บทที่ 19 หลังจากที่โทรหาเพลงมีนาแล้ว เราได้ซื้อของอร่อยๆและของโปรดเพลงไปฝากที่บ้านเพลงปวดท้องเพราะว่าเป็นประจำเดือนหนัก ที่บ้านคุณเพลิงไม่อยู่หรอกเขาก็ไม่ได้บอกว่าเขาจะไปไหน ในตอนแรกบอกว่าจะกลับบ้าน แต่เราไม่ได้ถามหาคุณเพลิงกับเพลงเดี๋ยวเพลงจะสงสัยเอา หลังจากนั้นเราก็ขับรถกลับมาที่บ้านของเราเอง คุณพ่อบอกให้กลับบ้านให้ไปกินของโปรดที่ท่านมาให้เรา"สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่" เมื่อเราเดินเข้ามาในบ้าน สายตาของท่านทั้งที่มองเรามันดูแปลกๆ เหมือนกับว่าเราทำอะไรผิด"มานั่งนี่สิพราวมุก" เรายิ้มให้กับคุณแม่ที่ท่านเดินมา พร้อมกับจานขนุนวางไว้ที่โต๊ะด้านหน้าโซฟา ส่วนคุณพ่อนั้นยังคงมองเราแล้วก็มองหน้าจอมือถือ"คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะทำไมคุณพ่อถึงมองพราวแปลกๆ" ในความรู้สึกของเรานั้นเริ่มระแวง หรือว่าคุณพ่อรู้ความจริงที่เราไปร้านกับคุณเพลิง "พ่อขอถามอะไรหน่อยได้ไหม รักพ่อกับแม่หรือเปล่า" เราเริ่มมั่นใจแล้วว่าท่านทั้งสองคนรู้เรื่องที่เรายังคบกับคุณเพลิงอยู่แน่นอนคุณพ่อมองหน้าเราและน้ำตาคลอ มือทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน ในขณะที่นั่งอยู่โซฟาด้านข้างซ้าย"รักสิคะ พราวรักคุณพ่อกับคุณแม่มาก
บทที่ 20 "นี่ครับนายเอกสารสำคัญทำให้พวกมันผิด และถูกปลดจากการเป็นผอ.โมหาลัย และมันจะไม่มีทางกลับไปเป็นได้เหมือนเดิมครับนายเพราะประวัติมันจะถูกตราแดงประทับไว้ ไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหนจะไม่มีใครรับทั้งลูกและพ่อ" เขาใช้เพียงสายตามองซองเอกสารแต่ไม่เปิดดูเพราะว่าไว้ใจลูกน้องคนสนิท ที่ไม่ว่าจะใช้ทำงานอะไรเขาทำให้เจ้านายได้หมดทุกอย่างและสำเร็จทุกครั้ง อย่างในครั้งนี้ที่คุณเพลิงให้ไปเก็บกวาด ผอ.กับลูก "ดีมาก แต่มันยังไม่พอมันไม่มีใครกล้าต่อยหน้ากูมันไม่มีใครกล้าทำให้กูเจ็บ พวกมึงไปเอามันมาทั้งสองพ่อลูก และไปเจอกูที่โกดังใหม่ที่พึ่งสร้าง คืนนี้เที่ยงคืนกูจะออกไป""ครับนาย" "กล้าดีมากที่ยุ่งกับเมียกูไอ้ต่อ" มือหนาบีบแก้วไวน์ที่ตัวเองนั้นถือจนแตกคามือแต่มือเขากลับไม่มีเลือดออกแม้แต่นิดเดียว สายตาร้ายกาจมองจ้องหน้าลูกน้องคนสนิทบ่งบอกถึงความร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น คุณเพลิงกลับขึ้นมาดูน้องสาวที่นอนอยู่ในห้อง เขาบอกกับน้องสาว่าตัวเองว่าต้องไปประชุม "นอนไปแล้วมั้งเด็กอ้วน" ผมนั่งอยู่บนรถ ให้ลูกน้องขับให้ และมีลูกน้องตามมาอีกนับสิบคน จะต้องไปจัดการไอ้ต่อกับพ่อของมัน การที่พ่อมันได้
บทที่ 21 เกือบจะตี 3 ที่คุณเพลิงเขามาคอนโดของพราวมุก เขาใช้คีย์การ์ดสำรองขึ้นมาเปิดห้องโดยที่ไม่ได้ถามพนักงานเคาน์เตอร์ด้านล่างว่าพราวมุกกลับมาหรือยัง และต้องผิดหวัง เพราะว่าที่คอนโดไม่มีใครอยู่ เขาเริ่มหงุดหงิดกับการตามหาเธอ มือขวาหยิบมือถือขึ้นมา และโทรกดย้ำไปที่เบอร์ของเธออีกครั้ง แต่ทางปลายสายยังไม่ปลดบล็อกเบอร์ของเขา"มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงบล็อกฉันพราว" ใจจดใจจ่ออยากคุยและอยากถามเหตุผลคนที่หายไป เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับเข้าคอนโดของตัวเอง และนอนพักผ่อนเพื่อรอให้สว่างอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงวันใหม่ เข็มนาฬิกาหมุนเวียนดั่งคนที่เดินหน้าและไม่มีวันเดินกลับถอยหลัง ในเช้าวันใหม่คุณเพลิงรีบลุกออกจากที่นอนล้างหน้าและออกมาด้านนอกห้อง เมื่อคืนนี้เขาเฝ้ารอเธออยู่ที่นี่ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ" คนตัวโตก็มองหน้าจอมือถือเขาทั้ง LINE หา โทรหาไม่สามารถติดต่อพราวมุกได้เลย ออกมาจากคอนโดตรงมาที่บ้านเจอน้องสาวของตนเองนั้นกำลังจะออกไปมหาลัย"สวัสดีค่ะเฮีย ไหนบอกว่าจะกลับบ้านคะเมื่อคืน" เพลงมีนาเป็นผู้หญิงที่น่ารักและอ่อนน้อม รอยยิ้มของเธอช่างแสนหวานมอบให้กับพี่ชายและเอ่ยถาม "พ
บทที่ 22 พราวมุกเธอแทบที่จะไม่กล้ามองหน้าพี่ชายของเพื่อนสนิทด้วยซ้ำ หลังจากที่แยกย้ายกันมาเธอนั้นไม่มีกระจิตกระใจเรียน นั่งเหม่อลอยเหมือนคนที่กำลังเครียด แววตาของเธอดูหมองเศร้าตลอดเวลาถึงแม้จะพยายามฝืนยิ้มตอบคนที่เข้ามาทักทาย "เป็นอะไรหรือเปล่าพราว ทำไมหน้าซีดขนาดนี้" เธอทั้งสองคนหลังจากเรียนเสร็จลงมานั่งเล่นเพื่อรออีกสักพักก็ต้องกลับขึ้นไปเรียนเหมือนเดิม เพลงมีนาเดินมาใกล้ๆเพื่อนใช้มือขวากุมเข้าที่มือซ้ายของพราวบนโต๊ะที่กั้นกลางเธอนั่งฝั่งตรงข้ามกัน"ไม่มีอะไรหรอกเพลง" "ไม่จริง พราวไม่ใช่เป็นคนแบบนี้ปกติแล้วพราวจะสดใส แต่นี่แค่ดูจากการแต่งตัวของพราวมาเรียนวันนี้ก็รู้แล้ว ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงไม่บอกเรา" วันนี้เธอไม่ได้แต่งหน้าจัด แต่ก็ไม่มาเรียนหน้าสดอย่างแน่นอน พราวเป็นคนที่ชอบแต่งตัว วันนี้กลับใส่กระโปรงยาวแต่งหน้าอ่อนๆ "ไม่มีอะไรหรอก อืมเดี๋ยวพราวจะไปซื้อน้ำเดี๋ยวซื้อมาให้นะ" พราวมุกบ่ายเบี่ยงคำถามเพลงมีนาจึงเลือกที่จะ้ดินออกมาร้านค้าเพื่อซื้อน้ำ ปึก!! เพราะความเหม่อลอยของพราวมุก มุ่งหน้าเดินตรงไปร้านสะดวกซื้อ ทำให้เธอนั้นเดิ
บทที่ 23 เธอถอนหายใจออกมาเหมือนคนที่เหนื่อยหน่าย สายตามองแต่หน้าจอมือถือเหมือนกับว่าเธอนั้นกำลังจะโทรหาใครสักคน แต่ยังไม่กล้า เพลงมีนาเดินมาหาเพื่อนพร้อมกับมือขวาจับเข้าที่ไหล่ซ้ายของเพื่อนในขณะที่เพื่อนนั้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้"พราวมุกเธอเป็นอะไร มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า" เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองหน้าเพื่อนและส่ายหัวไปมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมา"ไม่มีอะไร เราถามอะไรหน่อยสิเพลง" "อื้อว่ามา" เพลงมีนานั่งฝั่งตรงข้ามกับพราวมุก เธอจ้องมองเพื่อนสนิทใช้มือที่ยกมาเท้าค้างตัวเองเพื่อรอคำถามจากเพื่อน"เพลงรักพี่ชายของเพลงมากขนาดไหนหรอ" เพลงมีหน้ายิ้มหวานให้กับพราวมุก"รักมากที่สุดในชีวิต หรือจะเรียกว่าให้ชีวิตเฮียได้เลยแหละเพราะว่าเรามีกันแค่สองคน เฮียเลี้ยงเพลงมาตั้งแต่เพลงยังเด็กตั้งแต่คุณพ่อกับคุณแม่เสียชีวิต" "พ่อกับแม่เพลงเสียชีวิตจากอะไรหรอ" "อุบัติเหตุ แต่เฮียบอกว่าไม่ใช่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจากธรรมชาติ เป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจากคนกลุ่มหนึ่งสร้างให้มันเป็นอุบัติเหตุ" พราวมุกคิ้วขมวดเข้าหากันเธอไม่เข้าใจความหมายของเพื่อน "ไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมชาติ สรุป
บทที่ 24 เพลงมีนาน้องสาวของเขาพูดยังไม่ทันจบ เรื่องที่พราวมุกมีแฟนไปหาถึงมหาลัย เสียงแจ้งเตือนไลน์ของเขานั้นเด้งเข้ามา ห้องแชทจากลูกน้องคนที่เขาสั่งให้ตามดูพราวมุก ได้ส่งลูกพราวมุกยืนกอดกับผู้ชายกลางมหาลัยมาให้"ไอ้ธาราม" มือหนาข้างขวาสัมผัสนิ้วชี้และหัวแม่มือซูมเข้าที่หน้าจอ จึงรู้ว่าผู้ชายที่ยืนกอดกับพราวมุกคนที่ตัวเองนั้นรักคือธารามเพื่อนในแก๊ง และเป็นเพื่อนสนิทที่เพิ่งกลับมาถึงไทยวันนี้ ความรู้สึกของเขานั้นเริ่มพังทลายทั้งเสียใจทั้งโกรธพราวมุกที่ทำแบบนี้กับเขา"ไม่จริงพราว" เขาขับรถออกจากบ้านด้วยความเร็ว หลังจากที่ส่งน้องสาวเข้าบ้าน มุ่งหน้าสู่ผับตามที่นัดหมายกับเพื่อนพ้องไว้ อีกกลุ่ม แต่ไม่ใช่เพื่อนสนิท"นายครับ" ลูกน้องคนสนิทเห็นเจ้านายเขานั้นกำลังเมาจึงพุ่งเข้ามาพยุง กลัวว่าเจ้านายจะล้มลงกับพื้น ส่วนเพื่อนพ้องต่างพากันแยกย้ายกลับคุณเพลิงดื่มหนักไปหน่อยจึงเมา เขาเครียดเรื่องพราวมุกกับธาราม"ไม่ต้อง!กูไหวกูเก่ง มึงคอยดูนะว่ากูจะเอาคนที่กูรักกลับมาให้ได้ คนแบบกูไม่มีวันยอมให้มันเอาของๆกูไปหรอก ต่อให้มันเป็นเพื่อนรักกูก็ตาม" คำพูดพร่ำเพ้อของคุณเพลิงนั้นจ้องมองหน้าลูกน้อง ทั้ง
ตัดมาทางด้านของพราวมุก เธอไม่กล้าสู้หน้าคุณเพลิง จึงรีบวิ่งออกมาจากเพลงมีนาเพื่อนสนิทของตน และขับรถกลับบ้าน สายตาของเธอนั้นยังคงหันมองหน้าจอมือถืออยู่เรื่อยๆ ตอนนี้ไม่มีข้อความของคุณเพลิงที่โทรเข้ามาอีก จนกระทั่งเสียงมือถือดังขึ้นเธอรีบก้มมองแต่เป็นเบอร์ของเฮียธาราม พี่ชายของตนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ"ฮโหลค่ะเฮีย""เฮียรออยู่หน้าบ้านนะ เฮียยังไม่พร้อมเข้าไปสวัสดีคุณอาทั้งสอง เดินออกมานะเฮียเลี้ยงข้าว" "ค่ะสักครู่นะคะ" เธอรีบปรับเปลี่ยนชุดนักศึกษาออก และใส่ชุดธรรมดาแต่คนอย่างพราวมุกเธอไม่เคยมีเสื้อผ้าที่เรียบร้อย ถึงแม้ว่าจะเป็นชุดเซ็ทแต่ก็โชว์หลังทั้งแผ่น กระเป๋าสะพายพร้อมกับมือถือนั้นติดคู่กายเธอเดินออกมาที่หน้าบ้าน"วันนี้ดูแต่งตัวเรียบร้อย หึ" เธอหลังให้กับพี่ชายในขณะที่กำลังจะเอ่ยชมว่าน้องสาวแต่งตัวเรียบร้อย เขาต้องรับเงียบเมื่อเห็นชุดทางด้านหลังของน้องสาวที่โชว์แผ่นหลังทั้งแผ่น"เฮียยังพูดไม่จบเลย คิดไว้แล้วว่าน้องสาวของเฮียไม่มีทางแต่งตัวเรียบร้อย""ไปกันเถอะค่ะ" พราวเธอนั้นยิ้มให้พี่ชายอ่อนๆเท่านั้น ความรู้สึกของพราวมุกเหมือนกับคนที่อกหัก เธอไม่มีกระจิตกระจายทำอะไร หรื
บทที่ 25 ในความโกรธในความโมโห ซ่อนไปด้วยความคิดถึง เขาได้เพียงแต่นั่งอยู่ในห้องทำงานมองดูรูปของพราวมุกในมือถือตัวเอง นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากคนๆหนึ่งที่ร้ายและเลวไม่เคยยอมใคร ล้วนมีผู้หญิงมากมายที่เข้าหา แต่กลับสนใจคนที่เคยด่าเขาไม่ชอบเขาจนมานั่งหงอยอยู่คนเดียวคุณเพลิงเขาเป็นคนจัดเลี้ยงต้อนรับเพื่อนสนิท คือธารามที่กลับมาจากต่างประเทศเพื่อนทั้งหมดมีอยู่ 4 คน หนึ่งในนั้นคือคุณเพลิงสองคือธารามสามพยัคฆ์สี่อลันหนึ่งในสี่คน มีเพียงธารามที่เป็นลูกครึ่งไทย- เยอรมัน แม่ของธารามนั้นเป็นคนไทยส่วนพ่อเป็นคนเยอรมัน ส่วนพยัคฆ์และอลันรูปร่างลักษณะคล้ายกับคุณเพลิงทั้งพ่อและแม่เป็นคนไทยอย่างเต็มสายเลือด แต่หุ่นและหน้าตาของเขา เหมือนดั่งลูกครึ่งไทย- อังกฤษทั้งสี่คนนี้ล้วนมีแต่น่ากลัว พวกเขาคือตัวร้ายในดงพญามาเฟียกลุ่มใหญ่ที่ไม่มีใครกล้ากับพวกเขา "ไงเพื่อนสบายดีไหม" พยัคฆ์กับอลันนั้นมาถึงที่บ้านของคุณเพลิง เข้ามาทักทายเพื่อนนั่งดื่มรอ และไม่นานมากนักเพียงแค่ไม่กี่นาที ธารา ขับรถเข้ามาที่บ้านของคุณเพลิงแต่เขาไม่ได้มาคนเดียวทารามพาพราวมุกมาด้วย "โอเคไหม" เขาหันกลับไปมองหน้าน้องสาวที่ตอนนี้
บทที่ 59 "ฮื่อๆ เพลงจะบอกกับเฮียว่าเพื่อนรักของเขาทำร้ายเพลง" เนื้อตัวของเพลงมีนานั้นเต็มไปด้วยรอยช้ำเขียวเป็นจ้ำหลังจากที่ถูกธารามข่มขืนเสียงร้องไห้ปนเสียงสะอื้นดังกล้องทั่วห้องนอน"อยากให้พี่ชายของเธอไม่มีความสุขก็เอาสิ มันเพิ่งจะกลับมาดีกันกับน้องสาวของกู ถ้าอยากมีเรื่องอีกอยากให้ทุกคนต้องแตกแยกกันอีก ก็เชิญไปฟ้องเลยนะ ไปบอกกับมันเลยว่ากูข่มขืนน้องมัน กูได้ความบริสุทธิ์จากน้องสาวของมันไปบอกเลยเพลง" แววตาคู่น้อยมองคนตัวโตนั่งถอดเสื้ออยู่ปลายเตียงของตนเอง หลังจากที่พี่ชายของเขาได้ออกไปกับพราวมุก ธารามเขาเข้ามาที่บ้านเหมือนกับว่าเป็นบ้านของตนเอง เมื่อรู้ว่าเพื่อนกับน้องสาวนั้นออกไปข้างนอก มามีปากเสียงกับเพลงมีนาน้องสาวของเพื่อนสนิท จนกระทั่งเขาทำร้ายเธอพากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ ทิ้งเหลือแต่เพียงร่องรอยความบอบช้ำทั้งเนื้อตัว เพราะการกระทำของธารามนั้นแรงและซาดิส จนเพลงมีนาแทบจะไม่เหลือสภาพความเป็นคน มือขวาโอบดึงผ้าห่มกุมหน้าอกไว้เพลงมีนาเธอเพิ่งจะหายจากอาการป่วยไม่นาน สภาพจิตใจของเธอนั้นยังไม่ดีเพราะว่ารู้ตัวว่าทำผิดกับเพื่อนมากถึงแม้ว่าพราวมุกเพื่อนของเธอ จะให้อภัยแต่ความรู้สึกผิดที่ท
บทที่ 58 เอ็นร้อนคาอยู่ในรูสวาทของเธอจนพอใจ แต่คนตัวโตนั้นยังไม่เสร็จ เขาพลิกให้เธอนอนคว่ำลงที่เตียง สอดมือด้านขวาเข้ายังใต้ท้องของเธอ จับชันให้เธอนั้นอยู่ในท่าโกงโค้งหรือกวางเหลียวหลัง เสียบแท่งเอ็นร้อนเสียบถูเขายังรู้สว่างดันเข้าจนเม็ดอีกครั้ง มือหนาทั้งสองข้างจับเข้าที่แก้มก้นขยำดึงเข้าหาตนเองตามจังหวะกระแทกเอวสูงแท่งเอ็นล้นเข้ารูสวาทจนเสียงดังสนั่น ฝ่ามือด้านขวาฟาดลงที่แก้มก้นจนเด้งขึ้นเป็นรอยเล็กน้อยยิ่งเห็นเขายิ่งขยันยิ่งสีปากด้วยความสะใจ "อู๊ยพะผัวเมียเสียว" มือซ้ายของเธอค้ำลงที่นอน ส่วนมือขวานั้นเอื้อมลงไปที่ด้านล่างใช้นิ้วชี้เขี่ยเข้ายังจุดเสียวของตนเองในตอนที่ถูกเขาเอาเอ็นร้อนกระแทกด้วยมือหนาทั้งสองเลือดออกจากก้นขาวรวบผมของเธอดึงให้เงยขึ้นกระแทกแรงๆ"โอ้ย~ซี๊ดส์~เมียเสียวไหม" เขาเงยหน้ามองขึ้นบนเพดานกัดปากด้วยความเสียวซ่าน เอ่ยถามร่างบางที่โดนกระแทกแรง เธอนั้นครางออกมาแทบไม่เป็นเสียงถึงแม้ว่าห้องจะเก็บเสียง แต่ในตอนนี้ถ้าใครยืนอยู่หน้าประตู คงจะได้ยิน"เมียอื้มผัวขอแตกปากเมียได้ไหม" เขาทำท่าทีเหมือนตัวเองนั้นจะเสร็จและถึงฝั่ง จึงเอ่ยขอเธอด้วยคำพูดตะกุกตะกักเพราะว่ากำลังเส
บทที่ 57 "เมียจ๋าผัวจะแตกอีกแล้ว แอ่น -ีอีกอื้ม" ปรับเปลี่ยนท่ามาอยู่ในท่าโก้งโค้งหรือว่าท่ากวางเหลียวหลังเขาบอกให้เธอนั้นแอ่นก้นเด้งเข้าหาเอ็นร้อนของตนเองที่จะปลดปล่อยมือหนาทั้งสองกำขยำเข้าที่แก้มก้นบีบกระแทกเอวเข้าเน้นๆ 3 ดอกจากนั้นปลดปล่อยน้ำกรมทะลักเข้ายังช่องแคบจนเอ่อล้นไหลตามแท่งเอ็นร้อนนั้นออกมาติดๆ มือหน้าทั้งสองข้างแหกแก้มก้นออกจากกันมองช่องสวาทที่มีน้ำเปรอะเปื้อนไหลออกมามากมาย"โคตรสวยเลยเมีย" เขานั้นกัดปากเข้าหากันบ่งบอกถึงความสะใจในความหื่นกระหายของตนเองได้สำเร็จ มือขวาหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้เช่นเคยแต่ใช่ว่าเขาจะหยุดการกระทำเพียงเท่านี้ "คุณรู้ไหมคะถ้าเราเลิกกันพราวไม่สามารถมีผัวใหม่ได้เลยนะ" พราวมุกพูดกับหัวเราะนั่งมองหน้าของคนตัวโตที่คิ้วขมวดหมดเข้าหากันเมื่อเธอพูดถึงผัวใหม่"ทำไมจะมีผัวใหม่หรอข้ามศพกูไปก่อนเถอะ" หน้าตาจริงจังไม่ฟังอะไรเลยความหึงหวงเมียจนใบหน้าเริ่มแดงขึ้นแววตาร้ายส่อมองจ้องหน้าของเธอทันที"ฟังก่อนสิ เมียหมายถึงว่าถ้าเราทั้งสองคนเลิกกันเมียมีผัวใหม่ไม่ได้เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่ามันบานหมดแล้วเนี้ย โดนของคุณทั้งใหญ่ทั้งยาวเอาทุกวันบางวันถึง 3 รอบ"
บทที่ 56 เรื่องราวผ่านไปวันเวลาผ่านไป ทุกอย่างดีขึ้นคุณเพลิงตามเฝ้าพราวมุกตลอดเวลาไม่ว่าจะไปเรียนหรือว่าไปไหนทั้งหวงและหึงกลัวจะมีคนอื่นมาจีบเมียตัวเองในบางครั้งก็งอนมีท่าทีเหมือนเด็กน้อยที่กลัวคนอื่นแย่งของเล่น"เป็นอะไรคะเนี่ยหน้างอเชียว" หลังจากที่กลับมาจากห้างคุณเพลิงนั่งหน้างออยู่ที่โซฟาและพาพราวมุกมาที่บ้านด้วยยังไม่ยอมไปส่งพราวมุกที่บ้านของตัวเอง "ใครล่ะทำให้หน้างอ บอกว่าไม่ชอบให้มองผู้ชายคนอื่นก็มองอยู่นั่นแหละอยากได้มันรึไง" พราวมุกยิ้มและส่ายหัวให้กับแฟนตัวเองเดินไปนั่งด้านข้างและล้มตัวนอนลงหัวหนุนตักคุณเพลิงมือซ้ายเอื้อมจับเข้าที่ปลายคางของคุณเพลิงเขายังไม่ก้มมองหน้าพราวมุกยังคงงอนและทำท่าทีเก๊กหล่อ"ฮ่าๆ ที่รักงอนหนูหรอหนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะแค่มองเอง" เสียงหวานของพราวมุกนั้นทำให้คุณเพลิงก้มมองหน้าเธอและหอมหน้าผากคนที่นอนอยู่บนตักตัวเองเบาๆ"ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบไม่อยากให้มองคนอื่นทำไมไม่มองแต่ผัวทำไมต้องไปมองผู้ชายคนอื่นด้วยมันหล่อกว่าผัวอย่างนั้นหรอ" ยังคงใช้คำพูดเหมือนเด็กที่กำลังงอน "ไม่ใช่นะคะไม่มีใครหล่อเท่ากับแฟนของพราวแล้ว คุณหล่อที่สุดแล้วรู้ไหมทั้งหล่อและก็หน้
บทที่ 55"พอ" พ่อของพราวมุกนั้นเอ่ยพูดขึ้นให้คุณเพลิงหยุดการกระทำไม่ให้เขากราบลงที่เท้าของตัวเอง"ที่ฉันกีดกันไม่ให้นายรักกับลูกสาวของฉันเพราะว่าฉันเองก็รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำแบบนั้น เรื่องราวในอดีตฉันกลัวว่านายจะทำร้ายลูกสาวของฉันหลังจากที่รู้ความจริงแต่ในเมื่อนายยอมละทิ้งทุกอย่างและมาเริ่มต้นใหม่กับลูกสาวของฉันฉันจะไม่ขวาง และคำสุดท้ายที่ฉันจะพูดฉันขอโทษ" คุณเพลิงพยักหน้าให้กับพ่อพราวมุกยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเขาเลือกที่จะละทิ้งอดีตยอมก้มกราบขอโอกาสเพื่อที่ให้เขาได้อยู่กับคนรักและสุดท้ายโชคก็เข้าข้างเขาทั้งคู่ให้ได้รักกัน"ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผมได้มีโอกาสดูแลลูกสาวของคุณผมสัญญาและผมสาบานว่าผมจะไม่มีวันทำให้พราวมุกเสียใจและต้องเจ็บผมยอมทุกอย่าง ในสิ่งที่พราวมุกขอผมยอมทุกอย่างเพื่อให้มีเธออยู่ในชีวิต" คุณเพลิงพูดออกมาด้วยความมั่นใจเขาทั้งสัญญาและสาบานต่อหน้าพ่อและแม่ของพราวมุกต่อหน้าคนที่เขารักมือขวาเอื้อมจับมือของพราวมุกมากุมไว้ "พราวขอบคุณคุณพ่อนะคะ พราวขอบคุณที่เปิดทางให้พราวได้รักกับเขาและเดินเคียงข้างเขาจากที่เป็นเส้นขนานกลายเป็นเส้นเดียวกันแล้วค่ะ พราวไม่คิดว่าจะมีวันนี้" พราวมุกพูดทั้
บทที่ 54 "เรื่องของเฮียกับพราวมุกมันเหมือนเส้นขนานไปแล้วมันไม่สามารถเดินด้วยกันได้แล้วเพลง รู้ไหมว่าตอนนี้เฮียโคตรเจ็บ" เขาร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าน้องสาว ทั้งสองพี่น้องต่างพากันร้องไห้เสียงดังเพลงมีนาเธอมองพี่ชายที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร"เส้นขนานยังไงหรอคะเพลงก็เปิดทางให้กับเฮียแล้วเปิดทางให้กับพราวมุกได้มาเป็นพี่สะใภ้ทำไมยังเหมือนเส้นขนานอยู่ล่ะ"เขาเลยมองหน้าน้องสาวตัวเองตัดสินใจเล่าความจริงให้กับน้องสาวฟังทั้งหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพลงมีนาร้องไห้หนักเมื่อรู้ความจริงเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆและจับมือของพี่ชายตัวเองอีกครั้ง"เฮียคะ คุณพ่อคุณแม่ตายไป 10 กว่าปีแล้วถ้าเฮียยังโกรธยังเกลียดยังมีอคติชีวิตของเฮียจะมีความสุขไหม และเฮียก็ไม่มีวันสมหวังได้รักกับพราวมุกถ้าเฮียโกรธและเกลียดและยังคิดจะแก้แค้นแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมามันไม่มีวันจบสิ้น ฮึ๊ก! เพลงไม่ใช่ว่าไม่โกรธพ่อของพราวมุกที่ฆ่าพ่อและแม่ของเรานะคะ แต่คุณพ่อคุณแม่ของเราก็ไปทำพ่อแม่ของเขาก่อนถ้าเฮียคิดว่ามันเป็นเวรกรรมเฮียจะผ่านพ้นตรงนี้ไปได้นะ" เธอเอ่ยพูดดังผู้ใหญ่ที่กำลังสอนแง่คิดให้กับเด็กทั้งๆที่ตัวเองนั้นเป็นน้องพี่ชายของเธอมองจ้อง
บทที่ 53"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เอ้ย! ขอโทษครับหมอต้องพูดว่าขอแสดงความยินดีด้วยนะครับที่คนไข้ด้านในไม่เป็นอะไรเธอเพียงแค่หมดสติเชยๆ ขออภัยจริงๆครับพอดีว่าหมอเข้าเคสผ่าตัดหลายเคสช่วยเหลือคนหลายคนแล้วยังไม่ได้นอนมา 2 วันแล้วพูดผิดเพี้ยนมั่งต้องขออภัยนะครับ" หมอรีบยกมือไหว้พ่อของพราวมุกและธารามที่ยืนจ้องด้วยความโกรธถ้ายังขืนยืนอยู่ตรงนี้มีหวังถูกยิงตายอย่างแน่นอนที่ทำให้พวกเขาตกใจ "มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆ" ธารามยกมือปาดน้ำตาของตนเองเตรียมที่จะเดินตามหมอไปแต่ถูกพ่อของพราวมุกนั้นจับแขนเอาไว้"อย่า เขาช่วยเหลือคนมาเยอะไม่ผิดหรอกที่เขาจะเบลอ น้องปลอดภัยก็ดีแล้วเดี๋ยวอาจะไปรับแม่ของพราวมุกมาที่นี่ดูแลน้องก่อนนะเวลาผ่านไป ในเช้าวันใหม่ของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งถูกให้น้ำเกลือ เปลือกตาบางของเธอค่อยๆลืมขึ้นสายตาพร่ามัวหลังจากที่หลับไปนาน"อื้อ" มือด้านขวาของเธอนั้นยกขึ้นมากุมเข้าที่เข้ามาตาตัวเองเบิกตาขึ้นมามองเห็นเพดานสีขาวด้านข้างเป็นกระจกมีผ้าม่านปกคลุมแต่ก็ยังเห็นแสงสว่างสอดส่องเข้ามายังเตียง หันเหลือบมองเห็นสายน้ำเกลือและกระปุกน้ำเกลืออยู่บนหัวเตียงสายตานั้นต่ำ
บทที่ 52 "ฮื่อๆเฮียปล่อย" ธารามพาน้องสาวมาขึ้นรถรอคุณอา เธอนั้นพยายามที่จะให้พี่ชายปล่อยเพื่อที่จะไปหาคุณเพลิงทั้งร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้พี่ชายช่วยแต่ธารามไม่สามารถทำอะไรได้ ได้เพียงแต่จับน้องสาวไว้ "พราวฟังเฮียให้ดีนะเฮียปล่อยพราวไม่ได้คุณอากำลังโกรธด้วยอย่าให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้อยู่เฉยๆเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง" ธารามจับแขนน้องสาวของเขาทั้งสองข้างเรียกสติให้กับน้องสาวนั้นได้หยุดไม่ให้โวยวายที่จะไปหาคุณเพลิงเพื่อนของตัวเอง"ฮื่อเฮีย" ใบหน้าน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เปื้อนเปรอะแววตาแดงก่ำมองหน้าของพี่ชายร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงร้องไห้จนเหนื่อย"เฮียเตือนพราวแล้วทำไมยังไม่ตัดใจจากมันเห็นไหมว่าต้องทรมานขนาดไหนและนี่พ่อของพราวก็รู้ความจริงแล้วว่าพราวคบกับมันมีอะไรกับมัน" ธารามเองก็กลัวหลายๆอย่างกลัวพ่อของพราวมุกจะโกรธพราวมุก และทำร้ายน้องสาวบ้างกลัวว่าพราวมุกจะไม่ยอมฟังพ่อกลัวว่าพราวมุกนั้นจะแอบมาหาคุณเพลิงเพื่อนรักของตัวเองอีกและยิ่งรู้ว่าคุณเพลิงเพื่อนของตนนั้นรู้ความจริงว่าพ่อของพราวมุกฆ่าพ่อและแม่ของตัวเองมันจะเกิดอะไรขึ้นและถ้าจู่ๆเพื่อนของเขาเกิดโกรธและเกล
บทที่ 51"พูดออกมาสิคุณจะยืนเงียบอยู่ทำไม บอกให้พูดออกมาว่าเป็นเพราะอะไร พูดมา!! "ฮื่อๆอย่า" เธอร้องไห้จนสายตัวแทบขาดมองคนที่รักตะเบ็งเสียงใส่พ่อตัวเองพยายามคิดหาความจริงร้องห้ามไม่ให้พ่อตัวเองนั้นบอกกับเขา"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังเงียบอยู่อีกหรอถ้าไม่พูดบอกเหตุผลว่าทำไม...."กูฆ่าพ่อกับแม่ของมึง" พ่อของพราวมุกพูดออกมาเพียงแค่ประโยคสั้นๆ เขาพูดความจริงออกมาให้กับคุณเพลิงได้ยินอย่างชัดเจน ทุกอย่างตอนนี้เงียบแม้กระทั่งเสียงสะอื้นของพราวมุก"มึงได้ยินชัดไหมไอ้เพลิง! กูนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของมึงเหตุผลนี้พอไหมที่มึงกับลูกกูจะคบกันไม่ได้" เสียงดังก้องทั่วชายหาดตะคอกบอกความจริงกับคุณเพลิงที่ยืนขาอ่อนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงยืนเขาได้เพียงแต่มองหน้าพ่อของพราวมุกนิ่งๆ"กำลังพูดอะไร" เขากำลังจะพยายามบอกว่าตัวเองนั้นไม่เชื่อส่ายหน้าไปมา"มึงได้ยินไม่ผิดกูนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของมึงและนี่ก็เป็นเหตุผลเดียวที่กูไม่ให้ลูกสาวของกูคบกับมึง กูรู้ว่ามึงพยายามตามหาคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของมึงมา 10 กว่าปีแล้วแต่แค่มึงยังตามไม่เจอโลกมันก็บังเอิญเนาะผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะลูกกูกลับไม่ชอบมาชอบมึงมารักมึง""ฮ