บทที่ 446

กวานหยงใช้เวลาอยู่ในเรือนจำนานมานานแล้ว อีกทั้งความวุ่นวายในปีนั้นสงบลงไปนานแล้วเช่นกัน หานซานเฉียนต้องใช้ประโยชน์เส้นสายของตัวเองพาเขาออกมาซึ่งไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เขาแค่ต้องจ่ายเงินทองจำนวนมหาศาลเท่านั้นเอง

แต่สำหรับหานซานเฉียนเงินแทบไม่มีค่าอะไรเลย ต่อให้เขาต้องทิ้งทรัพย์สินของตระกูลจนหมดสิ้นเพื่อแลกกับการรับรู้ข่าวคราวของหานเทียนหยาง หานซานเฉียนไม่รู้สึกเสียดายแม้แต่น้อย

สามวันต่อมาตี้สู่มาหาหานซานเฉียน เขาถือว่าเป็นนักโทษหลบหนีที่สามารถไปที่ไหนก็ได้ ความสามารถนี้ยังคงทำให้หานซานเฉียนรู้สึกชื่นชม

“ผมเคยเห็นกวานหยงคนนี้ด้วย เมื่อก่อนเขาเป็นบุรุษที่แข็งแกร่งเลยล่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง คุณคิดว่าเขาพึ่งพาได้ไหม?” ตี้สู่เอ่ย

“พึ่งพาไม่ได้เลย” หานซานเฉียนกล่าว

ตี้สู่พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมรู้แล้วว่าควรทำยังไง ตอนบ่ายไปรับเขาและเตรียมของขวัญให้สักชิ้น แค่ทำให้เขาปิดปากได้ก็พอแล้ว”

หานซานเฉียนไม่ได้เสนอความเห็นอะไร กวานหยงเป็นคนที่จะใช้ประโยชน์ในฐานะอุปกรณ์เท่านั้น เขาจะมีจุดจบอย่างไรหานซานเฉียนไม่สนใจ

ในตอนเย็นที่ประตูด้านข้างเรือนจำ กวานหยงเดินมาถึงกำแพงสูง เขาหายใจลึกจน