บทที่ 16

ไม่นานหลังจากพยาบาลเดินออกไป ออร่าก็ถูกนำตัวมาที่ห้องทำงานของแอนน์

“ระวังหน่อยแล้วกันเวลาเย็บแผล ฉันไม่อยากได้แผลเป็นเพิ่ม!” ออร่าออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้และนั่งดูวิดีโอต่าง ๆ ในมือถือ

แอนน์รู้สึกไม่ปลื้มกับพฤติกรรมเช่นนั้น แต่เพราะเป็นคุณหมอ เธอจึงทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาจัดการเย็บแผลของออร่าอย่างขะมักเขม้น

ในตอนที่แอนน์ย่อกายลงและกำลังจะเย็บแผล ขณะเดียวกันนั้นออร่าก็กำลังดูละครในมือถือของตัวเองอยู่ นีลก็บังเอิญหกล้มทับแอนน์พอดิบพอดี

“โอ๊ย!”

นิ้วก้อยของเด็กชายโดนเข้าที่แผลของออร่า เขาฉวยจังหวะนี้ใช้เกลือจากนิ้วป้ายที่แผลของเธอ

“อ้าก!” ออร่าเจ็บเสียจนใบหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมาในทันควันแถมยังเกือบดีดตัวออกจากเก้าอี้ไปแล้ว ซึ่งนั่นทำให้แอนน์ถึงกับสะดุ้งโหยง

“ขอโทษครับ...” นีลรีบโค้งตัวลงและยอมรับผิด “คุณน้าคนสวย ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมแค่… บังเอิญหกล้ม...”

สีหน้าของออร่าเหยเกด้วยความเจ็บปวดขณะจ้องหน้านีลราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ไม่ทันระวัง? แค่นี้เหรอ?”

“มันเป็นอุบัติเหตุ” นีลเม้มริมฝีปากแล้วมองหน้าออร่าด้วยสายตาน่าสงสารดุจเจ้ากวางตัวน้อย “คุณน้าคนสวยครับ ถ้าโกรธจริง ๆ ล่ะก็… จะล้มทับผมคืนก็ได้นะ”

ดวงตาออร่าเบิกกว้างด้วยความโมโห เธอโตแล้วนะ! เธอจะให้ล้มทับเจ้าเด็กตัวเหม็นนี่ได้ไง

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ นี่ลูกทูนหัวของฉันเอง พวกเด็ก ๆ ชอบเล่นแต่อะไรแผลง ๆ” แอนน์กล่าวขออภัยด้วยเสียงอันแผ่วเบาขณะเริ่มต้นทำความสะอาดแผลของออร่าด้วยแอลกอฮอล์ “อาจจะเจ็บนิดหนึ่ง อดทนไว้นะคะ”

ทันใดนั้นเอง เสียงกรีดร้องของออร่าก็ดังโหยหวนลั่นห้องยิ่งกว่าเดิม

พอแอนน์ทำความสะอาดแผลเสร็จแล้วเธอจึงเริ่มลงมือเย็บ

ส่วนออร่าก็ยังคงก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ จิตใจจดจ่ออยู่ที่ละคร แต่เมื่อใกล้ถึงช่วงสำคัญของเนื้อเรื่อง จู่ ๆ มือถือของเธอก็ส่งเสียงแจ้งเตือนเตือนว่ารหัสไวไฟไม่ถูกต้อง

ออร่าขมวดคิ้ว “เป็นบ้าอะไรเนี่ย?”

ข้าง ๆ เธอนั้นคือนีลซึ่งชะโงกหน้ามาอย่างสงสัยใคร่รู้ “คุณน้าคนสวยครับ ให้ผมช่วยหารหัสผ่านให้เถอะนะครับ... ถือเป็นคำขอโทษสำหรับสิ่งที่ผมทำลงไป”

ออร่ามองเด็กชายอย่างพินิจพิเคราะห์ เธอคิดเอาเองดื้อ ๆ ว่าเด็กตัวเท่านี้คงไม่โกหกหรอก เธอจึงยื่นโทรศัพท์ให้เขาไป

นีลหยิบมือถือเธอมาลงชื่อเข้าใช้บัญชีของออร่าด้วยมือถือสำรองของตนอย่างรวดเร็ว รวมถึงซิงค์ข้อความทั้งหมดของเธออีกด้วย

ทันทีที่ลงมือเสร็จ เขาก็ลบข้อมูลยืนยันตัวตนในโทรศัพท์ของออร่าแล้วค่อยลงชื่อเข้าใช้ Wi-Fi ที่เพิ่งเปลี่ยนรหัสผ่านให้

นีลจัดการทุกอย่างในเวลาอันรวดเร็วและด้วยความเป็นเด็กน้อย ออร่าจึงไม่นึกเอะใจเลยสักนิด

เธอรับโทรศัพท์คืนจากเด็กชายและยิ้มเย่อหยิ่ง “โอเค ฉันยกโทษให้ก็ได้!”

นีลจ้องเธอกลับและเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณน้าคนสวย ใจดีจังเลย!”

ออร่าพอใจกับคำชมของเด็กชาย เมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี

หลังเจ้าหล่อนออกไปแล้ว แอนน์รีบปิดประตูและต้อนนีลเข้ามุมพร้อมกับยิงคำถาม “ทำไมหนูถึงป้ายเกลือที่แผลของออร่าล่ะ? แล้วครั้งล่าสุดที่อยู่ในร้านอาหาร หนูก็เป็นคนที่ทำให้เธอออกจากห้องน้ำไม่ไหว ถูกไหม? หนูมีปัญหาอะไรกับเธอเหรอ?”

นีลเปลี่ยนมาอยู่ในอิริยาบถสบาย ๆ ในขณะที่เด็กชายพิงหลังลงกับเตียงเล็ก “ลองเดาดูสิครับ”

...

ในคืนนั้นเอง

หลังจากที่ลูน่ากล่อมเนลลี่ให้เข้านอนแล้ว เธอก็แอบย่องออกไปโทรหานีล

“ครับ ผมรู้ว่าคุณแม่กำลังดูแลเนลลี่อยู่ ก็เลยไม่อยากรบกวน” จากปลายสาย นีลดูสุขุมและผ่อนคลายมากทีเดียว “อยู่กับแม่ทูนหัวทางนี้สบายดีครับ”

“แม่กับเนลลี่…”

เขาจดจำรายละเอียดสิ่งที่ได้อ่านจากมือถือของออร่ามา และมันเป็นบทสนทนาระหว่างเธอกับเพื่อน

หนุ่มน้อยถอนหายใจ “ระวังตัวด้วยนะครับ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนดี” ถึงแม้เขาจะตรวจสอบข้อความเหล่านั้นจากมือถือของออร่าจนทะลุปรุโปร่งแล้ว แต่ชีวิตของเธอไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์เสียทั้งหมด และเขาเองก็ไม่สามารถควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้

“แม่รู้” ลูน่าถอนหายใจ “ตอนที่อยู่บ้านแม่ทูนหัว ลูกก็อย่าสร้างปัญหาให้เธอล่ะ เข้าใจไหม?”

“รู้น่า ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

นีลกลอกตา “คุณพยาบาลที่โรงพยาบาลน่ะ ชอบผมกันทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ”

น้ำเสียงแก่แดดแก่ลมของนีลทำให้ลูน่ารู้สึกขำ เขาวางตัวราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวจ้อยจนเธอเผลอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หลังคุยกันต่ออีกนิดหน่อย เธอก็วางสายแล้วกลับไปที่วิลล่า

บนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่นคือชิ้นส่วนภาพถ่ายงานแต่งซึ่งถูกออร่าฉีกเป็นชิ้น ๆ ลูน่าทำได้เพียงขมวดคิ้ว

และแทบจะไม่รู้ตัว หญิงสาวก็ได้หย่อนกายลงบนโซฟา แล้วค่อย ๆ ปะติดปะต่อเศษภาพเหล่านั้นเข้าด้วยกัน แม้จะไม่อยากยอมรับความจริง แต่นี่ก็เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยมี

น่าสมเพชเหลือเกิน…

ขณะที่ลูน่ากำลังจะติดเศษภาพต่าง ๆ รวมให้เป็นชิ้นเดียว เสียงอันแผ่วเบาและเฉยเมยของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านบน “ทำอะไรอยู่?”

เธอวางมือทันทีและหันไปทางต้นเสียง

โจชัวยืนอยู่บนบันไดซึ่งห่างออกไป ขณะสายตาจ้องเขม็งที่มือเธออย่างเย็นชา

ลูน่ารีบก้มหน้าลงราวกับว่ากำลังยอมรับความผิด “ขอโทษค่ะ ฉันเห็นเศษภาพพวกนี้บนโต๊ะกาแฟ เลยเดาว่าคุณคงอยากติดมันเข้าด้วยกัน ก็เลย…”

ชายหนุ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและสาวเท้าก้าวเข้ามาพร้อมทั้งฉวยเศษรูปภาพเหล่านั้นจากมือเธอ “คราวหน้า อย่าแตะต้องของของฉันอีก” เขาบรรจงวางชิ้นส่วนรูปถ่ายลงบนโต๊ะ “อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะพอใจนะ”

ลูน่าหรี่ตาลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษ ทว่า มุมปากกลับยกขึ้นอย่างพอใจ

หญิงสาวอยากให้โจชัวรู้สึกว่าเธอมีเจตนาไม่ดี เขาจะได้ไม่สงสัยว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอคือใครกันแน่

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวนะคะ คุณลินช์”

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเตรียมเดินขึ้นบันได

“เนลลี่…” โจชัวนั่งลงบนโซฟาและเอนหลังลงอย่างนิ่มนวล

“เธอสบายดีไหมวันนี้?”

หนูน้อยขอร้องเขาให้แขวนรูปถ่ายงานแต่งของพ่อกับแม่เมื่อวาน แต่ออร่ากลับทำลายมันเสียยับเยิน แล้วเนลลี่จะไม่เสียใจได้อย่างไร?

“ไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ” ลูน่าหันกลับมามองโจชัว ริมฝีปากกระตุกนิด ๆ “คุณลินช์คะ คุณดูรักลูกสาวมาก ๆ เลย”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองมายังร่างของเธอที่อยู่ห่างออกไป และรอให้หญิงสาวพูดต่อ

ริมฝีปากของเธอเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “ฉันไม่เคยเห็นรูปภรรยาเก่าของคุณในบ้านหลังนี้มาก่อน แต่อยู่ดี ๆ ก็มีรูปพวกนี้เต็มไปหมด คุณคงทำขึ้นเพราะคิดถึงเจ้าหญิงน้อย ใช่ไหมคะ?”

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นทำให้โจชัวหรี่ตาลงเล็กน้อย เขามองเธออย่างไม่ไยดี “เธอดูจะแคร์เรื่องภรรยาของฉันกับตัวฉันเหลือเกินนะ ใช่ไหม?”

“แน่นอนค่ะ” ลูน่ายิ้ม “จุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่ก็คือปรนนิบัติรับใช้คุณ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันจะสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณด้วย”

โจชัวสูดหายใจเข้ายาว คิดเอาไว้ไม่ผิด!

เป็นความจริงที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในฐานะแม่บ้านก็เพราะซ่อนเร้นเจตนาบางอย่างเอาไว้!

เขาปรายตามองเธออย่างเฉยเมย “จำไว้ เธอมันก็แค่คนรับใช้ อย่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด อย่าทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ คนที่จะมาอยู่ในตำแหน่งเคียงข้างฉันไม่ใช่ใครก็ได้”