LOGINShare
บทที่ 1029
Related chapters
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1030
"กั๋วเย่าได้โปรด แต่งงานกับฉันใหม่เถอะนะ ฉันอยากกลับเข้าตระกูลซู ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนมันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ขอโอกาสให้ฉันชดใช้ในสิ่งที่ฉันทำไปได้ไหม" เจี่ยงหลานกล่าวกับซูกั๋วเย่า น้ำหูน้ำตาไหลซูกั๋วเย่าเกลียดเจี่ยงหลานลึกไปถึงกระดูกดำ เนื่องจากการกดขี่ที่เขาได้รับจากเจี่ยงหลาน ทำให้เขารู้สึกว่าตั้งแต่เขาแต่งงานกับเจี่ยงหลานเขาไม่เคยใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรีเลยสักวัน เรื่องในวันวานยังคงฝังลึกอยู่ในใจจนถึงตอนนี้ และในที่สุดเขาก็กำจัดผู้หญิงคนนี้ได้สักทีแล้วเขาจะกลับไปแต่งงานใหม่กับเธอทำไม?"เหอะ" ซูกั๋วเย่าพ่นเสียงเย็นชาอย่างไม่เห็นอกเห็นใจเจี่ยงหลานเลย และพูดว่า "ฝันไปเถอะ ผมไม่ทางแต่งงานกับคุณอีกแน่นอน ผมโดนคุณดูถูกมามากพอแล้ว ยังให้โอกาสคุณอีกอย่างนั้นเหรอ?"เจี่ยงหลานเช็ดน้ำตาและพูดด้วยท่าทางที่น่าสงสาร "คุณจะใจร้ายได้ลงคอจริง ๆ เหรอ เราเป็นสามีภรรยากันมานานหลายปี คุณไม่คิดถึงความรักครั้งเก่าของเราเลยหรือไง?"ดังคำกล่าวที่ว่า คนที่น่าสงสารต้องมีบางสิ่งที่สมควรถูกเกลียดชัง ไม่ต้องพูดถึงว่าเจี่ยงหลานไม่ได้น่าสงสารจริง ๆ เธอต้องการกลับมาตระกูลซู ไม่ใช่แค่เพื่อแ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1031
กลางดึก ซูหยิงเซี่ยซึ่งนอนหลับสนิทได้รับโทรศัพท์ว่าซูกั๋วเย่าประสบอุบัติเหตุถูกรถชน และตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน ข่าวนี้เป็นเหมือนสายฟ้าฟาดสำหรับซูหยิงเซี่ยตอนนี้หานซานเฉียนไม่ได้อยู่ที่นี่ และซูกั๋วเย่าก็ถือได้ว่าเป็นคนใกล้ชิดเพียงคนเดียวของเธอ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับซูกั๋วเย่า ซูหยิงเซี่ยก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับมันยังไงกลางดึก ซูหยิงเซี่ยมาโรงพยาบาลพร้อมกับเหอถิงม่อหยางและหลินหย่งที่ได้รับข่าวก็รีบไปที่เกิดเหตุทันทีแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สนใจความเป็นความตายของซูกั๋วเย่า แต่เป็นเพราะซูหยิงเซี่ยไปที่โรงพยาบาลในตอนดึก ดังนั้นพวกเขาจึงต้องใส่ใจกับเรื่องนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาจะได้คอยช่วยอยู่ข้าง ๆ ได้แน่นอนว่าสำหรับม่อหยาง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือซูหยิงเซี่ย ไม่สำคัญว่าซูกั๋วเย่าจะเป็นหรือตาย แต่ซูหยิงเซี่ยต้องห้ามตากลมจนเป็นหวัดหลายคนรออยู่ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินจนรุ่งสาง"น้องสะใภ้ เธอกลับบ้านไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าอยู่ที่นี่เอง ตอนนี้เธออยู่ในสถานการณ์พิเศษ จะเหนื่อยเกินไปไม่ได้" ม่อหยางพูดกับซูหยิงเซี่ย การนอนดึกเป็นปัญหาใหญ่สำหรับหญิงตั้งครรภ์ ม่อหยางจึงไม่อยากให้ซูหยิงเซ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1032
ครึ่งเดือนต่อมา อาการบาดเจ็บของซูกั๋วเย่าทรงตัว แต่เขายังไม่ฟื้นขึ้นมา ตามคำขอของเจี่ยงหลาน ซูกั๋วเย่าจึงได้รับอนุญาติให้ออกจากโรงพยาบาล และกลับมาพักที่คฤหาสน์ใจกลางภูเขา และเจี่ยงหลานก็กลับไปคฤหาสน์ใจกลางภูเขาเพื่อดูแลซูกั๋วเย่าเช่นกันวันนี้เป็นวันที่เจี่ยงหลานรอคอยมานานคฤหาสน์ใจกลางภูเขาเป็นย่านที่อยู่อาศัยที่หรูหราที่สุดในหยุนเฉิง เป็นสถานที่ที่เจี่ยงหลานภาคภูมิใจตั้งแต่วันที่เธอจากไป เจี่ยงหลานก็คิดถึงวันที่จะได้กลับมาที่นี่ตลอดเวลาที่นี่เท่านั้นที่คู่ควรกับการใช้ชีวิตของเธอเจี่ยงหลานรู้สึกว่าไม่มีใครมีคุณสมบัติที่จะอยู่ที่นี่ได้นอกจากเธอเมื่อมองไปที่ซูกั๋วเย่าที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง เจี่ยงหลานก็ยกยิ้ม แม้ว่าวิธีนี้จะโหดเหี้ยมไปหน่อย แต่ก็ได้ผลตามที่เธอต้องการ และมันก็คุ้มค่าสำหรับความรู้สึกของเธอที่มีต่อซูกั๋วเย่า?มันเป็นเรื่องตลกเท่านั้นเธอไม่เคยตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เลย ถ้าไม่ใช่เพื่อความมั่งคั่งของตระกูลซู เธอจะแต่งงานกับซูกั๋วเย่าได้อย่างไร？"ซูกั๋วเย่า คุณนอนไปตลอดชีวิตเถอะนะ ต่อจากนี้ไป ตระกูลซูต้องฟังคำพูดฉันเท่านั้น" เจี่ยงหลานพูดด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ แ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1033
สำหรับเตาสือเอ้อร์ ตั้งแต่วินาทีที่เขาตัดสินใจมาที่เรือนจำตี้ซินก็เท่ากับเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงแล้วถางชิงหว่านมีม่อหยางคอยดูแล เขาก็สามารถวางใจได้และเตาสือเอ้อร์ก็รู้ด้วยว่าถ้าเขาตายในเรือนจำตี้ซินจริง ๆ ถางชิงหว่านจะถูกกุมไว้ในมือของม่อหยางราวกับเป็นลูกสาวของเขาอย่างแน่นอนดังนั้นเตาสือเอ้อร์จึงไม่สนใจชีวิตนี้อีกต่อไปขอแค่มันแลกกับการได้ทราบข่าวหานซานเฉียนได้ เพื่อให้เขารู้สึกสบายใจ เขาก็ไม่กลัวตายเมื่อเห็นท่าทางดึงดันของเตาสือเอ้อร์ ตี้สู่ก็รู้สึกปวดหัว พวกนี้เป็นคนแบบไหนกันถึงได้ไม่เกรงกลัวความตายกันเลย“แต่นายเคยคิดไหมว่าต่อให้นายตายไปก็อาจไม่ได้ข่าวของพี่ซานเฉียน? ถ้าพี่ซานเฉียนต้องการความช่วยเหลือจากนายเพื่อออกไปจากที่นี่ล่ะ? ถ้าต้องตายนายก็เลือกเวลาที่มีค่าหน่อยดีกว่าไหม จะตายโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้ได้ยังไง" ตี้สู่เกลี้ยกล่อมเขาอย่างจริงจังเตาสือเอ้อร์ขมวดคิ้ว เวลาที่มีค่าอย่างนั้นเหรอ!ถ้าหานซานเฉียนสามารถคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่ได้จริง เขาก็สามารถตายในเวลาที่มีค่ามากกว่านี้ แถมยังสามารถช่วยเหลือหานซานเฉียนได้อีกด้วยถ้าเขาตายตอนนี้ เขามีแต่จะทำลายชีวิตตัวเองโดยเปล่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1034
ในช่วงเวลาพักของวันถัดมา เมื่อตี้สู่ไม่เห็นกวานหยง เขาก็รู้ว่ากวานหยงถูกเรือนจำตี้ซินประหารชีวิตอย่างลับ ๆ ไปแล้วแม้ว่าจะมีการกล่าวว่าการฆ่าคนเป็นสิ่งต้องห้ามในเรือนจำตี้ซิน แต่พวกเขาจะไม่มีทางทนกับภัยคุกคามนี้ที่อาจเปิดเผยตำแหน่งของเรือนจำตี้ซินอย่างแน่นอนเหตุผลที่เรือนจำตี้ซินสามารถมีสถานะสูงได้แบบนี้ เนื่องจากเป็นที่ทราบกันดีว่าเป็นสถานที่คุมขังที่ทรงพลังที่สุดในโลกความลึกลับของมันคือจุดที่สำคัญที่สุด และจุดนี้ก็เป็นจุดที่ไม่สามารถละเมิดได้ ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดอยากจะเปิดเผยสถานที่ตั้งของที่นี่ เรือนจำตี้ซินจะไม่ออมมือกับคน ๆ นั้น“กวานหยงตายแล้ว”ตี้สู่พูดกับเตาสือเอ้อร์เตาสือเอ้อร์ไม่ได้สนใจ ไม่ว่าฟ้าจะถล่มดินทลายก็ไม่เกี่ยวกับเขา ฟ้าถล่มอย่างมากก็แค่ตายเท่านั้นสำหรับเขา สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือการหาวิธีหาข่าวของหานซานเฉียนเวลาคลอดของซูหยิงเซี่ยใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าหานซานเฉียนจะไม่สามารถกลับไปที่หยุนเฉิงและคอยอยู่เคียงข้างซูหยิงเซี่ยก่อนเวลานั้นได้ แต่เตาสือเอ้อร์ก็ยังคงหวังว่ามันจะมีโอกาสการคลอดลูกเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของผู้หญิง ในเวลานี้เธอต้องการให้หานซ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1035
หานซานเฉียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ถ้าอยู่ใจกลางโลกจริง ๆ อาจเป็นข่าวดีก็ได้"ประโยคนี้ทำให้เตาสือเอ้อร์และตี้สู่แสดงสีหน้างงงวยพร้อมกัน พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจว่าข่าวดีที่ว่าหมายถึงอะไรถ้ามันอยู่ใจกลางโลกจริง ๆ สภาพแวดล้อมโดยรอบต้องปิดสนิท ในกรณีนี้ ถึงจะติดปีกก็บินหนีไปไม่รอด แล้วจะเป็นข่าวดีได้อย่างไร?“พี่ซานเฉียน พี่หมายถึงอะไร?” ตี้สู่ถามอย่างงงงวยหานซานเฉียนส่ายหัวและพูดว่า "หวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด ไม่อย่างนั้นสถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญอยู่จะรุนแรงยิ่งกว่านี้"เมื่อเห็นว่าหานซานเฉียนไม่ยอมพูด ทั้งสองจึงไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ เพราะหมดเวลาพักแล้ว และพวกเขาต้องรีบกลับไปที่ห้องขังโดยเร็วแต่วันนี้แปลกไปจากทุกวัน ทุกคนถูกพาตัวไป และดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกแบ่งออกเป็นกลุ่ม ๆ“เกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ให้กลับห้องขังหรอกเหรอ ยังมีเรื่องอะไรอีก?” ตี้สู่พูดอย่างงุนงง"พวกนายวางใจได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็พุ่งเป้ามาที่ฉัน" หานซานเฉียนพูดนิ่ง ๆ ไม่ใช่ว่าเขาหยิ่งผยอง แต่เป็นเพราะช่วงนี้เรือนจำตี้ซินพุ่งเป้ามาที่เขาอย่างเห็นได้ชัด เพราะฉะนั้นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ถ้าไม่ได้พุ่งเป
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1036
ในห้องใหญ่ห้องนั้นคนของเรือนจำทำความสะอาดกันอย่างยากลำบากกว่าจะกลับคืนสู่สภาพเดิม กลิ่นคาวของเลือดยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้หากเป็นคนธรรมดาคงอกสั่นขวัญหายกันไปหมดแล้วแต่หานซานเฉียนกลับมีสีหน้าเฉยเมยตรงหน้าเขามีชายคนหนึ่งคุกเข่าตัวสั่นอยู่มือของชายคนนี้เคยย้อมเลือดของผู้คนมาแล้วร้อยกว่าชีวิต และก่อนที่เขาจะถูกจับมาที่เรือนจำตี้ซิน เขายังเป็นที่รู้จักในฐานะคนคลั่งไคล้การฆาตกรรมอีกด้วยเขาอ้างว่าเคยเดินอยู่ในนรกบนโลก และได้เห็นความโหดร้ายมาแล้วทุกรูปแบบ แถมยังรู้สึกภูมิใจที่เรือนจำตี้ซินขังเขาไว้ในพื้นที่เขต A แต่ในขณะนี้ เขาหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาสักคำเดียวกระทั่งได้มาพบกับหานซานเฉียน เขาถึงได้รู้ว่าภาพปีศาจของตัวเองเป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้นปีศาจคืออะไร?คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ต่างหากที่สามารถเรียกได้ว่าปีศาจตัวจริงนอกจากเขาแล้ว คนที่เหลือต่างเสียชีวิตในท่าทางที่บิดเบี้ยวเขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าศีรษะของชายคนหนึ่งถูกต่อยจนระเบิด และเลือดสดก็พุ่งออกมาราวกับน้ำพุเขาเห็นด้วยตาตัวเองว่ามีคนที่ท้องถูกควักไส้ออกมา เขาถืออวัยวะของตัวเองไว้ในม
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1037
"เกิดอะไรขึ้นกับพี่ซานเฉียน!" ตี้สู่ที่เห็นฉากนี้ตกใจมากและอดไม่ได้ที่จะถามเตาสือเอ้อร์ เมื่อก่อนหานซานเฉียนสามารถจัดการกับคนยอดฝีมือได้อย่างง่ายดาย อีกอย่างชายคนนี้เป็นแค่ชายชราเท่านั้น ทำไมเขาต้องคุกเข่าลงด้วยล่ะ?“ตี้สู่ ดูเหมือนว่าสมองของนายยังทำงานไม่ดีสินะ ทำไมพี่ซานเฉียนถึงต้องมาที่เรือนจำตี้ซินนายลืมไปแล้วเหรอ?” เตาสือเอ้อร์พูดนิ่ง ๆ"เพราะปู่ของเขา..." ตี้สู่ตกตะลึงก่อนจะกลืนประโยคที่เหลือลงคอ และมองไปที่หานเทียนหยางด้วยแววตากึ่งตกใจกึ่งมีความสุข"นี่คือคุณปู่ของพี่ซานเฉียนอย่างงั้นเหรอ?" ตี้สู่พูดเตาสือเอ้อร์พยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหานเทียนหยางมาก่อน แต่เขาก็มั่นใจว่าคนนั้นคือหานเทียนหยางได้ เพราะนอกจากสิ่งนี้ หานซานเฉียนก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องคุกเข่าลงแบบนั้นตี้สู่สูดหายใจลึกและพูดต่อ "เขายังมีชีวิตอยู่ หมายความว่าการเดินทางของพี่ซานเฉียนไม่ได้สูญเปล่า ตอนนี้เราแค่ต้องหาวิธีออกไปจากที่นี่เท่านั้น"หานซานเฉียนซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาโขกหัวลงอย่างหนักและพูดว่า "คุณปู่ ผมขอโทษ ผมมาช้าเกินไปเลยทำให้ปู่ต้องลำบาก"หานเทียนหยางดูซีดเซียวและแก่ลงมาก แต่สีหน้าของเขามีควา
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
