“พี่ชิงเสวียน นี่…”เสี่ยวหลานหลานถือป้ายตราสัญลักษณ์ไว้ในมือ ใบหน้าเล็กๆ เปลี่ยนเป็นสีคล้ำอินชิงเสวียนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าผู้ชายคนนี้อาจกำลังแต่งคอสเพลย์เหมือนที่นิยมในยุคนี้ แต่ป้ายตราสัญลักษณ์นี้ เป็นสิ่งของของต้าโจวจริงๆเสี่ยวหลานหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดด้วยสีหน้าสยดสยอง “เขาคงไม่ใช่นักฆ่าที่พี่ใหญ่ส่งมา เพื่อฆ่าเราสองคนใช่ไหม”ในเมื่อพวกเขาสามารถข้ามภพมาที่นี่ได้ คนจากต้าโจวจะมาที่นี่บ้างก็ไม่น่าแปลกอะไรอินชิงเสวียนสั่นศีรษะ กระซิบ “คงไม่หรอก ฝ่าบาท...ถึงแม้จะต้องการฆ่าฉัน แต่ก็จะไม่มีทางฆ่านาย”“ผมจำได้ว่าตอนที่เสด็จพี่ขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ทรงกำจัดฝ่ายกบฏไปมากมาย แม้แต่โอรสที่ชอบด้วยกฎหมายของไทเฮาก็ยังถูกไล่ไปเฝ้าสุสานหลวง ตอนนี้เหลือผมคนเดียวแล้ว พี่ชิงเสวียน ผมกลัวจัง ดูคนนี้สิ แค่ดูก็รู้ว่าต่อสู้เก่ง”ใบหน้าของเสี่ยวหลานหลานขาวซีดขึ้นเล็กน้อยเขารู้ว่าเย่จิ่งอวี้ฝึกฝนองครักษ์ลับไว้มากมายในวัง และทุกคนก็เก่งวรยุทธ์อินชิงเสวียนลูบศีรษะของเขา“ไม่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะความขัดแย้งระหว่างราชวงศ์ ฝ่าบาทคงไม่ใช้วิธีรุนแรงเช่
ทำไมเขาถึงมาที่นี่มีอะไรเกิดขึ้นกับต้าโจวหรือเปล่าหญิงสาวคนนั้น ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นาน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถาม “พี่ชายน้อยคนนี้ คุณรู้จักแคว้นต้าโจวไหม”ชายคนนั้นตกตะลึงอีกครั้ง พูดอย่างไม่มั่นใจ “จักรพรรดิเหวินแห่งโจวจีชาง จักรพรรดิอู่แห่งโจวจีฟา?”“วอท?”เสี่ยวหลานหลานพ่นคำภาษาอังกฤษออกมาแม้ว่าเขาจะไม่ชอบภาษาแบบนี้ที่ฟังยากยิ่งกว่าเสียงนกร้องนี้ แต่บิดาจำเป็นของเขาที่นี่ก็ส่งเขาไปโรงเรียนสองภาษาอินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่คือประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้ในราชวงศ์สมัยใหม่ หรือว่าเธอและเสี่ยวหลานหลานคิดผิด?“ไม่มี...คนที่ชื่อเย่หรอกเหรอ?”“เย่?”ชายคนนั้นก้มศีรษะลงครุ่นคิด รู้สึกปวดหัวมากอินชิงเสวียนและเสี่ยวหลานหลานมองหน้ากัน ในที่สุดก็ยอมแพ้“คุณพักผ่อนเยอะๆ เถอะ เราหาพยาบาลมาดูแลคุณได้แล้ว ถ้าคุณใช้มือถือไม่เป็นจริงๆ ก็ให้เธอติดต่อมาหาฉันก็ได้”อินชิงเสวียนพยักหน้าไปทางประตู ป้าคนหนึ่งก็เดินเข้ามาชายคนนั้นมองดูทั้งสองคนจากไป แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขานั่งเฉยๆ บนเตียงสักพัก แล้วเอนหลังบนหมอนอย่างเงียบๆตามองดูขวดน้ำที่ห้อยอยู่เหน
ชายผู้นั้นหันหน้ามา ใบหน้าสีขาวจิ้มลิ้มงามสง่า ไฝสีชาดสะท้อนอยู่ระหว่างคิ้ว ดูหล่อเหลาจนไม่อาจบรรยายได้ ผมยาวที่สยายไปนั้น ทำให้เขามีความเย้ายวนที่ไม่ใช่แค่ความเป็นผู้ชายมากขึ้น“เงิน?”เขาหันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น“ใช่ ก็คือเงิน เงินจำนวนนี้ คุณสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่ต้องการ ยิ่งกว่านั้นฉันมีอาหารและเครื่องดื่ม ยังมีผู้หญิงห้อมล้อมอีกด้วย ไม่มีที่ไหนที่จะหาของดีๆ แบบนี้ได้อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณหน้าตาดี ฉันก็คงไม่เอาหรอก”ชายคนนั้นท้องร้องโครกครากขึ้นมาเมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเขาตกตะลึง ราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบดึงมือทันที“ปล่อยให้ท้องหิวไม่ใช่เรื่องดี มากับพี่สาวสิ พี่จะพาไปกินอาหารอร่อย มีไวน์มีผู้หญิงด้วย”ชายคนนั้นไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน ปล่อยให้ตัวเองถูกดึงเข้าสู่คลับบันเทิงระดับไฮเอนด์ทันทีที่เข้าไปในประตู เขาก็ดึงดูดความสนใจของผู้หญิงที่ร่ำรวยจำนวนมาก“เด็กหนุ่มคนนี้มาจากไหน?”“จุ๊จุ๊ รูปงามจริงๆ”“หรือว่านี่แหละคือสิ่งที่พวกหนุ่มสาวเรียกว่าใบหน้าที่สร้างจากโมเดล?”“น่าทึ่งมาก!”หญิงแก่แม่ม่ายที่ร่ำรวยหลา
เสี่ยวหลานหลานตะโกนอย่างตื่นเต้น “นั่นเขา!”อินชิงเสวียนพยักหน้า“ดูเหมือนเขาจะก่อเรื่องนะ”“ไม่เป็นไร ครอบครัวเราเป็นหุ้นส่วนกับคลับนี้”ในขณะที่เสี่ยวหลานหลานกำลังพูด ชายคนนั้นก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูหยุดไว้ข้างหลังเขาเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยสองหรือสามคน นอกเหนือจากการสวมใส่แบรนด์ที่มีชื่อเสียงแล้ว คนเหล่านี้ยังมีใบหน้าที่บวมเป่งคล้ายหมูเหมือนกันด้วย“หยุดนะไอ้บ้านั่นให้ฉันที”“ไอ้พวกโง่ มัวยืนมองอยู่ข้างหลังทำไม เข้าไปเลย สั่งสอนบทเรียนให้กับไอ้หนุ่มหน้าขาวเนรคุณนี่หน่อยสิ”“ถอดขามัน แล้วทุบตีให้ตาย”มีบอดี้การ์ดหลายคนตามมาด้วย แต่ไม่มีใครกล้าขยับ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ประตูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกระแทกกระจกแตก ก็เข้าไปรุมทันทีชายคนนั้นยกมือขึ้นเนือยๆ บีบคอของคนหนึ่งในนั้นจนปลิว ไฝสีแดงระหว่างคิ้วยิ่งเด่นชัดและเป็นสีแดงสดใสมากขึ้นเรื่อยๆเขากดนิ้วอย่างแรง แต่คลับคล้ายคลับคลาจะได้ยินเสียงใครบางคนพูดว่า “เย่จิ่งหลาน เจ้าต้องไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ ตราบใดที่เจ้าไม่ผิด เราจะยืนหยัดเคียงข้างเจ้าเสมอ!เราคือใคร...?ชายคนนั้นเ
เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่ม มาพร้อมอัศนีที่เล่นโลดบนผืนนภาพายุฝนกระหน่ำสาดไปทั่วทั้งตำหนักวังเย็น ประตูไม้ที่แต่เดิมก็ปิดไม่สนิทอยู่แล้ว ชนกระแทกกันอย่างแรงจนเสียงดังสนั่น สาวใช้ในชุดเสื้อผ้าขาดเก่าๆ ใช้ร่างกายตนเองดันประตูไว้อย่างสุดชีวิต พร้อมกับน้ำตาที่ไหลหลั่งอย่างห้ามไม่อยู่เจ้านายใกล้จะคลอดเต็มที ทว่าสภาพอากาศตอนนี้กลับทั้งลมแรงทั้งฝนตกไฉนสวรรค์จึงใจร้ายเฉกเช่นนี้ยายเฒ่าที่ยืนอยู่ข้างขอบเตียงก็ดวงตาแดงก่ำเช่นกันพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “พระสนม ศรีษะทารกใกล้ออกมาแล้ว ขอเพียงพระองค์ออกแรงอีกนิด ทารกก็จะออกมาแล้ว”บนเตียงมีหญิงสาวใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษผู้หนึ่งนอนราบอยู่ ใบหน้าสวยได้รูปเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และท้องที่กลมโตก็เด่นสะดุดตาเป็นอย่างมากเธอใช้กัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง นิ้วมือจิกกับขอบเตียงจนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เส้นเลือดบนหน้าผากก็ปูดโปนชัดเจนทว่าเพียงเสี้ยววินาทีหญิงสาวก็หมดแรงยายหลี่รีบจับมือเธอเอาไว้ และพูดอย่างยากเย็น “พระสนม โปรดพยายามอีกหน่อยเพคะ ขอเพียงคลอดพระโอรส บางทีพวกเราอาจจะได้ย้ายออกจากวังเย็นก็ได้ ใต้เท้าเองก็จะสามารถกลับเมืองหลวงได้แล้ว”หญิงสาว
อินชิงเสวียนแก้มแดงด้วยความเขิน ตนเองยังไม่มีแม้แต่แฟนหนุ่ม อยู่ดีๆ บอกให้เธอให้นมทารก ไม่ว่าอย่างไรก็รู้สึกแปลกๆ แต่พอเห็นทารกน้อยร้องไห้จนหน้าแดงก่ำ ก็ทนใจร้ายไม่ลง เธอรับทารกน้อยมาด้วยความระวัง กลัวจะเผลอทำเด็กน้อยเจ็บ แต่วินาทีต่อมาก็ตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดทันที เพราะเจ้าของร่างเดิมไม่มีน้ำนมเด็กน้อยดูดดุนไปสักพัก แต่ไม่มีอะไรเข้าปากเลย ทันใดนั้นมือน้อยๆ กำแน่นแล้วเริ่มร้องไห้ ขาเล็กๆ ทั้งสองเตะไปมาราวกับกำลังระบายความไม่พอใจที่มีออกมายายหลี่รีบอุ้มทารกน้อยกลับไป กล่อมเด็กน้อยไปพลางและพูดด้วยความร้อนใจ “ทีนี้ควรจะทำอย่างไรดี พระสนมไม่มีน้ำนม ผู้ใหญ่อย่างเราอดบ้างหิวบ้างไม่เป็นไร แต่องค์ชายยังเด็กขนาดนี้ จะทนไหวได้อย่างไรกัน”เด็กน้อยร้องไห้จนหอบเหนื่อย ทำให้อินชิงเสวียนก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาด้วย แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าในช่องว่างมีภารกิจที่เก็บคะแนนได้ จึงพูดขึ้นทันที “อวิ๋นฉ่าย เจ้าไปข้างนอกเก็บต้นหญ้ามาให้ข้าต้นหนึ่ง”อวิ๋นฉ่ายชะงัก นี่พระสนมร้อนใจจนสับสนเสียแล้วหรือ เก็บต้นหญ้ามาจะมีประโยชน์อะไร?เสียงร้องเด็กน้อยดังสนั่น อินชิงเสวียนก็รู้สึกว้าวุ่นในใจตาม พูดด้วยเสียงที่ด
พระสนมในอดีตเป็นคนอ่อนโยน แต่เจ้านายในตอนนี้ให้ความรู้สึกที่ค่อนข้างเย็นชา และที่พวกเธอไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือ สิ่งของแปลกๆ เหล่านี้ได้มาจากที่ไหนอินชิงเสวียนเองก็ปวดหัวไม่แพ้กัน เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวในนิยายจะเกิดขึ้นกับตัวเองตัวเธอยังเป็นแค่เด็กน้อยที่ยังเรียนไม่จบมหาลัยเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้นอกจากต้องเลี้ยงลูกแล้ว ยังต้องเอาชีวิตรอดในวังเย็นเช่นนี้ โจทย์นี้จะยากเกินไปสำหรับเธอแล้วหรือเปล่าโชคยังดีที่สวรรค์ยังมอบโกลด์ฟิงเกอร์*ในตำนานให้เธอ เพียงแค่นึกคิด เธอก็จะเข้าไปในช่องว่างอินชิงเสวียนใช้แรงขุดหลุมเล็กๆ จำนวนหนึ่ง จากนั้นก็นำเมล็ดข้าวสาลี แตงกวาและมะเขือเทศปลูกลงไป ทันใดนั้นก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอรดน้ำด้วยน้ำพุวิญญาณหรือไม่ไม่ต้องคิดมากกับคำถามนี้เลย เธอเลือกตอบตกลงทันที ทันใดนั้นน้ำจากน้ำพุวิญญาณก็ลอยมารดพืชที่ปลูกไว้อย่างแม่นยำ จากนั้นก็เกิดเรื่องที่ทำให้อินชิงเสวียนต้องตะลึงเมล็ดพันธุ์ที่เพิ่งปลูกไปเมื่อสักครู่งอกเงยและเติบโตให้เห็นกับตา และเพียงพริบตาเดียวก็กลายเป็นสวนเขียวขจีสมแล้วที่เป็นน้ำพุวิญญาณ!อินชิงเสวียนดีใจยกใหญ่ จึงรีบปลูกเพิ่มอีก และเลือก
ยายหลี่รู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก โค้งตัวคำนับและพูดว่า "บ่าวทราบแล้ว แต่ว่าเราควรจะตั้งชื่อให้พระโอรสก่อนไหมเพคะ"เมื่อคิดถึงผู้ชายใจร้ายใจดำคนนั้น อินชิงเสวียนก็รู้สึกเย้ยหยัน"ชื่อว่าหมาน้อยแล้วกัน ชื่อหยาบเลี้ยงโตง่าย"อวิ๋นฉ่ายเอามือปิดปาก แล้วหัวเราะพรวดออกมา"พระสนม มีชื่อแบบนี้ที่ไหนกันเพคะ"ยายหลี่เองก็หัวเราะตาม ชื่อนี้ไม่น่าฟังมากเกินไปแล้วอินชิงเสวียนกลับเข้าห้องไปแล้ว อย่างไรเสียเด็กน้อยก็เป็นลูกของผู้ชายคนนั้น รอได้ออกจากวังแล้ว ค่อยตั้งชื่อใหม่ให้เด็กน้อยแล้วกันตอนนี้เธอก็ไม่อยากเสียเวลาคิดเรื่องนี้ด้วยกลับมาถึงห้อง อินชิงเสวียนก็เข้าไปในช่องว่างอีก เธอดื่มน้ำพุวิญญาณเล็กน้อย แล้วเริ่มเพาะปลูกต่อพื้นที่ในช่องว่างไม้ใหญ่นัก คงราวๆยี่สิบร่องแปลง แต่ละร่องแปลงอย่างมากสุดก็ยาวแค่ยี่สิบเมตร อินชิงเสวียนปลูกผักไปสองแปลง ส่วนที่เหลือเธอปลูกข้าวสาลีตอนที่กลับออกมา ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้วอินชิงเสวียนออกไปดูข้างนอก ก็พบว่ายายหลี่กับอวิ๋นฉ่ายนอนหลับไปแล้วเจ้าหมาน้อยก็เป็นเด็กดีเช่นกัน ตาคู่เล็กหลับพริ้มปิดสนิทตั้งแต่ที่ใช้น้ำพุวิญญาณชงนม เจ้าหมาน้อยก็เปลี่ยนแปลงไปมากเช