เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1527
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1528
ไทเฮาทรงมีพระราชโองการให้ดูแลพระสนมซูเฟยอย่างเหมาะสม การย้ายตำหนักของพระสนมซูเฟยไปยังตำหนักกุ้ยหลานนั้นเป็นไปเพื่อให้องค์ชายสามได้พักฟื้น ต้องอย่าได้ละเลยดูแลพวกเขา เมื่อไทเฮาทรงเป็นผู้รับสั่งโดยตรง กรมวังย่อมไม่กล้าละเลย ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าเสื้อผ้า อาหาร ข้าวของเครื่องใช้ ยังคงได้รับการจัดสรรตามฐานะของพระสนมในตำแหน่งพระสนมชั้นเฟย แต่กระนั้น บรรดาญาติที่ต้องการเข้าเยี่ยมกลับถูกปฏิเสธ โดยให้เหตุผลเดิม องค์ชายสามจำต้องพักฟื้น ไม่อาจรบกวนได้ หลี่ฮูหยินจึงจำต้องไปขอร้องซ่งซีซี นางขอให้ซ่งซีซีช่วยส่งเงินเข้าไปในวัง เพื่อให้พระสนมซูเฟยสามารถใช้จ่ายดูแลตนเองและบุตร ไม่ให้ต้องลำบากหรือถูกกดขี่จนเกินไป แม้นางจะมิอาจรู้ได้ว่า การแท้งของฝูเจาอี๋เกี่ยวข้องกับพระสนมซูเฟยหรือไม่ แต่นางรู้ว่า ชีวิตของพระสนมที่หมดสิ้นความโปรดปรานนั้นย่อมขมขื่นยิ่งนัก ในวังหลวง ผู้คนล้วนแต่ประจบสอพลอ ต่อให้เมื่อวานยังเป็นที่โปรดปราน วันนี้หากตกต่ำ คนก็พร้อมจะเหยียบย่ำโดยไม่ลังเล ถึงแม้ซ่งซีซีจะปลอบนางว่า ไทเฮาได้ทรงมีพระราชโองการดูแลองค์หญิงสามและองค์ชายสาม ไม่ต้องกังวลมากนัก แต่หลี่ฮูหยินกลับหลั่งน้ำ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1529
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เสียงเรียกร้องเรื่องการแต่งตั้งองค์รัชทายาทในราชสำนักไม่เคยเงียบลงเลย แทบทุกเช้าในที่ประชุมราชสำนัก ต้องมีขุนนางนำเรื่องนี้ขึ้นมากล่าวเสมอ ในที่สุด วันที่สิบแปดเดือนสิบสอง จักรพรรดิ์ซูชิงทรงประกาศว่า พระองค์ทรงมีพระทัยเลือกองค์รัชทายาทแล้ว แต่เนื่องจากองค์รัชทายาทยังเยาว์วัย จึงมิได้ประกาศต่อสาธารณะ พระองค์เพียงเขียนพระราชโองการเก็บไว้ แล้วนำไปเก็บรักษาบนขื่อของไทเมี่ยว จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสกลางท้องพระโรงว่า พระองค์ทรงเป็นผู้เดียวที่ล่วงรู้ว่าใครคือองค์รัชทายาท มิได้เปิดเผยให้ผู้ใดทราบ เช่นนี้ก็เพื่อให้ เสนาบดีมู่และเซี่ยหลูโม่ ไม่ต้องคอยถูกซักไซ้เกี่ยวกับเรื่องนี้อีก แต่ถึงแม้จักรพรรดิ์จะมิได้ตรัสออกมาโดยตรง ทุกคนล้วนคาดเดา บัดนี้องค์ชายใหญ่เลิกเกียจคร้าน เปลี่ยนแปลงตนเองเป็นคนขยัน ตั้งใจศึกษา และมีนิสัยอ่อนน้อมขึ้นมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีซ่งรุ่ย คุณชายแห่งจวนเจิ้นกั๋วเป็นสหายร่วมศึกษาด้วย ดังนั้น ทุกคนจึงคาดเดาว่าองค์ชายใหญ่จะได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท เรื่องนี้ก็มิใช่เรื่องยากจะคาดเดา ท้ายที่สุดแล้ว องค์ชายใหญ่ครองตำแหน่งรัชทายาท อีกทั้งยังเปลี่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1530
หลานเจี่ยนกูกูจำต้องลองหาทางไปพบองค์ชายใหญ่ ทว่าเขตตำหนักศึกษานั้นเป็นสถานที่สำคัญ แต่ไหนแต่ไรก็มิอนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไป นางจึงทำได้เพียงรอคอยอยู่ห่างๆ หวังว่าในยามที่องค์ชายใหญ่ออกจากตำหนักศึกษา กลับไปตำหนักฉือหนิง หรือเดินทางไปยังลานฝึกยุทธ์ จะสามารถมองเห็นพระองค์ได้สักครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงมองจากที่ไกลๆ เท่านั้น เพราะรอบกายล้วนมีองครักษ์คอยคุ้มกัน บางครั้งแม้แต่เงาก็มิอาจเห็นได้ เพราะองครักษ์ที่ล้อมรอบล้วนตัวสูงใหญ่ องค์ชายใหญ่ถูกขนาบอยู่ตรงกลาง ศีรษะของพระองค์ก็ยังถูกบดบังจนสิ้น นางลองใช้เงินติดสินบนองครักษ์ เพื่อขอให้องค์ชายใหญ่ได้ออกมาข้างนอกสักครึ่งชั่วยาม แต่เหล่าองครักษ์เหล่านี้ล้วนเป็นคนของไทเฮา ต่อให้มอบเงินทองมากเพียงใด ก็ไม่เป็นผล ไทเฮาใช้วิธีที่ตรงไปตรงมาที่สุดในการปกป้ององค์ชายใหญ่ กระทั่งฮ่องเต้ต้องการเข้าเฝ้า ก็ยังต้องมีขบวนอารักขาคอยส่งพระองค์ไป ส่วนองค์ชายรองนั้น มีความผ่อนปรนมากกว่าหน่อย เพราะพระสนมเต๋อเฟยครองอำนาจในวังหลังมานาน ได้วางคนของตนไว้ทั่วทุกแห่ง นางมีอำนาจพอที่จะปกป้ององค์ชายรองได้ แต่ถึงกระนั้น ไทเฮาก็ยังลอบส่งคนคอยจับตาดูอยู่ หาใช่เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1
ในเรือนเหวินซี โคมไฟที่อยู่หน้าทางเดินส่องภาพกระดาษตัดบนโครงตาข่ายหน้าต่าง และสะท้อนมันลงบนผนังบ้านราวกับสัตว์ขนาดยักษ์อย่างไรอย่างนั้นซ่งซีซีนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่มีพนักพิง ประสานมือไว้ข้างหน้า ร่างเพรียวบางห่อด้วยเสื้อผ้าเรียบๆ นางมองไปที่คนอยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นสามีที่เพิ่งต่างงานของนาง ซึ่งนางรอคอยมานานหนึ่งปีชุดเกราะทหารที่ดูค่อนข้างเก่าของจ้านเป่ยว่างยังไม่ได้ถอด และเขาดูสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีความรู้สึกขอโทษแฝงไว้ "ซีซี ได้ออกพระราชกฤษฎีกาให้สมรสกันแล้ว ยี่ฝางจะต้องแต่งเข้ามาอย่างแน่นอน"ซ่งซีซีประสานมือไว้หน้าลำตัว ดวงตาของนางมืดมัว นางถามอย่างสงสัย "ไทโฮ่วเคยกล่าวไว้ว่าแม่ทัพยี่ฝางเป็นแบบอย่างสำหรับผู้หญิงในใต้หล้า นางยอมที่จะเป็นอนุภรรยาหรือ? "ดวงตาที่หนักอึ้งของจ้านเป่ยว่างฉายแววความไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย "ไม่ ไม่ใช่อนุภรรยา นางเป็นภรรยาเท่าเทียม ไม่ต่างจากเจ้า"ซ่งซีซียังคงนิ่งเฉยและพูดว่า "ท่านแม่ทัพรู้ดีว่าภรรยาเท่าเทียมแค่ฟังดูดีเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วนางก็เป็นอนุภรรยาอยู่ดี"จ้านเป่ยว่างขมวดคิ้ว "จะอนุอะไรกัน นางกับข้ามีใจให้กันในสนามรบและตกหลุมรักกัน อีกอย่างเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 2
จ้านเป่ยว่างจนใจเล็กน้อย "ทำไมต้องหาเรื่องด้วยล่ะ? นี่คือพระราชทานสมรสที่ฝ่าบาทออกให้ และแม้ว่ายี่ฝางจะเข้ามา พวกเจ้าก็อยู่คนละเรือนกัน และนางก็จะไม่แย่งชิงสิทธิในการบริหารครอบครัวกับเจ้า ซีซี สิ่งที่เจ้าให้สำคัญนั้นนางไม่สนหรอก""ท่านคิดว่าข้าสนใจอยากกุมอำนาจดูแลบ้านเหรอ?" ซ่งซีซีถามกลับ มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นผู้นำที่ดูแลจวนแม่ทัพ แค่ยาที่หมอมหัศจรรย์ดันออกให้ฮูหยินผู้เฒ่ากินในแต่ละเดือนก็ต้องเสียเงินหลายสิบตำลึง ไหนจะของกินของใช้ของทุกคน ไหนจะมีญาติพี่น้องและเพื่อนต้องติดต่ออีก ต้องใช้เงินไปหมดจวนแม่ทัพมีแค่มีชื่อเสียงเท่านั้น ในปีที่ผ่านมา เงินสินเดิมของนางใช้อุดหนุนไปไม่น้อยเลย แต่นี่คือผลที่นางแลกมางั้นหรือจ้านเป่ยว่างหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง "ช่างเถอะ ข้าไม่อยากเสียน้ำลายกับเจ้า ข้าแค่ต้องแจ้งให้เจ้าทราบเรื่องก็เท่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนใจข้าได้"ซ่งซีซีเฝ้าดูเขาเดินจากไปอย่างเย็นชา รู้สึกตัวเองน่าขำมากทีเดียว"คุณหนู" เป่าจูเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ "ท่านเขยเขารังแกคนมากเกินไปจริงๆ""อย่าเรียกไปมั่ว!" ซ่งซีซีเหลือบมองนางเบาๆ "เขาและข้ายังไม่ได้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 3
เป่าจูหยิบรายการสินเดิมมา "ในเวลาหนึ่งปีนี้ ท่านได้อุดหนุนเงินไปมากกว่าหกพันตำลึง แต่ร้านค้า บ้านพัก และสวนต่างไม่ได้แตะต้องเลย ใบรับรองเงินฝากของฮูหยิงที่เก็บไว้ในร้านฝากเงินตอนมีชีวิต และโฉนดบ้าน โฉนดที่ดิน ฯลฯ ทั้งหมดอยู่ในกล่องแถมได้ปิดไว้เรียบร้อย""อืม!" ซ่งซีซีดูรายการนั้น ท่านแม่ของนางให้สินเดิมก้อนโตแก่นางในเวลานั้น คงกลัวว่านางจะต้องทนทุกข์ในครอบครัวของสามี และนางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างรุนแรงขึ้นมาเป่าจูถามอย่างเศร้าๆ จากด้านข้าง "คุณหนู เราจะไปที่ไหนได้บ้าง หรือว่าจะกลับจวนโหวเหรอ ไม่งั้นเรากลับภูเขาเหม่ยชานดีไหม"สายตาของนางแวบภาพที่ทั้งจวนเต็มไปด้วยเลือดและศพอันน่าสลดใจของคนในครอบครัว นางรู้สึกเจ็บปวดใจทันที "ไปไหนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่""พอท่านไปแล้ว มันก็ให้พวกเขาได้สมหวังสินะ"ซ่งซีซีพูดดรียบๆ "ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขาได้สมหวังเถอะ หากข้าอยู่ต่อ ก็จะใช้ชีวิตอย่างทรมานเมื่อต้องเห็นพวกเขารักใคร่กัน เป่าจู ยามนี้ จวนโหวเหลือข้าเพียงคนเดียว ข้าต้องอยู่ดีกินดีเพื่อที่พ่อแม่และพี่ๆ ของข้าที่อยู่ในสวรรค์ได้หายห่วง""คุณหนู!" เป่าจูร้องไห้อย่างหนัก นางเป็นผู้รับใช้ที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 4
ฮูหยินผู้เฒ่าฝืนยิ้ม "จะชอบหรือไม่ยังให้คำตอบไม่ได้ เพิ่งพบกันครั้งแรก แต่ในเมื่อฝ่าบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่กำหนดไว้แล้ว ต่อไปนางและเป่ยว่างร่วมือกันเพื่อสร้างผลงานในกองทัพ ส่วนเจ้าจัดการดูแลเรื่องฝ่ายในของจวนแม่ทัพ เพลิดเพลินกับความสำเร็จทางการทหารที่พวกเขาต่อสู้มา ช่างดีเหลือเกิน""ดีจริงๆ!" ซ่งซีซียิ้ม "แต่ให้แม่ทัพยี่เป็นแค่อนุภรรยาคงไม่เหมาะกับสถานะของนางสินะ"ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มแล้วกล่าวว่า "เจ้าเด็กโง่เอ๊ย นางจะเป็นแค่อนุภรรยาได้ยังไง ในเมื่อฝ่าพระบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสแล้ว อีกอย่างนางยังเป็นผู้บัญชาการทหาร เป็นข้าราชการในราชสำนักด้วย ข้าราชการจะเป็นอนุภรรยาได้ยังไง เป็นภรรยาที่เท่าเทียมกัน ไม่มีใครเหนือกว่า"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ไม่มีใครเหนือกว่างั้นเหรอ ราชวงศ์ของเรามีกฎเช่นนี้หรือ"ฮูหยินผู้เฒ่าดูเย็นชาเล็กน้อย "ซีซี เจ้าเป็นคนมีเหตุผลเสมอ ในเมื่อเจ้าได้แต่งเข้าตระกูลจ้านแล้ว ควรตามกฏของตระกูลจ้านก่อน หลังจากได้รับตรวจสอบโดยกระทรวงกลาโหมแล้ว ยี่ฝางสร้างผลงานโดดเด่นกว่าเป่ยว่างในสงครามครั้งนี้ ต่อไปสองสามีภรรยาพวกเขามีใจเดียวกันกัน บวกกับมีเจ้าดูแลฝ่าย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 5
คนของตระกูลจ้านต่างมองหน้ากัน คิดไม่ถึงว่าซ่งซีซีมักจะที่อ่อนแอนั้น ยามนี้จะเด็ดขาดเช่นนี้ยิ่งกว่านั้นนางไม่ยอมเชื่อฟังท่านแม่ด้วยซ้ำฮูหยินผู้เฒ่าพูดอย่างเย็นชา "นางต้องยอมแน่นอน นางไม่มีทางเลือกอื่น"ใช่ไง บัดนี้นางไม่มีครอบครัวที่ให้พึ่งพา นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ในตระกูลจ้าน ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลจ้านไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อนาง นางยังเป็นภรรยาเอกเช้าวันรุ่งขึ้น ซ่งซีซีนำเป่าจูกลับจวนโหวเจิ้นเป่ยภายในจวนก็รกร้าง ใบไม้ร่วงหล่นกองอยู่อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนดูแลมาครึ่งปีแล้ว และลานบ้านของจวนโหวมีวัชพืชที่สูงพอๆ กับผู้ใหญ่ได้เมื่อเหยียบเข้าไปในจวนโหวอีกครั้ง ซ่งซีซีก็รู้สึกเจ็บใจจนเหมือนโดนมีดแทงใจเมื่อหกเดือนก่อน นางตกใจเมื่อได้ยินว่าครอบครัวของนางถูกสังหารไปหมด นางทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าศพของท่านย่าและท่านแม่ พวกนางหนาวมากจนไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเลย และทุกที่ของจวนก็เปื้อนไปด้วยเลือดหมดมีห้องโถงของบรรพบุรุษอยู่ในจวนโหว และป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษของตระกูลซ่งและท่านแม่ของนางล้วนอยู่ในห้องโถงของบรรพบุรุษนางและเป่าจูกำลังเตรียมเครื่องบูชา และน้ำตาของพวกนางก็ไม่เคยหยุด
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1530
หลานเจี่ยนกูกูจำต้องลองหาทางไปพบองค์ชายใหญ่ ทว่าเขตตำหนักศึกษานั้นเป็นสถานที่สำคัญ แต่ไหนแต่ไรก็มิอนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไป นางจึงทำได้เพียงรอคอยอยู่ห่างๆ หวังว่าในยามที่องค์ชายใหญ่ออกจากตำหนักศึกษา กลับไปตำหนักฉือหนิง หรือเดินทางไปยังลานฝึกยุทธ์ จะสามารถมองเห็นพระองค์ได้สักครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงมองจากที่ไกลๆ เท่านั้น เพราะรอบกายล้วนมีองครักษ์คอยคุ้มกัน บางครั้งแม้แต่เงาก็มิอาจเห็นได้ เพราะองครักษ์ที่ล้อมรอบล้วนตัวสูงใหญ่ องค์ชายใหญ่ถูกขนาบอยู่ตรงกลาง ศีรษะของพระองค์ก็ยังถูกบดบังจนสิ้น นางลองใช้เงินติดสินบนองครักษ์ เพื่อขอให้องค์ชายใหญ่ได้ออกมาข้างนอกสักครึ่งชั่วยาม แต่เหล่าองครักษ์เหล่านี้ล้วนเป็นคนของไทเฮา ต่อให้มอบเงินทองมากเพียงใด ก็ไม่เป็นผล ไทเฮาใช้วิธีที่ตรงไปตรงมาที่สุดในการปกป้ององค์ชายใหญ่ กระทั่งฮ่องเต้ต้องการเข้าเฝ้า ก็ยังต้องมีขบวนอารักขาคอยส่งพระองค์ไป ส่วนองค์ชายรองนั้น มีความผ่อนปรนมากกว่าหน่อย เพราะพระสนมเต๋อเฟยครองอำนาจในวังหลังมานาน ได้วางคนของตนไว้ทั่วทุกแห่ง นางมีอำนาจพอที่จะปกป้ององค์ชายรองได้ แต่ถึงกระนั้น ไทเฮาก็ยังลอบส่งคนคอยจับตาดูอยู่ หาใช่เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1529
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เสียงเรียกร้องเรื่องการแต่งตั้งองค์รัชทายาทในราชสำนักไม่เคยเงียบลงเลย แทบทุกเช้าในที่ประชุมราชสำนัก ต้องมีขุนนางนำเรื่องนี้ขึ้นมากล่าวเสมอ ในที่สุด วันที่สิบแปดเดือนสิบสอง จักรพรรดิ์ซูชิงทรงประกาศว่า พระองค์ทรงมีพระทัยเลือกองค์รัชทายาทแล้ว แต่เนื่องจากองค์รัชทายาทยังเยาว์วัย จึงมิได้ประกาศต่อสาธารณะ พระองค์เพียงเขียนพระราชโองการเก็บไว้ แล้วนำไปเก็บรักษาบนขื่อของไทเมี่ยว จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสกลางท้องพระโรงว่า พระองค์ทรงเป็นผู้เดียวที่ล่วงรู้ว่าใครคือองค์รัชทายาท มิได้เปิดเผยให้ผู้ใดทราบ เช่นนี้ก็เพื่อให้ เสนาบดีมู่และเซี่ยหลูโม่ ไม่ต้องคอยถูกซักไซ้เกี่ยวกับเรื่องนี้อีก แต่ถึงแม้จักรพรรดิ์จะมิได้ตรัสออกมาโดยตรง ทุกคนล้วนคาดเดา บัดนี้องค์ชายใหญ่เลิกเกียจคร้าน เปลี่ยนแปลงตนเองเป็นคนขยัน ตั้งใจศึกษา และมีนิสัยอ่อนน้อมขึ้นมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีซ่งรุ่ย คุณชายแห่งจวนเจิ้นกั๋วเป็นสหายร่วมศึกษาด้วย ดังนั้น ทุกคนจึงคาดเดาว่าองค์ชายใหญ่จะได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท เรื่องนี้ก็มิใช่เรื่องยากจะคาดเดา ท้ายที่สุดแล้ว องค์ชายใหญ่ครองตำแหน่งรัชทายาท อีกทั้งยังเปลี่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1528
ไทเฮาทรงมีพระราชโองการให้ดูแลพระสนมซูเฟยอย่างเหมาะสม การย้ายตำหนักของพระสนมซูเฟยไปยังตำหนักกุ้ยหลานนั้นเป็นไปเพื่อให้องค์ชายสามได้พักฟื้น ต้องอย่าได้ละเลยดูแลพวกเขา เมื่อไทเฮาทรงเป็นผู้รับสั่งโดยตรง กรมวังย่อมไม่กล้าละเลย ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าเสื้อผ้า อาหาร ข้าวของเครื่องใช้ ยังคงได้รับการจัดสรรตามฐานะของพระสนมในตำแหน่งพระสนมชั้นเฟย แต่กระนั้น บรรดาญาติที่ต้องการเข้าเยี่ยมกลับถูกปฏิเสธ โดยให้เหตุผลเดิม องค์ชายสามจำต้องพักฟื้น ไม่อาจรบกวนได้ หลี่ฮูหยินจึงจำต้องไปขอร้องซ่งซีซี นางขอให้ซ่งซีซีช่วยส่งเงินเข้าไปในวัง เพื่อให้พระสนมซูเฟยสามารถใช้จ่ายดูแลตนเองและบุตร ไม่ให้ต้องลำบากหรือถูกกดขี่จนเกินไป แม้นางจะมิอาจรู้ได้ว่า การแท้งของฝูเจาอี๋เกี่ยวข้องกับพระสนมซูเฟยหรือไม่ แต่นางรู้ว่า ชีวิตของพระสนมที่หมดสิ้นความโปรดปรานนั้นย่อมขมขื่นยิ่งนัก ในวังหลวง ผู้คนล้วนแต่ประจบสอพลอ ต่อให้เมื่อวานยังเป็นที่โปรดปราน วันนี้หากตกต่ำ คนก็พร้อมจะเหยียบย่ำโดยไม่ลังเล ถึงแม้ซ่งซีซีจะปลอบนางว่า ไทเฮาได้ทรงมีพระราชโองการดูแลองค์หญิงสามและองค์ชายสาม ไม่ต้องกังวลมากนัก แต่หลี่ฮูหยินกลับหลั่งน้ำ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1527
พระสนมซูเฟยอ้าปากค้าง นิ่งอึ้งอยู่กับที่ สมองของนางปั่นป่วนไปหมด แต่เมื่อได้ยินไทเฮาตรัสเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าพระองค์ทรงรู้เรื่องแล้วเพียงแต่พวกเขาไม่มีเจตนาจะสืบสวนต่อแต่…นางอยากให้พวกเขาสืบสวนจริงหรือ? หากสืบสวนต่อไป คนแรกที่ต้องถูกลงโทษย่อมเป็นนางเองนางเริ่มรู้สึกเสียใจที่มาสารภาพเสียแล้ว เพราะกลับกลายเป็นว่าก่อให้เกิดโทษแก่ตัวเองโดยสมบูรณ์พระสนมซูเฟยคุกเข่าลง ก้มศีรษะคำนับ แล้วซวนเซออกไปไทเฮาทอดพระเนตรแผ่นหลังของนาง นึกย้อนกลับไปถึงตอนที่พระสนมซูเฟยเพิ่งเข้าวังมา นางงดงามเป็นอย่างยิ่ง นิสัยหยิ่งทะนงและเย่อหยิ่ง เมื่อได้รับความโปรดปรานก็ยิ่งหยิ่งผยองสองปีมานี้ แม้นางจะเก็บงำตัวลงไปมาก แต่ในกระดูกของนางยังคงมีความทะนงตน แค่เพียงความทะเยอทะยานเพียงเล็กน้อย ก็นำพานางให้กล้าทำเรื่องเช่นนี้อำนาจ…ช่างทำให้คนหลงมัวเมานักเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นอีก ไทเฮาตรัสสั่งให้ฮองเฮาและพระสนมเต๋อเฟยคัดลอกพระคัมภีร์ ต้องทำเช่นนี้ไปจนถึงวันส่งท้ายปีเก่าจึงจะได้รับการปล่อยตัวส่วนองค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง กลางวันต้องไปเรียนหนังสือที่ห้องศึกษา ตอนกลางคืนต้องติดตามเสด็จอาฝึกวรยุ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1526
ผ่านไปไม่กี่วัน วังหลังได้เคลื่อนย้ายร่างของนางกำนัลคนหนึ่งออกไปวันนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงมีพระราชโองการให้พระสนมซูเฟยย้ายออกจากตำหนักฮุ่ยอี๋ นำนางกำนัล องค์หญิงสาม และองค์ชายสามไปพำนักที่ตำหนักกุ้ยหลานตำหนักกุ้ยหลานตั้งอยู่มุมทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ใกล้กับตำหนักเย็น ปกติแทบไม่มีใครไปเยือนเมื่อพระราชโองการประกาศออกมา พระสนมซูเฟยราวกับถูกฟ้าผ่า ยืนอึ้งอยู่นานกว่าจะตั้งสติได้ครู่หนึ่ง นางจึงเอ่ยสั่งบรรดาข้ารับใช้ด้วยใบหน้าซีดเผือด “เก็บข้าวของเถิด”นางรู้ดีว่า ตนเองและองค์ชายสามหมดโอกาสแล้วโดยสิ้นเชิงแต่ที่จริง นางไม่ได้นึกแปลกใจเลย นับตั้งแต่นางรู้ว่าฝูเจาอี๋สูญเสียลูกไป นางก็ทำใจไว้แล้วเพราะเรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเร็วถึงเพียงนี้ ยาที่นางให้ไปมีปริมาณเพียงน้อยนิด ต้องดื่มติดต่อกันครึ่งเดือนถึงจะเห็นผลแต่กลับกลายเป็นว่าเพียงวันรุ่งขึ้น ฝูเจาอี๋ก็ตกเลือดเสียแล้ว นั่นย่อมหมายความว่าคนของนางที่แทรกซึมอยู่ข้างกายฝูเจาอี๋ ได้ทรยศและหันไปเข้ากับฮองเฮา หรือมิฉะนั้นก็พระสนมเต๋อเฟยนางไม่จำเป็นต้องไปไตร่ตรองอีกแล้วว่าเป็นใคร เพราะไม่มีความหมายใดอีก ฮ่องเต้มีพระราชโองการให้ย้ายตำหน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1525
ซ่งซีซีรู้สึกว่าการเป็นฮ่องเต้ช่างอึดอัดยิ่งนัก เรื่องของอำนาจและการคำนวณผลประโยชน์ล้วนเป็นไปตามสถานการณ์โดยมิอาจควบคุมได้เองบัดนี้ฮ่องเต้คงต้องการแต่งตั้งองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาท เช่นนั้นฮองเฮาก็ไม่อาจเกี่ยวข้องได้ องค์ชายใหญ่เดิมทีก็เป็นเพียงบุคคลธรรมดา หากฮองเฮายังถูกกล่าวหาเรื่องวางแผนปองร้ายรัชทายาท ก่อความวุ่นวายในวังหลัง ตำแหน่งองค์รัชทายาทขององค์ชายใหญ่ก็คงไม่มั่นคงส่วนพระสนมซูเฟยที่เป็นผู้ลงมือโดยตรง ฮ่องเต้ย่อมต้องคำนึงถึงบิดาของนาง จึงมิอาจลงโทษอย่างรุนแรงได้กล่าวโดยสรุป เรื่องทั้งหมดนี้มิอาจเปิดเผยให้รับรู้โดยทั่วไปได้“แต่ละคนล้วนไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆ” ไทเฮาถอนหายใจ “แต่เมื่ออยู่เบื้องหน้าอำนาจสูงสุดแล้ว มีผู้ใดบ้างที่ไม่อยากเดิมพันสุดกำลัง?”ซ่งซีซีกำลังจะเอ่ยถามว่าทำไมไทเฮาจึงเล่าเรื่องเหล่านี้ให้นางฟัง ทว่าไทเฮากลับตรัสขึ้นมาก่อน “เรื่องในวัง เจ้าควรรู้ไว้ว่าต้องระวังให้มากที่สุด จิตใจของผู้คนเป็นสิ่งที่ควบคุมได้ยาก ฮ่องเต้ทรงหวาดระแวงต่อจวนเป่ยหมิงอ๋อง บัดนี้กลับให้ความไว้วางใจพวกเจ้า หากพวกนางต้องการแย่งชิงบัลลังก์ ย่อมมิอาจเลี่ยงที่จะลงมือผ่านตัวเจ้า วัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1524
เรื่องที่ฝูเจาอี๋แท้งลูก ซ่งซีซีได้รับรู้จากปากของเซี่ยหลูโม่พระชายาฉินอ๋องมาเชิญนางให้เข้าเฝ้าในวังด้วยกัน ซ่งซีซีก็ตอบตกลงเดิมทีซ่งซีซีกับพระชายาฉินอ๋องไม่มีความเกี่ยวข้องกันมากนัก แต่ตั้งแต่ฉินอ๋องเดินทางไปซีจิงด้วยกัน พระชายาฉินอ๋องก็ดูสนิทสนมกับซ่งซีซีมากขึ้น กล่าวว่าภรรยาของพี่น้องควรไปมาหาสู่กันบ่อยๆพระชายาฉินอ๋องเป็นสตรีตระกูลฉี เป็นลูกพี่ลูกน้องของฮองเฮา แต่หลังจากฮองเฮาถูกกักบริเวณ พระชายาฉินอ๋องก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนฮองเฮาอีกดังนั้น คำว่าภรรยาของพี่น้องควรไปมาหาสู่กันบ่อยๆ สำหรับนางแล้ว แท้จริงหมายความว่าหากไม่มีเรื่องเดือดร้อน ก็สามารถไปมาหาสู่กันได้ แต่หากมีปัญหา ก็ควรอยู่ให้ห่างตัวอย่างเช่น ตอนที่ฮ่องเต้ทรงระแวงจวนเป่ยหมิงอ๋อง พระชายาฉินอ๋องก็ถอยห่างจากซ่งซีซีอย่างชัดเจน ราวกับกลัวจะถูกลูกหลงแท้จริงแล้ว ฉินอ๋องไม่ได้สร้างผลงานอะไรมากนัก เพียงแต่ได้รับคำชมจากฮ่องเต้หนึ่งประโยค ซึ่งก็เพียงพอให้ฉินอ๋องลำพองใจไปได้อีกสองปีขณะที่ทั้งสองเดินทางเข้าเฝ้า พระชายาฉินอ๋องก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เพียงแต่สนทนาเรื่องทั่วไปซ่งซีซีคิดว่าพระชายาฉินอ๋องเป็นคนฉลาด บางครั้งจงใจแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1523
จักรพรรดิ์ซูชิงเผยความผิดหวังออกมาเมื่อตรัสกลับถึงตำหนักของพระองค์การสอบสวนไม่พบอะไร ไม่ได้แปลว่าไม่มีปัญหาเล่ห์กลในวังหลังนั้น บางครั้งใช้ออกไปแล้วไม่เหลือร่องรอยให้ตามหาหมอมหัศจรรย์เคยกล่าวไว้ว่า ครรภ์ของฝูเจาอี๋อาจรักษาไว้ไม่ได้ แม้จะรักษาไว้ได้ เด็กที่เกิดมาอาจร่างกายอ่อนแอ หรือแม้กระทั่งเป็นคนปัญญาอ่อนพระองค์เองมิใช่ว่าไม่เคยคิดจะให้ฝูเจาอี๋ดื่มยาถ้วยหนึ่งแต่ท้ายที่สุดก็ยังลังเลไม่อาจตัดใจ นี่อาจเป็นพระโอรสองค์สุดท้ายของพระองค์แล้ว พระองค์จึงอยากลองเสี่ยงดูสักครั้งครานี้พระองค์มั่นใจว่ามีผู้ลงมือแน่นอน ช่วงที่ผ่านมา พระองค์เสด็จไปที่ตำหนักของฝูเจาอี๋บ่อยครั้ง เช่นนี้ย่อมทำให้บางคนรู้สึกไม่พอใจเต๋อเฟยมีใจอยากดูแลฝูเจาอี๋ แต่ฝูเจาอี๋กลับยโสโอหังเพราะความโปรดปราน จนถึงขั้นแสดงความไม่พอใจต่อนาง วันนั้นก็เอ่ยเตือนนางไปแล้ว น่าเสียดายที่นางกลับไม่เข้าใจความหมายเต๋อเฟยเป็นผู้ดูแลวังหลัง หญิงงามมากมายในตำหนักล้วนเป็นคนที่เต๋อเฟยและซูเฟยเป็นผู้เลือก หากคิดจะลงมือกับครรภ์ของฝูเจาอี๋ ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยแม้แต่น้อยทว่าเต๋อเฟยคงไม่ได้เป็นคนลงมือเอง ไม่เช่นนั้น คงไม่ช่วยปกป้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1522
ในตำหนักฮุ่ยอี๋ องค์ชายสามนั่งอยู่บนเก้าอี้ องค์หญิงสามช่วยเช็ดเส้นผมที่เปียกชื้นของเขา นางกล่าวด้วยความขุ่นเคืองว่า “เพิ่งสระผมไปเมื่อวันก่อนแท้ๆ เจ้าต้องเล่นกับเจ้าแมวป่าตัวนั้นให้ได้ ทำให้เส้นผมและใบหน้าของเจ้ามีแต่ขนแมว ถ้ามีคราวหน้าอีก พี่จะตีเจ้าที่ก้น”เด็กชายตัวน้อยที่งดงามราวกับแกะสลักจากหยก ดวงตาดำขลับทอประกายราวดวงดาว ยิ้มแย้มขณะที่พิงตัวอยู่ในอ้อมกอดพี่สาว “ท่านพี่ เจ้าแมวป่าสนุกและน่ารักมาก มันใช้เท้าเล็กๆ เหยียบข้า รู้สึกสบายจริงๆ แถมเวลากอดมันก็อบอุ่นด้วย”องค์หญิงสามกล่าวว่า “เสด็จแม่บอกแล้วว่าเสด็จพ่อไม่ชอบเจ้าแมวป่า แต่เจ้ากลับเอาแต่นำเรื่องของมันไปพูดกับเสด็จพ่อ ไม่แปลกใจเลยที่ช่วงนี้เสด็จพ่อไม่มาหาเจ้าเลย”องค์ชายสามนั่งตัวตรง ปล่อยให้พี่สาวช่วยเช็ดผม แต่ปากยังไม่วายโต้กลับ “ข้ากับเสด็จพ่อเป็นคนละคน ย่อมมีสิ่งที่ชอบและไม่ชอบแตกต่างกัน เสด็จพ่อไม่ชอบ แต่ข้าชอบ ข้ารักมัน ต่อให้เสด็จพ่อไม่พอใจ ก็ใช่ว่าจะบังคับให้ข้าทิ้งมันได้”องค์หญิงสามเอานิ้วแตะจมูกเขาเบาๆ “ปากคมเสียจริง”องค์ชายสามยิ้มกว้าง “ท่านพี่เถียงข้าไม่ชนะ เพราะพี่ไม่มีเหตุผล เสด็จอาบอกว่าหากพี่มีเหตุผล
