เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 40
บทที่เกี่ยวข้อง
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 41
ลู่จิ่งเชินเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย หลายวันนี้เพราะยาของชุยอันหรู เขาหลับสบายทุกวันตอนที่คนของตระกูลหลินรู้ว่าเซียวรั่งถูกพวกคนเห็นแก่ได้เหล่านั้นขวางจนมาไม่ได้ พวกเขาจึงจะตระหนักว่างานสมรสของวันนี้อาจจะไม่ราบรื่นนัก“ชุยอันหรูคนนี้ ร้ายจนเข้าขั้นแล้วจริงๆ วันแต่งงานของบุตรสาวข้า นางทำเรื่องเช่นนี้ ก็ไม่กลัวกรรมจะตามสนองได้วันข้างหน้าได้แต่งงานกับคนขี้โรคหรือ” นางเวินปวดใจสงสารบุตรสาว เปิดปากก็ด่าออกมาหนึ่งประโยคเดิมทีวันเช่นนี้ควรจะจิตสงบและเป็นมิตร แต่นางอดไม่ได้จริงๆฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่อยิ่งทำหน้าเหยียดหยาม “รับไม่ได้กับภรรยาเท่าเทียม แสร้งทำตัวบริสุทธิ์สูงส่ง วิ่งเข้าวังไปขอหย่า แต่พอเห็นอันหนานโหวแต่งงานกับจืออินจริงๆ ก็เริ่มไม่ยอมก่อกวน ผู้หญิงเช่นนี้ทำให้สายเลือดของเจิ้นกั๋วกงแปดเปื้อนจริงๆ”หลังจากเวินจี้หลี่ได้ยิน ไม่ได้ร่วมตำหนิด้วยอีกคนตั้งแต่แรกเริ่ม เขาก็รู้สึกว่าการกระทำของหลานสาวของตัวเองไม่เหมาะสม เซียวรั่งคนนั้นยิ่งฝากชีวิตไม่ได้ทั้งครอบครัวเจิ้นกั๋วกงช่วยตระกูลเซียวอย่างสุดใจเช่นนั้น เขาก็สามารถใจร้ายกับชุยอันหรูลงโดยไม่ลังเล ยังจะหวังวันข้างหน้าเขาจะปฏิบัติต่อหลิ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 42
คำพูดของนางเพิ่งสิ้นเสียง ก็มีคนรับใช้วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าดีใจ“นายท่าน รถสัญจรบนถนนสายหลักได้ตามปกติ ท่านเขยกำลังมาแล้ว…”เวลานี้หลินจื้อหย่วนจึงจะเอ่ยปาก “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”คนผู้นั้นพลางกล่าวพลางหอบไปด้วย “ท่านหญิงอันกั๋วคนนั้นได้ปล่อยข่าวในหมู่ชาวบ้านตั้งแต่เมื่อห้าวันก่อน บอกว่าสินค้าทั้งหมดในร้านค้าลดครึ่งราคา วันนั้นยังจะมีของล้ำค่าลดราคาพิเศษ จึงมีผู้คนจำนวนมากไปเข้าแถวตั้งแต่เช้า เมื่อครู่ร้านค้าเหล่านั้นเพิ่งเปิดประตูทำการค้า ทุกคนกรูกันเข้าไป ขบวนรับเจ้าสาวจึงค่อยๆ ฝ่าฝูงชนมาได้…”หลินจื้อหย่วนได้ยินแล้วกัดฟันแน่น“นางจงใจแน่…เมื่อห้าวันก่อน ตั้งแต่พวกเราเพิ่งตกลงวันแต่งงานเสร็จ นางก็จะเป็นศัตรูกับพวกเราแล้ว”“ดีที่นางไม่มีความกล้าพอขวางไว้ทั้งวัน อย่างไรก็เป็นงานแต่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทาน ถ้าหากขวางทั้งวันจริงๆ งานแต่งนี่ไม่สามารถจัด ในวังก็จะถามหาความรับผิดชอบ” เวินจี้หลี่พยายามกล่าวอย่างอ่อนโยนหลังจากเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของนางเวิน เขากล่าวเสริมอีกประโยค “แต่ว่านางไม่ควรทำเช่นนี้แต่แรก หลังเสร็จเรื่องข้าจะให้บทเรียนนางแน่นอน”“พอแล้ว ลูกเขยกำลังจะถึงแล้ว
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 43
“แหวะ…”เซียวรั่งไม่เคยรู้สึกสะอิดสะเอียนเช่นนี้มาก่อนในชีวิตหลินชวนก็ถูกมูลนกถล่มจนเกือบคลั่งเช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะน้องสาวที่ถูกแบกอยู่บนหลังแตะพื้นไม่ได้ เขาคงจะวิ่งเข้าไปตีนกให้ตกลงมาแล้วเพียงไม่นานนกที่ตกใจก็บินแยกย้ายกันไปแล้ว แทบจะหายไปจากทุกสารทิศในพริบตาผู้คนที่อยู่บนพื้นล้วนตกเป็นผู้เคราะห์ร้าย ขบวนรับเจ้าสาวและสินเดิมของหลินจืออินล้วนเปื้อนมูลนกแล้วนกเหล่านี้อั้นมากี่วัน?“นกพวกนี้…”ภัตตาคารหลั่นเพ่ย ท้ายที่สุดลู่จิ่งเชินก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง“ให้อาหารพวกมันเยอะๆ หลังจากนั้นก็ป้อนน้ำสลอด…”สีหน้าของลู่จิ่งเชินดูสนใจมาก เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่วิธีที่คนทั่วไปจะสามารถคิดออก“ยังมีแผนสำรองหรือไม่?” เขากล่าวถามโดยตรง“อืม” ชุยอันหรูพยักหน้าอย่างไม่ลังเล“มีคนตายหรือไม่?” ลู่จิ่งเชินมักจะรู้สึกว่าชุยอันหรูเป็นคนประเภทเล่นใหญ่ชุยอันหรูมองฝูงชนข้างล่างที่มีมูลนกติดตามร่างกายเต็มไปหมดก็อารมณ์ดีมาก“ก็หวังว่าจะไม่…แม้อายุมากแล้ว แต่สมควรมีชีวิตอยู่แบบทุกข์ทรมานจึงจะดี”ลู่จิ่งเชินรู้ทันทีว่านางหมายถึงใคร เริ่มตั้งตารอชมแล้วตรงหน้าประตูใหญ่ตร
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 44
ขาวไม่ชนแดง งานศพไม่ชนงานมงคล คนครอบครัวนี้ป่วยหรือ?เซียวรั่งลงจากม้าโดยตรง เขาใกล้จะเสียสติแล้ว“พวกเจ้าเป็นใคร? ไม่รู้หรือว่าวันนี้ข้าแต่งงาน? หลีกไปเดี๋ยวนี้!”เขาระบายความโกรธทั้งหมดใส่คนเหล่านี้ ปรากฏว่าอีกฝ่ายแค่เงยหน้ามองเขาอย่างเรียบเฉย แต่ไม่ได้หลบทางให้“ท่านโหว? ท่านแต่งงานเกี่ยวอะไรกับการส่งศพของพวกเรา? ท่านก็แต่งงานของท่านไป พวกเราก็ส่งศพของพวกเราไป ไม่รบกวนกัน”คนที่ชูธงข้างหน้าสุดกล่าวประโยคหนึ่งโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ สายตาหนักแน่นเคร่งขรึม ไม่อนุญาตลบหลู่“นี่พวกเจ้ากำลังรนหาที่ตาย!” สมองของเซียวรั่งใช้การไม่ได้แล้ว อารมณ์หุนหันพลันแล่นถูกปลุกเร้าชั้นบนของภัตตาคารหลั่นเพ่ย ลู่จิ่งเชินตะลึงอีกครั้งกับงานสองสีที่มาชนกัน“เจ้าเตรียมไว้หรือ?”แม้แต่ตัวชุยอันหรูก็สงสัยเล็กน้อย “ไม่ใช่ ข้าไม่เคย…”นางกล่าวไม่ทันจบก็นึกถึงอะไรบางอย่าง จึงออกคำสั่งกับคนที่อยู่ข้างหลัง“ตันไป๋ ไปสอบถามดู…”คิดไม่ถึงว่านอกจากชุยอันหรู ยังมีคนยั่วยุเซียวรั่งในวันเช่นนี้ด้วยแม่สื่อกลัวว่าทั้งสองฝ่ายจะขัดแย้งกันจริงๆ จึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย“ท่านโหว ใจเย็นๆ นะเจ้าคะ วันนี้เป็นวันมงคลใหญ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 45
“ทหารที่อยู่ภายใต้บัญชาเจิ้นกั๋วกงเหล่านี้ ปกป้องศักดิ์ศรีของเขาด้วยวิธีของพวกเขา”ลู่จิ่งเชินอดสะท้อนใจพูดออกไปไม่ได้พวกตันชิงก็หวั่นไหวเช่นกัน ต่อหน้าเซียวรั่ง ผู้หญิงสูงศักดิ์อย่างชุยอันหรูยังเกือบไม่สามารถปกป้องตัวเอง ญาติของทหารที่เสียชีวิตเหล่านี้ยังกล้าเผชิญหน้ากับอันหนานโหวที่เพิ่งขึ้นตำแหน่งซึ่งหน้ามิตรภาพส่วนนี้ ทำให้ผู้คนซาบซึ้งจริงๆสายตาของชุยอันหรูยิ่งแน่วแน่แล้ว มองดูขาวแดงที่ชนกันข้างล่าง“ท่านโหว ถ้าหากยังคิดจะใช้ฐานะข่มพวกเรา สั่งให้พวกเราหลบทาง พวกเราย่อมสามารถหลบให้ท่าน อย่างไรตอนนี้ท่านก็เป็นท่านโหว อยู่คนละขั้วกับญาติที่ตายไปแล้วของพวกเรา ต่อให้พวกเขามีชีวิตอยู่ เจอท่านโหวก็ต้องคุกเข่า นับประสาอะไรกับตายแล้ว…”คำพูดประโยคนี้ทำเอาเซียวรั่งพูดอะไรไม่ออก อารมณ์ทั้งหมดพุ่งมาถึงลำคอแล้ว กลับถูกคนตอกหน้ากลับอย่างแรง สุดท้ายตัวเองต้องมาอัดอั้นเสียงของเขาเกือบจะแทบแหบ“ไม่ต้อง ในเมื่อผู้ตายสูงศักดิ์ พวกเราหลบหน่อยก็ไม่เป็นอะไร”ผ่านไปครึ่งค่อนวัน หลินจืออินที่นั่งอยู่บนเกี้ยวเจ้าสาวจึงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ข้างหน้าหลังจากรู้สถานะของคนเหล่านั้น ก็กำหมัดแน่นก
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 46
ความเกลียดชังที่เซียวเสวี่ยหลิงมีต่อชุยอันหรูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงปัจจุบันผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตที่ดี ก็รู้สึกไม่มีความสุขแล้วลูกพี่ลูกน้องคนนั้นยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ข้อเท็จจริงเป็นอย่างไร ที่จริงในใจพวกเขารู้ดี“ตระกูลหลินก็รู้แล้วกระมัง?” เซียวเสวี่ยหลิงถามอีก“ไม่ใช่แค่ตระกูลหลิน มหาราชครูเวินกับอัครมหาเสนาบดีเวินก็อยู่ ตอนขี้นกถล่มลงมาใส่ขบวนรับเจ้าสาวแบบมืดฟ้ามัวดิน พวกเขาก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด…”ขี้นกที่มืดฟ้ามัวดิน…เมื่อเซียวเสวี่ยหลิงได้ยินสามารถเอาสองคำนี้มารวมกัน ภาพเหตุการณ์ตอนนั้นน่าสะอิดสะเอียนเพียงใด“พอแล้ว เลิกพูดได้แล้ว เอาเป็นว่าชุยอันหรูล่วงเกินตระกูลเวินไม่ไหวแน่นอน ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่า นางสามารถรับเพลิงโทสะของมหาราชครูเวินไหวหรือไม่”สีหน้าของแขกเหรื่อแตกต่างกันไป ผู้คนส่วนใหญ่กำลังพยายามกลั้นขำประเด็นคือกลิ่นมูลนกนี้ฉุนมาก ธูปหอมในห้อง และของต่างๆ ที่ทาทาบบนร่างกายเจ้าสาวก็กลบกลิ่นไม่ได้ตอนที่คู่บ่าวสาวคำนับ ฮูหยินผู้เฒ่านั่งอยู่ตรงนั้น แม้แต่ฝืนยิ้มก็ทำไม่ได้นางหยางพยายามรักษาภาพพจน์ อย่างไรก็มีคนมากมายกำลังดูอยู่นางก็ขี้เกียจไปสนใจแล้วว่าพวก
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 47
คราวนี้แม่สื่อถึงกับคิดไว้แล้วว่า หลังออกจากเมืองหลวงจะไปใช้ชีวิตบ้านปลายที่ไหนอัปมงคลนางเคยไปกับงานแต่งมากมาย ไม่เคยมีครอบครัวไหนที่สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ผีสางเทวดาโหยไห้เช่นนี้เซียวเสวี่ยหลิงเอาแต่กรีดร้อง ไม่มีประโยชน์อันใด ผู้คนที่มาชมพิธีก็คิดไม่ถึงเช่นกัน พวกเขามาร่วมงานแต่งของคนทั้งสองที่ชื่อเสียงป่นปี้นี้เพราะเห็นแก่หน้าตระกูลเวิน คนของตระกูลเซียวเหล่านี้ ตั้งแต่คู่บ่าวสาวตลอดจนผู้อาวุโสสองท่านได้ทิ้งความทรงจำตราตรึงใจไว้ให้พวกเขา...“เหตุใดงานแต่งเป็นเช่นนี้…”“เมืองหลวงไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเลย ในอนาคตก็จะไม่มีเช่นกัน”“รีบประคองฮูหยินใหญ่ไปข้างหลังเถอะ โชคดีที่เมื่อครู่เชิญหมอมาแล้ว”ทุกคนเจ็ดปากแปดลิ้นแย่งกันพูด เลือดขึ้นหน้าเซียวรั่งอย่างต่อเนื่อง สติสัมปชัญญะค่อยๆ ถูกไฟแห่งโทสะกลืนกิน“ชุยอันหรู…”แม้ไม่มีหลักฐาน แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของชุยอันหรูหลินจืออินรู้สึกว่างานแต่งของตัวเองถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงแล้ว ตั้งแต่เริ่ม ระหว่างนั้น ตอนท้าย วันข้างหน้าเมื่อนึกย้อนกลับมา ไม่ว่าตอนไหนก็น่าอับอาย“ท่านพี่ เสร็จพิธีแล้ว เปิดผ้าคลุมศีรษะ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 48
หนึ่งก้านธูปแล้วหมอยังไม่มา ฮูหยินผู้เฒ่ากับนางหยางกลับฟื้นตามลำดับ“นี่พวกเราเป็นอะไร?” ฮูหยินผู้เฒ่าเหมือนกับฝันหลังจากนางหยางฟื้น มองดูเซียวรั่งกับหลินจืออินที่มีมูลนกติดตามร่างกาย ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดก็มีสีหน้ารู้สึกผิด“วันนี้แม่ทำให้งานแต่งของพวกเจ้าพัง…”หลินจืออินรีบกล่าว “ท่านแม่ ต้องเป็นฝีมือของชุยอันหรูแน่ๆ นางริษยาชีวิตที่ดีของจวนอันหนานโหว และได้เตรียมการไว้นานแล้ว ก็เพื่อแก้แค้นจวนอันโหว”เซียวเสวี่ยหลิงที่ไร้ประโยชน์มาโดยตลอด ก็ใส่ฟืนใส่ไฟอย่างบ้าคลั่ง “ใช่ ท่านแม่ ต้องเป็นเช่นนี้แน่ๆ ชุยอันหรูเสียใจที่หย่ากับท่านพี่ด้วยอารมณ์ชั่ววูบในตอนนั้น ก็เลยคิดวิธีเช่นนี้แน่ๆ ช่างไร้ยางอายจริงแท้” เซียวรั่งเงียบ สายตากลับฟ้องทุกอย่างแล้วนางหยางแสร้งทำทีพูดแทนชุยอันหรู “ไม่กระมัง แม้ตระกูลเซียวของพวกเราทำเรื่องที่ผิดต่อนาง แต่ทุกอย่างก็ทำตามที่นางขอแล้ว เหตุใดนางต้องวุ่นวายไม่เลิก?”“ฮึ มันก็ต้องเป็นเพราะนางไม่มีสมดั่งใจหมายก็เลยไม่อยากให้พวกเราไม่มีสมปรารถนาด้วย…นางอำมหิตจนสามารถทำร้ายผู้หญิงในเรือนส่วนหลัง ยังมีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้อีก? ตอนนั้นสมาชิกสกุลเซียวก็ถูกนาง
บทล่าสุด
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 100
“ตอนนี้เซียวรั่งแต่งงานกับหลินจืออินแล้ว ในภายภาคหน้าตระกูลหลินกับตระกูลเวินก็ต้องเข้าข้างเขาอย่างแน่นอน...”เหลียงจื่ออวี้ก็นึกถึงเรื่องเหล่านี้ นางจึงถามออกมาตรง ๆ“พี่สะใภ้ ข้าย่อมมีวิธีของข้าอยู่แล้ว ท่านมิต้องกังวล ตอนนี้ข้ายังมิอาจอธิบายให้ท่านฟังได้ อย่างไรก็ตามข้ารับปากท่าน สามปีให้หลัง ตอนที่ท่านกับหลางเอ๋อร์กลับมา ผู้คนในเมืองหลวงที่ทำให้ท่านรู้สึกรังเกียจเหล่านั้น หากไม่ตายแล้วก็ต้องหมดสภาพ”เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของชุยอันหรู เหลียงจื่ออวี้ก็รู้ว่านางมิได้โกหกตนยิ่งไปกว่านั้นนางเข้าใจตนเองอย่างชัดเจนแล้ว ภูมิหลังของนาง ความรู้ของนาง และสมองของนาง การอยู่ที่นี่ต่อไปมิได้ช่วยเหลือสิ่งใดชุยอันหรูได้เลย ในทางตรงกันข้ามอาจจะกลายเป็นภาระของนาง“ข้ารู้แล้ว แต่เจ้าต้องปกป้องตนเองให้ดี หลังจากสามปี เจ้าก็มิจำเป็นต้องไว้ทุกข์อีกแล้ว หากเจอบุรุษที่เหมาะสมก็อย่าพลาดโอกาสเชียว”ตอนนี้ตระกูลชุยมีนางเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติช่วยชุยอันหรูจัดการเรื่องการแต่งงาน“ได้ ข้ารู้”วันรุ่งขึ้น หลังจากที่เวินจี้หลี่เลิกประชุมเช้าก็เจาะจงไปที่จวนอ๋องอี้ หลังจากเมื่อวานนางเวินไปเอะอะโวยวา
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 99
หลังจากชุยอันหรูรับมาแล้ว ก็ตั้งใจอ่านอยู่รอบหนึ่ง“ระวังว่าจวนอ๋องอี้จะไม่ส่งผลดีต่อศิษย์ของหมอเทวดา”ในตอนนั้นนางเข้าใจแล้ว ช่วงที่ศิษย์ของหมอเทวดาเข้ามาเมืองหลวงประจวบเหมาะกับองค์ไทเฮากำลังจะออกจากเมืองหลวงในสายตาของไท่เฟยจวนอ๋องอี้ ก็ยังมิแน่ว่าจะทำเพื่อรักษาลู่จิ่งเชินหากทำเพื่อให้ลู่จิ่งเชินตายเร็วขึ้น พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ศิษย์ของหมอเทวดาติดต่อกับเขาอย่างแน่นอน วิธีที่ดีที่สุดและตรงไปตรงมาที่สุดก็คือทำให้เขาหายตัวไปนางค่อย ๆ นำจดหมายหย่อนเข้าไปในกระถางธูป และมองดูมันกลายเป็นเถ้าถ่าน“ศิษย์พี่เข้ามาในเมืองหลวงครั้งนี้ เกรงว่าคงต้องเจอปัญหาไม่น้อย”“แน่นอนว่าจะต้องมีคนจำนวนมากแย่งชิงศิษย์ของหมอเทวดา...” ตันจูเอ่ยวิเคราะห์ตันเสวียนนิ่งเงียบ ปกตินางจะมิชอบเอ่ยขัดจังหวะตันชิงกลับเป็นคนซ่อนความในใจไม่อยู่ จึงเอ่ยออกมาตามตรงว่า “หากพูดตามหลักแล้ว คนที่มีความสามารถเช่นศิษย์พี่ของท่านหญิง มิใช่คนมากมายต้องการปกป้องหรอกหรือ? อย่างไรเสียก็ไม่มีผู้ใดรับประกันได้ว่าวันข้างหน้าตนเองและครอบครัวจะไม่เจ็บป่วยหนัก หมอธรรมดาก็ไม่อาจรักษาได้”ชุยอันหรูไม่รีบร้อนอธิบาย ตันจูจึงเอ่ยขึ้น
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 98
เซียวรั่งมิได้แสดงท่าทีใดนัก ที่จริงเขาคิดวิธีนี้ออกตั้งแต่ตอนที่อยู่ตระกูลเวินแล้ว แต่มิกล้าพูดเท่านั้นในเวลานี้นางเวินพูดออกมาแล้ว เขาก็มีความหวังเพิ่มขึ้นมาบ้างบางที หากมารดาสามีไปเอะอะโวยวายที่ตระกูลเวินเอง พวกเขาก็คงจะช่วยเหลือตนหลินจืออินก็คิดว่าวิธีนี้ดีเช่นกัน ในตอนนั้นนางก็นึกไม่ออกจริง ๆ“หากข้าคิดได้ พี่ชายของเจ้าจะคิดไม่ออกได้อย่างไร เพียงแต่มิอยากออกหน้าเท่านั้นเอง ถึงอย่างไรตระกูลเวินก็มิใช่เขาเป็นผู้มีอำนาจในการตัดสินใจ ข้ามิเชื่อหรอกว่าท่านพ่อกับท่านพี่จะไม่ช่วยข้า”เป็นจริงตามคาด ท่าทีของนางเวินเป็นไปในทิศทางที่เซียวรั่งคาดไว้ในขณะที่พวกเขากำลังสนทนากัน บ่าวรับใช้ก็เข้ามา“นายท่าน ฮูหยิน...”“มีอะไรหรือ?”สีหน้าของบ่าวรับใช้ดูแปลกชอบกล คงว่าได้ยินข่าวแปลก ๆ บางอย่างมา“ด้านนอกดูเหมือนมีคนกระจายข่าวว่า อีกไม่กี่วันศิษย์ของหมอเทวดาจะเข้ามาในเมืองหลวง...”“จริงหรือ?” เซียวรั่งแทบจะดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ข่าวนี้ช่างมาในเวลาที่เหมาะสม ประจวบเหมาะกับการแก้ปัญหาเร่งด่วนของพวกเขา“มิรู้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่ทุกคนก็พูดต่อๆ กัน อย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่เกี่ยว
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 97
เซียวรั่งกับหลินจืออินมิได้รับประโยชน์ใด ๆ และมิได้กลับจวนในทันที แต่ไปที่จวนตระกูลหลินนางเวินเห็นสีหน้าของพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาน่าจะพบเจอปัญหาแล้ว“มีสิ่งใดหรือ? เพราะหน้าที่ต้อนรับคณะราชทูตถูกคนแย่งไปหรือ?”หลินจืออินอธิบายว่า “มิใช่เจ้าค่ะ พวกเราเพิ่งกลับมาจากบ้านท่านยาย...”“อยากให้ลุงเจ้าออกหน้า? เดาว่าเขาคงไม่เห็นด้วย” นางเวินคาดเดาบทสรุปได้แล้ว“ถูกต้องเจ้าค่ะ แต่ก็มิใช่ว่าท่านลุงไม่เต็มใจ แต่เป็นพี่ชายที่ปฏิเสธ...ป้าสะใภ้ก็ไม่พูดสิ่งใดตั้งแต่แรกจนจบ จะต้องไม่อยากช่วยเหลืออย่างแน่นอน”ความขุ่นเคืองของหลินจืออินพรั่งพรูออกมาเป็นคำพูด“พี่ชายเจ้าผู้นี้กับหรูซวง ได้รับการอบรมสั่งสอนจากป้าสะใภ้เจ้า จึงไม่สนิทสนมกับพวกเราแม้แต่น้อย พวกเราก็มิใช่คนนอก เอาแต่กังวลว่าพวกเราจะทำให้ตระกูลเวินเดือดร้อน ระแวดระวังมาหลายปีแล้ว ก็ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย”หลินจืออินรีบคว้าแขนของนาง “ท่านแม่...”ตอนนี้นางเวินถึงนึกขึ้นได้ว่า ยังมีเซียวรั่งอยู่ข้าง ๆนางเปลี่ยนสีหน้าในทันที “เซียวรั่ง เรื่องของวันนี้ เจ้าอย่าโทษลุงเจ้าเลย เรื่องที่ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยแล้ว ผู้ใดก็มิอาจเปลี่ยนแปลง หากลุงเ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 96
“ถ้าเช่นนั้นท่านลุงกราบทูลฝ่าบาทไปตามตรงว่า เซียวรั่งเป็นคนที่เหมาะสมกว่า ท่านลุงเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี ทำเช่นนี้มิได้หรือเจ้าคะ?” หลินจืออินนึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งเวินหรูเฟิงเอ่ยเตือนอีกครั้ง “ครั้งนี้คนที่ฝ่าบาททรงเลือกเป็นที่แน่นอนแล้วคือหลี่ฉุนจงเสนาบดีกรมพิธีการ เป็นพระเชษฐาแท้ ๆ ของฮองเฮา เจ้าหวังว่าจะให้ท่านพ่อใช้เหตุผลใดถึงจะทำให้ฝ่าบาททรงเพิกถอนเขา ทั้งยังมิทำให้ฮองเฮาทรงแค้นเคืองตระกูลเวินของพวกเรา?”คราวนี้หลินจืออินอับจนหนทางอย่างสิ้นเชิงแล้ว นางมองเวินหรูเฟิงด้วยความขุ่นเคือง“ท่านพี่ ท่านดูแคลนพวกเรามากใช่หรือไม่?”เวินหรูเฟิงถึงกับงงงัน เอาความคิดนี้มาจากที่ใด?“น้องสาว เจ้าดูเหมือนจะเข้าใจผิดบางอย่าง”“ข้ามิได้เข้าใจผิด ข้าออกเรือนท่านก็มิได้มา พวกเรากลับมาเยี่ยมบ้านหลังแต่งงานท่านก็มิได้มา...”หัวข้อสนทนาของหลินจืออิน ถูกโยงไปอีกทิศทางหนึ่ง ในเวลานี้นางเมิ่งเอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อเจ้าพาน้องเขยมาสอบถามถึงจวนแล้ว เจ้ารีบเอ่ยขอโทษก็พอ มิต้องอธิบายให้มากความ”หลังจากนางเอ่ยจบ เริ่มแรกก็ทำเป็นตัวอย่าง “จืออินเอ๋ย สองครั้งนั้นป้าสะใภ้มีธุระก็มิได้ไปเช่นกัน แล
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 95
หลินจืออินเอ่ยจบ ทุกคนพากันเงียบสนิทความเงียบของเซียวรั่ง เป็นเพราะเสียอารมณ์กับเรื่องการแต่งงานที่เคยเกือบจะเกิดขึ้นส่วนความเงียบของคนในตระกูลเวิน ก็เป็นเพราะพวกเขาไม่มีทางจะตามหาหมอเทวดาได้ มิเช่นนั้นหลายปีมานี้พวกเขาก็คงทนรับทางด้านของไทเฮาไม่ไหวไปนานแล้ว“จืออิน ความคิดนี้ของเจ้าก็ไม่เลว ทว่าพวกเรามิรู้ว่าหมอเทวดาอยู่ที่ใด...” เวินจี้หลี่อธิบายด้วยความอึดอัดใจ“เป็นไปได้อย่างไร ทุกครั้งขอเพียงท่านตาเกิดปัญหา หมอเทวดาก็มักจะมาปรากฏตัว หลายวันก่อนท่านตาทวดร่างกายไม่สบาย ก็มิใช่หมอเทวดาให้คนนำยามาส่งให้ กินยาจนกระทั่งหายจากอาการป่วย...หากพวกท่านหาเขาไม่พบ แล้วเขาจะมาปรากฏตัวอย่างทันเวลาทุกครั้งได้อย่างไร...”คำถามของหลินจืออิน ที่จริงแล้วก็สร้างความสงสัยให้ตระกูลเวินมานานมาก “จืออิน พวกเรามิรู้ที่พำนักของหมอเทวดาจริง ๆ เขาไปมาอย่างไร้ร่องรอยเสมอ เมื่อหลายปีก่อนเคยมาที่จวนมหาราชครูครั้งหนึ่งจริง ๆ นับแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ท่านตาเจ้าล้มป่วย จะมีคนนำยามาส่งให้โดยเฉพาะ พวกเราก็ลองสะกดรอยตามคนส่งยา ทว่ากลับไม่ได้เบาะแสใดเลย”ฮูหยินผู้เฒ่าเฮ่อเป็นพยานได้ว่า พวกเขาไม่มีหนทางจริง ๆ
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 94
มหาราชครูเวินคิดจะวางมาดน่าเกรงขามตามเดิม ทว่าสำหรับหลานสาวที่เอ็นดูมาตั้งแต่เล็กผู้นี้ คงมิอาจทำได้เสียแล้ว“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องบอกให้ตารู้ว่า เจ้าต้องการจะทำสิ่งใดกันแน่...”“หรือเป็นเพราะคำพูดที่อ๋องอี้เอ่ยในราชสำนักวันนี้ ทำให้ฝ่าบาททรงยึดหน้าที่การต้อนรับคณะทูตของเซียวรั่งกลับไป?”เวินจี้หลี่ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก็รู้ว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งใด“ท่านลุงยอดเยี่ยมยิ่งนัก จืออินยังมิทันเอ่ย ท่านก็คาดเดาได้ถูกแล้ว”เวินจี้หลี่ยิ้มจาง ๆ พร้อมเอ่ยว่า “เจ้าหนอเจ้า วันนี้มีเพียงเรื่องเดียวนี้เท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับเขา เจ้าคิดว่าจะเป็นเรื่องใดได้อีกเล่า?”“ข้าเกิดคิดถึงท่านตาท่านยาย และคิดถึงท่านลุงมิได้หรือเจ้าคะ?”หลินจืออินโผเข้าไปข้างกายเวินจี้หลี่ราวกับผีเสื้อตัวหนึ่ง และคล้องแขนของเขาไว้“ท่านลุงพวกเราทำศึกชนะ การต้อนรับคณะทูตในครั้งนี้ ท่านโหวมิใช่คนที่เหมาะสมที่สุดหรอกหรือ? หากเปลี่ยนให้ผู้อื่นไปคงไม่มีอำนาจโน้มน้าวกระมัง?”นางเมิ่งเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ดื่มชาด้วยท่าทางผ่าเผย ประโยคเดียวก็มิเอ่ยเซียวรั่งมองเห็นท่าทางของนางเมิ่ง ในใจก็นึกถึงสิ่งที่หลินจืออินบอกเขาเมื่อหลายวัน
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 93
“จืออิน เจ้ามีวิธีใด?” ในเวลานี้เซียวรั่งรู้สึกเหนื่อยใจความสุขของการมีภรรยาหลายคนที่เขาวาดฝันนอกจากจะไม่เคยได้รับ ทว่าภายใต้การจัดการต่าง ๆ นานาของชุยอันหรู กลับต้องกลายมาเป็นสภาพเช่นทุกวันนี้แม้ว่าเขาจะได้แต่งงานกับหลินจืออินแล้ว ตอนกลับไปบ้านฝ่ายหญิงก็ได้พบปะคนตระกูลเวิน ทว่าทุกครั้งที่ตนเอ่ยว่าจะไปเยี่ยมเยือนจวนมหาราชครู เวินจี้หลี่ก็จะใช้เหตุผลต่าง ๆ มาคัดค้านเขาเข้าใจดี คนตระกูลเวินดูถูกเขาเพราะเขาเป็นคนทรยศจวนเจิ้นกั๋วกง“ท่านโหว พวกเราไปตระกูลเวินสักครั้งเถิด”คำพูดของหลินจืออิน ประจวบเหมาะกับทำให้จิตใจที่วิตกกังวลของเซียวรั่งได้คลายลงในทันทีเขาถึงกับคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญที่สรรค์ประทานให้ เรื่องที่เขากลุ้มใจเป็นที่สุดก็คือจะเข้าไปสร้างสัมพันธ์กับตระกูลเวินอย่างไร นึกไม่ถึงว่าครั้งนี้หลินจืออินจะช่วยเขาแก้ปัญหา“ตอนนี้หรือ?”น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นเครือฮูหยินผู้เฒ่ากับนางหยางต่างมิกล้าพูดมาก พวกเขาเข้าใจดีว่า หากตีสนิทกับตระกูลเวินได้จริง ๆ ก็จะนำพาผลประโยชน์มาให้พวกเขาได้มากเพียงใด“แน่นอนว่า หากรอจนกระทั่งองค์ชายสามของต้าชิ่งผู้นั้นเสด็จมาถึง ทั้งหมดก็จะไม่
วิวาห์ใหม่ไปเป็นชายาตัวร้าย บทที่ 92
เซียวเสวี่ยหลิงชอบยกยอหลินจืออินอยู่เสมอ ไม่เพียงเพราะตระกูลเวินที่อยู่เบื้องหลังนางเท่านั้น ยังเป็นเพราะนางปรารถนาจะแต่งงานกับหลินชวนมาตลอดแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะเป็นจวนป๋อ ทว่ากลับได้รับการเมินเฉย ทำให้นางเมื่ออยู่ต่อหน้าคนตระกูลหลินที่มิใช่ขุนนางใหญ่ยังคงรู้สึกไม่มั่นใจตามเดิมตอนนี้นางเป็นน้องสาวของอันหนานโหวแล้ว ตามหลักแล้วก็ควรมองหาคนที่มีสถานะสูงกว่า ทว่านางยังคงทุ่มเทใจให้กับหลินชวนหลินจืออินลูบคลำท้องของตนเอง “ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว สถานะของนางในเมืองหลวงจะเป็นอย่างไร ข้ามิจำเป็นต้องพูดให้มากความ นางล่วงเกินฮองเฮากลับคิดจะหลีกหนี ทำได้ง่ายเช่นนั้นที่ไหนกัน ถึงแม้จะฝากฝังคนไว้กับไทเฮา แล้วจะอย่างไร? หรือว่าองค์ไทเฮาจะไม่เสด็จกลับมาอีกแล้ว? ภายภาคหน้า ชุยหลางมิต้องการจะรับตำแหน่งต่อหรือ? คนที่นางล่วงเกินเหล่านั้น ก็ไม่คิดจะให้นางชดใช้หรือ?”เซียวเสวี่ยหลิงดูเหมือนก็ตั้งตารอคอย “คนอย่างนาง ต่อให้ตายหมื่นครั้งก็ไม่สามารถทำให้ข้าคลายความโกรธแค้นได้...”ขณะที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่ เซียวรั่งก็กลับมาแล้ว“ท่านโหว เหตุใดวันนี้ถึงกลับจวนมาเร็วเช่นนี้?”หลินจืออินรีบลุกขึ้นและเด
