บทที่ 38 ปลดม่านพลังป้องกัน

กริ๊ง!

กริ๊ง!

กริ๊ง!

เสียงกระดิ่งดังขึ้น ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด ถัวเค่อชีสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะแรงบางอย่างที่กำลังเรียกหาเขา

วาบ!

แสงสีม่วงสว่างวาบขึ้นตรงกลางหน้าผากของถัวเค่อชี

ลูกตาดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นราวกับวิญญาณไร้ชีวิต ก่อนจะค่อยๆ กลับคืนสู่สีดำ เสียงกระดิ่งยังคงดังต่อเนื่อง ดังก้องเข้าไปในห้วงจิตใจของเขา

กริ๊ง!

อึก...!

ถัวเค่อชีขบกรามแน่น พยายามดึงสติกลับคืนมา เขากุมศีรษะ ใช้กำปั้นทุบลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ออกไป! ข้าไม่ต้องการเจ้า!”

ถัวเค่อชียังคงทุกข์ทรมาน แต่แล้ว…เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของเขา

“จงลืมตาขึ้น... ความแข็งแกร่งที่แท้จริงกำลังรอเจ้าอยู่…”

ดวงตาของถัวเค่อชีสั่นไหว มือของเขาสั่นระริก เสียงกระดิ่งยังคงดังไม่หยุด

“เจ้าจำไม่ได้เหรอ... ว่าจางอี้หมิงน่าแค้นใจเพียงไร?”

ทันใดนั้น ภาพแห่งความทรงจำในอดีตก็ไหลทะลักเข้ามาในหัวของเขา

สิบปีก่อน…

เด็กชายวัยสิบขวบเดินทางมายังสำนักเทียนหยางเป็นครั้งแรก เขาเงยหน้ามองประตูสำนักด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวัง

ไม่นานนัก ชิงซิ่ว ศิษย์พี่หนุ่มรูปงามเจ้าของขลุ่ยหยก ก็เดินเข้ามาหาเขา พร้อมแจ้งข่าวสำคัญ

“เจ้าสำนักไม่รับศิษย์สายตรงเพิ่มแล้ว นับจากนี้ ข้าจะเป็นอาจารย์ของเจ้าเอง”

เด็กชายพยักหน้าเงียบๆ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเด็กชายอีกคนในชุดประจำสำนัก ที่กำลังเดินผ่านไป

“แล้วเด็กคนนั้นล่ะ?” ถัวเค่อชีถาม

ชิงซิ่วมองไปทางเด็กชายคนนั้น ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เขาคือจางอี้หมิง คือคนสุดท้ายที่เจ้าสำนักรับเป็นศิษย์ อายุเท่ากับเจ้า แต่เหนือกว่าเจ้าหลายระดับนัก หากเจ้าอยากแข็งแกร่งขึ้น ก็จงฝึกฝนเสีย”

คำพูดนั้นฝังลึกลงในใจของถัวเค่อชี “อายุเท่ากันแท้ๆ แต่ทำไมเจ้าถึงก้าวหน้าไปได้ไกลถึงเพียงนั้น?”

วันเวลาผ่านไป…

เขาตั้งใจฝึกฝนอย่างหนัก ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าไปท้าประลองกับจางอี้หมิง ด้วยวิชากระบี่ เหตุเพราะรับรู้มาว่า จางอี้หมิงนั้นถนัดวิชาดาบ ไม่ใช่วิชากระบี่ หากอยากเอาชนะเขา วิชากระบี่คือสิ่งที่เหมาะสมที่สุด

“หากข้าใช้สิ่งที่เขาไม่ถนัด ข้าก็มีโอกาสชนะ!”

แต่แล้ว...เขาพ่ายแพ้อย่างหมดรูป จางอี้หมิงเพียงแค่ยิ้มเยาะเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไป

“อ่อนแอยิ่งนัก”

คำพูดนั้นดังก้องในหัวของเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบู๊หรือบุ๋น เขาล้วนพ่ายแพ้ให้จางอี้หมิง

ขณะที่จางอี้หมิงก้าวขึ้นเป็นยอดฝีมือแห่งสำนัก เขากลับติดอยู่ที่จุดสูงสุดของระดับต้น ไม่อาจทะลวงสู่ระดับสูงได้

แม้ในวันที่จางอี้หมิงประสบเภทภัย สูญเสียพลังปราณจนแทบหมดสิ้น แต่สุดท้าย...ถัวเค่อชีก็ยังเอาชนะจางอี้หมิงไม่ได้สักครั้ง!

ปัจจุบัน…

เสียงกระดิ่งยังคงดังไม่หยุด

กริ๊ง!

กริ๊ง!

กริ๊ง!

ถัวเค่อชีตัวสั่น ดวงตาเบิกกว้าง แรงบางอย่างกำลังไหลเวียนภายในร่างของเขา

เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

“เจ้าต้องการแข็งแกร่งขึ้นหรือไม่?”

ถัวเค่อชีหอบหายใจหนัก ก่อนกัดฟันตอบออกมา “แน่นอน ข้าย่อมอยากแข็งแกร่งขึ้น ข้าอยากแข็งแกร่งยิ่งกว่ามัน... เจ้าคนไร้ประโยชน์หมดพลังปราณนั่น!”

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังสะท้อนในหัวของเขา

“เพียงแค่ทำลายม่านป้องกันสำนักเทียนหยาง... เจ้าก็จะได้รับพลังอันแข็งแกร่งเกินจินตนาการ…”

ถัวเค่อชีหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆ แสยะยิ้มออกมา

“ตกลง…”

ยามราตรี ณ สำนักเทียนหยาง

ถัวเค่อชีเดินออกจากเรือนพักของตน ร่างสูงสง่าของเขาแฝงเร้นอยู่ภายใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่ สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วทิศทางทั้งแปด รอบบริเวณสำนัก

เบื้องหน้าคือหุบเขาลึกที่โอบล้อมสำนักเทียนหยาง และไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่ คือ อารามแปดทิศ สถานที่สำคัญซึ่งทำหน้าที่เป็นจุดควบคุมม่านพลังป้องกันสำนัก

“สถานที่ที่อยู่ไกลที่สุด มักมีการป้องกันที่อ่อนแอที่สุด”

นี่คือความเชื่อของเขา

เขาเลือกทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ทิศที่มีต้นไม้หนาทึบและสภาพภูมิประเทศขรุขระกว่าทิศอื่น

ถัวเค่อชีเคลื่อนกายอย่างเงียบเชียบเทียบเท่ากับสายลม แม้เพียงเศษใบไม้ร่วงหล่นใต้ฝ่าเท้า ยังมิอาจทำให้เกิดเสียงใด

เมื่อเดินทางมาถึงอารามแปดทิศ เขาสังเกตเห็นสถาปัตยกรรมอันงดงาม อารามแห่งนี้สร้างจากหินแกร่งสีดำสนิท ผสานกับเสาไม้แกะสลักลวดลายวิจิตร ดูเผินๆ คงเหมือนอารามธรรมดาทั่วไป แต่ภายในกลับเป็นกลไกป้องกันที่แยบยล

เบื้องหน้าประตูทางเข้าหลัก มีศิษย์เฝ้ายามสองนาย

ชายสองคนยืนประจำจุด แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง ดาบที่สะพายอยู่ด้านหลังพร้อมชักได้ทุกเมื่อ

“เฝ้าอยู่เพียงสองคน... ดูจะประมาทเกินไปหน่อย”

ศิษย์ของสำนักเทียนหยางทั้งหมดล้วนเป็นผู้ที่ตั้งมั่นอยู่ในคุณธรรม และไม่มีผู้ใดคิดทรยศทำลายสำนักมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ฉะนั้นการป้องกันจึงไม่ได้มีความรัดกุมนัก

หนึ่งลมหายใจ สองวิญญาณดับสูญ

ถัวเค่อชีล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ หยิบอาวุธลับบางอย่างขึ้นมา

วูบ!

ฉึก!

เขาสะบัดข้อมือเบาๆ อาวุธลับสองชิ้นแหวกอากาศด้วยความเร็วสูง ก่อนจะปักเข้ากลางลำคอของศิษย์เฝ้ายามทั้งสอง

เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นออกมา แต่พวกเขายังไม่ทันส่งเสียง ก็ล้มลงขาดใจตายในพริบตา

ถัวเค่อชีเดินเข้าไปใกล้ศพสองร่าง จับไหล่ของพวกมันแล้วลากขึ้นมา ทาบทับร่างกายตนเองไว้เป็นเกราะกำบัง

จากนั้น เขาค่อยๆ ดันประตูอารามให้เปิดออก

ตึก!

ทันทีที่ประตูถูกผลักออก กลไกสังหารถูกกระตุ้น!

วูมมมมมมมมมมมม!!

อาวุธลับจำนวนมากพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง

ถัวเค่อชีเบี่ยงตัวเล็กน้อย ปล่อยให้ร่างของศิษย์เฝ้ายามรับคมอาวุธแทน

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ใบมีดแหลมคมปักทะลุร่างทั้งสองจนพรุน โลหิตไหลนองพื้น แต่นั่นมิใช่ร่างของเขา แต่เป็นร่างของศพ

เมื่อเสียงกลไกหยุดลง... อารามกลับคืนสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง

ถัวเค่อชีไม่รีรอ เขาเดินผ่านประตูเข้าไป ลัดเลาะผ่านเสาหินขนาดใหญ่หลายต้น จนมาหยุดอยู่ที่แท่นศิลาแห่งหนึ่ง

เบื้องหน้าของเขา เป็นแท่นหินโบราณ ตั้งอยู่บนแท่นหินสูง ก้อนหินนั้นมิใช่ก้อนหินธรรมดา... แต่คือหนึ่งในจุดควบคุมม่านพลังของสำนัก!

ถัวเค่อชีใช้แรงเพียงปลายนิ้ว ใช้มือของศพ ผลักก้อนหินเบาๆ

ครืด…

เสียงของกลไกบางอย่างถูกปลดออก แท่นหินสั่นสะเทือนเล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ่ง

จุดคุมม่านพลังนั้นแม้จะมีการป้องกันที่หละหลวมไปบ้าง แต่ใช้ว่าจะทำลายลงได้ง่าย แม้จะมิได้ทำลายม่านพลังโดยสิ้นเชิง แต่ในเวลานี้ ถัวเค่อชีก็ได้สร้างจุดอ่อนให้เกิดขึ้นแล้ว

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น... เขาปล่อยศพทั้งสองลงพื้น

ถัวเค่อชีไม่รั้งรอให้ใครมาเห็น เขารีบหันหลังเดินออกจากอาราม ลัดเลาะไปตามเงามืดของค่ำคืน

เมื่อกลับถึงบ้านพัก เขาก็ทำตัวเป็นปกติ ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น…