ทุกคนในบ้านตกใจ ‘เจย์ อาเรส คนเดียวกับที่เคยเย็นชากับพี่น้องของเขาเท่านั้นกลับกลายเป็นคนคิดริเริ่มที่จะช่วยงานยีนส์งั้นเหรอ?’ดวงอาทิตย์จะต้องขึ้นจากทิศตะวันตกในวันนี้จีนส์ตอบอย่างชื่นชมว่า “นั่นก็ดีแล้ว เจย์ เมื่อนายจัดการเรื่องนี้ ผมแน่ใจว่า ฌอน เบล และเลขาที่ไม่สุภาพของเขาจะต้องกลืนคำพวกนั้นไป”เจย์ไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด และเลือกที่จะให้ความสำคัญกับการดูแลเซ็ตตี้น้อยที่รักตัวน้อยของเขาที่อยู่ตรงหน้าหลังจากนิ่งเงียบมานาน ในที่สุดจอห์นก็พูดออกมา น้ำเสียงของเขาที่คมชัดในขณะที่เขานำหัวข้อเก่า ๆ มาที่พูดที่โต๊ะว่า “เจย์ นายจะพาเซ็ตตี้ไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน อย่างเปิดเผยได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเราไม่อนุญาตให้คนที่มีสายเลือดอื่นมาที่นี่ นี่เป็นการดูหมิ่นกฎบ้านของท่านปู่อย่างโจ่งแจ้ง!”ในตอนนั้น อุณหภูมิโดยรวมของห้องดูเหมือนจะลดลงอย่างมากดวงตาที่แวววาวแต่ไร้ความสุขของจอห์นจ้องไปที่เจย์ เขาเคยเตือนอีกฝ่ายมาก่อนแล้วว่า การหนีไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาเขาอุ้มเคลื่อนย้ายเซ็ตตี้น้อยจากตักของเขาไปที่พื้น เจย์ลูบผมของเธอด้วยความรัก “ไปเล่นกับพี่น้องของเธอก่อนนะ ลุงอาเรสมีเรื่องจะปรึกษา
เจย์ได้คาดการณ์ไว้แล้ว ตามวัยของปู่ต้องมาพร้อมกับความรู้สึกอ่อนไหว ซึ่งทำให้เขาอ่อนลงและมีความเป็นคนใจดีมากขึ้น“ถ้าปู่รู้สึกเสียใจ ผมจะให้พวกเขากลับมาเยี่ยมได้เสมอ”ท่านปู่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เด็กนอกสมรสมักจะมีจิตใจที่ซับซ้อน ฉันเกรงว่าการรับพวกเขาเข้ามาในครอบครัวอาจผลักดันให้ลูก ๆ ที่ชอบด้วยกฎหมายจนปัญญาที่จะคิดแก้ไขปัญหาต่าง ๆ”เจย์ยิ้ม “ผมจะทำหน้าที่ของผมในฐานะพี่ชายให้ได้”ท่านประธานอาเรสพูดว่า “ฉันรู้สึกโล่งใจมากที่รู้ว่านายมีความคิดเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม เด็ก ๆ เหล่านี้ล้วนเป็นสำเนาของพ่อแม่และจะไม่หยุดนิ่งเพื่อแย่งชิงอำนาจ พวกเขาอาจไม่ซาบซึ้งในความปรานีของนาย ลูกชายของเจมส์ จีนส์ อาจทำได้ไม่ดีนัก แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นเด็กไร้เดียงสา ให้พวกเขามาหาได้และอธิบายสิ่งนั้นให้พวกเขาด้วย”เจย์ตอบว่า “ผมเข้าใจครับ”วันจันทร์ก็มาถึง และยีนส์ก็ไปสวนคฤหาสน์กับเรือเฟอร์รารีของเขาเช่นกันวันนี้เขาแต่งกายอย่างงดงานหรู่หราสุด ๆ เขาสวมชุดสูทสีแดงที่ดูเหมือนจะเน้นย้ำถึงรูปลักษณ์ที่แตกต่างกับตัวเขาเท่านั้นร็อบบี้น้อย เจนสัน และ เซ็ตตี้น้อย กำลังเล่นอยู่ในสวนขณะนั้น จีนส์ยืนผิวปากเพื่อดึงดู
บริษัท เบล ประสบกับความโกลาหลในขณะที่เจย์ขับรถโรลส์ - รอยซ์ ของเขาเข้าที่จอดรถของอาคารศูนย์กลางของบริษัท“เห็นได้ชัดว่า คุณเบลรับสัญญาภาพยนตร์บริษัท อาเรส เป็นที่จับตามอง ท่านอาเรสต้องอยู่ที่นี่ใน บริษัท เบล เพื่อเผชิญหน้ากับพวกเขาสำหรับการดูหมิ่นพวกเขา”“คุณเบล หัวใจกล้าหาญเหมือนสิงโตงั้นเหรอ? เขาพบความกล้าหาญวิ่งเข้าขโมยสิ่งนั้นมาจากถ้ำสิงโตได้ยังไง? คุณเบลซวยมากแน่”“ถ้าฉันมองเข้าไปใกล้มากพอ ฉันแทบจะเห็นอาคารกลางที่เต็มไปด้วยคำเตือนของการนองเลือดที่กำลังจะเกิดขึ้น”…ฌอนยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองดูด้วยความเงียบสงบขณะที่รถโรลส์ - รอยซ์จอดอยู่ชั้นล่าง“คุณคิดว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไรวันนี้ ออร์คิด?”เธอรินกาแฟให้เขาหนึ่งแก้ว โรสตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “เราขโมยสัญญาของบริษัท อาเรส ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเขามาที่นี่เพื่อเผชิญหน้ากับเรา ไม่ใช่เหรอ?”ฌอนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม “ผมไม่คิดอย่างนั้น”โรสเงยหน้าขึ้นมองเขา “แล้วทำไมเขาถึงมาที่นี่?”เสียงเคาะดังขึ้นในห้อง...ฌอนส่งให้โรสให้ไปดู “เขาอยู่ที่นี่”ทันใดนั้น ด้วยความกังวล โรสก็นึกถึงความคิดของเธอในขณะที่เธอเดินไปเปิดประตูพร้อมกับถ้วยกาแ
โชคดีหรอกนะ ที่ความรังเกียจของเขาถูกซ่อนไว้อย่างดี จู่ ๆ นิ้วเรียวของเขาบีบนิ้วที่ไม่ขัดขืนของโรสอย่างสง่างาม เจย์หันไปจ้องมือเล็ก ๆ ของเธอก่อนที่จะกลืนปิดคลุมมันเข้าไปด้วยมือที่ใหญ่กว่าของเขาความรู้สึกคุ้นเคยกลับคืนมาปลายนิ้วเรียวและอ่อนนุ่มของเธอถูกจับไว้ในมือของเขาความดีใจเป็นประกายในดวงตาของเขาแต่แล้ว โรสบ่นอยู่ภายใน ทำไมเขายังไม่ผลักเธอออกไป? คิดว่าเธอจะได้เข้าไปสู่ระดับของความไร้ยางอายเช่นกันกำลังที่ตจะยอมแพ้ แต่เธอกลับดันตัวเองเข้าไปในอกของเขามากขึ้น การกระทำเช่นนี้แสดงควบคู่ไปกับการแต่งกายท่อนบนที่บอบบางของเธอและการที่เธอไม่สวมเสื้อคาร์ดิแกนนั้นแทบจะไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นผู้หญิงที่สง่างามความเย็นชาอยู่ในดวงตาของเจย์ทันทีมีเสน่ห์ดึงดูดลูกค้าด้วยเสน่หาแบบนี้ของเธอได้อย่างไรกันฌอน? ความกระทำชั่วร้ายอะไรกันเมื่อเหลือบมองไปที่เขา โรสก็ยิ่งดุร้ายและคล้องแขนของเธอไว้รอบคอของเจย์ แววตาเย็นชาของเขาทำให้เธอเชื่อว่าแผนของเธอได้ผล...เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวน “ท่านอาเรสมาที่นี่เพื่อรับบทภาพยนตร์ของ นภาเดือนหงาย ในวันนี้เหรอคะ? คุณเป็นคนใจแคบ ไม่ใช่เหรอท่านอาเรส...
ดวงตาชั้นหลบในของเขาถูกเจาะอย่างเยือกเย็นเข้าไปที่ฌอน แม้ว่าเจย์จะยังไม่ได้พูด แต่ฌอนก็รู้สึกได้ว่าจิตวิญญาณของเขาสั่นสะท้านเมื่อถูกคุกคามจากความตายที่กำลังจะมาถึงก่อนที่เขาจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเขา ฌอนก็โพล่ง “คุณสามารถมีได้ ท่านอาเรส บทภาพยนตร์ของ ท้องฟ้าเดือนหวาย หรือเลขาสุดสวยของผม…ทำตามที่คุณต้องการเลย”เจย์จ้องไปที่โรสในขณะที่ครุ่นคิด การแสดงออกทั้งหมดของเธอกรีดร้องว่าเธอต่อต้านมันมากแค่ไหนเขาจะพาเธอไปที่ไหนสักแห่งที่เขาคุ้นเคยมากกว่าที่เธอจะวิ่งหนีได้ตลอดเวลาอย่างน้อย เขาก็ยังสามารถปกป้องเธอจากระยะไกลได้“ไม่เป็นไร”เขาอาจเปล่งเสียงปฏิเสธ แต่นั่นไม่ได้หยุดใจไม่ให้คิดอย่างเงียบ ๆ ว่าจะเกลี้ยกล่อมเธอให้กลับมาอยู่เคียงข้างเขาได้อย่างไรอย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นยีนส์ก็เข้ามาเมื่อดูจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดในห้อง ยีนส์เดินไปกระซิบข้างเจย์ว่า “เจย์ นายได้สัญญาคืนหรือยัง?”เจย์ยังคงเงียบยีนส์ครวญคราง “โอ้ มานี่เลย เจย์! ความชื่นชมของฉันที่มีต่อนาย พี่ชายที่รักของฉัน มันไหลเหมือนแม่น้ำที่ไม่รู้จักจบสิ้นที่ไหลทะลักสู่ทะเล นายไม่สามารถทำให้ฉันผิดหวังตอนนี้นะ!”สายตาที่คาดเดาไ
เห็นได้ว่าไม่มีทางเลือก จีนส์เลยลุกขึ้นอย่างเชื่อฟังก่อนจะเลื่อนเข้าไปนั่งข้างคนขับ จากนั้นเขาก็เริ่มบ่น “เจย์ นายเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ที่มีเงินมูลค่าหลายแสนล้าน ใช่ไหม? ช่วยบอกมาหน่อยเถอะ ทำไมนายเป็นคนขับรถของนายเอง?“รู้ไหมฉันมีคนขับรถส่วนตัวเจ็ดคนถ้าฉันเป็นนาย เพียงหนึ่งคนขับสำหรับทุกวันในสัปดาห์”“ถ้าคนขับทุกคนน่ารำคาญเหมือนนาย ฉันก็อยากขับรถเองมากกว่า ขอบคุณมากที่แนะนำ” เจย์ตอบจีนส์ขบริมฝีปาก “ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องมาเสียเวลาคุยกับนักสังคมวิทยาอย่างนายด้วย”“เราจะไปไหนกัน?” จีนส์ถาม“แกรนด์ เอเซีย”จีนส์หันหลังไปหลังจากส่งเจย์ไปแกรนด์เอเซียแล้วอย่างไรก็ตาม เจย์หยุดเขา “มากับฉันสิ ฉันจะสอนนายเกี่ยวกับวัฒนธรรมองค์กรของแกรนด์เอเซียของเรากัน”จีนส์ครวญคราง “ไม่ล่ะ ได้โปรด เจย์ แสดงความเมตตาและปล่อยฉันไป นายก็รู้ว่าฉันเกลียดการเรียนมาตลอดตั้งแต่ฉันยังเด็ก”“ปู่ต้องการให้ฉันช่วยนาย”“โอ้ นายไม่สามารถเข้าใจคำพูดของเขาได้! ทำไมต้องให้ตัวเองทำงานมากขึ้นในเมื่อนายสามารถแสร้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นหลังจากฟังเขาพูดก็ได้นี่นะ? นายรู้ไหม ว่าครูทุกคนที่เคยสอนฉันก็ให้ความคิดเห็น
หลังจากผ่านไปทั้งวัน ในที่สุดก็หมดเวลาแล้วจีนส์ลุกขึ้นและยืดตัวก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องทำงานเกรย์สันยืนอยู่ตรงนั้นขวางทางของเขา “ท่านจีนส์ ท่านประระธานได้กำชับเป็นพิเศษว่าอย่าให้ออกจากบริษัทก่อนที่จะแปลทุกสิ่งที่มอบให้กับคุณเสร็จซะก่อน”จีนส์วางแขนที่รักใคร่ไว้บนไหล่ของเกรย์สันและยิ้มให้เขาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “พี่ชายของฉันอยู่ไหน เกรย์สัน?”เกรย์สันตอบว่า “ผมขอโทษด้วย แต่ท่านประธานจะไปที่ไหนเป็นข้อมูลลับ”จีนส์จ้องมองไปที่ห้องทำงานที่ว่างเปล่า “ฉันอาจจะเดาได้โดยที่คุณไม่ต้องบอก เจย์ไม่ได้อยู่ในแกรนด์ เอเซีย แล้ว ใช่ไหม?”เกรย์สันยังคงเงียบการแสดงออกของจีนส์เปลี่ยนเป็นสิ่งที่น่ากลัวทันที “หลีกทางให้ฉันซะ ตกลงไหม เกรย์สัน?”เกรย์สันยังคงไม่สะทกสะท้านจีนส์ยกกำปั้นขึ้น “ลองนึกดูว่าถ้าฉันพลาดและต่อยนายไปแทนล่ะ”“ยินดีให้ลองครับ ท่านจีนส์”ในพริบตา หมัดของจีนส์ทะยานไปยังเป้าหมายของเขาราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่าแม้ว่า เกรย์สัน จะสงบ ด้วยการหันหน้าเล็กน้อย เขาก็หลบหมัดของอีกฝ่ายได้ทันด้วยเหตุนี้ หมัดของจีนส์จึงกระแทกกับกรอบประตูและเขาก็จบด้วยความเจ็บปวด“โอ้?” ดวงตาที่วิเคราะห์อย
“กลับบ้านกันเถอะ ที่รัก”ความมืดปกคลุมสวนคฤหาสน์เขานั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ไม้ในชานบ้าน เจย์สงบกลายเป็นหนึ่งเดียวกับค่ำคืนรอบตัวเขาแหล่งกำเนิดแสงเดียวของเขาคือนาฬิกาตั้งเพชรบนข้อมือของเขา มันคือแสงสีเงินส่องสว่างที่มือเข็มชั่วโมงชี้ไปที่หนึ่งนาฬิกาเวลาผ่านไปโดยไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักพักหนึ่ง จู่ ๆ ความหวังในดวงตาที่แหลมคมของเจย์ก็เริ่มค่อย ๆ ปิดลดน้อยลงเมื่อเวลาผ่านไปทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้างมีร่างคนโค้งงอคลานขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อหันไปรอบ ๆ เธอก็ตกตะลึงกับแสงจ้าของโทรศัพท์มือถือส่องเข้ามาเธอยกแขนขึ้นทันทีเพื่อป้องกันแสงไฟโดยยอมให้ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือขนาดใหญ่คล้ายคีมดึงขึ้นในช่วงเวลาถัดมา“โรส!”โรสถูกจับได้คาหนังคาเขา เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้กลับ“ท่านอาเรส นายกำลังทำอะไรอยู่ในเวลาดึกขนาดนี้?” เธอถาม อย่างเห็นได้ชัดว่าพยายามที่จะพูดในด้านเป็นห่วงเขา“มองดูดอกไม้อยู่” เจย์ตอบโรสเอียงตัวขึ้นจ้องท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาว เขาพยายามจะพูดเล่นไหม?“แล้วเธอล่ะ?” เจย์ถามโรสเกาหลังคอและยิ้มอย่างอึดอัด “ฉันคงเดินละเมอ”เจย์พูดไม่ออก “...”“ตอนนี้เธอตื่นหรือยัง?”โรสพ