บทที่ 596

ในวันรุ่งขึ้น หวังชิงหลูแต่งตัวอย่างสวยงาม ใส่ปิ่นปักผมดอกโบตั๋นไว้ที่ขมับด้วย และออกไปพร้อมกับหงเอ๋อร์

นางกำลังจะไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง และถ้าสามารถเห็นเขาที่นั่น งั้นนางก็มั่นใจได้ว่าเจ้าสิบเอ็ดยังคงมีนางอยู่ในใจ

มีลำธารที่เชิงเขาหวันจิน ลำธารมีความลาดชันสูงจากภูเขาหวันจิน เกิดเป็นน้ำตกเล็กๆ เมื่อไรก็ตามที่เขาไม่พอใจหรือมีเรื่องคิดไม่ตก หรือมีปัญหาในการตัดสินใจเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เขามักจะมาที่นี่ฝึกดาบ

เจ้าสิบเอ็ดพานางมาที่นี่มาก่อน

หงเอ๋อช่วยพยุงนางขึ้นไปบนภูเขา ยิ่งเดินยิ่งเปลี่ยว ซึ่งทำให้หงเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัว "ฮูหยิน เราจะไปไหนกัน วันนี้อากาศร้อนมากด้วย ท่านไหวเหรอ?"

"ใกล้ถึงแล้ว" แน่นอนว่าหวังชิงหลูต้องเหนื่อยมาก แต่ก็ไม่สามารถให้คนยกเกี้ยวมาส่งนางขึ้นมา ไม่ได้เดินถนนบนภูเขาแบบนี้มาหลายปีแล้ว นางหายใจหอบเหนื่อย ละมองดูหงเอ๋อร์อย่างเย็นชา "ไม่ว่าวันนี้ได้เจอใครก็ตาม เจ้าห้ามพูดกับคนนอกแม้แต่นำเดียว เข้าใจไหม?"

หงเอ๋อร์ตอบรับอย่างประหม่า แม้ว่านางจะยังไม่รู้กฎเกณฑ์อะไร แต่ก็รู้ดีว่าการที่ฮูหยินมาภูเขาแห่งนี้มันไม่เหมาะสมมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อยังไม่มีใครอยู่ที่นี่ หากพบกั