บทที่ 808

เขากล่าวขึ้นด้วยสายตาเย็นชา “รัชทายาท ท่านยังไม่ได้ขึ้นนั่งบนบัลลังก์ก็วางอำนาจบาตรใหญ่ ทำตามอำเภอใจไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของคนเช่นนี้แล้ว วันหน้าจะให้ประชาชนต้าเฉียนยอมรับได้อย่างไร?”

“อ้อ?”

ถ้อยคำของเซียวเทียนติ่งทำเอาฉินอวิ๋นฟานงุนงงไปเลย ตัวเองเป็นอย่างไรยังไม่รู้ตัวอีก? แค่นี้? ริอ่านสั่งสอนเขาที่เป็นรัชทายาท? เจ้าก็คู่ควร?

เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานแสยะยิ้ม “เหอะ เซียวเทียนติ่ง แค่เจ้าก็กล้าวางหลุมพรางต่อหน้าข้าซึ่งเป็นรัชทายาท? กล้าใช้ลูกไม้คุณธรรมมาผูกมัด? เจ้าคิดว่าข้าจะหลงกลเจ้าหรือไม่?”

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าของสำนักศึกษาหลวง ขุนนางระดับหนึ่งของต้าเฉียน ซ้ำยังเป็นญาติสายตรงผู้จงรักภักดีของเฮ่อชินอ๋อง เซียวเทียนติ่งย่อมมีความมั่นใจระดับหนึ่ง

กับฉินอวิ๋นฟานที่แข็งกร้าวไม่เป็นสองรองใคร เขาไม่หวั่นกลัวสักนิด แต่พูดโต้ไปว่า “รัชทายาท ฟ้าคลั่งย่อมมีฝน คนคลั่งย่อมมีเคราะห์ แม้ท่านจะสูงศักดิ์เป็นถึงรัชทายาทก็ไม่สามารถหนึ่งมือปิดฟ้าทำตามอำเภอได้!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ...”

ถ้อยคำของเซียวเทียนติ่งจี้ต่อมหัวเราะของฉินอวิ๋นฟานโดยตรง เขาทำหน้าเคร่งขรึม หรี่ดวงตาทั้งคู่ ตามด้วยตว