เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1316
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1317
อู๋เซี่ยวเว่ยรายงานผลการรบครั้งแรก เสียชีวิตสามร้อยห้าสิบหกนาย บาดเจ็บหนึ่งพันเจ็ดร้อยสามสิบสองนายเมื่อทุกคนได้ฟัง บรรยากาศในค่ายก็ตกอยู่ในความเงียบงันพวกเขาป้องกันเมือง โดยมีพลธนูเฝ้าบนกำแพง แต่แคว้นซากลับสามารถใช้บันไดพาดกำแพงและเครื่องยิงหินทำให้เกิดความสูญเสียได้มากมายนี่ไม่ใช่การโจมตีขนาดใหญ่ด้วยซ้ำ เป็นเพียงการทดสอบกำลังและความสามัคคีของกองทัพหนานเจียงแคว้นซาย่อมประเมินสถานการณ์ได้ พวกเขาจะใช้สงครามจิตวิทยา ไม่รีบส่งกองทัพใหญ่โจมตี เพราะพวกเขารู้ดีว่าหากถึงคราวสู้เป็นตาย กองทัพหนานเจียงย่อมใช้พลังทั้งหมดป้องกันแต่ถ้าการทดสอบแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำๆ จำนวนผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง จะทำลายจิตใจและกำลังใจของทหารหนานเจียงในที่สุดตอนนี้การพูดถึงกลยุทธ์การรบไม่มีประโยชน์ ทุกคนหมดกำลังใจ ไม่พร้อมสู้ การรบต่อไปย่อมมีแต่ความพ่ายแพ้กุนซือดูดยาสูบแห้งจนหมดถุง ครุ่นคิดหาวิธีแก้ปัญหาแต่ก็ไม่มีคำตอบ แม้ว่าราชสำนักจะส่งกำลังสนับสนุนมา ก็ยังไม่แน่ใจว่าใครจะถูกส่งมา“พรุ่งนี้รวบรวมทหารทุกนาย เขียนสุนทรพจน์เพื่อกระตุ้นกำลังใจ เราจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้”ฝางเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1318
ทุกคนหันไปมองทันที เห็นเพียงม้าตัวหนึ่งกำลังควบมาอย่างรวดเร็ว ฝุ่นตลบไปทั่ว คนบนหลังม้าถูกแสงอาทิตย์อบอุ่นปกคลุม มองเห็นไม่ชัดเจนว่าใช่หรือไม่ใช่ฉีหลินและฝางเทียนสวีหันไปมองอย่างรวดเร็ว ดวงตาแดงก่ำ เสียงในลำคอติดขัดจนเปล่งเสียงเรียกไม่ได้ชายผู้นั้นไม่ได้สวมชุดเกราะ สวมเพียงเสื้อผ้าชาวบ้านธรรมดาๆ มองไกลๆ ดูไม่มีอะไรพิเศษเขาหยุดม้าตรงหน้าทหารทั้งหมด ดวงตาสำรวจผู้คนช้าๆ ใบหน้าหมุนไปอย่างช้าๆ ให้แถวหน้ามองเห็นชัดเจนหลังจากความเงียบครู่หนึ่ง เสียงตะโกนดีใจก็ดังก้องไปทั่วสนาม“ผู้บังคับบัญชาเซี่ยกลับมาแล้ว!”“ผู้บังคับบัญชาเซี่ยยังมีชีวิตอยู่!”“เมื่อผู้บังคับบัญชาเซี่ยอยู่ที่นี่ เราต้องชนะ!”“ต้องชนะ!”เสียงตะโกนดังกึกก้องราวกับจะปลดปล่อยความคับแค้นจากการรบครั้งก่อน และระบายความโกรธแค้นต่อการทรยศของหวังเบียวแม่ทัพและนายพลทั้งหลายมองด้วยน้ำตาคลอเบ้า ตั้งแต่หวังเบียวหลบหนีไป พวกเขาก็ไม่เคยเห็นกำลังใจของทหารสูงขนาดนี้อีกเลยมีคนบางคนเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ โดยไม่ต้องพูดหรือทำอะไร ก็สามารถสร้างพลังและความเชื่อมั่นอย่างมหาศาลการที่ท่านอ๋องปรากฏตัวอยู่ที่นี่ คือคำตอบที่ดีที่สุดต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1319
ชามบะหมี่เส้นตัดถูกยกมา แต่ก็ยังไม่พอให้เซี่ยหลูโม่เติมพลังฉีหลินบอกว่าได้สั่งให้ทำเนื้อแกะย่างไว้แล้ว ทุกวันนี้อาหารเนื้อหายากอย่างในหนานเจียงไม่มีอีกแล้ว แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็ยังมีเนื้อกินเซี่ยหลูโม่ประคองชามขึ้น มือไม้สั่นเล็กน้อย เขาดื่มน้ำซุปจนหมด รสเค็มจัด ก่อนจะดื่มน้ำอีกหนึ่งเหยือกเต็ม จากนั้นจึงนั่งพิงเก้าอี้อย่างหมดแรง รู้สึกว่ากำลังกายเริ่มกลับมาแต่ในตอนนี้ เขายังรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังโคลงเคลงอยู่บนหลังม้า ดวงตาก็พร่ามัวจนคนตรงหน้าเหมือนถอยห่างไปทุกที ต้องตั้งสมาธิถึงจะมองเห็นชัดอู๋กุนซือพูดด้วยเสียงสะอื้น “ท่านอ๋องเหนื่อยยิ่งมาก”เซี่ยหลูโม่ลูบแก้มตัวเองแล้วพูดว่า “เรียกหมอทหารมาฝังเข็มที่หน้าให้ข้าหน่อย ข้ารู้สึกเหมือนหน้าโดนลมจนบิดเบี้ยว”ทุกคนเพ่งมอง และก็จริง ใบหน้าของเขาเบี้ยวเล็กน้อยฉีหลินพูดว่า “ผู้บังคับบัญชาไม่ได้หยุดพักเลยหรือขอรับ?”“พักไม่ได้!” เซี่ยหลูโม่ปล่อยข่าวใหญ่ออกมา “ข้าแสร้งว่าเจ็บป่วยก่อน แล้วแอบมาที่สนามรบ ระหว่างทาง…”เขาทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด ก่อนจะโยนขวดยาออกมาหลายขวด “ข้าไม่ได้แกล้งป่วย แต่ป่วยจริงๆ ยาเหล่านี้ต้องกินระหว่างทาง บางคร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1320
บางคนเกิดมาเพื่อสนามรบโดยแท้บนสนามรบ เซี่ยหลูโม่แสดงความเฉียบขาดและเด็ดขาดยิ่งกว่าในเมืองหลวง เขาไม่ต้องสนใจว่าใครจะพอใจหรือไม่ หรือใครจะระแวงหรือไม่ เพียงแค่ทำสิ่งที่เขาเห็นว่าสมควรทำในสามวัน ผู้ที่แพร่ข่าวลือถูกจับกุมทั้งหมดพวกเขาถูกนำตัวมายังค่ายฝึกต่อหน้าทหาร ทุกคนโดนโบยคนละยี่สิบทีจนทรุดตัวร้องโอดครวญและยอมสารภาพทุกอย่างพวกเขาไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง เพียงรับเงินมาเพื่อเผยแพร่ข่าวลือ โดยไม่ได้ใส่ใจว่าผลกระทบจะเป็นเช่นไรกองทัพแปดแสนจากซากั๋วจะบุกตี ไม่เป็นความจริง!ฮ่องเต้ประหารเป่ยหมิงอ๋อง ไม่จริง ท่านอ๋องยังอยู่ตรงนี้แม่ทัพหวังรู้ว่าไม่อาจชนะจึงหลบหนี ก็ไม่จริง เขาเพียงหนีเอาชีวิตรอดเพราะขลาดกลัวข่าวลือถูกโต้กลับทีละข้อ ทหารที่ได้ยินถึงกับโกรธจัด ทุกคนตะโกนด้วยความเดือดดาลให้ลงโทษคนเหล่านี้ด้วยการประหารการแพร่ข่าวลือเพื่อบ่อนทำลายจิตใจทหารถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงแต่เซี่ยหลูโม่มองกวาดทั่วลานฝึก ก่อนกล่าวเสียงดังว่า “ผู้ที่เชื่อข่าวลือโดยไม่ไตร่ตรอง ควรทบทวนตนเอง หลังจากนี้จงสู้ทุกศึกด้วยกำลังทั้งหมดที่มี”ผู้ที่บ่อนทำลายจิตใจทหารคือศัตรู เลือดของศัตรูจะชำระควา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1321
หลังจากอาจารย์หยูตรวจสอบจวนของอ๋องฮุย พบว่าในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีคนรับใช้บางคนออกจากจวนไปอาจารย์หยูไปสอบถามหอการค้าทั้งหมดในเมืองหลวง แต่ได้คำตอบว่าคนเหล่านั้นไม่ได้ถูกซื้อจากหอการค้า ซึ่งหมายความว่ามาจากแหล่งอื่นเขาไปที่ศาลากลางเพื่อค้นเอกสารทะเบียนทาส แต่ก็ไม่พบข้อมูลหลังจากปรึกษากัน ในที่สุด เสิ่นว่านจือก็ตัดสินใจด้วยตัวเองว่าจะย้ายเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องฮุยนางบอกกับซ่งซีซีว่า “ข้าอยู่ใกล้ชิดกับอ๋องฮุยมานาน ข้าเชื่อใจเขา หากเขาเป็นเบื้องหลังที่ข้าตามหา ก็ถือว่าข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”ซ่งซีซีไม่ให้นางไปเพียงลำพัง จึงส่งหมั่นโถวและเฉินเฉินไปด้วย เพื่อช่วยเหลือในยามจำเป็นหากอ๋องฮุยรู้สึกว่าตัวเองถูกคุกคามจริง เขาย่อมไม่ปฏิเสธการมีเฉินเฉินและหมั่นโถวอยู่ด้วย เพราะยิ่งมีคนช่วยมากเท่าไรยิ่งดีแต่หากเขาปฏิเสธ ก็ย่อมแสดงให้เห็นว่าการเชิญเสิ่นว่านจือไปนั้นมีจุดประสงค์แอบแฝงซ่งซีซีไปส่งด้วยตัวเอง อ๋องฮุยออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าปิติ เมื่อทราบว่ามีเพื่อนอีกสองคนมาด้วย เขาก็ตบมือหัวเราะ “เช่นนี้ที่นี่คงครึกครื้นแล้ว ยินดีต้อนรับ!”เสิ่นว่านจือหัวเราะ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าคงต้องถ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1322
เสิ่นว่านจือจ้องมองพวกเขาอย่างละเอียด มีสองคนที่รูปร่างไม่สูง แต่กลับดูแข็งแรงและทรงพลังเป็นพิเศษ แขนของพวกเขาดูหนาและมีกล้ามเนื้อชัดเจน แม้กระทั่งเส้นเอ็นบริเวณคอก็ปูดขึ้นเล็กน้อยส่วนอีกสามคนที่เหลือนั้น รูปร่างค่อนข้างสูงกว่า แม้เสียงหายใจจะไม่ได้เผยความผิดปกติ แต่เมื่อมองลงไปยังรองเท้าของพวกเขา กลับสะอาดหมดจดจนไร้รอยฝุ่น บ่งบอกได้ว่า ฝึกฝนวิชาภายในจนถึงขั้นสูงผู้ที่ฝึกวิชาภายในได้ลึกซึ้ง ย่อมสามารถควบคุมลมหายใจได้ตามใจ ทั้งลึกหรือตื้น ดูจากลักษณะแล้ววิชาของพวกเขาไม่น้อยหน้าเสิ่นว่านจือเอ่ยถาม "มีวรยุทธ์หรือไม่?"พวกเขาต่างส่ายหน้า สีหน้าแสดงออกถึงความซื่อสัตย์สุจริต "ไม่มี"เสิ่นว่านจือสังเกตอีกครั้ง ก่อนจู่ๆ ก็ใช้หมัดฟาดไปยังชายร่างเตี้ยชายเตี้ยดวงตาฉายแสงวาบ แต่ก็รีบหลับตา แสดงท่าทางหวาดกลัวเสิ่นว่านจือดึงหมัดกลับ จากแววตาวูบหนึ่งของเขาก็สามารถบ่งบอกถึงสัญชาตญาณของผู้ฝึกยุทธ์ แต่เขาควบคุมตัวเองได้ดี ไม่ยกมือขึ้นมาป้องกันกลับกัน หากเป็นคนที่ไม่ฝึกยุทธ์ หากมีคนจู่โจมใบหน้า แม้ไม่มีความสามารถจะป้องกัน ก็ยังคงมีปฏิกิริยายกมือโดยสัญชาตญาณ แต่เขากลับไม่มีเสิ่นว่านจือหัวเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1323
หลังจากเสิ่นว่านจือหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่าน่าเบื่อ นางก็ไปพบหมั่นโถวและเฉินเฉินเพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูล จากนั้นก็ออกจากจวนนางตรงไปยังสำนักกองกำลังเมืองหลวง และพบกับซ่งซีซีซ่งซีซีดึงนางเข้าไปในสำนักงาน ถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง? พบอะไรหรือไม่?"เสิ่นว่านจือตอบ "ตอนกลางคืนมีคนเดินไปมาคล้ายกับลาดตระเวน แต่ในเวลากลางวันกลับมองไม่เห็นพวกเขาเลย เหมือนพอเช้าขึ้นมาก็หายไปเฉยๆ ข้าตรวจดูหลายลานในจวน พบว่าไม่มีใครอาศัยอยู่จริงๆ ส่วนห้องพักคนรับใช้ข้าก็ดูแล้ว จำนวนเตียงตรงกับจำนวนคนรับใช้ที่กู้ชิงหยิงบอก"ซ่งซีซีคิดครู่หนึ่ง “มีทางลับหรือห้องลับหรือไม่? หากคืนนี้เป็นเวลาห้ามออกนอกบ้าน เมื่อค่ำแล้วจะไม่อนุญาตให้ผู้คนเดินไปมา และพวกเจ้าคงไม่เข้านอนตอนกลางคืนได้ ดังนั้นถ้าพวกเจ้าฟังไม่ผิด คนเหล่านั้นคงต้องพักอาศัยในจวนอ๋องฮุย”"ถ้ามีทางลับหรือห้องลับจริง เช่นนั้นคงตรวจสอบยาก" ซ่งซีซีนึกถึงข้อมูลจากหมั่นโถวก่อนหน้านี้ พูดว่า "ในครัวเตรียมอาหารสำหรับคนเป็นร้อยทุกวัน"ซ่งซีซีตาเป็นประกาย "งั้นลองจับตาดูว่าอาหารพวกนี้ถูกส่งไปที่ไหนบ้าง เช่นนี้ก็จะได้รู้ความจริงแล้วมิใช่หรือ?""จริงด้วย" เสิ่นว่านจือร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1324
จักรพรรดิ์ซูชิงและผลการสืบสวนของผิงหวูจูงตรงกันว่า หนิงจวิ้นอ๋องไม่เคยออกจากเขตปกครองของเขาเลย เกือบทุกวันเขาจะพาภรรยาและลูกไปชมการแสดงและฟังเพลงในหนิงโจวมีสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าและผู้ยากไร้อยู่หลายแห่ง ซึ่งหนิงจวิ้นอ๋องเป็นผู้ก่อตั้งขึ้นเอง เขามักจะแวะไปเยี่ยมชมหลังจากฟังเพลงเสร็จแต่ผิงหวูจูงได้ค้นพบเรื่องหนึ่ง ซึ่งจักรพรรดิ์ซูชิงไม่ได้สืบทราบมาก่อนนั่นคือ หนิงจวิ้นอ๋องเคยมีบุญคุณช่วยชีวิตหัวหน้าตระกูลเสิ่นย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดถึงแปดปีก่อน ตอนนั้นหัวหน้าตระกูลเสิ่นยังไม่ได้เป็นหัวหน้าตระกูล เขาถูกซุ่มโจมตีระหว่างเดินทางไปตรวจสอบพื้นที่ปศุสัตว์พอดี และหนิงจวิ้นอ๋องซึ่งผ่านมาพร้อมคนติดตามได้ช่วยชีวิตเขาไว้เพราะหนิงจวิ้นอ๋องเป็นคนเก็บตัว และไม่ต้องการข้องเกี่ยวกับตระกูลเสิ่น เขาจึงกำชับหัวหน้าตระกูลเสิ่นไม่ให้แพร่งพราย และบอกว่าไม่ต้องตอบแทนบุญคุณ เพราะสำหรับเขา การช่วยเหลือครั้งนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อยเพราะในตอนนั้นคนที่ถูกซุ่มโจมตีเกือบทั้งหมดตายหมด มีเพียงหัวหน้าตระกูลเสิ่นและองครักษ์สนิทอย่างโม่ซานที่รอดชีวิตมาได้ ผิงหวูจูงก็เคยช่วยโม่ซานในตอนที่เขาถูกปล้นระหว่างขนส่งสินค้า
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1415
จักรพรรดิ์ซูชิงเวลานี้ หากมีการปรึกษาเรื่องการทหาร มักจะเรียกซ่งซีซีไปยังห้องทรงพระอักษร และอนุญาตให้นางเข้าร่วมอภิปรายเกี่ยวกับสถานการณ์การรบ ตำแหน่งในที่ประชุมห้องทรงพระอักษรนี้ นางได้รับมาจากการนำกองทัพซวนเจียเอาชนะกองกบฏด้วยเลือดและหยาดเหงื่อ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธความสามารถของนาง ข้อมูลทางการทหารนั้นได้มาจากรายงานของชายแดนเฉิงหลิงและหนานเจียง เหล่าขุนนางจะวิเคราะห์สถานการณ์ต่อ และเตรียมการสนับสนุนแนวหลัง รวมถึงการวางแผนยุทธวิธี ถึงแม้จะมีแผนยุทธวิธี จักรพรรดิ์ซูชิงก็จะไม่ออกพระราชโองการโดยตรง เพียงแต่ให้คำแนะนำเท่านั้น จากจุดนี้แสดงให้เห็นว่า พระองค์ทรงเชื่อมั่นในตัวเซี่ยหลูโม่และตระกูลเซียว แม้ความไว้วางใจนี้จะจำกัดอยู่เพียงในเรื่องการนำทัพก็ตาม ในขณะนี้ย่างเข้าสู่ฤดูหนาว ทหารจำเป็นต้องใช้เสื้อผ้ากันหนาวและอาวุธเพิ่มเติม ส่วนใหญ่ในที่ประชุมจึงหารือกันเรื่องการจัดสรรสิ่งของเหล่านี้ สถานการณ์ของซูลันซือที่ชายแดนเฉิงหลิงกับวิกเตอร์มีความคล้ายคลึงกัน แต่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว วิกเตอร์ไม่มีทางถอยอีกแล้ว แต่ซูลันซือยังมีฮ่องเต้ซีจิงเป็นผู้สนับสนุน ทว่าฮ่องเต้ซีจิงในเวล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1414
สวนของตำหนักฮุ่ยอี๋นั้นกว้างขวางไม่น้อย แต่ถ้าเทียบกับสวนหลวงแล้ว ย่อมไม่อาจเทียบกันได้หากเดินไปเรื่อยๆ ค่อยๆ ชม หรือหยุดยืนชมดอกไม้บ้างระหว่างทาง ก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงได้แต่ซ่งซีซีคุ้นชินกับการเดินเร็ว ดอกไม้ต่างๆ เพียงมองผ่านตาไปก็เพียงพอแล้ว สำหรับนางแล้ว ดอกไม้เหล่านี้ไม่ได้มีความแตกต่างอะไรมากมายนางเคยเห็นทิวทัศน์ที่งดงามเหนือคำบรรยาย ทั้งดอกเหมยที่ท้าลมหนาวบนภูเขา ดอกกุหลาบพันปีบนยอดเขาสูง ดอกท้ออันสดใสในฤดูใบไม้ผลิ และไร่ชาดอกเขียวที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ล้วนเป็นความงดงามที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างแท้จริงพอมองดอกโบตั๋นที่ถูกเลี้ยงดูอย่างประณีตในกระถางดินที่นี่ กลับทำให้นางรู้สึกเฉยๆ จนยากจะเกิดความสนใจดังนั้น หลังจากเดินวนจนรอบแล้ว บางคนยังไม่ทันได้จิบน้ำชาเสียด้วยซ้ำ และในขณะที่ถงเจี๋ยหยวีกำลังเริ่มพูดคุยเรื่องโรงงาน พวกนางก็กลับมาถึงท้องพระโรงของตำหนักฮุ่ยอี๋เสียแล้วถงเจี๋ยหยวีหัวเราะเบาๆ พร้อมกล่าว "เชิญเข้าไปนั่งพักกันเถอะเจ้าค่ะ เพื่อแสดงความยินดีกับพระสนมซูเฟย"ซ่งซีซีตอบกลับไป "ข้ามีธุระ ต้องขอตัวก่อน""พระชายา!" ถงเจี๋ยหยวีรีบร้อนร้องเรียกนางไว้ซ่งซีซีหั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1413
เมื่อพระสนมซูเฟยย้ายตำหนัก แต่ละตำหนักต่างส่งของขวัญแสดงความยินดี แม้แต่เหล่าขุนนางและพระญาติวงศ์ก็ส่งของขวัญสำหรับการย้ายตำหนักเช่นกันสำหรับสิ่งของที่ต้องส่งไปนั้น ในจวนของอ๋องเป่ยหมิง ผู้ที่ตัดสินใจก็คืออาจารย์หยูและหลู่จ่งกว่านทั้งสองคนค้นหาสิ่งของในคลังอยู่นาน แต่ก็ไม่พบสิ่งที่เหมาะสม บางอย่างก็ดูจะมีค่ามากเกินไป บางอย่างก็เป็นเพียงเครื่องประดับจากทองคำและเงินธรรมดาๆ พวกขวดหยกหรือถ้วยเงินก็ให้ความรู้สึกเล็กน้อยไปส่วนของชิ้นใหญ่อย่างต้นปะการังหรือฉากกั้น อาจารย์หยูก็ไม่อยากนำออกมา ต้นปะการังที่มีอยู่ในจวนนั้นหายากยิ่ง และต้นที่มีอยู่ก็เป็นของขวัญจากสำนักว่านจงเหมินที่มอบให้ในงานสมรสของพระชายาสุดท้าย ทั้งสองจึงหันไปมองสิ่งของที่มีอยู่มากที่สุดในคลัง นั่นก็คือภาพเขียนดอกเหมยของเสิ่นชิงเหอการมอบภาพเขียนเหล่านี้ออกไปนับว่ามีเกียรติอย่างยิ่ง เพราะมีมูลค่ามหาศาล แต่ในจวนอ๋องกลับมีมากมาย อีกทั้งหากไม่พอ ข้างหน้าก็ใกล้จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ดอกเหมยกำลังจะเบ่งบาน เพียงให้เสิ่นชิงเหอเขียนเพิ่มก็พออย่างไรก็ดี เพื่อเป็นการให้เกียรติเสิ่นชิงเหอ ทั้งสองจึงไปขอคำอนุญาตจากเขาก่อน ซึ่งเสิ่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1412
ในบรรดาเหล่าพระสนมและมเหสี ฉีฮองเฮาหวั่นเกรงเต๋อเฟยและพระสนมซูเฟยมากที่สุด เนื่องจากทั้งสองต่างให้กำเนิดองค์ชายรองและองค์ชายสามโดยปกติ พระสนมซูเฟยแม้ไม่ได้เป็นมารดาแท้ๆ ขององค์ชายสาม อีกทั้งองค์ชายสามยังอายุน้อย นางไม่ควรต้องกังวลมากนัก แต่พระสนมซูเฟยเป็นคนที่เคยอวดดีและมีชาติตระกูลสูงส่ง อีกทั้งยังเชี่ยวชาญเรื่องการใช้อำนาจในช่วงปีเศษที่ผ่านมา พระสนมซูเฟยกับเต๋อเฟยร่วมกันดูแลกิจการในวังหลัง นิสัยของพระสนมซูเฟยดูเหมือนจะสงบเสงี่ยมลงบ้าง นางรู้จักวิธีซื้อใจผู้คน อีกทั้งยังสนับสนุนโรงงานและโรงเรียนสตรีของซ่งซีซี ทำให้นางมีชื่อเสียงในหมู่ประชาชนเมื่อเทียบกันแล้ว เต๋อเฟยดูสุขุมเรียบร้อยกว่ามาก แม้นางจะร่วมบริหารวังหลังกับพระสนมซูเฟย แต่ก็ยังคอยมาสอบถามความคิดเห็นของฉีฮองเฮาอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังแสดงความเคารพต่อฉีฮองเฮาในฐานะพระมเหสีทว่า องค์ชายรองของเต๋อเฟยนั้นฉลาดปราดเปรื่อง สุภาพนอบน้อม และรู้จักมารยาท จึงเป็นที่โปรดปรานของไทเฮาและฝ่าบาทหากตอนนี้จะต้องแต่งตั้งองค์รัชทายาท ย่อมต้องยึดตามธรรมเนียมให้ตั้งองค์ชายผู้เป็นโอรสองค์โตและเกิดจากมเหสีหลวง แต่หากปล่อยให้องค์ชายเหล่านี้เต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1411
ในตำหนักฉางชุน ฮองเฮายังไม่ได้ปลดปิ่นปักผมและเครื่องประดับออกจากร่าง ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ดวงตาฉายแววคาดหวัง วันนี้มีข่าวจากหน้าพระที่นั่งส่งมาบอกว่า ฝ่าบาทจะเสด็จมายังวังหลังในคืนนี้ นางรออยู่นานแต่ไม่ได้ยินว่าฝ่าบาทเลือกสนมคนใด ในใจก็พลันยินดี เพราะการไม่เลือกหมายถึงฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักกลาง "หลานเจี่ยน ไปดูหน่อยสิว่าฝ่าบาทมาแล้วหรือยัง?" นางเร่งเร้าอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามของคืนนี้แล้ว หลานเจี่ยนกูกูที่ยืนรับใช้อยู่ด้านข้างยิ้มพลางกล่าว "พระนางโปรดอย่ารีบร้อนเลยเพคะ หากฝ่าบาทจะเสด็จมา แน่นอนว่าต้องมีคนมาบอกล่วงหน้า เพื่อให้พระนางเตรียมตัวรับเสด็จ" "จริงด้วย จริงด้วย ฝ่าบาทไม่ได้มาที่ตำหนักฉางชุนนานจนข้าแทบจะลืมเสียแล้ว" ฮองเฮาใช้นิ้วลูบไปที่ปอยผมข้างใบหู พลางยิ้มอย่างอ่อนหวาน "ข้ากับฝ่าบาทถึงอย่างไรก็เป็นสามีภรรยา สามีภรรยาที่ไหนจะมีความแค้นข้ามคืนกันได้? ตอนนี้องค์ชายใหญ่ก็มีความก้าวหน้า ฝ่าบาทย่อมใจอ่อนลงบ้างแล้ว" "เมื่อฝ่าบาทเสด็จมา พระนางค่อยๆ พูดเถิด อย่ารีบร้อนที่จะพูดเรื่องให้องค์ชายใหญ่กลับมา" หลานเจี่ยนกูกูเตือนด้วยความนอบน้อม ฮองเฮาพยักหน้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1410
ในห้องทรงพระอักษรในพระราชวัง ยังไม่มีการจุดเตาใต้พื้น ความเย็นแทรกซึมเข้ามาทีละน้อยฎีกาถูกพิจารณาเสร็จสิ้นนานแล้ว แต่จักรพรรดิ์ซูชิงกลับยังไม่เลือกสนม เพียงนั่งนิ่งมองแสงตะเกียงที่ริบหรี่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอยเขาได้อ่านจดหมายจากเซี่ยหลูโม่ที่เขียนถึงซ่งซีซี ในนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึงที่เอ่อล้น และความรู้สึกในใจที่ถ่ายทอดไม่หมด ราวกับพวกเขาเพิ่งแต่งงานใหม่ๆ ช่างหวานชื่นจนยากจะพรากจากกันนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้อ่านจดหมายของพวกเขา แม้ก่อนหน้านี้จะมีเนื้อความที่กล่าวถึงความคิดถึงอยู่บ้าง แต่กลับไม่ถึงขั้น "เปิดเผยและห้าวหาญ" เช่นครั้งนี้คำเหล่านี้ แค่พูดออกมาก็รู้สึกน่าอายอยู่แล้ว หากเขียนลงในจดหมายไม่ยิ่งน่าอายกว่าหรือ?เขาคิดว่าพระอนุชาเช่นนี้ช่างไม่เหมาะสม ฉาบฉวยเกินไปวิธีเอาใจสตรีนั้นมีมากมาย ไยต้องทำถึงเพียงนี้?เขาคิดเช่นนั้น แต่ในใจกลับเหมือนมีกรวดเล็กๆ ก้อนหนึ่งตกลงไป ทำให้ผิวน้ำในจิตใจเป็นระลอกคลื่นวนไปมาอย่างไม่อาจสงบได้เขาไม่รู้เลยว่า การเป็นฮ่องเต้เช่นนี้ เขาสูญเสียไปมากเพียงใด...เรื่องความรักระหว่างชายหญิงนั้น จักรพรรดิไม่เคยกล้าคิดถึง แม้จะเคยมีช่วงเวลาที่หวั่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1409
เส้าปู้เข้ามาในเมืองพร้อมกับคนเพียงสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนกำยำล่ำสัน มีมีดโค้งคาดอยู่ที่เอว ดูท่าทางน่าเกรงขามราวกับเทพเจ้าสงคราม แต่เมื่อได้นั่งดื่มสุรากินเนื้อ ใบหน้าสีเข้มของพวกเขากลับเปื้อนรอยยิ้มสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ หลางจู่เส้าปู่อายุห้าสิบกว่าปี ผิวสีเข้มเป็นประกายเหมือนพวกเขา ดวงตาเต็มไปด้วยพลังและความคมกล้า เขาเป็นคนฉลาดเป็นพิเศษและมีจิตใจรอบคอบ หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาระแวงอยู่เสมอและไม่กล้ามอบความไว้วางใจให้เป่ยหมิงอ๋องอย่างเต็มที่ เขามีเพียงข้อเรียกร้องเดียว คือการร่วมมือกันครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว หลังจากขับไล่คนของแคว้นซาได้สำเร็จ พวกเขาต้องถอนกำลังออกจากทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว และห้ามเข้าสู่เขตหลักของทุ่งหญ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เซี่ยหลูโม่ตอบรับข้อเรียกร้องและลงนามในข้อตกลงทันที หลังจากลงนามในข้อตกลง พวกเขาก็ไม่รั้งรอและจากไปทันที ชนเผ่าทุ่งหญ้าไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อแคว้นซางนัก เพราะสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องทุกปีล้วนส่งผลกระทบถึงพวกเขาไม่มากก็น้อย อย่างไรก็ตาม ชนเผ่าทุ่งหญ้ามีหลายเผ่าและไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน จึงไม่สามารถต่อต้านทั้งแคว้นซางหรือแคว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1408
หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องจากงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ซ่งซีซีรู้สึกว่าลานเหมยฮวานั้นเงียบเหงาเป็นพิเศษ นางคิดถึงศิษย์น้อง แต่เขาอยู่ไกลถึงหนานเจียง แม้จะไม่ได้คำนวณวันเวลาที่แยกจากกัน แต่นางรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน เมื่อนางคิดจะออกไปยังตึกว่างจิงเพื่อหาอาจารย์เหมือนเดิม นางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ได้กลับไปที่ภูเขาเหม่ยชานแล้ว หัวใจของนางรู้สึกเหงาหงอยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางคิดถึงหยานหรูอวี้ในค่ำคืนนี้ ถึงได้เข้าใจว่าหญิงสาวในยามแต่งงานนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความคาดหวัง และความเขินอายจนความสุขล้นเอ่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่สำหรับตัวนาง การแต่งงานทั้งสองครั้งกลับเงียบสงบเกินไป หลังจากที่เป่าจูช่วยนางล้างเครื่องสำอางและเตรียมน้ำสำหรับอาบ ซ่งซีซีก็ส่ายหน้าและดึงนางให้นั่งลงข้างกัน "เป่าจู ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับเจ้าว่า เรื่องแต่งงานของเจ้าควรจะเริ่มพูดคุยกันแล้ว เจ้าพอจะมีคนที่ชอบหรือยัง?" เป่าจูมองนางแวบหนึ่งและกล่าว "คุณหนูไปกินเลี้ยงแต่งงานแล้วติดใจหรือเจ้าคะ ถึงได้รีบเร่งให้มีอีกงาน?" ซ่งซีซีหัวเราะ "ข้าเป็นคนตะกละขนาดนั้นหรือ? ข้าทำเพื่อเจ้านะ ถ้ายังอยู่แบบนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1407
งานแต่งงานของเจ้าสิบเอ็ดฝางกับหยานหรูอวี้ที่ถูกเลื่อนมาหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้เลือกวันมงคลจัดขึ้น งานแต่งไม่ได้จัดอย่างเอิกเกริก แต่เมื่อเป็นหลานสาวของไท่ฟู่ สิ่งที่สมควรมีเพื่อความสง่างามก็จัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วน ไทเฮาทรงเป็นผู้นำในการมอบของขวัญ ตามด้วยบรรดามเหสีที่ต่างมอบรางวัลและเพิ่มสินเดิมให้หยานหรูอวี้ นักเรียนจากโรงเรียนสตรีหย่าจวินต่างพากันทำของขวัญแสดงความยินดีด้วยมือของพวกนางเองให้กับหยานหรูอวี้ นักเรียนหญิงในโรงเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของครอบครัวชาวบ้านธรรมดา แม้ของขวัญจะไม่ล้ำค่า แต่สิ่งที่พวกนางปักเย็บหรือทำด้วยมือเอง ล้วนแสดงถึงน้ำใจอันบริสุทธิ์ที่สุด ชุดเจ้าสาวของหยานหรูอวี้ถูกสั่งทำล่วงหน้าโดยโม่เหนียงจื่อจากโรงงานฝีมือ ชุดนี้เคยถูกนำไปจัดแสดงในร้านผ้าปักของโรงงานมาก่อน ทำให้หญิงสาวที่กำลังรอแต่งงานหลายคนหลงใหลและใฝ่ฝันอยากสวมชุดสวยเช่นนี้ในวันแต่งงานของพวกนาง โม่เหนียงจื่อที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว เมื่อหลานสาวของไท่ฟู่ยังสวมชุดเจ้าสาวที่นางทำ จะมีใครอีกที่คิดว่าอดีตของนางเป็นเรื่องโชคร้าย? ในเวลาไม่นาน ร้านผ้าปักของโรงงานก็คึกคักจนประตูแทบทรุดจากการเ
