ล่ามรัก : EP 10 โกรธ

บทที่ 10 

"คุณเพลิงคะ พอก่อนนะพราวยังทำรายงานไม่เสร็จ พรุ่งนี้จะต้องไปส่งอาจารย์" พยายามเอามือผลักหน้าอกคุณเพลิงไว้ มองหน้าเขาด้วยสายที่อ้อนวอน 

"รายงานก็จ้างคนอื่นทำไปสิเงินกูเยอะแยะเดี๋ยวกูจ่ายเอง" ยังมึนและพยายามมุ่นทำต่อ มือสองข้างกอดกุมไปทางด้านหลังและเลื่อนลงขยำเข้าแก้มก้นเธอทั้งซ้ายและขวาไม่ยอมล่ะออกห่างจากตัว

"แต่เป็นรายงานที่พราวทำร่วมกับเพลงมีนานะ" เขาหยุดการกระทำทันที เมื่อเอ่ยขึ้นถึงน้องสาวเขา จ้องมองหน้าเรานิ่งๆเหมือนควรคิดอะไรสักอย่างเพลงมีนาเป็นคนสำคัญต่อพี่ชายเขามากจริงๆ

"แล้วจะเสร็จเมื่อไหร่ ทำนานไหม" 

"นานค่ะ คุณออกไปก่อนนะพราวขออาบน้ำก่อน" เขาไม่ได้ตอบอะไร มือปล่อยออกจากตัวของเธอ และหันหลังให้กับเธอเดินออกจากห้องน้ำไป ถ้าไม่เอ่ยถึงน้องสาวของเขานั้นเขาคงไม่หยุดให้ทำรายงานอย่างแน่นอน แต่จริงๆแล้วก็เป็นรายงานของเธอคนเดียวนั่นแหละ แค่ใช้เป็นข้ออ้างเฉยๆ กลัวว่าจะทำรายงานไม่เสร็จ พออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ นุ่งเพียงผ้าหนูผืนเดียวที่หยิบเข้าไปในห้องน้ำด้วย คิดว่าเขายังอยู่ในห้องหันมองซ้ายและขวาไม่มีเขาอยู่เสื้อผ้าเขาหายไปด้วย จึงเดินออกมามองลงที่เตียงยับเต็มไปด้วยคราบน้ำกรามบนผ้าปูที่นอนสีขาวจนเห็นเด่นชัด เดินมาที่หัวเตียงเห็นกระดาษโน๊ต 1 ใบเขียนไว้เป็นข้อความจากคุณเพลิงว่าเขาต้องรีบไปธุระ และไม่มีข้อความอะไรต่อ 

"คุณรีบไปธุระหรือว่าคุณโกรธพราวนะคุณเพลิง" วางกระโน๊ตลงถอนหายใจออกมาและนั่งลงที่เตียง สายตามองเพียงผ้าปูที่นอนยับด้านหลัง ไม่เรียกร้องอะไรไม่ต้องการอะไรจากเขา เพราะเธอเองที่ยอมรับและอยากอยู่ในความลับของเขาแบบนี้ เสียงมือถือดังขึ้นเมื่อมีสายเข้ารีบ รับลุกหยิบมาดูเป็นเบอร์ของเพลงมีนา

"ฮโหลเพลง" 

"พราวหายไปไหนมา เพลงโทรหาไม่รู้กี่สายแล้วนะ และตอนนี้เราอยู่หน้าห้องของพราวแล้วด้วยกำลังจะเข้าไปนะ" เพลงมีนาเป็นเพื่อนสนิทที่เราบอกทุกอย่าง ไว้ใจมากที่สุดเพลงรู้รหัสคอนโดรู้รหัสมือถือด้วย รีบลุกขึ้นเดินออกมาที่หน้าประตูเพลงเปิดเข้ามาเร็วมาก สายตาเพื่อนมองจ้องมาที่เรา คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นเรานุ่งกระโจมอกด้วยผ้าขนหนู

"พราวมุก มีใครอยู่ที่นี่หรือป่าว" คิดไว้แล้วว่าเพลงจะต้องถามคำถามนี้ สายตาเธอมองจ้องไปที่หน้าประตูห้องนอน เตรียมก้าวขาที่จะเดินเข้าไป แต่จับแขนเพื่อนไว้ก่อนเพลงมีนาไม่ยอมด้วยจะแกะมืออก รีบเดินดิ่งเข้าไปที่หน้าประตูห้องเปิดออกทันทีที่มือถึงลูกบิดประตู สายตาเพลงที่จ้องมองหน้า หลังจากที่เห็นในห้องแล้วบอกเลยว่าสายตาโหดๆแบบนี้เพลงเหมือนคุณเพลิงมาก

"คืออะไรพราวมุก เธอมีผู้ชายมาอยู่ที่คอนโดนี้หรอ ทำไมทำแบบนี้อะไหนบอกว่าถ้ามีแฟนจะบอกเรา และจะไม่ยอมมีอะไรกับผู้ชายง่ายๆ" เคยสัญญากับเพลงมีนาไว้จริงๆ ว่าถ้าวันไหนมีแฟนหรือครบกับใครจะบอกเพลงก่อน และจะไม่ยอมมีอะไรกับผู้ชายง่ายๆ หน้าเพลงมีนาตอนนี้โกรธเราจริงจังมากเลยนะ ทำให้พราวมุกเธอรู้สึกไม่ดีที่ทำให้เพื่อนโกรธ รีบเอามือทั้งสองข้างจับเข้าที่ข้อมือเพลงไว้ แต่เพลงดึงออกทำให้รู้เลยว่าเพื่อโกรธจริง 

"คือว่า" 

"ไม่ต้องมาพูดแก้ตัวกับเพลงนะพราวว่าไม่ใช่แบบที่พราวคิด หึ้ยเพลงโตแล้วและพอที่จะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น รอยที่คอและไหลของพราวมันบอกชัดตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จริงเพลงไม่ต้องเปิดประตูดูยังได้เลยนะ มีแฟนมีคนรักลืมเพื่อนคนนี้เลยสินะฮึ้ก รู้ไหมว่าห่วงขนาดไหนที่โทรหาแล้วพราวไม่รับอะ" เพลงร้องไห้มือทั้งสองปาดน้ำตาตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้จะทำอย่างไงพยายามที่จะจับแขนเพื่อน พยายามที่จะหาขข้ออ้างอย่างอื่นเเต่เพลงไม่ฟังเลย สะบัดแขนจนมือเธอจนหลุด

และเพลงเปิดประตูคอนโดวิ่งออกไป พราวมุกเธอตามไม่ได้ ด้วยที่อยู่ในสภาพแบบนี้นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว

"เพลง" ทำอะไรไม่ได้เลย อยากจะอธิบายก็ไม่ทันเพราะเพลงไม่ยอมฟังเรา ที่เพลงโกรธคือเพลงคิดว่าเราไม่สนใจเพลง เธอโทรมาหาหลายสายที่เราไม่ได้รับคงคิดว่ามัวแต่มีอะไรกับผู้ชาย คิดว่าเธอผิดสัญญาที่มีแฟนไม่บอก ทุกอย่างเธออธิบายไม่ได้เลย แก้ตัวไม่ทันจนเพื่อนเสียใจร้องไห้วิ่งออกจากห้องไป 

รีบสวมใส่เสื้อผ้าหยิบมือถือโทรหาเพลงแต่เพลงไม่รับสาย โทรหลายครั้งมากใจคอเริ่มไม่ดีรีบขับรถออกมาตรงไปคอนโดของเพลงมีนา ซึ่งคอนโดเพลงไม่ได้อยู่ไกลกันมากนัก ขับรถด้วยโทรด้วยแต่โทรครั้งหนี้ไม่ติดเพลงปิดเครือง เธอเหยียบรถมาเร็วจนถึงคอนโดเพื่อน ถามหน้าเค้าเตอร์ว่าเห็นเพลงกลับเข้ามาหรือยังพนักงานบอกว่าออกไปสักพักแล้ว หมายความว่าหลังจากกลับมาจากเธอแล้วเพลงมีนาไม่ได้กลับมาที่นี่หรอไปไหนนะ

ตัดมาทางด้านเพลงมีนา

เธอเสียใจเมือเห็นพราวมุกเพื่อนรักตัวเองอยู่ในชุดแบบนั้นเดาออกว่าเพื่อนนั้นทำอะไรอยู่ด้วยความน้อยใจตัวเองโทรหาเพื่อนไม่รับสายและเพื่อนไม่เคยบอกว่ามีแฟน เลยทำให้เธอน้อยใจทั้งด้วยเสียใจจนร้องไห้วิ่งออกมาจากคอนโดของพราวขับรถกลับบ้านตัวเองทั้งน้ำตาพอมาถึงที่บ้านร้องไห้วิ่งขึ้นห้องทำเอาแม่บ้านตกใจถามออะไรคุณหนูของพวกเขาก็ไม่ตอบ

แม่บ้านจึงรีบโทรหาคุณเพลิงบอกอาการของคุณหนูหลังจากที่กลับเข้ามาในบ้าน เมื่อคุณเพลิงรู้จากแม่บ้านที่โทรรายงาน เขารีบกลับบ้านทันที ต่อให้มีธุระสำคัญต้องรีบกลับละทิ้งทุกอย่างเป็นห่วงน้องสาวมากกว่าสิ่งอื่น

"เพลงครับหนูเปิดประตูให้เฮียหน่อย" มือขวากำมือเคาะประตูเรียกให้น้องสาวเปิด เมื่อคุณเพลิงมาถึงบ้านรีบวิ่งขึ้นตรงมาที่ห้องน้องสาวทันที

"เฮียฮื่อๆ" เพลงมีนาเธอร้องไห้ฟูมฟายยิ่งทำเอาคุณเพลิงใจคอไม่ดี จ้องหน้าน้องสาวจับไหล่ทั้งสองข้างของคนตัวเล็กเพื่อถามหาความจริง

"เกิดอะไรขึ้นเพลง มีใครทำอะไรเพลงบอกเฮียมาเฮียจะไปฆ่ามัน" น้ำเสียงสั่นของคุณเพลิงที่เป็นคนอารมร้อนอยู่ด้วยแล้วนั้น จ้องมองรอคำตอบน้องสาวว่าใครทำ 

"พราวมุกฮื่อๆพราวมุก"

"พราวมุก พราวมุกทำอะไรหรือเป็นอะไรเพลงตั้งสติก่อนเฮียฟังไม่รู้เรื่อง" ทั้งเสียงสะอื้นเสียงพูดไม่เป็นคำพูดของเพลงทำให้ให้พี่ชายอย่างคุณเพลิงต้องพูดเสียงดังใส่น้อง ,