ตอนที่ 5 โดนของใหญ่

นั่นหนูจะไปไหน” จนถึงตอนนี้เจียงฮั่นเจี่ยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกสะใภ้ถูกไล่ให้ไปอยู่เรือนหลัง

สองแม่ลูกลอบมองสบตากัน เจียงหูเจี่ยกำลังจะอ้าปาก แต่ชุ่ยอิงไม่เปิดโอกาสให้เขาได้เปล่งเสียงก็ชิงพูดขึ้น “กลับเรือนค่ะ คุณแม่กับพี่หูเจี่ยให้หนูไปอยู่เรือนหลังค่ะ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่!” ประโยคนี้ นายท่านเจียงไม่ได้ถามลูกสะใภ้ แต่หันไปถามภรรยา

คุณนายเจียงถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ยืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ถึงเธอจะมีอำนาจเหนือสามี แต่ที่เธอควบคุมเขาได้ เพราะเขาเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ควรค่าให้เคารพนับถือ แต่ถ้ารู้ว่าลับหลังเขาเธอทำอะไร ไม่แน่ว่าต่อไป ผู้ชายกลัวเมียอย่างนายท่านเจียง อาจไม่เกรงกลัวอีกต่อไป ยิ่งตอนนี้ เจ้าตัวเริ่มจะมีใจชอบพอลูกสะใภ้ด้วยแล้ว

“ผมเพิ่งทราบ ว่าคุณจัดการเรื่องในบ้านแบบนี้” พูดกับภรรยาแล้ว เขาก็หันไปบอกกับลูกสะใภ้ “ชุ่ยอิง หนูไปขนของแล้วย้ายกลับขึ้นมาอยู่บนตึกเดี๋ยวนี้เลย นี่เป็นคำสั่งของฉัน”

“แต่คุณพ่อครับ ผมกำลังจะหย่ากับเธอ” หูเจี่ยรีบแย้ง

พอถูกคนเป็นพ่อมองมาด้วยสายตาดุดันเขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก

เจียงฮั่นเจี่ยแค่นเสียงออกมาเสียงหนึ่ง “อยากหย่าเพื่อจะไปแต่งกับลูกสาวประธานเซี่ย? แกช่างเพ้อฝันสิ้นดี ประธานเซี่ยไม่มีทางปล่อยให้ลูกสาวมาแต่งกับคนมีภรรยาแล้วอย่างแกแน่ แต่ถ้าแกอยากหย่าก็ย่อมได้นะ แต่ต้องหลังจากฉันได้เป็นนายกเทศมนตรีแล้ว ส่วนตอนนี้ ฉันจะให้หนูชุ่ยอิงไปนอนห้องปีกตะวันตก แล้วฉันหวังว่าแกจะไม่เข้าไปขอนอนกับเธอ”

“คุณพ่อ” เจียงหูเจี่ยยังจะคิดโต้แย้ง แต่ถูกคุณนายเจียงปรามด้วยสายตา เขาจึงได้แต่นิ่งเงียบ

สุดท้าย ชุ่ยอิงก็ได้ย้ายกลับมาอยู่บนตึก โดยการแยกห้องนอนกับสามี ซึ่งมันตรงกับแผนที่เธอวางเอาไว้ และยังได้ทานอาหารร่วมโต๊ะในฐานะเจ้านายคนหนึ่ง นับเป็นการเริ่มต้นที่ดี แต่แน่นอน ว่าเธอไม่ได้ต้องการแค่นี้

จากความทรงจำของร่างเดิม คนบ้านนี้ ทำราวกับหว่านชุ่ยอิงคนก่อนราวกับไม่ใช่คน แค่ได้เข้ามาอยู่บนตึกมันจะไปพอได้อย่างไร

คืนนี้ เจียงหูเจี่ยพยายามจะเข้ามานอนกับเธอ แต่ชุ่ยอิงไม่ยอมเปิดประตูให้ เขาเลยได้แต่กลับไประบายโทสะในห้องตัวเอง

ครั้นตกดึก ในขณะที่ทุกคนหลับไปแล้ว ประตูห้องของชุ่ยอิงถึงได้เปิดออก ร่างบอบบางในชุดนอนสีขาวบางเบาแทบจะมองเห็นเนื้อใน ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากประตู

ขณะนั้น นายท่านเจียงเพิ่งจะออกมาจากห้องพอดี เขามองเธอ เธอมองเขา ชุ่ยอิงก้มหน้าหลบตา ก่อนจะรีบจ้ำเท้าเดินไปที่บันได เจียงฮั่นเจี่ยรีบเดินตามมา พอลงมาถึงข้างล่าง เขาค่อยเอ่ยถาม “ดึกแล้วหนูลงมาทำอะไร”

ชุ่ยอิงหมุนตัวกลับมา เธอห่อไหล่เล็กน้อย ทำให้สายเสื้อตกมาที่ลาดไหล่ เผยให้เห็นทรวงอกเกือบจะครึ่งเต้า

“หนูนอนไม่หลับค่ะ ก็เลยว่าจะออกไปเดินรับลมเล่น”

ฮั่นเจี่ยได้ยินอย่างนั้นก็มองผ่านกระจกไปด้านนอก “ลมพัดแรง อย่าออกไปเลย ถ้าหนูนอนไม่หลับ เข้าไปหาหนังสืออ่านในห้องทำงานฉันดีไหม?”

ชุ่ยอิงมีท่าทางลังเลเล็กน้อย แต่แล้วก็พยักหน้า

ในห้องหนังสือของนายท่านเจียง กลับมีเตียงนอนอยู่ในนั้นด้วย เรื่องนี้ชุ่ยอิงทราบมาจากความทรงจำ โชคดีที่เธอกะเวลาถูกว่าเขาจะออกจากห้องมาตอนไหน

ฮั่นเจี่ยมองลูกสะใภ้ที่กำลังยืนเลือกหนังสือลำคอแห้งผาก เวลานี้เป้ากางเกงของเขามันโด่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด รูปร่างของฮั่นเจี่ยนั้นดีมาก เพราะในอดีตเคยเป็นทหาร ทุกวันนี้เขายังออกกำลังกายทุกวัน ร่างกายจึงค่อนข้างบึกบึน ตอนนี้กล้ามอกที่อยู่ใต้สาบเสื้อเต้นตุบ ๆ พอ ๆ กับอวัยวะเบื้องล่าง

ที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว รีบปรี่เข้าไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง

“อ๊ะ! คุณพ่อ จะทำอะไรคะ” เธอแสร้งทำเป็นตกใจ พยายามแกะวงแขนของเขาออก หากแต่มันกลับเหนียวแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็ก

“หนู ชะ..ช่วยพ่อหน่อยได้ไหม” พูดได้แค่นั้นเขาก็ซุกปลายจมูกลงบนซอกคอขาวผ่องอย่างหื่นกระหายพลางถูไถหัวบานที่ยังอยู่ภายใต้กางเกงกับแก้มก้นของเธอ

“คุณพ่อขา ยะ..อย่าค่ะ” เธอพยายามดิ้นรนจนสายเดี่ยวที่เกาะอยู่กับบ่าตกมาบนไหล่ทั้งสองข้าง เผยให้เห็นยอดอกสีชมพูอ่อน

ฮั่นเจี่ยเห็นอย่างนั้นก็รีบหันมาปลดผ้าผูกเอวออก ปล่อยให้กางเกงนอนผ้าแพรสีแดงล่วงลงไปกองที่ตาตุ่ม เขาขยับเท้าออกจากมันอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมออก แล้วหันมาปล้ำถอดชุดนอนตัวบางของเธอ

ท่ามกลางแสงสลัวจากตะเกียง สองร่างเปลือยเปล่ากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ข้างชั้นหนังสือ ไม่นานทั้งร่างของชุ่ยอิงก็อ่อนระทวย เขาแบกเธอมาวางลงบนเตียงแล้วขึ้นไปทาบทับ จากนั้นก็บดจูบเธออย่างหื่นกระหาย

แม้แต่รสจูบของเขา ยังดีกว่าลูกชายตั้งไม่รู้กี่เท่า เรื่องนี้ชุ่ยอิงต้องยอมรับ เธอแกล้งดิ้นรน เพื่อให้ขาตนเองถ่างออกให้ช่วงล่างของเขาแทรกเข้ามาตรงกลางได้สะดวก ฮั่นเจี่ยไม่เคยแตะต้องผู้หญิงมาหลายปี ไหนเลยจะทนเล้าโลมได้นาน เขาเพียงแหย่นิ้วเข้าไปเปิดทางกับดูดเลียยอดอกของเธอ รอจนกระทั่งช่องทางอ่อนนุ่มฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำแล้ว ค่อยหันมาจับหัวบานจ่อเข้าที่ปากทาง

ขนาดของฮั่นเจี่ยผิดกับลูกชายลิบลับ ความใหญ่เทียบเท่ากับข้อมือเด็กสี่ขวบยิ่งส่วนหัวที่บานออก ยิ่งไม่ต่างอะไรกับกำปั้นเด็ก ถึงชุ่ยอิงจะไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์แต่เจอใหญ่ขนาดนี้ ก็ใช่ว่าจะเข้าไปได้ง่าย ๆ

“โอ๊ย อื้ม” แค่ส่วนหัวถูกดันเข้ามา แผ่นหลังของเธอถึงกับบิดโค้งขึ้น