Se connecterShare
บทที่ 446
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 447
ซูหยิงเซี่ยเข้าใจคำถามของหานซานเฉียนเป็นอย่างดีว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร นี่คือการถามเกี่ยวกับแผนการใช้ชีวิตของเธอในอนาคต แต่ซูหยิงเซี่ยกลับยังไม่เคยคิดถึงชีวิตในช่วงวัยเกษียณเลย“เมื่อถึงเวลานั้นแล้วค่อยคิดแล้วกัน” ซูหยิงเซี่ยกล่าวหานซานเฉียนทำปากขมุบขมิบและส่งเสียงอยู่ในลำคอ เห็นได้ชัดว่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขารู้สึกลังเลใจอยู่นานมาก ก่อนจะถามว่า “ลิป… ลิปสติกของคุณครั้งที่แล้วเป็นของแบรนด์อะไรเหรอ? มันอร่อยมากเลยล่ะ ถ้าอย่างนั้นผมซื้อมาให้คุณอีกดีไหม?”เมื่อซูหยิงเซี่ยได้ยินดังนั้นแก้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที จากนั้นเธอสะบัดมือหานซานเฉียนออก พร้อมกับจ้องมองเขาด้วยสายตาดุดันแล้วพูดว่า “อร่อยบ้าอะไรล่ะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ให้กินอะไรแล้ว”เมื่อเห็นซูหยิงเซี่ยกำลังวิ่งลงภูเขาอย่างสุดกำลัง หานซานเฉียนจึงไม่รีบร้อนตามเธอไป เขาเลียริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย พลางถอนหายใจออกมาและพูดพึมพำกับตัวเองว่า “เมื่อไหร่ผมจะสามารถกินจนอิ่มท้องได้นะ”เมื่อกลับถึงบ้าน หานซานเฉียนรู้สึกประหลาดใจเมื่อรู้ว่าซูหยิงเซี่ยไม่ได้กินอาหารเช้าแล้วออกไปทำงานแล้ว วันอาทิตย์ยังต้องเร่งรีบไปทำงานถึงขนาดน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 448
ไม่สนสถานะงั้นเหรอ?สิ่งนี้ทำให้หานซานเฉียนรู้สึกประหลาดใจมาก หรือว่าเจ้าของเรือนจำตี้ซินไม่เกรงกลัวว่าจะมีคนก่อเหตุร้ายงั้นเหรอ?บนโลกนี้น่าจะมีผู้คนหลายคนที่อยากรู้ความลับของเรือนจำตี้ซิน ถ้าพวกเขาไม่ตรวจสอบอย่างเข้มงวดก็มีความเป็นไปได้ว่าในที่แห่งนั้นจะต้องมีกลุ่มคนเลวแน่นอนความลึกลับนี้ราวกับว่าเรือนจำตี้ซินเป็นสถานที่ที่มีเงินทุนเยอะที่สุดในโลก ถ้าเสียตรงจุดนี้ไป เรือนจำตี้ซินจะเสียผลประโยชน์จำนวนมหาศาล แล้วเจ้าของจะไม่กังวลในด้านนี้จริง ๆ เหรอ?“พี่ซานเฉียน ผมรู้ว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่พี่ลืมที่ผมเคยบอกไปแล้วเหรอว่าเรือนจำตี้ซินเป็นสถานที่เข้าไปแล้วกลับออกมาไม่ได้” เตาสือเอ้อร์พูดด้วยรอยยิ้มเจื่อน ไม่รู้ว่าบนโลกนี้มีกี่คนที่ต้องการจะล่วงรู้ความลับของเรือนจำตี้ซิน และเข้าใจสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี ผู้คนเหล่านั้นไม่ว่าจะเข้าไปก่อนหรือหลังต่างกระโจนเข้าไปพบเจอเรื่องท้าทายอย่างไม่ขาดสาย นอกจากการส่งเงินส่งไปตายก็ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ อีก ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่ว่าจะเป็นคนที่มีค่ามากแค่ไหน แค่ถูกส่งเข้าไปแล้วก็อย่าคิดว่าจะสามารถออกมาได้อีก“แล้วรับประกันเรื่องนี้ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ไห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 449
“หานซานเฉียนค่ะ”หานซานเฉียน！เมื่อได้ยินชื่อนี้ พลังของเทียนฉางเฉิงก็ลดลงไปครึ่งทันที พลางเหลือบมองเทียนหลิงเอ๋อร์อย่างลำบากใจ“คุณปู่คะ คุณปู่จะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?” เทียนหลิงเอ๋อร์เอ่ยถาม“หลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนเป็นอาจารย์ของปู่นะ ถ้าแก้แค้นเขา ปู่ก็เป็นลูกศิษย์ทรยศสิ” เทียนฉางเฉิงพูด สถานะของเขาตอนนี้เป็นลูกศิษย์ของหานซานเฉียน เขารู้อยู่เต็มอกว่าต่อให้ไม่มีการคงอยู่ของความสัมพันธ์นี้ เขาก็ไม่กล้าไปแก้แค้นหานซานเฉียน เพราะสถานะของเจ้าหมอนี่ ร้ายกาจกว่าตระกูลเทียนมาก“คุณปู่คะ” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดพลางร้องไห้ออกมาเทียนฉางเฉิงรู้สึกลำบากใจ หานซานเฉียนทำให้เธอร้องไห้เป็นคนแรก แต่เรื่องนี้เขาช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ อีกทั้งเขาเองก็รู้ดีว่า การที่เทียนหลิงเอ๋อร์โกรธหานซานเฉียน เป็นเพราะความรู้สึกเธอที่มีต่อหานซานเฉียน แต่ว่าเธอจะรู้สึกโกรธเขาจริง ๆ ได้อย่างไรกัน“เอาล่ะ ๆ หลิงเอ๋อร์ หนูไม่ได้โกรธหานซานเฉียนจริง ๆ ซะหน่อย แล้วทำไมหนูต้องรู้สึกโกรธเขาด้วยล่ะ?” เทียนฉางเฉิงพูดเทียนหลิงเอ๋อร์เช็ดคราบน้ำตาที่หางตาเธอ ก่อนเธอตอบกลับว่า “ใครว่าหนูไม่โกรธเขาจริง ๆ ล่ะ หนูเกลียดเขาจะตาย”เทีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 450
เมื่อเทียนหลิงเอ๋อร์กลับเข้าห้องของตัวเองเพื่อแต่งหน้า และกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมเสื้อผ้าที่สวยงาม หานซานเฉียนก็กลับไปแล้ว เจ้าหญิงแห่งตระกูลเทียนจึงร้องไห้อีกครั้งเมื่อเทียนฉางเฉิงเห็นว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอนหายใจบางครั้งเทียนฉางเฉิงก็เคยคิดอยากเตือนเทียนหลิงเอ๋อร์ เพราะหลังจากที่เขาสามารถคาดเดาสถานะที่แท้จริงของหานซานเฉียนได้ เทียนฉางเฉิงคิดว่าระหว่างเทียนหลิงเอ๋อร์กับหานซานเฉียนนั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย เขากล้ำกลืนความอัปยศอดสูเพื่อที่จะดำเนินการให้ภารกิจที่หนักอึ้งสำเร็จเพื่อซูหยิงเซี่ย ความรู้สึกนี้ไม่มีใครสามารถทำลายลงได้แต่เขารู้ว่านิสัยดื้อรั้นของเทียนหลิงเอ๋อร์ ถ้าหัวไม่แตกก็ไม่มีทางหันหลังกลับ เทียนฉางเฉิงจึงทำได้เพียงปลอบใจตัวเอง และหวังว่าความรู้สึกเจ็บปวดของเทียนหลิงเอ๋อร์ครั้งนี้จะทำให้เธอโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างไรก็ตาม คนที่กำลังโตเป็นผู้ใหญ่ไม่มีทางราบรื่นไปซะทุกสิ่งทุกอย่าง จึงต้องให้เทียนหลิงเอ๋อร์ได้รับบทเรียนจะได้จำเอาไว้เทียนฉางเฉิงปล่อยให้เทียนหลิงเอ๋อร์ร้องไห้อยู่คนเดียวและไม่ได้เข้าไปรบกวน จากนั้นเขาก็ออกจากบ้านท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 451
“ทุกคนใจเย็น ๆ การแข่งขันยังไม่เริ่ม ฉันยังมีโอกาสโน้มน้าวใจเขาอยู่” หวางเม่ากล่าว“หัวหน้าหวาง ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้เลยนี่ครับ ถ้าเขากล้าไม่ฟัง เราก็แค่หาวิธีจัดการกับเขาซะ”“ใช่ พวกเราก็เป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองหยุนเฉิงด้วย ถ้าเราจัดการแค่กับลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลผู้หญิง ไม่ได้มันจะไม่ดูเป็นเรื่องตลกหรือไง”ทุกคนต่างพากันหัวเราะด้วยท่าทางที่มั่นใจเป็นอย่างมากหวางเม่ามองไปที่เทียนฉางเฉิง เขาไม่รู้ว่าชายชราคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้พูดว่าไม่สนใจเรื่องนี้ต่อหน้าผู้คนเยอะแยะขนาดนี้ นี่ไม่ได้หมายความว่าเขากำลังรู้สึกกลัวหานซานเฉียนอยู่หรอกเหรอ?ถึงเขาจะทำลายบริษัทตระกูลซูได้แล้วอย่างไรล่ะ ถ้าหานซานเฉียนไม่เข้าร่วมการแข่งขันนี้ ก็ถือว่าเรื่องทั้งหมดเขาก็แค่คุยโวโอ้อวดไปเรื่อยเท่านั้น“นายใหญ่ตระกูลเทียน คุณช่วยนัดพบหานซานเฉียนให้ผมหน่อยสิ ผมอยากเจอเขาสักครั้ง” หวางเม่าพูดกับเทียนฉางเฉิงเทียนฉางเฉิงส่ายหัวและกล่าวว่าว่า “นี่ตาเฒ่า เรื่องนี้นายเลิกคิดไปได้เลย สิ่งที่เขาตัดสินใจแล้วไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น อันที่จริงแล้วเรื่องนี้พวกนายไม่รอบคอบกันเอง เขาไม่ได้สม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 452
ณ บริษัทตระกูลซูในห้องทำงานของประธานบริษัท ซูหยิงเซี่ยกำลังยุ่งวุ่นวายกับเรื่องการร่วมทุนในช่วงนี้รวมถึงการฟื้นฟูบริษัทด้วย โดยต้องสร้างความร่วมมือขึ้นมาอีกครั้ง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลย อย่างไรเสีย ตอนแรกเพื่อที่จะทุ่มเทสร้างโครงการเฉิงซีขึ้นมา คุณย่าตระกูลซูจึงตัดหุ้นส่วนเดิมทั้งหมดออก ถึงคำพังเพยจะกล่าวไว้ว่าม้าที่ดีจะไม่กลับไปกินหญ้าต้นเก่า แต่ในสถานการณ์แบบตอนนี้ ซูหยิงเซี่ยจำเป็นต้องติดต่อคนพวกนั้นอีกครั้ง การตัดขาดความร่วมมือนั้นง่ายมาก แต่การจะต่อขึ้นมาอีกครั้งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทันใดนั้นผู้ช่วยของซูหยิงเซี่ยก็เดินเข้ามาในห้องทำงานและพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ท่านประธาน เกิดเรื่องแล้ว”“เรื่องอะไรกันทำไมถึงได้ตื่นตระหนกขนาดนี้?” ซูหยิงเซี่ยเอ่ยถาม“เจ้าพ่อของบรรดาเจ้าของบริษัทหลายแห่งต้องการพบคุณ ดูท่าแล้วจะไม่ได้มาดีเป็นแน่” ผู้ช่วยกล่าวเจ้าพ่อของบรรดาเจ้าของบริษัทงั้นเหรอ?เมื่อได้ยินประโยคนี้ซูหยิงเซี่ยก็รู้สึกสับสนมาก คนเหล่านี้น่าจะไม่มีบทบาทเกี่ยวกับบริษัทแล้วนี่ พวกเขาควรจะมีความสุขกับวัยชรา แล้วทำไมจู่ ๆ พวกเขาถึงได้มาหาเธอ?ในขณะที่ซูหยิงเซี่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 453
แต่หากคนพวกนี้คิดจะรังแกหานซานเฉียนล่ะก็ ถึงแม้ว่าจะต้องทอดทิ้งตระกูลซูทั้งหมด ซูหยิงเซี่ยก็จะไม่มีวันประนีประนอมเด็ดขาดหานซานเฉียนไม่ยอมให้เธอไม่ได้รับความเป็นธรรม แล้วเธอจะยอมให้หานซานเฉียนไม่ได้รับความเป็นธรรมได้อย่างไร?หลังกลับจากที่ทำงาน ซูหยิงเซี่ยก็ถอดรองเท้าส้นสูงออก นี่เป็นเวลาที่สบายที่สุดของวัน ขอแค่ได้เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน เธอถึงจะรู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตอยู่เธอเอนตัวลงบนโซฟา หานซานเฉียนจึงเดินเข้ามาหาและนวดไหล่ของซูหยิงเซี่ยพลางเอ่ยถามว่า “เหนื่อยขนาดนี้หยุดพักสักวันไหมครับ”ซูหยิงเซี่ยส่ายหัวและพูดว่า “ค่อยคุยหลังจากบริษัทผ่านพ้นวิกฤตแล้วกัน ไว้พวกเราไปฮันนีมูนกับถ่ายพรีเวดดิ้งกันใหม่กันเถอะค่ะ”ซูหยิงเซี่ยเคยพูดถึงเรื่องการถ่ายพรีเวดดิ้งเมื่อนานมาแล้ว แต่ช่วงนี้มีเรื่องมากมายให้จัดการ ดังนั้นจึงยังไม่ได้ดำเนินการเสียที หานซานเฉียนคิดว่าเธอจะลืมไปแล้วเสียอีก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าซูหยิงเซี่ยจะยังจำได้“จริงสิ วันนี้มีคนมาหาฉันตั้งหลายคน บอกว่าคุณไปล่วงเกินพวกเขา พรุ่งนี้พวกเขาอยากได้คำตอบ ไม่อย่างนั้นจะมุ่งเป้ามาที่บริษัทเรา นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอคะ?” ซูหยิงเซี่ยพูดก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 454
คำพูดของซูหยิงเซี่ยทำให้หานซานเฉียนรู้สึกคึกคัก พลังแห่งการต่อสู้ของเขาก็ระเบิดออกในชั่วพริบตา ถึงแม้ว่าซ่างกวนเฮยไป๋จะมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาก็จะมุ่งมั่นเอาชนะให้ไม่เหลือซากเลย“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ” หานซานเฉียนย้ำเมื่อเห็นท่าทีที่จริงจังของหานซานเฉียน ซูหยิงเซี่ยก็รู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้โม้จริง ๆ? เขาเก่งมากเลยเหรอ?ทั้งเล่นเปียโนได้ แถมยังเล่นหมากล้อมได้อีก อะไรจะมีความสามารถรอบด้านขนาดนี้?“ชนะให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาว่ากันค่ะ” ซูหยิงเซี่ยพูดจบก็รีบเดินกลับห้องสำหรับหานซานเฉียนแล้ว โดยพื้นฐานเรื่องนี้ย่อมสำเร็จอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอ อยากให้เพื่อนของซูหยิงเซี่ยปรากฎตัวออกมาเร็ว ๆ เขาจะได้ลิ้มรสชาติลิปสติกของเธออีกวันต่อมา หานซานเฉียนไปที่สมาคมหมากล้อม สมาชิกทุกคนอยู่ที่นั่นกันหมด เพราะหลังจากที่เมื่อวานพวกเขาไปหาซูหยิงเซี่ย วันนี้พวกเขาจึงตั้งใจมารอคำตอบของหานซานเฉียนกันตั้งแต่เช้าตรู่พวกเขาเชื่อว่าหลังจากที่เธอถูกพวกเขาคุกคามไปขนาดนั้น หานซานเฉียนไม่มีทางปฏิเสธแน่นอนหมอนั่นเป็นแค่ลูกเขยตระกูลซู ไม่ได้มีสถานะใด ๆ ในตระกูลซ
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
