บทที่ 37 ความฝันและความสุขของจางอี้หมิง

จางอี้หมิงเดินทางมาถึงบ้านของศิษย์พี่เฉินเจิ้ง บ้านของเฉินเจิ้งเต็มไปด้วยเศษโลหะกระจัดกระจายทั่วบริเวณ บางชิ้นเป็นแผ่นเหล็ก บางชิ้นเป็นเศษดาบที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และบางชิ้นก็เป็นเพียงเศษเหล็กที่ขึ้นสนิมไปแล้ว ที่หน้าบ้านมีเตาหลอมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ เปลวไฟที่มอดลงไปแล้วทำให้รู้ว่าเฉินเจิ้งคงเพิ่งทำงานเสร็จไม่นาน

จางอี้หมิงมองสภาพบ้านแล้วอดไม่ได้ที่จะพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “เพ่ย! ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง ช่างโสโครกยิ่งนัก!”

ทันใดนั้น เสียงจากในบ้านก็ดังขึ้นมาทันที “เจ้าพูดอะไรข้าได้ยินนะ!”

จางอี้หมิงยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบกลับไป “ข้าตั้งใจให้ท่านได้ยิน” แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ภายในบ้านรกไม่แพ้ด้านนอก หากแต่สิ่งที่กระจัดกระจายอยู่ในนี้ไม่ใช่เศษโลหะ แต่เป็นกองหนังสือที่กองระเกะระกะจนแทบไม่มีทางเดิน พื้นบางส่วนมีรอยหมึกเปรอะเปื้อน บางจุดมีม้วนตำราวางซ้อนกันจนสูงท่วมหัว

เฉินเจิ้งคือผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้ค้อนและหลอมโลหะ แถมยังเป็นผู้ชำนาญการอ่านตำรา

ตอนกลางวันเขามักหมกมุ่นอยู่กับเตาหลอมโลหะ ส่วนกลางคืนจะหมกมุ่นอยู่กับตำราในบ้าน

จางอี้หมิงลัดเลาะกองหนังสือเข้าไปหาเฉินเจิ้งซึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เก่าๆ ตัวหนึ่ง ในมือยังถือคีมคีบโลหะที่ดูเหมือนจะใช้แทนที่คั่นหน้าหนังสือ

จางอี้หมิงคารวะศิษย์พี่หนึ่งครั้งก่อนจะนั่งลงอย่างสบายอารมณ์ จากนั้นก็หยิบกาน้ำชาบนโต๊ะมาแล้วรินชาลงถ้วยตัวเอง

เฉินเจิ้งเลิกคิ้วมอง “ใครให้เจ้าดื่ม?”

จางอี้หมิงยิ้มพลางยกถ้วยขึ้น “ข้าอนุญาตตัวเอง”

เฉินเจิ้งหัวเราะเบาๆ ก่อนส่ายหน้า “หากว่าข้าโสโครก เจ้าเองก็ไร้มารยาท”

จางอี้หมิงยักไหล่ “ก็มิอาจปฏิเสธได้” แล้วจิบชาอย่างสบายใจ

เฉินเจิ้งถอนหายใจ “ว่าแต่ มีธุระอันใดถึงมาหาข้าด้วยตัวเอง?”

จางอี้หมิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ท่านเป็นหนอนหนังสือลำดับที่สามของสำนัก ข้าจึงมาปรึกษาเกี่ยวกับตำรา”

เฉินเจิ้งขมวดคิ้ว “หืม? หากข้าเป็นลำดับที่สาม แล้วใครคืออันดับหนึ่งกับสอง?”

จางอี้หมิงวางถ้วยชาลง ก่อนจะตอบหน้าตาย “อันดับสองคือท่านอาจารย์ ส่วนอันดับหนึ่ง...ก็คือตัวข้าเอง”

เฉินเจิ้งส่ายหน้า “อวดดียิ่งนัก รีบพูดธุระของเจ้ามา”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะล้วงตำรา ศิลาเฝิ่นเหิง ออกมาวางบนโต๊ะ “ท่านรู้จักสิ่งนี้หรือไม่?”

เฉินเจิ้งหยิบตำราขึ้นมาดู เปิดพลิกไปสองสามหน้า ก่อนจะพยักหน้า “อืม...เคยได้ยินมาบ้าง รู้เพียงว่าเป็นตำนานเกี่ยวกับ นักพรตเซียนไท่ซวิน ว่ากันว่าเป็นผู้สร้างศิลาเฝิ่นเหิงขึ้นมา ตอนนี้กระตัดกระจายไปทั่ว แต่ก็ไม่รู้ว่ามีจริงหรือไม่”

เฉินเจิ้งปิดตำราลงแล้วมองจางอี้หมิง “เจ้าสนใจจะออกค้นหาหรือ?”

จางอี้หมิงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “ของที่ไม่รู้ว่าโลกนี้มีจริงหรือไม่ ข้าจะไปตามหาทำไมกัน? เสียเวลาหาความสุขเปล่าๆ”

เฉินเจิ้งหัวเราะเบาๆ “แล้วอะไรคือความสุขของเจ้า?”

จางอี้หมิงยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนตอบอย่างจริงจัง “การมีภรรยาที่ดีคือความสุขของข้า”

               การมีภรรยาที่ดี และจำนวนมากรายล้อม นี่คือสิ่งที่ข้าไม่ได้กล่าวบอกท่านไป

เฉินเจิ้งถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “เจ้านี่มัน…”

จางอี้หมิงลุกขึ้นยืน ปัดชายเสื้อให้เข้าที่ “เอาล่ะ ข้ารบกวนท่านพอแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

“ไม่ส่งล่ะ!”

จางอี้หมิงเดินออกมาจากบ้านของศิษย์พี่เฉินเจิ้ง ท่ามกลางแสงจันทร์และแสงดาวที่สาดส่องให้เห็นทุกสิ่งโดยรอบได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้น เขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสตรีงดงามร่างระหง หุ่นดีสุดอึ๋มมายืนกอดอก ดักรออยู่ที่หน้าบ้านของเขา

“ศิษย์พี่เจียงเยว่?”

หญิงสาวแสนงามคนนี้คือศิษย์พี่เจียงเยว่ ผู้เลื่องลือในเรื่องฝีมือวรยุทธ์และความงดงามในสำนัก นางยืนกอดอก ส่วนนูนดุจภูเขาโดดเด่นชัดเจน ดวงตาสวยคมกริบมองตรงมาที่เขาอย่างกดดัน

“ศิษย์พี่มีธุระอันใด มาดักรอข้าถึงหน้าบ้าน?” จางอี้หมิงถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

เจียงเยว่เชิดคางขึ้นน้อยๆ “กลับมาแล้วก็ไม่คิดจะมาทักทาย วันนี้ก็มัวแต่เที่ยวเล่นทั้งวัน น่าหงุดหงิดยิ่งนัก!”

จางอี้หมิงได้ยินดังนั้นก็คิดในใจ ‘นี่ท่านจะน้อยใจข้าทำไมกัน?’ แต่สายตาของเขากลับไม่ทันสังเกตเห็นแววตาแอบเศร้าและน้อยใจของเจียงเยว่

“ท่านมีปัญหาอะไร?”

เจียงเยว่ไม่ตอบ แต่กลับหมุนตัวเดินตรงเข้าไปในบ้านของจางอี้หมิงหน้าตาเฉย

เฮ้ย! นี่มันบ้านข้า!

แต่แทนที่จะเอ่ยปากห้าม จางอี้หมิงกลับมองสะโพกของนางที่บิดไปมายามก้าวเดิน พลางคิดในใจ ‘ศิษย์พี่เจียงเยว่ช่างแปลกยิ่งนัก... แต่ในเมื่อนางมาหาข้าถึงที่ เช่นนี้คงต้องรั้งตัวเอาไว้ทั้งคืนเสียหน่อย’

เขายิ้มขำกับความคิดของตนเอง ก่อนจะเดินตามเข้าไปในบ้าน

เจียงเยว่นั่งลงที่โต๊ะ หยิบไหสุราของจางอี้หมิงขึ้นมา รินลงจอกแล้วกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด หยดสุราสีใสไหลจากมุมปากลงมาตามลำคอระหง เปียกเสื้อบริเวณเนินอกเล็กน้อย

จางอี้หมิงนั่งลงตรงข้าม มองภาพนั้นตาไม่กะพริบ ก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วถาม “ไม่มีใครดื่มเป็นเพื่อนท่านหรือไร?”

เจียงเยว่ไม่ได้ตอบ นางเพียงยกจอกขึ้นดื่มต่อราวกับต้องการใช้สุรากลบอารมณ์ในใจ

ทันใดนั้น นางก็วางจอกลงกระแทกโต๊ะดัง ปัง! แล้วคว้าคอเสื้อของจางอี้หมิง กระชากเขาเข้าไปใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน

“เหตุใดเจ้าถึงไม่มาหาข้า?”

จางอี้หมิงกะพริบตาปริบๆ มองใบหน้างามที่อยู่ใกล้แค่ลมหายใจ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วตอบ “ศิษย์พี่... ท่านเมาแล้ว”

“ข้ามิได้เมา!” เจียงเยว่เถียงทันควัน

จางอี้หมิงหัวเราะในลำคอ “ข้าแค่ยังไม่ได้แวะไปหาท่านเท่านั้นเอง ถ้าเช่นนั้นคืนนี้... ท่านก็อยู่กับข้าซะเลยสิ”

เจียงเยว่ชะงักไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะผลักเขาออกอย่างแรงแล้วจ้องเขาด้วยสายตาไม่พอใจ “เจ้ามันจิตใจหยาบช้ายิ่งนัก!”

นางลุกขึ้นเดินตรงไปยังเตียงของจางอี้หมิง ทิ้งตัวลงนอนราวกับเป็นของตนเอง แล้วหันมามองเขาด้วยสายตาท้าทาย

“ถ้าเช่นนั้น ข้านอนที่นี่ ส่วนเจ้านอนหน้าประตู”

จางอี้หมิงนั่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง อะไรนะ? ข้าต้องนอนหน้าประตูงั้นหรือ?! ท่านคิดว่าข้าเป็นสุนุขประจำบ้านหรือไร? ศิษย์พี่ท่านเป็นบ้าหรือไร?

…แต่แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของจางอี้หมิงก็ผุดขึ้นมุมปาก

เอาเถอะ... สักวันข้าจะต้องไปอยู่บนเตียงกับท่านให้ได้ แล้วมอบ แท่งสวรรค์ ให้ท่านอย่างดี…

จางอี้หมิงเอนตัวลงนอนหน้าประตู ยกมือทั้งสองหนุนท้ายทอย พลางทอดสายตามองเพดานด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนหลับตาลงพร้อมภาพของสตรีที่ลอยอยู่เต็มหัว พร้อมแผนการชั่วร้ายระยะยาวที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ

ซงเอ๋อร์... คนดีของข้า เจ้าคือหญิงงามที่สุดในปฐพี ใต้หล้านี้ข้ายังไม่เคยพบใครงดงามกว่าเจ้า

ศิษย์พี่เจียงเยว่... รูปร่างและความสวยของท่านช่างได้ใจข้ายิ่งนัก

แม่นางหวงจื่อรั่ว... ใบหน้างามดุจเทพธิดา หากได้ยลโฉมใกล้ชิดคงสุขสมปานสรวงสวรรค์ แม้จะเย็นชาไปหน่อยก็เถอะ

แม่นางหลินหนิง... ความน่ารักสดใสของเจ้า ข้าจะต้องครอบครองให้จงได้

ส่วน ศิษย์น้องผิงกั๋ว ...นางไม่ใช่เป้าหมายหลัก แต่ถ้าหากได้…ข้าก็ไม่ติด

ส่วนศิษย์พี่ฟางหรง... ข้าขอตัดทิ้งไปก่อนเลย แม้นางจะงดงามที่สุดในสำนัก แต่นางคือสตรีผู้ด้านชา ฝักใฝ่พรหมจรรย์จนเกินไป

จางอี้หมิงยิ้มขำกับความคิดของตัวเอง แล้วปล่อยให้สติค่อยๆ ดับลง ท่ามกลางแผนการมากมายที่ก่อตัวขึ้นในห้วงความฝัน