เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 810
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 811
เมื่อตี้หยางเดินไปถึงด้านหน้าของหานซานเฉียนแล้ว หานซานเฉียนซึ่งประหม่าอยู่นั้นก็เกิดภาพลวงตาขึ้น ตี้หยางเผยรอยยิ้มบนใบหน้า ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงสายลมฤดูใบไม้ผลิ ซึ่งทำให้เขาผ่อนคลายและลดความระมัดระวังโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นหานซานเฉียนไม่ทันได้เห็นการเคลื่อนไหวของตี้หยาง เขาก็รู้สึกว่าตัวเองถูกกระแทกเข้าอย่างแรง และร่างกายของเขาก็เสียการทรงตัวไปในทันที ขาของเขาลอยอยู่เหนือพื้น ก่อนที่ตัวจะลอยออกไป จนกระทั่งกระแทกเข้ากับกำแพงถึงได้หยุดลง ความเจ็บปวด ความตกใจ ความเหลือเชื่อ และอารมณ์ต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาในใจของหานซานเฉียนแม้ว่าเขาจะเดาได้ว่าตี้หยางนั้นแข็งแกร่งมาก แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าชายชราคนนี้จะแข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้เขาแทบจะมองการเคลื่อนไหวของเขาไม่ทัน ถึงแม้ว่าหานซานเฉียนจะใช้ความระมัดระวัง แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงลูกเตะนี้ได้เลย ที่สำคัญกว่านั้นคือ ความแข็งแกร่งที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ ทำไมถึงได้ปรากฏอยู่บนตัวของชายชราคนนี้ได้หานซานเฉียนหมอบอยู่กับพื้น หน้าอกของเขารู้สึกเหมือนมีไฟลุกโชน มันทั้งร้อนและเจ็บปวด หานเหยียนมองดูฉากนี้ด้วยรอยยิ้ม และพูดกับหานซานเฉียนว่า "ฉันลืมบอกไป ถ้า
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 812
"จะตายแล้วก็ยังปากแข็ง คนอย่างนายไม่มีทักษะอะไรเลย แต่กลับมีนิสัยดื้อรั้น หรือนี่จะเป็นความหยิ่งในศักดิ์ศรีของนายอย่างงั้นเหรอ?" หานเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม"ไม่นึกเลยว่าพื้นของโรงแรมจะนอนสบายขนาดนี้ หลังจากที่คุณออกจากหยุนเฉิงไปแล้ว ผมก็จะจองโรงแรมนี้และสนุกกับมันสักหน่อย" หานซานเฉียนกล่าวหานเหยียนตะคอกอย่างเย็นชา "อีกไม่นานหยุนเฉิงก็จะกลายเป็นพื้นที่ของฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันออกไปจากหยุนเฉิง ดูสิว่าตอนนี้นายน่าสมเพชแค่ไหน ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน"หานซานเฉียนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดในร่างกายทำให้เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกผ่อนคลายได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงรอยยิ้มจาง ๆ แต่ก็ทำให้ความเจ็บปวดในหน้าอกของเขานั้นรุนแรงขึ้น"หานเหยียน คุณไม่ได้พึ่งพาอำนาจทางการเงินของตระกูลหานในอเมริกาเหรอไง? นอกจากนี้ คุณมีอะไรอีกบ้าง คุณกล้าใช้ความสามารถของตัวเองในการต่อสู้ไหมล่ะ?" หานซานเฉียนกล่าว"ท้าฉันเหรอ?" หานเหยียนเหยียบหัวของหานซานเฉียนและพูดว่า "กลอุบายของนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ ฉันมีเงินทุนตั้งมายมาย ทำไมจะใช้ไม่ได้ แล้วจะต้องมาต่อสู้ด้วยมือเปล่ากับนาย? คนอ่อนแออย่างนาย นึกว่าคนที่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 813
ผลจากการโจมตีของตี้หยาง ร่างของหานซานเฉียนทะยานขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง และกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง ครั้งนี้ดูเหมือนว่าอาคารทั้งหลังจะสั่นสะเทือน และมีรอยแตกหลายจุดปรากฏขึ้นบนผนังหานซานเฉียนอาเจียนเป็นเลือดและล้มลงบนพื้นอย่างแรง โดยไม่มีวี่แววว่าจะขยับฉีฮู่จุกไปถึงลำคอ แม้ว่าหานเหยียนจะบอกว่าเธอจะไม่ฆ่าหานซานเฉียน แต่เขาไม่แน่ใจว่าตี้หยางสามารถควบคุมพละกำลังของตนเพื่อป้องกันไม่ให้หานซานเฉียนตายได้หรือไม่ แล้วอีกอย่าง หานซานเฉียนก็จงใจยั่วยุเขาไปด้วยเมื่อครู่นี้ในกรณีที่ตี้หยางไม่สามารถควบคุมพลังของเขาได้นั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะสามารถฆ่าหานซานเฉียนได้ภายในกระบวนท่าเดียว“พี่ซานเฉียน” ฉีฮู่ตะโกนอย่างกระวนกระวายขณะที่ฉีฮู่กำลังลนลาน ในทางกลับกันหานเหยียนนั้นดูเฉยเมย เธอเคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่เธอเชื่อว่าตี้หยางสามารถแยกแยะได้ หากเขาพูดว่าจะไม่ปล่อยให้หานซานเฉียนตาย นั่นก็แสดงว่าเขาจะไม่ทำให้หานซานเฉียนตายแม้ว่าตอนนี้เขาจะขยับไม่ได้ แต่อย่างมากเขาก็คงแค่สลบไปเท่านั้น"ดูเหมือนว่าเขาจะช่วยนายไม่ได้ น่าเสียดายจริง ๆ" หานเหยียนกล่าวกับฉีฮู่ด้วยรอยยิ้มดวงตาของฉีฮ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 814
หานเหยียนมองไปที่หานชิงด้วยท่าทางเย็นชา หานชิงทำสิ่งที่นอกเหนือจากคำสั่งของเธอ! นี่เป็นการเพิกเฉยต่อเจ้านายโดยสิ้นเชิง"หานชิง ฉันสั่งให้เธอทำแบบนั้นรึไง?" หานเหยียนตำหนิอย่างเย็นชา หานชิงก้มหัวลงและพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก "ขอโทษค่ะคุณหนู"“ในเมื่อคำพูดคุณหนูคนโตของตระกูลหานในอเมริกาไม่เป็นคำพูด หากเรื่องนี้หลุดออกไปล่ะก็ เกรงว่ามันจะทำลายชื่อเสียงของคุณนะ” หานซานเฉียนกล่าวหานเหยียนกัดฟันแน่น สิ่งที่พูดออกไปก็เหมือนน้ำลายที่ถุยออกมา เธอจะไม่มีวันเลียมันกลับเข้าไปอีกแน่นอน เพราะมันจะทำให้คุณหนูอย่างเธอเสียชื่อ!"หากนายสามารถยืนขึ้นมาได้ ฉันจะปล่อยนายไป และฉันจะไม่มีวันผิดสัญญา" หลังจากมองไปที่หานชิง หานเหยียนก็พูดกับหานซานเฉียนดูจากสภาพของหานซานเฉียนในตอนนี้ มันยากมากสำหรับเขาที่จะยกมือขึ้นมา ดังนั้นหานเหยียนจึงไม่เชื่อว่าเขาจะลุกขึ้นยืนได้ตี้หยางก็มีความคิดแบบเดียวกัน เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าหานซานเฉียนจะไม่สามารถยืนขึ้นได้ เมื่อครู่ที่เขาเพิ่งพยุงร่างกายตัวเองขึ้นมา อย่างมากสุดก็แค่พลังเฮือกสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่เท่านั้นสภาพของหานซานเฉียนในตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงการยืนขึ้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 815
“ผมไปได้แล้วใช่ไหม” หานซานเฉียนกล่าว หานเหยียนบดเคี้ยวฟันกรามแน่น เธอไม่คิดไม่ฝันว่าหานซานเฉียนจะลุกขึ้นยืนได้หลังจากถูกตี้หยางโจมตีถึงสามครั้ง แต่ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มใจ หานเหยียนก็จะไม่มีวันผิดสัญญา ถึงหานซานเฉียนจะจากไปได้ในวันนี้ แต่ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องพ่ายแพ้ต่อเธออยู่ดี“วันนี้ถือว่านายโชคดี ไปให้พ้น” หานเหยียนพูดเสียงเย็น หานซานเฉียนมองไปที่ฉีฮู่ ฉีฮู่จึงรีบเข้าไปพยุงหานซานเฉียนในทันทีเมื่อทั้งสองออกจากห้องไป ตี้หยางก็ก้มหัวลงและพูดกับหานเหยียนว่า "คุณหนู ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าเขา..."หานเหยียนขัดจังหวะตี่หยางและพูดว่า "คุณปู่หยาง นี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังอีก"แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหานเหยียนและตี้หยางจะค่อนข้างแน่นแฟ้น แต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคือเจ้านายและคนรับใช้ ตี้หยางไม่เคยเพิกเฉยต่อหานเหยียน แม้ว่าตนเองจะมีทักษะที่ยอดเยี่ยม แม้ว่าจะถูกเธอจะตำหนิ ตี้หยางก็จะไม่ขัด เพราะเรื่องนี้เป็นความผิดของเขาเอง"คุณหนูไม่ต้องกังวล เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก" ตี้หยางกล่าวหานเหยียนมองไปที่หานชิง และหานชิงก็เดินมาที่ด้านหน้าของหานเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 816
ขณะที่ทั้งสามคนเฝ้าอยู่นอกวอร์ด ก็มีสาวสวยคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น รูปร่างหน้าตาของเธอนั้นเหนือกว่าซูหยิงเซี่ยซะอีก ทำให้ผู้คนถึงกับตกตะลึงในความงามกันถ้วนหน้า"คุณคือฉี๋อีหยุนใช่ไหม?" ม่อหยางยืนขึ้นและถามคนที่เพิ่งมาคือฉี๋อีหยุน เธอตรวจสอบโรงแรมเพนนินซูล่าอย่างเข้มงวด ดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับหานซานเฉียนหลังจากที่เขาออกจากโรงแรมเพนนินซูล่าช่วงนี้ฉี๋อีหยุนไม่ได้ติดต่อกับหานซานเฉียน เพราะเธอพยายามคิดหาวิธีช่วยเขา และตอนนี้เธอมีเงินจำนวนมากอยู่ในมือ ซึ่งเธอรวบรวมเอามาจากในบ้านให้ได้มากที่สุด ฉี๋อีหยุนไม่สามารถช่วยในเรื่องอื่นได้ เธอเพียงแต่สามารถใช้เงินนี้ช่วยเหลือเขาได้เท่านั้น“เขาเป็นยังไงบ้าง” ฉี๋อีหยุนถาม“ยังไม่ตื่นเลย” ม่อหยางกล่าว "ผู้ชายอย่างพวกคุณคงดูแลเขาได้ไม่ถี่ถ้วน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นคนดูแลเขาในโรงพยาบาลเอง" ฉี๋อีหยุนกล่าวม่อหยางก็คำนึงถึงเรื่องนี้มาก่อน เดิมทีเขาจะบอกซูหยิงเซี่ยให้มาดูแลหานซานเฉียน แต่พอคิดไปคิดมา ตอนนี้ทั้งสองคนหย่ากันแล้ว และเพื่อปกป้องซูหยิงเซี่ย หานซานเฉียนจึงทำตัวเหินห่างจากตระกูลซู หากซูหยิงเซี่ยมาดูแลหานซานเฉียนแล้วมีข่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 817
"คุณ... คุณจะทำอะไร!"หานซานเฉียนไม่สามารถขยับตัวได้ เขามองไปที่ฉี๋อีหยุนด้วยความตกใจ สภาพร่างกายของเขาตอนนี้ หากกล้ามเนื้อส่วนใดส่วนหนึ่งได้รับผลกระทบ มันจะทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างมาก ในเวลานี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากับฉี๋อีหยุน ถ้า...ถ้าฉี๋อีหยุนต้องการทำแบบนั้นกับเขาจริง ๆ ดูเหมือนว่าหานซานเฉียนจะทำได้เพียงยอมรับมันเท่านั้น?"แอร์เย็นเกินไป ฉันแค่จะห่มผ้านวมไม่ได้รึไง? คุณคงไม่คิดว่าฉันต่ำต้อยขนาดนั้นหรอกใช่ไหม คนสวย ๆ อย่างฉันจะขาดแคลนผู้ชายงั้นเหรอ?" ฉี๋อีหยุนจ้องไปที่หานซานเฉียนและกล่าว ปฏิกิริยาของเขาทำให้ฉี๋อีหยุนทำอะไรไม่ถูก เพราะเธอรู้ดีว่ายิ่งหานซานเฉียนปฏิเสธเธอมากเท่าไหร่ ความสำคัญของซูหยิงเซี่ยในใจของเขาก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้นบางครั้งฉี๋อีหยุนก็รู้สึกอิจฉาซูหยิงเซี่ย อิจฉาที่เธอได้รับความสัมพันธ์ที่จริงใจเช่นนี้ และไม่ว่าเขาจะถูกล่อลวงอย่างไร หานซานเฉียนก็ไม่มีวันทรยศเธอในสังคมปัจจุบัน นอกจากต้องพึ่งดวงพึ่งโชคแล้ว ฉี๋อีหยุนก็คิดไม่ออกว่าจะเจอกับผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไรแต่ฉี๋อีหยุนไม่รู้ว่า ในขณะที่หานซานเฉียนยึดติดกับความสัมพันธ์นี้ ซูหยิงเซี่ยเองก็
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 818
"เรื่องแบบนี้มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ รอวันที่เธอได้พบคนที่เธอรัก เธอก็จะเข้าใจเอง" ซูหยิงเซี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มเฉินหลิงเหยาถอนหายใจ เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะได้เจอกับผู้ชายที่เธอรักไหม แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปฏิเสธความรักอันแรงกล้าที่มีต่อหานซานเฉียนในหัวใจของเธอได้นับตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าหานซานเฉียนเป็นเจ้าชายเปียโนตัวน้อย ความรู้สึกที่เฉินหลิงเหยามีต่อหานซานเฉียนก็มากขึ้นทุกวัน แม้ว่าเธอจะพยายามยับยั้งตัวเองแล้ว แต่ความรู้สึกของเธอก็เหมือนฤดูใบไม้ผลิที่ไม่สามารถควบคุมมันได้แน่นอนว่าเฉินหลิงเหยามีเหตุผลพอ เธอจะไม่ทำอะไรเพื่อทำลายความสัมพันธ์ระหว่างหานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยอย่างแน่นอน"ประธานซู คนข้างนอกตีกันแล้วครับ" ขณะนั้นเอง พนักงานคนหนึ่งของบริษัทก็วิ่งเข้ามาที่ห้องทำงานของซูหยิงเซี่ยด้วยความตื่นตระหนกและพูดขึ้นมาพวกคนที่ตามจีบซูหยิงเซี่ยด้านนอกประตูนั้น ตอนแรกก็แค่ทะเลาะถกเถียงกัน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นการต่อยตีจนเริ่มเกิดความโกลาหลแล้วหลังจากที่ได้ยินแบบนั้น เฉินหลิงเหยาก็พูดขึ้นว่า "คนเหล่านี้รักเธอจนคลั่ง ดูเหมือนว่าพวกเขาพวกเขากำลังจะขึ้นสังเวียนประชันกันว่าใครมีคุณสมบัติในการ
บทล่าสุด
