บทที่ 7

เดินออกจากสถานีตํารวจ ในหัวฉันยังนึกถึงคําพูดที่ตํารวจเพิ่งพูดกับฉัน

นั่นเป็นภูเขาป่าแห่งหนึ่ง ไม่มีกล้องวงจรปิด วันนั้นคนที่ไปตั้งแคมป์ไม่ได้มีแค่ซีซีกับฟู่เยว่ชวนไม่กี่คน ยังมีคนอื่นด้วย

“คุณวางใจได้ เราจะหาฆาตกรตัวจริงโดยเร็วที่สุดและคืนความยุติธรรมให้ลูกสาวของคุณ”

ตํารวจเห็นฉันเสียลูกสาวไปอย่างน่าสงสาร จึงเอานาฬิกาเรือนนั้นที่ควรจะเป็นหลักฐานคืนให้ฉันเพื่อเป็นที่ระลึก

แสงแดดส่องเหนือศีรษะ แต่ฉันกลับไม่รู้ตัวเลย เดินอยู่บนถนนเหมือนซากศพเดินได้

ฉันหวนนึกถึงคําพูดและการกระทําทั้งหมดของฟู่เยว่ชวนในสองวันนี้

จะเป็นฟู่เยว่ชวนหรือเปล่า!

เป็นไปได้ไหมที่เขาฆ่าลูกสาวของตัวเองเพื่ออยู่กับหลิ่วเวยเวยแม่ลูกคู่นั้น? !

ฉันแค่รู้สึกว่าทั้งตัวจมลงไปในน้ำเย็น หนาวจนฉันสั่น

ฉันกลับถึงบ้าน ตั้งใจจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง

แต่ฉันเพิ่งมาถึงบ้าน ก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมา

ไม่รอให้ฉันเปิดประตู ฟู่เยว่ชวนก็เปิดประตูออกก่อน

ตาของเขายังคงแดงอยู่ มุมปากของเขาฝืนยิ้มออกมา

“เยว่เยว่ ผมได้ยินเสียงฝีเท้า รู้ว่าคุณกลับมาแล้ว”

ฉันอึ้งไปสักพัก รู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย

เมื่อก่อนนี่เป็นบทพูดของฉันทั้งหมด