ลูน่าทำตามคำแนะนำของแอนน์และเจอกล้องซ่อนไว้ในห้องของเธอด้วย และมันมีมากกว่าแค่หนึ่งตัวบนหัวฝักบัว ในกระจกห้องน้ำ บนโทรทัศน์ บนโต๊ะกาแฟ และในสถานที่อื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วน ลูน่านับกล้องทั้งหมดที่เธอหาเจอและพบว่ามันมีมากกว่าสิบตัว!เธอนำพวกมันออกจากที่ซ่อนและวางมันลงบนโต๊ะกาแฟ เธอถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานก่อนโทรแจ้งตำรวจทันทีที่เธอวางสายกับตำรวจ เธอก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูห้องเธอ ลูน่าขมวดคิ้ว “ใครคะ?”“คุณลูน่า” เสียงที่มาจากด้านนอกประตูฟังดูขลาดกลัว “ผมเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ชื่อแอนดี้ ลาร์สันครับ”ลูน่าชะงักไป เธอจำชื่อนั้นได้ แอนดี้ ลาร์สันเป็นพ่อของเกว็นหลายปีก่อน ตอนที่เธอเข้าเรียนพร้อมกับเกว็น ลาร์สัน เธอจำได้ว่าครอบครัวของเกว็นเปิดโรงแรม เธอไม่คิดเลยว่าโรงแรมที่เธอเข้าพักเป็นโรงแรมที่พ่อของเกว็นเป็นเจ้าของลูน่ารู้เหตุผลของแอนดี้ที่มาเยี่ยมเธอในเวลานี้ดี เธอวางโทรศัพท์สำรองไว้ที่ซอกของโซฟาแล้วเริ่มบันทึกเสียง จากนั้นเธอก็ถอนหายใจและเปิดประตูแอนดี้และเกว็นยืนอยู่นอกประตูห้องของเธอ พร้อมด้วยชายคนหนึ่งที่ลูน่าไม่รู้จัก แต่รู้สึกเหมือนจะคุ้นหน้าแอนดี้ยิ้มกว้างทันทีที่ลูน่าเปิด
เบ็นยังคงเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนสุดท้ายจะพึมพำออกมาว่า “เอ่อ ก็สมัยเรียน เธอไม่ได้สวยเท่าลูน่า กิบสันนี่...”“ผิดแล้วล่ะ ในความคิดของฉัน สมัยมัธยมปลายเกว็นก็น่ารัก” ลูน่ากอดอก “อีกอย่าง ถึงเธอจะไม่สวยเท่าลูน่า กิบสัน คุณก็ไม่จำเป็นต้องโกหกเรื่องนี้นิ”เกว็นโกรธมากกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้ เธอลากสามีออกจากห้องไป และทั้งคู่ก็เริ่มทะเลาะกันที่โถงทางเดิน จากนั้นประตูกระแทกปิดลงโดยเหลือเพียงลูน่าและแอนดี้อยู่ในห้อง“คุณลาร์สัน” ลูน่ายิ้ม “ถ้าคุณต้องการให้ฉันไม่ทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ และไม่ปล่อยข่าวเรื่องนี้กับสื่อ ฉันทำให้ได้นะ แต่ฉันมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ”แอนดี้ชะงักไป “เงื่อนไขอะไร?”…เสียงโกรธเคืองของเกว็นดังขึ้น ๆ ทุกนาที “ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันว่าคุณเคยชอบ ลูน่า กิบสัน ลูน่าถึงกับพยายามโน้มน้าวให้ฉันยอมแพ้เรื่องคุณ เรายังเคยทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้ด้วย! สุดท้ายตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ความจริงว่าเธออยากให้ฉันยอมแพ้เพราะเธอไม่อยากให้ฉันอกหัก! ส่วนคุณแสร้งทำเป็นว่าคุณสนใจฉัน ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วคุณพยายามจะเข้าหาเธอ!”…เสียงรบกวนและความวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นในโถงทางเดินลอดผ่านรอยแยกใต
การปรากฏตัวแบบกะทันหันของโจชัวทำให้ลูน่าซึ่งกำลังวุ่นอยู่กับการคุยกับแอนดี้ในห้องตกใจ แต่ในไม่ช้าเธอก็นิ่งและยิ้มออกมา “ตอนนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ มีคนติดตั้งกล้องรูเข็มไว้ในห้องของฉัน แต่คุณลาร์สันช่วยฉันเอาออกมาหมดแล้ว” ลูน่าชี้ไปที่กล้องบนโต๊ะกาแฟ “ตอนนี้อยู่ตรงนี้หมดแล้วค่ะ”โจชัวเหลือบมองกล้องพวกนั้น เขาเดินเข้าไปแล้วหยิบขึ้นมาถือไว้ในฝ่ามือสองสามตัว “เยอะเชียว คนที่ติดตั้งกล้องพวกนี้ไว้ในห้องเธอใช้ความพยายามมากนะ”เขาเคยเห็นข่าวเกี่ยวกับกล้องรูเข็มที่ซ่อนในห้องโรงแรมบนโลกออนไลน์ซึ่งส่วนใหญ่จะแอบถ่ายช่วงเวลาส่วนตัวและกิจกรรมของคนที่เข้าพักเพื่อนำไปขายบนโลกออนไลน์ เพราะแบบนั้นกล้องจึงมักติดตั้งอยู่แถว ๆ เตียง โซฟา และห้องน้ำเป็นหลักแต่กล้องในห้องของลูน่ามีจำนวนเยอะมากซึ่งเป็นที่ชัดเจนว่าใครก็ตามที่ติดตั้งมันต้องการจับตาดูสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องของลูน่าจากทุกซอกทุกมุมเท่าที่จะเป็นไปได้“โทรหาตำรวจหรือยัง?”ลูน่ายิ้มให้โจชัว “ฉันแก้ไขปัญหาส่วนของฉันแล้วค่ะ”โจชัวเลิกคิ้วมองเธอ เธอหมายความว่าอย่างไร แก้ไขปัญหาส่วนของเธองั้นเหรอ?“ผมให้เงินจำนวนหนึ่งเป็นค่าชดเชยแก่คุณลูน่าแล้ว ดังน
โจชัวพึมพำตอบรับก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าห้องอ่านหนังสือไปอลิซยังคงยืนนิ่งขณะที่มองเขาเดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสือและปิดประตูตามหลัง เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเธออยู่กับเขามาระยะหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมนอนกับเธอ แม้ว่าเมื่อคืนเขาจะเข้าใจผิดว่าลูน่าเป็นเธอ แต่เขาก็ยังไม่อยากเข้านอนพร้อมกับอลิซอยู่ดี มีอะไรผิดพลาดตรงไหน หัวใจของเขาทำจากหินเหรอ?เธอทำเพื่อเขามาตั้งมาก แต่เขาก็ยังปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นคนแปลกหน้า!เป็นไปได้มากว่านี่เป็นเพราะลูน่า! ลูน่าเป็นสิ่งเดียวที่ขวางทางพวกเขาไว้!ทางออกเดียวของปัญหานี้คือกำจัดลูน่า…ขณะเดียวกันนี้ในห้องอ่านหนังสือ โจชัวนั่งลงวางกล้องที่เขาถือในมือไว้บนโต๊ะ และพูดกับลูคัสว่า “ตรวจสอบแหล่งที่มาของสัญญาณของกล้องพวกนี้ และดูว่ามีภาพใดบ้างที่ถูกถ่ายไว้ ถ้ามีก็ตามตำแหน่งของผู้รับรูปพวกนั้นมาด้วย”“ได้ครับ” ลูคัสพยักหน้าและเก็บกล้องออกไป “นายท่านไปเจอกล้องพวกนี้มาจากไหน?”โจชัวขมวดคิ้วและตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นายกล้าดียังไงมาถามฉันแบบนี้อีก ทำไมนายไม่ตรวจสอบห้องของลูน่าก่อนล่ะ?”ลูคัสชะงักด้วยความตกใจ “หมายความว่ายังไงครับ กล้องพวกนี้อยู่ในห้อ
ลูน่ามีคืนที่ยากลำบาก เธอเอาแต่ฝันแล้วก็ตื่นจากนั้นก็หลับไปแล้วฝันต่อไปอีกในฝันร้ายนั้น รูปถ่ายของลูน่าถูกเผยแพร่ไปทั่วอินเทอร์เน็ต และทุกคนต่างก็ตัดสินและประณามเธอ บางคนถึงกับขู่ว่าจะฆ่าเธอทิ้งตอนที่ลูน่าตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ในยามเช้า เธอก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยอาการปวดตุบในหัว “ฮัลโหล ใครคะ?”“ผมเอง” เสียงของธีโอดังขึ้น “ไนเจลติดต่อผมมาเมื่อเช้านี้และบอกว่าคุณถูกรังแกที่เมืองซี” ธีโอถอนหายใจ “ผมยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการที่หอศิลป์ที่นี่ ดังนั้นผมเลยสามารถไปที่เมืองซีได้เฉพาะช่วงบ่าย”ลูน่าชะงัก “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องมาก็ได้”“ต้องไปสิ” ธีโอถอนหายใจอีกครั้ง “ไนเจลบอกผมหมดแล้ว เขาบอกผมเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นในงานเลี้ยงต้อนรับ และเรื่องกล้องที่คุณเจอในห้องพักของคุณ มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับคุณที่จะอยู่ที่นั่นเพียงลำพัง ตอนนี้โจชัวและอลิซกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วด้วย ดังนั้นเขาจะต้องเข้าข้างเธอแน่นอน ถ้าผมไม่ได้ไปอยู่ที่นั่นกับคุณแล้วจะมีใครอีกล่ะครับ”ลูน่ารู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอเต้นรัว เธอกัดริมฝีปากของตัวเองและพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่งดูเหมือนว่า
“พ่อบ้านที่มายุ่งกับรายชื่อแขกโดนลงโทษไปแล้ว เหตุผลที่ผมมาที่นี่คือมาต้อนรับคุณลูน่าอย่างเหมาะสมกับที่เธอมาเยี่ยมเมืองซีครับ” การแสดงออกของกวินทำให้ลูน่ารู้สึกอึดอัดภายในรถอาร์วีมีที่นั่งสองแถว โจชัวและอลิซนั่งอยู่ฝั่งหนึ่ง ส่วนกวินนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ลูน่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะนั่งฝั่งเดียวกับกวินในที่สุดด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ลูน่าจึงจงใจเลือกที่นั่งที่ไกลจากเขามากที่สุด แต่กวินไม่สนใจเรื่องนี้และเอาตัวเข้าหาเธอแทน “คุณลูน่า ผมได้ยินมาว่าคุณเป็นนักออกแบบคนหนึ่งที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในด้านการออกแบบเครื่องประดับ จริงไหมครับ?”ความรู้สึกที่โชยมาจากกวินทำให้ลูน่ารู้สึกไม่สงบเล็กน้อย เธอขยับตัวออกเพื่อหนีจากเขาหนึ่งนิ้วทันที แต่กวินไถลตัวตามมาเช่นกัน สุดท้ายลูน่าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวางเอกสารของเธอไว้บนที่นั่งเพื่อใช้คั่นระหว่างพวกเขากวินขมวดคิ้วและพยายามหยิบเอกสารขึ้นมา“หยุดเดี๋ยวนี้” โจชัวเตือนขณะที่กวินกำลังจะเอาเอกสารออกจากที่นั่ง โจชัวเหลือบมองเขาแล้วค่อย ๆ หลับตาลง “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องเอกสารใด ๆ ที่เป็นของลินช์กรุ๊ป”มือของกวินลอยค้างอยู่กลางอ
ลูน่าหัวเราะกับคำพูดของอลิซและมองดูเธอ “อยากให้ฉันขอโทษเหรอ?”อลิซจงใจชนเธอและทำให้เธอล้มลงไปในอ้อมแขนของกวิน เขาเอาเปรียบเธอ แต่เธอควรจะขอโทษแทนงั้นเหรอ?“ใช่ คุณควรขอโทษนะ” อลิซเม้มริมฝีปากของเธอและกำลังจะพูดมากไปกว่านั้นก็พอดีกับโจชัวที่วางสายโทรศัพท์แล้วลงจากรถมา เขารับสายอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรเกิดขึ้นข้างนอกบ้าง เขาเหลือบมองกวินที่กำลังลูบหน้าบวม ๆ ของตัวเอง จากนั้นจึงมองไปที่ลูน่าที่กำลังทำความสะอาดตัวเองด้วยทิชชู่ “เกิดอะไรขึ้น?”อลิซคว้าแขนของโจชัวทันที “ตอนที่ฉันลงจากรถเมื่อกี้นี้ ฉันชนเข้ากับลูน่าโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเลยล้มลง กวินคว้าเธอไว้เพื่อกันไม่ให้เธอหน้าทิ่ม แต่เธอคิดว่ากวินกำลังพยายามฉวยโอกาสจากเธอค่ะ”จากนั้นอลิซก็ชี้ไปที่แก้มที่บวมของกวิน “ดูสิคะ เธอตบหน้าเขา และตอนนี้เธอก็กำลังพยายามทำความสะอาดตัวเองอยู่...คุณไม่ได้ดูหมิ่นกันไปหน่อยเหรอลูน่า ฉันขอให้เธอขอโทษกวินแล้ว แต่เธอปฏิเสธ…”โจชัวขมวดคิ้วกับสิ่งนั้น เขามองลูน่าอย่างรวดเร็ว “จริงเหรอ?”ลูน่าหยุดมือชั่วคราวและเงยหน้าขึ้นสบตากับโจชัวโดยตรง “ค่ะ คุณจะให้ฉันขอโทษคนที่เพิ่งเอาเปรียบฉันเหรอคะคุณ
ลูน่ามองโจชัว “คุณลินช์เห็นด้วยเหรอคะว่าการที่ฉันไม่ขอโทษจะส่งผลกระทบความสัมพันธ์ทางธุรกิจระหว่างลินช์กรุ๊ปกับวอลเตอร์กรุ๊ป?”แม้ว่าตระกูลวอลเตอร์จะส่งกวินมา แต่เขาก็เป็นแค่พนักงานธรรมดาทั่วไปเท่านั้น! ถ้าวอลเตอร์กรุ๊ปเต็มใจที่จะละทิ้งความร่วมมือนี้เพราะเขา โอกาสร่วมลงทุนนี้ก็ไม่คุ้มค่ากับเวลาและความพยายาม!บางทีอลิซอาจไม่เข้าใจเรื่องนั้น แต่โจชัวเข้าใจแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงจ้องมองเธอและรอการเคลื่อนไหวของเธอต่อไป เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้เธอขอโทษ“ผมมาที่นี่เพื่อตรวจสอบสถานที่หน้างาน ไม่ใช่มาเพื่อสร้างปัญหา” โจชัวเหลือบมองลูน่า จากนั้นก็มองไปที่อลิซ “ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้”อลิซรู้สึกยินดีกับคำพูดของเขา เธอคล้องแขนโจชัวและจ้องมองลูน่าอย่างผู้ชนะ “เอาล่ะคุณลูน่า โจชัวบอกคุณสองครั้งแล้วนะ คุณจะไม่ทำตามที่เขาบอกเหรอ ฉันรู้ว่าคุณสองคนสนิทกัน แต่ยังไงเขาก็ยังคงเป็นเจ้านายของคุณและเป็นท่านประธานของลินช์กรุ๊ปนะ! ทำไมคุณยังลังเลอยู่อีกล่ะ คุณไม่ได้เป็นพนักงานที่ดีเท่าที่คุณคิดล่ะสิ…”“อลิซ” โจชัวแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค เขาขมวดคิ้วและเอาแขนของเธอออกจากเขา “ผมอยากให้คุณขอโทษลู
“งั้นคุณพ่อก็ควรรู้นะครับว่าลูน่าเลี้ยงพวกเขามาหกปี ผมแนะนำว่าคุณพ่อควรดีกับลูน่าให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเด็ก ๆ อาจจะไม่ยอมรับคุณเป็นคุณปู่ของพวกเขาอีกต่อไปได้”ใบหน้าของเอเดรียนเปลี่ยนเป็นสีม่วงจากมุมนี้ ลูน่าเหลือบมองสีหน้าของเขาด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างามแต่ไร้อารมณ์ พร้อมกับยกยิ้มไม่ใส่ใจบนริมฝีปากของเธอ “คุณท่านลินช์ คุณบอกว่าฉันฆ่าเฮลีย์ คุณมีหลักฐานไหม? การตัดสินใจว่ามีคนฆ่าคนอื่นหรือไม่ คุณไม่จำเป็นต้องพูดตามหลักฐานที่มีอยู่หรอกเหรอคะ?” เธอวางข้อเท้าบนเข่า น้ำเสียงของเธอเย็นชาและห่างไกล “เฮลีย์ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงมาจากตึก ฉันไปชี้มีดใส่เธอแล้วบังคับให้เธอกระโดดหรือว่าฉันผลักเธอเหรอ? ถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนที่เฮลีย์ฆ่าตัวตาย ฉันไปเยี่ยมสามีเก่าของเพื่อนที่โรงพยาบาลกับเพื่อนนะ มีกล้องวงจรปิดที่โถงทางเดินและลิฟต์ในโรงพยาบาลอยู่ ฉันมีหลักฐานชัดเจนสมบูรณ์”เอเดรียนเปล่งเสียงในจมูก “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ก่อนที่เฮลีย์จะกระโดดก็เป็นเพราะเธอ เฮลีย์ถูกบังคับให้ออกจากเมืองซีและย้ายไปอยู่ต่างประเทศ! เฮลีย์เติบโตมากับความมั่งคั่งและความฟุ่มเฟือยด้วยความกรุณาของพระเจ้า และเพราะผู้หญิงเช่นเธอ
“เพียะ!”ก่อนที่ทุกคนจะทันได้โต้ตอบ เสียงตบก็ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นศีรษะของลูน่าหันไปด้านข้างจากแรงกระแทก รสหวานราวกับเหล็กของเลือดเต็มปาก และเลือดก็หยดลงมาตามมุมปากของเธอ“คุณแม่!”“คุณแม่…!”เด็กสองคนที่นั่งอยู่ทั้งสองด้านของหญิงชรา กระโดดขึ้นจากโซฟาตามสัญชาตญาณแล้วพุ่งไปหาลูน่าทันทีหนึ่งในนั้นจับมือเธออย่างระมัดระวัง เขาก้าวไปข้างหน้าพยายามปกป้องเธอ ในขณะที่อีกคนหยิบกระดาษทิชชูจากโต๊ะข้าง ๆ อย่างใจเย็น แล้วยื่นให้ลูน่าการเห็นเด็กสองคนปกป้องเธอทำให้โจชัวขมวดคิ้ว ข้าง ๆ เขา อลิซส่งเสียงเย้ยหยันอยู่ในอก แต่ภายนอกนั้นเธอกำลังทำสีหน้ากังวล “นีล รีบพาน้องสาวของหนูมานี่เร็วเข้า” จากนั้นเธอก็ชำเลืองมองสุภาพบุรุษตัวน้อยที่กำลังยื่นทิชชู่ให้ลูน่า“นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณปู่ของหนูกับน้าลูน่านะ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อย่ายื่นจมูกเข้าไปในที่ที่ไม่เกี่ยวกับเราสิ”นีลจ้องมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นก็หันกลับมาดูแลแม่ของพวกเขาพร้อมกับเนลลี่ในทันทีจากนั้น อลิซก็แสดงท่าทีสงบนิ่งอย่างคนมีอารมณ์มั่นคงและพูดว่า “เอเดรียน คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ คุณกำลังทำให้เด็ก ๆ กลัวนะ”เอเดรียนส่งเสียงเย
ในขณะเดียวกัน เขาก็คิดถึงพวกเขามาก ผ่านไปนานแล้วเหมือนกันหลังจากที่พวกเขาได้เจอกันครั้งสุดท้าย จึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงเสนอให้พาทุกคนมารวมตัวกันที่บลูเบย์วิลล่าแต่ดูเหมือนว่า...เขาทำให้ทั้งเด็ก ๆ และลูน่าโกรธเขาได้สำเร็จเท่านั้นหรอกเหรอ?รถขับต่อไปไม่นานรถก็มาจอดหน้าบลูเบย์วิลล่า เมื่อลูน่าก้าวลงจากรถที่ยูริและแซคขนสัมภาระมา อลิซก็ก้าวลงมาเช่นกันขณะยืนอยู่นอกรถของโจชัว รอยยิ้มปลอม ๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ เนลลี่มานี่เร็ว แม่จะอุ้มหนูเข้าบ้าน!”เนลลี่กลอกตา เดินผ่านเธอ และมุ่งหน้าไปที่ประตูด้วยขาที่สั้นและแข็งแรงของเธอในทางกลับกัน นีลกลับรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “ถ้าเนลลี่ไม่ต้องการให้คุณอุ้ม ก็อุ้มผมแทนสิครับ! ผมก็ไม่ได้หนักมากเหมือนกัน แค่หนักกว่าเนลลี่นิดหน่อยเอง”อลิซอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอ สีหน้าของเธอดูน่าเกลียด และก้าวไปข้างหน้าด้วยความพยายามสุด ๆ นีลเอาแขนของเขาคล้องคอเธอตามสะดวก “คุณอลิซ เร็วสิครับ ผมเป็นเด็กน้อยสุดที่รักของคุณไงครับ มันคงจะแย่ถ้าเราล้มกันทั้งคู่แล้วได้รับบาดเจ็บนะ!”สีหน้าของอลิซดูน่าเกลียดและยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น
โจชัวเลิกคิ้วเขาไม่คาดคิดเลยว่านี่จะเป็นคำถามแรกที่ลูกชายของเขาถามหลังจากที่แยกจากกันหลายวันเขามองลูกชายของเขาจากหางตา “นายดูไม่เต็มใจที่จะเห็นแม่นายกับฉันคืนดีกันนะ”นีลหยุดนิ่งไป เขาหันไปมองโจชัวอย่างเคร่งขรึมแล้วยกสองนิ้ว“อย่างแรกนะครับ ผมไม่เคยยอมรับคุณอลิซ กิบสันเลย สำหรับผมแล้ว เธอไม่เคยเป็นแม่ของผมเลย แม่ของผมคือลูน่า อย่างที่สอง ความชอบหรือไม่ชอบของผม มันสำคัญสำหรับคุณหรือเปล่าครับ คุณลินช์ ถ้าคุณพิจารณาถึงความคิดและความรู้สึกของเราจริง ๆ คุณก็คงไม่บังคับน้องสาวของผมและผมให้ทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ เช่น การพาเรากลับไปที่บลูเบย์วิลล่าตอนนี้ สุดท้ายนะครับ ผมไม่สนใจคุณและอลิซเลย ผมแค่อยากจะรู้ว่าทำไมท่าทีของคุณที่มีต่อเธอถึงเปลี่ยนไปแบบ 180 องศา หลังจากกลับมาจากเมืองซีก็เท่านั้น”ก่อนที่พวกเขาจะจากไป พวกเขาก็ได้แยกทางกันไปแล้ว และยังประกาศว่าพวกเขาจะกำหนดวันเซ็นใบหย่าด้วยซ้ำ แต่ไม่นานหลังจากที่พวกเขาไปถึงเมืองซี พวกเขาก็กลับมาคืนดีและรักกันเหมือนเดิม และเมื่อดูจากภายนอกแล้ว พวกเขาดูยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเดิมด้วยโจชัวหรี่ตาลงเล็กน้อย อะไรทำให้ท่าทีของเขาที่มีต่ออลิซเปลี
“คุณแม่คะ! หนูคิดถึงคุณแม่มากเลย!” เนลลี่กล่าวเธอหยิบกุญแจออกมาและทันทีที่เธอเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ เด็กทั้งสองก็รีบวิ่งออกมาราวกับพายุทอร์นาโดลูกเล็กสองลูกนีลและเนลลี่ต่างกอดขาข้างหนึ่งของเธอไว้ และพูดด้วยความตื่นเต้น“คุณแม่ หนูรู้ว่าคุณแม่จะกลับมาในเวลานี้ แต่นีลเอาแต่ยืนกรานว่าแม่จะกลับมาทีหลัง!”“คุณแม่ครับ เมื่อหลายวันที่คุณแม่ไม่อยู่บ้าน ผมขอให้ลิลลี่สอนวิธีชงกาแฟด้วยล่ะ! ผมทำกาแฟอาราบิก้าแก้วโปรดของคุณแม่ด้วย!”“คุณแม่คะ หนูวางแผนไว้หมดแล้ว บ่ายวันนี้คุณแม่จะไปไหนไม่ได้เลยนะ คุณแม่ต้องอยู่บ้าน อ่านนิทานให้หนูฟังและต่อเลโก้กับนีลด้วย!”“แม่…”ลูน่าลดสายตาลงมองดูหัวเล็ก ๆ สีดำสองหัวที่อยู่ตรงหน้าเธอ คำพูดติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถคายมันออกมาได้ข้างหลังเธอ ลิลลี่ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น มองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “คุณ ลูน่า พวกเขาตั้งใจหยุดเรียนหนึ่งวันเพื่อรอคุณเลยนะคะ ตั้งแต่เช้านี้พวกเขาตื่นเต้นเป็นพิเศษแล้วก็ตกแต่งบ้านราวกับว่าเป็นช่วงเทศกาลวันหยุดด้วย”ตอนนั้นเองที่ลูน่าสังเกตเห็นของประดับตกแต่งที่แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่น ป้ายหลากสีสันแขวนอยู่ตามผนัง ความค
บรรยากาศในรถเปลี่ยนเป็นเงียบเชียบร่างกายของลูน่าแข็งทื่อไปหมดเธอไม่ได้เจอทั้งนีลและเนลลี่มาหลายวันแล้ว นี่เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดที่เธอเคยห่างจากพวกเขานับตั้งแต่ที่เธอให้กำเนิดพวกเขามาเมื่อหกปีที่แล้วเธอคิดถึงพวกเขาอย่างสุดซึ้งจากการโทรหาและคุยกับพวกเขาเมื่อเช้านี้และเมื่อวานตอนบ่าย เธอก็รู้ว่าเด็ก ๆ เองก็คิดถึงเธออย่างสุดซึ้งเช่นกันไฟในใจเธอที่ลุกโชนด้วยความตื่นเต้นเมื่อนึกถึงการพบปะกับลูก ๆ ของเธอถูกดับลงอย่างโหดร้ายด้วยคำพูดเย็นชาของอลิซ และได้กลับกลายเป็นความหนาวเย็นจนจับไปถึงขั้วหัวใจอลิซจงใจทำแบบนี้ เธอไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อนีลและเนลลี่ เธอแค่พยายามจะก่อกวนเธอและลูก ๆ ให้อารมณ์เสีย“โจชัวคะ” เมื่อสังเกตเห็นความเงียบอย่างต่อเนื่องของโจชัว อลิซถึงกับร้องเรียกเขาเบา ๆจากนั้นเขาก็กะพริบตาและฟื้นคืนสติของตัวเอง เขากระแอมไอเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูน่าจากด้านหลังขณะที่เธอนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสาร “เราจะทำตามที่อลิซบอก”ไม่ว่ายังไงก็ตาม อลิซยังคงเป็นแม่ของพวกเขา แม้ว่าเธอจะไม่ได้อาศัยอยู่กับเด็กๆ ตลอดหกปีของชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้วเลือดก็ข้นกว่าน้ำ นอกจากนี้ อล
วิทยุยังคงเล่นซ้ำข่าวเรื่องที่เกิดกับตระกูลวอลเตอร์ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา “ก่อนที่การกล่าวหาคุณเดนนิส วอลเตอร์จะถูกหยิบยกมาพูดถึง ทายาทคนเดียวของวอลเตอร์กรุ๊ป เฮลีย์ วอลเตอร์ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายไปแล้ว ตอนนี้วอลเตอร์กรุ๊ปกลายเป็นอาณาจักรที่กำลังขาดกษัตริย์และกำลังจะล่มสลาย...”ลูน่าหลับตาลง เธอสงสัยว่าเกว็นจะได้ยินข่าวนี้หรือยัง ถ้าเธอได้ยิน อย่างน้อยเธอก็จะรู้สึกสบายใจเล็กน้อยใช่ไหม?เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะตรวจสอบว่าเกว็นส่งข้อความใหม่ให้เธอหรือไม่ แต่กลับเห็นการอัปเดตสถานะใหม่ที่โพสต์โดยเบ็นแทน'ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของฉันที่สถานีตำรวจ ตระกูลลาร์สัน ระวังตัวไว้! ฉันจะเรียกร้องค่าเสียหาย!'รูปภาพประกอบเป็นแขนที่ได้รับบาดเจ็บและแก้มบวมฉึ่งอันเป็นผลมาจากการทะเลาะกันเมื่อวันก่อนลูน่ารู้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาต้องเป็นฝีมือของแซคและยูริ เธอจ้องโทรศัพท์อยู่นาน ในที่สุดเธอก็กดไลค์สองภาพที่เบ็นโพสต์“ลูคัส ปิดวิทยุที” ทันใดนั้นเสียงอันแผ่วเบาอ่อนแอของอลิซก็ดังมาจากเบาะหลัง “ฉันอยากนอนพัก”จากนั้น โจชัวก็มีสีหน้ากังวลขณะพูดว่า “ทำไมหน้าคุณดูซีดจัง ไม่สบายเหรอ?”ลูน
มือของโจชัวที่กำช้อนและส้อมไว้หยุดชะงักไปเล็กน้อย สุดท้ายเขาก็หัวเราะเบา ๆ “เพราะว่าเธอเคยหย่าและสามีเก่าเธอมันนิสัยไม่ดี เธอก็เลยแอบลักพาตัวนีลกับเนลลี่ไปแล้วเลี้ยงเหมือนเป็นลูกตัวเองเหรอ?”ลูน่ายกแก้วขึ้นแล้วกลืนน้ำอุ่นในปากลงคออย่างแรง จากนั้นเธอจึงมองไปทางโจชัว “คุณจะพูดแบบนั้นก็ได้”โจชัวยกแก้วของเขาขึ้นเช่นกัน “ทำไมเธอถึงไม่มีลูกกับสามีเก่าล่ะ?”“เขาไม่สมควรมีลูก” ลูน่าวางแก้วลงแล้วยกช้อนส้อมเพื่อกินต่อ “เขามีชู้ในตอนที่ฉันต้องการเขามากที่สุด และถึงกับอยากจะฆ่าฉันเพื่อเอาใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ คุณคิดว่าเขาสมควรมีลูกไหม?”ถ้าตอนนั้นเธอยังไม่ท้อง เธอก็ไม่อยากมีลูกของเขาจริง ๆเขาไม่สมควรได้รับพวกเขาแม้ว่าเธอจะให้กำเนิดพวกเขาแล้ว แต่ลูน่าก็ยังเชื่อเช่นเดิมว่าเด็กทั้งสามคนเป็นของเธอและเป็นของเธอเพียงคนเดียวพวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโจชัวเมื่อพูดคำเหล่านี้ ดวงตาของเธอก็จับจ้องไปที่โจชัวการจ้องมองของเธอทำให้เขารู้สึกสับสน ราวกับว่าเขาเป็นคนที่ทิ้งและทำร้ายเธอเองเขาขมวดคิ้วและหันหน้าหนีจากเธอ “แล้ว เธอก็ปล่อยเขาไปทั้งอย่างนั้นเหรอ?”ลูน่าคลี่ยิ้มเย็นชา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปล่อ
“คุณหย่ากับฉันเมื่อเช้านี้ พอตอนบ่าย คุณก็หาแฟนได้ แล้วตอนนี้พอตกกลางคืนคุณก็พาแฟนใหม่ของคุณมาบ้านเก่าของคุณ เบ็น เซลเลอร์ คุณมันไม่คู่ควรกับเวลาที่ฉันตกหลุมรักไปเลย”จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก และหันกลับไปมองลุคที่กำลังถือไฟแช็กไว้สำหรับเตรียมจุดบุหรี่ให้ตัวเองขณะดูการแสดง “ฉันขอยืมไฟแช็กหน่อยได้ไหม?”ลุคยักไหล่ เขาเดินเข้ามาและก้มลงขณะถือไฟแช็คของเขา เขาฉีกภาพเดี่ยวที่สวยที่สุดของเกว็นออกมา จากนั้นก็จุดไฟเผาภาพถ่ายที่เหลือไปสุดท้ายเขาก็ส่งรูปถ่ายที่เขาฉีกออกมาให้เกว็น “เอาไว้นึกถึง”เกว็นส่ายหน้า “เผาไปเถอะค่ะ”เธอไม่จำเป็นต้องนึกถึงอะไรแบบนี้ลุคยกยิ้มจาง ๆ เขามองไปที่เกว็นด้วยความสนใจเล็กน้อยที่ปรากฏในดวงตาแล้วสอดรูปถ่ายใบนั้นใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเองภาพถ่ายทั้งหมดถูกจุดไฟเผาท่ามกลางแสงไฟโหมกระหน่ำ เบ็นหัวเราะอย่างเย็นชา “ถึงคุณจะไม่เผามัน ผมก็จะเป็นคนเผาอยู่ดี”เกว็นหลับตาแน่น แต่ยังคงเงียบเมื่อรูปถ่ายไม่เหลืออะไรนอกจากกลายเป็นกองขี้เถ้า เธอก็จับมือของลูน่าไว้ “ไปกันเถอะ”ลูน่าพยักหน้าและช่วยพยุงเธอนั่งบนที่นั่งโดยมีลุคช่วยอีกแรง ส่วนข้าง ๆ พวกเขา เบ็นพ่นเสียงฮึ เ