ตอนที่  1 ผมไม่มีอารมณ์

 

ห้องวีไอพี DND ผับ

“ซี๊ดด…อ๊า คินน์คะ อ๊า…”

คุณหมอหนุ่มที่มักจะแวะมาสังสรรค์กับพวกเพื่อนสนิทซึ่งเป็นเจ้าของผับชื่อดัง แต่วันนี้เพื่อนของเขาไม่ได้เข้ามาดังนั้น “คณาธิป” จึงแก้เบื่อด้วยการหาผู้หญิงสักคนมาผ่อนคลายอารมณ์ หลังจากเจอเรื่องเครียดที่โรงพยาบาลมาทั้งวัน

“ถอดชุดออกสิ จะได้เสียวมากกว่านี้”

หญิงสาวที่ถกเพียงชุดเดรสขึ้นมานั่งคร่อมเขาอยู่รีบจัดการเดรสหรูสีน้ำเงินออกไปทันที เธอรีบดึงบราไร้สายที่ปกปิดหน้าอกที่ผ่านมีดหมอเพื่อเพิ่มขนาดมาแล้ว และเมื่อคณาธิปเห็นก็หมดอารมณ์ทันที

“พอแล้ว ลงไปเถอะ”

“อะไรนะคะ วิกกี้ทำอะไรผิดคะคินน์ มาสนุกกันดีกว่านะคะ”

“นมปลอม ช่องคลอดก็หลวมอีกอย่างผมไม่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด รีบออกไปเถอะ”

“แต่ว่า…”

คณาธิปยกมือถือมาและกดไปเรื่อย ๆ 

“คุณใช้เบอร์นี้ใช่ไหม”

“คะ เบอร์นั้น...”

“ติ๊ด!”

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นที่มือถือของอีกฝ่าย วิกกี้ซึ่งเป็นนักท่องราตรีเซ็กซี่ประจำผับแห่งนี้ เธอรอคอยเวลานี้มานานที่จะทำให้หมอหนุ่มซึ่งเป็นทายาทนักธุรกิจดังมาสนใจ ในที่สุดเขาก็พาเธอขึ้นมาห้องพิเศษแห่งนี้แต่เมื่อเธอแค่เริ่มต้นก็ถูกเขาเบรกเสียจนทำอะไรไม่ถูก

“นี่มันอะไรกันคะ”

“ถือว่าผมให้ค่าเสียเวลาคุณก็แล้วกันนะ อีกอย่างค่าเหล้าวันนี้ไม่ต้องจ่ายผมจัดการเอง”

“แต่ว่าคินน์คะ อย่างน้อยก็น่าจะช่วยวิกกี้สักหน่อย วิกกี้ยังอยาก…”

“ผมไม่มีอารมณ์ อีกอย่างคุณก็เห็นว่ามันอ่อนยวบลงไปแล้วนั่นแสดงว่าต่อให้คุณแก้ผ้ามันก็ไม่แข็งอีก ออกไปเถอะ”

คณาธิปลุกขึ้นและดึงเครื่องป้องกันออกก่อนจะค่อย ๆ ดึงซิบกางเกงขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น วิกกี้กัดขอบปากด้วยความเสียดายเพราะหากว่าเธอต้องออกไปแบบนี้แล้วคนข้างล่างถาม เธอคงอายจนไม่กล้ามาเที่ยวผับนี้อีกหลายเดือน

“ผมจะให้คนไปส่งคุณหลังผับถ้าคุณไม่อยากจะลงไปข้างล่าง”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอพูดก่อนจะค่อย ๆ สวมชั้นในตัวจิ๋วและสวมเดรสตัวสวยที่บรรจงเลือกมาเพื่อให้เขาสะดุดตา แต่ใครจะรู้ว่าวันนี้เขาจะไม่สนใจกันล่ะ เมื่อเสียงประตูเปิดออกมาอีกครั้งหนุ่มหล่อสองคนที่เดินเข้ามาก็หันมาสนใจเธอทันที

“เอ๊ะ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ ว้าวแล้วยัง…”

“ฉัน…”

“อ้อ พี่หมอไม่สนใจงั้นเหรอ เอาแบบนี้สิไปสนุกกับพวกเราดีกว่าไหมแต่ว่าคุณจะรับไหวหรือเปล่า”

วิกกี้หันมามองที่หมอคินน์ที่กำลังยกแก้วขึ้นมากระดกโดยที่ไม่ได้สนใจเธอด้วยซ้ำ เขากำลังมองหาเหยื่อคนต่อไป และตอนนี้หากเธอเดินลงไปหรือให้คนไปส่งที่ด้านหลังก็ดูจะเสียเชิงสักหน่อย ส่วนคนที่พึ่งเข้ามาก็เป็นถึงลูกนักการเมืองชื่อดังกับอีกคนก็หนุ่มไฮโซนักเรียนนอกที่พึ่งมีข่าวดังในแวดวงไฮโซ อีกทั้งตอนนี้เธอเองก็ยังไม่อยากกลับ

“พวกคุณสองคนว่างเหรอคะ”

“แน่นอน พี่คินน์ผมขอนะ”

คณาธิปแค่หันมามองแต่เมื่อเห็นว่าฝ่ายหญิงไม่ได้ขัดขืน อีกทั้งยังโผเข้าจูบเพื่อนรุ่นน้องของเขาอีกคนหนึ่งแล้ว เขาจึงแค่ยกมือส่งสัญญาณให้เท่านั้น ไม่นานทั้งสามคนก็หายเข้าไปในห้องวีไอพีข้าง ๆ ส่วนเขากำลังมองลงไปที่บาร์

“มาอีกแล้วเหรอเนี่ย”

เขามองไปที่สาวน้อยคนหนึ่งที่อยู่ด้านล่าง เธอเป็นเด็กเรียบร้อยและกำลังฝึกงานที่โรงพยาบาลของเขาซึ่งเรียนอยู่คณะบริหาร เธอได้ขึ้นไปฝึกงานที่ชั้นผู้บริหารและงานเอกสารชั้นบน ซึ่งไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกับส่วนของโรงพยาบาล จะมีโอกาสพบกันบ้างก็เวลาที่พักทานข้าวเท่านั้น

“ทำไมถึงดื้อขนาดนี้นะ” 

ด้านล่าง

“ไม่ค่ะฉันแค่มาดื่มกับเพื่อน ไม่ค่ะไม่ต้อง”

“จิล! ฉันมาแล้วเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นไรฉันเองก็พึ่งจะมา ทำไมมาช้านักล่ะ”

“รถติดน่ะ แกก็รู้ว่าช่วงวันศุกร์ถนนเส้นนี้รถติดขนาดไหน สั่งอะไรหรือยังล่ะ”

“ยังเลย”

“ชมชนก” หันมาบอกเพื่อนสนิทที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดจนคนเริ่มมองมาที่เธอ ส่วน “จิล” นั้นนอกจากจะไม่สะดุดตาแล้ว เธอยังเป็นคนที่ค่อนข้างไม่แต่งตัวจึงดูเด็กอยู่ตลอด หากว่าไม่ยื่นบัตรประชาชนให้คนคุมผับดูเพื่อยืนยันอายุพวกเขาคงไม่ยอมให้เข้ามา

“เอาล่ะไหนว่ามาสิ นี่แกอย่าบอกนะว่าตกหลุมรักคุณหมอคนนั้นจริง ๆ แต่ทำไมถึงชวนฉันมาที่นี่ล่ะ”

“ก็ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่าคงตามตื๊อเขามากเกินไป”

“ทำไมล่ะแกบอกว่าชอบเขามาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ อีกอย่างแค่ส่งของไปให้ก็เท่านั้นแค่นี้ตามตื๊อแล้วเหรอ”

“อืม ก็ใช่แต่ฉันพอแล้วดีกว่าเขาคงมีแฟนแล้ว อีกอย่างคงไม่ชอบคนอย่างฉันด้วยน่ะ วันนี้ฉันพึ่งเห็น…”

ชมชนกไม่กล้าเล่าให้เพื่อนสนิทของเธอฟัง “มิ้นท์” เป็นเพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้น และตอนนี้ยังมาเรียนด้วยกันที่มหาวิทยาลัยและเรียนคณะเดียวกัน ทั้งคู่จึงได้กลับมาสนิทกันอีกครั้ง

“อย่าอึกอักสิ ไหนเล่ามาสิไปเจออะไรเข้า”

“ชมชนก” ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มีโอกาสพบกับรุ่นพี่ที่เธอชื่นชอบตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เมื่อรู้ว่าเขาสอบติดแพทย์มหาวิทยาลัยดังเธอก็มุ่งมั่นจะสอบให้ติดที่เดียวกัน แต่เมื่อผลสอบออกมาเธอกลับติดคณะแพทย์ที่อื่นแต่ติดคณะบริหารที่เดียวกับเขา

ดังนั้นจิลจึงไม่ลังเลที่จะเลือกเรียนที่นี่ทันที แต่เธอเรียนได้เพียงปีเดียวเขาก็เรียนจบและมาทำงานที่โรงพยาบาลของที่บ้าน ตอนนี้เธออยู่ปีสามแล้วและเขาก็เป็นหมอมาได้สองปีกว่า

โรงพยาบาล

“ยินดีต้อนรับนักศึกษาฝึกงานทุกคน ขอให้ทุกคนมีความสุขตลอดการฝึกงานนี้นะครับ”

ครั้งนั้นคุณหมอคณาธิปเป็นตัวแทนของโรงพยาบาลขึ้นไปพูดต้อนรับพวกเธอด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่องานเลี้ยงต้อนรับเริ่มเธอจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินไปบอกเขา

“สวัสดีค่ะคุณหมอ คุณเป็นรุ่นพี่ที่ฉันชื่นชมดีใจที่ได้พบคุณที่นี่”

“ขอบคุณครับขอให้มีความสุขในการฝึกงาน ผมไปก่อนนะ”

“เอ่อ…”

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับเขา ซึ่งคณาธิปไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ เมื่อพูดจบก็เดินออกจากห้องที่จัดเลี้ยงไปทันทีโดยไม่ได้บอกลาใครเลย เธอรู้ว่าเขาเป็นหมอสูติฯ จึงได้ถือโอกาสนำเอกสารไปที่นั่นบ่อย ๆ บางครั้งก็ซื้อกาแฟและขนมที่ทำเองไปวางให้เขาที่โต๊ะทำงาน ซึ่งเธอไม่เคยรู้เลยว่าคณาธิปไม่แม้แต่จะกินของพวกนั้นสักครั้ง

“อีกแล้ว นี่ของใครกัน”

“เอ่อ…ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

“รบกวนคุณเอาไปทิ้งให้ผมที ช่วงบ่ายมีเคสอีกไหม”

 “กชกร” ซึ่งเป็นเลขาที่แม่ของคณาธิปส่งมาให้ช่วยดูแลเรื่องการทำงานและคอยเป็นหูเป็นตาแทนคุณนาย “ธิดารัตน์” นั่นเอง

“มีนัดตรวจครรภ์อีกสองเคสช่วงบ่ายสองค่ะ”

“ได้ ผมของีบหน่อยบ่ายโมงค่อยมาตาม”

“ค่ะ”

กชกรเดินออกมาจากห้องของเขาทันที พร้อมกับกาแฟและขนมที่เธอมักจะเดินออกมาทิ้งหรือไม่ก็ให้พยาบาลที่อยู่เคาน์เตอร์กินแทนทุกวัน

“พี่กชวันนี้คุณหมออารมณ์ไม่ดีเหรอ”

“ไม่รู้สิสงสัยไม่ได้เจอหน้าแฟนมั้ง”

“คุณหมอมีแฟนด้วยเหรอ คนไหนล่ะ”

“อย่าถามมาก เอานี่ไปปิดปากเถอะ”

กชกรยื่นน้ำและขนมให้พวกเธอ พยาบาลที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์จึงได้หยุดถามและไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนเอามาให้คุณหมอคาสโนว่าของพวกเธอ คณาธิปที่บอกว่าจะงีบสักครึ่งชั่วโมงเมื่อเข้ามาในห้องได้ก็เปิดคอมพิวเตอร์และตรวจสอบดูและเขาก็เห็นเหตุการณ์ซ้ำ ๆ ที่คิดเอาไว้แล้ว

“เป็นเธออีกแล้วเหรอ โรคจิตหรือยังไงกันนะ”