บทที่ 6 ติดแล้วแหละ 1/2

บทที่ 6 ติดแล้วแหละ 1/2

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาตกกระทบลงบนผิวแก้มเนียนใสของคนที่ยังนอนหลับสนิท นี่อาจจะเป็นวันแรกเลยก็ว่าได้ที่เจตนิพัทธ์ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นบัวบูชายังอยู่ในบนเตียงด้วยกันแบบนี้

และแทนที่เขาจะลุกจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัว หรือปลุกผู้หญิงข้าง ๆ ให้กลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง เจ้าของเตียงกลับเลือกจะไม่ทำทั้งสองอย่าง เขาเพียงนอนตะแคงใช้ฝ่ามือรองใบหน้าและใช้ศอกค้ำยันกับผิวเตียง เพื่อที่จะได้อยู่ในท่าทางที่สามารถมองดูคนข้างกายได้อย่างถนัด

"คุณเจต" เสียงหวานละเมอออกมาแผ่วเบา แต่ทว่าคนที่นอนมองอยู่กลับได้ยินชัด

มุมปากหยักเผลอยกเป็นรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินเสียงคนตัวเล็กเรียกชื่อของตัวเอง ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังฝันอะไรอยู่กันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ความรู้สึกขุ่นมัวในใจของเจตนิพัทธ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อวานก็คล้ายจะดีขึ้นบ้าง คนที่ยังใจลอยส่งหลังนิ้วไปเกลี่ยแก้มเนียนอย่างลืมตัว มันนุ่มลื่นมือซะจริง ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเจ้าของใบหน้าเนียนนุ่มเริ่มขยับตัวเพราะถูกรบกวนการนอน

แพขนตายาวขยับเขยื้อนก่อนดวงตาคู่สวยจะเปิดปรือขึ้นมา บัวบูชายังสับสนอยู่ไม่น้อยว่าที่เธอเห็นเจตนิพัทธ์นอนเปลือยท่อนบนอยู่ตรงหน้าแบบนี้มันคือความฝันที่เธอเพิ่งจะฝันไปเมื่อครู่ หรือความเป็นจริงกันแน่

ทว่ากะพริบตาปรับการมองเห็นแล้วหลายครั้งก็ยังคงเห็นภาพเจตนิพัทธ์ไม่เปลี่ยน ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะรีบกวาดตามองไปรอบห้อง แล้วก็ต้องตกใจที่ตัวเธอดันเผลอหลับบนเตียงของเจตนิพัทธ์ยันเช้าแบบนี้

"เก็บกระเป๋าด้วย เตรียมเสื้อผ้าสำหรับสองวันหนึ่งคืน ช่วงสายเราจะออกเดินทางกัน"

เสียงทุ้มเอ่ยแทรกความตื่นตระหนกของบัวบูชาขึ้นมา ซึ่งมันก็ทำให้เธอสงบสติตัวเองลงได้บ้าง ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมานอนมองใบหน้าคมเข้มของเจตนิพัทธ์ด้วยความรู้สึกประหม่าไม่น้อย

"เราจะไปไหนเหรอคะ" บัวบูชารู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อในตอนนี้เธอและเจตนิพัทธ์กำลังนอนคุยกันอยู่บนเตียงของเขา และมันเป็นบทสนทนาที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเซ็กส์เหมือนที่ผ่านมาอีกต่างหาก ทว่าความแปลกที่เกิดขึ้นกับเธอตอนนี้ดูแล้วน่าจะมีความดีใจอยู่ในนั้นเป็นส่วนใหญ่

"ไปสัมมนา"

"มีคนอื่นไปด้วยไหมคะ"

อาจจะไม่ใช่แค่บัวบูชาที่รู้สึกแปลกกับการได้พูดคุยกันบนเตียงในตอนเช้าแบบนี้ เจตนิพัทธ์เองก็รู้สึกแปลก ๆ เช่นกัน แต่เขาไม่อยากยอมรับมันเอาซะเลย ไม่อยากยอมรับว่าแค่เห็นหน้าและพูดคุยก็รู้สึกคล้ายจะเอ็นดูผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา

"ไม่มี ตื่นแล้วก็กลับห้องของเธอไปได้แล้ว" เจ้าของห้องว่าเสียงเข้มก่อนจะเป็นคนแรกที่ลุกออกจากเตียงกว้าง

"คุณ" บัวบูชาเรียกอีกฝ่ายเสียงหลงก่อนจะรีบยกผ้าห่มมาปิดหน้าไว้ เพราะตอนนี้เจตนิพัทธ์กำลังอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยเอาซะเลย เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อสวยงามของอีกฝ่ายกำลังเปลือยเปล่าล่อนจ้อนไปหมด

มุมปากหยักเผลอยกยิ้มกับท่าทางของคนบนเตียง "จะอายทำไม เห็นมาหมดแล้วไม่ใช่รึไง"

บัวบูชาได้แต่เถียงอยู่ในใจ ถึงต่อให้จะเห็นมาหมดแล้วแต่นั่นก็เป็นกลางคืน ไม่ได้สว่างจ้าเหมือนตอนนี้เสียหน่อย เขาไม่อายฟ้าอายดินบ้างเลยรึไง

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ คุณเจตช่วยเข้าห้องน้ำไปก่อนได้ไหมคะ บัวจะได้ลุกไปใส่เสื้อผ้าบ้าง"

ดวงตาคมยังจ้องมองคนที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงของเขา แค่ได้ยินเสียงติดสั่นของอีกฝ่ายราวกับเขินอายแบบนั้น เขาก็แทบอยากจะขึ้นไปฟัดเธออีกสักรอบสองรอบเหลือเกิน แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้เพราะยังต้องออกเดินทางไปต่างจังหวัดกันอีก เจ้าของร่างสูงโปร่งจึงยอมเดินเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี

บัวบูชาทำตามที่เจตนิพัทธ์สั่งไว้ เธอจัดเตรียมเสื้อผ้าที่ต้องใช้สำหรับสองวันหนึ่งคืน และมีชุดเรียบร้อยสำหรับใส่ไปงานสัมมนาช่วงบ่ายวันนี้ด้วยอีกหนึ่งชุด กระเป๋าของเธอไม่ได้มีอะไรมากมาย จัดแค่ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

เจ้าของใบหน้าหวานเดินออกมาด้านนอกเพื่อนำกระเป๋าไปเก็บยังรถยนต์ ที่ลุงกรเตรียมออกมาไว้ให้เจตนิพัทธ์ใช้ในการเดินทางครั้งนี้ และก็พบว่าหน้าบ้านมีป้าชื่นและคุณนายจิตรลดายืนอยู่ก่อนแล้ว

"เก็บของที่จำเป็นไปแล้วใช้ไหมหนูบัว"

"ค่ะคุณนาย"

นายหญิงของบ้านมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกว้าง และยิ่งยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัยเมื่อเห็นลูกชายเดินออกมา แต่ใบหน้ายิ้มแย้มของคนเป็นแม่กลับทำให้คนเป็นลูกชายต้องขมวดคิ้ว เจตนิพัทธ์ไม่เข้าใจเลยว่าแม่จะอารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น แค่เขาพาบัวบูชาไปทำงานนอกสถานที่เนี่ยนะ

"ขับรถระวังล่ะ แล้วก็ดูแลหนูบัวดี ๆ ด้วย"

"เธอเป็นเด็กรึไงครับ ถึงต้องให้ผมดูแล"

คนเป็นแม่ได้ยินแบบนั้นก็ตีเข้าที่แขนลูกชายไปหนึ่งที "แม่บอกอะไรก็แค่พูดว่าครับ แล้วทำตามก็พอตาลูกคนนี้นี่"

"โอเค ครับ พอใจรึยังครับ"

"ก็แค่นี้"

"ผมไปก่อนนะครับ ต้องเดินทางอีกหลายชั่วโมง"

บัวบูชายกมือไหว้ลาคุณนายจิตรลดาและป้าชื่นอีกครั้งก่อนจะตามขึ้นไปนั่งตัวเกร็งบนรถยนต์คันหรู ที่ไม่ค่อยได้เห็นพ่อเลี้ยงของไร่จิตรลดานำออกมาขับสักเท่าไหร่

แม้รถยนต์ของลูกชายจะเคลื่อนตัวไปไกลแต่คนเป็นแม่ก็ยังยืนมองอยู่ที่เดิม ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มคล้ายได้เจอเรื่องดี ๆ อย่างไรอย่างนั้น

"ฉันว่าติดแล้วแหละ"

"อะไรติดคะคุณนาย" ป้าชื่นถามเพราะยังตามความคิดคนเป็นนายไม่ทัน

"ก็ตาเจตน่ะสิ ติดหนูบัวเข้าแล้วล่ะมั้ง ดูสิ ไม่ยอมให้ห่างเลย"