LOGINShare
บทที่ 1227
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1228
คุกในจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงนั้นเรียบง่ายและหยาบมาก โดยทั่วไปจะไม่ขังใครไว้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครถูกจับกุม สำหรับคดีเล็กๆ น้อยๆ จะถูกปรับเงินหรือโบยด้วยไม้กระดาน หากเป็นคดีร้ายแรงจะถูกส่งไปยังทางการ และสอบสวนตามกฎหมายซ่งซีซีถามว่า “ถ้ามีขุนนางในราชสำนัก ให้พากลับมาด้วยหรือไม่?”จักรพรรดิซูชิงพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “แน่นอนว่าต้องพากลับมาให้หมด”ซ่งซีซีเข้าใจว่าฝ่าบาทต้องการให้บทเรียนให้พวกเขา แต่ก็ไม่อยากให้ทางการรู้เรื่องนี้ เพราะต้องการปกป้องชื่อเสียงของพวกเขา จึงแค่ให้ขังไว้ในคุกจวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงจุดประสงค์ที่ใหญ่ที่สุดคือ การจับสายลับแคว้นซาและสอบปากคำพวกเขาอย่างเข้มข้น“ห้ามบอกใครก่อนเด็ดขาดนะ” จักรพรรดิซูชิงเตือน ถึงเวลาแล้วที่จะต้องให้บทเรียนแก่คนเหล่านั้น เพื่อปรับปรุงความประพฤติทางศีลธรรมซ่งซีซีกล่าวด้วยความเคารพ “เพคะ หม่อมฉันน้อมรับพระบัญชา”หลังจากรับคำสั่งและออกมาแล้ว ซ่งซีซีก็นึกถึงอาจารย์ฉีพูดตามตรง ที่อาจารย์ฉีพูดกับนางในวันนั้น แม้ว่านางจะโกรธอยู่ในใจ แต่ก็คิดเสมอว่าเขาเป็นอาจารย์ของอดีตฮ่องเต้ ได้ชื่อว่าเป็นราชครู ถ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1229
ได้ยินเสียงหายใจหนักๆ ดังมาจากข้างใน ซึ่งเสียงหายใจนั้นแฝงความตื่นตระหนก บางทีอาจารย์ฉีคนนี้ไม่เคยตื่นตระหนกขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเขาอาจจะสามารถแก้ปัญหาเรื่องใหญ่ๆ ได้ แต่เขาไม่สามารถเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ได้แม้ว่าเขาจะเสียชีวิตที่นี่ทันที ก็ไม่อยากให้ศพถูกค้นพบที่นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในวันที่เขาออกจากวังในวันส่งท้ายปีเก่า เขาตำหนิติเตียนซ่งซีซีอย่างเข้มงวด“ออกมา!” ซ่งซีซีตะโกนอีกครั้งบริกรน้อยสองคนเดินเท้าเปล่าออกมา ในห้องนี้มีการเผาถ่านเงิน และปูด้วยพรม ที่นี่จึงสามารถเดินเท้าเปล่าได้“จะออกมาเองหรืออยากให้ข้าเชิญ?” ซ่งซีซีพูดเรียบๆทันใดนั้นบริกรทั้งสองก็วิ่งออกไป เหลือเพียงคนที่อยู่ด้านหลังฉากบังลมที่สั่นเล็กน้อยซ่งซีซีดึงผ้าปูโต๊ะปักลายดอกไม้บนโต๊ะออก เดินอ้อมฉากบังลมและคลุมตัวอาจารย์ฉีไว้ จากนั้นจับมือของเขาแล้วพูดว่า “ไป!”อาจารย์ฉีซึ่งถูกผ้าปูโต๊ะคลุมหน้าไว้ถูกลากไป และเซไปข้างหน้า เขาก้มศีรษะลงก็ยังคงมองเห็นทางเขาไม่เข้าใจมาก ซ่งซีซีต้องไม่เห็นเขาแน่นอน เพราะเขาซ่อนตัวอยู่หลังฉากบังลม ยังไม่เคยพบหน้าซ่งซีซีแบบเต็มๆแต่ซ่งซีซีดูเหมือนจะรู้จักตัวตนของเขา ยังคงให้เก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1230
ข่าวที่ว่าหอหนานเฟิงถูกบุก ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็วโหวกวางหลิงรู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่ง คืนนี้เขารู้สึกไม่สบายพอดี ไม่ได้ไปที่หอหนานเฟิง คิดไม่ถึงว่าจะถูกยึดเช่นนี้หอหนานเฟิงเปิดมาหลายปีแล้ว เขาได้ให้ความบันเทิงแก่บุคคลสำคัญมากมายในเมืองหลวง ตามหลักแล้วหากฝ่าบาทต้องการยึดหอหนานเฟิง ก็จะมีคนแจ้งเขา แต่ทำไมไม่มีใครแจ้งเขา มาทำการปราบปรามอย่างฉับพลันหรือ?เมื่อเขารู้สึกตัวก็รีบเรียกหาคนสนิททันที ให้เขาออกไปสืบดูว่าใครเป็นคนกวาดล้าง และที่สำคัญที่สุดคือ คืนนี้อาจารย์ฉีมาหรือไม่เขารู้ว่าอาจารย์ฉีไปที่หอหนานเฟิง ซึ่งได้เก็บไว้เป็นความลับมาโดยตลอด แม้แต่ทุกคนในตระกูลฉีก็ยังไม่รู้ มีเพียงเหลียงฉีคนสนิทของเขาเท่านั้นที่รู้สำหรับคนเพียงคนเดียวในหอหนานเฟิงที่รู้ตัวตนของเขา นั่นคือผู้ดูแลคนรับจ้างจอดม้าให้ของหอหนานเฟิงไม่ถูกจับ จึงรีบไปที่จวนโหวกวางหลิง เพื่อรายงานสถานการณ์ไม่จำเป็นต้องออกไปสอบสวน มีข่าวใหญ่สองเรื่อง เรื่องหนึ่งคือซ่งซีซีนำกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงและกองพันลาดตระเวนไปยึด อีกเรื่องหนึ่งคือชายชราหน้าขาวก็มา และถูกนำตัวกลับไปที่จวนกองกำลังรักษา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1231
ในห้องหนังสือของจวนหลักตระกูลฉี แสงไฟสองดวงที่ส่องสว่างอยู่ภายในโคมไฟแก้ว ทำให้ใบหน้าของเจ้ากรมฉีดูมืดมนและโกรธขึ้งเป็นอย่างยิ่ง“เรื่องนี้ มีใครรู้บ้าง” เสียงของเจ้ากรมฉีเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ยังระงับอารมณ์ได้ดี ไม่ได้แสดงอาการโกรธทันทีโหวกวางหลิงไม่กล้าบอกว่าพี่สาวของเขาก็รู้เรื่องนี้ด้วย ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สาวถึงบอกว่าตัวเองไม่สามารถมากับเขาได้ ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น“ไม่มีใครรู้ ได้ยินมาว่าตอนที่พาตัวกลับมา อาจารย์เอาผ้าปูโต๊ะคลุมศีรษะและใบหน้า คิดว่า คิดว่าซ่งซีซีคงเห็นแล้ว”เจ้ากรมฉีกัดฟันแล้วพูดว่า “ไม่สามารถปล่อยให้นางเห็นได้ ถ้าเป็นปี้หมิงหรือลู่เจินก็ยังจัดการง่าย แต่นางเห็นแล้ว เราจะจัดการทางนี้ได้อย่างไร? จะพาคนออกมาได้อย่างไร? นางแทบต้องการให้ทุกคนในโลกรู้เรื่องนี้”โหวกวางหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ไม่เช่นนั้นนางจะไม่อนุญาตให้อาจารย์คลุมหน้า ไม่ว่านางจะแค้นตระกูลฉีมากแค่ไหน นางก็ยังต้องไว้หน้าอดีตฮ่องเต้”เจ้ากรมฉีกล่าวอย่างเย็นชา “อดีตฮ่องเต้มีอาจารย์มากกว่าหนึ่งคน หลังจากปลดตำแหน่งอาจารย์แล้ว ใครจะพูดอะไรไม่ได้?
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1232
เจ้ากรมฉีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งในห้องหนังสือ จากนั้นจึงส่งคนไปที่จวนองค์หญิง เพื่อเชิญฉีลิ่วกลับมาโดยไม่คาดคิด ว่าจะไปเสียเที่ยว หลังจากเฉลิมฉลองปีใหม่ ฉีลิ่วก็พาองค์หญิงไปเที่ยวเล่นที่เจียงหนาน และจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงเดือนสามเขาโกรธมากจนขว้างหินหมึกออกไป “วันๆ รู้จักแต่เที่ยวเล่น หากไม่ได้พึ่งพาอำนาจของตระกูลฉี ได้แต่งงานกับองค์หญิง เจ้าจะมีความสุขเหมือนที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้อย่างไร?”พ่อบ้านหวงเสนอแนะ “นายท่าน ทำไมท่านไม่เรียกนายท่านสามและฮูหยินสามไปที่นั่นล่ะ”ชี่เจ้ากรมฉีขมวดคิ้วและพูดว่า “คนโง่คนหนึ่ง กับคนเขลาคนหนึ่ง ให้พวกเขาสองผัวเมียไป ยังพูดอะไรไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ มีแต่จะทำแต่เรื่องเลวร้ายเท่านั้น”โชคดีที่เซี่ยหลูโม่ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่เช่นนั้นผู้ชายด้วยกันคงจะสามารถพูดคุยกันได้ ตอนนี้ให้เขาไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง จะรักษาหน้าไว้ได้อย่างไร?เรื่องนี้ไม่สามารถเลื่อนออกไปเป็นวันพรุ่งนี้ได้ จำเป็นต้องพาคนออกมาคืนนี้ พ่อมีสุขภาพไม่ดี ไม่รู้ว่าจะรอดในคุกกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงที่มีลมพัดหนาวได้หรือไม่ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีใครให้ไปหา เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากใ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1233
เมื่อมองดูน้ำชาที่ใสและร้อนจัด เจ้ากรมฉีก็ไม่ต้องการที่จะดื่มมันเลย แม้ว่าจะแห้งมากและปาก จนแทบลุกเป็นไฟก็ตามเมื่อเห็นว่านางไม่ต่อความเรื่องสถาบันการศึกษาสตรี เขาก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าข้างกายท่านอ๋องมีคนที่มีความสามารถหนึ่งหรือสองคนอยู่ ทำไมไม่ให้ข้าช่วยแนะนำเพิ่มล่ะ...”ซ่งซีซีกดมือแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีไม่จำเป็นต้องออกนอกประเด็น ท่านไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีใครรู้ตัวตนของอาจารย์ฉีอีก ข้าคลุมศีรษะและใบหน้าของเขาด้วยผ้าปูโต๊ะตั้งแต่ออกมาจากหอหนานเฟิง ตอนนี้เขาอยู่ในคุก อยู่ในข้างในก็ถูกปกปิดเช่นกัน”ทันใดนั้นนางก็ตรงไปตรงมามาก จนเจ้ากรมฉีไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง แต่คำพูดนั้นชัดเจนมาก จนใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวละทิ้งทุกสิ่งแล้วมองแก่นแท้ของเรื่อง นั่นเป็นสิ่งที่น่าอายขนาดไหน!หากไม่ใช่พ่อของเขา แต่เป็นหลานชายคนใดในตระกูล เขาคงจะสั่งให้คนทุบตีจนพิการแล้วปล่อยไปตามยถากรรมหลังจากการพูดหมดเปลือก เขาก็หมดสิทธิ์ในการพูดโดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ใต้เท้าซ่งช่วยปล่อยท่านพ่อข้าไปได้ไหม? เขาแก่แล้ว มีสุขภาพไม่ดี ทนกับความผิดนี้ไม่ไหว”ซ่งซีซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1234
ซ่งซีซีถือถ้วยชาในมือเพื่อให้ความอบอุ่น “เจ้ากรมฉีคิดว่าท่านจะให้อะไรข้าได้ และเป็นสิ่งที่ข้าหามาเองไม่ได้?”เจ้ากรมฉีตกใจ ไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไรซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีเชิญกลับไปเถอะ คืนนี้ข้าจะอยู่เฝ้าที่นี่ด้วยตัวเอง”เจ้ากรมฉีหนาวจนจิตใจสับสนเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพระชายาพูดมาได้เลย ว่าต้องการอะไร?”ซ่งซีซีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ทั้งหมดก็เพื่อเกียรติของอดีตฮ่องเต้ ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ต้องการการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ จริงสิ จวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงไม่มีอาหารให้ หากท่านส่งคนมานำอาหารมาให้ หรือฝากเงินไว้เราจะส่งคนไปซื้ออาหาร”เจ้ากรมฉีลุกขึ้นยืนด้วยความสับสน แต่ก็ยังไม่เข้าใจ นางจะช่วยตระกูลฉีแบบนี้โดยไม่มีเงื่อนไขหรือ? แม้ว่าตระกูลฉีกับนางจะไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ยังมีความเป็นศัตรูกันอย่างต่อเนื่อง ทำไมนางถึงใจดีขนาดนี้?สำหรับการบอกว่าทำเพื่อเห็นแก่อดีตฮ่องเต้นั้น เขาไม่คิดว่าพวกผู้หญิงจะสนใจเรื่องนี้“ใต้เท้าซ่ง หากมีบุคคลที่เหมาะสมจะแนะนำให้ทำงานในราชสำนัก ต่ำกว่าขั้นหก...”“เจ้ากรมฉี ไม่ส่งนะ” ซ่งซีซีขัดจังหวะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1235
ซ่งซีซีให้ค่ายลาดตระเวนเอาเงินสิบตำลึงไว้ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ซื้ออาหารก่อน หลังจากออกไปแล้ว ค่อยให้พวกเขาคืนเงินอีแปะให้เขาก็ได้”สิ่งที่ซ่งซีซีพูด ความจริงก็เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่นานเกินไป ดังนั้นอย่าสร้างปัญหา อย่าส่งเสียงดัง แค่ใช้เวลาสองวันนี้อย่างสงบสุขในเวลาเดียวกัน ประโยคนี้มีไว้เพื่อให้อาจารย์ฉีได้ฟัง จะได้หยุดสั่นในกลางดึก ซ่งซีซีไปตรวจเยี่ยมอีกครั้งครั้งนี้เขาพบว่าอาจารย์ฉียิ่งสั่นมากขึ้น เหลียงฉีจึงเข้ามากระซิบ “ขอผ้าห่มให้หน่อยได้ไหม? นายท่านหวงของเราทนหนาวไม่ไหว เขามีสุขภาพไม่ดี”ซ่งซีซีพบว่าอาจารย์ฉีขดตัวอยู่ในท่าทางที่แปลกมาก เกือบจะแข็งทื่อ ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งมุมนั้นบังเอิญมีรูระบายอากาศ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหนาวมากเกรงว่าจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันไม่ได้ นี่แค่คืนแรก ถ้าหนาวตาย คงอธิบายได้ยากซ่งซีซีสั่งว่า “ใครก็ได้ พาเขาออกไปขังเดี่ยว ให้ผ้าห่มเขา จะได้ไม่หนาวจนตายที่นี่”เหลียงฉีคุกเข่าลง หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณใต้เท้า”อาจารย์ฉีแทบไม่สามารถยืนได้อีก ทำได้เพียงปล่อยให้เหลียงฉีแบกเขาออกไปทุกคนมองดูเขา แม้ว่
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1482
เซี่ยหลูโม่ในฐานะที่ปรึกษา ได้เข้าวังสอนวิชาอาวุธให้แก่สามองค์ชายก่อนถึงงานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิ ที่จริงแล้ว องค์ชายใหญ่ควรฝึกมาตั้งนานแล้ว ทว่าเดิมทีเขาได้รับการเลี้ยงดูจากฮองเฮา ถูกตามใจดั่งดวงตาดวงใจ งานหนักใดๆ ล้วนไม่เคยต้องแตะต้อง เมื่อถูกส่งไปอยู่กับไทเฮา แม้พระนางจะทรงจัดการศึกษาให้ครบถ้วนทั้งบุ๋นและบู๊ แต่เขากลับโง่เง่าและเกียจคร้านเป็นทุนเดิม งานเล่าเรียนในแต่ละวันก็หนักหนาพออยู่แล้ว วิชาหนึ่งยังฝึกไม่ทันเสริม อีกวิชาหนึ่งก็ต้องตามไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีพรสวรรค์แต่อย่างใด ซ้ำยังมิได้ขยันหมั่นเพียร จึงมักหาทางหลบเลี่ยงอยู่เสมอ ความก้าวหน้าที่น่าพอใจที่สุดในตอนนี้ คงเป็นเพียงการที่เขายอมไปเรียนหนังสือโดยไม่ร้องไห้อีก ผู้ที่ได้ประโยชน์จากการฝึกครั้งนี้กลับเป็นรุ่ยเอ๋อร์ รุ่ยเอ๋อร์ได้ฝึกพื้นฐานไปบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ออกแรงมากเกินไป หมอมหัศจรรย์ดันกล่าวว่าเขาต้องค่อยๆ ฝึก ไม่อาจรีบร้อน หากได้รับบาดเจ็บที่ขาอีกครั้ง จะไม่คุ้มค่าความเสียหาย ดังนั้น เมื่อเซี่ยหลูโม่สอนวิชาธนูให้พวกเขา รุ่ยเอ๋อร์จึงมีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว ฝึกไปไม่กี่วันก็เริ่มเห็นผล ส่วนองค์ชายใหญ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1481
จักรพรรดิ์ซูชิงเสด็จขึ้นว่าราชการอีกครั้ง พระพักตร์ดูดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก ขุนนางอาวุโสบางคนถึงกับหลั่งน้ำตาต่อหน้าพระที่นั่ง โดยเฉพาะหุ่ยอวี่สือ ซึ่งเกือบก่อเรื่องใหญ่โตไปแล้ว บัดนี้เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ทรงมีอาการดีขึ้น อีกทั้งหมอมหัศจรรย์ดันก็ถูกเชิญเข้าวังเพื่อถวายการรักษา จึงพอมีความหวัง อย่างไรก็ตาม เป็นไปตามที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงคาดไว้ เสียงเรียกร้องให้แต่งตั้งองค์รัชทายาทในราชสำนักดังขึ้นเป็นอย่างมาก กระนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็มิได้ทรงรับคำในทันที เพียงตรัสว่าองค์ชายทั้งสามยังเยาว์วัยนัก ให้รออีกสักระยะเถิด ในกลุ่มขุนนางที่กราบทูลขอให้แต่งตั้งองค์รัชทายาทนั้น ย่อมมีศิษย์ของตระกูลฉีรวมอยู่ด้วย แต่ก็เพียงกล่าวคล้อยตามผู้อื่น มิได้มีใครลุกขึ้นมาเสนอเป็นฝ่ายแรก จักรพรรดิ์ซูชิงมิได้ทรงเชื่อโดยแท้จริงว่าเจ้ากรมฉีต้องการเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์โดยไร้ส่วนได้เสีย ช่วงนี้ตระกูลฉีทำตัวสงบเสงี่ยมลงก็จริง แต่ทั้งหมดเป็นผลจากการถูกกดดันและเตือนสติ แม้พระองค์จะยังมิได้ทรงแต่งตั้งองค์รัชทายาท แต่กลับทรงประกาศเรื่องหนึ่งแทน นั่นคือ ทรงแต่งตั้งเป่ยหมิงอ๋อง เซี่ยหลูโม่เป็นที่ปรึกษาองค์รัชท
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1480
ฉีฮูหยินใหญ่เข้าเฝ้าในวัง ครานี้นางมาโดยได้รับคำสั่งจากเจ้ากรมฉี เพื่อแสดงจุดยืนให้ชัดเจน เมื่อฮองเฮาทรงได้ยินว่าบิดาทรงตัดสินใจจะวางตัวเป็นกลาง ก็มิอาจระงับโทสะได้ ตรัสเย็นชา “แต่ก่อนให้ข้าช่วยสนับสนุนตระกูลฉี ข้าก็มิเคยปฏิเสธ บัดนี้เมื่อข้าต้องการให้พวกท่านช่วยบ้าง กลับถอยหนีไปหมดสิ้น ข้าช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ หากองค์ชายใหญ่ขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลฉีจะไม่ได้รับผลดีเลยหรือ? หรือบิดามั่นใจว่าต่อจากนี้ตระกูลฉีจะราบรื่นไร้ปัญหา?” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าวอย่างใจเย็น “ความหมายของบิดา คือเพียงอยากเป็นขุนนางผู้ภักดี มิอาจข้องเกี่ยวเรื่องนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของฮ่องเต้” “ช่างน่าขันนัก!” ฮองเฮาทรงหัวร่อเยาะ “เปรอะเปื้อนมลทินไปทั้งตัว บัดนี้ยังมีหน้ามาอ้างตนว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์? เหตุใดจึงไม่พูดเช่นนี้ให้เร็วกว่านี้เล่า? เช่นนั้นข้าจะได้ไม่ต้องแต่งเข้าวังมา ปล่อยให้ข้าดิ้นรนต่อสู้เพียงลำพัง” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าว “แม้บิดาจะมีความผิดพลาดในเรื่องส่วนตัว แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในกรมขุนนาง ก็รับใช้แผ่นดินและฮ่องเต้โดยซื่อสัตย์ ไม่เคยขายตำแหน่งขุนนางหรือรับสินบน” ฮองเฮาทรงแค่นเสียง “ทำหรือไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1479
ฮองเฮาเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้เสียเมื่อไร? แม้แต่ฮ่องเต้ทรงกริ้วพระนางอย่างที่สุด ก็เพียงแค่ทรงตำหนิเล็กน้อย หรือไม่ก็ทรงมีรับสั่งกักบริเวณพระนางเท่านั้น “เซี่ยหลูโม่เป็นตัวอะไร? เขาถึงได้กล้าถึงเพียงนี้! บังอาจมาทำอวดดีต่อหน้าข้า! ข้าเห็นว่าเขาสร้างผลงานไว้ จึงเป็นห่วงเรื่องเชื้อสายของเขา เขาคิดว่าข้าไม่มีเรื่องใดให้ทำ นอกจากยุ่งเรื่องของเขารึ? เขาไม่ชอบก็แล้วไป ยังมีคนที่ชอบอีกมาก!” ฮองเฮาทรงกริ้วจนปวดพระเศียร ไม่เคยพบผู้ใดที่ไม่รู้คุณคนเช่นนี้มาก่อน ความน้อยพระทัยของพระนางทำให้หลานเจี่ยนกูกูงุนงงนัก เดิมทีเรื่องนี้ก็แค่หาข้ออ้างเพื่อบีบให้พระชายาอ๋องต้องยอมเข้าวังมิใช่หรือ? เหตุใดถึงกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเชื้อสายของจวนอ๋องจริงๆ แล้วล่ะ? หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าฮองเฮาทรงหาข้อแก้ตัวให้พระองค์เองเพราะทรงโกรธ แต่ข้อแก้ตัวเช่นนี้ดูจะไร้ความจำเป็นไปมาก เพียงทำให้พระองค์เองขุ่นเคืองยิ่งขึ้นเท่านั้น นางจึงเอ่ยปลอบ “พระนางอย่าได้กริ้วไปเพคะ เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นการหาพระชายารองให้เขาจริงๆ นี่เพคะ” ฮองเฮาทรงตวัดพระเนตรมองนางด้วยความไม่พอพระทัย ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1478
เซี่ยหลูโม่เห็นเขามีท่าทางอิดโรย ประกอบกับอู๋ต้าปั้นก็ได้นำฎีกากลับไปแล้ว จึงกล่าวว่า “น้องมีเรื่องหนึ่งขอให้ฝ่าบาททรงอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสถาม “เรื่องอันใด?” เซี่ยหลูโม่ดวงตาสงบนิ่งเย็นชา “น้องอยากไปตำหนักฉางชุนสักคราพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเข้าใจทันทีว่าเป็นเรื่องอันใด เรื่องนี้ก่อให้เกิดผลกระทบใหญ่หลวง ถึงขั้นเกือบทำให้ผู้ตรวจการสวี่ต้องสิ้นชีพ จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ต้องการเผชิญหน้า จึงรับสั่งให้เขาไปตามต้องการ เซี่ยหลูโม่ถวายบังคมลา มุ่งหน้าสู่ตำหนักฉางชุนทันที ฮองเฮาทรงทราบถึงเจตนาของเขา จึงให้คนไปเชิญเข้ามา นางเห็นว่าซ่งซีซีปฏิเสธการแต่งตั้งพระชายารองให้เซี่ยหลูโม่ เป็นเพราะซ่งซีซีขี้หึงและเห็นแก่ตัว ทว่าชายใดเล่าจะคิดเช่นนั้น แม้จะกล่าวคำโตเพียงใด ก็ไม่อาจกลบซ่อนสันดานดิบของบุรุษได้ แม้ฮ่องเต้จะทรงอุทิศพระองค์เพื่อราชกิจ ไม่เสด็จเยือนฝ่ายในบ่อยนัก แต่ก็ยังมีสนมมากมายถึงสามวังหกตำหนัก เมื่อเจอคนถูกพระทัย ก็ยังทรงพลิกป้ายให้เข้าพบเดือนละสามสี่ครั้ง ฉีฮองเฮาทรงเห็นว่าไม่มีแมวตัวใดไม่ชอบกินปลา รวมถึงเซี่ยหลูโม่เองก็เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น นางยัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1477
เซี่ยหลูโม่เอ่ยขึ้น "แล้วเสด็จพี่มีแผนการอย่างไร?" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสตอบ "เดิมที หากข้ามีชีวิตอยู่ได้เพียงสามเดือน ข้าจะตั้งองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาท และให้เจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน พร้อมตั้งขุนนางที่ไว้ใจได้อีกสองสามคนเป็นผู้ช่วยว่าราชการ ส่วนองค์ชายรอง จะถูกส่งไปประจำอยู่ที่หนานเจียง และปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่ง เช่นนี้จะช่วยลดอำนาจของตระกูลฉีลงได้" เซี่ยหลูโม่เอ่ยเสียงเรียบ “เกรงว่าน้องจะไม่อาจรับตำแหน่งสำคัญนี้" เขาเข้าใจดีว่า หากเขาเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ย่อมต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งกับจักรพรรดิ์ซูชิง และสิ่งที่เขาคิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือ คำสั่งห้ามให้เขามีทายาท เช่นนั้น แม้เขาจะขึ้นครองบัลลังก์ สุดท้ายก็ต้องคืนตำแหน่งจักรพรรดิ์ให้กับราชวงศ์ จักรพรรดิ์ซูชิงมองลึกเข้าไปในแววตาของเขาแล้วถอนพระปัสสาสะเบาๆ "เรื่องมากมายก็มิอาจปิดบังไปจากเจ้าได้ ข้าเคยคิดจะให้เจ้าสาบานว่า เจ้าจะไม่มีบุตร ไม่มีทายาท ข้าเห็นแก่ตัว แต่ข้าทำได้เพียงเท่านี้" เซี่ยหลูโม่เข้าใจความหมายของจักรพรรดิ์ซูชิง แต่เขาไม่อาจยอมรับได้ การมีหรือไม่มีบุตร ไม่ใช่เรื่องที่เขาตัดสินใจเพียงลำพัง ซีซีมีสิทธิ์ที่จะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1476
จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนสีพระพักตร์จะค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้น "หมอมหัศจรรย์ดันบอกว่า ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้อีกสามปี แต่ก่อนหน้านี้ หมอหลวงเคยบอกว่า ข้าน่าจะอยู่ได้หนึ่งปี ทว่าผ่านไปไม่นาน กลับเหลือเพียงแค่หกเดือน ข้าคิดว่า คำของหมอทั้งหลาย เมื่อมาถึงตัวข้า ก็ควรจะต้องลดลงครึ่งหนึ่งเสมอ เช่นนั้น หนึ่งปีครึ่งที่เหลือ อาจจะไม่ได้มีจริงด้วยซ้ำ" "เสด็จพี่ อย่าทรงคิดในแง่ร้าย..." จักรพรรดิ์ซูชิงยกพระหัตถ์ขึ้นปราม "เจ้าฟังข้าก่อน บัดนี้ ข้ามีสติแจ่มชัด มิได้เลอะเลือน เรื่องแต่งตั้งรัชทายาท ต้องรีบจัดการ แต่ปัญหาคือ ข้าไม่กล้าตั้งใคร ยังเหลือเวลาอีกหลายปีกว่าพระจักรพรรดิ์องค์ใหม่จะเติบโตขึ้นปกครองแผ่นดิน มหาเสนาบดีแก่ชราลงแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะฝากบ้านเมืองไว้ในมือใครได้ นอกจากเจ้า" เซี่ยหลูโม่มิได้เอ่ยสิ่งใด เพราะเขารู้ดีว่า ความไว้วางใจและความระแวงของเสด็จพี่ล้วนเกิดขึ้นโดยไร้หลักการ มันมักมาเป็นระยะๆ "ข้า มีพระโอรสสามองค์ เดิมทีมีองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาทโดยธรรมชาติ ตำแหน่งรัชทายาทจึงไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่องค์ชายใหญ่ เขาธรรมดาเกินไป ธรรมดาก็ไม่เป็นไรนัก แต่เขา ขี้เกียจ หยิ่งยะโส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1475
ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกลับต้องพบว่า ดูหรือไม่ดู ก็ไม่ต่างกันเลย เพียงเห็นว่าหมอมหัศจรรย์ดันคีบเข็มไว้ในซอกนิ้วทั้งห้า แล้วในพริบตาเดียว เข็มสี่เล่ม ก็ปักลงจุดได้อย่างแม่นยำ พวกเขาแทบมองเห็นเพียงแค่ภาพลวงตาของมือหนึ่งข้างเท่านั้น แต่ผลลัพธ์กลับแม่นยำและมั่นคง ราวกับว่าทุกอย่างจบลงในพริบตาเดียว ทั้งสี่จุด แม้จะอยู่ไม่ไกลกันนัก แต่การจะหา จุดฝังเข็ม ให้ถูกต้อง และปักเข็มลงไปอย่างแม่นยำโดยไม่ลังเลนั้น ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย แต่หมอมหัศจรรย์ดันกลับทำได้ในพริบตาเดียว หลังจากฝังเข็มแล้ว เขาจึงให้จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยซูซื่อตันเพื่อบรรเทาอาการปวด ผลของยาระงับปวดชัดเจนมาก สีพระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นทันตา ไม่ซีดเผือดเหมือนก่อนหน้านี้ หมอมหัศจรรย์ดันถอนเข็มออก ก่อนจะเขียนตำรับยา จากนั้นจึงหยิบยาดันเสวี่ยออกมาจากหีบยา แล้วกล่าวว่า "ทุกคนต่างคิดว่ายาดันเสวี่ย ใช้เพียงเพื่อบำรุงชีพจร แต่แท้จริงแล้ว มันช่วยฟื้นฟูร่างกายและบำรุงอวัยวะทั้งห้า ได้ด้วย ต่อไป ฮ่องเต้ต้องใช้ยาที่แรงขึ้น ยานี้จึงจำเป็นต้องช่วยคุ้มครอง ตับและไต โดยปกติ ควรเสวยทุกเจ็ดวันหนึ่งเม็ด แต่บัดน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1474
จักรพรรดิ์ซูชิง ทรงเงียบอยู่ชั่วขณะ ก่อนมีพระบัญชาให้จัดเตรียมห้องพักในตำหนักข้างเคียงของตำหนักเฉียนหยาง พร้อมทั้งส่งแพทย์จากสำนักหมอหลวงมาคอยดูแลหมอมหัศจรรย์ดัน พร้อมกันนั้น ทรงมีพระบัญชาให้จางฉีเหวินและฉีกุ้ยเป็นองครักษ์ส่วนตัวของหมอมหัศจรรย์ดัน คอยติดตามดูแลเขาตลอดเวลา พระองค์ทรงทราบดีว่าจางฉีเหวินเป็นศิษย์ของเสิ่นว่านจือ การให้เขาคุ้มครองหมอมหัศจรรย์ดัน ก็เพื่อให้หมอมหัศจรรย์ดันรู้สึกวางใจ แต่เพื่อให้พระองค์เองก็วางใจได้เช่นกัน จึงทรงส่งฉีกุ้ยไปด้วยอีกคน ยิ่งไปกว่านั้น พระองค์ยังมีพระบัญชาให้สำนักหมอหลวงปฏิบัติตามคำสั่งของหมอมหัศจรรย์ดันเป็นอันดับแรก อำนาจนี้ยิ่งใหญ่ไม่น้อย แต่แท้จริงแล้ว พระองค์หวังให้สำนักหมอหลวงเป็นฝ่ายจัดหายา หมอมหัศจรรย์ดันมิได้ใส่ใจเรื่องนี้ ขอเพียงมีคนทำตามคำสั่งก็เพียงพอแล้ว แต่จากการที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงส่งจางฉีเหวินและฉีกุ้ยไป อาจมองออกได้ว่า พระองค์มิได้ไว้วางพระทัยผู้คนจากฝ่ายใน บัดนี้ พระองค์และหมอมหัศจรรย์ดัน มีชะตาเดียวกัน หากหมอมหัศจรรย์ดันตาย พระองค์ก็ตาย หากหมอมหัศจรรย์ดันมีชีวิตอยู่ พระองค์ก็อาจอยู่ได้อีกอย่างน้อยสามปี สามปีไม่ยาว
