เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 73 ตายแล้ว ใครช่างใจร้ายใจดำอย่างนี้
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 74 ข้าเคารพความกล้าหาญของท่าน
“ถูกต้องแล้ว!” อวี๋เฟยเหยียนก็ช่วยพูดเสริมเช่นกัน “คนกล่าวว่าเห็นก็เชื่อแล้วอย่างนั้นหรือ? คนเราหน้าตาคล้ายคลึงกันถมเถ เสื้อผ้าอาภรณ์ก็อาจบังเอิญคล้ายคลึงกัน อาจมองผิดไปก็ได้!”เจียงโม่ไร้เรี่ยวแรงจะโต้แย้งเขาก็รู้สึกว่าการชี้ตัวขององค์ชายรองนั้นดูจะไร้เหตุผลอยู่บ้าง จึงได้มาสอบถามที่จวนรัชทายาทโดยตรง แทนที่จะนำตัวคนไปที่สำนักตรวจสอบโดยตรงเมื่อได้ยินเยี่ยนเว่ยฉือโต้แย้งเช่นนี้ เจียงโม่ก็พยักหน้า “คำกล่าวของพระชายามีเหตุผล แต่ไม่ทราบว่าในวันนั้น พระชายาได้เสด็จไปใกล้กับจวนองค์ชายรองหรือไม่?”คำถามนี้ต้องไตร่ตรองให้รอบคอบหากกล่าวว่าไม่ได้ไป ก็มีพยานที่เห็นนางในวันนั้นมากกว่าหนึ่งคน หากสุดท้ายพิสูจน์ได้ว่านางจงใจโกหก ก็จะดูเหมือนว่านางกำลังหลบหนีความผิดหากกล่าวว่าไป แต่นั่นก็ยามค่ำคืนแล้ว นางไปทำสิ่งใดล่ะ?ด้านข้าง ซ่างกวนซีเห็นนางไม่ตอบ จึงตัดสินใจตอบแทน “นาง...”“ไปสิ!” เยี่ยนเว่ยฉือตอบอย่างเด็ดเดี่ยวซ่างกวนซีขมวดคิ้วมองเยี่ยนเว่ยฉือ เขาไม่ได้สั่งให้พ่อบ้านจางสั่งกำชับนางให้ปฏิเสธทั้งหมดหรอกหรือ? แล้วนางเป็นอะไรไปเจียงโม่ก็แสดงสีหน้าแปลกใจไม่แพ้กันเขาเอ่ยถาม “ท่าน... ท
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 75 ความผิดปกติของน้ำมันตุง
เยี่ยนเว่ยฉือเม้มริมฝีปาก “พะ... พูดอะไรน่ะ? พวกท่านเดาได้กันตั้งแต่ต้นแล้วมิใช่หรือ!”อวี๋เฟยเหยียนฮึดฮัด “เดาได้ก็จริงอยู่ แต่เจ้าไม่พูดให้ชัดเจน แล้วศิษย์พี่ใหญ่จะปกป้องเจ้าได้อย่างไร?”เยี่ยนเว่ยฉือเหลือบมองซ่างกวนซี พบว่าเขากำลังจ้องมองนางนิ่ง ๆสายตาที่สงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยพลังทำลายทะลุทะลวงนั้น ทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกราวกับว่าตนเองไม่มีที่ให้หลบซ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจำใจกล่าว “ได้ ได้ ข้าจะพูด ข้าเป็นคนทำเอง แต่ข้าเองก็คาดไม่ถึงว่าเรื่องจะบานปลายไปถึงขั้นนี้ มีคนตายหรือไม่?”นี่คือสิ่งที่เยี่ยนเว่ยฉือกังวลที่สุดหากเป็นองค์ชายรองซ่างกวนหลีที่ตายก็ไม่เป็นไร เพราะผู้ที่ทำชั่วย่อมได้รับผลกรรมแต่หากเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ตาย นางก็จะกลายเป็นผู้ทำบาปมหันต์ซ่างกวนซีกล่าว “ตามที่เจียงโม่กล่าว มีเพียงผู้ได้รับบาดเจ็บจากการดับเพลิง แต่ไม่มีผู้ใดเสียชีวิต”เยี่ยนเว่ยฉือตบหน้าอก “เช่นนั้นก็ดีแล้ว เช่นนั้นก็ดีแล้ว!”“เวลานี้เพิ่งจะรู้จักกลัวหรือ? เจ้ามีฝีมือเก่งกาจนัก น้ำมันตุงมากมายถึงเพียงนั้น เจ้าไปหามาจากที่ใด?” ซ่างกวนซีซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เยี่ยนเว่ยฉือก็ร
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 76 ฉลาดเกินไปจนน่าหวาดระแวง
บัดนี้ นางกลับเอ่ยถ้อยคำว่า ‘ตัดปีก’ ออกมาได้ ก็ทำให้รู้สึกว่านางมีความคิดลึกซึ้งยิ่งนักหรือว่านางจะเข้าใจเรื่องกลอุบายทางการเมืองด้วย?อวี๋เฟยเหยียนเอ่ยถามเพื่อทดสอบ “หักปีก หมายความว่ากระไร?”เยี่ยนเว่ยฉือหันมามองเขา แล้วเบ้ปากกล่าวว่า “ท่านผู้นี้ รูปโฉมเฉลียวฉลาด แต่เหตุใดจึงโง่เขลาเช่นนี้เล่า? บัดนี้ อันกั๋วกงและพวกซ่างกวนหลีในเมืองหลวงนั้นล้วนมีอำนาจรากลึก ยากจะสั่นคลอน แต่ในโลกนี้มีคำกล่าวว่า ‘ต้นไม้เดี่ยวไม่อาจต้านพายุ’ หากเราไม่สามารถโค่นล้มเขาได้ในคราวเดียว ก็จงค่อย ๆ ตัดกิ่งก้านของเขาออกทีละน้อย จนกว่าพวกเขาจะกลายเป็นต้นไม้เพียงต้นเดียวที่ยืนหยัดไม่ได้ แล้วอำนาจในเมืองหลวงก็จะต้องมีการแบ่งขั้วใหม่ มิใช่หรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือยิ้มหวานมองอวี๋เฟยเหยียน ส่วนอวี๋เฟยเหยียนก็มองซ่างกวนซีด้วยความกังวลซ่างกวนซีลุกขึ้น หยุดยืนตรงหน้าเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เจ้าเป็นใครกันแน่?”รอยยิ้มของเยี่ยนเว่ยฉือแข็งค้าง!นาง... นางแสดงความฉลาดมากเกินไปจนน่าหวาดระแวงหรือ?ซ่างกวนซีขมวดคิ้วกล่าว “บุตรีอนุที่ไม่เคยได้รับการศึกษามาตั้งแต่เด็ก เด็กสาวผู้โดดเดี่ยวที่เติบโตมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 77 ฮวาอวี๋รู้จักกำไลเส้นนั้นหรือ?
ฮวาอวี๋หลบเลี่ยงคำถามของเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วพูดต่อว่า “เรื่องเหล่านี้ แค่สืบถามเล็กน้อยก็รู้แล้ว ไม่ใช่ความลับอะไรเลย มารดาที่ให้กำเนิดซ่างกวนซีนั้นมาจากตระกูลหมอศักดิ์สิทธิ์ และยังเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งตระกูลหมอศักดิ์สิทธิ์ในเวลานั้นอีกด้วย ในสองแคว้นสี่นคร มีคำเล่าลือกันมาโดยตลอดว่า ผู้ใดได้ตบแต่งสตรีผู้นี้ไว้ในครอบครอง ผู้นั้นจะได้ครองแผ่นดิน”“ดังนั้น ฮ่องเต้คังอู่ถึงได้อภิเษกสมรสกับมารดาของซ่างกวนซีหรือ?” เยี่ยนเว่ยฉือซักถามฮวาอวี๋พยักหน้า “น่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะการอภิเษกสมรสของเหล่าองค์ชาย โดยปกติจะต้องเลือกผู้ที่สามารถสนับสนุนฐานะของตนเองได้ อย่างน้อยก็ต้องเหมาะสมคู่ควรกัน จะไปเลือกหญิงสาวกำพร้าที่ทั้งตระกูลถูกกวาดล้างมาตบแต่งได้อย่างไร?”ความจริงตระกูลหมอศักดิ์สิทธิ์ได้สูญสิ้นไปแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ในเวลานั้น เหลือเพียงมารดาของซ่างกวนซีเท่านั้นที่มีสายเลือดของตระกูลหมอศักดิ์สิทธิ์และในปัจจุบัน ซ่างกวนซีก็เป็นสายเลือดตระกูลหมอศักดิ์สิทธิ์เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่เมื่อคิดได้เช่นนี้ ดวงตาของเยี่ยนเว่ยฉือก็สว่างขึ้น “อ๋อ มิน่าแปลกใจ มิน่าแปลกใจเลยที่ซ่างกวนซีถูกตัดสิน
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 78 กำไลหยกปีกคู่
ฮวาอวี๋หัวเราะเบา ๆ “อย่าคิดมากไปเลย เมื่อก่อนตระกูลเยวี่ยไม่มีผู้ใดรอดชีวิต พวกเขาทั้งหมดถูกสังหารจนสิ้นซาก ข้าไม่ใช่คนของตระกูลเยวี่ยหรอก”“แล้วเจ้าเป็นใคร? เหตุใดต้องมาตามหาข้า?” เยี่ยนเว่ยฉือจ้องมองเขาด้วยความระแวดระวังฮวาอวี๋ยกมือขึ้นปลดมวยผมของตนออก เยี่ยนเว่ยฉือประหลาดใจเมื่อพบว่าเครื่องประดับหยกที่ฮวาอวี๋ใช้รัดผมนั้นก็เป็นกำไลหยกเช่นกันกำไลหยกเส้นนั้นมีรูปร่างคล้ายกับกำไลสีขาวที่เยี่ยนเว่ยฉือสวมใส่แทบจะทุกประการ ทั้งสองเส้นมีรูปร่างไม่สม่ำเสมอ มีทั้งส่วนที่หนาและบาง ส่วนที่กลมและแบนราวกับทำมาคู่กันอย่างไรอย่างนั้น!เยี่ยนเว่ยฉือจ้องมองฮวาอวี๋ด้วยความประหลาดใจ รอคอยคำอธิบายจากเขาฮวาอวี๋กล่าวต่อ “นี่คือของหมั้นหมายของตระกูลฮวาและตระกูลเยวี่ย เรียกว่า...คู่พรหมลิขิต กิ่งทองใบหยก รักใคร่กลมเกลียว เคียงข้างจนแก่เฒ่า ครองรักชั่วนิรันดร์ นกปี่อี้โบยบินเคียงกัน… กำไลหยกปี่อี้”เยี่ยนเว่ยฉือกระตุกมุมปาก “เจ้าช่างพูดจาเหลวไหลได้ดีเสียจริง ใครกันจะตั้งชื่อได้ยาวเหยียดเพียงนี้!”ฮวาอวี๋ยิ้ม “นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า”“อะไรนะ?!” เยี่ยนเว่ยฉือตกใจจนตัวสั่น
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 79 นอนด้วยกัน
เยี่ยนเว่ยฉือเอ่ยปากว่าไม่เชื่อคำพูดของฮวาอวี๋ แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกหวั่นไหวไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่ประโยคที่ว่า ‘ตระกูลเยวี่ยถูกใส่ร้าย’ นั้น ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางได้ยินมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วเจ้าของร่างเดิมและมารดาผู้ให้กำเนิดเยวี่ยฉงหรงอยู่ด้วยกันมาหกปี ตลอดหกปีนั้น นางแทบไม่เคยเห็นเยวี่ยฉงหรงยิ้มเลยเยวี่ยฉงหรงเป็นคนพูดน้อย พูดมากที่สุดก็คือประโยคนี้ “เว่ยฉือ เจ้าต้องจำไว้ว่าตระกูลเยวี่ยถูกใส่ร้าย ตระกูลเยวี่ยเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์ ไม่มีทางเป็นกบฏได้เลย”เยี่ยนเว่ยฉือก้มมองกำไลของตนเอง ความรู้สึกช่างซับซ้อนนางเป็นผู้ที่เดินทางข้ามเวลา เรื่องราวความรักความแค้นเหล่านี้เดิมทีไม่ใช่สิ่งที่นางควรแบกรับ แต่ทุกครั้งที่นางนึกถึงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดาก็ยังรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่นางตัดสินใจอยู่เคียงข้างซ่างกวนซีบางทีสักวันหนึ่ง นางอาจจะใช้บารมีของซ่างกวนซีเพื่อสืบหาความจริงในคดีของตระกูลเยวี่ย เพื่อให้เยวี่ยฉงหรงได้พักผ่อนอย่างสงบในปรโลกได้“คิดอะไรอยู่หรือ?” เสียงของซ่างกวนซีดังขึ้นโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว ทำให้เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งโหยงเยี่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 80 สตรีมากตัณหา
มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุกเล็กน้อย “อ๋อ… ที่แท้ก็เพื่อปกป้องข้านี่เอง”“มิเช่นนั้นเล่า?” ซ่างกวนซีขมวดคิ้วมองนาง นางคิดอะไรอยู่ในหัวกันนะ?เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะแห้ง ๆ “ปะ… เปล่า ข้าแค่คิด… ข้าแค่คิดว่าข้าพอจะปกป้องตนเองได้อยู่บ้าง ท่านกลับไปนอนในห้องของตนเองเถิด”ซ่างกวนซีไม่สนใจการปฏิเสธของนาง แต่กลับกางแขนออกแล้วพูดว่า “ถอดเสื้อ!”ยังจะให้ข้าถอดเสื้อผ้าให้อีก!เยี่ยนเว่ยฉือเม้มริมฝีปาก ยืนอยู่ด้านข้างด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนซ่างกวนซีเหลือบมองนาง “ยังมัวยืนงงอะไรอยู่อีก?”เยี่ยนเว่ยฉือจำใจต้องเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ แล้วเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดของซ่างกวนซีออกการเคลื่อนไหวของนางช้ามากราวกับจงใจถ่วงเวลามือเล็ก ๆ นั้นลูบไล้ไปตามแผ่นอกและเอวของซ่างกวนซีระเรื่อยแผ่วเบา จนซ่างกวนซีรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวแรงขึ้นเขาผลักเยี่ยนเว่ยฉือออกอย่างหงุดหงิด “โง่สิ้นดี”เยี่ยนเว่ยฉือเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ก็ข้าไม่ใช่คนที่ถอดเสื้อผ้าให้ชายอื่นบ่อย ๆ จนชำนาญนี่นา จะเงอะแงะทำสิ่งใดไม่ถูกเป็นเรื่องปกติมิใช่หรือ? ข้าถนัดขัดขนหมูมากกว่า ท่านอยากจะลองหรือไม่?”มือที่กำลังปลดเสื้อผ้าขอ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 81 ความอบอุ่น
ทว่ากับเยี่ยนเว่ยฉือ เกรงว่าตั้งแต่เด็กจนโต นางคงไม่เคยได้รับความใส่ใจใด ๆ จากคนในครอบครัวเลยแม้ไม่รู้ว่านางซ่อนความลับอะไรเอาไว้ หรือไม่อาจล่วงรู้ว่านางร่ำเรียนวิชาต่าง ๆ มาจากที่ใดก็ตามแต่จนถึงทุกวันนี้ นางก็ยังคอยช่วยเหลือเขา รักษาเขา และไม่เคยทำร้ายเขาไม่ใช่หรือ?ซ่างกวนซีเหลือบมองเยี่ยนเว่ยฉือ แล้วครุ่นคิดในใจ ‘บางที… ข้าควรจะไว้ใจนางให้มากขึ้น’ซ่างกวนซีเหลือบมองเครื่องนอนในมือ แล้วตัดสินใจเก็บมันกลับเข้าไปในตู้ จากนั้นก็นอนลงข้าง ๆ เยี่ยนเว่ยฉือเดิมทีเขาคิดว่ามีหมอนกั้นอยู่ตรงกลาง อีกทั้งเยี่ยนเว่ยฉือก็หลับไปแล้ว ทั้งสองคงจะนอนหลับอย่างสงบสุขได้ตลอดคืนแต่ซ่างกวนซีไม่คาดคิดเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะนอนด้วยความกระสับกระส่ายถึงเพียงนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่นางพลิกตัวมากอดหมอนใบนั้นไว้ จากนั้นพลิกตัวไปมาจนหมอนร่วงตกลงจากเตียงด้วยเหตุนี้จึงไม่มีสิ่งใดขวางกั้นระหว่างคนทั้งสองอีกต่อไปหากต่างคนต่างนอนนิ่ง ๆ เช่นนี้ตลอดคืนก็คงไม่เป็นไรแต่เยี่ยนเว่ยฉือยิ่งหลับลึกขึ้นเรื่อย ๆ นางก็ย้ายจากหมอนของตัวเอง ก่อนจะพลิกตัวมากอดเขาไว้แทยร่างกายของซ่างกวนซีแข็งทื่อเล็กน้อย แล้วขมวดคิ้ว
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 220 เกิดเพลิงไหม้
อวี๋เฟยเหยียนซึ่งอยู่ในความมืดขมวดคิ้วและพูดว่า "บังเอิญถึงเพียงนี้เชียว? มีเพลิงไหม้เกิดขึ้นที่นี่ในขณะที่เรากำลังจะมาตรวจสอบงั้นรึ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "ดูเหมือนว่าจะมีคนเคลื่อนไหวเร็วกว่าพวกเรา และได้จัดฉากให้ข้ากระโจนเข้าไปร่วมวงด้วย"ใบหน้าของอวี๋เฟยเหยียนเต็มไปด้วยความกังวล "ถ้าอย่างนั้นคนผู้นี้ก็ต้องไม่ธรรมดาอย่างมาก ถึงขั้นทำให้เยี่ยนเว่ยฉือไปซื้อปิ่นปักผมโดยบังเอิญได้"ซ่างกวนซีส่ายหัวแล้วพูดว่า "การที่เยี่ยนเว่ยฉือไปโรงรับจำนำเป็นความบังเอิญจริง ๆ ทว่าปิ่นปักผมคู่นั้นถูกเตรียมไว้นานแล้ว นางได้กลายเป็นชายาองค์รัชทายาท ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ซื้อเครื่องประดับ คนที่อยู่เบื้องหลังเพียงแค่รอเวลาที่เหมาะสมและนำปิ่นนั้นมาขายให้นางก็เท่านั้น”“เช่นนั้นมันจะเกี่ยวข้องกับเจ้าของโรงรับจำนำหรือไม่?” อวี๋เฟยเหยียนถามซ่างกวนซีขมวดคิ้วและตอบว่า "ถ้าอย่างนั้น เราต้องดูว่าเจ้าของโรงรับจำนำยังมีชีวิตอยู่หรือไม่"“ศิษย์พี่ ดูสิ เจียงโม่มาแล้ว” อวี๋เฟยเหยียนชี้ไปที่เจียงโม่หัวหน้าหน่วยตรวจสอบที่นำคนมาช่วยดับไฟเจียงโม่พาคนมาช่วยดับไฟ และต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงทำให้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 219 ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
“ยังอยู่ในห้องของข้า” เยี่ยนเว่ยฉือตอบตามความจริง“เอามันมาให้ข้า เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้ไม่ได้!” ซ่างกวนซีพูดอย่างจริงจังเยี่ยนเว่ยฉืออยากจะบอกว่าการใส่สิ่งนี้ไว้ในสร้อยข้อมือของนางปลอดภัยกว่าการวางไว้ที่อื่นแต่เนื่องจากซ่างกวนซีต้องการมัน นางจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้เยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปเอา"เยี่ยนเว่ยฉือแกล้งกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบของ แต่จริง ๆ แล้วนางไปเดินเล่นหลังจากนั้นไม่นาน นางก็กลับมาที่ห้องตำราและยื่นปิ่นปักผมอีกอันให้กับซ่างกวนซีหลังจากที่ซ่างกวนซีได้ปิ่นปักผม รูม่านตาของเขาก็หดตัวลงและพูดด้วยความประหลาดใจ "นี่คือ... ปิ่่นหางหงส์! ยังเหลืออยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร?"อวี๋เฟยเหยียนก้าวไปข้างหน้าและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?"ซ่างกวนซีหยิบปิ่นปักผมมาตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พูดด้วยความตกใจ "มันเป็นขนหงส์สีทองจริง ๆ! นี่คือสมบัติที่ฝังไปพร้อมร่างเสด็จแม่ของข้า!"ตอนที่เขาดูภาพวาดเมื่อครู่ เขาไม่สามารถบอกวัสดุหรือสีได้ แต่ตอนนี้เขามีมันอยู่ในมือแล้ว และซ่างกวนซีก็จำที่มาของปิ่นปักผมนี้ได้ทันที!“หา?!” อวี๋เฟยเหยียนและเยี่ยนเว่ยฉ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 218 มีใครเคยเห็นเจ้าปักปิ่นนี้บ้าง
เยี่ยนเว่ยฉือสะดุ้งเล็กน้อย อวี๋เฟยเหยียนจริงจังเช่นนี้ หรือว่าซ่างกวนซีจะโกรธอีกแล้ว?เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างรู้สึกผิด “ข้าแค่ไปตกปลาเอง หากองค์รัชทายาทไม่ชอบ พรุ่งนี้ข้าไม่ไปแล้วดีหรือไม่?"อวี๋เฟยเหยียนพูดอย่างจนใจ "มันไม่เกี่ยวกับเรื่องตกปลา เจ้ารีบตามมาเถอะ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"เยี่ยนเว่ยฉือถามอย่างร้อนใจ "ท่านจะไปด้วยหรือไม่?"หากมีคนนอกอยู่ด้วย อย่างน้อยซ่างกวนซีก็จะไม่ลงมือกับนาง!อวี๋เฟยเหยียนไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือกำลังคิดอะไรอยู่แน่นอนว่าเขาต้องไป เขายังต้องหาทางแก้ไขปัญหานี้ร่วมกันเขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจะไปกับเจ้า”เยี่ยนเว่ยฉือถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตามอวี๋เฟยเหยียนไปห้องตำราหลังจากเข้ามาในห้องตำรา ซ่างกวนซีไม่ได้อ้อมค้อม และส่งกระดาษให้เยี่ยนเว่ยฉือดูเยี่ยนเว่ยฉือเพียงเหลือบมองก็รู้ว่าภาพวาดนั้นคืออะไรนางพูดด้วยความประหลาดใจ "ไม่จริงน่า คนจากบ่อนพนันเจอจวนองค์รัชทายาทเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"ซ่างกวนซีขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้าเคยเห็นรูปนี้หรือไม่? รู้หรือไม่ว่าทางบ่อนกำลังตามหาปิ่นนี้อยู่ ปิ่นนี้... เป็นของเจ้าหรือเปล่า?"คำถามหนึ่งชุดทำให้เยี่ยนเว่ยฉือรู้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 217 เรื่องสำคัญ
เยี่ยนเว่ยฉือเข้าใจว่าฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการร่วมรักระหว่างสามีภรรยานั้นสอดคล้องกับกฎแห่งธรรมชาติและธรรมชาติของมนุษย์ดังนั้นนางไม่จำเป็นต้องอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมากนักเยี่ยนเว่ยฉือพยักหน้าช้า ๆ บ่งบอกว่าตนเข้าใจเพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นคนยุคใหม่ ถึงแม้ตอนนั้นจะน่าอาย แต่เรื่องที่จบแล้วก็ถือว่าแล้วกันไปตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่ปล่อยวางไม่ได้ก็คือซ่างกวนซี ไม่อย่างนั้นเหตุใดเขาถึงไม่กล้ามาทานอาหารเย็นเล่า?ทว่าเยี่ยนเว่ยฉือเดาผิด สาเหตุที่ซ่างกวนซีไม่กลับมาทานอาหารเย็นกับนางก็เพราะมีเรื่องสำคัญต้องจัดการซ้ำยังเป็นเรื่องที่ยุ่งยากไม่น้อยด้วย……ณ ห้องตำราซ่างกวนซีกำลังมองภาพวาดในมือและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาถามอวี๋เฟยเหยียน “เจ้าแน่ใจหรือว่าปิ่นปักผมในภาพนี้เป็นของเว่ยฉือ? เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้น ๆ?”อวี๋เฟยเหยียนตอบว่า “ศิษย์พี่ใหญ่เคยเห็นมาก่อนหรือ? ปิ่นที่ท่านเคยเห็นคงเป็นของพี่สะใภ้ ปิ่นนี้เป็นปิ่นคู่”ภาพวาดนี้เป็นภาพที่อันกั๋วกงส่งมอบแด่ฮ่องเต้คังอู่เมื่อตอนเข้าเฝ้าว่าราชการเช้าของวันนี้ฮ่องเต้คังอู่ไม่ได้ปิดบังเหล่าขุนนาง แต่กลับพิมพ์ภาพวาดนี้ออกมาและมี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 216 คนฉลาด
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองก็มาถึงแม่น้ำเสี่ยวเหลียงที่ค่อนข้างห่างไกลอีกครั้งวันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน เพราะฉินเซียงหรูพบว่าเยี่ยนเว่ยฉือได้นำกระถางกำยานออกมาด้วยฉินเซียงหรูถามอย่างสงสัย “สิ่งนี้คืออะไรหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือตอบว่า “บริเวณริมน้ำนี้ยุงชุมนัก สิ่งนี้เอาไว้ไล่ยุงน่ะ”ฉินเซียงหรูค่อย ๆ สูดลมหายใจลึก พลางพยักหน้าแล้วพูดว่า “กลิ่นช่างสดชื่น ดูเหมือนว่าวันนี้ข้าจะได้ปลากลับไปอย่างเต็มอิ่มอีกแล้ว!”ฉินเซียงหรูตกปลาอย่างเงียบ ๆ ส่วนเยี่ยนเว่ยฉือก็อ่านตำราแพทย์ที่นำติดตัวมาด้วยอย่างเงียบ ๆ เช่นกันบางครั้งที่ปลาติดเบ็ด เยี่ยนเว่ยฉือก็จะปรบมือและส่งเสียงไชโยโห่ร้องยกยออย่างเต็มที่ทั้งสองตกปลากันจนถึงตอนเย็นอีกครั้งสิ่งที่แตกต่างจากครั้งก่อนคือคราวนี้หลังจากข้องใส่ปลาเต็ม ฉินเซียงหรูไม่ได้รีบเก็บข้าวของเดินทางกลับ แต่ตะโกนไปทางป่าว่า “ชิงโจว ออกมาเอาของสิ!”ชิงโจว?เยี่ยนเว่ยฉือมองไปยังป่าด้วยความสับสน และแน่นอนว่าครู่ต่อมาชิงโจวก็ออกจากป่ามายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม“ขอทำความเคารพชายารัชทายาทและคารวะท่านหมอฉิน”ฉินเซียงวางมือเท้าเอวแล้วยิ้ม “โอ้ ข้าก็ว่าเห
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 215 เจ้าไม่ให้อิสระข้า ข้าก็จะทำให้เจ้าต้องบริสุทธิ์ต่อไป
ซ่างกวนซีสะดุ้งเบา ๆ ขณะนั้นก็เข้าใจทันทีว่าฉินเซียงหรูหมายถึงอะไรที่แท้ฉินเซียงหรูก็รู้เจตนาของเขาอยู่แล้วฉินเซียงหรูต้องการบอกว่าการที่เขามีความรู้สึกต้องการอย่างแรงกล้ากับเยี่ยนเว่ยฉือในครั้งนี้ทำให้เกิดการกระตุ้นความร้อนภายในและสลายพิษเย็นไปได้ไม่แน่ว่าครั้งต่อไปอาจรู้สึกไม่เหมือนเดิมแม้จะมีครั้งต่อไป แต่ครั้งต่อไปที่ว่าก็อาจจะไม่มีความรู้สึกนั้นแล้วว่ากันตามตรง ล้วนเป็นเพราะยังไม่ได้สมหวัง เลยยิ่งโหยหามากขึ้นเรื่อย ๆแต่หากสำเร็จดั่งหวังไปแล้ว ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าอารมณ์ที่พลุ่งพล่านนั้นจะหายไปและหลงเหลือแต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายหรือไม่?เมื่อคิดได้เช่นนั้น ซ่างกวนซีก็รีบพูดว่า “ไม่มีทางหรอก!”ฉินเซียงหรูพูดอย่างขบขัน “ไม่มีทางอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ริมฝีปากของซ่างกวนซีขยับ แต่เขาพูดไม่ออก เขาหมายจะพูดว่าความสนใจที่เขามีให้เยี่ยนเว่ยฉือนั้นไม่มีทางลดน้อยลงแต่เหตุใดต้องบอกฉินเซียงหรูเรื่องนี้ด้วย หากจะพูดก็ควรพูดกับเยี่ยนเว่ยฉือสิเมื่อเห็นเช่นนั้น ฉินเซียงหรูก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท แม้ท่านจะมั่นใจว่าไม่มีทาง แต่ท่านก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของแม่นางเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 214 นี่คือชาอะไร
“ช่วย...” ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตะโกนขอความช่วยเหลือจนจบประโยค ซ่างกวนซีก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าเอง”ฉินเซียงหรูถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนัก เขาจับกรอบประตูด้วยมือข้างหนึ่งและใช้มืออีกข้างมือตบหน้าอกของตัวเอง “องค์รัชทายาท หลอกกันเช่นนี้ ถึงตายได้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งสูญเสียชีวิตสามปีให้กับท่าน ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่นะพ่ะย่ะค่ะ! เฮ้อ!”ซ่างกวนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”ฉินเซียงหรูที่เห็นคราบน้ำบนรองเท้าของซ่างกวนซีก็รู้ว่าเขายืนอยู่ในลานเป็นเวลานานจนเนื้อตัวของเขาเปื้อนน้ำค้างไปหมดแล้วฉินเซียงหรูเม้มปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาทไม่ต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อว่าราชกิจหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“เรื่องราวยังไม่ชัดเจน ข้าไม่มีอารมณ์ไปเข้าเฝ้าหรอก!”ซ่างกวนซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมาฉินเซียงหรูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขัน พลางขยับหลีกทางหลบไปข้าง ๆ แล้วพูดว่า “เช่นนั้น เชิญองค์รัชทายาทเข้ามาเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ซ่างกวนซีเดินเข้าไปในห้องของฉินเซียงหรูฉินเซียงจุดตะเกียงน้ำมัน และจุดเตาเผาดินแดงขนาดเล็ก จากนั้นก็เริ่มต้มชาเมื่อเห็นเช่นนั้น ซ่างกวนซีก็พูดว่า “ไม่ต้องต้มชา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 213 ทักษะด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม
“ท่านอย่าเข้าไป!” ฉินเซียงหรูเอื้อมมือไปคว้าอวี๋เฟยเหยียน แต่คว้าได้เพียงชายเสื้อ ทำให้ห้ามไว้ไม่ทันจากนั้นเขาก็เห็นอวี๋เฟยเหยียนผลักประตูด้วยความกระวนกระวายใจเสียงดังตึงตังทำให้บุรุษและสตรีบนเตียงแข็งค้างอยู่กับที่อวี๋เฟยเหยียนคาดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นซ่างกวนซีจับเยี่ยนเว่ยฉือกดลงในท่านั้นแม้ทั้งสองคนจะแต่งตัวมิดชิด แต่ท่าทางของพวกเขา...ทำให้คนที่เห็นจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนซ่างกวนซีหันไปมองอวี๋เฟยเหยียนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยไฟลุกโชนไม่รู้ว่าโมโหเพราะถูกรบกวนหรือโมโหเพราะไม่ได้เติมเต็มความปรารถนา!อวี๋เฟยเหยียนเองก็แข็งตัวอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาฝืนใจพูดออกมา “ศะ...ศิษย์พี่ใหญ่ ตะ...ตัวท่านละลายแล้วหรือ?”นี่มันคำถามบ้าอะไรกัน!!เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกอายและโกรธมาก นางผลักซ่างกวนซีด้วยกำลังทั้งหมดและรีบออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองเมื่อเห็นนางวิ่งออกไป ฉินเซียงหรูก็ส่ายหัวอย่างยินดีบนความทุกข์ของคนอื่น “จิ๊ ๆ ๆ ที่แท้ซ่างกวนซีก็ยังบริสุทธิ์อยู่นี่เอง! ฮ่า ๆ ๆ!”ขณะเดียวกันซ่างกวนซีก็ลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่อวี๋เฟยเหยียนซึ่งยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม พลา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 212 เรียนรู้ที่จะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง
เมื่อเห็นความดื้อรั้นของเขา เยี่ยนเว่ยฉือจึงพูดว่า “เช่นนั้นหากท่านไม่อ่าน ข้าก็จะอธิบายให้ฟัง”อธิบาย? อธิบายอะไร? ซ่างกวนซีเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความยากลำบากเยี่ยนเว่ยฉือสงบจิตสงบใจและกล่าวว่า “ท่าร่วมประเวณีท่าแรกเรียกว่าตาแปะเข็นรถ หลังจากทั้งสองถอดอาภรณ์ออกหมดแล้ว ให้บุรุษเริ่ม…”“หยุดพูด!” เมื่อซ่างกวนซีได้ยินเสียงใสเหมือนระฆังเงินของเยี่ยนเว่ยฉือ กล่าวถึงเรื่องน่าอายในห้องหอนั่น กลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกับตัวเองขึ้นมาเลยทว่าเยี่ยนเว่ยฉือกลับประหลาดใจที่ได้พบว่า “โอ้ องค์รัชทายาท ท่านหน้าแดงแล้วนี่ ท่านร้อนรึ? ท่านรู้สึกร้อนแล้วใช่หรือไม่?”ซ่างกวนซีไม่อยากยอมรับ แต่เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาจริง ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นเยี่ยนเว่ยฉือที่เห็นว่าได้ผล นางก็เริ่มพูดอย่างไม่หยุดหย่อนทันที โดยพรรณนาถึงเนื้อหาในตำราอย่างสมจริงท่าบางท่าที่ยากจะอธิบาย นางก็พยายามสาธิตท่าทางเหล่านั้นด้วยตัวเองโชคดีที่นางใส่เสื้อผ้ามิดชิด จึงไม่ถึงกับมองไปแล้วทิ่มแทงสายตาอะไรมากนักแต่ถึงกระนั้น ก็ไม่สามารถต้านทานภาพที่จินตนาการขึ้นในหัวได้เลยทุกครั้งที่เยี่ยนเว่ยฉืออธิบายท่าทาง ในหัวขอ
