ВойтиShare
บทที่ 1191
Related chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1192
เมื่อเซี่ยหรูหลิงเดินออกจากห้องโถง เชิดหน้ายืดอกอย่างองอาจ แววตาแน่วแน่ พลังใจเปี่ยมล้น ดูไม่หดหู่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปทั้งหมดเป็นเพราะคำพูดสุดท้ายของเซี่ยหลูโม่ที่พูดกับเขาว่า "เฉินยี่บอกข้าแล้ว ถ้าเจ้าทำงานผู้คุมได้ดี ฝึกฝนไปอีกหนึ่งปีครึ่งปี ข้าจะเสนอเลื่อนขั้นให้เจ้า"ในขณะนั้น ขอบตาของเขาแดงก่ำจริงๆยกเว้นเสด็จแม่ของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครเชื่อมั่นในความสามารถของเขา ไม่มีใครยกย่องเขาอย่างแท้จริงเสด็จแม่ชมเชยเขา แต่ว่า คำชมของเสด็จแม่มักจะแฝงมากับการให้กำลังใจ เขาไม่ได้เก่งด้านวรรณกรรมหรือศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก เสด็จแม่จะให้กำลังใจเขาว่าเขาทำได้ดีแล้ว ภายหน้าเมื่อเติบโตขึ้นเขาจะประสบความสำเร็จเช่นไรๆนั่นคือการให้กำลังใจ ไม่ใช่การยืนยันตอนนี้ เขาได้รับการยืนยันแล้ว และเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าการยืนยันนั้นเจือปนกับเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์หรือไม่ ไม่ว่าอย่างไร ความรู้สึกในขณะนี้ช่างสวยงามมาก จนเขาไม่อยากเจาะลึกลงไปมากนักถ้าสามารถให้เขาเดินต่อไปบนเส้นทางนี้ เขาก็จะพยายามทุกวิถีทางเขาไม่เป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อมาตั้งแต่เด็ก บุตรที่เกิดจากสาวใช้ต้นห้อง ได้รับการเลี้ยงดูจากภรรยา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1193
ซ่งซีซียังต้องกำชับอีกหลายอย่างเช่นกัน บอกให้เขาเดินทางโดยสวัสดิภาพ กระทำการสิ่งใดต้องระมัดระวัง พบเจอดอกไม้ริมทางที่ไหนก็ให้มองก็พอ อย่าเด็ดกลับมาเด็ดขาดครั้นได้ยินประโยคที่บ่งบอกถึงความหึงหวง เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกยินดีเหมือนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง กระโดดขึ้นขี่ม้าแล้วคลี่ยิ้ม ยังแสดงความสุจริตใจอีกว่า "ข้าจะไม่ชายตามองแม้เพียงแวบเดียว"แต่กุ้นเอ๋อร์ก็งุนงงอยู่พักหนึ่งว่า "ฤดูหนาวเช่นนี้ บนท้องถนนจะเจอดอกไม้ริมทางได้อย่างไร? ถึงจะมีดอกไม้ แต่ก็มีแต่ดอกไม้ที่คนปลูกไว้ จะยอมให้คนเด็ดกลับมาได้อย่างไร? ถ้าแค่มองก็ไม่เป็นไรหรอก แล้วทำไมจะไม่มองล่ะ?”ซึ่งคำพูดเหล่านี้ทำให้อาจารย์หยูกับเสิ่นชิงเหอต่างก็หัวเราะเสิ่นว่านจือกล่าวว่า "เจ้ากุ้นผู้น่าสงสาร รีบหุบปากเถอะ เหมือนนำหัววัวมาต่อกับปากม้าจริงๆ คนอื่นพูดเรื่องหนึ่งแต่เจ้ากลับพูดถึงอีกเรื่องหนึ่ง"กุ้นเอ๋อร์ลูบคางอย่างใช้ความคิดอยู่นาน จนกระทั่งจางต้าจ้วงบอกว่าออกเดินทางได้ เขาก็ยังไม่เข้าใจสนมฮุ่ยไทเฟยพอเห็นลูกชายขึ้นหลังม้าก็กลับไปทันที ที่หน้าประตูใหญ่อากาศหนาวมาก จนนางสั่นไปทั้งตัว อีกทั้งส่งเขาขึ้นม้าก็พอแล้ว ที่เขาหันกลับมามองบ่อย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1194
ซ่งซีซีช่วยพยุงนางไปนั่งที่เก้าอี้เอนนอน "ขอบคุณแทนศิษย์พี่ห้า แต่ข้าไม่เดาหรอก ท่านบอกว่าท่านเห็นใคร?""วิกเตอร์!" เสิ่นว่านจือตั้งแข็งค้าง อาจเป็นเพราะเมามากเกินไป แต่บางทีอาจจะประหลาดใจเกินไป "ใช่ คือวิกเตอร์ แถมยังไม่ได้มีแค่คนเดียว แต่มีวิกเตอร์หลายคน"“มีวิกเตอร์หลายคน หรือมีหลายคนที่เหมือนวิกเตอร์?” ซ่งซีซีจับหน้าผากของนาง “ดื่มไปเยอะเท่าไหร่ ถึงได้เมาขนาดนี้?”“วิกเตอร์...” นางพูดด้วยความงุนงง หัวสมองยังคงทึบตัน “แต่ไม่ได้ดูสูงอายุเท่าวิกเตอร์”"เหมือนวิกเตอร์ใช่ไหม? คนแคว้นซา?" ซ่งซีซีรู้สึกสงสัย แคว้นซากับแคว้นซางยังไม่มีการติดต่อสื่อสารกัน คนจากแคว้นซาจะมาที่แคว้นซางได้ยาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมาเมืองหลวง หรือแม้แต่อาศัยอยู่ในเมืองหลวงก็ยิ่งไม่มีเสิ่นว่านจือลิ้นพันกันไปหมด ไม่รู้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน "ใช่...ใช่ ชาวแคว้นซา ในเมืองหลวงมีคนแคว้นซาได้อย่างไร? พวกเขา...ซ่อนตัวอยู่ในหอหนานเฟิง ทำไมลูกค้าที่ไปหอหนานเฟิงถึงไม่พูด? ขนาดข้ายังมองเห็นพวกเขา ลูกค้าเหล่านั้นก็ต้องมองเห็นพวกเขาเหมือนกัน”ซ่งซีซีตกใจมากลูกค้าที่ไปหอหนานเฟิงต้องไม่บอกแน่ๆ หากบอกออกไปก็เท่ากับเป็นการป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1195
ซ่งซีซีไปบอกเรื่องนี้กับอาจารย์หยู อาจารย์หยูก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ถามโดยไม่รู้ตัวว่า "คนแคว้นซาเข้ามาเมืองหลวงและอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"ซ่งซีซีกล่าวว่า "ดังนั้นจึต้องตรวจสอบหอหนานเฟิงที่เหลือ จากนั้นตามหาตัวเถ้าแก่ของหอหนานเฟิง หากพวกเขาสามารถรับชาวแคว้นซาให้ทำการค้าในหอหนานเฟิงได้ ไม่มีทางที่จะไม่รู้เรื่องอะไรเลย"สิ่งที่ต้องทราบให้ชัดเจนคือ พวกเขามาเมื่อใด ใครพาพวกเขามาที่นี่ และอะไรคือจุดประสงค์ของการมาเมืองหลวงซ่งซีซีวางแผนที่จะไปตรวจสอบที่หอหนานเฟิงที่เหลือด้วยตนเอง แน่นอนว่าต้องชวนเสิ่นว่านจือและหวังเยว่จางไปด้วยนางไปที่หอหนานเฟิงเพียงสามในห้าแห่งติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน นับจำนวนคนทั้งหมดได้สิบห้าคนดูจากลมหายใจและการเคลื่อนไหวร่างกาย สามารถมองออกว่าทั้งสิบห้าคนเป็นวรยุทธ์แท้จริงแล้วพวกเขาดูไม่เหมือนคนจากแคว้นซา แต่ดูเหมือนคนจากเขตหนานเจียงที่มีรูปร่างปานกลางมากกว่า ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีหากเป็นแสงสลัวก็คงยากที่จะมองออกได้ นอกจากนี้พวกเขายังพูดภาษาแคว้นซางได้ดีมาก การออกเสียงถูกต้องบริบูรณ์ ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยถึงความแปลกประหลาดนี้สำหรับเถ้าแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1196
เสียงกรีดร้องจากหอประชุมดังขึ้นเรื่อยๆ หงเซียวทิ้งท้ายไว้คำหนึ่งแล้วก็รีบวิ่งไปที่หอประชุม "อย่าวิ่งไปไหน หาที่ซ่อนก่อน"ในหอประชุม กั๋วไท่ฮูหยินและเจิ้งฮูหยินหวาดกลัวจนแทบทนไม่ไหว รีบไปปกป้องบรรดาคุณหนูที่อยู่ข้างหลังหยานหรูอวี้และคุณหนูใหญ่หวู่ถือไม้กระบองไว้ในมือ ทุบตีชายเหล่านั้นด้วยความกลัว ด้วยเกรงว่าพวกเขาจะแตะต้องคุณหนูที่อยู่ข้างหลังอย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของหยานหรูอวี้มีจำกัด นางเห็นชายคนนั้นกำลังจะกอดจูช่างอวี่ แต่จูช่างอวี่กรีดร้อง นางจึงกระแทกไม้กระบองใส่ แต่ชายคนนั้นไม่ได้ล้มลง แต่กลับวิ่งเข้าไปหานางด้วยรอยยิ้มเมื่อหงเซียวมาถึง หยานหรูอวี้ก็ถูกชายคนนั้นกอดไว้แล้ว แถมยังยื่นปากเข้าไปที่ใบหน้าของหยานหรูอวี้ หยานหรูอวี้พยายามอย่างหนักที่จะผลักเขาออกไป แต่ไม่มีกำลังเท่าผู้ชาย จึงทำได้เพียงข่วนใบหน้าของชายคนนั้นแบบมั่วๆ ยับยั้งไม่ให้เขาใช้ปากแตะโดนใบหน้าของตัวเองเมื่อเห็นแบบนี้ หงเซียวก็โกรธมาก คว้าด้านหลังของชายคนนั้นด้วยมือเดียว แล้วโยนเขาลงกับพื้นอย่างแรง แถมยังกระทืบท้องของเขา ทำให้ชายคนนั้นกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวดหงเซียวแย่งไม้กระบองของคุณหนูหวู่ แล้วฟ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1197
ซ่งซีซีมาถึงในเวลานี้ ตอนที่ยังไม่เข้ามานางก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มีบางคนเบียดแน่นอยู่ข้างนอกไม่สามารถเข้ามาได้ แต่ทุกคนได้ยินถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ต่างก็คาดเดาอยู่ข้างนอกหลังจากที่ซ่งซีซีเข้ามาก็กวาดตามองไปรอบๆ ฟังเสียงประท้วงของทุกคน เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่นางปรากฏตัว ฮูหยินทุกคนก็รีบเข้ามาหานาง แล้วถามนางว่าจะทำอย่างไรดี แม้จะไม่กล้ามีคำถามกับนาง แต่คำพูดก็แฝงไว้ด้วยความสงสัยและต้องการคำอธิบายเพียงแต่คำพูดและท่าทีไม่ดุดันเหมือนเมื่อครู่ใบหน้าของซ่งซีซีไม่ได้เคร่งเครียด แต่ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่คาดคิดว่าในวันสุดท้ายก่อนจะถึงวันหยุดจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นวันนี้ประตูใหญ่ของสถาบันการศึกษาสตรีจะเปิด เนื่องจากนักเรียนต้องนำสิ่งของติดตัวไปด้วยมากมายในช่วงวันหยุด ล้วนเป็นสมาชิกในครอบครัวขุนนาง ดังนั้นโดยทั่วไปเหล่าคนรับใช้จะมีการควบคุมเข้มงวดมาก ดังนั้นเดิมทีก็ไม่มีอะไรต้องกังวลกลับไม่คาดคิด ว่าคนร้ายฉวยโอกาสนี้ หลังจากที่ประตูเปิดก็บุกเข้ามา ก่อนที่พ่อแม่ผู้ปกครองจะมาถึงด้วยซ้ำ แบบนี้เมื่อสามารถบุกเข้ามาได้แล้ว ก็ทำให้ทุกคนเห็นว่าพวกคุณหนูเกือบจะถูกลวนลาม ทำให้เกิด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1198
ซ่งซีซีอพยพนักเรียนและผู้ปกครองอย่างเป็นระเบียบไปก่อน โดยไม่บอกให้พวกเขาเก็บเป็นความลับ เพราะเก็บไว้ไม่ได้แล้วจากนั้นก็ให้หงเซียวไปเชิญให้ชิงเชวี่ยและคนจากสำนักเขตจิงจ้าวมา คนผู้นี้จะต้องถูกมัดตัวไปสอบสวนอย่างแน่นอน และเห็นได้ชัดว่าเขาถูกวางยา ที่เชิญชิงเชวี่ยก็เพื่อตรวจดูว่าใช้ยาชนิดใดส่วนคนที่หลบหนีก็ถูกลู่เจินพาคนไปจับตัวมา และพวกเขาก็ถูกนำตัวกลับมาทั้งหมดคนอื่นๆ เริ่มมีสติขึ้นแล้ว แต่คนที่ยังไม่มีสติ เมื่อมองดูซ่งซีซีและหงเซียว ดวงตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหายซ่งซีซีเข้าไปกอดหยานหรูอวี้ก่อน ยานหรูอวี้ก็สงบลง แล้วนางก็หันกลับมาปลอบซ่งซีซีว่า "ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นไร"“เด็กโง่ เจ้าไม่ควรพูดแบบนั้น เจ้ากำลังทำลายตัวเอง” กั๋วไท่ฮูหยินรู้สึกปวดใจแทนนาง ถอนหายใจเฮือกๆ “แบบนี้จะทำอย่างไรดี”รอยยิ้มที่สั่นเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าซีดเซียวของหยานหรูอวี้ "กั๋วไท่ฮูหยินไม่ต้องห่วงข้าเจ้าค่ะ เดิมทีข้าก็ไม่คิดจะแต่งงานอยู่แล้ว สำหรับข้าชื่อเสียงเป็นเพียงภาระที่หนักอึ้ง ตอนนี้ข้าไม่เหลือชื่อเสียงแล้ว กลับทำอะไรๆ ได้ง่ายขึ้น"“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่เจ้านำภัยพิบัติมาสู่ตัวเอง ผู้คนภายนอก...เ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1199
ซ่งซีซีรู้สึกผิดในใจของนางอย่างไม่อาจบรรยายได้ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา นางต้องออกไปข้างนอกตอนกลางคืนเพราะเรื่องของหอหนานเฟิง จนเกือบลืมเรื่องในสถาบันการศึกษาหญ่าจวินไปหมดศิษย์พี่เสิ่นบอกไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าสถาบันการศึกษาสตรีควรระมัดระวังให้มากกว่านี้ ถ้านางส่งคนมาเพิ่มอีกสักคน มันคงไม่เป็นแบบนี้คนจากสำนักเขตจิงจ้าวมาถึงก่อน เป็นใต้เท้าขงที่มาด้วยตัวเอง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสำนักเขตจิงจ้าวให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเพียงใดทั้งหมดมีหกคน ล้วนถูกมัดไว้ เมื่อถูกตบไม่กี่ครั้ง ทุกคนได้สติ ยกเว้นคนที่ลวนลามหยานหรูอวี้คนเดียวแล้วจึงรายงานตัวตนของพวกเขา ทั้งหกคนล้วนเป็นคนทำงานหนักบนท่าเรือ ช่วยคนขนถ่ายสินค้าและขนแผ่นทองแดงจำนวนมากทุกวัน เมื่อผ่านไปหนึ่งเดือน ก็จะได้รับเงินสองพวงจากการทำงานหนักและเมื่อคืนที่ผ่านมา หัวหน้าคนงานท่าเรือได้จัดงานเลี้ยง ทั้งเก้าคนนั่งดื่มสุรากัน บอกว่ามีงานให้ทำ ถ้าทำสำเร็จก็จะได้เงินห้าสิบตำลึงงานนี้ง่ายมาก ไม่ต้องใช้ความพยายามมาก นั่นก็คือบุกเข้าไปก่อความวุ่นวายสถาบันการศึกษาสตรี ไม่จำเป็นต้องก่อกวนอะไรมาก เพียงแค่ต้องบุกเข้าไปทำให้นักเรียนในสถาบันการศึกษ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1601
เพียงแต่ ข้ากับซีซีพบกันแทบทุกวัน หากนางไม่มาหาข้าที่สถาบันชื่อเยียน ข้าก็จะไปหานางที่สำนักว่านซง ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงยังคงได้พบหวังเยว่จางอยู่เสมอทว่า ทุกคราที่เขาเห็นข้า ก็จะส่งสายตาเคียดแค้นมาให้ ราวกับข้าเป็นผู้ล่วงเกินเขากระนั้นครั้งหนึ่งข้าทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาว่าจะมองเขม่นข้าไปถึงไหน เขากลับว่าข้าเป็นคนแพร่ข่าวลือ ว่าเขาไปเที่ยวหอนางโลมข้าก็โกรธแทบขาดใจ! เขาประพฤติเสียเอง ไม่รู้จักสำนึก กลับมาโทษคนที่บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้แพร่ข่าวลือเสียหน่อย!ข้าแค่เล่าเรื่องนี้ให้สหายสนิทของข้าฟัง แล้วจะนับว่าแพร่ข่าวลือได้อย่างไร?ข้าโมโหจนต่อยเขาไปหนึ่งหมัด แล้วก็ประกาศตัดขาดกับเขาเสียเลยต่อมา ซีซีกลับบ้าน ข้าคิดว่าไม่นานนางก็คงกลับมาเช่นเคย แต่ครานี้ นางกลับหายไปเนิ่นนาน มิได้กลับสำนักภูเขาเหม่ยชานอีกเลยข้าไปที่สำนักว่านซงเพื่อถามหา แต่มิมีผู้ใดยอมปริปากแม้แต่คนเดียวด้วยความร้อนใจ ข้าคิดจะพาเฉินเฉินกับมันโถวออกเดินทางไปเมืองหลวงตามหานาง ก่อนออกเดินทาง หวังเยว่จางก็มาหาเราครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบอกพวกเราว่า ซีซีมีเรื่องในบ้าน บิดาและพี่ชายล้วนเสียชีวิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
Вам тоже понравятся
