บทที่ 5 คนของคุณเจต 1

บทที่ 5 คนของคุณเจต 1/3

บัวบูชาเริ่มรู้สึกว่าอาการป่วยดีขึ้นเวลาก็ล่วงเลยถึงช่วงดึกของวันที่สองไปเสียแล้ว เพราะแบบนั้นช่วงเช้าของวันถัดมาเธอจึงรีบตื่นแล้วออกมาช่วยงานคนอื่น ๆ

ซึ่งก็ได้รู้ว่าในบ้านนอกจากป้าชื่นก็ยังมีแม่บ้านคนอื่นอีกสองคน ชื่อพี่มะลิกับพี่กานดา ทั้งสองคนพูดคุยกับบัวบูชาดีไม่น้อย ในตอนแรกก็มีสงสัยบ้างว่าเธอเป็นแม่บ้านใหม่เหรอ อายุก็ยังน้อยแถมเรียนจบมาก็ไม่ใช่ทางสายงานแม่บ้านเสียหน่อย ซึ่งก็โชคดีที่ได้ป้าชื่นช่วยตอบให้

"หนูบัวเขามาทำงานที่สำนักงาน แต่คุณนายให้เข้ามาพักที่นี่ หนูบัวเลยมาช่วยงานบ้านบ้างก็เท่านั้น"

บัวบูชาหันมองป้าชื่นทั้งขอบคุณที่ช่วยตอบ เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะบอกคนอื่นอย่างไรดี ว่างานหลักที่ทำให้เธอต้องเข้ามาอยู่ยังบ้านหลังนี้คืออะไร แต่ก็แอบสงสัยเช่นกันกับคำพูดของแม่บ้านวัยกลางคน เรื่องเกี่ยวกับงานที่สำนักงาน และดูเหมือนป้าชื่นจะอ่านสีหน้าของเธอออก จึงได้พูดอธิบายให้อีกหน่อย

"เดี๋ยวคุณเจตจะบอกเองว่าจะหนูบัวเข้าไปทำตำแหน่งอะไร"

"ขอบคุณค่ะป้าชื่น"

"เก็บคำขอบคุณ ไปบอกคุณเจตดีกว่า"

ใบหน้าหวานพยักหน้ารับคำของป้าชื่น สีหน้าของบัวบูชาเริ่มดีขึ้นมาบ้าง ตลอดช่วงเช้าและบ่ายเธอยังเสนอตัวขอช่วยงานแม่บ้านคนอื่น ๆ อย่างขยันขันแข็ง แม้ป้าชื่นกับคุณนายจิตรลดาพยายามจะไล่ให้เธอกลับไปพักผ่อนต่ออีกสักหน่อย แต่บัวบูชาก็เกรงใจเกินกว่าจะกลับไปนอนเฉย ๆ อีกอย่างช่วงใกล้หายป่วยเธอก็ชอบออกแรงมากกว่านอน ทำให้เหงื่อออกหน่อยยิ่งหายไวกว่าเดิม

รถกระบะคันสีดำคู่ใจนายใหม่ของไร่จิตรลดาขับเคลื่อนเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านของตัวเอง และวันนี้เขาก็ไม่ต้องเสียเวลากวาดสายตามองหาใครบางคนเหมือนสองวันที่ผ่านมา เพราะเจ้าตัวกำลังตั้งใจทำบางอย่างอยู่ที่แปลงดอกไม้ของแม่เขาซึ่งอยู่บริเวณหน้าบ้านนี้เอง

"ทำอะไรอยู่น่ะ"

เพราะน้ำเสียงเข้มที่ดังขึ้นทำเอาบัวบูชาถึงกับสะดุ้ง เธอหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นลูกชายเจ้าของบ้านจึงยกมือไหว้ออกไปอย่างไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง

"ไม่ต้องไหว้" นอนด้วยกันไปแล้วขนาดนั้น ยังมีหน้ามาไหว้เหมือนคนเพิ่งเคยเจอหน้ากันอีก

ประโยคหลังเจตนิพัทธ์ได้แต่บ่นอยู่ในใจ และไม่รู้เลยว่ามันแสดงออกทางสีหน้า จนคนถูกจ้องแอบสงสัยว่าเขากำลังหงุดหงิดอะไรอยู่รึเปล่า

"ฉันถามว่าทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ตอบ ไม่มีปากรึไง" แม้แม่จะขอให้พูดดี ๆ กับผู้หญิงคนนี้แต่เจตนิพัทธ์ก็ฝืนทำได้แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น

"คือ...บัวกำลังจะปลูกดอกเดซี่ค่ะ คุณนายบอกว่าคุณเจตชอบดอกไม้สีขาว พอดีว่าตรงตู้เก็บเมล็ดดอกไม้ มีแต่ดอกเดซี่ที่เป็นสีขาว"

เจตนิพัทธ์แอบชะงักไปเล็กน้อยกับคำตอบของเด็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา นี่เธอจะปลูกดอกไม้เพื่อเขาเลยอย่างงั้นเหรอ?

"แล้วนี่ทำเองทั้งหมดเลยเหรอ ไม่เรียกให้คนอื่นมาช่วยล่ะ"

บัวบูชาหันมองแปลงดอกไม้ด้านหลังที่เธอเพิ่งจะทำการถอนต้นเก่า ๆ ออก แล้วพรวนดินกับขึ้นรูปแปลงใหม่เองกับมือ ก่อนจะหันกลับมาตอบเจตนิพัทธ์ตาใส

"แปลงเล็กแค่นี้เองค่ะ บัวทำคนเดียวได้สบายมาก"

เป็นอีกครั้งที่เจตนิพัทธ์นิ่งไปกับคำตอบของบัวบูชา แปลงดอกไม้ของแม่มีพื้นที่ไม่ใช่น้อย ๆ เลยในความคิดของคนตัวสูง ถึงว่าล่ะคืนก่อนตอนที่เขาจับมือของอีกฝ่าย มันถึงได้หยาบกระด้างเหมือนคนทำงานหนักมาอย่างไรอย่างนั้น มันเป็นส่วนเดียวในร่างกายบัวบูชาเลยก็ว่าได้ที่เจตนิพัทธ์คิดว่ามันไม่นุ่มนิ่มตอนจับเอาซะเลย

กว่าจะได้สติจากการเผลอนึกถึงรายละเอียดส่วนต่าง ๆ บนร่างกายของหญิงสาวตรงหน้า ก็คงจะเป็นตอนที่อีกฝ่ายถอดหมวกสานออกมาพัดให้ตัวเองละมั้ง ดวงตาคมจ้องมองดวงหน้าหวานที่ไร้การเติมแต่ง แต่กลับดูน่ามองไปทุกส่วน

ก่อนหน้านี้ต้องยอมรับว่าเขาสำรวจแค่ร่างกายของเธอเท่านั้น ไม่ได้พิศมองใบหน้าบัวบูชาอย่างละเอียดเท่าไหร่นัก

คิ้วเรียงตัวสวย รับกับดวงตากลมที่มีขนตางอนยาว จมูกเล็กแต่ก็ได้รูป ริมฝีปากอิ่มสีแดง เข้ากับแก้มที่เริ่มซับสีเลือดฝาดเพราะได้ออกแรงทำงาน ทุกองค์ประกอบที่รวมกันก็นับว่า

พอดูได้

"ชื่ออะไรนะเราน่ะ"

"บัวค่ะ"

"แม่บอกเธอรึยังเรื่องงานที่จะให้ไปทำในสำนักงาน"

ใบหน้าหวานส่ายไปมา มีเพียงป้าชื่นที่บอกเรื่องนี้กับเธอบ้าง แต่คุณนายจิตรลดาไม่ได้พูดอะไร

"ยังค่ะ"

"ค่อยเริ่มงานอาทิตย์หน้าก็แล้วกัน เริ่มแรกก็เข้าไปช่วยงานเลขาของฉัน เธอจะสอนงานด้านบัญชีให้ ส่วนค่าแรงก็เริ่มต้นที่หมื่นห้า อยากเพิ่มก็ต้องดูผลงานอีกที"

"ขอบคุณมากนะคะคุณเจต" เธอเผลอตัวยกมือไหว้เขาตามความเคยชินอีกครั้ง ดวงตากลมมีประกายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเรื่องงาน แสดงว่าเธอจะหาประสบการณ์ในสายอาชีพที่เรียนมาได้ในช่วงหกเดือนนี้ พอออกจากที่นี่อย่างน้อยก็มีประวัติการทำงานติดตัว แถมยังเป็นงานบัญชีของไร่ใหญ่อย่างจิตรลดาอีก คงเป็นประวัติที่จะช่วยให้บัวบูชาหางานได้ง่ายขึ้นแน่

เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ที่เจตนิพัทธ์ต้องนิ่งค้างจ้องมองใบหน้าหวาน ๆ นี้ เมื่อครู่เขาเพิ่งคิดว่าบัวบูชาก็แค่ 'ดูได้' แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มเปลี่ยนความคิดขึ้นมาแล้ว ยามที่อีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างดีใจออกมาอย่างตอนนี้ มัน...

อาจจะพอเรียกว่าสวยได้อยู่บ้าง