"หวัดดีน้องฮันนี่ น้องสาวสุดที่รักของไอ้เหี้ยเฮล"ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าเข้ามาหาฉัน ฉันก็เอามือไปผลักหน้าเขาออกให้ห่างจากฉัน"ปล่อยฉันนะไอ้บ้า แกเป็นใคร"ฉันถามเขาไป"อย่าทำอะไรฮันนี่นะ ปล่อยเธอ ฉันขอร้องอึก"เสียงผู้ชายที่ชื่อไคโรตะโกนบอกผู้ชายคนที่จับฉันอยู่ "พอแล้วเดี๋ยวไอ้คุณชายมันตาย เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง"เสียงผู้ชายคนนั้นสั่งชายชุดดำ ชายชุดดำจึงหยุดกระทืบผู้ชายที่ชื่อไคโรแล้วจับแขนเขาให้ลุกขึ้นยืน ผู้ชายคนที่จับฉัน พาฉันเดิมมาตรงกล้องที่มีกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่แถวนั้น"ไฮ ไอ้เฮล น้องสาวมึงน่ารักดีว่ะ กูขอเอาไปนอนเล่นที่บ้านกูสักคืนสองคืนนะ^_^"ผู้ชายคนที่จับตัวฉันอยู่โบกมือทักทายกล้องวงจรปิด พลางพูดบอกพี่เฮล เขารู้จักกับพี่เฮลเหรอ"ไอ้บ้า!!"ฉันสบถคำด่าผู้ชายคนที่จับตัวฉันอยู่ เขาจึงหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาดุดัน"หุบปากของเธอไปส่ะสาวน้อย ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!"ผู้ชายคนที่จับตัวฉันตะโกนใส่หน้าฉัน ฉันจึงเงียบอย่างไวด้วยความกลัว ฉันก็หันขึ้นไปมองกล้องวงจรปิด ที่ตรงนี้มีกล้องด้วยแล้วที่ฉันกับผู้ชายที่ชื่อไคโรจูบกันล่ะ ถ้าพี่รามเห็น ฉันจะต้องโดนทำโทษแน่ๆเลย"มองไปที่กล้องแล้วทำหน้าเศร้าๆให้พี่ชายส
"ไคโร ไคโร"หทัยเมื่อเห็นว่าไคโรพาลูกของเธอหายไปนานเลยออกมาตามหาจนมาเจอไคโรนอนทุบพื้นปูนพลางร้องไห้หน้าตาของไคโรเต็มไปด้วยเลือด เสื้อผ้าของเขาเลอะเทอะมอมแมมไปหมด เธอรีบเดินเข้าไปหาไคโร "มี๊ ผมอึก ผมขอโทษ"ไคโรเงยหน้าขึ้นมามองหทัย ด้วยนำ้ตา หทัยตกใจใจของเธอรู้สึกไม่ดี ลูกสาวของเธอหายไปไหน "ฮันนี่ล่ะไคโร ฮันนี่ไปไหน?"หทัยเอ่ยถามไคโรไปด้วยนำ้เสียงสั่นๆ เธอนั่งลงหมดแรง ต้องมีเรื่องอะไรกับฮันนี่แน่ๆ "ฮันนี่โดนใครก็ไม่รู้จับตัวไป มี๊รีบโทรบอกพี่เฮลเร็วครับ"ไคโรยันตัวลุกขึ้น เพราะเขาก็ไม่ค่อยมีแรงเขาโดนรุมกระทืบจนร่างกายบอบช้ำไปหมด "บอกพี่เฮลว่า คนที่ชื่อฮิโรชิจับตัวฮันนี่ไป"ไคโรบอกหทัย หทัยรีบหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาโทรหาลูกชายคนโตของเธอ เธอรอสายอยู่สักพัก ปลายสายก็รับ (ฮัลโหลครับมี๊ ผมไม่ต้องมีเมียแล้ว เธอไม่ได้ท้อง)เฮลรับโทรศัพท์หทัยด้วยนำ้เสียงดีใจ เขาพาเธอคนนั้นไปตรวจทุกที่จนมารู้ว่าผู้หญิงคนนั้นหลอกเขา "ตาเฮลอึก ฮืฮๆๆ"หทัยเอ่ยเรียกชื่อลูกชายพลางร้องไห้ออกมา (มี๊ มี๊เป็นอะไรครับร้องไห้ทำไม ดีใจกับผมใช่ไหมที่ผมไม่ต้องมีเมียแล้วอ่ะมี๊?)เฮลนึกว่ามี๊ของเขาดีใจที่ว่าเขาจะไม่ต้องมีเมี
(ใคร ตารามเหรอ ตารามฮัลโหลอึก ตารามช่วยฮันนี่ด้วยลูกอึกฮืฮๆๆๆ)เสียงปลายสายของมี๊ ร้องบอกผม เกิดอะไรขึ้นกับฮันนี่ ไอ้อาโคเหรอ ไม่น่าจะใช่นะเพราะผมสั่งคนของผมไปเฝ้าดูมัน มันไม่มีปฏิกิริยาหรือการเคลื่อนไหวอะไรเลย"ฮันนี่เป็นอะไรครับมี๊?"ผมเอ่ยถามมี๊ไปด้วยนำ้เสียงร้อนรน(น้องโดนจับตัวไป ตารามต้องช่วยน้องนะคนนั้นเขาจะฆ่าน้องฮืฮๆๆๆ)มี๊บอกผม ทำให้ใจของผมเจ็บจี๊ดขึ้นมา ใครกล้ามาจับตัวเมียผมไป มันจะฆ่าเมียผมทำไม เมียผมไปทำอะไรให้มัน เธอตัวนิดเดียว มดสักตัวเธอยังไม่เคยฆ่าเลย แล้วมันเป็นใครถึงจะมาฆ่าเมียผม"มี๊รอผมอยู่ที่นั้นนะครับ ผมกำลังจะไป แค่นี้นะครับมี๊"ผมวางสายมี๊แล้วรีบเหยียบคันเร่งให้มิด แซงรถทุกคัน ฮันนี่หนูต้องปลอดภัย รอพี่นะคะ พี่กำลังจะไปช่วยหนู อดทนนะคะคนเก่งของพี่ ห้างสรรพสินค้าแห่งใหญ่ผมใช้เวลาไม่ถึง10นาทีผมก็มาถึงห้างที่รอนอยู่ ผมรีบจอดรถแล้ววิ่งขึ้นไปหามี๊กับรอน พอผมไปถึงก็เห็นมี๊กำลังยืนกอดไอ้เฮลอยู่ร้องไห้อยู่ ข้างๆมีรอนและไอ้ไคโรยืนมองทั้งสองคนอยู่ ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปหามี๊ "นาย"รอนเอ่ยเรียกผม ทำให้มี๊กับไอ้เฮลและไคโรหันมามองผมที่มาใหม่ มี๊รีบเดินเข้ามาหาผม"ตาราม ช่วยน้อง
ผลั๊วผมต่อยมันจนปากมันแตก ใบหน้าของมันตอนนี้ บวมช้ำหนักมากกว่า ผมมองหน้ามันก่อนจะเดินกลับไปดูกล้องวงจรปิดใหม่ ตอนนี้ชีวิตเมียผมสำคัญที่สุด ถ้าเธอเป็นอะไรไป ผมก็คงจะอยู่ต่อไปไม่ได้เหมือนกัน"เปิดต่อครับพี่"ผมสั่งเจ้าหน้าที่ เขาจัดการเปิดกล้องบันทึกวีดีโอต่อ ในนั้นผมเห็นฮันนี่ผลักไคโรออกแล้วเธอก็ตบหน้ามัน จนหน้าหันเลย เธอทำให้ผมยิ้มได้ 'ฮันนี่ ฉันขอโทษ' ไอ้ไคโรขอโทษฮันนี่ แล้วมันก็จะเดินเข้าไปหาเธออีกรอบ แต่เธอยกมือห้ามมันไว้'หยุด!อยู่ตรงนั้นเลย ฉันจะบอกนายไว้ให้นายรู้ ฉันคงจะรักใครนอกจากพี่รามไม่ได้หรอกนะ พอได้แล้ว ถ้าเมื่อก่อนฉันเคยให้ความหวังนาย ฉันก็ขอโทษด้วยนะ' ฮันนี่บอกไอ้ไคโร คำตอบที่เธอบอกมัน มันทำให้ผมยิ้มได้ ยิ้มจนแก้มจะฉีกแล้วเนี่ย หนูบอกรักพี่แบบนี้ พี่ก็เขินเหมือนกันนะครับ"ฮันนี่รักไอ้รามมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมละคะฮันนี่"เสียงไอ้เฮลที่ยืนอยู่ข้างหลังผมเอ่ยถามขึ้น ฮันนี่เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้คงจะตอบมึงไม่ได้หรอกนะไอ้เฮล'เหอะ ฉันเข้าใจแล้วฮันนี่ เธอรักเขามาก รักเขามาตลอด10ปีที่ผ่านมา ใจของเธอคงมีแต่เขา ฉันผิดเองฮันนี่ ฉันผิดเองที่ไปตกหลุมรักเธอ ฉันขอโทษ ต่อไปนี้ฉันคงจะไม่ไป
"เพราะความมั่ว ของมึงไงไอ้เฮล ที่ทำให้เมียกูตกอยู่ในอันตราย!"ผมตะโกนใส่หน้ามัน ตอนนี้อารมณ์ของผมพร้อมที่จะระเบิดใส่มันแล้ว ไอ้เฮลมองมาที่ผมด้วยแววตาดุดัน สงสัยมันจะโกรธผมเรียกน้องสาวมันว่าเมีย เอ้าทำไมว่ะก็เมียกู กูรักเมียกู กูผิดเหรอ?"ไอ้สัสราม มึงกล้าเรียกน้องกูว่าเมีย มึงง!"ไอ้เฮลว่าผมแล้วมันก็ปล่อยหมัดใส่หน้าผม จนผมได้กลิ่นถึงคราวเลือดในปาก ผมกับมันจ้องหน้ากันอยู่นาน "พอได้ไหม ตาเฮล ตาราม มี๊ขอตอนนี้มาช่วยกันหาวิธีช่วยฮันนี่ก่อนได้ไหม น้องจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ มี๊เป็นห่วงน้องเหลือเกิน"มี๊เดินมาคั่นกลางระหว่างผมกับไอ้เฮลและมี๊ก็ร้องไห้ออกมา จนทั้งผมไอ้เฮลเลยต้องสงบศึกกันชั่วคราว"ถ้ากูช่วยฮันนี่ได้ มึงต้องยกฮันนี่ให้กู โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น ตกลงไหม?"ผมเอ่ยถามไอ้เฮลไปด้วยนำ้เสียงเย็นเฉียบ ไอ้เฮลเองก็มองผมตาขวางๆ แต่ทำไงได้ล่ะ มันไม่ได้ตอบอะไรผม ผมจะพิสูจน์ให้มันเห็นว่าผมรักฮันนี่มากว่าชีวิตของผมเองซะอีก เธอเป็นดวงใจของผม เป็นรอยยิ้มของผมในทุกๆวัน ถ้าไม่เธอผมก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไง"เพราะกูรักน้องมึง ถ้าฮันนี่เป็นอะไรไปคนแรกที่จะต้องตายคนนั้นก็คือ มึง!"ผมบอกไอ้เฮลแล้ว ผลักมัน
"กูไปที่บ้านมึงพอดี เห็นแด๊ดไอ้เฮลเดินกระวนกระวายอยู่ในบ้าน กูก็เลยถามแล้วเขาก็บอกกูเนี่ย พวกกูก็เลยมา เผื่อมึงอยากได้คนมา แบ่งปัน ส้นตีนด้วยไงฮ่าๆๆ"ไอ้น็อตบอกผมด้วยนำ้เสียงยียวน ผมจึงตบหัวมันไปทีหนึ่ง แม่งคนเขากำลังซีเรียส"ไอ้สัสราม ตบกูอีก น้องสาวมึงก็เหมือนน้องสาวพวกกูสู้เว้ย"ไอ้น็อตบอกไอ้เฮล ดีน่ะที่มันไม่บอกว่าเมียผมก็เหมือนเมียมัน ถ้ามันบอกผมแบบนั้นรับรองมันตาย ไอ้น็อตยื่นมือมาตรงหน้าพวกผม เพื่อจะผสานมือให้เป็นหนึ่ง มันคือสิ่งที่พวกเราทั้ง5คนทำกันบ่อยๆเวลาที่พวกเราจะลงมือทำอะไร พวกผมทั้ง5คนจึงเอามือไปวางทับกัน"สู้เว้ยยย!"พวกเราทั้ง5ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน แล้วก็กอดคอกัน นี้แหละมิตรภาพของพวกผม เที่ยวด้วยกัน กินด้วยกัน แต่ผมไม่เอานิสัยพวกมันตรงที่พวกมันสำส่อนนี้แหละครับ เพราะตัวของผมมีเจ้าของอยู่แล้ว"จำไว้นะสัส เฮล การตี๋หิดของมึง เป็นเหตุให้คนอื่นเดือดร้อน"ไอ้พอร์ชเอ่ยบอกไอ้เฮล"เออสัส กูรู้แหละ ย้ำทำไมหนักหนาห่า"ไอ้เฮลตอบกลับไอ้พอร์ชกลับไป"เออๆๆพอเถอะ ไปกันเถอะเว้ย น้องฮันนี่รออยู่"ไอ้รันเวย์ห้ามทัพก่อนจะบอกพวกมันเลยหยุดเถียงกัน ผมจึงหันไปสั่งงานรอน"กระจายคนของเราให้ทั่ว ให้อยู
ฮันนี่ เอริยา....."อืมมมทำไมปวดหัวเเบบนี้ล่ะ"ฉันลืมตาแล้วพยายามมองไปรอบๆแต่ทำไมมันถึงมองไม่เห็นอะไร แขนของฉันเหมือนจะมีเชือกมัดไว้ฉันรู้สึกเจ็บปวดร้าวไปหมดทั้งแขนเลย และขาของฉันก็ขยับไม่ได้ปวดขามากเหมือนกัน เชือกตรงขาถูกรัดไว้เเน่นมากทำให้เชือกบาดขาฉันจนแสบไปหมด ในห้องนี้มันน่ากลัวมาก มืดทั้งหมดมองไม่เห็นอะไรเลย พี่ราม พี่รามอยู่ที่ไหน พี่รามมาช่วยฮันนี่ด้วยค่ะพี่ราม นำ้ตาของฉันค่อยๆไหล ฉันนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ฉันไม่รู้เลยว่าห้องนี้ใหญ่แค่ไหน ฉันมองไปตรงไหนก็มืดไปหมดแอ๊ดดด(เสียงเปิดประตู)ฉันรีบหันไปมองทางประตูที่มีแสงสว่างสาดส่องเข้ามา ฉันพยายามเพ่งมอง ฉันเห็นเป็นเงาน่าจะเป็นเงาของคนที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งยืนมองมาที่ฉัน แสงมันสะท้อนทำให้ฉันต้องกระพริบตา แล้วไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา ในนี้เป็นเหมือนตู้สี่เหลี่ยม ทำจากไม้ไม่ใหญ่มาก"ตื่นแล้วเหรอสาวน้อย?"ผู้ชายคนที่จับฉันมาเอ่ยขึ้น"แก แกจับฉันมาทำไม?”ฉันเอ่ยถามผู้ชายคนนั้น ด้วยนำ้เสียงกลัวๆ"ฉันจับเธอมา เพราะพี่ชายเลวๆของเธอไงสาวน้อย"ผู้ชายคนนั้นบอกฉันพลางเดินเข้ามานั่งยองๆตรงหน้าฉัน"พี่เฮลไปทำอะไรให้นาย นายถึงโกรธเขามากขนาดนี้?”ฉันเอ่ยถ
ตุ๊บ!"อึก"ผู้ชายคนนี้ต่อยท้องฉันอย่างแรง ฉันจุกมาก จนไม่สามารถดิ้นรนต่อสู้กับเขาได้อีก แล้วเขาก็ฉีกเสื้อกล้ามสีขาวของฉันออก เหลือเพียงแค่เสื้อชั้นในสีดำของฉัน เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน"หุ่นดี จริง นมก็โคตรใหญ่เลย น้องสาวไอ้เฮลนี้มันสวยจริงๆเว้ย! "ผู้ชายคนนั้นมองฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย โรคจิตชัดๆพี่รามอยู่ไหนมาช่วยฮันนี่เร็วๆสิคะ"โรคจิต ไอ้เลว แกมันไอ้เลว ไอ้ชั่ว!!”ฉันตะโกนด่าผู้ชายคนนั้นไป เขามองฉันตาขวางเลย เขากำหมัดแน่น"ปากดีนักน่ะมึง”เขาบอกฉัน แล้วเขาก็เอาสันปืนมาตีที่หัวฉัน สายตาของฉันพร่ามั่วไปหมด สติที่ฉันมีก็กำลังจะดับลง"นาย เห้ย!เธอ ตายแล้วเหรอนาย "มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ ผู้ชายคนที่จะข่มขืนฉันหันไปมอง"ยัง มึงมีอะไร!"ผู้ชายคนนี้ตวาดเสียงถามลูกน้องของเขาดังลั่น"พวกไอ้เฮลมานาย มันพาพวกมาเยอะมาก "เสียงชายคนที่มาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงร้อนรนใจ พี่เฮลมาช่วยฉันเเล้ว พี่รามมาด้วยรึเปล่า ช่วยฮันนี่ด้วยสิคะ ฮันนี่จะไม่ไหวแล้ว "ไอ้สัส มันมาได้ไงว่ะ มึงสั่งคนออกไปฆ่าพวกแม่งให้หมด อย่าเพิ่งฆ่าไอ้เฮลน่ะ กูจะให้มันมาเห็นศพน้องสาวมันที่กำลังโดนไฟคลอกตายฮ่าๆๆๆ"ผู้ชา
เดือนต่อมา ประเทศไทย ราม วยุทัศ...... "พี่ราม ไปหยิบนมในตู้เย็นให้หนูหน่อยสิคะ" เสียงเมียผมเอ่ยใช้ผัวคนนี้ไง เมียผมตอนนี้นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเลยล่ะครับ ผมกับฮันนี่แต่งงานกันหลังจากที่ผมขอเธอแต่งงานได้อาทิตย์เดียว แล้วตอนนี้เธอก็ท้องแล้วครับ คือจริงๆแล้ว ฮันนี่ท้องได้2เดือนแล้วครับ เธอเอาที่ตรวจครรภ์สองอันมาให้ผมดูในวันแต่งงานของเรา ผมดีใจมากต่อขาต่อแขนให้ลูกไปซะหลายยกเลย แล้วตอนนี้ผมกับฮันนี่เราก็มาฮันนีมูนกันน่ะครับ เธอไม่แพ้ท้องเลย กินเยอะ หิวบ่อย ผมเลยลางานจากท่านประธานบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูออกมาเป็าขี้ข้ารับใช้เมียจนกว่าเมียจะคลอดลูกแทน "คร๊าบบ"ผมขานรับเมีย แล้วรีบวิ่งเข้าไปหยิบนมสดที่เป็นแกลลอนให้เมียดื่มพร้อมแก้วนำ้ เป็นกล่องเมียไม่พอกินครับ สงสัยจะได้ลูกแฝดอิอิๆๆ "นี้ครับเมีย"ผมเดินเข้ามาหาเมีย แล้วรินนมใส่แก้วแล้วส่งให้เธอดื่ม เธอก็รีบรับแก้วนมสดไปดื่มอย่างไวด้วยความหิวโหย "มองอะไรคะ?"เธอเอ่ยถามผมที่นั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอแล้วเอามือท้าวคางมองเธอกินแล้วยิ้มตาม "มองเมีย เมียสวย^_^"ผมบอกเธอแล้วนอนหนุนตักเธอ แล้วจูบไปที่ท้องของเธอที่ตอนนี้เริ่มจะนูนๆออกมาแล้ว ไหนเข
พี่รามชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน ฉันจึงหัวเราะให้กับความน่ารักของเขา~~~I’ll say, “Will you marry me?”~~~(ผมจะพูดว่า คุณจะแต่งงานกับผมไหม)พี่รามร้องเพลง หรือเขาถามฉัน ฉันจึงมองไปที่เขาเพื่อขอคำตอบ พี่รามก็ยิ้ม แล้วเดินไปยืนร้องเพลงที่ตอนแรกที่เขายืนอยู่~~~How many girls in the world can make me feel like this?~~~(จะมีผู้หญิงสักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้)~~~Baby I don’t ever plan to find out~~~(ที่รัก ผมไม่เคยคิดว่าจะเสาะหามัน)~~~The more I look, the more I find the reasons why~~~(สิ่งต่างๆมากมายที่ผมมอง สิ่งต่างๆมากมายที่ผมหาเหตุผลว่าทำไม)~~~You’re the love of my life~~~(คุณเป็นความรักของชีวิตผม) ~~~Cause I have you~~~(เพราะผมมีคุณ) ~~~Girl, I have(ที่รัก ผมมีคุณ)~~~To get right down on bended knee~~~(จะล้มลงนอนบนตักคุณ) พี่รามเดินมาหาฉันแล้วจับมือฉันไปหอม ~~~Nothing else would ever be better, better~~~(ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว)~~~That day when…~~~(วันนั้นเมื่อ....)นี้อย่าบอกน่ะว่าที่นิ้วเขาเป็นแผล เพราะพี่รามไปฝึกดีดกีต้าร์มา โ
2เดือนต่อมา ปารีส สาธารณรัฐฝรั่งเศสตอนนี้ฉันกับพี่รามเรามาเที่ยวปารีสกัน อยู่ดีๆพี่รามก็ชวนฉันมา ฉันก็มางั้นๆๆแหละเหงาๆๆอ่ะมี๊กับแด๊ดไม่อยู่ ไปเที่ยว เพิ่มเติมคือเอาไทเกอร์กับคุณป้าแจ่มจันทร์ไปด้วย ฉันจึงเหงาที่ไทเกอร์ไม่อยู่ อลิซกับพี่เฮลก็พากันไปเที่ยว ที่บริษัทพี่รามบอกว่างานเขาหมดแล้ว เขาว่างเลยชวนฉันมาเที่ยว จากตอนแรกๆน่ะพี่รามกลับบ้านมืดทุกวัน ไม่รู้เขาไปไหน ฉันถามเขาก็ไม่ตอบ จนวันหนึ่งเขาหลับแต่ฉันเกิดตื่น ฉันจะลุกขึ้นไปเข้าห้องนำ้ ฉันจับแขนพี่รามที่กอดฉันอยู่ออกแต่พอฉันเห็นที่นิ้วพี่รามเป็นแผล ฉันก็ปลุกเขาขึ้นมาถาม แต่พี่รามก็ไม่ตอบอะไรฉัน แล้วเขาก็กลับบ้านเขาไปนอนที่บ้านเขาเลย และก็ไม่มานอนบ้านฉันอีกเลย จนกระทั่งเขาชวนฉันมาเที่ยวที่ปารีสนี้แหละ"หายไปไหนล่ะ เมื่อยแล้วน่ะ"ฉันบ่นขึ้น แล้วเอามือทุบไปตามขา ตัวเองแรงๆฉันเดินหาพี่รามจนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอไม่รู้เขาไปไหน ตอนนี้ฉันกำลังเดินชมหอไอเฟลอยู่ เรามาถึงเมื่อวานนี้มืดแล้ว วันนี้พี่รามก็เลย ชวนฉันออกมาเดินเล่น ฉันก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆจนคลาดกับพี่ราม หรือว่าเขาจะเอาฉันมาทิ้งไว้ที่นี้"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ คนมุงเต็มเลย "ฉันเอ่ยถาม
ห้องนอนราม"พี่ราม หนูเหนื่อยนะ หนูอยากนอน อย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ"ฮันนี่ทำหน้าอ้อนผมทันทีที่ผมอุ้มเธอเข้ามาถึงห้องนอนของผม"ไม่ได้ครับ เพราะหนูทำพี่โกรธ"ผมบอกเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องของผม ผมจับเธอมานั่งคร่อมบนตักผม ด้วยความที่เธอใส่เดรสสั้น ทำให้ชุดของเธอถกขึ้นไป อวดขาเรียวงาม ผมเอามือลูบไล้ไปตามขาของฮันนี่ แล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม เธอก็ไม่น้อยหน้าผม จูบตอบผมมือเล็กของเธอยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของผม พอเธอปลดกระดุมออกหมดแล้ว เธอก็เอามือเล็กๆของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแน่นๆของผม "ซี๊ดดด ฮันนี่"ผมเอ่ยชื่อฮันนี่ไปเมื่อเธอ เอามือของเธอมาหยอกเย้าเล่นบีบกับหัวนมของผม แล้วเธอก็ขยับหน้าของเธอเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของผม ทำไมเมียนับวันยิ่งร้อนแรงว่ะ"หนูรู้ไหม ถ้าหนูทำพี่แบบนี้ หนูจะไม่ได้นอนยันเช้าเลยนะ”ผมกระซิบบอกเธอที่ข้างหูของเธอ"เหรอคะ? "เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่เธอยังไม่ได้เอาหน้าออกไปจากซอกคอผม เธอจึงดูดเม้มซอกคอผม ผมจึงยื่นมือไปบีบหน้าอกเธอ แล้วดึงสายเดี่ยวของเธอลงมา "พี่ราม ขาาา"ฮันนี่เงยหน้าจากซอกคอผม แล้วเรียกชื่อผมด้วยนำ้เสียงยั่วยวน แล้วเธอก็เอามือของเธอไปลูบตามใบหน้าของเธอลงมาที
"คุณฮันนี่ รึป่าวครับ"มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาโอบรอบเอวฉัน ฉันจึงหันกลับไป วันนี้ขอลืมสามีสักวันนะคะ นานแล้วที่ไม่ได้บริหารเสน่ห์เลย"ใช่ค่ะ^_^”"คุณสวยมากเลย"เขาบอกฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขาไป"ขอบคุณค่ะ"ฉันยิ้มอย่างเขินๆอย่างมีจริตจะก้านตามแบบฉบับคาสโนวี่ชั้นที่สองของผับ AK (VIP) ราม วยุทัศ......"แม่งเอ้ย! ลูกค้างี่เง่า เมียก็งี่เง่า"ไอ้เฮลเอ่ยขึ้นมาด้วยนำ้เสียงหงุดหงิด มันหงุดหงิดแล้วเสือกลากผมมากินเหล้าด้วยเนี่ยน่ะ ผับตัวเองก็มีเสือกไม่ไป มันบอกผมว่ามาอุดหนุนผับเพื่อนมั่ง ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้คาร์มันจะเอาเงินไอ้เฮลเลยสักครั้ง"แล้วมึงจะลากกูมาด้วยทำไม กูคิดถึงเมียกู กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกไอ้เฮลไปตามความจริง เห็นฮันนี่บ่นเหนื่อยอยู่ สงสัยผมคงจะปั้มลูกกับเธอหนักเกินไป "น้องกูไม่หนีมึงไปไหนหรอกสัสราม!"ไอ้เฮลบอกผม ผมก็มองมันอย่างเหนื่อยๆ แล้วผมก็หันไปมองไอ้คาร์ที่ตอนนี้เเม่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่หยุด นึกว่าแดกนำ้เปล่าเถอะครับ!"แล้วมึงล่ะ เมียงี่เง่า?"ผมเอ่ยถามไอ้คาร์ ไอ้คาร์ก็หันมามองหน้าผม "เปล่า เมียกูแค่เเรด!"ไอ้คาร์บอกผม แล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ นี้มันกล้าว่าเมียแรดเลเหรอว่ะเนี่ย ช
"มี๊ว่าเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่าตาเฮล"มี๊หันมาชวนพี่เฮล"อ๋อครับๆๆไปครับเมีย"พี่เฮลขานรับมี๊แล้วจับมืออลิซเดินออกไป แล้วทั้งหมดก็พากันเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยของฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้าพี่ราม "พี่คิดถึงหนูจังเลยคะฮันนี่ ยัยเด็กขี้เซา^_^”พี่รามบอกฉันพลางจับมือฉันไปกุมไว้เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน"หนูก็คิดถึงพี่ พี่รามรู้ไหมวันนั้นหนูกลัวมาก หนูอยู่ในห้องที่มองไม่เห็นอะไรเลย มันมืดไปหมด"ฉันบอกพี่รามแล้วเข้าไปสวมกอดเขา พี่รามก็กอดตอบฉัน"พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยหนูให้คลาดสายตาพี่อีกแล้วนะครับ"พี่รามกอดฉันแน่นขึ้น"มันลวนลามหนู มันฉีกเสื้อผ้าหนู หนูกลัว หนูนึกว่าหนูจะไม่รอดแล้ว "ฉันบอกพี่ราม พี่รามกอดฉันแน่นกว่าเดิมอีก"พี่รู้ครับ พี่รู้ พี่อยู่ตรงนี้หนูไม่ต้องกลัวแล้วน่ะ ไม่มีใครทำอะไรหนูได้แล้ว"พี่รามบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"หนูหายใจไม่ออก มันเหมือนมีควันมากมาย จนหนูสำลักควัน""ไม่ต้องพูดแล้วคะเด็กดี ลืมมันไปให้หมดนะ หนูแค่ฝันไป แค่นั้นเอง"พี่รามบอกฉัน แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา"พี่รามไปช่วยหนูออกมาจากที่มืดๆนั้นใช่ไหมคะ?"ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ราม พี่รามก็ก้ม
"คุณ เป็น ใคร คะ?"ฉันเอ่ยถามพี่รามไปด้วยสีหน้าสงสัยและงุนงง พี่เฮลกับอลิซ อลิซจริงๆๆด้วย ทั้งสองเดินไปหามี๊ฉัน เเล้วก็ยิ้มมองมาที่ฉันกับพี่ราม มี๊ฉันเป็นคนโทรไปบอกพี่เฮล ว่าฉันฟื้นแล้ว แล้วความทรงจำทั้งหมดก็กลับมาทั้งหมดแล้ว ในที่นี้ทุกคนรู้ยกเว้นพี่ราม^_^"ฮันนี่ นี่หนูจำพี่ไม่ได้อีกแล้วเหรอ"พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงอ่อนๆ"กูคงจะยกฮันนี่ให้มึงไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้ราม"พี่เฮลเดินมาตบไหล่พี่ราม พี่รามหันขวับไปมองพี่เฮลอย่างไวและเขาก็เดินเข้าไปประชิดตัวพี่เฮลอย่างไวด้วยเช่นกัน"มึงจะผิดคำกับกูเหรอไอ้เฮล?"พี่รามถามพี่เฮลไปด้วยนำ้เสียงดุดันน่ากลัวจัง"พี่รามคะมาหาฮันนี่สิค่ะมาเร็วๆ ชักช้าไม่หอมน่ะ"ฉันบอกพี่รามไป พี่รามก็หันมองมาที่ด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันนะ พลางยื่นหน้าหล่อๆของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่ราม"ฮันนี่ ไม่ลืมสามีผู้เป็นที่รักหรอกค่ะ"ฉันกระซิบไปที่ข้างหูของพี่ราม พี่รามหันไปก้มหัวให้มี๊ฉัน แล้วหันหน้ากลับมาประกบริมฝีปากของฉันอย่างไว มันเป็นสัมผัสแห่งความรักที่เต็มเปี่ยมไปทั้งหัวใจ ความคิดถึงที่โหยหา "ออ อ่ออ อ่ะ อัอ อี อาอ ใอ ไอ อออ(พอก่อนค่ะฮั
"ขอนำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวที่มันสะอาดตาพลางเอ่ยขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก็เห็นมี๊ของฉันกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆฉัน ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันยังมีชีวิตอยู่"มี๊ มี๊คะ"ฉันเอ่ยเรียกมี๊"ฮันนี่ฮันนี่!"มี๊ของฉันตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง แล้วมองมาที่ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้มี๊ แล้วพยายามจะยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มี๊รีบมาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่ง"หนูยังไม่ตายใช่ไหมคะมี๊ ทำไมหนูปวดหัวแบบนี้ล่ะ?”ฉันเอ่ยถามมี๊ไป มี๊จับมือของฉันไปกุมไว้ พร้อมกับยื่นมืออีกข้างของมี๊มาจับหน้าฉัน"หนูยังไม่ตายลูก ตอนนี้หนูอยู่โรงพยาบาลแล้ว หนูก็ปลอดภัยจ๊ะ หนูแค่หลับไป3วันเอง"มี๊บอกฉันด้วยนำ้เสียงอบอุ่น ฉันโผล่ตัวเข้ากอดมี๊ทันที มี๊ก็กอดแล้วลูบหลังฉัน"มี๊ขอโทษนะลูก ที่ดูหนูไม่ดี มี๊ขอโทษฮืฮๆๆ"มี๊ฉันเอ่ยด้วยนำ้เสียงสะอื้นไห้ ฉันจึงผละออกจากมี๊ แล้วยื่นมือขึ้นไปเช็ดนำ้ตาให้มี๊"ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละค่ะมี๊ อย่าโทษตัวเองนะคะ หนูปลอดภัยแล้วไงแถมแข็งแรงกว่าเดิมอีก^_^"ฉันบอกมี๊ไป พลางยกแขนขึ้นมาทำท่าเบ่งกล้าม มี๊ของฉันก็หัวเราะออกมา"มี๊คะหนูขอ นำ้กินหน่อยได้ไหมคะ"ฉันบอกมี๊ไป มี๊จึงรีบรินนำ้ในเหยือก
"เมียกู ใครอย่าแตะ ไอ้สัส!"ผมบอกมันแล้วเตะเสยคางมันไปอย่างแรงทำให้มันสลบไปทันที"กูอยากจะฆ่ามึง ให้ตายตอนนี้เลยด้วยซำ้"ผมพูดขึ้น "แต่มึงเสือกอยากจะข่มขืนเมียกูเอง กูจะทำให้มึงเจ็บมากกว่าที่เมียกูเจ็บ " ผมพูดแล้วกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง"ผมมีของหวาน อยากจะให้พวกคุณได้ลิ้มลอง"ผมพูดกับปลายสายไป"หนุ่มญี่ปุ่น สนใจไหม ที่โกดังท่าเรือS รีบๆมาก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจฆ่ามันทิ้ง"ผมบอกปลายสายด้วยนำ้เสียงเย็นชา คนนี้ๆรู้จักผมดีว่าผมพูดจริงแล้วก็ทำจริง"ผมขอ แค่อย่างเดียว ถ่ายคลิป แล้วปล่อยลงเน็ตให้ผมด้วย"ผมบอกปลายสายแล้ววางสายไป "มึงกล้าทำให้เมียกูเจ็บ มึงจะต้องเจ็บกว่าเมียกู"ผมพูดขึ้น แล้วจับตัวไอ้ฮิโรชิมามัดติดกับเสาเหล็กที่อยู่ตรงนั้น แล้วหันไปมองมัน"ขอให้สนุก กับบรรดาหนุ่มๆที่กูหามาให้นะ^_^"ผมพูดกับมันแล้วก็เดินกลับเข้าไปหาพวกไอ้คาร์ ไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ศพชายชุดดำนอนเกลื่อนเต็มพื้นโกดัง ผมก็เห็นคนกลุ่มหนึ่ง นั่ง จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมรีบเดินเข้าไปพวกมันด้วยรอยยิ้ม"ห่า หายไปไหนมาว่ะ?"ไอ้น็อตเอ่ยถามผม พวกมันกำลังนั่งคุยกันอยู่ มีไอ้น็อต ไอ้พอร์ช ไอ้รันเวย์ ไอ้คาร์ เพิ่มเติมคือไอ้อา