LOGINShare
บทที่ 1295
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1296
กู้ชิงหวู่ลดสายตาลง ใต้ดวงตาแฝงไว้ด้วยความรังเกียจ “ช่างเป็นคนไร้ประโยชน์เสียจริง ไม่มีความสามารถ ไม่มีปัญญา ไร้ซึ่งความกล้าหาญ แม้แต่จะโหดเหี้ยมยังทำไม่ได้ เช่นนี้จะทำการใหญ่ได้อย่างไร?” แต่นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเปล่งประกายสดใส "ท่านเป็นคนมีเมตตา ข้าไม่ได้รักคนผิด" เมื่อหวังเบียวตัดสินใจเช่นนั้น หัวใจของเขากลับสงบลงอย่างน่าประหลาด เขาประคองใบหน้าของกู้ชิงหวู่ขึ้นมา คิดถึงอนาคตที่เขาจะจากไปพร้อมกับนาง ใช้ชีวิตอย่างคนสามัญไม่เปิดเผยตัว ทำตัวเป็นเศรษฐีที่อยู่กินอย่างสงบสุข ก็ถือว่าไม่เลวเลย เขาคิดว่า ในชีวิตนี้เขาเองก็เคยรุ่งโรจน์ เคยทำคุณให้กับราชสำนัก ใครเล่าจะไม่หวงชีวิต? เขาไม่ได้ทำอะไรผิด อีกทั้ง พูดอะไรที่ไม่น่าฟังเสียหน่อย เขตหนานเจียงจะมีหรือไม่มีเขา ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบมากมายอยู่ดี ฉีหลินและคนอื่นๆ ต่างก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้บัญชาการอย่างเขาอยู่แล้ว "เจ้าไปเรียกหวังเจิ้นเข้ามา ข้ามีเรื่องจะปรึกษาเขา ไหนๆ ก็จะไปแล้ว ต้องพาพวกเขาไปด้วย" หวังเบียวเอ่ย หวังเจิ้น เดิมทีเป็นครูฝึกของจวนป๋อผิงซี เป็นผู้ที่เขาเคยพาเข้าสนามรบด้วยกัน เมื่อก่อน เขาไม่รู้ว่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1297
ฉีหลินและฝางเทียนสวีพาจางกุนซือและอู๋กุนซือมาถึงจวนผู้บัญชาการ ก็เห็นว่าคนในหน่วยชินกำลังขนหีบขึ้นรถม้า ฉีหลินถามหวังเจิ้นที่ยืนอยู่ "พรุ่งนี้ออกเดินทางหรือ?" หวังเจิ้นยิ้มคำนับ "เรียนท่านแม่ทัพฉี พรุ่งนี้เช้าก็จะออกเดินทาง ผู้บังคับบัญชาจะไปส่งท่านฮูหยินสักระยะ ดังนั้นคืนนี้จึงเตรียมทุกอย่างไว้ก่อน" "ผู้บังคับบัญชาจะไปส่งถึงที่ไหนหรือ?" ฉีหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย "ช่วงเวลานี้จะออกไปเช่นนั้นเหมาะสมหรือ?" หวังเจิ้นตอบ "ก็แค่หนึ่งหรือสองชั่วโมงเท่านั้น แล้วก็จะกลับมา" ว่าแล้ว เขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "ผู้บังคับบัญชากล่าวว่าผู้หญิงนั้นต้องตามใจบ้าง เดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกับลูกอ่อน ต้องแสดงความใส่ใจสักหน่อย" ฉีหลินรู้ดีว่าผู้บังคับบัญชาหวังโปรดปรานฮูหยินของเขามาก การตามใจเช่นนี้ไม่น่าแปลกใจ จึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เมื่อมาถึงในจวนผู้บัญชาการ ก็เห็นโต๊ะอาหารจัดไว้อย่างสมบูรณ์ หวังเบียวออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ทุกคนทำท่าคารวะ หวังเบียวจึงเชิญให้นั่ง เมื่อมองไปที่โต๊ะอาหารซึ่งเต็มไปด้วยอาหารมากมาย มีทั้งน้ำแกง อาหารว่าง และกับข้าวที่ประณีต หอมจนน้ำลายแทบหกทุก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1298
สองกุนซือสังเกตเห็นสีหน้าของหวังเบียวที่ผิดปกติ อู๋กุนซือจึงรีบกล่าวขึ้นว่า "ผู้บังคับบัญชายังไม่เคยเห็นฝีมือยิงธนูของค่ายธนูเทพของเราสินะ? อีกทั้งเครื่องยิงธนูของเราที่ผ่านการปรับปรุง ก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก" "เคยเห็นแล้ว" หวังเบียวตอบ น้ำเสียงราบเรียบ เขาเคยดูการฝึกซ้อมตอนที่มาประจำที่เขตหนานเจียงใหม่ๆ ฝางเทียนสวีนึกขึ้นได้ว่าหวังเบียวเคยออกตรวจการฝึก แต่ตอนนั้นเป็นช่วงที่เลือกนักธนูชุดใหม่ และกำลังฝึกความแม่นยำ โดยยังไม่ได้ใช้เครื่องยิงธนูรุ่นปรับปรุง "เราก็มีปืนไฟอยู่เหมือนกัน" ฉีหลินกล่าว "แต่ในการเผชิญหน้ากับศัตรูโดยตรง เรามักไม่ใช้ปืนไฟ ดาบและกระบี่ใช้ได้ดีกว่า เพราะสำคัญที่ความรวดเร็ว" ปืนไฟนั้นเหมาะสำหรับการต่อสู้ในตรอกซอยมากกว่า เพราะสามารถหลบซ่อนเพื่อบรรจุกระสุนใหม่ได้ แต่ในการต่อสู้ระยะประชิด ปืนไฟยังไม่ทันได้ยกขึ้น ก็อาจถูกฟันหัวเสียก่อน ฉีหลินยังเสริมคำอธิบายอีกเล็กน้อย แต่หวังเบียวกลับแสดงท่าทีเฉยชา ฝางเทียนสวีเห็นเช่นนั้น รู้ว่าหวังเบียวเชิดชูปืนไฟ จึงกล่าวว่า "กระหม่อมได้ยินมาว่ากระทรวงทหารกำลังปรับปรุงปืนไฟ และอาจส่งมายังเขตหนานเจียงในครั้งนี้" คำพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1299
ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ขบวนรถม้าจากจวนผู้บัญชาการก็เริ่มออกเดินทาง หน่วยชินในจวนผู้บัญชาการมาส่งหวังเบียวขึ้นรถม้า เพราะผู้บังคับบัญชาบอกไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไปส่งฮูหยินและคุณชายด้วยตัวเอง ขบวนรถเคลื่อนไปอย่างช้าๆ เดิมมีเพียงห้าคัน แต่เมื่อออกจากจวนผู้บัญชาการไปได้สักระยะ ก็มีรถม้าหลายคันเข้ามาสมทบ ซึ่งทั้งหมดเป็นการจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าของหวังเจิ้น ตอนนี้ หวังเจิ้นและคนอื่นๆ อยู่ที่ด้านหน้าขบวน ควบม้านำทาง โดยขี่ม้าศึก แม้จะมีคนพบเห็นก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาเพียงแค่ส่งขบวน และตั้งใจจะกลับมา แต่จนถึงค่ำคืน ผู้บังคับบัญชายังไม่กลับมา หน่วยชินในจวนผู้บัญชาการเริ่มกังวล จึงรีบไปหา ฉีหลิน และฝางเทียนสวี แต่หน่วยชินกลับหาฉีหลิน และฝางเทียนสวีไม่เจอ หลังจากพวกเขากลับจากจวนผู้บัญชาการเมื่อคืน ก็เริ่มมีอาการเวียนหัวและอาเจียน เนื่องจากพวกเขาไม่ได้พักในห้องเดียวกัน ทหารที่ดูแลคิดว่าเป็นเพราะพวกเขาดื่มสุรามากเกินไป จึงไปให้ห้องครัวต้มน้ำแกงแก้เมาค้างมาให้ แต่เมื่อดื่มน้ำแกงแล้ว อาการยังคงแย่ลง อาเจียนจนหมดแรงแล้วจึงหลับไป จนกระทั่งบ่ายวันต่อมา พวกเขายังไม่ตื่น ทหารที่ดูแลจึ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1300
การหนีศึกของหวังเบียวไม่เพียงแต่ทำให้ทหารเสียขวัญ แม้แต่ฉีหลินและฝางเทียนสวียังรู้สึกหนาวเหน็บและสิ้นหวังอย่างที่สุด แม้เขาจะตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่อาจสร้างผลกระทบร้ายแรงเช่นนี้ ที่สำคัญ ในเขตหนานเจียงยังเกิดข่าวลือขึ้นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะมีคนจงใจสร้างความวุ่นวาย ก่อความหวาดกลัว และบั่นทอนขวัญกำลังใจ หากแคว้นซาชนะศึกแรก กองทัพเขตหนานเจียงแทบจะถูกกดดันจนย่ำแย่ ข่าวเร่งด่วนถูกส่งกลับเมืองหลวงด้วยระยะทางแปดร้อยลี้ แต่ข่าวยังไม่ถึงเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็พบว่าเซี่ยหลูโม่หายตัวไป ในวันที่ห้าหลังจากเซี่ยหลูโม่เกิดอาการป่วยหัวใจ จักรพรรดิ์ซูชิงส่งหมอหลวงหลินและอู๋ต้าปั้นไปยังจวนเป่ยหมิงอ๋องอีกครั้ง อาจารย์หยูซึ่งรับหน้าที่ดูแล ตระเตรียมที่จะบอกว่าอ๋องเดินทางไปยังบ้านพักในชนบทเพื่อพักฟื้น แต่คิดไปคิดมา ฮ่องเต้ส่งหมอหลวงมาตรวจอาการอีกครั้ง ทั้งที่อาการควรดีขึ้น แสดงว่าฮ่องเต้ยังคงระแวง ในเมื่อพระองค์สงสัย การกล่าวว่าอ๋องไปพักฟื้นในชนบทอาจไม่ช่วยอะไร เพราะหมอหลวงสามารถตามไปตรวจสอบ ดังนั้น อาจารย์หยูจึงบอกกับอู๋ต้าปั้นและหมอหลวงหลินว่า อ๋องออกจากจวนเมื่อวานนี้ อ้างว่าไปภ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1301
ซ่งซีซีก้มเข่าข้างเดียวคารวะอยู่ในห้องทรงพระอักษร รับสายพระเนตรอันคมกริบของจักรพรรดิ์ซูชิง นางก้มเปลือกตาลงเล็กน้อย ไม่มีท่าทางขลาดกลัว ไม่มีเงาของความทะเยอทะยาน ยังคงสำรวมเหมือนเช่นเคย แม้จักรพรรดิ์ซูชิงจะนึกถึงชาติกำเนิดของนาง นางเป็นบุตรสาวของซ่งฮวยอัน ผู้ที่สละชีพเพื่อชาติ ทำให้ความระแวงที่เคยมีคลายลงไปชั่วขณะ แต่ความเชื่อมั่นนี้เป็นเพียงชั่วครู่ และจำกัดอยู่เพียงต่อซ่งฮวยอันผู้ล่วงลับ เมื่อออกเรือนแล้ว ซ่งซีซีย่อมอยู่ข้างเดียวกับเซี่ยหลูโม่ ผลประโยชน์ของทั้งสองล้วนผูกพันกัน “เราให้หมอหลวงไปตรวจอาการของอ๋องเซี่ย” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัส น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับความวุ่นวายในพระทัยไม่เคยมีอยู่ “อาจารย์หยูในจวนบอกว่าเขาไปพักฟื้นที่ภูเขาเหม่ยซาน” ซ่งซีซีตอบด้วยความนอบน้อม “ขอบพระทัยฝ่าบาท” จักรพรรดิ์ซูชิงเม้มพระโอษฐ์ ความตอบรับนี้เหมือนกับการเบี่ยงเบนประเด็น “เราคิดว่าเขาน่าจะเหนื่อยล้าจนเกินไป ช่วงก่อนเจ้าก็ไปหลูโจวพร้อมเขา ตอนนี้ยังต้องดูแลกองทัพซวนเจีย โรงงานหลวง และโรงเรียนสตรี จวนของพวกเจ้าจำเป็นต้องมีคนดูแล ไม่อาจให้ทั้งสามีภรรยาล้มป่วยไปพร้อมกัน เราอนุญาตให้เจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1302
ในรายงานลับกล่าวว่า หวังเบียวหนีศึกกลางคัน เขตหนานเจียงเต็มไปด้วยข่าวลือ ความเชื่อมั่นของทหารสั่นคลอน บางส่วนเริ่มหลบหนี แม้แต่กองทัพเดิมของเขตหนานเจียงก็เริ่มหวั่นไหว มีท่าทีอยากถอย ฉีหลินในรายงานลับได้ทูลขอให้ราชสำนักส่งแม่ทัพผู้มีบารมีไปยังเขตหนานเจียงโดยด่วน มิเช่นนั้น การเสียเขตหนานเจียงจะไม่ใช่คำพูดเกินจริง จักรพรรดิซูชิงทรงพระพักตร์มืดครึ้ม ตรัสสั่งให้ขุนนางเสนอชื่อแม่ทัพผู้เหมาะสมที่จะเดินทางไปเขตหนานเจียง ขุนนางต่างมองหน้ากันไปมา ในขณะนี้นอกจากเป่ยหมิงอ๋อง ก็มีเพียงแม่ทัพใหญ่เซียวผู้ถูกปลดจากตำแหน่งแล้วเท่านั้น แม่ทัพอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นจูเหล่าจอมพล ฟางสืออี้หลาง หรือแม่ทัพเฉิน ต่างไม่สามารถสร้างความมั่นคงให้เขตหนานเจียงหรือฟื้นฟูกำลังใจของกองทัพได้ เป่ยหมิงอ๋องนับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเขาป่วยด้วยโรคหัวใจ แล้วคนป่วยจะขึ้นสู่สนามรบได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วน กองทัพแคว้นซาอยู่หน้าประตูเมืองแล้ว จำเป็นต้องรีบเดินทางไปทันที แต่เป่ยหมิงอ๋องในสภาพนี้ย่อมไม่สามารถแบกรับได้ ส่วนแม่ทัพใหญ่เซียว หากมีพระราชโองการเร่งด่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1303
ตั้งแต่ฮองเฮาถูกกักบริเวณ นางไม่ได้ก้าวออกจากตำหนักฉางชุนเลย แต่นางครองอำนาจในวังหลวงมาหลายปี ต่อให้ถูกกักบริเวณ เรื่องใหญ่ภายนอกก็ยังเล็ดลอดมาถึงหูของนาง รวมถึงเรื่องที่เสนาบดีมู่เสนอให้ฮ่องเต้เสด็จนำทัพด้วยพระองค์เอง หัวใจของนางเต้นแรงไม่หยุด ทั้งตื่นเต้นและยินดี หากฮ่องเต้เสด็จนำทัพ ก็ต้องแต่งตั้งรัชทายาท และในเวลานี้ ไม่มีผู้ใดเหมาะสมไปกว่าองค์ชายใหญ่ของนาง นางแทบจะรู้สึกว่าเป่ยหมิงอ๋องป่วยได้จังหวะเหลือเกิน หลังจากความตื่นเต้นผ่านไป ฮองเฮาค่อยๆ สงบใจลง นางคิดว่าสิ่งนี้อาจไม่เกิดขึ้นจริง ฮ่องเต้ไม่ได้ทรงร่วมศึกมานาน พระองค์อาจไม่อยากเสี่ยงเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ในราชสำนักยังมีแม่ทัพให้ใช้งาน อีกทั้งยังมีเรื่องอ๋องเยี่ยนก่อกบฏ แต่เมื่อนางคิดอีกครั้ง หากฮ่องเต้เสด็จนำทัพจริง พระองค์จะได้รับความนิยมจากประชาชนมากขึ้น ส่วนอ๋องเยี่ยนก็คงไม่อาจหลีกเลี่ยงความพ่ายแพ้ คืนนั้น นางพลิกตัวไปมา ไม่อาจข่มตาหลับได้ ฟ้ายังไม่ทันสว่าง นางได้ยินเสียงภายนอก ไม่นานนัก นางกำนัลถงเอ๋อร์ก็รีบเข้ามารายงาน “ฮองเฮาฮองเฮาลุกขึ้นทันที น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยอย่างยากจะสังเกต “เร็วเข
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1413
เมื่อพระสนมซูเฟยย้ายตำหนัก แต่ละตำหนักต่างส่งของขวัญแสดงความยินดี แม้แต่เหล่าขุนนางและพระญาติวงศ์ก็ส่งของขวัญสำหรับการย้ายตำหนักเช่นกันสำหรับสิ่งของที่ต้องส่งไปนั้น ในจวนของอ๋องเป่ยหมิง ผู้ที่ตัดสินใจก็คืออาจารย์หยูและหลู่จ่งกว่านทั้งสองคนค้นหาสิ่งของในคลังอยู่นาน แต่ก็ไม่พบสิ่งที่เหมาะสม บางอย่างก็ดูจะมีค่ามากเกินไป บางอย่างก็เป็นเพียงเครื่องประดับจากทองคำและเงินธรรมดาๆ พวกขวดหยกหรือถ้วยเงินก็ให้ความรู้สึกเล็กน้อยไปส่วนของชิ้นใหญ่อย่างต้นปะการังหรือฉากกั้น อาจารย์หยูก็ไม่อยากนำออกมา ต้นปะการังที่มีอยู่ในจวนนั้นหายากยิ่ง และต้นที่มีอยู่ก็เป็นของขวัญจากสำนักว่านจงเหมินที่มอบให้ในงานสมรสของพระชายาสุดท้าย ทั้งสองจึงหันไปมองสิ่งของที่มีอยู่มากที่สุดในคลัง นั่นก็คือภาพเขียนดอกเหมยของเสิ่นชิงเหอการมอบภาพเขียนเหล่านี้ออกไปนับว่ามีเกียรติอย่างยิ่ง เพราะมีมูลค่ามหาศาล แต่ในจวนอ๋องกลับมีมากมาย อีกทั้งหากไม่พอ ข้างหน้าก็ใกล้จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ดอกเหมยกำลังจะเบ่งบาน เพียงให้เสิ่นชิงเหอเขียนเพิ่มก็พออย่างไรก็ดี เพื่อเป็นการให้เกียรติเสิ่นชิงเหอ ทั้งสองจึงไปขอคำอนุญาตจากเขาก่อน ซึ่งเสิ่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1412
ในบรรดาเหล่าพระสนมและมเหสี ฉีฮองเฮาหวั่นเกรงเต๋อเฟยและพระสนมซูเฟยมากที่สุด เนื่องจากทั้งสองต่างให้กำเนิดองค์ชายรองและองค์ชายสามโดยปกติ พระสนมซูเฟยแม้ไม่ได้เป็นมารดาแท้ๆ ขององค์ชายสาม อีกทั้งองค์ชายสามยังอายุน้อย นางไม่ควรต้องกังวลมากนัก แต่พระสนมซูเฟยเป็นคนที่เคยอวดดีและมีชาติตระกูลสูงส่ง อีกทั้งยังเชี่ยวชาญเรื่องการใช้อำนาจในช่วงปีเศษที่ผ่านมา พระสนมซูเฟยกับเต๋อเฟยร่วมกันดูแลกิจการในวังหลัง นิสัยของพระสนมซูเฟยดูเหมือนจะสงบเสงี่ยมลงบ้าง นางรู้จักวิธีซื้อใจผู้คน อีกทั้งยังสนับสนุนโรงงานและโรงเรียนสตรีของซ่งซีซี ทำให้นางมีชื่อเสียงในหมู่ประชาชนเมื่อเทียบกันแล้ว เต๋อเฟยดูสุขุมเรียบร้อยกว่ามาก แม้นางจะร่วมบริหารวังหลังกับพระสนมซูเฟย แต่ก็ยังคอยมาสอบถามความคิดเห็นของฉีฮองเฮาอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังแสดงความเคารพต่อฉีฮองเฮาในฐานะพระมเหสีทว่า องค์ชายรองของเต๋อเฟยนั้นฉลาดปราดเปรื่อง สุภาพนอบน้อม และรู้จักมารยาท จึงเป็นที่โปรดปรานของไทเฮาและฝ่าบาทหากตอนนี้จะต้องแต่งตั้งองค์รัชทายาท ย่อมต้องยึดตามธรรมเนียมให้ตั้งองค์ชายผู้เป็นโอรสองค์โตและเกิดจากมเหสีหลวง แต่หากปล่อยให้องค์ชายเหล่านี้เต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1411
ในตำหนักฉางชุน ฮองเฮายังไม่ได้ปลดปิ่นปักผมและเครื่องประดับออกจากร่าง ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ดวงตาฉายแววคาดหวัง วันนี้มีข่าวจากหน้าพระที่นั่งส่งมาบอกว่า ฝ่าบาทจะเสด็จมายังวังหลังในคืนนี้ นางรออยู่นานแต่ไม่ได้ยินว่าฝ่าบาทเลือกสนมคนใด ในใจก็พลันยินดี เพราะการไม่เลือกหมายถึงฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักกลาง "หลานเจี่ยน ไปดูหน่อยสิว่าฝ่าบาทมาแล้วหรือยัง?" นางเร่งเร้าอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามของคืนนี้แล้ว หลานเจี่ยนกูกูที่ยืนรับใช้อยู่ด้านข้างยิ้มพลางกล่าว "พระนางโปรดอย่ารีบร้อนเลยเพคะ หากฝ่าบาทจะเสด็จมา แน่นอนว่าต้องมีคนมาบอกล่วงหน้า เพื่อให้พระนางเตรียมตัวรับเสด็จ" "จริงด้วย จริงด้วย ฝ่าบาทไม่ได้มาที่ตำหนักฉางชุนนานจนข้าแทบจะลืมเสียแล้ว" ฮองเฮาใช้นิ้วลูบไปที่ปอยผมข้างใบหู พลางยิ้มอย่างอ่อนหวาน "ข้ากับฝ่าบาทถึงอย่างไรก็เป็นสามีภรรยา สามีภรรยาที่ไหนจะมีความแค้นข้ามคืนกันได้? ตอนนี้องค์ชายใหญ่ก็มีความก้าวหน้า ฝ่าบาทย่อมใจอ่อนลงบ้างแล้ว" "เมื่อฝ่าบาทเสด็จมา พระนางค่อยๆ พูดเถิด อย่ารีบร้อนที่จะพูดเรื่องให้องค์ชายใหญ่กลับมา" หลานเจี่ยนกูกูเตือนด้วยความนอบน้อม ฮองเฮาพยักหน้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1410
ในห้องทรงพระอักษรในพระราชวัง ยังไม่มีการจุดเตาใต้พื้น ความเย็นแทรกซึมเข้ามาทีละน้อยฎีกาถูกพิจารณาเสร็จสิ้นนานแล้ว แต่จักรพรรดิ์ซูชิงกลับยังไม่เลือกสนม เพียงนั่งนิ่งมองแสงตะเกียงที่ริบหรี่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอยเขาได้อ่านจดหมายจากเซี่ยหลูโม่ที่เขียนถึงซ่งซีซี ในนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึงที่เอ่อล้น และความรู้สึกในใจที่ถ่ายทอดไม่หมด ราวกับพวกเขาเพิ่งแต่งงานใหม่ๆ ช่างหวานชื่นจนยากจะพรากจากกันนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้อ่านจดหมายของพวกเขา แม้ก่อนหน้านี้จะมีเนื้อความที่กล่าวถึงความคิดถึงอยู่บ้าง แต่กลับไม่ถึงขั้น "เปิดเผยและห้าวหาญ" เช่นครั้งนี้คำเหล่านี้ แค่พูดออกมาก็รู้สึกน่าอายอยู่แล้ว หากเขียนลงในจดหมายไม่ยิ่งน่าอายกว่าหรือ?เขาคิดว่าพระอนุชาเช่นนี้ช่างไม่เหมาะสม ฉาบฉวยเกินไปวิธีเอาใจสตรีนั้นมีมากมาย ไยต้องทำถึงเพียงนี้?เขาคิดเช่นนั้น แต่ในใจกลับเหมือนมีกรวดเล็กๆ ก้อนหนึ่งตกลงไป ทำให้ผิวน้ำในจิตใจเป็นระลอกคลื่นวนไปมาอย่างไม่อาจสงบได้เขาไม่รู้เลยว่า การเป็นฮ่องเต้เช่นนี้ เขาสูญเสียไปมากเพียงใด...เรื่องความรักระหว่างชายหญิงนั้น จักรพรรดิไม่เคยกล้าคิดถึง แม้จะเคยมีช่วงเวลาที่หวั่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1409
เส้าปู้เข้ามาในเมืองพร้อมกับคนเพียงสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนกำยำล่ำสัน มีมีดโค้งคาดอยู่ที่เอว ดูท่าทางน่าเกรงขามราวกับเทพเจ้าสงคราม แต่เมื่อได้นั่งดื่มสุรากินเนื้อ ใบหน้าสีเข้มของพวกเขากลับเปื้อนรอยยิ้มสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ หลางจู่เส้าปู่อายุห้าสิบกว่าปี ผิวสีเข้มเป็นประกายเหมือนพวกเขา ดวงตาเต็มไปด้วยพลังและความคมกล้า เขาเป็นคนฉลาดเป็นพิเศษและมีจิตใจรอบคอบ หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาระแวงอยู่เสมอและไม่กล้ามอบความไว้วางใจให้เป่ยหมิงอ๋องอย่างเต็มที่ เขามีเพียงข้อเรียกร้องเดียว คือการร่วมมือกันครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว หลังจากขับไล่คนของแคว้นซาได้สำเร็จ พวกเขาต้องถอนกำลังออกจากทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว และห้ามเข้าสู่เขตหลักของทุ่งหญ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เซี่ยหลูโม่ตอบรับข้อเรียกร้องและลงนามในข้อตกลงทันที หลังจากลงนามในข้อตกลง พวกเขาก็ไม่รั้งรอและจากไปทันที ชนเผ่าทุ่งหญ้าไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อแคว้นซางนัก เพราะสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องทุกปีล้วนส่งผลกระทบถึงพวกเขาไม่มากก็น้อย อย่างไรก็ตาม ชนเผ่าทุ่งหญ้ามีหลายเผ่าและไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน จึงไม่สามารถต่อต้านทั้งแคว้นซางหรือแคว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1408
หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องจากงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ซ่งซีซีรู้สึกว่าลานเหมยฮวานั้นเงียบเหงาเป็นพิเศษ นางคิดถึงศิษย์น้อง แต่เขาอยู่ไกลถึงหนานเจียง แม้จะไม่ได้คำนวณวันเวลาที่แยกจากกัน แต่นางรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน เมื่อนางคิดจะออกไปยังตึกว่างจิงเพื่อหาอาจารย์เหมือนเดิม นางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ได้กลับไปที่ภูเขาเหม่ยชานแล้ว หัวใจของนางรู้สึกเหงาหงอยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางคิดถึงหยานหรูอวี้ในค่ำคืนนี้ ถึงได้เข้าใจว่าหญิงสาวในยามแต่งงานนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความคาดหวัง และความเขินอายจนความสุขล้นเอ่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่สำหรับตัวนาง การแต่งงานทั้งสองครั้งกลับเงียบสงบเกินไป หลังจากที่เป่าจูช่วยนางล้างเครื่องสำอางและเตรียมน้ำสำหรับอาบ ซ่งซีซีก็ส่ายหน้าและดึงนางให้นั่งลงข้างกัน "เป่าจู ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับเจ้าว่า เรื่องแต่งงานของเจ้าควรจะเริ่มพูดคุยกันแล้ว เจ้าพอจะมีคนที่ชอบหรือยัง?" เป่าจูมองนางแวบหนึ่งและกล่าว "คุณหนูไปกินเลี้ยงแต่งงานแล้วติดใจหรือเจ้าคะ ถึงได้รีบเร่งให้มีอีกงาน?" ซ่งซีซีหัวเราะ "ข้าเป็นคนตะกละขนาดนั้นหรือ? ข้าทำเพื่อเจ้านะ ถ้ายังอยู่แบบนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1407
งานแต่งงานของเจ้าสิบเอ็ดฝางกับหยานหรูอวี้ที่ถูกเลื่อนมาหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้เลือกวันมงคลจัดขึ้น งานแต่งไม่ได้จัดอย่างเอิกเกริก แต่เมื่อเป็นหลานสาวของไท่ฟู่ สิ่งที่สมควรมีเพื่อความสง่างามก็จัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วน ไทเฮาทรงเป็นผู้นำในการมอบของขวัญ ตามด้วยบรรดามเหสีที่ต่างมอบรางวัลและเพิ่มสินเดิมให้หยานหรูอวี้ นักเรียนจากโรงเรียนสตรีหย่าจวินต่างพากันทำของขวัญแสดงความยินดีด้วยมือของพวกนางเองให้กับหยานหรูอวี้ นักเรียนหญิงในโรงเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของครอบครัวชาวบ้านธรรมดา แม้ของขวัญจะไม่ล้ำค่า แต่สิ่งที่พวกนางปักเย็บหรือทำด้วยมือเอง ล้วนแสดงถึงน้ำใจอันบริสุทธิ์ที่สุด ชุดเจ้าสาวของหยานหรูอวี้ถูกสั่งทำล่วงหน้าโดยโม่เหนียงจื่อจากโรงงานฝีมือ ชุดนี้เคยถูกนำไปจัดแสดงในร้านผ้าปักของโรงงานมาก่อน ทำให้หญิงสาวที่กำลังรอแต่งงานหลายคนหลงใหลและใฝ่ฝันอยากสวมชุดสวยเช่นนี้ในวันแต่งงานของพวกนาง โม่เหนียงจื่อที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว เมื่อหลานสาวของไท่ฟู่ยังสวมชุดเจ้าสาวที่นางทำ จะมีใครอีกที่คิดว่าอดีตของนางเป็นเรื่องโชคร้าย? ในเวลาไม่นาน ร้านผ้าปักของโรงงานก็คึกคักจนประตูแทบทรุดจากการเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1406
จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกตัวหัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าเฝ้าในวังหลวง หัวหน้าตระกูลเสิ่นเตรียมตัวมาอย่างดี แม้ในครั้งนี้เขาจะนำคนในคุ้มภัยและทหารองครักษ์เข้าปราบปรามกบฏ แต่เพราะตระกูลเสิ่นสาขาย่อยมีความเกี่ยวข้องกับหนิงจวิ้นอ๋อง แม้ว่าฮ่องเต้จะกล่าวว่าให้ชดเชยความผิดด้วยความชอบ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะลบล้างไปได้ง่ายๆ จักรพรรดิ์ซูชิงปฏิบัติต่อเขาอย่างอ่อนโยน และยังชมเขาด้วยว่าเป็นผู้จงรักภักดีต่อกษัตริย์และรักชาติ เป็นดั่งลักษณะของบิดาในอดีต หัวหน้าตระกูลคนก่อนมีความเอื้อเฟื้อต่อราชสำนักมาก และในช่วงสงครามก็ได้บริจาคเงินจำนวนไม่น้อย หัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าใจสถานการณ์ จึงกล่าวทันทีว่า หนานเจียงและชายแดนเฉิงหลิงยังคงมีสงครามอยู่ ตระกูลเสิ่นยินดีที่จะบริจาคเงินจำนวนสองแสนตำลึงเพื่อช่วยจัดหาเสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวและปรับปรุงอาหารสำหรับทหาร จักรพรรดิ์ซูชิงแสดงความพอใจอย่างมาก พลางยิ้มและกล่าวว่า "ดี ด้วยเงินบริจาคสามแสนตำลึงจากหัวหน้าตระกูลเสิ่น ข้าเชื่อว่าทหารชายแดนของเราจะสามารถป้องกันศัตรูจากภายนอกได้ และเร่งรัดให้สงครามยุติลงโดยเร็ว" หัวหน้าตระกูลเสิ่นรีบตอบรับอย่างราบรื่น "ฮ่องเต้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1405
เหรินหยางอวิ๋นอยู่ที่เมืองหลวงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ก่อนเขาหมกมุ่นอยู่กับการค้นคว้าอาวุธเทพเจ้า ไม่มีเวลาว่าง บัดนี้เมื่อมีเวลาว่าง เขาจึงอ้างว่าธุรกิจในเมืองหลวงยังไม่เรียบร้อย อยากอยู่ต่ออีกสักระยะ ที่จริงแล้ว สิ่งที่เขาเป็นห่วงคือซ่งซีซี เมื่อครั้งที่เขาวิจัยอาวุธเทพเจ้า เขายังส่งคนไปยังเป่ยถังเพื่อขอคำชี้แนะและเก็บสูตรลับ ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะหนานเจียง เพราะซ่งหวยอัน และสุดท้ายก็เพราะเซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซี ในฐานะอาจารย์ เขารู้ว่าลูกศิษย์แต่ละคนล้วนมีเส้นทางของตัวเองที่ต้องเดิน เขาไม่อาจขัดขวางพวกเขาได้ ทำได้เพียงช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถและเป็นเบื้องหลังที่คอยสนับสนุน เหรินหยางอวิ๋นมักพูดเสมอว่าเขาไม่เก่งในการเป็นอาจารย์ แต่ศิษย์ทุกคนของเขาล้วนยอดเยี่ยม ทั้งความสามารถและคุณธรรม ไม่มีใครที่เขาต้องเป็นห่วง ยกเว้นลูกศิษย์คนเล็กอย่างซ่งซีซี นางชอบเล่นซนและสนุกสนาน แต่กลับสามารถฝึกฝนวิทยายุทธ์จนถึงขั้นล้ำเลิศ เป็นเครื่องยืนยันถึงพรสวรรค์อันสูงส่งของนาง ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสและไร้กังวลบนใบหน้าของนาง เหรินหยางอวิ๋นก็รู้สึกมีความสุขในใจ แต่หลังจากนั้น นางถูก
