ตอนที่ 5 นับจากนี้

            “เชิญท่านเจ้าเมืองทำตามกฎหมายเถอะขอรับ ข้าน้อยต้องขอตัวก่อน ชิงชิงไปกับพ่อ”

            เชียวหลางเอ่ยได้เพียงเท่านั้น ก็ได้คว้าแขนลูกสาวพากลับเข้าเรือน ปล่อยให้ภรรยาหวีดร้องด่าทอเขาอยู่ด้านหลัง สิ่งที่นางทำเขาไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

บ่าวไพร่เก่าแก่ที่นี่ก็มีมาก ทุกคนจะคิดอย่างไรที่ภรรยาเขาคิดจะสลับตัวลูกของตัวเองกับหลานสาว เพียงเพื่อให้ได้แต่งงานกับคนในราชวงศ์ โดยที่นางไม่รู้เลยว่ามันมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ซึ่งเขาไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ เพราะเป็นสิ่งที่พี่ชายกำชับมา

เชียวอวิ๋นค้อมศีรษะให้แก่ท่านเจ้าเมือง เพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะเดินกลับไปยังเรือนของตนเอง โดยอาศัยความทรงจำเจ้าของร่างนำทาง เย็นนี้ท่านอาจารย์คงจะส่งสาวใช้คนใหม่มาให้นาง

และนับจากนี้ไปนางต้องทุ่มเทเวลา ศึกษาร่ำเรียนวิชาอย่างหนัก เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก นางไว้ใจใครไม่ได้เลยในจวนแห่งนี้ เพราะจากสายตาของผู้เป็นอาแล้ว มันไม่ยุติลงแค่นี้อย่างแน่นอน

สามปีต่อมา เมืองหลวง ณ สกุลเชียว

            รถม้าจากจวนเชียเมืองฮั่วโจว ได้หยุดลงยังหน้าจวนสกุลเชียว ก่อนที่ชายหนุ่มในชุดสีเข้มสองคน จะก้าวมายืนรอยังบันไดรถม้า เพียงครู่เดียวสาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มได้ก้าวลงมา ก่อนที่คุณหนูใหญ่เชียวอวิ๋น จะติดตามลงมาหยุดยืนต่อหน้าคนสนิททั้งสาม

            หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย สาวใช้ข้างกายได้ก้าวไปยังหน้าประตูจวน ก่อนจะทำการเคาะเพื่อเรียกคนด้านใน เชียวอวิ๋นมองสำรวจทุกอย่างด้วยสายตานิ่งเรียบ

            “ผู้ใด!”

            เสียงกร้าวจากด้านหน้าประตู ทำให้นายบ่าวทั้งสามที่ยืนอยู่ด้านล่างช้อนตามอง แต่ยังคงไร้ซึ่งปฏิกิริยาใด ๆ

            “คุณหนูใหญ่เดินทางมาถึงแล้ว”

            อี้หรูไม่ค่อยชอบในน้ำเสียงของพ่อบ้านเท่าใดนัก คำตอบของหญิงสาวจึงไม่อ่อนหวานเช่นกัน พ่อบ้านสูงวัยก้าวออกมาหยุดยืนมองไปที่ผู้มาเยือน

            คุณหนูใหญ่งดงามสมชาติกำเนิด ทุกอย่างดูดีไร้ที่ติ เสียเพียงแค่นางพิการพูดไม่ได้เท่านั้น หาไม่แล้วคงได้กลายเป็นหงส์ในวัง ทว่านางกลับได้เป็นเพียงภรรยาแม่ทัพเท่านั้น

            “เชิญประตูเล็ก”

            “ประตูเล็กมีไว้ให้อนุและลูกอนุเท่านั้น คุณหนูใหญ่เป็นบุตรสาวคนโตที่กำเนิดจากภรรยาเอก ท่านพ่อบ้านตั้งใจจะบอกสิ่งใดแก่นายข้ามิทราบ”

            “บุตรีที่ไร้ค่า ย่อม...อึก!”

            ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค พ่อบ้านสูงวัยจำต้องรีบหุบปาก ดวงตาเบิกกว้าง สองมือกุมลำคอเมื่อมีบางอย่างติดอยู่ในนั้น แน่นอนว่ามันเป็นฝีมือของอี้หรู ทั้งรวดเร็วเห็นผลทันใจนัก      

“บางครั้งการเก็บปากไว้บ้าง อาจทำให้ท่านพ่อบ้านมีปากเอาไว้พูดไปได้อีกนาน ๆ นะเจ้าคะ คุณหนูค่อย ๆ เดินเจ้าค่ะ”

            อี้หรูรีบประคองผู้เป็นนายที่เดินขึ้นมาถึงหน้าประตูพอดี สี่นายบ่าวก้าวผ่านเข้าไปด้านใน โดยไม่สนใจอาการตาเหลือกค้างของพ่อบ้านสูงวัย

เชียวอวิ๋นเก็บความขำขันเอาไว้ภายใต้ใบหน้าละมุน ในสายตาผู้อื่นนางคือสตรีใบ้ แต่ทว่านางกลับมีคนที่ใช้ปากแทนนางได้อย่างเผ็ดร้อน สมกับที่ท่านอาจารย์การันตีในฝีมือ

            นางไม่จำเป็นต้องปฏิเสธความช่วยเหลือจากใคร หากมันไม่ได้ทำให้นางเดือดร้อน หรือต้องตายไปอีกเป็นครั้งที่สอง ตามจริงแล้วนางได้หมั้นหมายเป็นชายาอ๋อง

แต่เพราะพิการจึงได้ถูกสับเปลี่ยนสกุลแม่ทัพ แน่นอนว่าเรื่องความพิการหาใช่ข้ออ้าง แต่มันมีเบื้องหลังมากกว่านั้นอีก นางไม่รีบร้อนใส่ใจกับมันเท่าใดนัก จัดการเรื่องตรงหน้าให้คลายไปทีละขั้นเป็นการดีสุด

            เมื่ออยู่ในยุคแห่งอำนาจ คิดจะหลีกหนีต่อหน้าที่นั้นยากเหลือเกิน สตรียุคนี้น้อยนักที่จะมีทางเลือกของตนเอง ซึ่งนางแค่ทำตามกฎที่ถูกกำหนดไว้ สตรีแม้ไร้หนทางเลือก แต่ก็เป็นคลื่นใต้น้ำที่น่ากลัวมิแพ้กัน หรืออาจน่ากลัวกว่าความร้ายกาจอันโจ่งแจ้งของบุรุษเสียอีก

ดูอย่างการเจ็บป่วยจนไร้เสียงพูดของเชียวอวิ๋นผู้นี้ มันน่าจะไม่ใช่ความคิดของบุรุษ เพราะทั้งแยบยลและเห็นผล ทุกอย่างล้วนใช้เวลาในการบ่มเพาะ

            “อยู่บ้านนอกเสียนาน คงไร้การอบรมเรื่องมารยาทไปแล้วสินะ! คุณหนูใหญ่!”

            สตรีใบหน้าแต่งแต้มราวงิ้ว เดินนวยนาทมาหยุดยืนขวางทางสี่นายบ่าว พร้อมส่งสายตาหยามเหยียดมาที่เชียวอวิ๋น

            เชียวอวิ๋นหันมองไปที่สาวใช้ เพื่อให้สื่อสารแทนนาง แค่สบตาสองนายบ่าวเป็นอันรู้กัน

            “มิว่าท่านคือ!” อี้หรูเอ่ยถามขึ้นแทนผู้เป็นนาย

            “นี่! เจ้าตั้งใจที่จะไม่จดจำข้าเช่นนั้นรึ! เชียวอวิ๋น ข้าคือภรรยารองของบิดาเจ้าอย่างไรเล่า”

            เมื่อถูกมองข้ามฐานะ ฮูหยินรองถึงกับแสดงท่าทีไม่พอใจ ต่างจากสี่นายบ่าว ที่ลอบยิ้มอย่างขำขัน มีหรือก่อนก้าวเข้ามาที่นี่พวกนาบงจะไม่สืบหาข้อมูลของผู้อาศัย แค่ไม่อยากให้ค่ากับคนประเภทนี้

            “คุณหนูให้เรียนว่านางมิได้ตั้งใจลืมเจ้าค่ะ แค่ไม่เคยจดจำต่างหากเจ้าค่ะ”

            “บ่าวชั้นต่ำ! เจ้าตั้งใจแต่งเรื่องหมิ่นข้าเช่นนั้นรึ!”

            เชียวอวิ๋นไม่ยากเสียเวลามากกว่านี้ จึงเลือกประนีประนอม ด้วยการก้าวมาบังร่างของอี้หรู แล้วค้อมศีรษะน้อย ๆ ให้แก่ภรรยารองของบิดา นางไม่ได้รู้สึกโกรธอันใดกับสตรีเจ้าอารมณ์ผู้นี้เลย แต่มันกลับรู้สึกดีที่เห็นความเป็นตนเองของอีกฝ่ายมากกว่า

            “เห็นแก่เจ้าห่างบ้านไปนาน ข้าจะไม่ถือสา ฮึ!”

            ฮูหยินรองเชียว สะบัดหน้าเดินจากไปยังทิศทางของเรือนบุตรสาว นางไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกดีต่อรอยยิ้มน้อย ๆ และดวงตาเยือกเย็นของเชียวอวิ๋น นางควรที่จะเกลียดลูกของฮูหยินใหญ่มิใช่หรือ

            “นางดูร้ายกาจนะเจ้าคะ”

            “คนร้ายกาจจริง ๆ เจ้ามองไม่ออกหรือว่ามักเป็นคนเช่นไร แบบฮูหยินรองนางแค่อารมณ์ฉุนเฉียวง่าย แต่ไม่มีพิษภัยอันใด เพราะถานางมีป่านนี้ตำแหน่งเมียเอกนางคงคว้ามาไว้กับตัวนานแล้ว”

            เชียวอวิ๋นเอยเบา ๆ พอให้ได้ยินกันแค่พวกนาง เพราะที่นี่มิใช่สำนักกลางเขาของอาจารย์ ที่นางจะพูดหรือทำสิ่งได้ตามอำเภอใจ ก่อนที่สองนายบ่าวจะเงียบเสียงลง เมื่อมีคนเดินมายังพวกนาง

            “ตัวน่าอับอายนี่เอง ข้านึกว่าผู้ใด!”

            เชียวอวิ๋นรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจนัก เมื่อคนหาเรื่องมีมาอีกจนได้ แต่คราวนี้เป็นคนร่วมบิดามารดาเสียด้วย น้องสาวที่กำลังจะกลายเป็นชายาอ๋องแทนนาง

            “คุณหนูเดินทางมาไกล อยากที่จะพักผ่อนแล้วเจ้าค่ะคุณหนูสาม”

            “ใครให้เจ้าแทรกคำของข้า!”

            “บ่าวแค่พูดแทนคุณหนูใหญ่เท่านั้นเจ้าค่ะ”