“เอ้า ไม่ใช่ว่าจะกลับวันนี้หรอ ไอพวกนั้นไปไหนกันหมดอ่ะ”
เฟญ่าในชุดเตรียมพร้อมจะกลับ เมื่อเดินคู่กันออกมากับเนวิล ใบหน้าสง่าหันมองรอบๆ แต่ทว่าไม่เจอแม้เงาของพวกที่มาด้วยกัน จึงหันกลับมาหาชายร่างสูงที่กำลังขนกระเป๋าขึ้นรถ เลิกคิ้วเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย ปึก! เสียงประตูท้ายรถถูกปิดลงดังก้อนขึ้นก่อนจะมีถ้อยคำตอบลอยตามมาจากเนวิล “พวกมันบอกว่ามีธุระเลยกลับก่อนหมดแล้ว” “ห้ะ?” คำตอบที่ได้ยินถึงกับทำหน้างุนงงมองชายตรงหน้าด้วยสายตายังคงสับสนไม่หาย เมื่อไม่มีใครทักมาบอกเธอก่อนเลยสักคนแม้กระทั่งรีน่า ก่อนจะมีเสียงชายด้านหน้าดังก้อนขึ้นอีกครา ดึงเอาอีกคนกลับมาจากห้วงความคิด “หยุดสงสัยแล้วเชิญขึ้นรถครับ ว่าที่นายหญิง” มือหนาผายไปยันประตูที่เปิดกว้างไว้สำหรับเธอ ทำท่าต้อนรับว่าที่ภรรยาในอนาคต “เหอะ” กรอกตามองบนด้วยความหมั่นใส้ แต่ก็ยอมก้าวขึ้นรถหรูแต่โดยดี ทำเอาสายตาที่กำลังจับจ้องมองทุกการกระทำของเธอเกิดฉีกยิ้มขึ้นมาอย่างเอ็นดู มือหนาทำหน้าที่ปิดประตูลงก่อนจะเดินวนกลับไปยันฝั่งคนขับ“พากูมาทำอะไรที่คอนโดมึงอีก” เฟญ่าเดินหน้าตาเบื่อหน่ายเข้ามา หันหน้าเอ่ยถามคนที่พามา ไม่รู้จะพาเธอมาทำอะไรที่คอนโดเขานักหนา “อยู่กับกูนี่แหละ กูจะได้พิสูจน์ให้มึงเห็นว่ากูพร้อมจะเป็นของมึงคนเดียว” “กูจะกลับ!” เฟญ่ายืนยันคำเดิมหนักแน่นที่จะกลับ สายตาจับจ้องหน้าอีกคนบ่งบอกให้พาเธอกลับไปส่ง แต่มีหรือที่คนเอาแต่ใจจะฟัง เท้ายาวย่างก้าวเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนจ้องหน้าเขาตาเขม็ง ก่อนมือหนาจะควบเอวบางเข้ามาแนบกับซิคแพคเป็นหมัดๆบนหน้าท้อง ใบหน้าหล่อโน้มลงตํ่าซุกไซร้สุดดมคอขาวจนอีกคนต้องหดคอลงอัตโนมัติ “อื้อ ไม้ให้กลับ..” กล่าวออกมาเสียงอู้อี้อยู่ตรงซอกคอเนียน ไกล้มากเสียจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออกที่กระทบต่อผิวเนียน อีกทั้งกลิ่นกายหอมละมุนอันเย้ายวนทำคนดมเสพติดอยากจะอยู่ไกล้ไม่ห่าง มือบางยกขึ้นดันอกแกร่งเบาๆ แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มือใหญ่ดันเอวบางเข้าชิดกับตนจนแทบจะสิงร่างกัน นิ้วมือยาวเชยคางมนขึ้นเบาๆก่อนจะโน้มหน้าเข้าประกบปากจูบริมฝีปากหวาน “อื้อ…” ฝ่ามือบางที่พยายามผลักดันเขาออก อยู่ดีๆ
ท่ามกลางมหาวิทยาลัยใหญ่ใจกลางเมือง ดูเหมือนบรรยากาศรอบๆของเช้านี้จะแตกต่างไปจากวันอื่น เพียงแค่เฟญ่าย่างเท้าก้าวผ่านรั้วมหาลัยเข้ามา ก็ถูกล้อมรอบไปด้วยสายตาแปลกประหลาดที่มองมานับไม่ถ้วน คนสวยขมวดคิ้วเดินมาเรื่อยๆด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันหน้ามามองชายร่างโปร่งที่เดินตามเธอมาต้อยๆ “วิล...ทำไมกูรู้สึกว่าถูกมองแปลกๆ..” “หึ ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าไปคิดมากเลย” สาวเท้ายาวก้าวเข้ามาข้างหญิงสาวก่อนจะยกมือหนาขึ้นโอบไหล่บางพรางเดินเข้าไป แต่ดูเหมือนว่าเฟญ่าจะไม่ทันสังเกตรอยยิ้มแห่งความเจ้าเล่ห์ที่ประกอบอยู่บนใบหน้าหล่อ เมื่อมัวแต่กังวลอยู่กับสายตาผู้คนที่มองมา “จ้องอะไรของพวกมึง แปลกกันทั้งมหาลัย..” เฟญ่าบ่นพึมพำออกมา เมื่อตั้งแต่เริ่มก้าวเข้ามาก็เจอแต่เรื่องแปลก พอมาเห็นเพื่อนสองตัวก็ยังเอาแต่จ้องหน้าเธอตาเขม็งอีก “แหม่ ไม่แปลกสิแปลก นี่มึงขึ้นแท่นเป็นนางเอกข่าวหน้าหนึ่งอย่าบอกนะว่าไม่รู้ตัว” ดวงตาเบิ่กกว้างกับความตกใจคำพูดเพื่อนสนิทที่กล่าวตอบเธอ “ห้ะ ข่าวหน้าหนึ่งอะไร?” เอ่ยถามเสียงดังก้อนปนควา
เฟญ่าย่างก้าวเข้าห้องนํ้ามาด้วยความโล่งอก ขืนมองหน้าเนวิลไปนานๆ หัวใจบ้าที่เต้นตุบตับนี่คงไม่ยอมอยู่เป็นจังหวะปกติ มือบางผลักประตูเข้าไปเบาๆแต่ทว่าก็ต้องร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆกลับถูกดันเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนเสียงประตูห้องนํ้าที่ถูกปิดจะดังออกตามหลัง “ไอวิล!” “ชุ่วว..อย่าเสียงดังสิครับที่รัก เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินพอดี..” คนเจ้าแผนการยกยิ้มเจ้าเล่ห์พรางโน้มหน้าพราวเสน่ห์เข้าไกล้ ทำท่าบอกให้เธอหยุดเสียงดังก่อนคนอื่นจะเข้ามาได้ยิน “มึงเข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ” เฟญ่าเบาเสียงตัวเองลงเอ่ยให้เขาพอได้ยินเพียงคนเดียว กล่าวสั่งเนวิลให้รีบออกไป นี่มันห้องนํ้าผู้หญิงแต่อยู่ๆจะเข้ามาหน้าตาเฉยได้อย่างไร “คงไม่ได้หรอกครับที่รัก…ลูกชายกูมันต้องการมึง..” ก้มใบหน้าหล่อลงมองสิ่งที่พองตุมชี้โด่ออกมาจากกางเกงกลางหว่างขาใหญ่ จงใจให้เธอมองตาม คนร่างบางเองไม่ทันคิดรีบก้มมองตามกับดักของชายตรงหน้า จนใบหน้าจิ้มลิ้มร้อนรุ่มกลายเป็นลูกมะเขือเทศสุก “อ..ไอบ้า นี่มันมหาลัยน
“กูว่าละ เสื้อยับเชียวนะ ไม่คิดจะปรับหน่อยหรอคุณพ่อเสือเนวิล” รีน่ารีบเอ่ยแซวสองคู่ผัวเมียที่เดินเข้ามาโดยเนวิลอยู่ในสภาพเสื้อยับเหยิน เขารู้ตัวดีแหละ แต่แค่ไม่คิดจะปรับ เมื่อตั้งใจจะแสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเฟญ่าที่เดินนําหน้าตนไป “เป็นไงวะ ตื่นเต้นดีป่ะ” ทันไดที่เฟญ่าหย่อนก้นนั่งลงถึงเก้าอี้ รีน่ารีบตั้งหน้าตั้งตาโน้มหน้าเข้ามาถามอย่างใจจดใจจ่อ ทำเอาคนถูกถามหน้าแดงเป็นครั้งที่ร้อยเพียงในวันเดียว “พ..พูดอะไรของมึง ตื่นเต้นอะไร” “ถ้ามึงอยากรู้คงต้องไปลองเอง จริงมั้ยครับที่รัก” ในขณะที่เฟญ่าพยายามจะกลบเกลื่อน แต่เนวิลกลับยอมรับซะดิบดี มือหนายกขึ้นมาโอบไหล่หญิงคนรักพร้อมเอ่ยตอบคนถามไปตามตรงด้วยสีหน้าภูมิใจ “มึงอยากรู้ป่ะ เดี๋ยวกูเป็นที่อดลองให้เอาป่ะ” ริกเตอร์ที่นั่งฟังเมื่อถึงประโยคที่สามารถใช้หยอกล้อรีน่าได้ก็รีบกล่าวออกมา เชิญชวนอยากเป็นที่ทดลองให้ คำพูดอาจจะออกเชิงหยอกล้อ แต่ทว่าหากรีน่าตกลงเขาก็พร้อมแก้ผ้าทันที แต่มีหรือหญิงสาวที่ทำหน้าขยะแขยงอยู่ตลอดจะเล่นด้วย “อยากรู้ แ
“พี่วิลจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น พี่ต้องรับผิดชอบพิณ!” ไม่พูดเปล่า พิณรีบเข้ามาดึงแขนหนาเอาไว้แน่น “พิณอย่ามาทำตัวพูดไม่รู้เรื่อง ปล่อยซะ” “พี่วิลกล้าว่าพิณหรอคะ!!” “เออ รำคาญว่ะแม่ง กูคบกับคนแบบนี้ไปได้ไงวะ ปล่อยได้ละ!” แกะมืออวบที่กำข้อมือเขาเอาไว้แน่น พ่นคำหยาบออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด จะตามตื้อไม่หยุดไปถึงไหน “ไปเฟ” หันกลับมาจูงมือแฟนสาวออกไปโดยไม่สนใจใยดีอดีดคนรักเก่าที่ยืนกรี๊ดลั่นทั่วโรงอาหารอย่างไม่มียางอาย “อร๊ายยยย กลับมาคุยให้รู้เรื่องนะ กรี๊ด พี่วิล!!!” ร่างกายสั่นระริก กรี๊ดร้องดังลั่นดั่งนกหวีดไม่อายผู้คนที่พากันกระซิบกระซาบไปทั่ว “นี่มึงไม่คิดจะช่วยกูพูดหน่อยหรอ” เมื่อเดินออกมาห่างไกลจากโรงอาหาร เนวิลเอ่ยถามแฟนสาวขึ้น เธอเอาแต่มองอยู่เงียบๆโดยไม่คิดจะออกตัวแสดงเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาเลยหรือ “ไม่จำเป็น มึงอยากสร้างเรื่องเองนิ จัดการเอาเองสิ” เฟญ่าหันมาตอบคนรักหน้าตาเฉย อยากจะทำตัวเป็นพ่อเสือคาสโนว่าเอง พอมีปัญหาก็ควรที่จะจัดการมันเองโดยไม่ต้องใ
หลังเลิกคาบ คนร่างบางก็ต้องนั่งหน้าตึงอยู่บนเบาะรถคันหรูของแฟนหนุ่มหย่างเช่นเคย เมื่อเขาไม่เคยให้เธอต้องกลับบ้านคนเดียวหลังเหตุการณ์ครั้งนั้น.. เนวิลหันมองแฟนสาวที่ใบหน้าบิดเบี้ยวไม่เป็นที่ จึงหักเลี้ยวพรมมาลัยรถเข้าไปอีกฝั่ง เฟญ่าขมวดคิ้วเข้ากันก่อนจะรีบดีดตัวขึ้นจากที่พิงเบาะหลัง หันหน้ามามองคนขับที่เอาแต่หน้านิ่ง กล่าวถามนํ้าเสียงตื่นเต้นแสดงสีหน้ากระตือรือล้นขึ้นมาเสียดื้อๆ “วันนี้มึงพากูกลับคอนโดหรอ!” “อืม” แม้เขาจะไม่ได้เอ่ยปากตอบเต็มคำ แต่เฟญ่ากลับดูเหมือนจะดีใจไม่น้อย ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มขึ้นมาไม่หุบ ไม่นานดวงใจเล็กๆก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อรถถูกจอดเข้าที่ เฟญ่ารีบวิ่งขึ้นคอนโดตัวเองโดยไม่สนใจใยดีคนมาส่ง ไม่ถึงสามนาทีเท้าเรียวก็ก้าวถึงหน้าห้อง ก่อนจะค้นคีย์การ์ดออกมาและไม่รอช้าที่จะรีบเปิดออก ปึก! “มึงตามมาทำไม!” หญิงสาวรีบเอ่ยถามเสียงแข็งกับสายตาจ้องหน้าหล่อตาเขม็ง เมื่อเพียงประตูถูกเปิดออก ร่างเล็กก็ถูกดันเข้ามาในห้องโดยคนร่างสูง ก่อนเขาจะปิดประตูลงพร้อมล็อคเป็นอย่างดี
ตริ้ง! เสียงข้อความดังก้อนขึ้นภายในห้องนอนของเด็กสาวที่นั่งแต่งหน้าอยู่ท่ามกลางห้อง พิณหันมองด้วยความรำคาญ ก่อนจะบ่นพึมพำออกมาอย่างหัวเสีย “ส่งอะไรมานักหนา รำคาญหว่ะแม่ง!” เหลือบตามองข้อความที่เด้งขึ้นอยู่บนมือถือ เมื่อเห็นเป็นเพื่อนสนิทที่ส่งรูปภาพอะไรสักอย่างมา ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงกดเข้าดูแม้จะหงุดหงิดรำคาญกับคนส่ง “อะไร…” #แชท แพรว (ทายสิ ว่ากูไปเจออะไรมาวันนี้..) #แพรวได้ส่งรูปภาพ พิณเพ่งมองภาพในมือถือก็ต้องฉีกยิ้มชอบใจออกมา เมื่อสิ่งที่เห็นจะเป็นเครื่องมือการล้างแค้นให้กับเธออย่างสมใจเป็นแน่ “หึ…อีเฟ..” นิ้วเล็กกดเซฟรูปเข้ามือถือ รู้สึกอีเพื่อนนี่มีผลประโยชน์ต่อเธอก็คงวันนี้แหละ เด็กสาวแสยะยิ้มในหัวเกิดความคิดชั่วขึ้นมา “ถ้าจะเก็บไว้ดูคนเดียวก็คงจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย..” พึมพำเสียงเบาพรางหัวเราะในลำคอ ความสะใจลอยมาตั้งแต่ยังไม่เริ่ม มืออวบกดส่งต่อรูปภาพสุดเด็ดให้กับแชทอีกคนทันที ติ้ง! ภายในรถหรูคันโปรดของพ่อเสือเนวิล ขับ
“หึ..ดูเหมือนมึงจะอยากให้กูกลับไปทำแบบเดิมมากเลยสินะ..กูพยายามเปลี่ยนเพื่อมึงมาตลอด แต่ดูเหมือนมึงจะไม่เห็นค่ามัน..” เนวิลกล่าวเสียงแผ่ว ตลอดที่ตกลงคบกันมา เขาไม่เคยแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวหญิงอื่น แต่ทว่าหญิงสาวกลับไม่เคยเห็นมัน.. ช่างน่าปวดใจเสียจริง “ใช่ กูไม่เห็น..ทีเมื่อวาน มึงคุยกับใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เด็กมึง!!” เฟญ่าตะคอกตอบกลับเสียงดัง ปากบางสั่นระริกเบ้าตาเต็มเปี่ยมไปกับนํ้าสีใสที่คลอเอ่อออกมา เธอจะเชื่อคำพูดเขาได้ยังไง ในเมื่อได้ยินเต็มสองหู.. ทั้งรอยยิ้มแสนอ่อนโยน นํ้าเสียงอันนุ่มนวลนั่น หากไม่ใช่เพราะคุยกับหญิงอื่น แล้วมันจะเป็นใครไปได้.. “มึงคิดว่าคนที่กูคุยด้วยเมื่อคืนคือเด็กกูงั้นหรอ..” “แล้วมันใช่มั้ยล่ะ!!” “ไม่ใช่ไง มึงสงสัยอะไรทำไมไม่มาถามตรงๆวะ ต้องไปยืนกอดผู้ชายคนอื่นเพราะเรื่องนี้เลยหรอ..” คิ้วเข้มขมวดจนแทบชิดกัน เพียงเพราะอยากประชดกับความเข้าใจผิด จำเป็นต้องไปยืนกอดชายอื่นที่ไม่ใช่คนรักตนท่ามกลางฝูงคนมากมายเลยหรือ มีเรื่องข้องใจแทนที่จะถามกันออกมาตรงๆ ในเวลานี้เขาแทบครั่งจนอยากพรั่งมือต่อยเ
“พี่เฟครับ!“ ในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันระหว่างมองรูปถ่ายของคู่ฮอตในมหาลัย เสียงคุ้นๆของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้น ดึงเอาความสนใจจากทั้งสี่ที่รีบหันไปมอง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าคือชายหล่อเหลาอันคุ้นเคยนั้นยืนอยู่ตรงหน้าจากพื้นที่ไม่ไกลจากพวกเขาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่ในมือ เฟญ่ารีบฉีกยิ้มดีใจขึ้นมาพรางเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าดวยความเซอร์ไพรส์ “ธันวา!” “ยินดีด้วยนะครับ” ธันวาเองก็ยิ้มตามรอยยิ้มแสนหวานของอีกคนที่เขาตั้งใจมาหา ชายหนุ่มรุ่นน้องรีบก้าวเข้ามายืนตรงหน้ารุ่นพี่สาวเฟญ่าพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้กับเธอ “ขอบคุณนะ ว่าแต่เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งถึงก็มาที่นี่เลยครับ” “เหอะ งั้นก็กลับไปซะเถอะ!” นํ้าเสียงดุดันไม่พึงพอใจเอ่ยกล่าวขึ้นแทรกคำสนทนา ทั้งคู่รีบหันมองเนวิลที่ใบหน้าบึ้งตึงยืนอยู่ข้างเฟญ่า เพี๊ยะ “โอ้ย..” ฝ่ามือเล็กตีลงไปบนแขนใหญ่พรางจ้องหน้าเขาตาเขียว “พูดจาดีๆสิ!” เฟญ่ามองดุแฟนหนุ่ม นิสัยก้าวร้าวไม่เคยจะเปลี่ยน “นั่นน่ะสิคร
“ฮึก..ฮือ..” เสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ในท่ามกลางความเงียบ หลังกิจกรรมจบสิ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด แทนที่จะทั้งคู่จะปรับตัวเข้ากันได้ ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนํ้า ก่อนฝีเท้าจะหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ นํ้าเสียงอ่อนโยนกล่าวขึ้นพร้อมปลอบประโลมแฟนสาว “เฟ..ทีนี้จะฟังกูได้รึยัง” เขาถามเสียงอ่อน พรางมองคนตรงหน้าที่นั่งสะอึกสะอื้นไม่เงยมองเขา “ฮึก..กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็น” เนวิลกัดกรามแน่นกับความดื้อด้านของหญิงสาว ความเชื่อใจมันไม่มีให้กันเลยรึไง แค่ฟังเหตุผลเธอถึงทำไม่ได้ “งั้นก็แล้วแต่มึงเถอะ ถ้ามึงไม่ฟังก็ไม่ต้องฟัง” นํ้าเสียงหงุดหงิดกล่าวออกมา ก่อนฝีเท้าจะก้าวออกไปนอกห้องด้วยความหัวเสีย เฟญ่ารีบเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังใหญ่ “เดี๋ย—“ หญิงสาวรีบงับปากไม่ให้ส่งเสียงออกไป ในขณะนั้นนํ้าสีใสก็ไหลรินลงมาเรื่อยๆพร้อมหัวใจที่แตกสลาย “มึงทิ้งกูไว้อีกแล้วหรอ ฮึก..ไอคนหลอกลวงฮือ..ไหนบอกจะไม่ทำอีก ฮึก..สุดท้ายก็ทิ้งกูไว้เหมือนเดิม จะไปหาเ
ในเวลาเดียวกันที่เฟญ่าวิ่งแจ้นออกมาด้วยความเร็วจนไม่ทันได้มองคนที่เดินมาเบื้องหน้าจนชนเข้ากับอกแกร่ง.. ปึก! เฟญ่าตกใจรีบเงยมองก็พบกับชายแปลกหน้าหล่อดูดี กับสายตาแพรวพราวที่มองหน้าเธอด้วยความตกใจเล็กน้อย “เอ่อ..ขอโทษค่ะ..” “ไม่เป็นไรครับ” ทั้งคู่มองตากันในขณะที่ชายผู้นั้นโอบเฟญ่าเอาไว้ “อกแน่นจัง เข้าฟิตเนสแน่เลย..” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งของชายตรงหน้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามา “สนใจเข้าด้วยกันมั้ยครับ..” อีกคนก็ไม่แผ่ว เมื่อเธอชวนเขาก็แค่เล่นตาม.. “น่าสนนะคะ..” เฟญ่ายิ้มร้าย ทั้งคู่มองหน้ากันในขณะที่ร่างกายแนบชิดไม่มีใครผละออกก่อน ก่อนที่จะมีมือหนาของใครบางคนมาดึงเรียวแขนเล็กออกมา ก่อนเสียงดุดันจะดังตามหลัง “เฟ ทำบ้าอะไรของมึง!!” เฟญ่าหันมองคนด้านข้างที่จับเรียวแขนเธอเอาไว้แน่นกับสายตาที่จ้องไปยันใบหน้าชายอีกคนด้วยความโกรธ “ก็แค่ทำความรู้จักเฉยๆ..” นํ้าเสียงประชดประชันดังขึ้น ทำเอาเนวิลไม่พอใจเป็นอย่
“ยัยเฟไปเข้าห้องนํ้าตั้งนานแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก” รีน่าหันมองรอบๆพรางเอ่ยพึมพำ เมื่อเป็นเวลานานที่เฟญ่าไปเข้าห้องนํ้าแต่ทว่ายังไม่กลับมาจนจะหมดเวลาพักเที่ยง “นั่นสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ยอมให้กูไปด้วย” เนวิลกล่าวตามหลังด้วยความเป็นห่วงแฟนสาว “เดินมานุ่นละ” “ไหนวะ” เนวิลรีบหันมองตามสายตาริกเตอร์ที่มองออกไปไม่ไกล แต่ทว่าตนกลับไม่เห็นเฟญ่าดั่งเพื่อนกล่าว “กูหมายถึงชะนี” พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝีเท้านั่นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเนวิล ทั้งสามหันมองด้วยใบหน้าสะอิดสะเอียน ก่อนหญิงสาวผมยาวที่มองเนวิลด้วยรอยยิ้มจะกล่าวขึ้น “วิล” “เอลลี่..?” เนวิลขมวดคิ้วเข้มมองรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยเก่าที่จบไปก่อนเขาหนึ่งปี อยู่ๆกลับมายืนอยู่ในโรงอาหารมหาลัย “ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังคงหล่อเหมือนเดิมเลย ไม่รู้ว่าอย่างอื่น….” เอลลี่มองยั่วด้วยสายตาบ่งบอกชัดถึงความต้องการ เธอค่อยๆมองลงตํ่า… “แฮ่ม! อย่ามาทำตัวตํ่าแถมนี้ดีกว่าค่ะ คนตั้งเยอะแยะ” รีน่
เนวิลโอบไหล่เฟญ่าเดินออกไป ปล่อยให้สองคนยืนกัดกัน รีน่ามองตามแผ่นหลังคู่ที่เดินออกไปก็นึกหมั่นไส้ “ชิ…” “ไม่เป็นไรนะที่รัก เราไปกันสองคนก็ได้” ริกเตอร์ไม่รอช้า มือหนารีบยกขึ้นมาโอบไหล่รีน่า เผยยิ้มกวนเชิญชวนเธอด้วยนํ้าเสียงทะเล้น “ใครอยากไปกับมึง” รีน่าหันมองคนด้านข้างตาขวาง กล่าวถามเสียงแข็งไม่มีความเป็นผู้หญิง “ที่รักไง” อีกคนก็ยังคงไม่หยุด หวังจะหยอดเธอเข้าให้ได้ทุกนํ้าเมื่อมีโอกาส “อย่ามามั่ว!” หญิงสาวจ้องตาเขียวก่อนจะดีดตัวออกจากคนตัวใหญ่พรางเดินออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด —————— “อ่ะ สำหรับที่รัก” ภายในห้องเรียน ชั้นหลังสุดของห้อง มือหนายื่นลูกชอคโกแลตในมือให้กับแฟนสาวที่นั่งฟังอาจารย์ตรงหน้า เฟญ่าหันหน้ามามองตามเสียงก่อนจะไล่มองลงมาหาบนฝ่ามือหนาที่มีชอคโกแลต “อะไร” หญิงสาวคิ้วขมวดเอ่ยถามด้วยความงุนงง เมื่อเธอตั้งใจเรียนอยู่ดีๆกลับมายื่นชอคโกแลตให้ “ชอคโกแลตไง” “ให้ทำไม” “กินสิ” “เรีย
“ทำไมจะไม่กล้า” เฟญ่าต่อลอง สายตาจ้องใบหน้าหล่ออย่างเคร่งคัด แต่ทว่าเมื่อถูกอีกคนขู่กลับจำต้องหลบสายตา “ก็เอาสิ..กูจะเอามึงจนผลิตลูกให้กูเป็นสิบเลย..” ปากหยักได้รูปยกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเต็มไปด้วยเลศนัยมองคนสวยบ่งบอกว่าเขาไม่เคยพูดเล่นกับเรื่องนี้ หากเธอทำจริงมีหวังไม่ได้เดินไปหลายเดือน “ไม่หนีก็ได้..ชิ..” เฟญ่าหันหน้าหนี พึมพำเสียงอ่อนพอให้เขาได้ยิน เนวิลเผยยิ้มพึงพอใจ “ดี หึ..” “ปากมากจังพวกมึง ชนแก้วเว้ยชนแก้ว” รีน่าที่กำลังเครียดเมื่ออดทนฟังต่อไม่ไหวก็รีบชูแก้วขึ้นอีกครั้ง เกร้ง! ทั้งสี่ชูแก้วขึ้นชนกันจนไวน์แดงในแก้วหกเข้ากัน เสียงเกร้งแกร้งดังขึ้นลั่น ก่อนปากจะแตะขอบแก้วกระดกดื่มพร้อมกัน “อื้อ….” “แค่กๆ..ครอก~” เวลาผ่านไปจนถึงกลางดึก เสียงกรนดังลั่นอยู่กลางชายหาด ในขณะที่ริกเตอร์นอนกองบนตัวรีน่า ทั้งคู่หลับไหลด้วยความเมาอย่างไม่รู้สึกตัว แต่ทว่าเนวิลกลับนั่งมองเฟญ่าที่นั่งสลึมสลือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “ปล่อยพวกมันไว้นี่แหละ”
“เมียผมก็ต้องกลับด้วยสิครับ” “แกจะกลับก็กลับคนเดียวสิ จะพาลูกสะใภ้ฉันไปไหน” “ก็แฟนผม ก็ต้องไปกับผมสิครับ” “ฉันยังไม่ได้คุยกับหนูเฟเลยนะ” “ม๊านั่งจิบชาไปเถอะครับ ผมจะไปทำลูก” เฟญ่าตาโตตกใจกับคำพูดแฟนหนุ่ม พูดอะไรไม่อายฟ้าอายดิน แต่ดูเหมือนคุณหญิงนีราจะเป็นใจเห็นด้วย “งั้นก็ไปเถอะจ่ะ ม๊าไม่กวนละ” เพียงแค่ได้ยินประโยคคำว่าทำลูก คุณหญิงนีราถึงกับนํ้าเสียงเปลี่ยนทันที “ไปกันครับที่รัก” เนวิลไม่รีรอ ยื่นมือเข้าไปดึงตัวคนร่างบางกลับไป “มึงจะพากูไปไหนอีก!” เมื่อถูกดึงออกมาถึงในรถ คนโดนดึงไปมาก็แสดงกริยาไม่ค่อยพึงพอใจนัก สายตามองทางข้างหน้าพรางกล่าวถามแฟนหนุ่มเสียงเรียบ “บอกไปแล้ว” “กูไม่ทำ!” “มึงต้องทำ!” “ไม่!” “งั้นกูจะข่มขืนมึงเอง” “กูจะหนีมึงจริงๆด้วย!” “หนีสิ ถ้าคิดว่าหนีพ้น” ถ้อยคำพูดกวนประสาทคนฟัง แต่ทว่าคนพูดไม่มีความสะทกสะท้าน หากเธอคิดว่าหนีแล้วจะพ้นเขาก็เชิญเธอลองหนีได้ตามสบาย
“จะพากูไปไหน” “ไปหาคนบางคน” “ใคร…” “เลิกถามแล้วมาเถอะน่า..” “แต่พี่อาทิตย์กับพี่อันนา..” เฟญ่าหันมองชายหญิงคู่รักบนโซฟา แขกยังไม่กลับ เจ้าของบ้านจะออกไปได้ยังไงกัน แต่ถึงอย่างนั้นมีเหรอเนวิลจะสน “ก็ปล่อยให้พวกเค้าอยู่กันไปสิ อยากเอากันในนี้ก็ได้นะครับ เข้าใจว่าเพิ่งแต่งงานกัน” เนวิลพูดแทรกขึ้นไม่สนว่ามันจะเป็นคำหยาบหรืออะไร คนตัวเล็กถึงกับตกใจกับคำพูดของเขา หญิงสาวรีบเม้มปากพรางหยิกแขนหนาเข้าให้เจ็บจนร้องโอดโอ้ยพร้อมเตือนสั่งสอนไอคนไม่มีมารยาท “หยาบคาย! ต้องขอโทษแทนไอ้นี่ด้วยนะคะ” เฟญ่ารีบหันหน้ามาหาชายหญิงคู่รักสองคนพรางเอ่ยขอโทษโดยที่เล็บยาวยังคงจิกเข้าอยู่บนแขนหนา “โอ้ย..ท..ที่รัก ปล่อยเถอะ เล็บแหลมสะขนาดนี้” “ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เข้าใจ” อาทิตย์เอ่ยเข้าใจพร้อมยิ้มหวานให้กับเฟญ่า ทำเอาคนที่ยืนอยู่ด้านหลังร่างบางอยากจะพุ่งเข้ามาซัดหน้ามันสักหมัด แต่ทว่าเพิ่งจะโดนหยิกมาหยกๆคงยังไม่อยากโดนอีก “คุณวิลคงจะหึงแรง ฮ่าๆ” อันนาแทรกขึ้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ยามเที่ยงของวันต่อมา เสียงเคาะประตูดังก้อนขึ้นมาจากด้านนอก เป็นเวลาที่เฟญ่าตื่นมาพอดี หญิงสาวเดินงัวเงียออกไปเปิดประตูก็ต้องคิ้วขมวดก่อนจะเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นสองคนชายหญิงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดียืนอยู่หน้าประตู “พี่อาทิตย์ พี่อันนา!” “ไฮ~” “อรุณสวัสดิ์ครับน้องเฟ” พี่ชายที่สนิทกันมานานกับเจ้าสาวตัวจริงของเขาที่ยืนอยู่บนเวทีในงานวิวาห์เมื่อวาน ใบหน้าจิ้มลิ้มสวยสง่าสมกับเป็นลูกครึ่งไทยออสเตรเลีย เฟญ่ารีบเอ่ยชวนคู่บ่าวสาวเข้ามาในบ้าน “เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ” ทั้งสองเดินควงแขนกันเข้าไปนั่งบนโซฟาภายในห้องรับแขก ก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูแล้วเดินตามมา “ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อวานเฟรีบกลับไปสะก่อน” “ไม่เป็นไรเลยเฟ” “นั่นสิ ไม่เห็นต้องขอโทษเลย พี่เข้าใจ ว่าแต่เราเถอะ ดีกันรึยังล่ะ” อันนา หรือหญิงนามภรรยาของอาทิตย์ยิ้มแย้มเป็นมิตร พยักหน้าเข้าใจพรางเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง เมื่อแผนปั่นหัวเนวิลทั้งหมดนั้นมาจากความคิดเธอเอง เธอเข้าใจเป็นอย่างดีถึงความสัมพัน