บทที่ 672

เหอเซินนำเหล่าทหารลุยไปอีกครั้ง สิบกว่านาทีให้หลัง สงครามยุติ ฝ่ายฉินอวิ๋นฮุยคว้าชัยชนะอย่างบอบช้ำ

“รีบเก็บกวาดพื้นที่เร็ว วันนี้ข้าฉินอวิ๋นฮุยต้องใช้เลือดล้างหมู่บ้านเฮยเฟิง กวาดล้างกองโจรหมาจนตรอกพวกนี้ให้สิ้นซาก คนเดียวก็อย่าได้เหลือ!”

ฉินอวิ๋นฮุยพูดด้วยจิตใจฮึกเหิม ไฟโทสะทะยานฟ้า วันนี้เขาจำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเอง ต้องจัดการให้เสร็จในรวดเดียว กำจัดโจรถ่อยพวกนี้ให้หมด!

“รับทราบ!”

......

เป็นเวลาเดียวกัน จางหมาจื่อมาถึงเชิงเขาแห่งหนึ่ง หลัวเทียนเป้าก็มาถึงพร้อมกลุ่มคนจำนวนหนึ่งด้วย หัวหน้าทหารฮั่วจื้อจวินซึ่งเป็นคนที่ฉินอวิ๋นคังเชื่อถือที่สุดก็อยู่ในนั้น

“จางหมาจื่อ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? กองทัพของฉินอวิ๋นฮุยมิใช่ปักหลักอยู่กับที่หรือ? ทำไมจู่ ๆ ก็บุกไปถึงค่ายใหญ่ของพวกเจ้าเร็วอย่างนั้นล่ะ?”

เห็นจางหมาจื่อมาถึง หลัวเทียนเป้าก็พูดอย่างหัวเสียทันที

“เอ่อ น้องรองข้าประมาทเลินเล่อเกินไป ทำให้การป้องกันกับดักที่สองหย่อนยาน ถูกทัพใหญ่ของฉินอวิ๋นฮุยใช้ช่องโหว่ ดังนั้นจึงถูกพวกมันบุกโจมตีมาได้ง่าย ๆ

จางหมาจื่อพูดหน้ามุ่ย

“เศษสวะฝูงหนึ่ง ช่างเถอะ! เดิมก็ไม่ได้ตั้งความหวังกับไอ้พวกงี่เ