บทที่ 766

เวินเหลียงถือโทรศัพท์พิมพ์ข้อความตอบกลับ

ทว่าทันใดนั้นในมือก็ว่างลง

เธอตกตะลึง ก่อนจะเงยหน้าไปกะพริบตามองฟู่เจิง

ฟู่เจิงเห็นท่าทางตกตะลึงของเธอแล้วในใจก็อ่อนยวบ “ค่อยตอบกลับตอนดึกก็ยังไม่สาย เธอไปนอนสักเดี๋ยวก่อนเถอะ”

เมื่อคืนตอนอยู่บนรถตู้ของพ่อค้าค้ามนุษย์ เธอไม่ได้นอนเลย

เพิ่งจะได้นอนไปสองสามชั่วโมงระหว่างทางกลับมาเมื่อบ่ายวันนี้ ทว่าก็นอนทั้งความกระวนกระวายใจ

“แค่อีกประโยคเดียว คุณให้ฉันพิมพ์เสร็จก่อนนะ พิมพ์เสร็จฉันก็จะไปนอนแล้ว” เวินเหลียงยกนิ้วขึ้นมานิ้วหนึ่ง

ฟู่เจิงส่งโทรศัพท์ให้เธอ

เวินเหลียงรีบพิมพ์ข้อความส่งไปให้ผู้ช่วยอย่างรวดเร็ว ก่อนจะดับหน้าจอและเก็บโทรศัพท์ไป จากนั้นถึงตะเกียกตะกายขึ้นไปนอนราบลงบนเตียงพร้อมห่มผ้าห่ม “เรียบร้อยแล้ว”

“นอนเถอะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”

“อืม”

เวินเหลียงมองเขาพลางพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลง

เธอมีอาการนอนไม่หลับเล็กน้อย

เมื่อหวนนึกถึงประสบการณ์การถูกลักพาตัวสองครั้ง ในใจเวินเหลียงก็หวาดระแวงขึ้นมา มักรู้สึกไม่ปลอดภัย

เธอลืมตาขึ้นมา

“เป็นอะไรไป?” ฟู่เจิงเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น

“...คุณไปดูหน่อยว่าหน้าต่างข้างนอกปิดแน่นหรือเป