“ข้าขอโทษพวกเจ้าทั้งสองที่เคยทำร้ายพวกเจ้า ข้าไม่หวังให้พวกเจ้าอภัยให้ แต่ขอให้ข้าได้ขอโทษเถอะ”หนิงซุนเหอคุกเข่าโขกหัวให้ทั้งสองคน ทั้งหนิงถังซานและหนิงเหวินเซียนตกใจลุกพรวดจากเก้าอี้พวกเขาไม่คิดว่าหนิงซุนเหอจะยอมโขกหัวขอโทษ“เอาล่ะๆท่านลุกขึ้นเถอะในเมื่อพี่ใหญ่ไม่เอาความท่านข้าเป็นน้องก็จะไม่เอาคว
หลังจากวันนั้นที่หนิงซุนเหอมาขอพบและอโทษกับเรื่องในอดีตสิ่งต่างๆที่ติดค้างในใจของนายท่านผู้เฒ่าหนิงก็ได้รับการปลดปล่อยเสียทีต่อไปนี้ไม่มีอะไรที่ติดค้างในใจอีก หลายปีมานี้ถึงจะบอกว่าไม่โกรธเลยก็อาจจะพูดไม่ได้เต็มปากในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วต่อไปนี้ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีเท่านั้
“กรี๊ดๆๆไอ้เด็กเหลือขอนี่เป็นลูกผู้ใดกันยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่พอพ่อแม่เจ้าไม่สั่งสอนหรือว่าให้พูดกับผู้ใหญ่ให้มีสัมมาคารวะ”“สอนแต่ให้ทำตัวดีกับคนที่สมควรแต่ท่านมีค่าพอที่จะให้ข้าเคารพหรือ”“คุณชายพอเถอะขอรับ อย่าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเลย”ผู้ติดตามเอ่ยเตือน“พี่ชายท่านนี้ลุกขึ้นเถอะ ท่านจะทนให้นางทุบต
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้วมู่เฟยให้ผู้ติดตามเขาพาสองพี่น้องกลับเรือนและจัดหาที่พักให้เรียบร้อย ส่วนตัวเขาเองจะไปรายงานให้ท่านแม่ทราบเพื่อขออนุญาตรับคนเข้ามาในบ้าน มู่เฟยมุ่งหน้าไปที่เรือนใหญ่อันเป็นที่พำนักของนายหญิงหรือท่านแม่ของเขาทันที เมื่อเดินมาเจอกับบ่าวรับใช้ภายในเรือนจึงได้เอ่ยปากถามถึงท่าน
สองพ่อลูกมุ่งหน้าไปยังจวนท่านเจ้าเมืองทันที เพื่อติดต่อขอซื้อร้านค้าที่ตัวเองเลือกไว้เมื่อจัดการจ่ายเงินพร้อมรับโฉนดร้านค้ามาแล้วสองพ่อลูกย้อนกลับไปที่ร้านขนมเจ้าประจำที่ตลาดทันที เยี่ยหงต้องการซื้อขนมไปให้ลูกๆของคนงานที่เป็นเพื่อนเล่นของนาง สองพ่อลูกเดินมุ่งหน้าไปที่ร้านขนมทันที“เชิญนายท่านและคุณห
วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนักนับตั้งแต่เนี่ยหลิงมาอยู่ที่นี่เป็นเวลาสิบเอ็ดปี ตอนนี้หนิงเนี่ยฟงคุณชายใหญ่อายุสิบหก คุณชายรองหนิงมู่เฟยอายุสิบห้า คุณชายสามหนิงชิงหลงอายุสิบสี่ ส่วนแฝดสามนั้นอายุเก้าขวบเนี่ยหลิงในวัยสามสิบเป็นแม่ลูกหกที่ยังคงความงามปานล่มเมืองส่วนหยางหลงนั้นหน้าตาก็ยังคงเป็นปัญหาและ
ต้นเดือนหน้าหอสุราพร้อมเปิดทำการ ตอนนี้ทุกคนจึงมีเวลาว่างได้พักผ่อนตามอัธยาศัย เนี่ยฟงฝึกซ้อมพร้อมกับองครักษ์เงา มู่เฟยขอเข้าไปฝึกในมิติของท่านแม่ ส่วนชิงหลงนำขบวนน้องๆติดตามท่านแม่และท่านพ่อเข้าป่า โดยมีต้าไป๋ จินเช่อ เฮยเช่อ ร่วมเดินทางด้วย ส่วนน้องสี่นั้นนางเลือกหงส์เพลิงเป็นสัตว์ในพันธสัญญาวันน
สามคนพี่น้องหลังจากออกมาจากถ้ำและถ้ำได้อันตธานหายไป ชิงหลงพาน้องๆกลับออกมาหาท่านพ่อกับท่านแม่ที่จุดนัดพบทันที ส่วนหยางหลงนั้นพาบุตรสาวเดินสำรวจป่าพร้อมกับสอนบุตรสาวทำกับดักสัตว์ไปด้วย ฝั่งเนี่ยหลิงยังคงมองหาสมบัติที่อาจจะซุกซ่อนอยู่ก็เป็นได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถกินได้และนำไปใช้ประโยชน์ได้นั้นถือ
“ขอรับนายน้อยชิงหลง ว่าแต่เมื่อไหร่น้องชายของท่านจะออกมาล่ะขอรับ”“เดี๋ยวบ่าวไพร่คงเอาออกมานั้นล่ะ รอไปก่อน”“ขอรับ ข้ารอได้”หลังจากหย่าศึกระหว่างคนกับงูลงได้ไม่นานประตูห้องที่ปิดสนิทก็เปิดออกมาพร้อมกับท่านพ่อและสาวใช้สองคน ในอ้อมแขนของแต่ละคนมีทารกน้อยอยู่ ชิงหลงไม่รอช้ารีบรับน้องชายจากสาวใช้มาอุ้
“อุแว๊ แง๊”“ลูกชายเจ้าค่ะเป็นคุณชายน้อย” สาวใช้โผล่หน้าออกมาบอกคนที่รออยู่ด้านนอกของห้องเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นสีหน้าผิดหวัง ของลูกชายและพ่อตาอย่างตาเฒ่าหวังผู้ที่คาดหวังจะได้ลูกสาวหลานสาวผิดหวังนางจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพลันเสียงในห้องยังคงดังออกมาเป็นระยะๆ“เบ่งเจ้าค่ะเบ่ง นายหญิงยังมีอีกเจ้าค่ะ”
นับจากวันที่เนี่ยหลิงถูกท่านพ่อและสามีขอให้นางมีบุตรเพิ่มเวลาผ่านมาแล้วแปดเดือนและเป็นแปดเดือนที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับนางตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว หลังจากที่นางบอกว่าจะยอมมีลูกเพิ่มเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเดือนนางก็ตั้งครรภ์สมใจบิดาเช่นตาเฒ่าหวังและบุตรเขยอย่างหยางหลง ยังมีอีกหนึ่งคนที่ดีใจมากเ
เมื่อได้รับสัญญาณอดีตรัชทายาทนำกำลังทหารที่พระองค์มีบุกเข้าวังหลวงไปทันทีจะเรียกว่าบุกก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ผู้คนต่างหลับใหลกันหมด พระองค์จึงสั่งให้จับทหารรักษาวังมัดรวมกันเอาไว้รวมถึงองครักษ์เงาที่ตอนนี้หลับใหลอยู่ตามต้นไม้และตกลงมาบนพื้นจับมัดทั้งหมดเอาไว้ ส่วนพระองค์จะไปนั่งรอที่ท้องพระโรงเหลืออีกไ
วังหลวงอาณาจักรหมื่นสายหมอกห้องทรงพระอักษร ตอนนี้องค์เจ้ากำลังปรึกษาหารือกันเคร่งเครียดกับแม่ทัพกัวเรื่องศึกภายในของอาณาจักรพันศิลาและแผนการยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือต้องทำอย่างรัดกุมจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าอาณาจักรหมื่นสายหมอกให้การช่วยเหลืออดีตรัชทายาทช่วงชิงบัลลังก์“แม่ทัพกัวทางนั้นเรียบร้อยดีหรือไม่”“
พี่ใหญ่พี่รอง น้องสาวมีนี่มาฝากพวกท่านอย่าน้อยใจไปเลยนะเจ้าคะ" เยี่ยหงนำมีดสั้นมาให้พี่ชายทั้งสองที่ไม่รู้นางไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน“ยังคงเป็นน้องสาวที่ยังรักพี่ใหญ่กับพี่รองเสมอ” เนี่ยฟงเดินมาอุ้มน้องสาวไปนั่งตัก“เอาล่ะๆพอแล้วฟงเอ๋อร์จะแกล้งน้องทำไมเห็นไหมน้องเสียใจหมดแล้ว” เนี่ยหลิงปรามบุตรชาย“โถ
เนี่ยหลิงพาลูกๆพักค้างคืนที่หุบกระทิงแห่งนี้เพียงคืนเดียวเท่านั้นพอรุ่งเช้านางก็พาครอบครัวเดินทางกลับทันทีไป๋หลงบอกกับนางว่าลู่เจ๋อได้ส่งสารมาบอกว่าทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้วเหลือแค่รอเวลาลงมือและอยากจะขอยืมคนของหลานชายไปเพิ่มเพื่อป้องกันการผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เขาเองก็กังวลใจมากเพราะถ
“เช่นนั้นหรือแล้วเจ้าเองก็เป็นแบบนั้นด้วยใช่หรือไม่”“เช่นกันขอรับพวกข้าหนีมาจากอาณาจักรหมื่นรามันขอรับที่นั่นคนส่วนใหญ่มีพลังปราณที่สูงส่งแม้กระทั่งชาวบ้านธรรมดายังเป็นผู้ฝึกปราณด้วยที่นั่นจะมีสำนักฝึกควบคุมสัตว์ด้วยขอรับ”“อ่อเช่นนั้นรึ อาณาจักรที่ว่าอยู่ไกลหรือไม่”“ไกลมากขอรับพวกข้าเดินทางผ่านปร
“พ่อไม่ว่าหากเจ้าจะออกจากหุบแล้งไปอยู่กับผู้มีพระคุณของเจ้าถ้าหากมันเป็นการตัดสินใจของเจ้าเอง”“ขอบคุณท่านพ่อที่เข้าใจขอรับ”“อืม พวกท่าน เดินทางมาที่หุบแล้งทำไมหรือเจ้าคะ"“ข้ามาเที่ยวและเก็บสมุนไพรน่ะ ป่าแถวบ้านข้าไม่มีอะไรให้เก็บแล้วและถือว่าพาลูกๆมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรด้วย”“อ่อ ไม่ใช่ว่าท่านเก