บทที่ 3 คืนบำเรอ 2/2

บทที่ 3 คืนบำเรอ 2/2

“ฮึก! เจ็บ” บัวบูชาเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อกลางกายสาวถูกรุกล้ำเข้ามาอย่างไร้ความอ่อนโยน หยาดน้ำตาร่วงหล่นออกทางหางตา มือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระจิกทึ้งหมอนแน่นราวกับอย่างจะระบายความเจ็บปวดที่เกิดให้ออกไปบ้าง

แม้จะไม่ได้ส่งเสียงกรีดร้องออกมาให้ได้ยินมากมาย แต่เจตนิพัทธ์ก็พอจะรับรู้ได้ว่าผู้หญิงใต้ร่างเจ็บปวดแค่ไหน ไม่ใช่เพียงเธอที่เจ็บ คนที่รีบร้อนดันตัวตนเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างเขาเองก็ทั้งเจ็บ ทั้งอึดอัดไปหมด บัวบูชารัดเขาแน่นจนแทบจะขาดอยู่แล้ว ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่าผู้หญิงที่กล้ามานอนกับผู้ชายแปลกหน้าเพื่อแลกกับหนี้สินอย่างเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่

นับว่าเซอร์ไพรส์เจตนิพัทธ์ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ชายหนุ่มจะหยุดการกระทำที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ เขาต้องการร่างกายของเธอจนไม่อาจหยุดได้อีกแล้ว เอวสอบเริ่มขยับเขยื้อนเข้าหาร่างเล็ก จากเนิบช้าก็เริ่มรุนแรงและดุดันขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงอารมณ์ในกาย

"อะ คุณเบาหน่อยได้ไหมคะ" เสียงหวานยังคงอ้อนวานให้เขาเมตตาเธอบ้าง แต่นอกจากเขาไม่ทำตามยังที่บัวบูชาขอแล้ว คนใจร้ายกลับยิ่งเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นเข้ามาหนักหน่วงกว่าเดิมเสียอีก

"บัวเจ็บนะ อะ"

ร่างกายขาวเนียนโยกคลอนไปตามแรงกระทำของคนด้านบน เธอได้ยินเสียงถอนหายใจของเจตนิพัทธ์ดังคล้ายไม่สบอารมณ์ เขาดูเหมือนจะหงุดหงิดกับคำพูดของเธอเมื่อครู่ นั่นจึงทำให้หญิงสาวได้แต่อดทนและกัดริมฝีปากของตัวเองจนห้อเลือด พยายามที่จะไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมาอีก เธอท่องอยู่ในใจว่าทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเดี๋ยวทุกอย่างก็จบแล้ว เพียงแค่หกเดือนเท่านั้นที่เธอจะต้องอยู่ที่นี่ ขอเพียงแค่เธออดทนทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง

แต่ดูเหมือนการกระทำของบัวบูชาจะทำให้คนด้านบนไม่พอใจกว่าเดิมเสียอีก เขาอยากได้ยินเสียงหวาน ๆ ของบัวบูชาครวญครางอยู่ใต้ร่าง ไม่รู้ทำไมยามที่ได้ยินมันยิ่งทำให้เขามีอารมณ์ ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าประสานกับมือเล็ก ออกแรงกดจนผิวเตียงยุบตัว ริมฝีปากหนาเลื่อนขึ้นไปบดจูบปากอิ่ม บีบบังคับด้วยความช่ำชองให้คนด้านล่างยอมเผลอริมฝีปากออก ก่อนจะสอดเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดรัดรึงอย่างหื่นกระหาย

เมื่อได้ยินเสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ มุมปากหยักก็เผลอยกเป็นรอยยิ้ม ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะผละห่าง ดวงตาคมดูน่าเกรงขามแต่ทว่าก็น่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน จ้องมองลึกเข้าไปยังนัยน์ตาสวยที่เคลือบไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะออกคำสั่งกับเธอ

"อย่ากัดปากตัวเอง แล้วร้องออกมาให้ดัง ๆ บอกให้ร้องดัง ๆ ยังไงเล่า"

เพราะคนด้านล่างแสดงท่าทีดื้อดึงไม่ยอมส่งเสียงครวญครางออกมา เจตนิพัทธ์จึงดัดนิสัยเด็กดื้อด้วยการจับขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า เอวสอบออกแรงกระหน่ำกระแทกตัวตนเข้าใส่จุดเสียวกระสันของคนตัวเล็กถี่ระรัวขึ้นและแทบไม่พลาดเป้าเลยสักครั้ง ทำเอาคนดื้อดึงถึงกับควบคุมตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป บัวบูชาหลุดเสียงครวญครางฟังแทบไม่เป็นศัพท์ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

เจตนิพัทธ์ตักตวงความสุขจากร่างกายเล็กหลายต่อหลายครั้ง เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองและบัวบูชาเข้ากันได้ดี และการที่ได้แนบเนื้อสัมผัสลึกซึ้งมันก็ทำให้ชายหนุ่มมีความสุขไม่น้อย กว่าเขาจะยอมหยุดการกระทำอันไม่ต่างจากสัตว์ป่าติดสัดนี้เวลาก็ล่วงเลยสู่วันใหม่ไปแล้วเกือบสามชั่วโมง

บัวบูชาได้สติขึ้นมาอีกครั้งช่วงใกล้รุ่งสาง เธอจำไม่ได้เช่นกันว่าตัวเองหมดสติไปตอนไหน รู้แค่เพียงก่อนจะสลบไปเธออ้อนวอนให้เจตนิพัทธ์หยุดจนเสียงแหบเสียงแห้ง แต่คนใจร้ายก็ไม่ยอมทำตามที่เธอร้องขอเช่นเคย

เจ้าของร่างบอบช้ำพยุงตัวลุกในความมืดสลัว ความเจ็บแสบตรงจุดกลางกายยังรู้สึกได้อย่างชัดเจน รวมถึงความเหนอะหนะบริเวณซอกขาด้านในด้วย เจตนิพัทธ์ไม่ได้ป้องกันแม้แต่ครั้งเดียว จากที่ทำใจเอาไว้แล้วแต่พอทุกอย่างจบลงมันก็อดไม่ได้ที่จะเผยใบหน้าเศร้าออกมา ความสาวที่เธอทะนุถนอมท้ายที่สุดก็ต้องมามอบมันให้กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ คนที่ไม่ใช่คนรักของเธอด้วยซ้ำ

และเพราะการขยับตัวของเจ้าของห้องบัวบูชาจึงได้สติขึ้นมาจากความเสียใจ เธอปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรอีกครั้ง ก่อนจะพยายามลุกไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ แล้วก้าวออกจากห้องนี้อย่างเบาฝีเท้ามากที่สุด

หลังจากหอบสังขารอันบอบช้ำของตนเองกลับมายังห้องพัก บัวบูชาก็รีบเข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายทันที และเมื่อเห็นร่องรอยตามเนื้อตัว บัวบูชายิ่งรับรู้ว่าเจตนิพัทธ์รุนแรงและป่าเถื่อนกับเธอมากแค่ไหน เขาทำตัวราวกับคนขาดเรื่องอย่างว่ามานานปีอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อได้พาร่างกายอันหนักอึ้งมาล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง บัวบูชาก็แทบจะหลับไปในทันที และผลจากการกระทำราวกับคนขาดของมานานของเจตนิพัทธ์ในค่ำคืนแรก ก็คือการที่บัวบูชาไข้ขึ้นสูง ต้องนอนซมอยู่แต่ในห้องถึงสองวัน ลำบากป้าชื่นต้องคอยเอาข้าวเอาน้ำมาป้อนให้ถึงห้อง