บทที่ 20

เอี๊ยด!

เกิดเสียงเบรกดังสนั่น

มาเซราติสีดำขับเข้ามาในสวนสนุกผ่านช่องทางพิเศษ เมื่อประตูรถเปิดออก ชายร่างสูงโปร่งก็รีบก้าวเท้าลงมา

“พี่เขยคะ!” ออร่าซึ่งมีน้ำตาคลอเบ้าวิ่งมาหาโจชัวทันทีที่เขาลงจากรถ เธอถลาเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม “จะทำยังไงดีคะ? เนลลี่ยังติดอยู่ในนั้นอยู่เลย! ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันแท้ ๆ!”

“ฉันไม่น่าปล่อยแม่บ้านคนนั้นพาเนลลี่ขึ้นไปเลย! อุตส่าห์บอกแล้วเชียวว่าชิงช้าสวรรค์น่ะอันตรายจะตายไป แต่คุณแม่บ้านก็ไม่ยอมฟังค่ะ อยากจะเอาใจเนลลี่ เลยทำตามคำขอของหลาน”

โจชัวสับสน ไม่รู้ว่าคำพูดของออร่าเป็นความจริงหรือโกหก “สองคนนั้นขึ้นไปนานหรือยัง?”

“สิบนาทีค่ะ” ออร่าปาดน้ำตา เศร้าสลดเสียจนเหมือนหายใจแทบไม่ออก “ฉันคงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเนลลี่วันนี้! ถ้ารู้ว่าหลานจะตกอยู่ในอันตรายล่ะก็ ฉันคงจะขึ้นไปด้วย! ถ้าคนที่อยู่กับเนลลี่เป็นฉัน ฉันก็คงไม่เสียใจและรู้สึกผิดนัก…”

“พอเถอะ” โจชัวขมวดคิ้ว รู้สึกรำคาญเสียงร้องห่มร้องไห้ของออร่า “เจ้าหน้าที่ได้เข้าไปช่วยหรือเปล่า?”

“เข้าไปช่วยตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นแล้วค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร...” ออร่าชี้ไปทางเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงที่ยืนอยู่ใต้ชิงช้าสวรรค์ “ทำไมถึงเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นได้นะ…?”

โจชัวเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นว่ากระเช้าที่ไม่มีบานประตูยังคงเอียงกระเทเร่อยู่กลางอากาศ

คิ้วของโจชัวขมวดชิดเข้าหากัน

ในสถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้ คนที่อยู่ข้างในคงทนไม่ได้นาน เมื่อคิดว่าเนลลี่ยังติดอยู่ในกระเช้านั่น หัวใจของชายหนุ่มก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ถึงจะไม่นานเท่าไหร่ที่ได้พบหน้ากัน แต่เขาก็รู้ว่าเนลลี่เป็นสาวน้อยที่แสนเปราะบาง แล้วเธอจะทนทรมานในสภาพนั้นได้อย่างไร?

ความวิตกกังวลไหลท่วมท้นดวงตาทั้งสองข้างของชายหนุ่ม

“ลูคัส” ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนมันลงพื้น “ฉันจะขึ้นไปก่อน ส่วนนายไปที่ห้องควบคุม ดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

ดวงตาของออร่าเบิกกว้างด้วยอารามตกใจ “พี่โจชัว เอ่อ... จะขึ้นไปข้างบนนั่นเหรอคะ?”

เธอรอคอยเวลานี้มาตั้งนานเพื่อจะให้พวกมันติดแหง็กอยู่ตรงนั้นแล้วให้โจชัวขึ้นไปช่วยงั้นเหรอ?

มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ!

ออร่ารีบวิ่งเข้าไปคว้าแขนของโจชัว “พี่โจชัวคะ มันอันตรายเกินไปนะ เรื่องทางเทคนิคก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้เชี่ยวชาญเถอะค่ะ อย่าเข้าไปเสี่ยงเองเลย”

โจชัวเหลียวหลังมาและกวาดสายตามองออร่าอย่างไม่แยแส “ผมเสียลูน่าไปครั้งหนึ่งแล้ว”

เขาอยู่ที่เมืองเซาท์ตอนลูน่าเกิดอุบัติเหตุและพลาดโอกาสครั้งสุดท้ายไป แต่พระผู้เป็นเจ้าได้มอบโอกาสให้เขาอีกหนด้วยการส่งเนลลี่มา แล้วจะให้เขาทนยืนอยู่เฉย ๆ โดยไม่ลงมือทำอะไรสักอย่างน่ะหรือ?

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ชายหนุ่มจึงสะบัดมือออร่าออกแล้วย่ำเท้าตรงไปทางชิงช้าสวรรค์

“พี่โจชัว!”

ออร่ายืนมองชายหนุ่มที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ พร้อมกับกระทืบเท้าอย่างโกรธจัด

ร่างสูงยืนอยู่ใต้ชิงช้าสวรรค์ หลังอธิบายจุดประสงค์ให้เจ้าหน้าที่ฟังแล้ว เขาก็สวมใส่สายรัดนิรภัยและเริ่มปีนขึ้นไปยังกระเช้าด้านบนสุด

ขณะที่ยืนอยู่ไกล ๆ ออร่าจ้องมองแผ่นหลังของเขาและกัดริมฝีปากอย่างแรง

“คุณกิบสันครับ” บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหล่อนรู้แล้วว่าสถานการณ์นี้ร้ายแรงขนาดไหน “เราควร... ล้มเลิกแผนดีไหมครับ?”

หญิงสาวหันขวับมองหน้าเขาอย่างเย็นชา “นี่แกคิดจะยอมแพ้ตอนนี้เหรอ?”

แผนของเธอไม่มีทางล้มเหลว

เธอแค่ไม่คิดว่าลูน่ากับเนลลี่จะเกาะอยู่บนนั้นได้นานขนาดนี้!

บานประตูก็หลุดไปแล้ว ไหนจะกระเช้าชิงช้าสวรรค์ที่เอียงนั่นอีก คนทั่ว ๆ ไปที่อยู่ในสภาพนั้นคงหมดเรี่ยวหมดแรงในเวลาไม่ถึงสิบนาที! พวกนั้นทนได้นานขนาดนี้ได้อย่างไร?

“จะปล่อยให้แผนนี้ล่มไม่ได้...” ออร่ากำมือแน่น “จะปล่อยให้ล่มไม่ได้เด็ดขาด!”

เธอเพิ่งจะป้ายสีความผิดให้ลูน่าต่อหน้าต่อตาโจชัว เธอไม่ยอมให้แผนการที่วางไว้พังไม่เป็นท่าแบบนี้!

แม้โจชัวจะอุตส่าห์ปีนขึ้นไปช่วยด้วยตัวเอง แต่หล่อนก็ไม่อาจปล่อยให้แผนนี้ล้มเหลวแค่เพราะเป็นห่วงโจชัวหรอก!

“บอกพวกเจ้าหน้าที่” หญิงสาวสูดหายใจเข้า “เข้าไปช่วยแค่ตอนที่พวกมันตกลงมาก็พอ”

ไม่แน่ สองคนนั้นอาจจะพลาดพลั้งหลุดมือในวินาทีถัดไปก็เป็นได้!

...

ภายในห้องควบคุมหลัก นีลนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และทำความเข้าใจสัญลักษณ์ต่าง ๆ ที่ปรากฏบนเครื่อง “ไนเจล นายเจาะเข้าไปได้หรือยัง?” เขาถามขึ้นและรู้สึกเป็นกังวล

แม้จะเจาะข้อมูลไฟร์วอลล์ระดับพื้น ๆ ไปหลายตัว แต่นีลก็ยังต้องพึ่งพาไนเจลเมื่อเจอเทคนิคขั้นสูง

“ใกล้แล้ว” น้ำเสียงไนเจลจากปลายสายนั้นสุขุมเยือกเย็น “ฉันถอดรหัสระบบแล้ว แต่ยังไม่เคยรับมือกับแผงควบคุมเครื่องจักรในสวนสนุกมาก่อน กำลังหาวิธีอยู่”

ไกลออกไปภายในตึกคนไข้ของอีกฟากทะเล เด็กชายตัวน้อยซึ่งนั่งอยู่บนเตียงพยาบาลกำลังอ่านหนังสือคู่มืออย่างเร่งรีบ สายตาเหลือบมองไปที่ลูน่ากับเนลลี่จากทางหางตา

มองผ่าน ๆ เหมือนเขาเห็นใครคนหนึ่งฝ่าอันตรายปีนขึ้นไปบนโครงเหล็กของชิงช้าสวรรค์

ชายคนนั้นตัวสูงและแต่งกายสะอาดสะอ้าน เขาสวมกางเกงดำกับเสื้อยืดขาว เขาดูไม่เหมือนผู้เชี่ยวชาญแต่การเคลื่อนไหวนั้นคล่องแคล่วว่องไว เพียงชั่วอึดใจเดียว ชายคนนั้นก็ใกล้ถึงกระเช้าชิงช้าที่เนลลี่กับลูน่าติดอยู่ข้างในแล้ว

“นีล” เด็กชายตัวน้อยขมวดคิ้ว “นั่นใคร?”

นีลชำเลืองมองหน้าจอของกล้องวงจรปิดและสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา “ก็พ่อใจดำของพวกเราไงล่ะ”

ไนเจลเม้มริมฝีปากบางอยู่เงียบ ๆ เขาน่ะเหรอ... คือพ่อของพวกเขา?

เพราะกลัวว่าไนเจลจะเสียสมาธิ นีลจึงรีบเตือน “ไนเจล อย่าไปสนใจแล้วก็รีบลงมือได้ไหม?”

“ได้เลย”

ไนเจลกลับมามีสมาธิอีกครั้ง เขาพิมพ์คำสั่งควบคุมกลไกชิงช้าสวรรค์ และค่อย ๆ ปรับมุมเอียงของตัวกระเช้าจนมันกลับมาตั้งอยู่ในระดับเสมอกัน

ภายในกระเช้าชิงช้า ลูน่าซึ่งกำลังหวั่นวิตกถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เนลลี่ ดูสิ! เราไม่ตกลงไปแล้วนะลูก” เธอโอบกอดร่างน้อย ๆ ของเนลลี่ด้วยความดีใจ

ทว่า ร่างของเด็กหญิงไร้ซึ่งการโต้ตอบ

ลางสังหรณ์ร้ายแล่นเข้ามาภายในใจ