6) อยากกลับก็จะไปส่ง

 

หลังจากการอาบน้ำที่แสนลำบากลำบนผ่านพ้นไปเพราะเทมส์เอาแต่คอยแกล้งและลวนลาม เพียงฟ้าก็ได้โอกาสที่จะกลับบ้านจริงๆซะที ถ้าไม่ใช่เพราะอ้างว่าเหนื่อยเจ้าเด็กเอาแต่ใจคงเอาเปรียบเธอให้หมดแรงจริงๆอีกแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายโดนเก็บเล็กเก็บน้อยจนเธอเขินหน้าแดงตัวแดงไปหมดอยู่ดี  แถมยังบังคับให้เดินตามออกมาบอกว่าจะไปส่งอีกต่างหาก

เพียงฟ้าเดินตามคนตัวโตออกมาโรงจอดรถที่อยู่ส่วนขวาของบ้าน ถึงได้เห็นว่านอกจากบ้านใหญ่โตเกินคนๆเดียวแล้ว ในโรงรถยังมีรถสัญชาติยุโรปอีกหลายคันที่เธอพอจะรู้จักจากนิยายมาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นของจริงใกล้ๆแบบนี้ แถมยังกำลังจะได้นั่งเพราะเทมส์จะไปส่งอีกต่างหาก

“คือพี่กลับเองได้”

เพียงฟ้ารีบบอกเมื่อเห็นว่าตัวเองชักจะถลำลึกไปใหญ่แล้ว ทางที่ถูกคือควรรีบแยกตัวเองออกไปแล้วไม่ต้องเจอกันอีก  ยิ่งเห็นรถราคาแพงแบบนี้ก็ยิ่งไม่กล้าก้าวเท้าขึ้นไปกันใหญ่

“ขึ้นไปครับ เทมส์จะออกไปข้างนอกด้วย”

เทมส์ไม่สนใจท่าทางเกรงอกเกรงใจนั่น เปิดประตูรอเหมือนเป็นการบังคับกลายๆว่ายังไงเธอก็ต้องขึ้นไปเท่านั้น

“แต่พี่ไม่อยากรบกวนเทมส์”

เพียงฟ้าบอกออกมาด้วยสีหน้าเกรงใจแบบที่ว่า สองขายังไม่ยอมขยับจนเทมส์เอื้อมมือมาดันเอวบางให้เดินเข้าไปก่อนจะบอกเหตุผลที่ทำให้เพียงฟ้าไม่กล้าปฏิเสธอีก

“เทมส์ผ่านแถวนั้นพอดี ขึ้นเถอะครับร้อนนะ”

“อ่า งั้นก็ได้”

เพียงฟ้ายอมขึ้นรถในที่สุดเพราะเห็นว่าลีลากันมานานแล้ว อีกอย่างถึงจะยอมให้ไปส่งแต่พอแยกย้ายก็น่าจะหมดเรื่องต่อกันแล้วจริงๆ

“คาดเข็มขัดด้วยครับ”

เทมส์หันมาบอกเพียงฟ้าที่นั่งเกร็งๆทันทีที่ขึ้นตามมาฝั่งคนขับ

“อื้อ”

เพียงฟ้ารับคำก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนที่เทมส์จะทำท่าเหมือนหาอะไรบางอย่างตามตัวจนดูวุ่นวายไปหมด

“เหมือนเทมส์จะลืมมือถือเลย เพียงโทรเข้าให้หน่อยได้มั้ยครับ”

คนที่ค้นนู่นนี่ในรถจนทั่วหันมาหาเพียงฟ้าที่มองอย่างงงๆด้วยใบหน้าที่เป็นกังวลจนเพียงฟ้าพลอยกังวลไปด้วย

“ค่ะ กดเบอร์ให้พี่หน่อย”

เพียงฟ้าหยิบมือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋าสะพายใบสวย ก่อนจะปลดล็อคแล้วยื่นมันให้กับเทมส์ทันที เทมส์กดหมายเลขตัวเองลงไปก่อนจะยื่นคืนให้เพียงฟ้าโทรหาแล้วทำท่าจะเปิดประตูรถออกไป แต่เสียงเพลงสากลที่ดังขึ้นทำให้เพียงฟ้าขมวดคิ้วมุ่นเพราะมันเหมือนดังมาจากตัวเทมส์ไม่ใช่ที่อื่น

“อ้าว อยู่นี่เอง พอดีใช้สองเครื่องน่ะครับ คิดว่าหยิบมาผิด”

เทมส์ควักมือถือเครื่องสวยออกมาจากกระเป๋าเสื้อฮูดที่ใส่คลุมอยู่ ก่อนหันมายิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มแล้วกลับเข้ามานั่งในรถเหมือนเดิม

“อ่า ค่ะ”

เพียงฟ้ารับคำอย่างมึนงงก่อนกดวางสาย ต่อให้สงสัยว่าจะใช้ทำไมตั้งสองเครื่องแต่พอเห็นความร่ำรวยของเทมส์ที่เธอไม่มีทางได้สัมผัสแล้วก็หมดความสงสัยไปทันที คนที่ฐานะขนาดนี้จะใช้กี่สิบเครื่องมันก็คงไม่แปลกอะไรเลย บางทีก็สงสัยว่าคนที่หน้าตาดีเค้าต้องเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยทุกคนเลยรึเปล่า ดูแพงตั้งแต่หน้ายันของใช้เลยจริงๆ

พอออกมาบนถนนใหญ่ก็เผชิญกับรถติดที่เป็นเรื่องปกติของชีวิตในเมือง แสงแดดจากภายนอกที่ไม่ได้สัมผัสก็รู้ว่ามันต้องร้อนระอุขนาดไหน ดีที่ในรถนั้นเย็นฉ่ำพอให้ทนอยู่บนถนนนานๆได้ ความจริงคนที่ขึ้นแต่รถสาธารณะแบบพียงฟ้าก็คุ้นชินทั้งความร้อน ควันรถ และความล่าช้าในการเดินทางจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว 

เสียงเพลงสากลเบาๆในรถช่วยทำให้บรรยากาศไม่เงียบเกินไปนัก เพียงฟ้าไม่ใช่พวกช่างพูดอยู่แล้ว และยิ่งเพิ่งผ่านกิจกรรมบนเตียงกันมาทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนแบบนี้ นึกยังไงก็ไม่ควรชวนคุยอยู่ดี อีกเดี๋ยวต่างคนต่างแยกย้ายก็แค่นั้น ชีวิตเธอก็จะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

“หิวจัง แวะกินข้าวก่อนได้มั้ยครับ เพียงรีบไปไหนรึเปล่า”

จู่ๆคนที่เงียบมานานก็หันมาถามเพียงฟ้าที่กำลังเพลินๆจนสะดุ้ง พอหันมาก็สบเข้าตาคมที่รอคำตอบเพราะรถยังติดไฟแดงอยู่ ในหัวก็คิดหนักว่าถ้าปฏิเสธจะดูใจร้ายไปรึเปล่านะ เพราะคำถามนั้นเหมือนจะปนมากับคำขอร้องยังไงก็ไม่รู้

“เปล่าค่ะ วันนี้พี่หยุด”

เพียงฟ้าส่ายหน้าก่อนตอบไปตามจริง รอยยิ้มที่ดูใสซื่ออดจะทำให้เธอต้องยิ้มตอบไม่ได้จริงๆ พอนึกว่าเทมส์ก็อายุแค่ยี่สิบกว่าๆมันเลยมีความเอ็นดูเข้ามาแบบที่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

“หยุดเสาร์อาทิตย์เหรอครับ”

เทมส์ถามต่อก่อนหันมาจับจ้องกับถนนอีกครั้งเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว 

“ใช่ค่ะ แล้วเทมส์ อ้ะจริงสิ เรียนอยู่นี่เนอะ”

เพียงฟ้าตอบก่อนจะถามกลับตามมารยาทแต่พอนึกได้ว่าเทมส์ยังเรียนอยู่เลยชะงักไป

“ครับ ปีสุดท้ายแล้ว หยุดเสาร์อาทิตย์เหมือนกัน”

เทมส์อธิบายเพิ่มทั้งที่เพียงฟ้าก็ไม่ได้จะถามอะไรต่อ สายตาเห็นจุดหมายที่ต้องการก็เปิดไฟเลี้ยวเข้าไปในซอยนั้นทันที

“เหรอคะ”

เพียงฟ้าตอบรับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ตาสวยมองตึกและร้านต่างๆในซอยที่ไม่เคยได้เข้ามาอย่างสนใจ 

“ร้านนี้นะครับ เทมส์ชอบมา”

เทมส์บอกเมื่อถึงจุดหมายก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดในที่ประจำด้วยความคุ้นชิน

“ได้ค่ะ”

เทมส์พาเพียงฟ้าเดินเข้ามาในร้านอาหารที่เป็นกระจกใสรอบด้านดูโปร่งสบาย รอบๆมีต้นไม้และดอกไม้ถูกตกแต่งสวยงามจนร่มรื่น ภายในถูกจัดโต๊ะเป็นโซนแยกกันชัดเจนดูเป็นส่วนตัว มีผนังไม้และไม้ประดับกั้นเป็นส่วนๆอย่างลงตัวจนเพียงฟ้าต้องมองไปรอบๆอย่างสนใจและชื่นชม 

ข้างนอกว่าสวยแล้วพอเข้ามาข้างในกลับสวยกว่าจนอยากนั่งนานๆ ไม่ต่างอะไรกับคาเฟ่ที่เพื่อนๆเธอชอบไปนั่งและถ่ายรูปเล่นเลย แต่ที่นี่นั้นดูดีกว่าเยอะแบบที่ไม่อยากเชื่อว่าในเมืองแบบนี้จะมีที่ที่ดูสงบร่มรื่นแอบอยู่ในซอยได้ แต่ดูจากร้านที่กว้างและจำนวนรถที่จอดไว้ก็น่าจะเป็นที่นิยมพอสมควร และราคาก็อาจจะพอประมาณแบบที่เธอคงมาได้แค่สามเดือนครั้งแน่ๆ

“มีอะไรที่เพียงกินไม่ได้รึเปล่าครับ”

เทมส์ถามคนที่เอาแต่มองไปรอบๆร้านด้วยความสนใจอย่างเอ็นดู เป็นคนที่แสดงออกมาชัดเจนจนแทบไม่ต้องถามเลยว่ารู้สึกยังไง

“ไม่ค่ะ ได้หมดเทมส์สั่งเลย”

เพียงฟ้าหันมาตอบคำถามเทมส์ที่รออยู่ ก่อนจะนึกว่าวันนี้ตัวเองพกเงินมามากพอรึเปล่านะ เพราะพอหยิบเมนูมาดูบ้างก็ต้องกลืนน้ำลายลงอย่างลำบาก ไม่ใช่ว่าแพงจนเกินเหตุหรอกแต่เพราะเธอไม่ได้มีเงินไว้ใช้เล่นขนาดนั้นน่ะสิ แล้วแบบนี้คงต้องเก็บนิยายที่ชอบไว้รอซื้อเดือนหน้าซะแล้ว 

เพียงฟ้าวางเมนูลงอย่างไม่กล้าจะสั่งอะไรปล่อยให้หน้าที่นั้นเป็นของเทมส์ไปแล้วทำใจว่าขอให้เด็กไม่สั่งอะไรเยอะเกินจนเธอจ่ายไม่ไหว เพราะถึงเทมส์จะรวยแต่เธออายุมากกว่าจะให้เด็กเลี้ยงก็คงไม่ใช่

“อ้าวเทมส์ วันนี้ตื่นเช้าได้เหรอวะ”

เสียงเรียกที่ปนมากับการแซวดังขึ้นด้านหลังให้เพียงฟ้าหันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่สูงพอๆกับเทมส์ หน้าตาหล่อออกแนวตี๋แบบที่เพื่อนเธอเห็นคงกรีดร้อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นเพื่อนเทมส์จากการทักทายที่ดูสนิทสนมนั่น

แล้วเธอก็สงสัยอีกครั้งว่าคนเราเค้าคบกันจากหน้าตารึไง ถึงได้มาตรฐานสูงเหมือนกันซะขนาดนี้ เด็กสมัยนี้หน้าตาดีหุ่นดีจนน่าอิจฉาจริงๆเลยนะ

“อือ มาส่งเค้า”

เทมส์ตอบสั้นๆไม่ได้มีรอยยิ้มให้เพื่อนที่ยิ้มกว้างเดินเข้ามาหาสักนิด มือก็เปิดดูเมนูที่คิดว่าจะสั่งให้คนสวยที่นั่งเงียบมานานกิน อยากให้เป็นมื้อแรกที่น่าประทับใจก็แค่นั้น

“แน่ะ มันเป็นแอบแซ่บนะเราอ่ะ”

เพื่อนที่เป็นลูกเจ้าของร้านเอ่ยแซวเมื่อเห็นท่าทางนิ่งๆน่าแกล้งของเพื่อน สายตาก็แอบเหลือบไปมองคนสวยที่เพื่อนพามาด้วยอย่างสนใจ

“พูดมาก รีบเอามาได้แล้วหิว”

เทมส์ส่งเมนูที่เลือกให้เพื่อนก่อนจะไล่ไปทันทีเพราะไม่ชอบให้มามองเพียงฟ้านานๆ ดูก็รู้ว่าเตรียมจะล้อเลียนเต็มที่และเทมส์จะไม่เปิดโอกาสให้แน่ๆ

“จ้าพ่อ ว่าแต่ไม่แนะนำหน่อยเหรอ”

เพราะไม่เคยเห็นเทมส์พาใครมากินข้าวที่ร้านตัวเองแบบนี้เลยอดจะใส่ใจไม่ได้จริงๆ 

“ไม่เสือกดิตุลย์ กูหิว”

เทมส์รีบตัดบทก่อนจะไล่เพื่อนออกไปไวๆ เพียงฟ้าที่เพิ่งเคยเห็นโหมดเทมส์เย็นชาหงุดหงิดใส่เพื่อนก็พลอยมองสองคนสลับไปมาอย่างทำตัวไม่ถูกทันที

“ไปก็ได้ โธ่ รอแป้บนะครับ”

ตุลย์ที่ถูกไล่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยอมล่าถอย ก่อนจะหันไปบอกเพียงฟ้าด้วยความสุภาพที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวจนเทมส์ทำหน้ารำคาญ

“ร้านเพื่อนเหรอคะ”

เพียงฟ้าถามขึ้นเมื่อตุลย์พ้นจากสายตาไป จะให้ถามว่าเป็นเด็กเสิร์ฟก็ดูจะตาต่ำเกินไปเพราะดูจากฐานะเทมส์แล้วเพื่อนเจ้าตัวก็คงไม่ต่างกัน

“ครับ แต่มันมีแฟนแล้วนะ”

เทมส์ตอบคำถามที่เพียงฟ้าไม่ได้อยากรู้เพิ่มมาด้วยจนทำหน้างงๆ เทมส์ยิ้มขำก่อนจะเอ่ยปากหยอดให้คนอายุมากกว่าหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งอย่างนึกสนุก

“ถ้าจะสนใจก็สนใจแค่เทมส์พอครับ”

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยเถอะ”

เพียงฟ้าตอบตะกุกตะกัก หน้าเห่อร้อนขึ้นมากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มองกันอยู่ เป็นเด็กที่ขี้แกล้งจริงๆเลย

“แล้วแบบเทมส์ชอบมั้ยครับ”

ใบหน้าหล่อยิ้มร้าย รอยบุ๋มสองข้างแก้มกดลึกลงไปให้เพียงฟ้ามองแล้วเขินยิ่งกว่าเดิม

“เทมส์!”

เพียงฟ้าปรามเด็กที่ชอบแกล้งไม่รู้เวล่ำเวลาก่อนที่เทมส์จะขำออกมาเบาๆในความขี้เขินนั่น

“เดี๋ยวมานะครับ”

จู่ๆเทมส์ก็ลุกขึ้นแล้วขอตัวออกไป โดยที่เพียงฟ้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะไปไหน

“มาแล้วคร้าบ อ้าวไอ้เทมส์ล่ะครับ”

ตุลย์ที่กลับมาพร้อมอาหารถาดใหญ่ในมือวางของลงก่อนจะถามหาเพื่อนตัวเองอย่างแปลกใจ

“ห้องน้ำมั้งคะ”

เพียงฟ้าเดาส่งๆเมื่อไม่รู้ว่าเทมส์ไปไหนเหมือนกัน

“อ้อ ทานให้อร่อยนะครับ” 

ตุลย์วางอาหารลงบนโต๊ะก่อนจัดให้เข้าที่เข้าทางแล้วขอตัวไป เพียงฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะขอบคุณออกมา

“ขอบคุณค่ะ”

หลังทานอาการกันเสร็จโดยที่เทมส์ไม่ได้เปิดโอกาสให้เพียงฟ้าได้จ่ายค่าอาหารสักนิด เพราะเจ้าตัวยื่นการ์ดให้เพื่อนตัดหน้าเพียงฟ้าที่กำลังควักเงินซะก่อน แถมยังขู่ว่าถ้าเพียงฟ้าไม่เลิกยัดเงินให้จะพากลับบ้านแทนที่จะพาไปส่งอีกต่างหาก เพียงฟ้าถึงได้เชื่อฟังอย่างง่ายดายทันที

แล้วเทมส์ก็พาเพียงฟ้ามาส่งคอนโดตามที่ตกลงกันไว้ ตาคมมองตึกสูงตรงหน้าที่เพียงฟ้าบอกเอาไว้อย่างพิจารณา มันไม่ใช่ที่ที่แพงหรือสวยหรูอะไร แต่ความสะดวกในการเดินทางถือว่าดีมากในการใช้ชีวิตทำงานหรือเรียนในย่านนี้ ความปลอดภัยก็น่าจะดีระดับนึงตามราคาของมัน  

“อยู่คอนโดนี้เหรอครับ”

เทมส์หันมาถามอีกครั้งเมื่อจอดรถตรงหน้าคอนโดแล้ว 

“ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งพี่นะคะ”

เพียงฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะขอบคุณออกมาอย่างจริงใจ ยิ่งกว่านั้นในใจก็รู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูกที่จากนี้คงไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว มือเล็กหยิบกระเป๋ามาถือก่อนจะตกใจร้องเรียกอีกคนลั่นรถเมื่อเห็นเทมส์งอตัวลงไปกดท้องตัวเองแล้วร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

“โอ้ย!”

“เทมส์!”