ล่ามรัก : EP 5 ไม่คิดอะไรแต่ตามหา

                   บทที่ 5 

"เฮียคะ" ผมนั่งอยู่ริมขอบสระบ้านตัวเองจิบไวน์ในมือที่ถือไว้ จิบเบาๆในยามเย็น หันหลังไปตามเสียงเรียก และนั่นไม่ใช่เสียงใครน้องสาวของผมเอง ไหนบอกว่าจะกลับคอนโด ผมหันกลับไปมองเพลงมีนาแล้วลุกขึ้น วางแก้วไวน์ลงที่โต๊ะ

"ไหนบอกว่าจะกลับคอนโด" 

"ตั้งใจว่าจะกลับคอนโดค่ะเฮียและเพลงจะไปหาพราวที่คอนโดพราวด้วย จะไปรับพราวมุกมาทานข้าวที่บ้านกับเราค่ะ แต่พราวมุกปฏิเสธตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อคืนกับวันนี้พราวไม่รับสายเลยค่ะ แปลกจังที่พราวมุกไม่รับสายของเพลง" เมื่อวานนี้เขาพาพราวไปซื้อโทรศัพท์มือถือที่ห้างและก็บังเอิญไปเจอคุณพ่อคุณแม่ของเธอ เขารู้จักท่านพอสมควรเพราะพ่อแม่เธอเป็นนักธุรกิจเกี่ยวกับเพชรพลอยส่งนอก ฐานะทางบ้านของเธอรวยอันดับต้นๆของประเทศไทยเหมือนกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมพ่อของพราวมุกดูเหมือนไม่ชอบเขาทั้งๆที่เคยเจอกัน ยังไม่จำเป็นจะต้องสืบหาประวัติของพ่อหรอกเขาคิดว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว เรื่องคืนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย

"เฮียเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เขายิ้มให้กับเพลงและส่ายหน้าให้กับน้องสาวเบาๆ เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนลืมตอบคำถามน้องสาวตัวเองที่ยืนสงสัยอยู่ตรงหน้า เพลงมีนาเธอเป็นคนน่ารักซึ่งแตกต่างจากพราวมุก เหมือนกับหน้ามือและหลังมือ น้องสาวของเขาไม่แต่งตัวโป๊ น้องสาวเจาพูดน้อยพูดอ่อนหวาน ส่วนพราวมุกพูดมากแถมทำตัวแรง

"แล้วทำไมเพลงไม่ไปหาเธอที่บ้านล่ะ" 

"เพลงไม่รู้หรอกค่ะเฮีย ว่าบ้านของพราวมุกอยู่ที่ไหน เพราะว่าตั้งแต่เรารู้จักกันมาก็ไปมาหาสู่กันที่คอนโดตลอด แต่เพลงก็รู้จักคุณพ่อคุณแม่ของพราวมุกนะคะ เพลงเคยเจอท่านอยู่ครั้งหรือสองครั้งนี่แหละ เฮียยังไม่ตอบเลยนะว่าทำไมเฮียถึงรู้ว่าพราวกลับบ้าน" ยังไม่ลืมคำถามของตัวเองอีกเจ้าแสบเอ้ยแถมมีท่าทีสงสัยพี่ชายด้วย

"เฮียก็เดาไปอย่างนั้นแหละ พราวมุกเธออาจจะคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ของเธอก็ได้"  

"เฮียคงเดาถูกค่ะ เพราะว่าเมื่อวานนี้เพลงโทรหาเพื่อที่จะขอโทษพราวมุก เพลงจะชวนพราวมุกมาแต่พราวปฏิเสธ เพราะว่าคุณพ่อของพราวมุกนั้นให้กลับบ้าน และหลังจากนั้นมาเพลงก็ติดต่อพราวมุกไม่ได้เลยค่ะ ไม่ใช่ปิดเครื่องนะแต่ไม่รับสาย" น้องสาวเขานั้นดูเป็นห่วงเพื่อนสนิทมาก นั่งไม่เป็นสุขเลยและหน้าตาตื่นหรือว่าพราวมุกเธอจะเป็นอะไรพรามุก เมื่อคืนก่อนโดนผมกระหน่ำไปหนักซะด้วย 

"เธอไปอยู่กับแฟนของเธอหรือเปล่า ถ้ากลับบ้านไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ทำไมจะไม่รับสายเพลงล่ะ"  

"ไม่จริงค่ะเฮีย พราวมุกยังไม่มีแฟน มีคนมาคุยมาทักพราวยังไม่อยากคุยด้วยเลย เอิ่มแต่ก็มีที่ดูๆใจอยู่คนนึง" ต้องหมายถึงธารามเพื่อนของเขาที่อยู่ต่างประเทศอย่างแน่นอนที่ดูๆใจกัน เพราะว่าในคืนนั้นธารามโทรมาหาพราวมุกเขาโมโหเลยเขวี้ยงโทรศัพท์เข้าที่ผนังห้องจนแตกกระจายนั่นแหละ

"หรือว่าพราวมุกเขาจะโกรธเพลงคะเฮีย ที่เพลงไม่ได้ไปส่งเธอที่คอนโดในคืนนั้น" แววตาเศร้าและนั่งก้มหน้าลงทันที เป็นอะไรหรือเปล่านะพราวหรือว่าเธอจะไม่สบาย

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเพลง อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเฮียให้ลูกน้องจัดการสืบว่าบ้านของพราวมุกอยู่ที่ไหนแล้วกัน" 

"เอาไว้เฮียจะโทรมาบอกนะพราว คืนนี้ก็นอนอยู่บ้านไปก่อน เดือนๆนึงอยู่บ้านแค่ครั้งเดียวเองไปอยู่แต่คอนโดนั่นแหละ เฮียก็น้อยใจเป็นนะ" 

"เฮียไม่ต้องน้อยใจเลยค่ะ เฮียเองก็อยู่แต่คอนโดของเฮียกลับบ้านเดือนละครั้ง พอๆกันเลยถ้าไม่มีแม่บ้านอยู่บ้านหลังนี้จะเงียบขนาดไหน" ไม่ใช่เพียงแต่น้องสาว เขสเองก็เช่นกันในบางครั้งก็นอนที่ทำงานหรือไม่ก็ต่างจังหวัดบางทีก็ต่างประเทศเอาง่ายๆคือนอนทั่วมุมโลกแล้วแหละด้วยความที่ต้องไปดูงานบ่อยครั้ง

หลังจากที่เขาสั่งลูกน้องให้ตามหาพราวมุกและเอาที่อยู่บ้านของพ่อแม่เธอมา ไม่นานถึง 20 นาทีด้วยซ้ำ ได้ทั้งที่อยู่และรู้ว่าพราวมุกอยู่ที่ไหน พราวมุกขับรถออกมาจากบ้านตรงไปที่คอนโดของตัวเอง ตอนแรกผมจะไปธุระ แต่ตอนนี้เลื่อนธุระออกไปก่อนแล้วกัน ให้ลูกน้องขับรถมาส่งที่คอนโดพราวมุก

"สวัสดีค่ะคุณเพลิง มีอะไรให้รับใช้หรือเปล่าคะ" คอนโดนี้ถ้าผมจำไม่ผิดผมซื้อไว้น่าจะ 5 ห้องได้และไม่เคยอยู่เลย ไม่ได้ปล่อยเช่าด้วยเพราะว่ามีเงินก็เลยซื้อไปอย่างนั้นแหละ ไม่คิดว่าพราวมุกเธอจะอยู่ที่นี่ 

"ผมต้องการรู้ว่า นางสาวปรีญาดา ม่านเพชรหรือว่าพราวมุกพักอยู่ห้องไหน" 

"ดิฉันขออนุญาตเช็คสักครู่นะคะคุณเพลิง" คนแบบเขาไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใครขึ้นมา แค่ต้องการรู้ว่าเธอพักห้องไหน ก็ได้คีย์การ์ดสำรองมาทันที

ก๊อกๆๆ ทั้งกดกริ่งและเคาะประตูอยู่หลายครั้ง เธอไม่ยอมเปิดประตู พนักงานที่เคาน์เตอร์ด้านล่างบอกว่าพราวมุกขึ้นมาได้สักพัก หึกล้าดีมากนะ เธอคงไม่คิดว่าเขาได้คีย์การ์ดห้องเธอ

ติ๊ด!! คีย์การ์ดในมือต้องได้ใช้งานแล้วแหละเพราะว่าเธอนั้นไม่ยอมเปิดประตูดื้อนัก

"คุณเพลิง คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ" ใบหน้าและดวงตากลมโตจ้องมองผมด้วยความตกใจ บอกตามตรงนะว่ากลิ่นกายของเธอมันดึงดูดจริงๆ ยิ่งเห็นหน้าและได้กินหอมในตัวเธอนั้นมันทำให้คลุกคลั่งอยากจะ เ -็ดเธอขึ้นมาอีกแล้ว 

"ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ และก็ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้และฉันไม่ได้ หายไปไหนมา" มือของผมนั้นเร็วไปหน่อย คว้าแขนของเธอจับแล้วบีบ

"ปล่อยนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับพราว" กล้ามากนะที่เถียงแบบนี้ ซึ่งเขาไม่ชอบที่สุดผู้หญิงที่แต่งตัวอ่อยโชว์นั่นโชว์นี่ และปากดีจัดชอบเถียง

"แน่ใจหรอพราวมุก ที่เธอไม่อยากเจอฉัน ปากกับนมนี่มันแข็งเหมือนกันเลยนะ" เป็นคนมือเร็วตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงอื่นอย่างแน่นอน เป็นแบบนี้กับเธอคนแรกที่เขาทำแบบนี้ มือซ้ายขยำทรวงอกเนินนูนสองข้างเธอนอกเสื้อบางพริ้วยิ่งสัมผัสยิ่ง เ-ี่ยน 

"โอ้ย คุณเพลิงออกไปเลยนะ อะอื้มเจ็บนะคะ" 

"เจ็บรึ เ-ี่ยน" 

"ปะเปล่านะ เชิญออกไปจากห้องพราวเดี๋ยวนี้" ปากไล่แต่กายแอ่นเข้าหาให้คลำอย่างง่าย

ดายเธอได้คลานออกแน่พราวมุก