ช่วงสายๆ ของวันในรั้วมหาวิทยาลัย ติ้งๆ เสียงข้อความดังขึ้น ดาวเรืองหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาดู แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่ส่งมาเธอไม่รู้จัก "ทำไมทำหน้าแบบนั้นละเรือง" น้ำหวานที่นั่งใกล้ๆ เห็นเพื่อนขมวดคิ้วเป็นปมรีบสอบถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "มีคนส่งรูปคนจับมือกันมาให้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เอะ! นั่น " ดาวเรืองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูว่าใครส่งข้อความมาให้เธอ พอได้เห็นข้อความภาพที่เป็นรูปคนจับมือกันเธอจึงตอบน้ำหวานไป โดยที่นิ้วมือเรียวยังเลื่อนภาพต่อไป สายตาคู่หวานก็ยังจับจ้องอยู่ที่รูปภาพในโทรศัพท์ของตัวเอง ทันใดนั้นเองเธอก็ร้องอุทานออกมาเสียงหลง ทำให้เพื่อนๆ ที่นั่งล้อมวงกันอยู่ต้องละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่หันมองมาที่เธอ " มีอะไรเหรอเรือง/มีอะไรเหรอเรือง " เพื่อนๆ ต่างพากันเอ่ยถามพร้อมเพรียงกันเหมือนนัดกันไว้พวกเธอมองดาวเรืองด้วยความสงสัย คิ้วเรียวของทุกคนขมวดกันเป็นปมอยากรู้อยากเห็นกันขึ้นมาทันที แต่ดาวเรืองกลับนั่งนิ่ง มือเรียวของเธอที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นเริ่มสั่นไหว "นี่มันพี่เขมนี่นา " เมื่อเธอเลื่อนรูปภาพต่อ สิ่งที่ได้เห็นคือใบหน้าของเจ้าของมือที่กุมมือเรี
ทางด้านเขมรินทร์เพิ่งมาเรียนโดยขับบิ๊กไบค์คันหรูของเขามาพอจอดรถได้ก็รีบตรงดิ่งมาที่จุดนัดพบที่มีเพื่อนๆ อย่างเหมันต์ จอร์แดน นักรบนั่งเล่นรอเขาอยู่แล้ว"ฟ้าเป็นไงบ้างเขม "เหมันต์เอ่ยถามทันทีที่เขาเดินมาถึง นักรบและจอร์แดนต่างก็มองหน้าเขมรินทร์ เพื่อรอคำตอบ พวกเขาสอบถามถึงอาการของน้ำฟ้าแฟนเก่าของเขมรินทร์"ไม่เป็นอะไรมากแล้ว หมอให้นอนดูอาการถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพรุ่งนี้เข้าก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"เขมรินทร์ที่เหนื่อยล้าเพราะอดหลับอดนอนคอยเฝ้าแฟนเก่าเพื่อรอแม่ของเธอที่กำลังบินมาจากต่างประเทศมาดูแลต่อ"หน้านายซีดมากเลยนะเขมไม่สบายหรือเปล่า "นักรบที่นั่งเล่นมือถืออยู่เห็นหน้าเพื่อนดูซีดเซียวจึงทักขึ้น" เพลียนิดหน่อย ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย คิดถึงดาวชะมัด"เขมรินทร์ตอบเพื่อนไปตามความรู้สึกเขา ช่วงนี้เขาติดฝีมืออาหารเช้าของดาวเรืองที่สุด แค่พูดถึงเธอใบหน้าหวานๆ รอยยิ้มสดใสของเธอก็ลอยมาในห้วงคำนึง คนที่บอกว่าเพลียเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"อ้าวมาแล้วเหรอเขม นึกว่าจะหายไปทั้งวันซะอีก "อลิซเดินคู่มากับนารินในมือถือแก้วน้ำกับผลไม้มาด้วย เธอไปเข้าห้องน้ำเลยแวะซื้อน้ำกับผลไม้มานั่งกินเล่นรอ
"ดาวครับฟังพี่ก่อน"เขมรินทร์พยายามยื้อดาวเรืองเอาไว้ เขาวิ่งไปดักหน้าเธอไว้ กางแขนกั้นไม่ให้เธอเดินหนีเขาไปทางไหนได้แต่ดาวเรืองในเวลานี้เธอโกรธเคืองเขมรินทร์สุดขีดเอาช้างมาฉุดไว้ก็เอาไม่อยู่พรึบ! ดาวเรืองผลักเขมรินทร์จนเซแต่ไม่ล้ม แล้วพยายามเดินเลี่ยงจากตัวของเขมรินทร์ไป เขมรินทร์เองก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอผ่านไปได้ง่ายๆในที่สุดคนตัวโตก็ยื่นมือหนาที่แข็งแรงกว่าดึงรั้งข้อมือเรียวของเธอเอาไว้ได้ถึงแม้ว่าเขาจะจับมือเธอไว้ได้ แต่ในเวลานี้ดาวเรืองเธอไม่หันหน้ามามองคนที่กำลังพันธนาการเธอไว้ด้วยซ้ำจับเธอไว้ได้ก็จับไป แต่ถ้าเผลอเมื่อไรเธอก็จะหนีไปให้ไกล"ดาว ฟังพี่ก่อนนะ เรื่องน้ำฟ้าไม่มีอะไรเลยเธอถูกรถชนเมื่อคืนพี่ไปหาเธอที่โรงพยาบาลมาแค่นั้นเองไม่มีอะไรมากกว่านั้น ""เหรอคะ คิดว่าหนูจะเชื่อเหรอคะ เป็นแฟนเก่าไปทำหน้าที่อะไร ทำไมไม่ให้แฟนเขาทำหน้าที่ของเขา ถ้าไม่ได้หวังอยากให้เขาคืนดีด้วยก็คงไม่ไปหรอกค่ะ"ดาวเรืองไม่สามารถไปไหนได้จึงต้องยืนฟังคำแก้ตัวที่ไม่ได้อยากฟังเลยแม้แต่คำเดียว"พี่ได้คิดอยากคืนดีเลยนะ แค่เป็นห่วงเพราะเห็นเธอเจ็บหนัก พี่ขอโทษที่ทำให้หนูเข้าใจผิด "เขมรินทร์เอ่ยออกมาอย่า
"เหมโทรศัพท์ฉันล่ะ"พอเข้ามาในห้องเขมรินทร์ก็เรียกหาโทรศัพท์จากเหมันต์ทันที"นี่ไงถ่ายโอนข้อมูลเรียบร้อยแล้ว"เหมันต์ยื่นถุงใส่โทรศัพท์ให้เขมรินทร์พร้อมอธิบายว่าโอนข้อมูลต่างๆ ในเครื่องเก่าใส่เครื่องใหม่ให้แล้ว"ขอบใจนายมากเพื่อนรัก"เขมรินทร์รีบจัดแจงเปิดเครื่องเพื่อต่อสายหาดาวเรือง โชคดีของเขมรินทร์ที่ดาวเรืองไม่บล็อกเบอร์บล็อกไลน์และเฟซบุ๊กของเขาโชคร้ายก็คือถึงจะโทรติดแต่ไม่มีคนรับสายนี่ซิแย่กว่าเสียอีก"ไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่จริงๆ เหรอ "เขมรินทร์โทรหาดาวเรืองสายแล้วสายเล่าแต่ก็ไม่ได้รับการรับสายแม้แต่สายเดียว คนที่ใจร้อนรนเดินไปเดินมาอยู่ตรงห้องรับแขกที่มีเพื่อนๆ กำลังนั่งดูหนังกันอยู่"ไม่สบายยังจะเดินอีกมานั่งนี่มาเขม"เหมันต์เรียกเขมรินทร์ให้มานั่งบนโซฟาใกล้ๆ กันกับเขา"นั่งไม่ลงหรอกเพื่อนเชิญพวกนายตามสบายเลย "พูดจบเขมรินทร์ก็กดโทรออก แล้วยกโทรศัพท์แนบที่หูทันที เท้าแกร่งก้าวเดินไปที่ระเบียงเพราะรู้ว่าตัวเองทำให้เพื่อนๆ เป็นห่วงและรบกวนการดูหนังของพวกเขา เขมรินทร์จึงหลบออกมาอยู่ที่ระเบียงแทน"เขม น้ำฟ้าโทรมา""ว่าไงฟ้า ฉันอยู่ห้อง ไม่ว่างไม่สบาย ไปไม่ได้กินยาแก้ไข้แล้วง่วงนอน
เวลาหนึ่งทุ่มครึ่งเมื่อคนป่วยอย่างเขมรินทร์ได้กินยาแล้วนอนพัก อาการป่วยไข้ก็ดีขึ้น เมื่อตื่นขึ้นมามีแรงหน่อย ก็อดไม่ได้ที่จะโทรหาคนรักอีกครั้งก่อนจะหลับเขาได้โทรไปหลายครั้งแต่ดาวเรืองเธอไม่รับโทรศัพท์ของเขาแม้แต่สายเดียวพี่เขม:ดาวครับ ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์พี่ กลับมาคุยกันนะครับ พี่ขอโทษพี่ผิดไปแล้วขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆๆถึงแม้ว่าเขมรินทร์ จะพยายาม โทรหาเราเองกี่ครั้ง เธอก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขา เมื่อการโทรไม่ช่วยอะไรเขมรินทร์จึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน ทั้งในเฟซบุ๊คและในไลน์เขาพยายามง้อเธอเต็มที่ รู้ตัวว่าผิดไม่มีคำแก้ตัว มีแต่จะขอโอกาสเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ใจเขานั้นมีเธออยู่ในนั้นซึ่งส่งไปแล้วก็ไม่ได้รับการเปิดอ่านยิ่งทำเขมรินทร์ร้อนรนวุ่นวายใจ"เฮ้อ ทำยังดีวะเนี๊ย "เขมรินทร์ลุกขึ้นลงจากเตียงและเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับคำพูดพึมพำ ตรงดิ่งไปที่ตู้เย็น"ทำอะไรเขม ""คอแห้งหิวน้ำ ""กินน้ำเย็นไม่ได้นะเว้ย ไม่สบายอยู่ ""เอ่อใช่ลืมไป แต่ดีขึ้นแล้วนี่ ""ดีขึ้นแล้วก็ยังกินไม่ได้ กินน้ำธรรมดาหรือน้ำอุ่นแทนก่อน ""เอ้านี่น้ำ "เหมันต์สังเกตเห็นเห็นเขมรินทร์เดินออกจากห้องจึงมองตาม และที่เขาคา
เมื่ออยู่กันสองคนเขมรินทร์ยอมคลายกอดจากดาวเรืองแต่มือหนาของเขายังจับข้อมือเรียวไว้ไม่ยอมปล่อย คุกเข่าลงตรงหน้าเธออย่างสำนึกผิด"พี่ขอโทษ พี่ยอมรับผิดทักอย่าง พี่มันเลวมากจริงๆ ที่คิดทำแบบนั้นลงไป แต่พี่ ""พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคุณแล้ว "เขมรินทร์ไม่ชอบความห่างเหินที่คนตัวเล็กมอบให้เลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก แค่เธอยอมคุยด้วยไม่หนีหน้าไปไหน ก็ดีใจมากแล้วพอได้ยินคำบอกกล่าวที่เธอเอ่ยออกมาก เขมรินทร์รีบหยุดพูด พร้อมกับเม้มปากหนาของตัวเองไว้แน่น ถ้าการที่เขาเงียบแล้วเธอพอใจเขาก็จะทำ"กลับบ้านเราเถอะนะ นะครับ "เมื่อต่างคนต่างเงียบไปหลายนาที เขมรินทร์เป็นคนเอ่ยปากคุยกับดาวเรืองก่อนพูดจบเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เขาส่งสายตาละห้อย มองเธอด้วยท่าทางน่าสงสาร ดวงตาคมเริ่มแดงก่ำ เมื่อดาวเรืองมองมาแต่ส่งสายตาเย็นชาให้เขาแทนคำตอบใจแกร่งไหววูบ ไม่เคยเจอท่าทางไร้เยื่อใยจากเธอแบบนี้ มือหนาจับมือเรียวของคนตัวเล็ก มาทาบทับที่หน้าผากของตัวเอง"อะ ทำไมร้อนจังค่ะ ""เป็นหวัด เมื่อวานแช่น้ำกับเมียนานไปหน่อย "ตอนแรกเธอก็นึกเป็นห่วงแต่พอได้ยินคำพูดคำจาของเขาแล้วน่าจะไม่เป็นอะไรมากเข
พรึ่บ! โอ๊ะ!เขมรินทร์ดันตัวขึ้น เมื่อเห็นว่าคนที่เขาเรียกนั้นไม่ยอมหยุดตามที่เขาร้องขอ"จะไปไหนเขมเดี๋ยวฟ้าพาไป "น้ำฟ้าอยู่ใกล้รีบจับแขนแกร่งพยุงก่อนที่เขมรินทร์จะหงายหลังกลับไปเสียก่อนเขมรินทร์กัดกรามแน่นจนนูนขึ้นเป็นสัน หลับตาลงปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาแล้วนั่งนิ่ง"เจ็บมากเลยเหรอเขม น้ำตาไหลเลย "แฟนเก่าที่อยากกลับเข้าสถานะเดิมถามเขาเสียงอ่อนเสียงหวาน ผู้หญิงคนนี้ที่เขาเคยรักมากเธอทำอะไรเขาไม่เคยขัดใจ น่ารักสดใสสำหรับเขาตลอดเวลา แต่วันนี้เขากลับรู้สึกรำคาญเธอเหลือเกิน"เหม"เขมรินทร์เลือกหันไปทางเหมันต์เพื่อขอความช่วยเหลือ ในใจอยากวิ่งออกนอกห้องไปฉุดคนที่กำลังเข้าใจเขาผิด กลับคอนโดไปนอนกอดให้ฉ่ำใจแต่ก็ต้องพับเก็บโปรแกรมในหัวนั้นไว้ก่อน แค่ขยับตัวให้อยู่บนเตียงโดยไม่เจ็บหน้าอกยังทำไม่ได้"บอกแล้วว่าอย่าแช่น้ำนาน "เหมันต์ได้ยินเพื่อนเรียกรีบเดินมาพยุง แต่ปากหนาของเหมันต์ร้ายกาจนัก แซะเขมรินทร์ไปทีหนึ่งจนคนป่วยต้องเอ่ยปากห้าม ไม่ใช่อะไร เพราะยังไม่แรงต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนในตอนนี้ รอให้หายป่วยก่อนค่อยมาดวลฝีปากกันใหม่ วันนี้เขาต้องแพ้อย่างราบคาบ"อย่าแซว"สุดท้ายแล้วเขมริน
หนึ่งสัปดาห์ต่อมาอาการป่วยของเขมรินทร์ดีขึ้นเรื่อยๆ ดาวเรืองเฝ้าดูแลเขาอย่างดีทั้งสองได้พูดคุยและตกลงกันว่าจะไม่มีใครต้องฝืนทำอะไรให้กันอะไรที่ไม่สบายใจให้บอกกล่าวกันตรงๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าใจผิดเหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เขมรินทร์คงไม่ต้องเหนื่อยเลยถ้าเขากล้าบอกความจริงกับดาวเรือง แต่ก็อย่างว่าบอกตอนไหนดาวเรืองก็คงต้องโกรธอยู่ดี แต่พอผ่านเหตุการณ์ที่อาจเสียใจทีหลังถ้าหากไม่ยอมลดทิฐิ เพื่อปรับความเข้าใจกันเวลานี้เขาและเธอกำลังนอนดูซีรี่ส์รักโรแมนติกด้วยกัน เป็นการพักผ่อนเพราะต่างเหนื่อยล้ากันทั้งคู่ โดยตอนนี้ดาวเรืองกำลังนอนตะแคงหนุนลำแขนแกร่ง กล้ามแข็งๆ ของคนรักเธอหันหน้าเข้าหาเขา ยกมือเรียวสวยทาบบนหน้าอกแล้วใช้นิ้วมือบี้ปุ่มนูนเล็กสองปุ่มบนหน้าอกแกร่งเล่นเบาๆใช้นิ้วไล้เลื่อนแผงอกกว้างสลับไปมาระหว่างพูดหยอกล้อกันแต่สายตานั้นกำลังจ้องที่จอทีวีห้าสิบเก้านิ้วตรงหน้าคู่รักในซีรีส์กำลังจ้องตากันหวานชื่น ก่อนจะประทับริมฝีปากจูบกันอย่างดูดดื่มจุ้บ! เขมรินทร์เห็นตัวอย่างรีบจัดการกับคนรักตรงหน้าก่อนที่เธอจะได้ระวังตัว"พี่เขมเล่นอะไรก็ไม่รู้ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกซีรี่ส์หรือไง"คนต
ดาวเรืองกับเขมรินทร์ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน คบกันอย่างเปิดเผย เช้าวันหยุดทั้งสองช่วยกันทำอาหารเช้าง่ายๆ ก่อนจะออกไปเที่ยวทำบุญเก้าวัดกับแก๊งเพื่อนของเขมรินทร์ เมนูเช้านี้ของเขมรินทร์คือกาแฟดำไข่ลวกสองฟอง ส่วนของดาวเรืองเป็นโอวัลติน แซนวิสสด เขมรินทร์รับหน้าที่จัดการอาหารมื้อนี้ด้วยตัวเอง ระหว่างมื้อเช้าทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาคนรักกัน และในที่สุดเขมรินทร์ก็เอ่ยประโยคที่ดาวเรืองไม่ทันได้ตั้งตัว"ดาวครับพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรสกับพี่นะครับ ""ไม่เอาค่ะ "เขมรินทร์ตั้งใจไว้ก่อนเกิดเรื่องที่เขาจะโดนแทงเสียอีก แม้วันนั้นเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็คิดไว้ว่าจะพาดาวเรืองไปจดทะเบียนในตอนเช้าแต่ดันเกิดเรื่องก่อนตอนนี้เขาหายดีแล้วเรียนก็ใกล้จบแล้ว เขาอยากจะให้เธอมั่นใจว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาได้รับคือคำปฏิเสธจากเธอหัวใจแกร่งหล่นวูบ มีความหวั่นใจว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงตอบออกมาแบบไม่ต้องคิดอะไรเลยแบบนั้นได้"ดาว อย่าตอบแบบนี้ใจพี่สลายลงดินไปหมดแล้ว ""หนูเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะคะ อยู่ๆ มาชวนไปจดทะเบียนสมรสไม่คิดจะไปขออนุญาตพ่อกับแม่ของหนูบ้างเหรอคะ
เขมรินทร์พ้นขีดอันตรายและถูกย้ายมาพักฟื้นที่ห้องพิเศษที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้เขมรินทร์ลืมตาขึ้นในตอนเช้าแต่ไร้วี่แววของหญิงที่เขาห่วงหาอาทรกว่าใคร เขาพยายามกวาดสายตามองหาเธอจนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอเธอแม้เงาเคลียร์ใจกับดาวเรืองยังไม่ทันได้รู้เรื่อง เขาก็ต้องเจ็บตัว แล้วยังทำให้ต้องห่างจากคนที่เขารักไปด้วย ปัญหาที่เขากำลังแก้ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจที่เขาพยายามแสดงออกหรือเปล่า"ดาวครับ "เสียงแหบแห้งของคนป่วยที่เพิ่งฟื้น คำแรกที่เขาเอ่ยคือชื่อของคนรัก แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้อยู่ตรงนี้หัวใจแกร่งเริ่มกังวล เพียงแค่คิดว่าเธอจากเขาไปแล้ว ก็ทำให้ใจเจ็บแสนสาหัส"หิวน้ำไหมพี่เขม "เสียงทุ้มของอคินเอ่ยถามคนป่วยที่นอนสลบมาทั้งคืน พอลืมตาตื่นก็ถามหาหญิงคนรักทันที"หิว แล้วดาวล่ะ ""เธอกลับไปแล้วครับ ""เอาโทรศัพท์ให้พี่หน่อย ""ดื่มน้ำก่อนครับ เดี๋ยวผมหยิบให้ "อคินรับบทดูแลผู้ป่วยเอาแต่ใจ ตอนแรกเขมรินทร์จะไม่ยอมดื่มน้ำ เขาจะคุยโทรศัพท์ก่อนท่าเดียว ทำให้อคินต้องมีข้อแม้เขมรินทร์ถึงได้ยอมทำตามติ้ด~~"ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ละครับดาว "เขมรินทร์พยายามโทรหาดาวเรืองหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์ของเ
ความเจ็บปวดที่เขมรินทร์ได้รับทำให้เขาหายใจแทบไม่ออก ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ยังพยายามมองหาดาวเรืองในเวลานี้เขาอยากบอกบางอย่างกับเธอเพราะเขารู้สึกกลัวว่าตัวเองจะไม่ได้พูดออกไป ถ้าไม่พูดออกไปในวันนี้"อึก อ่า ดาวครับอย่าทิ้งพี่ไปไหนนะครับ พี่รักหนูน่ะ "เขมรินทร์กัดฟันฝืนความเจ็บปวดที่ได้รับจากการถูกทำร้าย เขาเอ่ยบอกกับคนรักอย่างดาวเรืองทั้งน้ำตาเขมรินทร์ได้รับบาดเจ็บตรงกับจุดสำคัญนั่นคือหน้าอกข้างซ้ายบาดแผลลึกมากอาจตัดถูกเส้นเลือดใหญ่ ทั้งที่พยายามเอาผ้ามาอุดแผลห้ามเลือดไว้แล้ว ก็ยังคงไหลออกมาราวกับว่าไม่มีอะไรขัดขวางไว้เลยเขมรินทร์หลับตาพริ้มเริ่มหายใจโรยรินเพราะรู้สึกเจ็บแผล เม็ดเหงื่อเริ่มเกาะตามไรผม เขากัดฟันฝืนไม่ยอมหลับก่อนที่จะได้รับความช่วยเหลือจากโรงพยาบาลภายในหัวสมองของเขากลับได้รับภาพแห่งความทรงจำที่เหมือนว่าจะเป็นตัวเขากับดาวเรืองกำลังพูดคุยหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขแต่พอเขาพยายามเพ่งพิศถึงเหตุการณ์นั้นโดยใช้สมองนึกคิด กลับกลายเป็นว่าภาพนั้นค่อยๆ เลือนรางหายไปจนไม่สามารถรู้ได้ว่าความทรงจำเป็นอย่างไรต่อถึงแม้ว่าเขมรินทร์จะได้เห็นแค่ภาพเลือนราง ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าดาวเ
ระหว่างที่เขมริทร์กำลังยืนคุยกันกับดาวเรือง อคินก็เข้ามาขัดจังหวะของทั้งสอง"พี่เขมครับผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ ""มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้ได้ไหม "ตอนนี้เขมรินทร์กำลังเคลียร์ใจกับคนที่เขาคิดว่าเธอคือคนที่กุมหัวใจของเขาไว้ทั้งดวง"พี่เขมไม่อยากรู้เรื่องราวก่อนเกิดอุบัติเหตุเหรอครับ พี่เขมไม่อยากรู้เหรอครับว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุพี่เขมมีคู่หมั้นหรือเปล่า ""หมายความว่ายังไง "เมื่ออคินพูดถึงเรื่องนี้เขมรินทร์ถามกลับทันที เขมรินทร์เพิ่งคิดได้เหมือนกันในเรื่องที่อคินกำลังบอกเขาเขาควรจะถามน้องชายของเขาบ้าง เพราะเวลานี้มีเพียงคนเดียวที่ยังพอไว้ใจได้"งั้นไปที่ห้องพี่กัน "เขมรินทร์ชวนอคินกลับด้วยทันที ในใจยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าน้องชายจะเป็นคนบอกเขาว่าอะไรเป็นอะไร"ดาวครับกลับกันเถอะ ""ไม่ค่ะ หนูจะกลับกับเพื่อน ""ดาวครับไม่ดื้อสิครับ "เขมรินทร์ใช้ไม้ตายออดอ้อนดาวเรืองตามเคย แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่ยอมทำตามที่เขาบอก"พี่เขมค่ะ มิรินนึกว่าพี่เขมกลับคอนโดแล้วซะอีก "เสียงหวานของใครบางคนที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เขมรินทร์ต้องรีบหันตามเสียงนั้น" ฉันขอร้องนะมิริน เราควรบอกความจริงกับพี่เขม ถ้าเกิดวันหน
"มานี่เลยน่ะ "เขมรินทร์กำลังมีอารมณ์ขุ่นเคืองดาวเรืองอย่างมากที่เธอไม่ยอมเชื่อฟังเขาเธอออกมาจากคอนโดทั้งที่เขาบอกเธอแล้วว่าให้รอเขาอยู่ที่นั่น และตอนนี้เธอยังพูดจาไม่รู้เรื่อง"จะหาผัวใหม่อะไร ไม่ให้หา "คนตัวโตเลือดขึ้นหน้า เมื่อได้ยินดาวเรือง บอกว่าจะหาผัวใหม่ ในใจของเขาร้อนรนคิดหาทางหยุดเธอพัลวันเพราะถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆ เขาต้องขาดใจตายแน่ๆ แม้จะจำอดีตไม่ได้แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอที่เกิดขึ้นมาใหม่เขายังจับได้เสมอ วันนั้นหัวใจของเขาเต้นแรงมากแค่ไหน มีความสุขมากแค่ไหนที่ได้ใกล้ชิดกับเธอ"ตัวเองจะแต่งงานอีกไม่กี่วัน แต่กลับกักขังหนูไว้กับพี่อย่างนั้นเหรอคะ ""อย่าบอกน่ะว่าโกรธพี่เรื่องข่าวแต่งงานที่ออกไป ถ้าเรื่องนี้ต้องรีบคุยกันเลย "คนตัวโตเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างแล้ว แต่ดาวเรืองยังทำเมินเขมรินทร์ไม่ว่าเขาจะพูดคำไหนเธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอไม่ได้อยากเสวนากับเขาเลยแม้แต่น้อย เธอกำลังสนุก เขาก็ลากเธอออกมาต่อว่าทั้งที่ทุกอย่างเกิดจากความเป็นคนใจโลเลอย่างเขาคนเดียว"ดาวเรามากันคุยกันดีๆ ครับ "เขมรินทร์เริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่ดาวเรืองกำลังแสดงอยู่แล้ว เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย เพราะ
ข่าวแจ้งวันแต่งงานของเขมรินทร์แพร่ออกมาทางโลกโซเชียลโดยเพจเดิมแน่นอนว่าคนที่คอยติดตามอ่านข่าวในเพจนี้จะรับรู้กันโดยทั่ว("เรืองแกเห็นข่าวที่พี่เขมจะแต่งงานเดือนหน้าหรือยัง เพจดังเพจเดิมเข้าไปดู ")("ขอบใจนะน้ำหวาน เดี๋ยวฉันเข้าไปดู ")ดาวเรืองได้รับการแจ้งข่าวจากเพื่อนจึงเข้าไปอ่านข่าวให้แน่ใจว่าเรื่องที่เพื่อนบอกเป็นเรื่องจริงภาพคู่ของคนที่ดาวเรืองคุ้นเคยถ่ายในห้องอาหารหรู ภาพครอบครัวสุขสันต์ทั้งฝ่ายหญิงฝ่ายชาย ถ่ายรวมกันเป็นภาพของไฮโซกลุ่มใหญ่ที่กำลังยิ้มกันอย่างชื่นมื่น ความหรูหราของสถานที่บอกให้ดาวเรืองรู้ว่าเธอควรปล่อยเขาไป อย่าได้คิดคุมกำเนิดเขาเมื่อได้เห็นกับตาได้รับรู้ว่าข่าวการแต่งงานที่ถูกเลื่อนเข้ามาในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า เป็นความสะเทือนใจของเธอได้อย่างดีไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเขายังอยู่ตรงนี้กับเธอออดอ้อนเธอสารพัดห่างจากเธอไปไม่นานประกาศแต่งงานออกหน้าออกตา จนเธอปรับสภาพจิตใจไม่ทันจากเริ่มแรกที่คิดว่าจะจากไปเงียบๆ แต่ก็ถูกเขารั้งไว้ด้วยคำหวาน คำมั่นต่างๆ นานาทำไมน่ะถึงไม่เคยจำต้องให้เขาทำร้ายหัวใจไปอีกกี่ครั้งถึงจะรู้ตัวเสียทีว่าตัวเองควรเดินออกไปจากชีวิตของเขาพอ
"พี่เขมค่ะพอได้แล้ว หนูช้ำหมดแล้ว ""รู้ตัวไหมว่ายิ่งห้าม ยิ่งทำให้พี่คึก อยากกอดอยากหอมดาวทั้งวันทั้งคืนเลย ""ฮื้อ~ อย่าเว่อร์ค่ะ จำอะไรเรื่องของหนูก็ไม่ได้สักอย่าง หรือที่จริงแล้วคิดจะหลอกอะไรหนูอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ""พี่ไม่ได้คิดจะหลอกอะไรหนูเลย ตอนนี้พี่ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ความทรงจำบางอย่างพี่พอจำได้ มีแค่เรื่องของหนูที่พี่จำไม่ได้ แต่พี่จำกลิ่นหอมๆ ของกลิ่นยาสระผมของดาวได้นะ "พูดจบเขมรินทร์ก็ฝังจมูกคมสันที่เรือนผมของดาวเรือง สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมนุ่มสลวยเข้าเต็มปอดกลิ่นหอมนี้ที่เขาคุ้นเคย เวลาได้กลิ่นแล้วเขารู้สึกสบายใจที่สุดปากหนาชมเธอไม่ยอมหยุด จมูกคมสันก็สูดดมไม่ยอมหยุดเช่นกัน'ฟอด! หอมจังครับ ""อะ ไม่เอาค่ะพี่เขม "ดาวเรืองต้องร้องห้ามเมื่อมือไม้ของคนตัวโตไม่อยู่นิ่งซุกซนลูบคลำตัวเธอไปทั้งร่าง ห้ามตรงนั้น เหลือตรงนี้สลับไปมาเมื่อได้ชิดใกล้กับดาวเรืองความรู้สึกที่คุ้นเคยของเขมรินทร์ เริ่มคืบคลานเข้ามาในความรู้สึกของเขาพอได้สัมผัสตัวเธอ เขายิ่งมั่นใจโดยไม่ต้องทดสอบสิ่งใดเลยอาการที่เขาเป็นนั้นคือความหลุ่มหลงในรักแท้เขามั่นใจ เพราะความรู้สึกที่เขามีกับคู่หมั
"ไม่ต้องร้องนะครับคนดี "พอเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่เขมรินทร์ทำคือกอดดาวเรืองไว้แน่น เขาเอ่ยปลอบเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆจากนั้นก็ผละกอดออกขยับตัวเล็กน้อย นิ้วเรียวเชยคางของคนตัวเล็กที่ยังสะอื้นไม่ยอมหยุดให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาพอได้เห็นใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตาอยู่อาบแก้มทั้งสองข้าง มือหนายื่นนิ้วชี้ที่คดงอไล้ลากปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอย่างเบามือ"พี่ขอโทษที่จำหนูไม่ได้ พี่ขอโทษจริงๆ ฮึก "เขมรินทร์เอ่ยขอโทษคนตัวเล็กเบื้องหน้า น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวด มันบีบรัดจนเขาแทบหายใจไม่ออก เมื่อตอนที่เห็นเธอยืนอยู่หน้าลิฟต์ ยิ่งเห็นเธอทำหมางเมินใส่ยิ่งรู้สึกหัวใจสลายรู้สึกเหมือนอยากจะบ้าให้ได้ ยากจะไปกระชากเธอเข้ามากอดมาหอม ไม่อยากให้เธอต้องห่างร่างกายเขาไปไหนสมองเขามันเลอะเลือนที่ลืมเธอ แต่หัวใจของเขากลับร้อนรน อยู่ไม่ได้จนต้องหาข้ออ้างกับคู่หมั้นว่าเขาลืมของอยู่ข้างล่างเพื่อที่จะได้ลงลิฟต์ไปกับผู้หญิงที่เขาตั้งแง่ตั้งงอนกับเธอตลอดเวลาปากก็หมาพูดจาแดกดันเธอสารพัดจนเธอทนไม่ได้ สุดท้ายเป็นเขาเองที่ต้องเสียใจมาถึงตรงนี้เขาก็ยังจำเรื่อง
"พี่เขมเข้ามาทำไม "ดาวเรืองเธอตกใจอยู่ๆ เขมรินทร์ก็พรวดพราดเข้ามาห้องของเธอ"พี่ถามว่าจะไปไหน ""พอดีหนูจะกลับบ้านค่ะ "ดาวเรืองกำลังงวยงงกับเขมรินทร์คำสรรพนามที่คุ้นเคยที่เขาเอ่ยแทนตัวเอง และยังทำท่าตกใจที่เห็นเธอเก็บกระเป๋า ทั้งที่ควรจะดีใจ แต่เธอก็ตอบเขาไปด้วยดี ทั้งที่จริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องบอกอะไรเขาเลยก็ได้"กลับบ้านทำไมต้องขนของไปหมดห้องแบบนี้ "เขมรินทร์กวาดสายตามองรอบห้องซึ่งเขารู้ได้ด้วยสายตาว่ามันไม่เหมือนเดิม"ไหนว่าจะฟื้นความจำให้พี่ "ไม่พูดเปล่าเขมรินทร์ยังลากรถเข็นที่เต็มไปด้วยกระเป๋าเดินทางและมีข้าวของเครื่องใช้เก็บรวบรวมใส่กล่องลังอีกสองใบเดินไปทางห้องนอนของดาวเรือง"มาไม้ไหนค่ะวันนี้ ปล่อยค่ะ หนูว่าคุณควรอยู่ให้ห่างจากหนู "ดาวเรืองรีบคว้ารถเข็นที่เขมรินทร์กำลังลากเข้าห้องนอนของเธอเอาไว้ เอ่ยปากบอกให้เขาอยู่ห่างจากเธอเขมรินทร์หันมาจ้องมองที่ใบหน้าของดาวเรืองทันทีที่เธอบอกให้เขาห่างจากเธอ"แต่ก่อนก็คิดแบบนั้น แต่เธอทำให้พี่เปลี่ยนใจแล้ว เธอเข้ามาวนเวียนในหัวของพี่ตลอดเวลา แล้วอยู่ๆ เธอก็จะชิ่งหนีกันไปแบบนี้งั้นเหรอ ""หนูมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายค่ะ คุณจะมาสนใจหนูทำไ