คุณอาค่ะ หนูขอหลบฝนหน่อย

สายฝนเม็ดใหญ่ที่ซัดกระหน่ำลงมาไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลงบนผิวหนัง แต่หญิงสาวคนหนึ่งยืนรับมันด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ อาจเป็นเพราะใจของเธอในเวลานี้เจ็บปวดยิ่งกว่า เธอแหงนหน้ามองดูหยาดฝนที่หล่นร่วงลงมาจากท้องฟ้าสีหม่น ราวกับว่าเธอเป็นนางเอกในมิวสิควิดีโอเพลงเศร้าของศิลปินดัง

“นี่แม่หนู ลุงไม่รู้หรอกนะว่าแม่หนูไปเสียใจเรื่องอะไรมา แต่รีบจ่ายค่าโดยสาร แล้วรีบเข้าบ้านไปเถอะ ตากฝนนานแบบนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” เสียงของชายวัยกลางดังออกมาจากกระจกรถแท็กซี่ที่เปิดแง้ม หญิงสาวไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แต่ฉากหลังนอกจากสายฝนแล้วยังมีรถแท็กซี่คนหนึ่งจอดอยู่ข้างกัน

“เร็วแม่หนู ค่าโดยสาร! ลุงจะได้ไปรับลูกค้าคนอื่นต่อ” สิ่งที่ตวาดย้ำของชายวัยกลางคนที่อยู่หลังพวงมาลัย เรียกสติของหญิงสาวกลับมา เธอรีบเปิดกระเป๋าตังค์ด้วยท่าทางมึน ๆ แล้วยื่นค่าโดยสารไปให้ตามจำนวนที่ลุงคนขับแท็กซี่บอก

เมื่อได้รับเงินมา รถแท็กซี่ก็เคลื่อนออกไปจากถนนเส้นนั้น เหลือไว้เพียงหญิงสาวที่ยังจมอยู่กับความสับสนกลางสายฝน เธอกวาดสายตามองดูรอบ ๆ เพื่อหาว่าเธอกำลังอยู่ที่ไหน ซึ่งก็ทำให้เธอพบกับบ้านสไตล์ลอฟท์สีปูน ดิบๆ เท่ๆ อันคุ้นเคย

“บ้านของคุณอาภูชิชย์เหรอ” ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอยังนั่งดื่มกับเพื่อน ๆ ที่บาร์แห่งหนึ่งอยู่เลย แต่หลังจากที่แยกย้ายกัน เธอก็จำอะไรไม่ได้แล้วมาโผล่ที่นี่แล้ว

“นานแล้วนะที่ไม่ได้แวะมาที่นี่” หญิงสาวบ่นพึมพำ ขณะกำลังนึกย้อนถึงความหลัง เธอรีบก้าวเท้าไปข้างหน้า เพราะตอนนี้ฝนที่ตกลงมาเริ่มทำให้เธอรู้สึกหนาวขึ้นมาแล้วเหมือนกัน แอลกอฮอล์ในร่างกายคงไม่สามารถสร้างความร้อนสู้กับสายฝนที่เย็นยะเยือกในตอนนี้อีกต่อไปแล้ว

เธอเปิดประตูรั้วเล็ก ๆ เข้าไป ซึ่งด้านบนเหนือซุ้มประตู ยังคงมีป้ายสีแดงเขียนเอาไว้เหมือนเดิมว่า “ไม่ใช่ร้านกาแฟ” เนื่องจากมีหลายคนเข้าใจผิดว่าบ้านของอาภูชิชย์เป็นร้านกาแฟ เนื่องจากสไตล์ตบแต่ง แถมเจ้าของบ้านยังชอบสวมเอี๊ยมเดินไปมา

“คุณอาค่ะ คุณอาภูค่ะ หนูแพรเองค่ะ เปิดประตูให้หนูหน่อย” หญิงสาวยกมือเคาะไปบนประตูไม้เก่าขัดเงา ร้องเรียกคนด้านในแข่งกับเสียงฝน เธอเคาะเรียกอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครตอบ ถ้าให้เดาจากเสียงดนตรีแจ๊สที่ดังลอดผ่านประตูออกมา คุณอาของเธอคงนั่งจิบไวท์ เพลิดเพลินกับมองสายฝนที่สาดกระทบหน้าต่าง พร้อมกับตวัดพู่กันรังสรรค์งานศิลปะของแก แบบที่ทำทุกครั้งเมื่อฝนมา

“ฮัลโหลค่ะ.. คุณอา หนูอยู่หน้าบ้านคุณอา ช่วยลงมาเปิดประตูให้หน่อยสิคะ” หญิงสาวพูดผ่านโทรศัพท์ด้วยปากที่สั่น เพราะฝนอันหนาวเหน็บที่ซึมลึกลงไปในเสื้อผ้าที่ตัวเธอเปียกชุ่มไปหมด

“ทำไมถึงไปตากฝนมาตัวเปียกแบบนี้ล่ะหนูแพร เกิดอะไรขึ้นกัน” ชายหนุ่มวัย 43 ปี แต่ใบหน้ายังดูหนุ่มเหมือนกับคนอายุ 30 แสดงอาการตื่นตกใจออกมา

“คือว่า…” คำถามของชายหนุ่มได้นำพาความทรงจำที่หายไป เพราะความมึนเมาก่อนหน้านี้กลับมา แววตาของเธอสั่นระริก ก่อนจะทรุดตัวลงแล้วปล่อยโฮออกไป “ฮื้อ..คุณอา หนู.. หนูเลิกกับธันวาแล้ว”

“หนูเลิกกับแฟนของหนูเหรอ เอ่อ..เดี๋ยวเราค่อยคุยเรื่องนี้กันดีกว่า ตอนนี้รีบเข้ามาแล้วทำให้ตัวแห้งก่อน เดี๋ยวไม่สบายเอา” ชายหนุ่มรีบย่อตัวลงไปประคองหญิงสาวขึ้น แล้วพาเธอเข้าไปในบ้าน ก่อนจะรีบพาเธอไปนั่งแล้วหาผ้าเช็ดหัวที่เปียกให้กับเธอ

“เดี๋ยวไปอาบน้ำสระผมเลยดีกว่า เดี๋ยวอาไปหาชุดให้ น่าจะมีชุดของหนูอยู่ ไม่รู้ว่ายังใส่ได้ไหม เพราะมันก็ตั้งนานแล้วที่หนูไม่ได้แวะมา” ภูชิชย์ที่ได้ยินเสียงจามของสาวน้อย ก็รีบวางผ้าขนหนูลง แล้วตรงไปยังห้องเก็บเสื้อผ้า

“มันเล็กไปไหมคะอา นี่มันชุดตอนหนูอยู่ประถม ถ้าไม่มีชุดตอนหนูอยู่มหาลัย อย่างน้อยก็น่าจะเป็นชุดตอน ม.ปลาย สิค่ะ หนูยังแวะมานอนบ้านอาอยู่ตอนนั้น” หญิงสาวส่ายหน้า แม้เธอจะอยู่ในอาการมึนเมา แต่เธอก็ดูรู้ว่าชุดไหนใส่ได้ ใส่ไม่ได้ เพราะชุดที่อาหยิบมาให้ มันเล็กมาก มันเป็นชุดนอนลายแมวที่เธอเคยชอบใส่ตอนยังเด็ก เธอไม่คิดเลยว่ามันจะมาหลงอยู่ที่บ้านของอา

“มานอนก็จริง แต่หนูซักเสื้อผ้าเอง เพราะเป็นสาวแล้วเลยไม่น่าจะมีชุดตอน ม.ปลายอยู่ที่นี่ แต่เดี๋ยวอาจะลองไปหาดู” หนุ่มศิลปะตรงเข้าไปห้องเก็บเสื้อผ้าอีกรอบ เขาสร้างมันเอาไว้ด้านล่าง เพราะขี้เกียจเดินขึ้นลง เนื่องจากเขาขึ้นไปนอนบนห้องน้อยมาก ส่วนมากที่นอนหลักของเขาคือโซฟา พอเสร็จจากงานเขามักจะทิ้งตัวลงนอนหลับไปในทันที

“งั้นนี่ล่ะ พอได้ไหม มันน่าจะใหญ่สุดแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยพลางกางเสื้อกล้ามใส่นอนสีขาวออกมา

“ใหญ่ แต่ว่ามันใหญ่เกินไป ตัวนี้มันของยัยครีม นี่เพื่อนหนูลืมชุดไว้ที่นี่เหรอ ตอนมาค้างคราวนั้น” ดวงตาที่เมามายของหญิงสาวขยายออก และมองเสื้อกล้ามสีขาวตัวนั้น มันเป็นชุดใส่นอนของยัยครีมหญิงสาวรูปร่างอวบเพื่อนสนิท ตอน ม.ปลายของเธอ

“ไม่รู้สิ อาจำไม่ได้เหมือนกัน อาเจอมันในเครื่องซัก เห็นว่าเป็นชุดผู้หญิงเลยคิดว่าเป็นของหนู อาเลยเก็บเอาไว้ให้ ว่าแต่ใส่มันได้ใช่ไหม”

“ใส่ได้สิ แต่ว่ามันตัวใหญ่ แล้วหนูก็ไม่มีเสื้อในด้วย” หญิงสาวแสดงความกังวล

“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง อาเห็นแพรตั้งแต่ยังเด็ก จะไปคิดอะไรไม่ดีแบบนั้นได้ยังไง” ชายหนุ่มยิ้มตอบอย่างเอ็นดู

“ใช่สิ.. หนูมันคนไม่มีเสน่ห์ หนูเป็นคนที่ไม่น่าสนใจ เพราะแบบนี้ไง ธันวาถึงทิ้งหนูไปหาคนอื่น” ริมฝีปากของแพรวสั่นระริก ดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ

“เดี๋ยว ๆ .. อะไรของหนูเนี่ย มันคนละเรื่องกัน อาเป็นเพื่อนพ่อของหนูจะมองหนูในแง่นั้นได้ยังไง”

“มันเรื่องเดียวกันค่ะ หนูมันคนไม่มีเสน่ห์ ถึงหนูจะแก้ผ้า อาก็ไม่สนใจหนู” แพรพูดพลางจับไปที่ชายเสื้อครอปสีดำของเธอแล้วถอดมันออกในคราวเดียว

“แพรว! นี่หนูทำอะไรของหนูนิ” ภูชิชย์ตวาดเสียงเข้ม เมื่อเห็นหญิงสาวเหลือเพียงบราเซียตัวน้อย เผยให้เห็นผิวที่ขาวดั่งไขมุกของเธอ

“หนูไม่ได้ทำอะไร! หนูก็แค่ถอดชุดจะไปอาบน้ำ” เธอตอบกลับพลางคว้าไปที่เสื้อกล้ามสีขาวและกางขาสั้นสีเดียวกันในมือของคุณอาของเธอ

“ก็ไปถอดในห้องน้ำสิ” เขายังคงทำเสียงเข้มใส่หญิงสาวที่กำลังตรงไปที่ประตูเหล็กที่มีสัญลักษณ์ห้องน้ำแบบวาดมือ

“ทำไมล่ะ อาไม่ได้มองหนูเป็นผู้หญิงสักหน่อยนิ” พูดจบหญิงสาวกดปลดกระดุมกระโปรงยีนที่ใส่แล้วดึงมันลงมา

“แพร!” ภูชิชย์แผดเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับหันหน้าหนี หญิงสาวที่เหลือเพียงกางเกงในตัวน้อย

“หนูถอดเสื้อในกับกางเกงในแล้วด้วยนะคะอา!” เสียงที่ยียวนตะโกนก้องมาจากหน้าห้องน้ำ “ถ้าอาไม่คิดอะไรกับหนูจริง ๆ ทำไมไม่หันมามองตอนนี้เลยนะ หันมาดูว่าหนูยังเป็นเด็กน้อยของอาอยู่หรือเปล่า”

“แพร! หยุดเลยนะ!! ถ้าเข้ามาใกล้กว่านี้ อาจะโทรบอกไอ้พงษ์ว่าแพรทำตัวแบบนี้” ชายหนุ่มเอ่ยพลางรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นเสียงของคนที่อยู่หน้าห้องน้ำกลับเดินกลับมาหาเขา

“เชอะ! คุณอาขี้ฟ้อง มีอะไรก็จะฟ้องพ่อหนูตลอดไม่เปลี่ยน” หญิงสาวตวัดเสียงใส่ก่อนจะหันกลับ เมื่อเสียงฝีเท้าหายไป และประตูห้องน้ำปิดลง ภูชิชย์ถึงหันกลับไปได้อีกครั้ง

“ยัยเด็กดื้อคนนี้! ยังชอบเอาชนะไม่เปลี่ยน” เขาบ่นพึมพำ ขณะตามเก็บเสื้อผ้าของหญิงสาวที่กองอยู่ตรงพื้นไปจนถึงหน้าห้องน้ำ

“ห้ามเอากางเกงหนูไปดมนะอาภู มันเปียกแนบเนื้อหนูอาจมีกลิ่น!”

“ยัยแพร!” ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงใส่คนในห้องน้ำ มือที่หยิบกางเกงในเปียก ๆ ของหญิงสาวขึ้นมาเริ่มเกิดความลังเล..