.
.
กะทิยันร่างของตัวเองขึ้นมาอย่างหมดแรง เธอไม่ได้นอนเลยทั้งคืนแม้ว่าเขาจะหลับไปแล้ว สภาพจิตใจของเธอบอบช้ำไปหมด เขาทำกับเธอทั้งที่รูปภาพพ่อแม่ของเธอยังกระจัดกระจายไปทั่วทั้งห้อง กะทิมองเหม่อไปยังภาพถ่ายเหล่านั้น สภาพของเธอตอนนี้เหมือนคนที่ไร้วิญญาณอย่างไรอย่างนั้น
เรียวตาสวยก้มมองรอยช้ำทั่วร่างไม่มีที่ว่างเว้นเลยแม้แต่ที่เดียว ความรู้สึกเจ็บแปลบที่สะโพกแล่นเข้ามาจนสีหน้าของเธอบิดเบี้ยวอย่างทรมาน ข้อมือที่ช้ำเป็นทาง ข้อเท้าที่ช้ำเพราะแรงบีบ หญิงสาวเอื้อมมือไปลูบรอยช้ำพวกนั้นอย่างเบามือ ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นพร้อมกับความสมเพชตัวเองที่วิ่งตามความแค้นอย่างโง่เขลา
ทิศเหนือลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นร่างบางนั่งเหม่อมองภาพเหล่านั้นที่เขาโยนใส่เธอ ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นก่อนจะมองผลงานของตนที่เต็มตัวหญิงสาวไปหมด สายตาคมมองดูอย่างเป็นห่วงแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าทันควันเมื่อหญิงสาวค่อยๆ หันหน้ามาทางเขาอย่างช้าๆ ไม่ทันที่เธอจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรเขาก็ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไป กะทิมองตามแผ่นหลังนั้นด้วยความรู้สึกสับสน
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เธอยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม ทิศเหนือเด
..“อ้าว...นายเหนือยังไม่รู้หรอครับ? ภรรยาของคุณตั้งครรภ์ครับ”“ฮะ?!! จริงหรอหมอ!!”ทิศเหนือเดินเข้าไปเขย่าหมอที่มาตรวจเหมือนไม่อยากเชื่อ ก่อนรอยยยิ้มจะปรากฏขึ้นความรู้สึกดีใจและสับสนงงงวยปนกันไปหมด การันต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ช็อกไม่น้อยพร้อมกับความรู้สึกสับสนไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจก่อนดี“ครับ หมอไม่แน่ใจว่ากี่เดือนนายเหนือพาภรรยาไปฝากครรภ์แล้วตรวจดูอีกทีที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ”“ท้อง...ลูกฉัน...”“ใช่ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...งั้นหมอขอตัวนะครับ”หมอพูดพร้อมลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นถุงยาให้ทิศเหนือ ชายหนุ่มรับมาทั้งที่ยังช็อกค้างอยู่อย่างนั้น จนหมอออกจากห้องไป ทิศเหนือมองไปยังร่างของหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ“ยินดีด้วยครับนาย...”“ขอบใจ... แต่มึงไม่เสียใจใช่ไหม?”“เสียใจอยู่ครับ แต่ดีใจมากกว่ามั้ง”การันต์พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ให้ผู้เป็นนาย ทิศเหนือหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทก่อนจะตบบ่าของ
..“เธอท้องลูกของฉัน”ทิศเหนือพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบและจริงจังจนกะทิหวั่นใจ อีกใจก็ไม่อยากที่จะยอมรับ แต่พอมาคิดๆ ดูชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่เคยป้องกันเลยสักครั้งจริงๆเพี๊ยะ!!“โอ๊ย!! เธอมาตีฉันทำไมเนี่ย?”“ทำไมคุณไม่รู้จักป้องกัน! ฉันยังเด็กอยู่เลยนะ”“เด็กตรงไหน? มีลูกกับฉันแล้วทำไม?”“คุณเกลียดฉันไม่ใช่รึไง คุณจะไม่คิดที่จะฆ่าลูกฉันหรอ”“พูดเป็นเล่น ฉันไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเธอหรอกนะ”กะทิยิ่งช็อกค้างไปกันใหญ่ที่คนตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนต่างจากเมื่อคืนลิบลับ ทิศเหนือมองหน้าเธอนิ่งก่อนจะยื่นน้ำให้เธอ หญิงสาวรับแก้วน้ำมาแต่ยังคงมองเขาค้าง“งั้น... ผมขอตัวก่อนนะครับ”“อืม...รีบไป”การันต์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิศเหนือจ้องมองกะทิไม่วางตาจนเธอต้องยกแก้วน้ำที่ถืออยู่ขึ้นมาดื่มเพราะทำตัวไม่ถูก เมื่อเธอดื่มน้ำจนหมดทิศเหนือก็เป็นคนหยิบแก้วน้ำไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหันไปกุมมื
..หลังจากที่ทุกคนรับรู้ว่ากะทิท้องกับทิศเหนือต่างก็ปรนนิบัติรับใช้เหมือนอย่างคุณหญิงในฐานะคุณหญิงของตระกูลเดชาเดช หลังจากไปฝากครรภ์ก็ผ่านมาสี่เดือนแล้วที่ทิศเหนือเลือกจะดูแลกะทิที่บ้านไร่เดชา ด้วยความที่เป็นห่วงเรื่องสภาพอากาศในเมือง เพราะกลัวว่ามันจะมีผลกระทบต่อลูกในท้องทิศเหนือเดินหมดเรี่ยวหมดแรงมานั่งที่โซฟาพร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอม กะทิที่นั่งทานอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะได้แต่มองชายหนุ่มตาปริบๆ พร้อมกับกลั้นขำ ทิศเหนือปรายตามองภรรยาอย่างขุ่นเคือง“หัวเราะอะไร?”“หัวเราะที่อยู่ๆ มาเฟียใหญ่ป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุ”“แบบนี้เขาเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมียครับนาย”การันต์เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำและยาดม เขายังไม่วายพูดหยอกล้อผู้เป็นนายที่นั่งแผ่หลาอยู่บนโซฟา ก่อนจะยื่นแก้วน้ำและยาดมให้ทิศเหนือ หลายวันมานี้ทิศเหนือเอาแต่อาเจียนและเวียนหัว แถมยังทานผลไม้ดองอย่างที่ไม่เคยทานมาก่อน กะทิมองดูก็หัวเราะคิกคักอย่างสะใจที่เธอไม่มีอาการอะไรเลย แถมยังทานอาหารได้ปกติเพียงแต่จะทานมากกว่าปกติเพียงแค่นั้น“อ้อ.
..ก๊อกๆ“เชิญ”ทิศเหนือพูดตอบรับทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลย สายตาของเขายังคงง่วนอยู่กับเอกสารตรงหน้า คิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างเคร่งเครียดกับเอกสาร แถมยังมีเอกสารที่กองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ เสียงย่างเท้าก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ทิศเหนือเงยหน้าขึ้นก็พบหญิงสาวในชุดรัดรูปเรียบร้อยหน้าตาสะสวยคมคายชวนมองกำลังยืนส่งยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรการันต์เดินเข้ามาทีหลังพร้อมกับก้มหัวให้ผู้เป็นนายเล็กน้อย ทิศเหนือมองหญิงสาวคนนั้นก่อนจะพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับปรายตาคมมองการันต์เป็นเชิงตั้งคำถาม“อัญญา เลขาคนใหม่ครับนาย”“ใครรับมา?”“ผมครับ”“รับมาทำไม กูก็มีมึงเป็นเลขาอยู่แล้ว”“ผมเป็นเลขาส่วนตัว แต่งานแบบนี้เหมาะกับคนที่เคยผ่านบริษัทมาแล้วจะดีกว่าครับ จะได้ไม่ผิดพลาด”“........”“สวัสดีค่ะ อัญญาค่ะ เรียกว่าอัญก็ได้”หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวอย่างมีมารยาทพร้อมรอยยิ้มที่ดูมั่นใจ ทิศเหนือพยักหน้าก่อนจะก้มลงไปสนใจงานของตัวเองต่อ การที่เขาไม่ปฏิเสธเพรา
..3 เดือนผ่านไปงานในบริษัทใหม่เริ่มลงตัวบ้างแล้ว แต่ทิศเหนือกลับไม่ได้กลับไปที่บ้านไร่เดชาเลย ทำได้เพียงโทรภรรยาสาวทุกวันเท่านั้น บางคืนก็วิดีโอคอลกันจนเช้าเพราะหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่ที่น่าแปลกคงจะเป็นความรู้สึกของชายหนุ่มที่รู้สึกนิ่งเฉยต่อภรรยาที่เขาคิดว่าเขารักมากที่สุด ทิศเหนือนั่งถอนหายใจนิ่งพร้อมกับพินิจพิจารณาตัวเอง ก่อนจะมองไปยังหน้าห้องทำงานของตน เพราะดูเหมือนเขาจะสนใจผู้หญิงหน้าห้องทำงานนั้นมากกว่าภรรยาสาวเสียอีก“เฮ้อ...”“เป็นอะไรไปครับนายเหนือ?”การันต์ที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆ เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของผู้เป็นนายแปลกไป สามเดือนที่ผ่านมานี้ทิศเหนือและอัญญาอยู่ด้วยกันตลอดจนการันต์เองก็สังเกตได้ แต่เขาทำได้เพียงเตือนผู้เป็นนายเป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้น การันต์พยายามเตือนอัญญาด้วยเช่นกันแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมแพ้เรื่องของทิศเหนือเลย เธอกลับยิ่งพยายามหาทางเข้าใกล้ทิศเหนือตลอดเวลาก๊อกๆ“เชิญ”ทิศเหนือพูดพร้อมกับมองไปทางประตูอย่าง
..ภายในบ้านที่กระจัดกระจายไปด้วยสิ่งของที่ถูกผู้คนทำลาย ชายหญิงโดนกระชากผมลากมากองรวมกัน ผู้ชายสี่ห้าคนที่มีอาวุธยืนคุมอยู่ รอยเลือดหยดเต็มพื้นชายหนุ่มรูปร่างกำยำนั่งไขว้อยู่ที่เตียงหรูพร้อมจุดบุหรี่หนึ่งมวนและสูบเข้าเต็มปอด ก่อนพ่นควันของมันไปยังใบหน้าของชายหญิงวัยกลางคนทั้งสอง"ท่านครับ...ผมขอร้องล่ะ...ปล่อยเมียกับลูกผมไปเถอะครับ""ฮึกๆ ฮือๆ คุณคะ อย่าไปขอร้องพวกมัน! ไอ้พวกชั่ว!"ชายวัยกลางคนที่มีเลือดท่วมเต็มหน้าตาที่เคยดูดี ตอนนี้หน้าตาบวมช้ำและรอยแตกเป็นทางยาว เขายกมือขึ้นร้องขอชีวิตของลูกและภรรยาทั้งน้ำตา แต่ภรรยาของเขากลับห้ามไม่ให้เขาทำแบบนั้นผัวะ!!หนึ่งในลูกน้องของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงใช้ด้ามปืนตบเข้าไปที่หน้าหญิงผู้นั้นจนล้มเลือดกบปากไปกองกับพื้นหญิงผู้นั้นสำลักเลือดออกมาอย่าทรมานลูกน้องคนเดิมทำท่าจะเข้าไปเตะซ้ำแต่ผู้เป็นสามีได้เข้าไปกอดไว้ พร้อมกับก้มหัวร้องของชีวิตชายที่อายุน้อยกว่าเขาอีกครั้ง"ขอร้องล่ะครับ ไว้ชีวิตภรรยา
..ชายหนุ่มนั่งหน้าขรึมแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักเท้าแขนกับกระจกรถ พร้อมมองออกไปด้านนอกรถ บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทไม่มีคำพูดหรือถามไถ่ใดๆ จากปากของชายหนุ่ม เด็กสาวก็ได้แต่นั่งตัวลีบและก้มหน้างุด ตัวเล็กๆ บางๆ ของเธอสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดระแวง เนื้อตัวมอมแมมเปื้อนดินโคลนเต็มไปหมดพร้อมกับคิดในใจว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่มากับชายคนนี้ เขาช่างดูน่ากลัวและน่าเกรงขามจนเธอแทบจะไม่กล้าหายใจแรงทิศเหนือปรายตาเรียวมองไปที่เด็กสาวที่นั่งตัวสั่นเล็กน้อย สายตาคมกริบนั้นมองสำรวจเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าของเด็กคนนี้ไม่ได้ขี้เหร่เลย กลับดูสวยสดใสเว้นแต่เพียงความสดใสมันได้ถูกขโมยไป จนเหลือเพียงใบหน้าสวยที่ดูเศร้าสร้อยคล้ายกับวิญญาณใกล้จะหลุดออกจากร่างยังไงอย่างนั้นเขามองดูท่าทีแบบนั้นก็ขัดตาไม่น้อย เพราะเขาไม่ชอบคนอ่อนปวกเปียก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเด็กสาวคนนี้สวยจนดึงดูดเขาได้และตรงสเปคไปเสียหมด ถ้าโตขึ้นคงจะสวยมากกว่านี้ไม่น้อย แต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้เธอยังดูเด็กเกินไปสำหรับเขา"อายุเท่าไหร่?""...18 ค่ะ"
..หลังจากที่กะทิจัดเก็บห้องของตนพร้อมกับอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินออกมายังลานฝึกเพื่อไปหาเทมป์และถามเขาว่าเธอต้องเริ่มทำอะไรหรือฝึกยังไง เทมป์ที่คุยโทรศัพท์อยู่ก็หันไปมองผู้มาเยือนที่เดินเข้ามาหาเขา ก่อนจะรับปากปลายสายและกดวางไป"นายเหนือสั่งให้ฉันดูแลเธอ""ค่ะ...""ห้ามเธอเข้าไปที่ผับและหอนารี...เด็ดขาด""นายเหนือได้บอกไว้แล้ว""และเธอจะต้องฝึกเหมือนทุกคนที่นี่ เธอจะเปรียบเสมอเทียบเท่ากับลูกน้องนายเหนือเพื่อทำตามสิ่งที่เธออยากทำจนกว่าจะมหาวิทยาลัยจะเปิดเทอม""แล้ว...หนูพอจะไปเดินเล่นหรือนั่งเล่นได้ที่ไหนบ้างคะ""ห้ามออกไปทางที่เข้ามาก็พอ จะเดินที่ไหนก็เรื่องของเธอ แต่ต้องทำงานช่วยที่โรงฝึกนี้ ไม่ว่าจะเป็นความสะอาด ทำอาหาร ซักผ้า ล้างจาน""แล้วหนูจะได้พบกับนายเหนืออีกไหมคะ?""คืนนี้นายจะเข้ามาหาเธอเอง หลังเสร็จงาน""ค่ะ"กะทิตอบแค่นั้นก่อนจะเดินตามเทมป์ไปอ่างล้างจานที่ติดกับกำแพงของโกดัง จานชามกองพะเนินอยู่ที่อ่างนั้น กะทิมองอย่างท้แท้ก่อนจะเข้าไปย
..3 เดือนผ่านไปงานในบริษัทใหม่เริ่มลงตัวบ้างแล้ว แต่ทิศเหนือกลับไม่ได้กลับไปที่บ้านไร่เดชาเลย ทำได้เพียงโทรภรรยาสาวทุกวันเท่านั้น บางคืนก็วิดีโอคอลกันจนเช้าเพราะหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่ที่น่าแปลกคงจะเป็นความรู้สึกของชายหนุ่มที่รู้สึกนิ่งเฉยต่อภรรยาที่เขาคิดว่าเขารักมากที่สุด ทิศเหนือนั่งถอนหายใจนิ่งพร้อมกับพินิจพิจารณาตัวเอง ก่อนจะมองไปยังหน้าห้องทำงานของตน เพราะดูเหมือนเขาจะสนใจผู้หญิงหน้าห้องทำงานนั้นมากกว่าภรรยาสาวเสียอีก“เฮ้อ...”“เป็นอะไรไปครับนายเหนือ?”การันต์ที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะข้างๆ เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของผู้เป็นนายแปลกไป สามเดือนที่ผ่านมานี้ทิศเหนือและอัญญาอยู่ด้วยกันตลอดจนการันต์เองก็สังเกตได้ แต่เขาทำได้เพียงเตือนผู้เป็นนายเป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้น การันต์พยายามเตือนอัญญาด้วยเช่นกันแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมแพ้เรื่องของทิศเหนือเลย เธอกลับยิ่งพยายามหาทางเข้าใกล้ทิศเหนือตลอดเวลาก๊อกๆ“เชิญ”ทิศเหนือพูดพร้อมกับมองไปทางประตูอย่าง
..ก๊อกๆ“เชิญ”ทิศเหนือพูดตอบรับทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลย สายตาของเขายังคงง่วนอยู่กับเอกสารตรงหน้า คิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างเคร่งเครียดกับเอกสาร แถมยังมีเอกสารที่กองพะเนินอยู่เต็มโต๊ะ เสียงย่างเท้าก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ทิศเหนือเงยหน้าขึ้นก็พบหญิงสาวในชุดรัดรูปเรียบร้อยหน้าตาสะสวยคมคายชวนมองกำลังยืนส่งยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรการันต์เดินเข้ามาทีหลังพร้อมกับก้มหัวให้ผู้เป็นนายเล็กน้อย ทิศเหนือมองหญิงสาวคนนั้นก่อนจะพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับปรายตาคมมองการันต์เป็นเชิงตั้งคำถาม“อัญญา เลขาคนใหม่ครับนาย”“ใครรับมา?”“ผมครับ”“รับมาทำไม กูก็มีมึงเป็นเลขาอยู่แล้ว”“ผมเป็นเลขาส่วนตัว แต่งานแบบนี้เหมาะกับคนที่เคยผ่านบริษัทมาแล้วจะดีกว่าครับ จะได้ไม่ผิดพลาด”“........”“สวัสดีค่ะ อัญญาค่ะ เรียกว่าอัญก็ได้”หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวอย่างมีมารยาทพร้อมรอยยิ้มที่ดูมั่นใจ ทิศเหนือพยักหน้าก่อนจะก้มลงไปสนใจงานของตัวเองต่อ การที่เขาไม่ปฏิเสธเพรา
..หลังจากที่ทุกคนรับรู้ว่ากะทิท้องกับทิศเหนือต่างก็ปรนนิบัติรับใช้เหมือนอย่างคุณหญิงในฐานะคุณหญิงของตระกูลเดชาเดช หลังจากไปฝากครรภ์ก็ผ่านมาสี่เดือนแล้วที่ทิศเหนือเลือกจะดูแลกะทิที่บ้านไร่เดชา ด้วยความที่เป็นห่วงเรื่องสภาพอากาศในเมือง เพราะกลัวว่ามันจะมีผลกระทบต่อลูกในท้องทิศเหนือเดินหมดเรี่ยวหมดแรงมานั่งที่โซฟาพร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอม กะทิที่นั่งทานอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะได้แต่มองชายหนุ่มตาปริบๆ พร้อมกับกลั้นขำ ทิศเหนือปรายตามองภรรยาอย่างขุ่นเคือง“หัวเราะอะไร?”“หัวเราะที่อยู่ๆ มาเฟียใหญ่ป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุ”“แบบนี้เขาเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมียครับนาย”การันต์เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำและยาดม เขายังไม่วายพูดหยอกล้อผู้เป็นนายที่นั่งแผ่หลาอยู่บนโซฟา ก่อนจะยื่นแก้วน้ำและยาดมให้ทิศเหนือ หลายวันมานี้ทิศเหนือเอาแต่อาเจียนและเวียนหัว แถมยังทานผลไม้ดองอย่างที่ไม่เคยทานมาก่อน กะทิมองดูก็หัวเราะคิกคักอย่างสะใจที่เธอไม่มีอาการอะไรเลย แถมยังทานอาหารได้ปกติเพียงแต่จะทานมากกว่าปกติเพียงแค่นั้น“อ้อ.
..“เธอท้องลูกของฉัน”ทิศเหนือพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบและจริงจังจนกะทิหวั่นใจ อีกใจก็ไม่อยากที่จะยอมรับ แต่พอมาคิดๆ ดูชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่เคยป้องกันเลยสักครั้งจริงๆเพี๊ยะ!!“โอ๊ย!! เธอมาตีฉันทำไมเนี่ย?”“ทำไมคุณไม่รู้จักป้องกัน! ฉันยังเด็กอยู่เลยนะ”“เด็กตรงไหน? มีลูกกับฉันแล้วทำไม?”“คุณเกลียดฉันไม่ใช่รึไง คุณจะไม่คิดที่จะฆ่าลูกฉันหรอ”“พูดเป็นเล่น ฉันไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเธอหรอกนะ”กะทิยิ่งช็อกค้างไปกันใหญ่ที่คนตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนต่างจากเมื่อคืนลิบลับ ทิศเหนือมองหน้าเธอนิ่งก่อนจะยื่นน้ำให้เธอ หญิงสาวรับแก้วน้ำมาแต่ยังคงมองเขาค้าง“งั้น... ผมขอตัวก่อนนะครับ”“อืม...รีบไป”การันต์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิศเหนือจ้องมองกะทิไม่วางตาจนเธอต้องยกแก้วน้ำที่ถืออยู่ขึ้นมาดื่มเพราะทำตัวไม่ถูก เมื่อเธอดื่มน้ำจนหมดทิศเหนือก็เป็นคนหยิบแก้วน้ำไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหันไปกุมมื
..“อ้าว...นายเหนือยังไม่รู้หรอครับ? ภรรยาของคุณตั้งครรภ์ครับ”“ฮะ?!! จริงหรอหมอ!!”ทิศเหนือเดินเข้าไปเขย่าหมอที่มาตรวจเหมือนไม่อยากเชื่อ ก่อนรอยยยิ้มจะปรากฏขึ้นความรู้สึกดีใจและสับสนงงงวยปนกันไปหมด การันต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ช็อกไม่น้อยพร้อมกับความรู้สึกสับสนไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจก่อนดี“ครับ หมอไม่แน่ใจว่ากี่เดือนนายเหนือพาภรรยาไปฝากครรภ์แล้วตรวจดูอีกทีที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ”“ท้อง...ลูกฉัน...”“ใช่ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...งั้นหมอขอตัวนะครับ”หมอพูดพร้อมลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นถุงยาให้ทิศเหนือ ชายหนุ่มรับมาทั้งที่ยังช็อกค้างอยู่อย่างนั้น จนหมอออกจากห้องไป ทิศเหนือมองไปยังร่างของหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ“ยินดีด้วยครับนาย...”“ขอบใจ... แต่มึงไม่เสียใจใช่ไหม?”“เสียใจอยู่ครับ แต่ดีใจมากกว่ามั้ง”การันต์พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ให้ผู้เป็นนาย ทิศเหนือหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทก่อนจะตบบ่าของ
..กะทิยันร่างของตัวเองขึ้นมาอย่างหมดแรง เธอไม่ได้นอนเลยทั้งคืนแม้ว่าเขาจะหลับไปแล้ว สภาพจิตใจของเธอบอบช้ำไปหมด เขาทำกับเธอทั้งที่รูปภาพพ่อแม่ของเธอยังกระจัดกระจายไปทั่วทั้งห้อง กะทิมองเหม่อไปยังภาพถ่ายเหล่านั้น สภาพของเธอตอนนี้เหมือนคนที่ไร้วิญญาณอย่างไรอย่างนั้นเรียวตาสวยก้มมองรอยช้ำทั่วร่างไม่มีที่ว่างเว้นเลยแม้แต่ที่เดียว ความรู้สึกเจ็บแปลบที่สะโพกแล่นเข้ามาจนสีหน้าของเธอบิดเบี้ยวอย่างทรมาน ข้อมือที่ช้ำเป็นทาง ข้อเท้าที่ช้ำเพราะแรงบีบ หญิงสาวเอื้อมมือไปลูบรอยช้ำพวกนั้นอย่างเบามือ ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นพร้อมกับความสมเพชตัวเองที่วิ่งตามความแค้นอย่างโง่เขลาทิศเหนือลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นร่างบางนั่งเหม่อมองภาพเหล่านั้นที่เขาโยนใส่เธอ ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นก่อนจะมองผลงานของตนที่เต็มตัวหญิงสาวไปหมด สายตาคมมองดูอย่างเป็นห่วงแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าทันควันเมื่อหญิงสาวค่อยๆ หันหน้ามาทางเขาอย่างช้าๆ ไม่ทันที่เธอจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรเขาก็ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไป กะทิมองตามแผ่นหลังนั้นด้วยความรู้สึกสับสนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เธอยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม ทิศเหนือเด
..“ลงมา!”ทิศเหนือไม่พูดเปล่าเขาดึงกระชากแขนของกะทิแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ที่จะยอมลงจากรถแต่โดยดีเลย ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาจนการันต์เองก็อยู่เฉยไม่ได้“นายเหนือครับ...”“มึงไม่ต้องยุ่ง!”“.......”“ลง!! ไม่ลงใช่ไหม ได้สิกะทิ”ทิศเหนือหันไปตวาดลูกน้องคนสนิทก่อนจะหันไปรวบมือของหญิงสาวแล้วเอาเข็มขัดที่มัดม้วนรัดข้อมือเล็กๆ เหมือนนักโทษ พร้อมกับกระชากเธอลงจากรถจนสำเร็จ“คุณทิศเหนือ!! คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!!”ทิศเหนือไม่ฟังในสิ่งที่เธอพูด และถึงเธอจะพยายามรั้งตัวเองไม่ให้ไปตามแรงของชายหนุ่มแต่ก็ไม่เป็นผล ทิศเหนือลากกะทิเข้ารีสอร์ตโดยมีการันต์เดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ“มึงไปพักได้แล้ว”“...ครับ นายเหนือ...”“ไม่!! พี่การันต์!! อย่าไปนะ! ช่วยฉันด้วย!”“พี่หรอ? หึ...”กะทิหันไปเรียกการันต์พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน แต่การันต์กลับทำได้แค่ยืนเฉยๆ เพราะไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นนายได้ เขา
..“มาทำอะไรตรงนี้หรอครับ คุณผู้หญิง”รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อที่ใครๆ เห็นก็ต้องยอมถวายตัวเหมือนต้องมนต์สะกด ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลือล้นนั้นหุบรอยยิ้มลงทันทีที่หญิงสาวหันมาสบตา คิ้วเข้มขมวดเป็นปมสายตาคมที่จ้องมองเธอเหมือนพร้อมที่จะฉีกร่างของเธอเป็นชิ้นๆ กะทิพยายามจะดึงข้อมือตัวเองออกและพยายามจะวิ่งหนีจากคนตรงหน้าคนที่เธอหนีงานแต่งงานที่ต้องแต่งกับเขา“เธอคิดจริงๆ หรอว่าจะหนีฉันพ้น?”“ฉันไม่รู้หรอกว่าจะหนีพ้นไหม แต่ถ้ามีโอกาสฉันก็จะทำ”“ฉันชอบความใจสู้ของเธอจริงๆ ถึงสิ่งที่เธอคิดทำมันจะดูโง่ไปหน่อย”“ปล่อยฉันไปเถอะ เราต่างคนต่างเป็นศัตรูกันจะอยู่ด้วยกันไปเพื่ออะไร?”“หึ...ศัตรูหรอ? เธอเป็นคนของฉันตั้งแต่คืนนั้นที่เธอยอมเป็นของฉันแล้วกะทิ”ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของหญิงสาวที่เอาแต่กัดฟันแน่นเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูดขึ้น การันต์มองกะทิอย่างเป็นห่วง แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอ
..ผ่านเรื่องราวยุ่งๆ ไม่เว้นมาแต่ละวัน จนในที่สุดก็ถึงงานวิวาห์ของทิศเหนือและกะทิอย่างที่เขาได้เตรียมการไว้ กะทิมองดูตัวเองในกระจกที่กำลังสวมชุดแต่งงานด้วยแววตาสับสน มันเป็นอย่างที่เขาพูดว่างานแต่งจะมีขึ้นในเดือนหน้า และนี่ก็เป็นเดือนที่เขาได้กล่าวถึงความไม่เข้าใจว่าเขามีแผนอะไรถึงรีบเร่งงานแต่งขนาดนี้ ใบหน้าสวยปิดปากสนิทสีหน้าดูเศร้าสร้อยเมื่อมองตัวเองในกระจก ภายในใจขุ่นเคืองที่ต้องใส่ชุดเจ้าสาวแล้วเข้าพิธีแต่งงานกับคนที่ทำลายครอบครัวของตัวเอง มะนาวและป้าจันทร์ที่คอยช่วยช่างแต่งหน้าและช่างแต่งตัวมองกะทิอย่างเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีความสุขเอาเสียเลย“ยิ้มหน่อยสิลูก... วันนี้เป็นงานมงคลนะ”“พี่กะทิมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?”“เปล่าหรอก... แค่...”“ไม่ต้องกลัวหรอกนะกะทิ นายเหนือตอนโสดอาจจะเจ้าชู้แต่ว่าตั้งแต่มีหนูเข้ามานายเหนือก็เปลี่ยนไป”“.........”“นายเหนือเป็นคนซื่อสัตย์คนหนึ่ง ไม่ต้องกังวลใจไป”มะนาวพยักหน้าเห็นด้วยกับผู้เป็นแม่ กะทิยิ้มเจื่อนๆ ให้สองแม่ลูกก่อนจะก้มมองช่อดอกไ