บทที่ 9 จะไม่ใจร้าย 40%

สายชลนั่งห้อยขาอยู่บนแคร่ไม้ มือข้างหนึ่งก็ตำน้ำพริกที่อยู่ในครกหิน ซึ่งใช้ผ้าพับจนหนารองครกไว้ไม่ให้กระแทกเสียงดังนัก เป็นภาพจำที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็กเช่นกัน เขาไม่ได้กลับบ้านมาร่วมสามสี่ปีแล้ว ตั้งแต่ช่วงโควิดระบาดที่ผ่านมาก็ไม่ได้กลับมาอีก

ก่อนหน้านี้เขาพานิรามากราบท่าน แต่ตอนนั้นยังเป็นบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้หลังเก่า ไม่ได้หลังใหญ่โตเช่นนี้ แต่ก็เป็นบ้านที่อาศัยอยู่ได้อย่างสบาย เพราะบิดาของตนก็ไม่ได้สร้างหลังเล็กนัก มีห้องพักส่วนตัวไว้ให้กับลูกทุกคนได้อยู่อย่างสะดวกสบาย

แต่เขาก็ไม่ได้นอนค้างที่บ้าน เพราะนิราอยากไปพักโรงแรมซึ่งมีความสะดวกสะบายมากกว่า เขาไม่อยากขัดใจให้ทะเลาะกัน จึงต้องพาเธอไปพักที่โรงแรมตามที่หญิงสาวต้องการ

คีรินเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างแคร่แล้วกอดเอวผู้เป็นมารดา

“ทำอะไรอยู่ครับ คุณสายชล คิดถึงจัง”

“อย่ามาอ้อร้อกับแม่ คิดถงคิดถึงอะไร กลับมาตั้งนานแล้วไม่ยอมมาหา” ผู้เป็นมารดาเอ่ยเสียงสะบัด มือก็ตำน้ำพริกทำเป็นไม่สนใจลูกชาย

“โอ๊ย แม่อย่าโกรธเลยนะครับ ผมผิดไปแล้วจริง ๆ มัวแต่คิดว่าซ่อมบ้านให้เสร็จ เลยเร่งทำงานจนลืมวันลืมคืน แป๊