของซิงเหยียนหดหาย“ฉันมีประชุม!”เขาพูดเท่านั้นก็เรียกคนสนิทเข้ามาช่วยถือกระเป๋า เมื่อวานกับตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนละคนด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเขายังพูดอ่อนหวานแถมยังกอดร่างเธอแน่นจนเช้า นั่นมันหมายความว่าอย่างไรกันเมื่อแผ่นหลังกว้างเดินออกไปจนลับตาสิ่งที่เธอทำได้คือถอนหายใจ แววตาเริ่มเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด สิ่งที่อยากบอกอยากเล่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจและไถ่ถามเธอเลยซิงเหยียนเดินเข้ามาในห้องอาหารสุดหรู เตรียมทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่นานร่างสูงที่ดูสง่าไม่แพ้พี่ชายก็เดิ
“คุณผู้หญิงไม่ต้องทำก็ได้ค่ะ”“ได้ไง ให้ฉันช่วยเธอเถอะ อยู่บ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร”“แต่ตอนนี้คุณเป็นเมียคุณชายใหญ่ เป็นเจ้าของบ้าน มันไม่เหมาะสมที่จะมาช่วยแม่บ้านเช็ดถูนะคะ”สาวใช้ที่นับถือซิงเหยียนก็ยังไม่อยากให้ทำ แต่บางคนที่อยู่กับคุณนายหลี่ดันมองว่าร่างเล็กเข้ามายุ่งแถมยังเบ้ปากใส่ แต่หญิงสาวชินแล้วและไม่อยากจะมีปากเสียงกับแม่สามี ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด หลี่น่าเดินเข้ามา พร้อมสายตาเหยียดหยัน“หากเธอว่างนัก ก็รู้จักออกไปทำงานบ้างสิ หรือคิดว่าที่มีอยู่ไม่ต้องทำมาหากิน คิดจะเอาเปรียบลูกชายฉันเหรอ ตงฉินกับตงหยางมีหุ้นน้อยกว่าเธอ แต่ก็ยังออกไปทำงาน โธ่ๆ น่าสงสาร”การประชดของหลี่น่าพร้อมสายตาที่บ่งบอกว่าเธอเกลียดซิงเหยียนเข้าไส้ ส่วนหญิงสาวไม่รู้จะโต้ตอบอะไร ทำได้อย่างเดียวคือเงียบ ไม่ใช่ว่าคนที่เด็กกว่าไม่อยากตอบกลับเพียงแต่ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเท่านั้นตลอดทั้งวัน ซิงเหยียนคิดถึงคำพูดของหลี่น่า คุณปู่แบ่งหุ้นให้เธอมากว่าสองแม่ลูกจริง ขนาดตงหยางที่เป็นประธานก็ยังน้อยกว่า ทว่าหญิงสาวเป็นภรรยาเขา หุ้นผัวเมียรวมกันก็มากกว่าคนอื่นอยู่แล้วเมื่อความคิดเกิดขึ้น สิ่งแรกที่คิดได้คื
ยิ่งกว่าจุกอก ยิ่งกว่าโดนหักหน้า ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนแล้วที่จะพูดออกมา ความหมายคือหญิงสาวเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์และเครื่องปั๊มลูกให้เขา แค่จะนอนร่วมเตียงอีกฝ่ายยังไม่ให้ ค่าของตัวเธอมันอยู่ที่ไหนกันอดกลั้นจนที่สุด ใบหน้าหวานแต่แววตาแฝงด้วยความเศร้า ไม่อยากจะร้องไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องสมเพช แค่พินัยกรรมที่เขียนระบุว่าให้แต่งงาน ก็คิดว่าทุกอย่างน่าจะดีกว่านี้เสียอีกซิงเหยียนหยิบได้แค่หมอนใบใหญ่ แล้วเดินมาที่โซฟาตัวยาวภายในห้อง ชุดนอนกระโปรงสีขาวลายลูกไม้น่ารัก สะบัดพลิ้วเวลาที่เธอสาวเท้าไปข้างหน้า เมื่อรู้ตัวเองว่าต้องนอนที่โซฟาก็วางหมอนใบใหญ่ลงไป แอบชำเลืองมองร่างสูงเล็กน้อยแต่ตงหยางไร้หัวใจเกินกว่าจะสนใจมองภรรยาด้วยซ้ำ แถมยังล้มตัวลงนอนอย่างไม่มีเยื้อใยอีกต่างหากเธอค่อยๆ นอนราบลงไปก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา วินาทีนั้นไฟในห้องก็ถูกดับจนมืดมิด ความคิดชั่ววูบก็ลอยเข้ามาในหัวของซิงเหยียนเหยียนเหยียน ก่อนที่ปู่จะตายปู่อยากให้มีใครสักคนที่ดูแลเธอได้ หากปู่ไม่อยู่แล้ว ก็อยากให้เธอได้มีที่พึ่งคำนั้นลอยเข้ามาทำเอาน้ำตาของซิงเหยียนไหลลงมาอาบแก้ม คนที่ดูแลเธอ