เจย์เดินไปที่ตู้เย็นและหยิบห่อผงโปรไบโอติกให้เธอ เขาใส่มันลงในแก้วน้ำอุ่นและกลับไปหาเธอ“ดื่มนี่”แองเจลีนดื่มโปรไบโอติดและพูดเชิงขอโทษว่า “ฉันขอโทษนะ ท่านอาเรส มันยากที่คุณจะเข้าใจแต่ฉันก็ยังสร้างปัญหาให้กับคุณตั้งมากมาย”เจย์พูดไม่ออก เขาตอบกลับอย่างเรียบเฉย “ไม่เป็นไร”แองเจลีนพูดด้วยความจริงใจมากยิ่งขึ้น “แขนขาของฉันทั้งสี่สบายดี แต่ฉันขอให้คนพิการคนหนึ่งมารับใช้ฉัน ฉันรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง”เจย์ “...”“มือของฉันก็ปกติดี” เขากล่าวด้วยความคับข้องใจแองเจลีนได้ยินการกัดฟันของเขาก่อนที่ในที่สุดก็รู้ตัวว่าเธอได้พูดผิดไป “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันก็แค่พูดว่าขาของนายไม่ทำงาน”สีหน้าของเจย์เริ่มเย็นชาอะไรจะทำให้เจ็บปวดไปกว่าคนรักของชีวิตคุณกำลังเทเกลือลงบนแผล?แองเจลีนหุบปากและกัดลิ้นของเธอ เธอควรจะพูดอะไรผิดไปในตอนที่เธอรู้สึกประหม่าหลังจากมื้ออาหารเช้า คนรับใช้ก็เขามาทำความสะอาดโต๊ะแองเจลีนกินมากเกินไปและไม่อยากขยับตัวเจย์นั่งบนที่นั่งของเขาและมองดูเธออย่าเงียบ ๆ“เธอท้อง” เขาประกาศคิ้วของแองเจลีนบิดเบี้ยวว่าแล้วเชียว!เธอรู้สึกประหม่าเมื่อจู่ ๆ เจย์ก็อย
เจย์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเมื่อเห็นสายตาของเธอจ้องเขม็งมาที่เขา แล้วเธอก็นั่งลงอย่างรู้สึกผิดเจย์ประกาศอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันตัดสินใจแล้ว”แล้วเขาก็เข็นรถเข็นออกไปแองเจลีนร้องออกมาอย่างโมโห “อ๊า!”เมื่อเวลาเธอได้ระบายความโมโหออกมาเช่นนี้ เธอตะเบ็งเสียงออกมาอย่างสุดเสียงและมันก็ทำให้เธอเจ็บคอ จากนั้นเธอก็รู้สึกคลื่นไส้อีกครั้งเจย์เห็นเธอนำมือขึ้นมาปิดปาก แล้วรีบวิ่งผ่านเขาไปยังห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเธออาเจียนออกมาอย่างไม่หยุดเธออยู่ในนั้นนานพอสมควรเขาค่อย ๆ นั่งลงบนรถเข็น และเกิดความรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาการมองเห็นเธอทรมานเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดที่ขอให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมาเมื่อเวลาใกล้เที่ยง แองเจลีนก็สามารถพยุงร่างกายที่เหนื่อยล้าและผอมแห้งออกมาจากห้องน้ำได้สำเร็จ เธอปีนขึ้นไปยังบนเตียงอย่างอ่อนแรงและไร้ซึ่งความแข็งแรงเจย์ส่งแก้วน้ำมะนาวให้กับเธอ “เอานี่ไหม?”แองเจลีนล้มนอนลงบนเตียงและใบหน้าของเธอฟุบลงที่หมอน เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอยกหัวขึ้นมาจากหมอนพร้อมกับส่ายมือ “เอาออกไป ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”“เธอต้องดื่มมัน” เสียงเขาฟังดูนุ่มนวล แต่ก็ดุดัน
แองเจลีนหยิบเชอร์รี่ขึ้นมา ระหว่างเธอกิน เธอก็บ่นพึมพำพรางน้ำตาคลอไปด้วย “โหดร้าย ไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว นายทำแบบนี้กับผู้หญิงท้องได้ยังไง”เจย์ถามเธอ “เธอไม่ยอมกินหรือดื่มอะไรแบบนี้เมื่อตอนเธอท้องเจนกับเด็ก ๆ งั้นเหรอ”แองเจลีนตอบ “ตอนนั้นฉันต้องหนีจากการไล่ตามของนาย ฉันต้องนั่งขดตัวอยู่ในห้องเช่าและไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามื้อต่อไปที่ฉันได้จะกินคือเมื่อไหร่ ตอนนั้นฉันวิตกกังวลมาก แล้วก็เป็นเพราะเรี่ยวแรงของฉันไม่คงที่ อาการแพ้ท้องของฉันเลยไม่ค่อยรุนแรงนัก”เจย์รู้สึกละอายใจที่ไม่อาจสามารถแสดงสีหน้าของเขาได้อย่างไรก็ตาม แองเจลีนรู้สึกคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นมาก “ตอนนั้นช่างต่างกับตอนนี้ที่ต้องถูกนายกักขังและบังคับให้กิน นายให้ความสำคัญกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ และ ไม่สนใจสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่า”เธอสำลักขึ้นขณะที่เธอพูดเจย์ “...”เห็นได้ชัดเจนว่าเธอคือคนเดียวในหัวใจเขา เขาบังคับให้เธอกินเพราะเขาไม่ต้องการให้เธอผอมไปมากกว่านี้“ฉันจะออกไปข้างนอกบ่ายนี้ เธอบอกแม่บ้านก็แล้วกันว่าเธออยากกินอะไร อย่าอดล่ะ… ที่รัก” เขาเลียที่ริมฝีปาก คำพูดสุดท้ายนั้นเต็มไปด้วยความหมายมากมายแองเจลีนพยักหน้ารัว ๆ
“ผู้ที่เกษียณอายุพวกนั้นอาศัยอยู่ที่ไหน?” เจย์ถามเกรย์สันตอบ “อยู่ที่บ้านไร่ในชานเมืองทางใต้ของเมืองนี้ครับ”“พาฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้”“ครับ”เกรย์สันขับรถพาเจย์และฟินน์ไปยังนอกเมือง ระหว่างทาง เจย์รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง น้อยครั้งนักที่เขาจะมีความรู้สึกตึงเครียดเช่นนี้“เกรย์สัน เร็วหน่อย” เจย์เร่งเกรย์สันขับด้วยความเร็วสูงสุด เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นหลังจากนั้นไม่นาน หลังคากระเบื้องสีดำของบ้านไร่หลังนั้นก็ปรากฏขึ้นเมื่อรถโรลส์-รอยซ์ได้จอดลงที่หน้าบ้านไร่ ข้าวโพดสีทองที่เรียงเป็นแถวทำมุมกับใต้ชายคาของหลังคาบ้านก็สามารถมองเห็นได้จากมุมของพวกเขามีหญิงสาวใบหน้ากลม รูปร่างอวบและมีหน้าท้องยื่นออกมาเล็กน้อยคนหนึ่งกำลังเก็บข้าวโพดที่อยู่ปลายเท้าของเธอเจย์เห็นหญิงสาวมีครรภ์หน้าแดง และดวงตานกอินทรีของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อยหลังจากที่เกรย์สันและฟินน์ลงมาจากรถ เจย์ยังคงมองดูหญิงสาวคนนั้นอยู่ ดูเหมือนเขาจะจมอยู่ในห้วงความคิด“ท่านประธานอาเรส” ฟินน์เปิดประตูรถฝั่งเขาและเรียกอย่างเบา ๆเจย์ละสายตาออกมาและมอบหน้าที่แปลก ๆ ให้ “อีกสักครู่ ฉันต้องการให้นายช่วยฉันถามเธออย่างละเอียดว่าเ
ดูเหมือนความทรงจำของหญิงชราจะฟื้นคืนกลับมาเป็นบางฉากที่น่ากลัว ความหวาดกลัวฉายออกมาจากดวงตาของเธอและทั้งร่างของเธอก็สั่นสะท้านอย่างสุดขีด “คุณโคลอี้...ฆ่าคุณท่านหญิง”ร่างกายของเจย์สั่นสะท้านหากเขาไม่ได้ยินเองกับหู เขาไม่มีทางเชื่อว่าแม่ที่แสนสวยและอ่อนโยนของเขาจะ...ทำร้ายคุณย่าที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนอย่างเหี้ยมโหดได้หญิงชราค่อย ๆ เผยเรื่องราวที่น่าตกใจเป็นช่วง ๆ “เพราะความโกรธ คุณท่านปู่ต้องการฆ่าคุณโคลอี้ แต่ทว่าคุณโคลอี้… เธอเป็นนางปีศาจร้ายที่กลับชาติมาเกิดโดยแท้ ฉันเกรงว่าเธออาจจะทำร้ายคุณท่านปู่ ฉันก็เลยวางยาเธอ… แต่ฉันหยิบยาผิด…”“ฉันขอโทษจริง ๆ นายน้อย ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง…”โนอาห์เห็นแม่ของเขาสั่นไปทั้งตัวและเขาก็รีบเข้าไปห้ามเจย์ “คุณผู้ชาย ผมขอร้องล่ะครับ อย่าถามอะไรแม่ผมอีกเลย ร่างกายของเธอก็แย่มากอยู่แล้ว คุณไว้ชีวิตเธอได้ไหมครับ?”เจย์จ้องมองไปยังหญิงชราที่แห้งผอมและพยักหน้า “ได้สิ”เขาเกือบจะคาดเดาเรื่องราวต่าง ๆ ที่เหลือได้หมดแล้วความสัมพันธ์เพียงข้ามคืนของคุณปู่กับคุณย่าของเขากลับกลายเป็นว่าไม่ใช่สิ่งที่คุณปู่ของเขาปรารถนานอกจากนี้ แม่ของเขายังฆ่าคุ
“แผนการขายของเธอคือการขายให้กับคนทำงานที่เดือดร้อนงั้นเหรอ?”แองเจลีน “...”“แผนนี้ไม่ใช่ว่าควรเป็นตัวอย่างสำหรับเราให้เห็นว่าใครคือผู้ที่มีอำนาจเหนือความเป็นความตายขององค์กรเซเวียร์หรอกเหรอ?” เจย์ถามราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่แองเจลีนถึงกับพูดไม่ออกเจย์มองเธออย่างนิ่งเฉย เมื่อเห็นเธอขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด เขาก็ตระหนักอีกครั้งได้ว่าความต้องการที่จะชนะของเขานั้นมากเกินไปดังนั้นเขาจึงถูกกระตุกด้วยความสำนึกผิดและเปลี่ยนบทสนทนาทันที “ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังหาทางออกไปจากที่นี่เมื่อตอนกลางวันเหรอ?”เขาเองก็กลัวว่าเธอจะเบื่อเกินไปเช่นกันแองเจลีนต้องการหนีออกไปเมื่อตอนกลางวัน แต่เธอได้เปลี่ยนความคิดแล้ว เหตุผลเดียวที่เธอต้องการออกไปจากที่นี่เป็นเพราะเธอต้องการไปส่งเสริมสินค้าขององค์การเซเวียร์เท่านั้นแทนที่จะวิ่งไปรอบ ๆ และร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น มันจะเป็นการดีกว่าถ้าเธอจะตอบแทนผู้สนับสนุนทางการเงินอยู่ที่นี่… เธอจะตามตื๊อเจย์ด้วยการแนะนำสินค้าขององค์กรเซเวียร์อย่างกระตือรือร้นทุกวัน เมื่อเขาเริ่มเบื่อหน่ายเธอ เขาจะได้ปล่อยเธอไปหรือไม่ก็ยอมรับข้อเสนอทางการขายของเธอนี่เป็น
เจย์มองใบหน้าที่แสนหงุดหงิดของเธอ เขาหยิบสมุดจดนั้นกลับมาและมองมันอย่างละเอียดเอ่อ แม้ว่าเขาจะคิดว่าปริมาณนี้มากไปหน่อย อย่างไรก็ตาม คนที่รูปร่างสูงใหญ่เช่นเขาเองก็ไม่สามารถกินอาหารปริมาณขนาดนี้ได้ แองเจลีนพูดอย่างฉุนเฉียว “ยังไงก็เถอะ ฉันจะไม่กินเยอะขนาดนี้”เธอแสดงท่าทางสลดใจและสิ้นหวังเมื่อเจย์ได้เห็น เขาทำได้เพียงแค่ประนีประนอม “กินข้าวเช้าก่อน”แองเจลีนมองดูนมถั่วเหลืองในมือ “ฉันอยากกินนมถั่วเหลือง”“ฉันดื่มไปแล้ว” เขาตอบ“ก่อนหน้านี้เราไม่ได้จูบกันมาหลายครั้งแล้วหรอกเหรอ? ฉันไม่ถือสาหรอก” แองเจลีนกล่าวเจย์ “...”เจย์ดันแก้วนมถั่วเหลืองให้เธอ ในขณะที่แองเจลีนก็ส่งแก้วนมแพะให้กับเขาแองเจลีนมัวแต่คิดถึงการนำเสนอแผนงานให้กับเขา เพราะเช่นนี้ เธอจึงได้ดื่มนมถั่วเหลืองหมดอย่างรวดเร็วภายในอึกเดียว แล้วเธอก็พูดอย่างจริงใจกับเจย์ว่า “ท่านอาเรส ฉันสามารถนำเสนอแผนงานให้กับนายตอนนี้ได้เลยไหม?”เจย์เหลือบมองสเต็กที่ยังไม่ได้แตะบนจานของเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง“เราจะคุยกันหลังมื้อเช้า”แองเจลีนโกรธอย่างมากจากนั้นเธอก็ตักสเต็กเข้าปาก แต่ก่อนที่เธอจะตักทุกอย่างเสร็จ เจย์ก็กินเสร็จ
สายตาของเจย์ตกไปอยู่ที่เวลาของงานบนการ์ดเชิญและเขาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าฉันต้องปล่อยเธอไป”ฟินน์พูดต่อ “ท่านประธานอาเรสครับ ผมได้ยินข่าวลือมาว่าตระกูลไททัสจะใช้งานแต่งงานนี้เพื่อที่ตั้งใจจะทำให้ตระกูลเซเวียร์ต้องอับอาย และทำให้ตระกูลเซเวียร์สูญเสียความน่าเชื่อถือของผู้คนไป ถ้าหากว่าแผนการของตระกูลไททัสสำเร็จ สถานการณ์ของตระกูลเซเวียร์จะยิ่งแย่ลงไปอีกนะครับ”เจย์วางการ์ดเชิญลงบนฝ่ามือของเขาและขยำมันจนแน่น ริมฝีปากบางของเขาเย้ยหยันอย่างชั่วร้าย “โยเซมิตี ไททัส คิดว่าเขาสามารถจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่และเลิศหรูให้กับลูกสาวของตัวเองได้ เพราะตระกูลของเขาเป็นเจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่ เขาคิดว่าในเมื่อตอนนี้ตระกูลเซเวียร์ขัดสน ตระกูลนั้นก็ทำได้เพียงรอรับความเมตตาจากเขาเท่านั้น ถ้าหากเขาต้องการให้ตระกูลเซเวียร์เป็นจุดสนใจละก็ เขาต้องมาถามฉันว่าอนุญาตหรือเปล่า”ฟินน์คาดเดาได้ว่าท่านประธานอาเรสจะไม่ยอมนิ่งเฉยกับเรื่องนี้อย่างแน่นอนเจย์พูดต่อว่า “แองเจลีนอยู่ภายใต้การรับผิดชอบขององค์กรเซเวียร์และได้เกี่ยวพันกับองค์กรนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ฉันจะปล่อยให้องค์กรไททัสที่ต่ำทรามมาฉีกหน้าเธอ