บทที่ 4
ไม่รู้เธอนั้นเผลอหลับไปตอนไหน สะดุ้งตื่นเพราะเสียงมือถือดัง ลืมตาขึ้นมาเหมือนพล่ามัวไปหมดมือขวาลูบคลำกระเป๋า สัมผัสหน้าจอรับสาย
"อื้อ"
"พราวมุกยังไม่ตื่นอีกหรอ เมื่อคืนเธอเมาหรือป่าว แล้วเฮียไปส่งเธอถึงคอนโดไหม" เสียงเพลงมีนาเพื่อนสนิทโทรเข้ามาหาเธอ
"ถึง" ถึงคอนโดของพี่ชายเธอต่างหาก เธออยากเอ่ยบอกเพื่อนไปแบบนั้นแต่ไม่ได้เพราะกลัวเพื่อนจะรู้
"เมื่อคืนนี้เพลงเผลอดื่มไวน์ไปหนึ่งแก้วขอโทษนะที่เพลงไม่ได้ไปส่งเลย ว่าแต่เย็นนี้ว่างหรือเปล่าพราว เดี๋ยวเพลงจะไปรับมาทานข้าวที่บ้านเพื่อเป็นการไถ่โทษนะนะ"
"ไม่เป็นไร พราวไม่โกรธและวันนี้มีนัดกับคุณพ่อด้วยคือท่านให้พราวกลับบ้าน" ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ไม่ได้ไปบ้านของกันและกันเลยนะ และเมื่อคืนนี้ไปงานวันเกิด ก็เป็นครั้งแรกของพราวมุกที่ไปบ้านของเพลงมีนา เพลงเคยเจอคุณพ่อคุณแม่พราวอยู่บ้าง ส่วนมากเราทั้งสองคนจะไปมาหากันที่คอนโดมากกว่า
"โอเค อย่างนั้นไว้วันหลังก็ได้ ว่าแต่พี่ชายของเราทำอะไรพราวหรือเปล่า" พราวมุกเบิกตากว้างขึ้นมา รีบดีดตัวเองลุกขึ้นนั่ง หรือว่าเขาจะบอกความจริงกับเพลงเรื่องเมื่อคืนนี้ เพลงถึงได้ถามเราแบบนี้
"ทำอะไรหรอ" ปากบอกว่าไม่ให้บอกเรื่องที่เรามีอะไรกับเขา แต่เขาบอกน้องสาวของตัวเองแล้วหรอ อย่าตื่นเต้นสิพราว
"อ้าว เราถามเธอนี่ไงว่าพี่ชายของเราทำอะไรเธอหรือเปล่า ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วเราจะได้สบายใจ อีกอย่างเราไม่อยากให้เพื่อนสนิทที่เรารักกับพี่ชายที่เราหวง....
"คุยกับใครหรอครับ" เสียงผู้ชายแทรกเข้ามาในสาย ในขณะที่เพลงมีนายังพูดไม่จบประโยค และน้ำเสียงนั้นเป็นของคุณเพลิงอย่างแน่นอน เขาพูดกับน้องสาวอ่อนโยนมากเลยนะ ซึ่งแตกต่างที่พูดกับเรา
"เฮีย งื้อเพลงขอโทษนะคะที่เมื่อคืนนี้เมาต่อไปนี้จะไม่ดื่มแล้ว" เพลงมีนาลืมไปหรือเปล่าว่ากำลังคุยกับพราวอยู่แต่กับพี่ชายตัวเองซะงั้น
"ดีมาก ต่อไปนี้ห้ามดื่มเพราะว่าไม่น่ารักเลยรู้ไหม อย่างนี้เฮียต้องทำโทษโดยการหอมแก้มอ้วนๆ" คุณเพลิงเวลาที่เขาคุยและหยอกล้อกับเพลงมีนาน้องสาวของเขานะแค่ฟังยังดูน่ารักเลย
"ฮ่าๆ อ่าหอมเลยค๊าบ แล้วเมื่อคืนนี้ไปส่งเพื่อนของเพลงถึงคอนโดไหมคะเฮีย" พราวมุกไม่ได้พูดอะไร แค่อยากฟังจากปลายสายว่าคุณเพลินเขาจะตอบกลับน้องสาวของเขาว่ายังไง
"ถึง เฮียส่งแล้วก็กลับไปนอนที่คอนโด มีอะไรหรือเปล่า" เป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้วพราวมุก เธอจะต้องอยู่ในความลับของเขาตลอดไป
"ดีแล้วค่ะที่เป็นแบบนั้น เพลงคิดว่าเฮียจะทำอะไรเพื่อนรักของเพลงหรือเปล่าเพราะว่าเพื่อนของเพลงทั้งสวยแล้วก็แต่งตัวแซ่บด้วย"
"ไม่หรอก เฮียไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบนั้นเพลงเองก็รู้ไม่ใช่หรอ" เํอได้ฟังคำพูดของคุณเพลิงก็ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกจุกเมื่อคืนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นเขาไม่รู้สึกอะไรจริงๆ
"พราวมุกเป็นผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวและมั่นใจในตัวเอง แต่พราวมุกไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นแน่นอนค่ะเฮีย เพลงการันตีได้ที่สำคัญพราวมุกยังไม่มีแฟนเลยนะเฮีย มีผู้ชายมากมายมารุมจีบพราว แต่พราวก็ไม่สนใจแค่ทำตัวอ่อยเล่นๆเฉยๆ"เธอยังแอบฟังสองพี่น้องคุยกัน ทั้งๆที่ในใจรู้สึกไม่ดีแล้ว
"นั่นแหละผู้หญิงแบบนั้นที่เฮียไม่ชอบ ชอบโชว์นั่นนี่คิดว่าของตัวเองมีดีหรือว่าใหญ่มากมั้ง กลัวคนอื่นไม่เห็นหรือไงเพลงมีนาอย่าทำตัวแบบนั้นนะรู้ไหม เฮียรับไม่ได้แน่นอน" เธอไม่อยากฟังต่อแล้วเสียความรู้สึกและเสียใจในคำพูดของคุณเพลิง สูดลมหายใจเข้าลึกๆมือทั้งสองข้างลูบเข้าที่ใบหน้าของตัวเองหลังจากตัดสาย
"เฮ้อ" เธอปล่อยลมหายใจที่สูดเข้าไปจนเต็มปอดออกมา ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกดีเลย ใกล้จะเย็นแล้วต้องรีบลุกอาบน้ำแต่งตัว กลับบ้านไปหาคุณพ่อนะพราวมุก
ณ บ้านตัวเอง
มีบ้านใหญ่โตมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแต่เธอกลับแยกออกไปอยู่คอนโดเหมือนกับลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ได้กลับบ้านมารู้สึกดีมากสบายใจที่สุด เดินเข้ามาในบ้านคุณพ่อนั่งอยู่ที่โซฟาเมื่อท่านเห็นเธอแล้วจึงรีบลุกขึ้นแล้วจ้องมองหน้าเราด้วยแววตาที่แปลก
"คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมองพราวแบบนั้น"
"พราวคบกับคุณเพลิงมานานหรือยังลูก" ประโยคแรกที่ท่านเอ่ยถามถึงคุณเพลิง เราส่ายหัวให้กับท่าน
"ยังค่ะ มีอะไรหรือป่าวคะพราวเห็นคุณพ่อมองคุณเพลิงแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
"รู้ประวัติของเขาดีหรือยังพราว คุณเพลิงไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา และเขาไม่ใช่แค่นักธุรกิจนะลูก" เพลงมีนาเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าพี่ชายของเขานั้นเกี่ยวพันกับดงมาเฟียแต่ก็ไม่ได้เล่าอะไรมาก
"หมายถึงเขาเป็นมาเฟียหรอคะ"
"พราวเองก็รู้แล้วนี่ ทำไมถึงยอมคบกับเขาล่ะพราว พ่อไม่เคยหวงไม่เคยห้ามเรื่องที่พราวมีแฟนหรือไม่มีแฟนเลยนะ แต่แค่ไม่ใช่กับคุณเพลิง" พ่อของเธอจริงจังกับคำเขาพูดตะเบงเสียงออกมา แต่เขาไม่ได้ตะคอกเธอน ส่วนแม่เธอนั้นเดินมาจับไหล่ของคุณพ่อในทำนองให้ใจเย็นๆ
"ค่ะ"
"จริงนะพราว ลูกจะไม่คบกับคุณเพลิงจริงๆนะลูก" มือขวาลูบหัวลูกสาวเบาๆด้วยความเอ็นดูรีบดึงเธอไปกอดในอ้อมอก เรื่องของเธอกับเขานั้นไม่ใช่ปัญหาเลย ที่คุณพ่อห้าม เพราะพราวกับคุณเพลิงไม่ได้คบกันอยู่แล้ว เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับพราวมุกสักนิด แค่เอาเราระบายความใคร่เท่านั้น
"ค่ะ คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ"
"ลูกสาวของพ่อน่ารักมากๆเลย พ่อรักพราวมุกมากนะลูกหวังดีกับพราวมากที่สุด ที่พ่อไม่อยากให้พราวคบกับคุณเพลิง เพราะว่าพ่อหวังดีกับพราว ไม่อยากให้ลูกของพ่อต้องเสียใจและเกิดอันตรายต่อตัวเอง"
"ค่ะ พราวก็รักคุณพ่อกับคุณแม่มากที่สุดเหมือนกันค่ะ" คืนนี้เธอนอนที่บ้านห้องของตัวเอง ทำไมต้องคิดถึงเขาด้วยพราวมุกเธอทำไมต้องนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนล่ะ พยายามส่ายหน้าให้กับตัวเองดูหนังฟังเพลงก็ยังหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลย คิดถึงเขาจนเริ่มฟุ้งซ่านแล้วพราวมุก
"ท่องเอาไว้ ว่าเขาไม่ได้ชอบเธอไม่ได้รักเธออย่าคิดถึงเขา เธอกับเขาไม่มีวันรักกันเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันเป็นความทรงจำไปนะ" พูดกับตัวเองซ้ำๆเตือนตัวเอง ไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แต่ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี
บทที่ 5 "เฮียคะ" ผมนั่งอยู่ริมขอบสระบ้านตัวเองจิบไวน์ในมือที่ถือไว้ จิบเบาๆในยามเย็น หันหลังไปตามเสียงเรียก และนั่นไม่ใช่เสียงใครน้องสาวของผมเอง ไหนบอกว่าจะกลับคอนโด ผมหันกลับไปมองเพลงมีนาแล้วลุกขึ้น วางแก้วไวน์ลงที่โต๊ะ"ไหนบอกว่าจะกลับคอนโด" "ตั้งใจว่าจะกลับคอนโดค่ะเฮียและเพลงจะไปหาพราวที่คอนโดพราวด้วย จะไปรับพราวมุกมาทานข้าวที่บ้านกับเราค่ะ แต่พราวมุกปฏิเสธตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อคืนกับวันนี้พราวไม่รับสายเลยค่ะ แปลกจังที่พราวมุกไม่รับสายของเพลง" เมื่อวานนี้เขาพาพราวไปซื้อโทรศัพท์มือถือที่ห้างและก็บังเอิญไปเจอคุณพ่อคุณแม่ของเธอ เขารู้จักท่านพอสมควรเพราะพ่อแม่เธอเป็นนักธุรกิจเกี่ยวกับเพชรพลอยส่งนอก ฐานะทางบ้านของเธอรวยอันดับต้นๆของประเทศไทยเหมือนกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมพ่อของพราวมุกดูเหมือนไม่ชอบเขาทั้งๆที่เคยเจอกัน ยังไม่จำเป็นจะต้องสืบหาประวัติของพ่อหรอกเขาคิดว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว เรื่องคืนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย"เฮียเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" เขายิ้มให้กับเพลงและส่ายหน้าให้กับน้องสาวเบาๆ เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนลืมตอบคำถามน้องสาวตัวเองที่ยืนสงสัยอยู่ตร
บทที่ 6 หลังจากตื่นนอนที่บ้านคือนานข้ามวันจริงๆนะ กลับมาคอนโดเพราะค้างทำรายงานไว้อีกหนึ่งเล่ม และต้องเสร็จก้อนไปเรียนพรุ่งนี้ เลยรีบมาคอนโดเข้าห้องเก็บโต๊ะคอมทำความสะอาดเล็กน้อย อาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จเตรียมจะนั่งทำรายงาน เสียงออดอ้อนดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง เธอรีบลุกเดินออกมาดูหน้าประตู คิดว่าเป็นเพลงมีนา แต่เมื่อมองรูกระจกผ่านประตูแล้ว คนที่เคาะประตูคือคุณเพลิงอยู่หน้าห้อง ตอนแรกจะรีบเปิดประตูเพราะความดีใจที่เขามาหาถึงนี่ แต่พอนึกขึ้นได้จึงถอยหลังเดินกลับเข้าห้องนอน กลับมานั่งอยู่โต๊ะคอมเปิดโน๊ตบุ๊คแล้วนะเตรียมจะลงมือพิมพ์งาน แต่ลุกขึ้นหยิบมือถือออกมาดูก่อน เธอปิดเสียงไว้ตั้งแต่เมื่อคืนวาน จนนี่จะมืดอีกแล้วไม่เคยดูเลย"เพลงมีนา" ตกใจที่เห็นเพลงโทรเข้ามาเกือบร้อยสาย หรือเพลงมีนาเป็นอะไรป่าวนะ รีบวิ่งมาหน้าประตูจะไปเปิดประตูให้คุณเพลิง แต่ไม่ทันถึงหน้าประตู ประตูห้องนั้นเปิดเข้ามาด้วยความแรง ทำไมเขาเข้าห้องมาได้เขาเอาคีย์การ์ดมาจากไหน"คุณเพลิงเข้ามาที่นี่ได้อย่างไง"ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ และก็ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้และฉันไม่ได้ หายไปไหนมาพราวมุก" ไม่ถามอย่าง
บทที่ 7 "อ๊ะ! เอิ๊ม" มือเขานั้นกระทำแรงขึ้นเรื่อยๆชักเข้าและช่องสวาทของเธอ ไปถึงตรงจุดเสียวที่เสียวถึงมาก ขยี้เน้นย้ำเหมือนกับรู้ว่าเธอกำลังเกร็ง"อร๊ายอื้อส์" ทั้งมือและเท้าจิกเกร็ง ถึงแม้ว่าข้อมือจะถูกจับมัดรวมกันไว้ ก้นเธอลอยขึ้นกระตุก 2-3 ครั้ง ปลดปล่อยออกมาแต่มือของเขานั้นยังไม่หยุดการกระทำ ยิ่งเห็นว่าเกร็งและปลดปล่อยออกเขายิ่งทำรัวๆถี่ๆ ทำซ้ำแล้วซ้ำอีก ซึ่งแทบจะทนไม่ไหวใจแทบขาดในตอนนี้ "พะพออื้อมะไม่ไหว" ไม่รู้ว่าพักหลังมานี้เป็นอะไรทำอะไรเหนื่อยง่ายมาก รู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกอาจจะเป็นเพราะว่าอ้วนขึ้น "เธอต้องตกลงกับฉันก่อน" มือของเขายังคงไม่หยุดแกล้ง กระทำต่อไปเรื่อยๆจ้องมองหน้าเธอเอ่ยพูดถึงข้อตกลง"อร๊ายขะคุณเพลิงใจจะขาด" "ดีเรื่องทุกอย่างมันจะได้ง่ายขึ้น ตอบมาสิว่าเธอจะเป็นคนของฉันคนเดียว ไม่ว่าฉันต้องการเจอเธอเวลาไหน หรือว่าให้เธอไปไหนด้วยเธอต้องไปกับฉัน และฉันโทรหาเธอต้องรับสายทุกครั้ง" ข้อตกลงหรือว่าการบังคับกันแน่ ฉันรีบพยักหน้าให้เขาอย่างว่าง่าย ไม่มีเวลาที่จะมาคิดข้อตกลงของเขาเลยเพราะเสียวจนใจจะขาด "เฮือก" เมื่อนิ้วมือของเขาถอดออกจากช่องสวาท ทุกอย
บทที่ 8 "จะพูดจบได้หรือยังจะเลิกถามได้หรือยัง -ยว แข็งจนมันจะระเบิดแล้ว" เขาลุกขึ้นยืนอยู่บนเตียง มือนั้นดึงแขนของเธอให้ลุกนั่ง แต่ยังไม่ยอมแกะเชือกริบบิ้นออกจากข้อมือให้เงยหน้ามองคนตัวสูงยืนอยู่ตรงหน้า เขาทำหน้าที่ปลดกางเกงของตนเองนั้นออกจนหมด ขยับตัวเข้ามาหาเธอแท่งเอ็นร้อนปูดขึ้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดรอบๆแท่งที่ใหญ่ยาวชูชันใหญ่ยาวพุ่งตรงมาที่หน้า เห็นแล้วกลืนน้ำลายลงคออยากสัมผัสอยากลิ้มลองและน่าตื่นเต้น "อม" มือขวากุมเข้ามาหัวเธอ และดึงเอนให้เข้าหาแท่งเอ็นร้อนเขาทันที จนใบหน้าสัมผัสโดนปลายเอ็นใหญ่ที่มีน้ำใสๆเยิ้มอยู่ปลายแท่งบนรูของหัวสีชมพูนั้นได้เห็นชัด "ปล่อยมือพราวก่อนสิคะ" "ไม่เพราะฉันชอบ มันตื่นเต้นดีเวลามองมาเธอถูกมัดมือในตอนที่เอา -วย กระแทก แล้วหน้าของเธอนั้นเหมือนทนไม่ไหวมือผลักออกไม่ได้ไง" มือซ้ายเขาจับเข้าที่แท่งแก่นกายตรงกลางลำของตัวเองมืออีกข้างหัวเธอให้เอนขยับเข้าไปใกล้ๆเอ็นร้อนเขานั้น ดองตาจ้องมองมาที่หน้าก่อนจะเอาแท่งเอ็นใหญ่ถูๆที่ริมฝีปากเธอเบาๆ"ซี๊ดส์~โอ้ยเสียวว่ะอ้าปากออก" เธอทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายรีบอ้าปากออกกว้าง หัวแก่นกายนั้นจ่อเข
บทที่ 9 ลิ้นหยาบยังคงสัมผัสอยู่ในจุดเสียวนั้นเขาใช้ลิ้นเร่งจังหวะขึ้นขนับลิ้นรัวตรงจุด ยิ่งสร้างความเสียวและอยากปลดปล่อยจนกระทั่งทนไม่ไหว มือขวาเธอจิกเข้าที่ผมของเขาช่วงหน้าผากเกร็งกระตุกท่อนล่าง 2-3 ครั้งปลดปล่อยความรู้สึกดีจนกลายเป็น น้ำขาวขุ่นหลั่งออกมาจนเปียกเยิ้ม เขยังจับขาของเธอไว้ไม่ให้ลุกหนี ทำความสะอาดด้วยลิ้นเก็บกวาดน้ำหลั่งเยิ้มที่รูสวาทจนเกลี่ยง"อื้ม" ขาทั้งสองข้างเราสั่นแทบจะออกจากตัวของเขาไม่ได้ นอนลงที่เตียงถูกจับให้นอนตะแคงไปทางด้านขวามือ ด้านข้างเตียง ส่งนเขานั้นรีบลงไปยืนอยู่ที่พื้นมือขวาจับเข้าที่แท่งเอ็นรูดของตัวเอง ชักเข้าและออก แท่งเอ็นใยบูดนั้นชูชันชี้หน้า มือซ้าเขาลูบเขี่ยด้วยนิ้วชี้เข้ามาปลายครางของเธอเบาๆ หัวแม่มือของเขานั้นเขี่ยเข้ามาที่ริมฝีปากลูบไล้สัมผัสช้าๆให้กับเธอได้อ้าปากรอรับ ปากครอบอมหัวแม่มือให้กับเขาเหลือบตาใบหน้าเขาเล็กน้อย เห็นใบหน้าหล่อเคลิ้มฟินหลับตาพริ้ม นั้นมันดูมีเสน่ห์และเท่สุดๆ "ปากเมียกูนี่มันน่าเอาสุดๆหื้ม" มือขวาที่กุมจับแท่งเอ็นร้อนอยู่นั้นขยับเข้ามาที่ปากเธอ ในขณะที่เรานั้นนอนตะแคงอยู่ที่เตียงกระดกหัวขึ้นเ
บทที่ 10 "คุณเพลิงคะ พอก่อนนะพราวยังทำรายงานไม่เสร็จ พรุ่งนี้จะต้องไปส่งอาจารย์" พยายามเอามือผลักหน้าอกคุณเพลิงไว้ มองหน้าเขาด้วยสายที่อ้อนวอน "รายงานก็จ้างคนอื่นทำไปสิเงินกูเยอะแยะเดี๋ยวกูจ่ายเอง" ยังมึนและพยายามมุ่นทำต่อ มือสองข้างกอดกุมไปทางด้านหลังและเลื่อนลงขยำเข้าแก้มก้นเธอทั้งซ้ายและขวาไม่ยอมล่ะออกห่างจากตัว"แต่เป็นรายงานที่พราวทำร่วมกับเพลงมีนานะ" เขาหยุดการกระทำทันที เมื่อเอ่ยขึ้นถึงน้องสาวเขา จ้องมองหน้าเรานิ่งๆเหมือนควรคิดอะไรสักอย่างเพลงมีนาเป็นคนสำคัญต่อพี่ชายเขามากจริงๆ"แล้วจะเสร็จเมื่อไหร่ ทำนานไหม" "นานค่ะ คุณออกไปก่อนนะพราวขออาบน้ำก่อน" เขาไม่ได้ตอบอะไร มือปล่อยออกจากตัวของเธอ และหันหลังให้กับเธอเดินออกจากห้องน้ำไป ถ้าไม่เอ่ยถึงน้องสาวของเขานั้นเขาคงไม่หยุดให้ทำรายงานอย่างแน่นอน แต่จริงๆแล้วก็เป็นรายงานของเธอคนเดียวนั่นแหละ แค่ใช้เป็นข้ออ้างเฉยๆ กลัวว่าจะทำรายงานไม่เสร็จ พออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ นุ่งเพียงผ้าหนูผืนเดียวที่หยิบเข้าไปในห้องน้ำด้วย คิดว่าเขายังอยู่ในห้องหันมองซ้ายและขวาไม่มีเขาอยู่เสื้อผ้าเขาหายไปด้วย จึงเดินออกมามองลงที่เตียงยับเต็มไปด้วยคราบน้ำกราม
บทที่ 11 > คุณเพลิง แม่บ้านโทรบอกกับเขาว่าเพลิงมีนากลับบ้านมาร้องไห้ฟูมฟายวิ่งเข้าห้อง ถามอะไรไม่ยอมตอบ เขานั่งประชุมกับรุ่นน้องในแก๊งหลังที่ออกมาจากคอนโดพราวมุก หยุดการประชุมลงและรีบกลับบ้านตรงหาน้องสาวทันที เพลงมีนาร้องไห้กอดพี่ชายสะอื้นหนัก เหมือนมีใครทำร้ายมา ใจคอเขาไม่ดีคิดไปต่างๆนาๆพยายามถามน้องมือสองข้างจับไหล่น้องให้ตั้งสติเพราะผมฟังในสิ่งที่เธอพูดไม่รู้เรื่อง"เพลง..ใครทำอะไร" "พราวฮื่อๆ" ตกใจเล็กน้อยเมื่อเพลงมีนาน้องสาวเอ่ยถึงพราวมมุก เกิดอะไรขึ้นหรือพราวมุกบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเพลง เธอถึงร้องไห้แบบนี้ หรือพราวมุกเป็นอะไรซึ่งมันมีหลายสิ่งมากที่ต้องคิดไปไม่รู้กี่เฟตุผลแล้ว"เพลงมันเกิดอะไรขึ้น พราวทำอะไรหรือพราวมุกเป็นอะไร หยุดร้องและพูดชัดๆ" มือสองข้างจับไหล่น้องสาวบอกให้เธอตั้งสติ อยากรู้ความจริงเร็วๆในใจร้อนผ่าวไปหมด แล้วกังวลด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสียงดังใส่น้องสาวไปทำให้เพลงหยุดสะอื้นได้บ้าง จะไม่ให้ผมกังวลและกลัวได้ไง เพลงมีนาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยและเรื่องนี้มันต้องร้ายแรงถึงทำให้เธอเสียใจขนาดนี้"พราวมุกมีแฟนแล้วเฮียฮื่อๆ" ห๊ะ! หน้าเริ่มเอ่องงคำพูดของน้องตัวเอง"พรา
บทที่ 12 > พราวมุก เธอรีบขับรถตรงไปหาเพลงมีนาที่บ้าน มาเจอคุณเพลิงด้วย ได้ปรับความเข้าใจกันแล้วหลังจากนั้นจึงขับรถกลับคอนโดตัวเอง ทำไมดูชีวิตตัวเองยุ่งเหยิงจัง รายงานก็ยังทำไม่เสร็จ ปรับความเข้าใจกับเพื่อนแล้วกลับมาที่คอนโดนั่งทำรายงานได้กินขนมกับเป๊ปซี่ไปด้วย นึกถึงคุณเพลิงที่เขาจะมาส่ง ทำไมต้องนั่งยิ้มกับหน้าจอเนี่ยพราว "คิดอะไรอยู่เนี่ยไม่ได้นะอย่ามัวแต่เล่นเดี๋ยวรายงานไม่เสร็จ" เตือนสติตัวเองส่ายหน้าหน้าเล็กน้อยหันมองหน้าจอคอมต่อ มือซ้ายหยิบขนมใส่ปากด้วย เสียงดังติ๊ดจากสัญญาณประตู ประตูถูกเปิดเข้ามาเพราะว่าสัญญาณร้องเตือน ซึ่งไม่มีใครเข้าคอนโดเธอได้นอกจากคุณเพลิงที่มีคีย์การ์ดสำรองอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าพนักงานที่เคาน์เตอร์ให้มาได้ยังไง คุณพ่อคุณแม่ยังไม่มีคีย์การ์ดของเธอเลย จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานรีบวิ่งมาที่หน้าประตูกดล็อคที่ลูกบิดประตูทันที ยังไม่ทันจะกลับไปนั่งที่เดิมเลยลูกบิดประตูนั้นถูกปิดจากด้านนอกแต่ล็อคเอาไว้ไง "พราวมุก"!! เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานเสียงเขาเอ่ยเรียกเราให้เปิดประตู เธอนั่งทำรายงานยังไม่ถึง 3 ชั่วโมงนะ หลังจากที่กลับมาจากบ้านเขา
บทที่ 59 "ฮื่อๆ เพลงจะบอกกับเฮียว่าเพื่อนรักของเขาทำร้ายเพลง" เนื้อตัวของเพลงมีนานั้นเต็มไปด้วยรอยช้ำเขียวเป็นจ้ำหลังจากที่ถูกธารามข่มขืนเสียงร้องไห้ปนเสียงสะอื้นดังกล้องทั่วห้องนอน"อยากให้พี่ชายของเธอไม่มีความสุขก็เอาสิ มันเพิ่งจะกลับมาดีกันกับน้องสาวของกู ถ้าอยากมีเรื่องอีกอยากให้ทุกคนต้องแตกแยกกันอีก ก็เชิญไปฟ้องเลยนะ ไปบอกกับมันเลยว่ากูข่มขืนน้องมัน กูได้ความบริสุทธิ์จากน้องสาวของมันไปบอกเลยเพลง" แววตาคู่น้อยมองคนตัวโตนั่งถอดเสื้ออยู่ปลายเตียงของตนเอง หลังจากที่พี่ชายของเขาได้ออกไปกับพราวมุก ธารามเขาเข้ามาที่บ้านเหมือนกับว่าเป็นบ้านของตนเอง เมื่อรู้ว่าเพื่อนกับน้องสาวนั้นออกไปข้างนอก มามีปากเสียงกับเพลงมีนาน้องสาวของเพื่อนสนิท จนกระทั่งเขาทำร้ายเธอพากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ ทิ้งเหลือแต่เพียงร่องรอยความบอบช้ำทั้งเนื้อตัว เพราะการกระทำของธารามนั้นแรงและซาดิส จนเพลงมีนาแทบจะไม่เหลือสภาพความเป็นคน มือขวาโอบดึงผ้าห่มกุมหน้าอกไว้เพลงมีนาเธอเพิ่งจะหายจากอาการป่วยไม่นาน สภาพจิตใจของเธอนั้นยังไม่ดีเพราะว่ารู้ตัวว่าทำผิดกับเพื่อนมากถึงแม้ว่าพราวมุกเพื่อนของเธอ จะให้อภัยแต่ความรู้สึกผิดที่ท
บทที่ 58 เอ็นร้อนคาอยู่ในรูสวาทของเธอจนพอใจ แต่คนตัวโตนั้นยังไม่เสร็จ เขาพลิกให้เธอนอนคว่ำลงที่เตียง สอดมือด้านขวาเข้ายังใต้ท้องของเธอ จับชันให้เธอนั้นอยู่ในท่าโกงโค้งหรือกวางเหลียวหลัง เสียบแท่งเอ็นร้อนเสียบถูเขายังรู้สว่างดันเข้าจนเม็ดอีกครั้ง มือหนาทั้งสองข้างจับเข้าที่แก้มก้นขยำดึงเข้าหาตนเองตามจังหวะกระแทกเอวสูงแท่งเอ็นล้นเข้ารูสวาทจนเสียงดังสนั่น ฝ่ามือด้านขวาฟาดลงที่แก้มก้นจนเด้งขึ้นเป็นรอยเล็กน้อยยิ่งเห็นเขายิ่งขยันยิ่งสีปากด้วยความสะใจ "อู๊ยพะผัวเมียเสียว" มือซ้ายของเธอค้ำลงที่นอน ส่วนมือขวานั้นเอื้อมลงไปที่ด้านล่างใช้นิ้วชี้เขี่ยเข้ายังจุดเสียวของตนเองในตอนที่ถูกเขาเอาเอ็นร้อนกระแทกด้วยมือหนาทั้งสองเลือดออกจากก้นขาวรวบผมของเธอดึงให้เงยขึ้นกระแทกแรงๆ"โอ้ย~ซี๊ดส์~เมียเสียวไหม" เขาเงยหน้ามองขึ้นบนเพดานกัดปากด้วยความเสียวซ่าน เอ่ยถามร่างบางที่โดนกระแทกแรง เธอนั้นครางออกมาแทบไม่เป็นเสียงถึงแม้ว่าห้องจะเก็บเสียง แต่ในตอนนี้ถ้าใครยืนอยู่หน้าประตู คงจะได้ยิน"เมียอื้มผัวขอแตกปากเมียได้ไหม" เขาทำท่าทีเหมือนตัวเองนั้นจะเสร็จและถึงฝั่ง จึงเอ่ยขอเธอด้วยคำพูดตะกุกตะกักเพราะว่ากำลังเส
บทที่ 57 "เมียจ๋าผัวจะแตกอีกแล้ว แอ่น -ีอีกอื้ม" ปรับเปลี่ยนท่ามาอยู่ในท่าโก้งโค้งหรือว่าท่ากวางเหลียวหลังเขาบอกให้เธอนั้นแอ่นก้นเด้งเข้าหาเอ็นร้อนของตนเองที่จะปลดปล่อยมือหนาทั้งสองกำขยำเข้าที่แก้มก้นบีบกระแทกเอวเข้าเน้นๆ 3 ดอกจากนั้นปลดปล่อยน้ำกรมทะลักเข้ายังช่องแคบจนเอ่อล้นไหลตามแท่งเอ็นร้อนนั้นออกมาติดๆ มือหน้าทั้งสองข้างแหกแก้มก้นออกจากกันมองช่องสวาทที่มีน้ำเปรอะเปื้อนไหลออกมามากมาย"โคตรสวยเลยเมีย" เขานั้นกัดปากเข้าหากันบ่งบอกถึงความสะใจในความหื่นกระหายของตนเองได้สำเร็จ มือขวาหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้เช่นเคยแต่ใช่ว่าเขาจะหยุดการกระทำเพียงเท่านี้ "คุณรู้ไหมคะถ้าเราเลิกกันพราวไม่สามารถมีผัวใหม่ได้เลยนะ" พราวมุกพูดกับหัวเราะนั่งมองหน้าของคนตัวโตที่คิ้วขมวดหมดเข้าหากันเมื่อเธอพูดถึงผัวใหม่"ทำไมจะมีผัวใหม่หรอข้ามศพกูไปก่อนเถอะ" หน้าตาจริงจังไม่ฟังอะไรเลยความหึงหวงเมียจนใบหน้าเริ่มแดงขึ้นแววตาร้ายส่อมองจ้องหน้าของเธอทันที"ฟังก่อนสิ เมียหมายถึงว่าถ้าเราทั้งสองคนเลิกกันเมียมีผัวใหม่ไม่ได้เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่ามันบานหมดแล้วเนี้ย โดนของคุณทั้งใหญ่ทั้งยาวเอาทุกวันบางวันถึง 3 รอบ"
บทที่ 56 เรื่องราวผ่านไปวันเวลาผ่านไป ทุกอย่างดีขึ้นคุณเพลิงตามเฝ้าพราวมุกตลอดเวลาไม่ว่าจะไปเรียนหรือว่าไปไหนทั้งหวงและหึงกลัวจะมีคนอื่นมาจีบเมียตัวเองในบางครั้งก็งอนมีท่าทีเหมือนเด็กน้อยที่กลัวคนอื่นแย่งของเล่น"เป็นอะไรคะเนี่ยหน้างอเชียว" หลังจากที่กลับมาจากห้างคุณเพลิงนั่งหน้างออยู่ที่โซฟาและพาพราวมุกมาที่บ้านด้วยยังไม่ยอมไปส่งพราวมุกที่บ้านของตัวเอง "ใครล่ะทำให้หน้างอ บอกว่าไม่ชอบให้มองผู้ชายคนอื่นก็มองอยู่นั่นแหละอยากได้มันรึไง" พราวมุกยิ้มและส่ายหัวให้กับแฟนตัวเองเดินไปนั่งด้านข้างและล้มตัวนอนลงหัวหนุนตักคุณเพลิงมือซ้ายเอื้อมจับเข้าที่ปลายคางของคุณเพลิงเขายังไม่ก้มมองหน้าพราวมุกยังคงงอนและทำท่าทีเก๊กหล่อ"ฮ่าๆ ที่รักงอนหนูหรอหนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะแค่มองเอง" เสียงหวานของพราวมุกนั้นทำให้คุณเพลิงก้มมองหน้าเธอและหอมหน้าผากคนที่นอนอยู่บนตักตัวเองเบาๆ"ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบไม่อยากให้มองคนอื่นทำไมไม่มองแต่ผัวทำไมต้องไปมองผู้ชายคนอื่นด้วยมันหล่อกว่าผัวอย่างนั้นหรอ" ยังคงใช้คำพูดเหมือนเด็กที่กำลังงอน "ไม่ใช่นะคะไม่มีใครหล่อเท่ากับแฟนของพราวแล้ว คุณหล่อที่สุดแล้วรู้ไหมทั้งหล่อและก็หน้
บทที่ 55"พอ" พ่อของพราวมุกนั้นเอ่ยพูดขึ้นให้คุณเพลิงหยุดการกระทำไม่ให้เขากราบลงที่เท้าของตัวเอง"ที่ฉันกีดกันไม่ให้นายรักกับลูกสาวของฉันเพราะว่าฉันเองก็รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำแบบนั้น เรื่องราวในอดีตฉันกลัวว่านายจะทำร้ายลูกสาวของฉันหลังจากที่รู้ความจริงแต่ในเมื่อนายยอมละทิ้งทุกอย่างและมาเริ่มต้นใหม่กับลูกสาวของฉันฉันจะไม่ขวาง และคำสุดท้ายที่ฉันจะพูดฉันขอโทษ" คุณเพลิงพยักหน้าให้กับพ่อพราวมุกยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเขาเลือกที่จะละทิ้งอดีตยอมก้มกราบขอโอกาสเพื่อที่ให้เขาได้อยู่กับคนรักและสุดท้ายโชคก็เข้าข้างเขาทั้งคู่ให้ได้รักกัน"ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผมได้มีโอกาสดูแลลูกสาวของคุณผมสัญญาและผมสาบานว่าผมจะไม่มีวันทำให้พราวมุกเสียใจและต้องเจ็บผมยอมทุกอย่าง ในสิ่งที่พราวมุกขอผมยอมทุกอย่างเพื่อให้มีเธออยู่ในชีวิต" คุณเพลิงพูดออกมาด้วยความมั่นใจเขาทั้งสัญญาและสาบานต่อหน้าพ่อและแม่ของพราวมุกต่อหน้าคนที่เขารักมือขวาเอื้อมจับมือของพราวมุกมากุมไว้ "พราวขอบคุณคุณพ่อนะคะ พราวขอบคุณที่เปิดทางให้พราวได้รักกับเขาและเดินเคียงข้างเขาจากที่เป็นเส้นขนานกลายเป็นเส้นเดียวกันแล้วค่ะ พราวไม่คิดว่าจะมีวันนี้" พราวมุกพูดทั้
บทที่ 54 "เรื่องของเฮียกับพราวมุกมันเหมือนเส้นขนานไปแล้วมันไม่สามารถเดินด้วยกันได้แล้วเพลง รู้ไหมว่าตอนนี้เฮียโคตรเจ็บ" เขาร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าน้องสาว ทั้งสองพี่น้องต่างพากันร้องไห้เสียงดังเพลงมีนาเธอมองพี่ชายที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร"เส้นขนานยังไงหรอคะเพลงก็เปิดทางให้กับเฮียแล้วเปิดทางให้กับพราวมุกได้มาเป็นพี่สะใภ้ทำไมยังเหมือนเส้นขนานอยู่ล่ะ"เขาเลยมองหน้าน้องสาวตัวเองตัดสินใจเล่าความจริงให้กับน้องสาวฟังทั้งหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพลงมีนาร้องไห้หนักเมื่อรู้ความจริงเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆและจับมือของพี่ชายตัวเองอีกครั้ง"เฮียคะ คุณพ่อคุณแม่ตายไป 10 กว่าปีแล้วถ้าเฮียยังโกรธยังเกลียดยังมีอคติชีวิตของเฮียจะมีความสุขไหม และเฮียก็ไม่มีวันสมหวังได้รักกับพราวมุกถ้าเฮียโกรธและเกลียดและยังคิดจะแก้แค้นแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมามันไม่มีวันจบสิ้น ฮึ๊ก! เพลงไม่ใช่ว่าไม่โกรธพ่อของพราวมุกที่ฆ่าพ่อและแม่ของเรานะคะ แต่คุณพ่อคุณแม่ของเราก็ไปทำพ่อแม่ของเขาก่อนถ้าเฮียคิดว่ามันเป็นเวรกรรมเฮียจะผ่านพ้นตรงนี้ไปได้นะ" เธอเอ่ยพูดดังผู้ใหญ่ที่กำลังสอนแง่คิดให้กับเด็กทั้งๆที่ตัวเองนั้นเป็นน้องพี่ชายของเธอมองจ้อง
บทที่ 53"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เอ้ย! ขอโทษครับหมอต้องพูดว่าขอแสดงความยินดีด้วยนะครับที่คนไข้ด้านในไม่เป็นอะไรเธอเพียงแค่หมดสติเชยๆ ขออภัยจริงๆครับพอดีว่าหมอเข้าเคสผ่าตัดหลายเคสช่วยเหลือคนหลายคนแล้วยังไม่ได้นอนมา 2 วันแล้วพูดผิดเพี้ยนมั่งต้องขออภัยนะครับ" หมอรีบยกมือไหว้พ่อของพราวมุกและธารามที่ยืนจ้องด้วยความโกรธถ้ายังขืนยืนอยู่ตรงนี้มีหวังถูกยิงตายอย่างแน่นอนที่ทำให้พวกเขาตกใจ "มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆ" ธารามยกมือปาดน้ำตาของตนเองเตรียมที่จะเดินตามหมอไปแต่ถูกพ่อของพราวมุกนั้นจับแขนเอาไว้"อย่า เขาช่วยเหลือคนมาเยอะไม่ผิดหรอกที่เขาจะเบลอ น้องปลอดภัยก็ดีแล้วเดี๋ยวอาจะไปรับแม่ของพราวมุกมาที่นี่ดูแลน้องก่อนนะเวลาผ่านไป ในเช้าวันใหม่ของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งถูกให้น้ำเกลือ เปลือกตาบางของเธอค่อยๆลืมขึ้นสายตาพร่ามัวหลังจากที่หลับไปนาน"อื้อ" มือด้านขวาของเธอนั้นยกขึ้นมากุมเข้าที่เข้ามาตาตัวเองเบิกตาขึ้นมามองเห็นเพดานสีขาวด้านข้างเป็นกระจกมีผ้าม่านปกคลุมแต่ก็ยังเห็นแสงสว่างสอดส่องเข้ามายังเตียง หันเหลือบมองเห็นสายน้ำเกลือและกระปุกน้ำเกลืออยู่บนหัวเตียงสายตานั้นต่ำ
บทที่ 52 "ฮื่อๆเฮียปล่อย" ธารามพาน้องสาวมาขึ้นรถรอคุณอา เธอนั้นพยายามที่จะให้พี่ชายปล่อยเพื่อที่จะไปหาคุณเพลิงทั้งร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้พี่ชายช่วยแต่ธารามไม่สามารถทำอะไรได้ ได้เพียงแต่จับน้องสาวไว้ "พราวฟังเฮียให้ดีนะเฮียปล่อยพราวไม่ได้คุณอากำลังโกรธด้วยอย่าให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้อยู่เฉยๆเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง" ธารามจับแขนน้องสาวของเขาทั้งสองข้างเรียกสติให้กับน้องสาวนั้นได้หยุดไม่ให้โวยวายที่จะไปหาคุณเพลิงเพื่อนของตัวเอง"ฮื่อเฮีย" ใบหน้าน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เปื้อนเปรอะแววตาแดงก่ำมองหน้าของพี่ชายร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงร้องไห้จนเหนื่อย"เฮียเตือนพราวแล้วทำไมยังไม่ตัดใจจากมันเห็นไหมว่าต้องทรมานขนาดไหนและนี่พ่อของพราวก็รู้ความจริงแล้วว่าพราวคบกับมันมีอะไรกับมัน" ธารามเองก็กลัวหลายๆอย่างกลัวพ่อของพราวมุกจะโกรธพราวมุก และทำร้ายน้องสาวบ้างกลัวว่าพราวมุกจะไม่ยอมฟังพ่อกลัวว่าพราวมุกนั้นจะแอบมาหาคุณเพลิงเพื่อนรักของตัวเองอีกและยิ่งรู้ว่าคุณเพลิงเพื่อนของตนนั้นรู้ความจริงว่าพ่อของพราวมุกฆ่าพ่อและแม่ของตัวเองมันจะเกิดอะไรขึ้นและถ้าจู่ๆเพื่อนของเขาเกิดโกรธและเกล
บทที่ 51"พูดออกมาสิคุณจะยืนเงียบอยู่ทำไม บอกให้พูดออกมาว่าเป็นเพราะอะไร พูดมา!! "ฮื่อๆอย่า" เธอร้องไห้จนสายตัวแทบขาดมองคนที่รักตะเบ็งเสียงใส่พ่อตัวเองพยายามคิดหาความจริงร้องห้ามไม่ให้พ่อตัวเองนั้นบอกกับเขา"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังเงียบอยู่อีกหรอถ้าไม่พูดบอกเหตุผลว่าทำไม...."กูฆ่าพ่อกับแม่ของมึง" พ่อของพราวมุกพูดออกมาเพียงแค่ประโยคสั้นๆ เขาพูดความจริงออกมาให้กับคุณเพลิงได้ยินอย่างชัดเจน ทุกอย่างตอนนี้เงียบแม้กระทั่งเสียงสะอื้นของพราวมุก"มึงได้ยินชัดไหมไอ้เพลิง! กูนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของมึงเหตุผลนี้พอไหมที่มึงกับลูกกูจะคบกันไม่ได้" เสียงดังก้องทั่วชายหาดตะคอกบอกความจริงกับคุณเพลิงที่ยืนขาอ่อนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงยืนเขาได้เพียงแต่มองหน้าพ่อของพราวมุกนิ่งๆ"กำลังพูดอะไร" เขากำลังจะพยายามบอกว่าตัวเองนั้นไม่เชื่อส่ายหน้าไปมา"มึงได้ยินไม่ผิดกูนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของมึงและนี่ก็เป็นเหตุผลเดียวที่กูไม่ให้ลูกสาวของกูคบกับมึง กูรู้ว่ามึงพยายามตามหาคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของมึงมา 10 กว่าปีแล้วแต่แค่มึงยังตามไม่เจอโลกมันก็บังเอิญเนาะผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะลูกกูกลับไม่ชอบมาชอบมึงมารักมึง""ฮ