เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1438
บทที่เกี่ยวข้อง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1439
เฉินเถี่ยซินโบกมือให้คนรับใช้ ส่งสัญญาณให้เขาออกไปคนรับใช้โค้งคำนับเล็กน้อยให้ทั้งสองคนแล้วจากไป“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ขอรับ?” เฉินเถี่ยซินขมวดคิ้วและถามเฉินเยวียนไห่เฉินเยวียนไห่ก็สับสนเช่นกัน พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ทั้งสามคนควรจะกลับไปที่ราชสำนัก หลังจากออกจากเมืองหลงหยุน เหตุใดราชสำนักจึงส่งคนมาที่เมืองหลงหยุนเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้อีกครั้งและเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าคนที่มาจากราชสำนักในครั้งนี้จะไม่ได้มาเพื่อรับหานซานเฉียนเท่านั้น“คำถามที่สำคัญที่สุด คือเหตุใดพวกเขาถึงต้องการสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้” เฉินเยวียนไห่กล่าว“คนที่มาในครั้งที่แล้ว ความแข็งแกร่งของพวกเขาทั้งสามนั้นล้วนอยู่ในระดับโคมเจ็ด เมื่อพวกเขาทั้งสามรวมตัวกัน ความแข็งแกร่งของพวกเขาค่อนข้างน่ากลัว จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหลังจากออกจากเมืองหลงหยุนได้ด้วยหรือ?” เฉินเถี่ยซินกล่าวทันใดนั้นสีหน้าเฉินเยวียนไห่ก็จริงจังขึ้น ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เกรงว่าอุบัติเหตุจะไม่ได้เกิดขึ้นหลังจากออกจากเมืองหลงหยุนน่ะสิ”ดวงตาของเฉินเถี่ยซินหรี่ลง เขามองไปที่เฉินเยวียนไห่ด้วยความหวาดกลัวแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ ท่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1440
หลังจากที่ตระกูลเฉินได้รับข่าว จวนของเจ้าเมืองก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เนื่องจากคนทั้งสามจากราชสำนักไม่ได้จงใจปกปิดเรื่องการสอบสวนเรื่องนี้ และดูเหมือนว่าพวกเขาจงใจเผยแพร่ข่าวซะมากกว่าหลังจากที่ฮวงเซียวหย่งรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ตกใจมากจนซ่อนตัวอยู่แต่ในห้องด้วยใบหน้าซีดเผือด และมีเหงื่อออกทั่วร่างกายเป็นความจริงที่ว่าหานซานเฉียนสังหารคนสามคนของราชสำนัก หากตรวจสอบความจริงขึ้นมาจริง ๆ ผลที่ตามมาก็ไม่อาจจินตนาการได้เลยหากต่อต้านราชสำนักก็มีเพียงแต่ทางตันเท่านั้นตอนนี้ฮวงเซียวหย่งมีวิธีป้องกันตัวเอง ซึ่งก็คือการเปิดเผยการกระทำของหานซานเฉียน แต่เขาทำสิ่งนี้ไม่ได้ เพราะหานซานเฉียนเป็นอาจารย์ของเขา หากเขาต้องการแสวงหาความก้าวหน้า เขาก็ยังต้องพึ่งพาหานซานเฉียน ไม่อย่างนั้นเขาจะอยู่ในระดับโคมห้าไปตลอดชีวิตในเวลานี้ ฮวงเซียวหย่งเป็นเหมือนแมลงวันไร้หัว โดยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรเขากลัวที่จะมีส่วนเกี่ยวข้อง หากเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป เขาก็กลัวว่าจะสูญเสียอาจารย์“เซียวหย่ง เจ้าซ่อนตัวอยู่ในห้องทำไม รีบเปิดประตูเร็วเข้า ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย” ฮวงโหวอี้มาที่ประตูห้องแล้วพูดขึ้น“ข้ารู้สึ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1441
ลานบ้านหานซานเฉียนเมื่อเฉินเหยียนหรันมาที่นี่ และเริ่มทำงานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งหานซานเฉียนและไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็ตกตะลึง“นางกำลังทำอะไรน่ะเจ้าคะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองดูเฉินเหยียนหรันที่ทำงานอยู่ และถามหานซานเฉียนด้วยสีหน้าสับสนหานซานเฉียนก็อยากจะรู้เช่นกัน “เจ้าไปถามนางเองจะดีกว่าไหม”ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถือว่าเฉินเหยียนหรันเป็นภัยคุกคาม ดังนั้นนางจึงเดินตรงไปข้างหน้าเฉินเหยียนหรันทันที“เฮ้ นี่เจ้าทำอะไรอยู่” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามก่อนที่เฉินเหยียนหรันจะตัดสินใจมาที่นี่ นางก็ได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว ในเมื่อต้องแสดงพฤติกรรมไร้ยางอาย นางจึงต้องละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมด ดังนั้นในขณะนี้ นางจึงไม่เหลือความเป็นคุณหนูของตระกูลเฉินแล้ว และกล่าวตอบไปว่า “ข้าอยากอยู่ที่นี่”“อยู่ที่นี่!” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ไม่พอใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ภูเขาลูกหนึ่งไม่สามารถรองรับเสือสองตัวได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นผู้หญิงถึงสองคน ตอนนี้นางยังจัดการกับหานซานเฉียน แล้วนางจะปล่อยให้เฉินเหยียนหรันเข้ามาสร้างปัญหาเพิ่มได้อย่างไร“ข้าทำได้ทุกอย่าง หากเจ้าต้องการไล่ข้าออกไปก็ฆ่าข้าซะ” เฉินเหยียนหรันกล่าวอย่างหนัก
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1442
เรือนรับรองแขกของเมืองหลงหยุนจวนของเจ้าเมืองใช้ที่นี่เป็นพิเศษเพื่อรับแขกผู้มีเกียรติทั้งสามคนจากราชสำนักพวกเขาทั้งสามไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ละคนน่าจะมีอายุประมาณห้าสิบหกปี นี่เป็นเรื่องปกติ เพราะระดับของพวกเขาก็ไม่ได้ต่ำ และต้องใช้เวลาในการฝึกฝนกว่าจะมาถึงขั้นนี้ มนุษย์แปลกประหลาดเช่นหานซานเฉียนหายากโลกเชวียนหยวน“เมื่อไหร่เราจะไปพบหานซานเฉียน?” ฝูซานถามอีกสองคน แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์โคมแปด แต่เขาก็ยังต้องฟังความคิดเห็นของผู้ที่อยู่ใกล้กับระดับโคมเก้าก่อน “เราต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสามคนก่อนที่จะสอบสวน การไปพบเขาในเวลานี้ เป็นเวลาที่เขามีแนวโน้มที่จะเปิดเผยข้อบกพร่องของเขามากที่สุด ไม่รู้ว่าท่านปี่ยางคิดเช่นไร?” โหยวไห่หันไปมองชายชราอีกคนปี่ยางเป็นคนที่เข้าใกล้ระดับโคมเก้ามากที่สุดในบรรดาทั้งสาม ครั้งหนึ่งเขาเคยกล่าวไว้ว่าเขาจะเลื่อนระดับให้ได้ภายในห้าปี และด้วยเหตุนี้ สถานะของเขาในราชสำนักจึงสูงกว่าสองคนเล็กน้อย“ถ้าสามคนนั้นตายด้วยน้ำมือของเขาจริง พวกท่านคิดว่าเขาจะอยู่ในระดับใด” ปี่ยางกล่าว“การฆ่าคนสามคนในระดับโคมเจ็ดไม่ใช่เรื่องยาก ข้าก็ทำได้ เพราะความแข็งแกร่งของสา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1443
“ท่านพี่ เหตุใดท่านถึงสงสัยมากมายนักล่ะเจ้าคะ” เฉินเหยียนหรันกล่าวอย่างสงสัยเฉินเถี่ยซินปกปิดความร้อนรนของตัวเองและพูดด้วยรอยยิ้ม "ข้าก็แค่อยากรู้ว่าเขาชอบดอกไม้และต้นไม้มากแค่ไหน เพราะไม่เคยเห็นผู้ชายที่โตแล้วชื่นชอบดอกไม้เลย"เฉินเหยียนหรันยิ้มโดยไม่สงสัย เพราะสำหรับนางแล้ว เฉินเถี่ยซินเป็นพี่ชายที่ดีที่สุด และนางก็ไว้วางใจเฉินเถี่ยซินเต็มร้อย“เขาจริงจังและโกรธมากเจ้าค่ะ เขาบอกข้าว่าอย่าแตะต้องมันอีก ไม่อย่างนั้นเขาจะไล่ข้าออกมา” เฉินเหยียนหรันกล่าวเฉินเถี่ยซินคิดว่าอาจมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ตรงนั้น ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้แค่เพียงดอกไม้และต้นไม้มันคุ้มค่ากับความโกรธของเขาด้วยหรือ?ในมุมมองของเฉินเถี่ยซิน สิ่งนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนแล้วมีอะไรอยู่ในพื้นดินกันนะ?เหตุใดราชสำนักจึงส่งผู้คนมาเมืองหลงหยุนอีกครั้ง และสอบถามเกี่ยวกับสามคนที่แล้ว เห็นได้ชัดว่าทั้งสามคนอาจประสบอุบัติเหตุ หรืออาจจะเสียชีวิตแล้วด้วยซ้ำ ในพื้นดิน!หรือว่าหานซานเฉียนจะสังหารทั้งสามคนจากราชสำนักแล้วฝังพวกเขาไว้ในสวนหากเป็นเช่นนี้ เฉินเถี่ยซินก็ได้พบโอกาสในการโค่นล้ม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1444
หลังจากที่เฉินเถี่ยซินปรากฏตัว บรรยากาศในลานบ้านอื่นก็เปลี่ยนไปทันทีทั้งหานซานเฉียนและฮวงเซียวหย่งรู้ว่าผู้ชายคนนี้มาด้วยเจตนาไม่ดี แต่หานซานเฉียนและฮวงเซียวหย่งไม่สามารถเดาได้ว่าเขามาทำไมเฉินเหยียนหรันเดินไปหาเฉินเถี่ยซิน และถามขึ้นทันที “ท่านพี่ มาที่นี่ทำไมเจ้าคะ”เฉินเถี่ยซินมองไปที่หานซานเฉียนอย่างยาะเย้ยและพูดว่า “ข้ามาที่นี่เพื่อเปิดเผยสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำ”หานซานเฉียนเฉยเมย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเฉินเถี่ยซินกำลังพูดถึงอะไร และแม้ว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับการเสียชีวิตของคนสามจากราชสำนักแล้ว หานซานเฉียนก็ไม่กลัวผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดก็แค่ไปราชสำนักไม่ใช่หรือ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่หานซานเฉียนไม่สามารถทนได้แต่ฮวงเซียวหย่งเริ่มกลัวเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ และใบหน้าของเขาก็ซีดลงทันทีเขาเกิดในราชสำนัก และเขาก็รู้ดีว่าราชสำนักทรงพลังเพียงใด เมื่อข่าวที่หานซานเฉียนสังหารคนของราชสำนักแพร่กระจายออกไป ราชสำนักจะไม่มีวันปล่อยหานซานเฉียนไปและปรมาจารย์ของราชสำนักทั้งสามที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา ก็เพียงพอที่จะจัดการหานซานเฉียนได้“ท่านพี่ ท่านกำลังทำอะไร อย่าก่อเรื่องนะเจ้าคะ” เฉินเหยียนหรันพูดอ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1445
คำเตือนของปี่ยางบังคับให้ฝูซานและโหยวไห่ต้องควบคุมอารมณ์ ท้ายที่สุด เพราะปี่ยางกล่าวว่าแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ไม่สนใจเรื่องนี้ แล้วพวกเขามีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธ?แม้ว่าหานซานเฉียนจะมีความกล้าที่จะเพิกเฉยต่อราชสำนัก แต่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถแทรกแซงได้“ท่านหาน สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่” ปี่ยางถามหานซานเฉียนหานซานเฉียนเผชิญกับทางเลือก หากเขาโกหกก็อาจอยู่รอดได้อย่างปลอดภัยในวันนี้ แต่ปี่ยางและอีกสองคนจะไม่มีวันยอมแพ้ส่วนอีกทางเลือกหนึ่งคือยอมรับความจริง หากจำเป็นก็ฆ่าทั้งสามคนนี้พร้อมกันแล้วออกจากราชสำนัก“จริง”คำตอบเดียว ทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน!ฮวงเซียวหย่งมองไปที่หานซานเฉียนด้วยความกลัว เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะยอมรับมันง่าย ๆ นี่มันคือการมองหาความตายไม่ใช่หรือ?เฉินเหยียนหรันเองก็ตกใจเช่นกัน!นางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะกล้าหาญและกล้าสังหารคนของราชสำนักเช่นนี้ เขาจะยังมีทางเอาชีวิตรอดในราชสำนักได้อีกหรือไม่?หลังจากที่เฉินเถี่ยซินตกตะลึงเล็กน้อย รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ในความเห็นของเขาการยอมรับของหานซานเฉียน ไม่ใช่การกระทำที่กล้าหาญ เพราะเมื่อปี่ยางตรวจสอบเรื่อ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1446
“ท่านปี่ยาง เขาฆ่าคนของราชสำนัก แล้วเหตุใดท่านถึงบอกว่าพวกเขาสมควรถูกฆ่าล่ะขอรับ?” เฉินเถี่ยซินวิตกกังวลเพราะสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่เขาจินตนาการไว้ ดังนั้นเขาจึงรีบเตือนสติปี่ยางว่าหานซานเฉียนฆ่าคนของราชสำนักปี่ยางเหลือบมองเฉินเถี่ยซินอย่างเฉยเมย เขารู้ว่าเฉินเถี่ยซินต้องการทำอะไร แต่น่าเสียดายที่ความปรารถนาของผู้ชายคนนี้จะต้องพังทลายลง เขาไม่เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าราชสำนักจะมีทัศนคติอย่างไรต่อเรื่องนี้ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าจักรพรรดิให้ความสำคัญกับหานซานเฉียนมากเพียงใดตราบใดที่สามารถทำให้หานซานเฉียนพอใจได้ ชีวิตของทั้งสามคนนี้จะมีความสำคัญอย่างไร?“ก่อนที่ฉันจะมาเมืองหลงหยุน จักรพรรดิซุนขอให้ข้าสืบสวนหาเรื่องนี้ หากพวกเขาทำให้ท่านหานขุ่นเคืองก็ให้ข้าประหารชีวิตพวกเขาทันที และตอนนี้พวกเขาได้ชดใช้เรื่องนี้แล้ว” ปี่ยางกล่าวจักรพรรดิซุน!ทำให้หานซานเฉียนขุ่นเคืองประหารชีวิตทันที!คำเหล่านี้ทำให้เฉินเถี่ยซินหวาดกลัวเขาไม่เคยคาดคิดว่าหานซานเฉียนสังหารคนจากราชสำนัก แล้วจักรพรรดิซุนจะยังมีทัศนคติเช่นนี้ เขาไม่ได้ตำหนิหรือตัดสินโทษหานซานเฉียน แถมยังชมเชยเขาอีกด้วย?“ท่านปี่ยาง นี่
บทล่าสุด
