Share
บทที่ 50 มาได้พอดี
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 51 เรียกมารดาแล้ว
ซูฉ่ายเวยกล่าวด้วยใบหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย "ต้องการสิ่งใด เสี่ยวกงกงกล่าวมาเถิด มิต้องเกรงใจ เพียงแค่ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ ต้องจ่ายเท่าไหร่ข้าก็ยอม”ในวังหลังนี้มิมีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้อีกแล้วเมื่อวานนี้นางเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นผิน กรมวังได้นำผ้ามากมายมาให้นาง ไหนจะเครื่องประดับและไข่มุกอีก 3 กล่องใหญ่ ก่อนหน้านี้นางมิกล้าแม้แต่จะจินตนาการอินชิงเสวียนหยิบน้ำหอมออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกสาว"ฝ่าบาทชื่นชอบน้ำหอมกลิ่นนี้ยิ่งนัก หากเหนียงเหนียงใช้มันละก็คงจะสำเร็จไปกว่าครึ่ง และยังมีสีผึ้งทาปากที่ส่งมาจากแดนไกลล้วนเป็นของหายาก สีสันงดงามมีกลิ่นหอมอ่อนๆ จากธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของสำคัญที่จะทำให้เหนียงเหนียงได้รับความรักความโปรดปราน"ซูฉ่ายเวยมองไปยังขวดใสที่ดูแพรวพราว อีกทั้งสีผึ้งทาปากที่สามารถยืดหดเองได้ แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจนางก็นับว่าเกิดมาจากตระกูลชั้นสูง แต่สิ่งของน่าอัศจรรย์ใจประณีตงดงามเหล่านี้นางไม่เคยเห็นมาก่อนอินชิงเสวียนเปิดขวดน้ำหอมลูกกลิ้งออกมาแล้วทาลงไปที่หลังมือของนาง"เจ้าสิ่งน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 52 พบเย่จิ่งเย่าอีกแล้ว
อินชิงเสวียนได้ยินอย่างชัดเจน เมื่อครู่เจ้าหนูพูดออกมาว่าแม่นางเอื้อมมือออกไปจิ้มแก้มน้อยๆ ของเขาที่อ่อนนุ่ม“เจ้าเรียกให้ข้าฟังอีกครั้งสิ”เจ้าหมาน้อยใช้ดวงตาอันดำขลับจ้องไปที่นาง แต่มิได้เอ่ยสิ่งใดอีก“ดูเหมือนว่าจะบังเอิญพูดออกมาเท่านั้น หากเด็กเล็กขนาดนี้พูดได้คงน่าตกใจน่าดู”อินชิงเสวียนเล่นอยู่กับเจ้าหนูน้อยอีกสักพัก ก่อนคืนเจ้าหมาน้อยให้กับยายหลี่ ส่วนตนกลับเข้าไปในมิติแล้วนำผักผลไม้ รวมถึงข้าวและแป้งออกมา จากนั้นจึงไปยังร้านค้าคะแนนสะสมเพื่อแลกปีกไก่และเนื้อหมูด้วยความไวในการเติบโตของเมล็ดพันธุ์ในมิติ มันทั้งโตและสุกเร็วกว่าข้างนอกหลายเท่า เมื่อนางเห็นว่าในนิติมีแป้งและข้าวจำนวนหลายร้อยกระสอบวางอยู่ก็หนักใจอินชิงเสวียนยกมือขึ้นเคาะศีรษะของตนแล้วเดินทางออกจากมิติไปเอาเป็นว่าของเหล่านี้ยังมิบูดเน่าง่ายๆ เอาไว้ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน เมื่อมีโอกาสค่อยจัดการเมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนนำอาหารกลับมาเยอะแยะมากมาย อวิ๋นฉ่ายก็ดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ"ท่านปู่เซียนช่างดีกับเจ้านายเหลือเกิน ทุกครั้งท่านได้ให้อาหารการกินมามากมาย"“นั่นน่ะสิ นี่เรียกว่าทำดีได้ดี!"อินชิงเสวียนเผ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 53 เพลิงไร้นาม
"เสด็จพี่ของข้าคงต้องรออีกสักพักจึงจะเสร็จการประชุม เสี่ยวกงกงมิจำเป็นต้องรีบร้อนปานนั้น"เย่จิ่งเย่าเข้ามาขวางทางเอาไว้ รอยยิ้มในแววตาดูเข้มข้นขึ้น"เสี่ยวกงกงเหตุใดจึงดูกลัวข้าเช่นนั้น"อินชิงเสวียนถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งแล้วกล่าวอย่างรีบร้อนใจว่า "ท่านเป็นถึงอ๋อง กระหม่อมเป็นเพียงบ่าว กระหม่อมย่อมต้องยำเกรงต่อเจ้านาย"เย่จิ่งเย่าส่งเสียงหึๆ ออกมา "ช่างตอบได้ดีนัก ในเมื่อเจ้าเข้าใจอย่างถ่องแท้ก็จงติดตามข้ามา ข้ามิได้เข้าวังมานับปีแล้ว มิรู้ว่าเสด็จพี่ของข้าชื่นชอบสิ่งใดบ้างในช่วงนี้""กระหม่อมเองก็เพิ่งถูกย้ายให้มารับใช้ข้างกายฮ่องเต้ ยังมิค่อยรู้เรื่องราวของฮ่องเต้เท่าไรนัก หากท่านอ๋องประสงค์จะทราบสามารถสอบถามหลี่กงกงได้ กระหม่อมมีหน้าที่ดูแลดอกไม้และต้นไม้ในสวนอวิ๋นเซียง มิสะดวกที่จะอยู่เป็นเวลานาน ท่านอ๋องได้โปรดอภัยด้วย"อินชิงเสวียนคิดอยากจะจากไปให้รวดเร็ว คนคนนี้น่ากลัวกว่าเย่จิ่งอวี้เสียอีกเขาคบหากับเจ้าของร่างเดิมมาได้หนึ่งปี เรียกได้ว่าใกล้จะแต่งงานกันอยู่แล้ว จู่ๆ เขากลับไปแต่งงานกับบุตรสาวของโหวเหนือช่างมิต่างอันใดกับขยะน่ารังเกียจอินชิงเสวียนรีบเดินอ้อมไปจากเขาอย่
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 54 ออกวัง
เมื่อได้ยินประโยคนี้อินชิงเสวียนก็ชะงักลงหากมองจากมุมมองของฮ่องเต้ เย่จิ่งอวี้เป็นฮ่องเต้ที่ดีคนหนึ่งเขาใส่ใจประชาชนจริงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาในช่วงนี้ หากเขามิได้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ก็ปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนางทั้งหลายว่าจะทำอย่างไรให้ประชาชนดูดีกินดี ในใจของนางก็เกิดความชื่นชมนับถือแต่คนคนนี้กลับเย็นชาต่อภรรยาของตนยิ่งนัก ช่างน่าโกรธแค้นเหลือเกินหรือเย่จิ่งอวี้จะมิชอบสตรีเมื่อนึกได้ดังนี้อินชิงเสวียนก็ขนลุกขนพองแม้ว่าในยุคปัจจุบัน นางจะเป็นสาววาย แต่นางก็มิอาจยอมรับกับเรื่องนี้ได้หากเกิดขึ้นกับตนเมื่อจินตนาการถึงภาพของเย่จิ่งอวี้ที่กอดจูบลูบคลำผู้ชาย ภาพนั้นช่างร้อนแรงแสบตาเหลือเกินด้านนอกประตู เย่จิ่งอวี้ได้ขึ้นเกี้ยวมังกรไปแล้วเมื่อก้าวออกไปด้านนอก อากาศก็ร้อนระอุ อุณหภูมิอย่างน้อยน่าจะอยู่ที่ 36 องศาเห็นจะได้ในเวลานี้อินชิงเสวียนอยากจะกัดลิ้นของตัวเองเหลือเกิน เหตุใดจู่ๆ จึงได้รายงานว่าเมล็ดพันธุ์เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว นั่งเย็นๆ อยู่ในห้องทรงพระอักษรมิดีกว่าหรือ รนหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เมื่อมองไปยังเย่จิ่งอวี้ที่ร้อนเสียจนขมวดคิ้วเข้าหากัน ในที่สุดหัวใจนา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 55 ซื้อบ้าน
อินชิงเสวียนรู้สึกขนลุกคนพองขึ้นมาทันทีแล้วรีบดึงเสี่ยวอานจื่อไปด้านข้าง"เจ้าเสมือนพี่น้องของข้า มิต้องเกรงใจไปหรอก""ข้าเข้าใจแล้ว" เสี่ยวอานจื่อตอบรับ ยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหูทั้งสองคนเดินทางมายังถนนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในย่านเมืองหลวง อินชิงเสวียนส่งเสี่ยวอานจื่อเข้าไปในโรงเตี๊ยมที่ค่อนข้างหรูหรา จัดแจงให้เสี่ยวอานจื่อเข้าพัก จากนั้นกำชับให้เขากินดื่มได้ตามใจชอบ มิต้องเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น ก่อนจะเดินทางจากไปเพียงลำพังอินชิงเสวียนที่ยืนอยู่บนถนนทอดยาวซึ่งมีผู้คนพลุกพล่านรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยหากนางฉวยโอกาสนี้หนีหรือไปซ่อนที่ใดสักแห่ง คาดว่าเย่จิ่งอวี้คงตามตัวนางไม่พบเนื่องจากในสมัยโบราณนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดแต่เมื่อนึกถึงอวิ๋นฉ่ายและยายหลี่ที่อยู่ในวังเย็น ความตื่นเต้นเมื่อครู่และความคิดหุนหันพลันแล่นนั้นก็สงบลงอินชิงเสวียนสัญญากับเจ้าของร่างเดิมเอาไว้ว่าจะปกป้องลูกของนาง และดูแลอวิ๋นฉ่ายกับยายหลี่ ต้องพาพวกนางออกมาจาก พระราชวังหลวงแล้วใช้ชีวิตอย่างอิสระให้ได้ตั้งแต่เล็กจนโต คุณย่าสอนนางให้เป็นคนมีคุณธรรม สิ่งใดที่ให้สัญญากับผู้อื่นไว้ต้องทำให้ได้ตามสัญญา ดังนั้นนางจะไม่
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 56 เจ้าบทเจ้าละคร
อินชิงเสวียนรู้ว่านางกำลังสงสัยอะไร ในความจริงเรื่องนี้มันก็อธิบายได้ยาก ดังนั้นจึงเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปในทิศทางอื่น “ฮว๋าเซี่ยเป็นประเทศใหญ่ทางตะวันออก อุดมไปด้วยทรัพยากร และที่นั่นก็ยังมีพืชผักอีกมากมายที่คนที่นี่มิเคยเห็นมากก่อน”ขณะที่พูดก็หยิบเมล็ดพืชผักออกมาจากอ้อมแขนของตนเอง“สิ่งเหล่านี้คือเมล็ดพืช หากท่านขุดดินและสามารถปลูกมันขึ้นมาได้ ท่านก็จะมีผักพวกนี้ไว้กินในฤดูใบไม้ร่วง”เหล่าหลิวไท่ไท่รับเมล็ดพันธุ์พืชมา แววตาของนางยังคงจ้องมองไปยังเมล็ดข้าวและแป้งสาลี ไม่รู้ว่าจะกินมันได้อย่างไรอินชิงเสวียนเข้าใจความคิดของนาง เมื่อคิดจะช่วยเหลือแล้วแน่นอนว่าต้องช่วยให้ถึงที่สุด นางพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อทำกับข้าวให้กับคนทั้งครอบครัวกิน ตุ๋นมะเขือยาวให้กับพวกนาง ผัดพริกกับลูกพลับเข้าด้วยกัน กลิ่นเปรี้ยวฉุนโชยออกมาทำให้ชื่นใจ นี่เป็นครั้งแรกสำหรับพวกเขาที่ได้ทานอาหารที่รสชาติอร่อยถึงเพียงนี้ อดใจปล่อยให้อาหารเหลืออยู่ไม่ได้ อาหารทุกชามว่างเปล่า พวกเด็กๆ กอดชามไว้ ไม่อยากที่จะปล่อยมันไป เหล่าหลิวไท่ไท่ดุพวกเขาจนเสียขวัญพร้อมกับแย่งชามกลับมาจากพวกเขาเมื่อจ้องมองเด็กสามคนที่ร่างก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 57 มิอาจถูกความงามล่อลวง
เสี่ยวอานจื่อนำมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาโดยมิรู้ตัว เขากล่าวกับอินชิงเสวียนว่า “น้องชาย ชีวิตของเจ้านั้นไม่ง่ายเลยจริงๆ”ดวงตาคู่นั้นของอินชิงเสวียนเองก็เป็นสีแดง พูดกับเด็กๆ เหมือนกับมิอาจตัดใจได้ “อีกเดี๋ยวพ่อก็จะกลับมาหาพวกเจ้าแล้ว อยู่บ้านก็เป็นเด็กดีของย่า พ่อต้องไปแล้ว”หลังจากพูดจบ นางก็ส่งเด็กๆ กลับไปด้วยสีหน้าอันมุ่งมั่น แล้วเดินออกนอกประตูไปโดยมิได้หันกลับมามอง เสี่ยวอานจื่อรีบวิ่งตามออกมา เขาถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เสี่ยวเสวียนจือ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”อินชิงเสวียนขยี้ตาคู่นั้นแล้วหันกลับมายิ้มให้กับเสี่ยวอานจื่อ“แม้จะมิเต็มใจก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ เฮ้อ นี่แหละหนาชีวิต พวกเรารีบไปกันเถอะ”เสี่ยวอานจื่อถอนหายใจออกมา “คิดมิถึงเลยว่าเจ้าจะมีลูกสามคนแล้วจริงๆ”จากนั้นก็ถามออกมาด้วยความสงสัย “ข้าเห็นว่าเจ้าน่าจะมีอายุประมาณสิบเจ็ดถึงสิบแปดปี แต่ลูกสาวคนโตของเจ้าน่าจะมีอายุหกถึงเจ็ดปีได้”อินชิงเสวียนแทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง กระแอมออกมา “แค่กๆ ......ที่จริงข้าอายุยี่สิบกว่าแล้ว เพียงแต่รูปลักษณ์ของข้าดูอ่อนเยาว์เท่านั้น”เสี่ยวอานจื่อพูดด้วยความตระหนักรู้ในทันใด “ไม่แปลกใจ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 58 องค์หญิงคงไม่ใช่ชาวบ้านผู้อดอยากแปลงกายมาหรอกนะ
เย่จิ่งอวี้มือไขว้หลัง ค่อยๆ เดินไปอยู่ตรงหน้ารถม้าดูข้าวสารที่ใส่อยู่เต็มถังไม้ ถามขึ้นมาว่า “นี่คือสิ่งใด”“นี่คือข้าวสาร ปลูกจากนา และเป็นที่แพร่หลายในแคว้นหวาซย่า ช่วยให้อิ่มท้องได้นานมาก อีกทั้งรสชาติดียิ่งนัก”อินชิงเสวียนชี้ไปที่แป้งขาว พูดแนะนำให้เย่จิ่งอวี้ฟังว่า “นี่เป็นแป้งสาลีที่กระหม่อมใช้ห่อเกี๊ยวให้ฝ่าบาท เรียกกันว่าแป้ง ที่ปลูกอยู่ในวนอวิ๋นเซียง สามารถทำเป็นสิ่งนี้ได้ ที่เหลือก็คือเมล็ดพันธุ์” เย่จิ่งอวี้มองดูแป้งขาว กล่าวว่าประเสริฐยิ่งไม่หยุด คิดไม่ถึงว่าของเช่นนี้จะเปลี่ยนเป็นเกี๊ยวแสนอร่อยเพียงนั้นได้ จากนั้นก็มองไปที่ข้าวสาร ครุ่นคิดว่าสิ่งนี้จะมีรสชาติเช่นไรอินชิงเสวียนรีบเร่งอธิบาย “หากฝ่าบาทอยากเสวย กระหม่อมจะจัดเตรียมให้”เย่จิ่งอวี้พยักหน้า แล้วกวาดตามองเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นยื่นมือหยิบขึ้นมาหนึ่งกำมือ เห็นเมล็ดพันธุ์เต่งตึง นัยน์ตาน้ำลึกเปี่ยมด้วยความสุข“ดี ดียิ่งนัก เมล็ดพันธุ์มากมายเช่นนี้จะให้ผลผลิตเมล็ดพันธุ์อีกไม่น้อย หากปีหน้าลมฟ้าอากาศดี ประชากรต้าโจวไม่อดตายแล้ว”อิงชิงเสวียนมองดวงตาหงส์ของเย่จิ่งอวี้ที่ยิ้มอยู่ อินชิงเสวียนอดนึกถึงคำพูดที
Latest chapter
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 915 ใกล้ถึงคราวอำลา
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 914 คำไหนคำนั้น
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 913 เจ้าจะคิดถึงข้าหรือไม่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 912 ที่นั่นไม่ใช่ที่ของแม่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 911 เลี้ยงส่ง
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 910 การเป็นคนต้องถ่อมตน
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 909 วิสัยทัศน์ของเจ้าแคบเกินไปมาก
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 908 ช่างเป็นโชคดีของท่านเสียจริง
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 907 ละอายต่อเสด็จอา
