เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 250
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 251
เมื่อซูไห่เฉาเดินกลับมา บรรดาญาติพี่น้องตระกูลซูต่างพากันชื่นชมซูไห่เฉาอย่างมาก “ไห่เฉา ฉันบอกแล้ว เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณ เมื่อสักครู่นี้ผู้จัดการของเมรุเผาศพออกมาบอกว่า เขาจะจัดการแก้ไขปัญหาให้เราในไม่ช้า” “สมกับที่เป็นประธานของเรา ไห่เฉา คุณเก่งจริง ๆ” “บริษัทอยู่ในมือคุณ จะต้องก้าวหน้ายิ่ง ๆ ขึ้นไปอย่างแน่นอน” แม้ว่าเรื่องนี้ซูไห่เฉาจะไม่ได้เป็นคนจัดการ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าหานซานเฉียนเป็นคนทำเช่นกัน ซูไห่เฉาจึงยอมรับคำเยินยอเอาไว้ทั้งหมด เขายิ้มแล้วพูดว่า “ตอนแรกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ยังไงตอนนี้ผมก็เป็นประธานบริษัท เขาต้องให้เกียรติผมอยู่แล้ว” “แน่นอน ใครจะกล้าไม่ให้เกียรติประธานแห่งตระกูลซูล่ะ?” ในขณะที่บรรดาญาติพี่น้องตระกูลซูกำลังภาคภูมิใจอยู่นั้น ก็มีน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามดังขึ้นมาว่า “ประธานบ้าบออะไร ไม่อยู่ในสายตาผมสักนิด” เมื่อซูไห่เฉาเห็นชัดเจนแล้วว่าเจ้าของเสียงคือใคร สีหน้าก็เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว เขาเป็นผู้จัดการที่อยู่ในสำนักงานเมื่อครู่นี้ ญาติตระกูลซูไม่รู้ว่าเขาให้เกียรติใคร แต่ตัวเขาเองนั้นรู้ดี “คุณ...ทำไมคุณพูดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 252
ด้วยความช่วยเหลือจากหานซานเฉียน การฌาปนกิจและฝังศพไม่ได้ทำให้ฤกษ์มงคลล่าช้าไป สามารถจัดขึ้นได้ในวันเดียวกัน แต่น่าเสียดายที่ตระกูลซูไม่ได้รู้สึกขอบคุณหานซานเฉียนในเรื่องนี้ กลับกลายเป็นเกลียดชังเขามากเป็นพิเศษด้วยซ้ำไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูไห่เฉา เขารู้สึกว่าตนเองต้องรู้สึกอับอายเพราะหานซานเฉียน ดังนั้นเขาจึงจดจำความเคียดแค้นที่มีต่อหานซานเฉียนเอาไว้อีกครั้ง ไม่กี่วันต่อมา เรื่องของตระกูลซูก็เงียบลง และมันก็ไม่ได้เป็นที่โจษจันมากมายนักในเมืองหยุนเฉิง ถึงอย่างไรหญิงชราก็ไม่ได้ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญอะไรในตระกูลซู เช้าวันนี้ ในขณะที่หานซานเฉียนยังไม่ตื่นนอนก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นมาหลายครั้งอย่างเอาเป็นเอาตาย “ทำไมคุณยังไม่ตื่นนอนอีก คุณลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง?” เทียนหลิงเอ๋อร์พูดอย่างรีบร้อนตามคาด หานซานเฉียนลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมองดูเวลา แล้วกดวางสายไปซะ บ้าไปแล้ว นี่ยังไม่ถึงเวลาหกโมงเช้าเลย! เทียนหลิงเอ๋อร์ที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์ไม่ได้เห็นหน้าหานซานเฉียนมาหลายวันแล้ว ดังนั้นเธอจึงอดใจรอแทบไม่ไหว แม้ว่าจะยังเป็นเวลาเช้าตรู่ แต่ในความคิดของเธอ วันนี้หานซานเฉียนต้องเผชิญก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 253
“ผู้อาวุโสซ่างกวน ไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่จริง ๆ” “ครั้งนี้ผู้อาวุโสซ่างกวนมาถึงเมืองหยุนเฉิง มีเรื่องอะไรให้ต้องจัดการเหรอครับ? ถ้ามีอะไรให้ผมรับใช้ กรุณาเอ่ยปากได้อย่างเต็มที่” “ผู้อาวุโสซ่างกวน นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งแก่สมาคมหมากล้อมเมืองหยุนเฉิงของเรา หากคุณสะดวกชี้แนะสักสองสามกลยุทธ์ ทักษะการเล่นหมากล้อมของเราต้องพัฒนาขึ้นมากอย่างแน่นอน” ซ่างกวนเฮยไป๋เคยชินกับการถูกสรรเสริญเยินยออยู่แล้ว บุคคลระดับเขา ไปที่ไหนย่อมได้รับการต้อนรับจากผู้คนมากมาย เขาเดินเข้าไปหาหวางเม่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วพูดว่า “ขอคำชี้แนะสักสองสามกลยุทธ์งั้นเหรอ ดูซิว่าหัวหน้าของพวกคุณมีศักยภาพสักแค่ไหน” สีหน้าของหวางเม่าแย่ลง เขาพ่ายแพ้มานานหลายปีแล้ว จนกลายเป็นเงามืดในใจยามที่ต้องเผชิญหน้ากับซ่างกวนเฮยไป๋ แค่เห็นหน้าหัวใจก็อยากถอยแล้ว ทำให้เขาพ่ายแพ้โดยที่ยังไม่ทันได้ต่อสู้ “ผู้อาวุโสซ่างกวนจะประลองกับหัวหน้าเหรอ?” “เยี่ยมมาก เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พวกเราจะได้เห็นผู้อาวุโสซ่างกวนเดินหมากด้วยตาของตัวเอง” “หัวหน้า เวลาไม่รอช้า เรามาเริ่มกันเถอะ” การเดินหมากของซ่างกวนเฮยไป๋ คนเหล่านี้ล้วนเคยเห็นมาแ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 254
ทันทีที่หวางเม่าพูดจบ สมาชิกทั้งหมดของสมาคมหมากล้อมก็มองไปทางสวี่ฮวนซึ่งเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า หวางเม่ามีลูกศิษย์สองคน คนหนึ่งคือเซี่ยเฟย และอีกคนหนึ่งก็คือสวี่ฮวน เซี่ยเฟยถูกหวางเม่าขับไล่ออกจากสำนักเมื่อหลายวันก่อน คนที่สามารถลงสนามแทนเขาได้ก็เหลือเพียงสวี่ฮวนเท่านั้น แต่ระดับฝีมือด้านหมากล้อมของสวี่ฮวนนั้นไม่ได้โดดเด่นมากนัก ถ้าเป็นเซี่ยเฟย พวกเขายังพอเข้าใจ แต่ถ้าส่งสวี่ฮวนลงสนาม มันจะไม่เห็นทนโท่อยู่หรือว่าจะแพ้? ทันใดนั้น หานซานเฉียนได้เดินเข้ามาเคียงข้างเทียนฉางเฉิง เนื่องจากมาสายจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “หัวหน้า ด้วยความสามารถของสวี่ฮวน จะมาเป็นคู่ต่อสู้ของลูกศิษย์ผู้อาสุโสซ่างกวนได้ยังไง อย่าเสียเวลาเลย คุณลงสนามเองเถอะ” “ใช่แล้ว สวี่ฮวนจะเอาชนะได้ยังไง” “ระดับฝีมือด้านหมากล้อมของเธอ พวกเราทุกคนต่างรู้กันดี” เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม้ว่าสวี่ฮวนจะรู้สึกไม่ยินยอม แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันและนิ่งเงียบ เพราะความรู้เรื่องหมากล้อมของเธอนั้นไม่ลึกซึ้งจริง ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสามารถเลย เห็นได้ชัดว่าโอวหยางซิวเจี๋ยที่อยู่ตรงหน้าเป็นยอดฝีมือ ต่อให้เธอลงสนามสู้ ก็มี
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 255
หวางเม่ามองหานซานเฉียนด้วยความซาบซึ้งใจ ถ้าหานซานเฉียนไม่ร่วมเล่นละครกับเขา วันนี้เขาคงไม่ใช่แค่เสียหน้าในเกมหมากล้อมเท่านั้น ซ่างกวนเฮยไป๋มองหานซานเฉียนอย่างดูถูก แล้วพูดว่า “ได้ รอให้ลูกศิษย์ของคุณแพ้ แล้วคุณค่อยลงสนาม แต่ผมแนะนำให้คุณควรรีบเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่น ๆ นะ” ซ่างกวนเฮยไป๋มั่นใจในความสามารถของโอวหยางซิวเจี๋ยมาก ถึงอย่างไรก็เป็นลูกศิษย์ที่เขาตั้งใจฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ถ้าแม้แต่ลูกศิษย์ของหวางเม่ายังเอาชนะไม่ได้ ไม่เท่ากับเสียแรงเปล่าหรอกหรือ “เฮ้อ ต้องมาเสียเวลากับคุณอีก เร็วเข้าเถอะ เวลาของผมมีค่ามาก” โอวหยางซิวเจี๋ยดูท่าทางหงอยเหงาซึมเซา ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกสนใจการแข่งหมากล้อมกับหานซานเฉียนเลย สวี่ฮวนนำกระดานหมากล้อมออกมา โอวหยางซิวเจี๋ยจับหมากสีขาว หานซานเฉียนจับหมากสีดำ การแข่งขันหมากล้อมเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ บรรดาจีนมุงต่างชะเง้อคอมอง หวางเม่ารู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน ถ้าหานซานเฉียนเอาชนะโอวหยางซิวเจี๋ยไม่ได้ สงครามครั้งนี้เขาย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว อีกอย่างถ้าหานซานเฉียนพ่ายแพ้ เขาก็คงจะแพ้ด้วยอย่างแน่นอนเช่นกัน เกียรติยศของเขาจะถูกซ่างกวนเฮยไป๋เหยียบย่ำก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 256
เมื่อหานซานเฉียนพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนต่างพากันฮือฮา แม้แต่หวางเม่ายังหน้าซีดเผือด เมื่อเอาชนะโอวหยางซิวเจี๋ยได้แล้วก็ควรจะรู้จักพอ ตอนนี้ที่พูดแบบนี้ออกมานั้นไม่เป็นการยั่วยุซ่างกวนเฮยไป๋หรอกหรือ? “พ่อหนุ่ม ทำไมคุณถึงพูดจาดูหมิ่นกันแบบนี้ นึกว่าใครก็เป็นคู่ต่อกรกับซ่างกวนเฮยไป๋ก็ได้หรือไง?” “คุณเอาชนะลูกศิษย์ของผู้อาวุโสซ่างกวนได้ก็เพราะความโชคดี ยังกล้าอวดดีถึงขนาดนี้” “พ่อหนุ่ม เจียมตัวไว้บ้างก็ดีนะ ไม่อย่างนั้นตัวเองนั่นล่ะที่จะเสียหน้า” สมาชิกของสมาคมมองหานซานเฉียนอย่างขุ่นเคือง ไม่พอใจกับการไม่ให้เกียรติของเขา หวางเม่ารู้ว่าถ้าหานซานเฉียนแข่งขันกับซ่างกวนเฮยไป๋นั้นจะเป็นการฆ่าตัวตายชัด ๆ จึงรีบพูดขึ้นว่า “รีบขอโทษเดี๋ยวนี้” หานซานเฉียนจ้องมองซ่างกวนเฮยไป๋ด้วยสายตาดุจคบเพลิง ดังคำกล่าวของเทียนฉางเฉิงที่พูดว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากจริง ๆ หากพลาดไป เกรงว่าชีวิตนี้คงไม่ได้มีโอกาสเป็นครั้งที่สองแล้ว ถึงจะแพ้แล้วจะเป็นอะไรไปล่ะ? ถ้าไม่รู้จักท้าทายตัวเองเสียบ้าง แล้วจะรู้ขีดจำกัดความสามารถได้อย่างไรกัน? เทียนฉางเฉิงแตกต่างจากคนอื่น ๆ เขามองหานซานเฉียนด้วยความชื่นชม คนหนุ่ม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 257
หานซานเฉียนขมวดคิ้วบาง ๆ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ดูเกมเงียบ ๆ วางหมากยอมแพ้ก่อนจะตัดสินแพ้ชนะ นี่คือคุณธรรมประจำใจของพวกคุณเหรอครับ?” ประโยคนี้ทำให้ทุกคนพูดไม่ออกทำได้เพียงมองหานซานเฉียนด้วยความโกรธเท่านั้น ซ่างกวนเฮยไป๋ยิ้มเยาะ หากความดื้อรั้นนี้สะท้อนให้เห็นในตัวโอวหยางซิวเจี๋ย เขาจะต้องปลื้มปีติอย่างแน่นอน แต่เมื่อเป็นหานซานเฉียน เขาจึงคิดว่ามันเป็นความโง่เง่า เพราะนี่คือลูกศิษย์ของหวางเม่า เขาย่อมไม่มีทางมองในแง่ดี “คุณปู่ เขาหล่อมาก” ทันใดนั้น เทียนหลิงเอ๋อร์ก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูของเทียนฉางเฉิง เจ้าหมอนี่ คำพูดเมื่อครู่นั้นมีความครอบงำอย่างแท้จริง สมาชิกในสมาคมทุกคนไม่สามารถหาคำมาโต้แย้งได้ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเผชิญหน้ากับยอดฝีมืออย่างซ่างกวนเฮยไป๋ เขาไม่ได้แสดงความขี้ขลาดออกมาแม้แต่น้อย แต่ยังแสดงความห้าวหาญออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหาได้ยากในคนหนุ่มสาวในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม ยิ่งเขาเก่งกาจมากเท่าไร เทียนฉางเฉิงก็ยิ่งรู้สึกกังวลใจมากขึ้นเท่านั้น คนแบบนี้ไม่มีทางเป็นพวกไร้ประโยชน์ การแต่งงานเข้าตระกูลซูเป็นเพราะเขามีเรื่องในใจที่พูดยาก หรือว่ามีจุดประสงค์บางอย่างกันแน่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 258
ซ่างกวนเฮยไป๋รู้สึกโกรธจนแทบกระอักเลือด พาโอวหยางซิวเจี๋ยออกไปทันที ในขณะที่สมาชิกของสมาคมต่างตกตะลึงเมื่อเห็นหานซานเฉียน ต่อหน้าซ่างกวนเฮยไป๋ เขาบอกว่าเขาไม่เห็นโอวหยางซิวเจี๋ยอยู่ในสายตา และที่แสดงให้เห็นถึงศักยภาพอันแข็งแกร่งเช่นนี้ เพียงเพราะว่ามันเป็นงานอดิเรกของเขา! “โอ้พระเจ้า ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ถึงได้จองหองขนาดนี้” “ไม่เคยเห็นคนคนนี้มาก่อนเลย แม้แต่ซ่างกวนเฮยไป๋ เขาก็ยังไม่เห็นอยู่ในสายตา” “เขาไม่ได้จองหอง ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถบังคับให้ซ่างกวนเฮยไปมาถึงจุดจุดนี้ได้” “ให้ตายสิ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนที่เก่งกาจแบบนี้ในเมืองหยุนเฉิง ช่างเป็นหน้าเป็นตาแก่วงการหมากล้อมแห่งเมืองหยุนเฉิงจริง ๆ” หานซานเฉียนมองไปยังคนที่กระตือรือร้นอยากจะคุยผูกสัมพันธ์กับเขา แล้วพูดกับหวางเม่าว่า “คุณปู่หวาง ผมยังมีบางอย่างต้องทำ ขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อพูดจบ หานซานเฉียนก็เร่งฝีเท้าออกไปทันที เทียนหลิงเอ๋อร์มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วและวิ่งช้า ๆ ตามหานซานเฉียนไป เทียนฉางเฉิงเดินเข้าไปหาหวางเม่า แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “ตาแก่ กล้าดียังไงถึงเอาเปรียบฉัน” “ฉันไปเอาเปรียบนายตอนไ
บทล่าสุด
