บทที่ 400

บางทีอาจเพราะเขารู้สึกได้ว่าบรรยากาศมันค่อนข้างไม่ปกติ ลูคัสจึงไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาวางอาหารเที่ยงไว้บนโต๊ะกาแฟแล้วรีบออกไป

ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง

ลูน่าเงยหน้าขึ้นแล้วกวาดตามองอาหารบนโต๊ะ

มันเป็นอาหารที่ปกติเธอจะชอบกิน แต่ในขณะนั้นเธอไม่มีอารมณ์จะกิน

แต่ทว่าเธอหิวมาก ตอนนี้เธออาจจะกำลังทุกข์ทรมานทางอารมณ์ แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดความหิวของเธอได้

ลูน่าหายใจเข้าลึกแล้วลุกจากโซฟา เธอเดินไปที่โต๊ะกาแฟแล้วนั่งลงเพื่อหยิบอาหารออกมา

กลิ่นของอาหารกระตุ้นความอยากอาหารของลูน่า และเธอก็หยิบช้อนส้อมขึ้นมาและกินอย่างหิวโหยทันที

ผ่านไปได้ครึ่งทาง ในที่สุดเธอก็ไม่รู้สึกหิวอีกต่อไป

ในขณะเดียวกัน เธอก็จำได้ว่าโจชัวที่อยู่ข้าง ๆ เธอยังไม่ได้กินอาหารอะไรเลยเช่นกัน

เธอเม้มริมฝีปากและหันหน้าไปโดยไม่รู้ตัว

โจชัวเอนหลังบนโซฟาอย่างสง่างาม มือข้างหนึ่งตกอยู่ข้างตัวเขา ส่วนอีกมือหนึ่งอยู่บนโซฟาพลางมองดูลูน่าเรียบ ๆ

เมื่อเห็นว่าเธอมองเขา โจชัวก็ยิ้มเล็กน้อย แต่สายตาของเขากลับเรียบเฉย “เธอกินก่อนเลย”

ลูน่าไม่ได้ตอบสนองทันที เธอขมวดคิ้วและมองดูเขา “คุณไม่ได้บอกว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยเหมือนกันเหรอคะ ค